Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΥΠΑΡΧΟΥΝ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ, ΡΕ ?...


Τα παρακάτω δημοσιεύματα αναφέρονται σε «λεφτά». Σε λεφτά που υπάρχουν και, συνήθως, χάνονται ή κλέβονται. Ας τα διαβάσουμε προσεκτικά :
 
- Ποσό που ισούται με τα έσοδα από το χαράτσι της ΔΕΗ και τον ΦΑΠ ή με τη συνολική εξοικονόμηση πόρων από τις διαδοχικές μειώσεις στις συντάξεις, ήτοι 1,7 δισ. ευρώ, χάνει ετησίως το Δημόσιο από το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων.
 
Τα ετήσια κέρδη των λαθρεμπόρων τσιγάρων και καυσίμων, σύμφωνα με δημοσίευμα του "Έθνους" ανέρχονται σε 1,7 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στα ετήσια έσοδα του Δημοσίου από το χαράτσι της ΔΕΗ και τον ΦΑΠ (1,8 δισ.ευρώ) ή στη συνολική εξοικονόμηση πόρων από τις διαδοχικές μειώσεις στις συντάξεις από το 2011 και μετά (1,7 δισ.ευρώ). Επίσης, από τα στοιχεία προκύπτει ότι το τίμημα για τα κυκλώματα του λαθρεμπορίου που καταβάλλει κάθε νοικοκυριό μέσω περικοπών στις αποδοχές και φορολογικές επιβαρύνσεις, ξεπερνά κατά μέσο όρο τα 500 ευρώ τον χρόνο.
 
Μόνο από τα λαθραία υγρά καύσιμα η συνολική ζημιά του Δημοσίου που επωμίζονται οι φορολογούμενοι εκτιμάται σε 1 δισ. ευρώ τον χρόνο, ενώ τα λαθραία τσιγάρα κοστίζουν 700 εκατ. ευρώ. Σημειώνεται, ότι μέσω του εκτεταμένου λαθρεμπορίου η ζημιά είναι διπλή. Κι αυτό γιατί, πέραν των τεραστίων διαρροών από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης και τον ΦΠΑ, το Δημόσιο χάνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και από τη μη φορολόγηση του "μαύρου χρήματος" των λαθρεμπόρων. (ΕΘΝΟΣ 24-2-2014).
 
- Το κόστος της αδήλωτης εργασίας για τα Ταμεία, μας πληροφορεί το υπουργείο, ανέρχεται στο 25%, ενώ η συνολική εισφοροδιαφυγή αγγίζει το 30%, δηλαδή πάνω από 9 δισ. ευρώ το χρόνο. (ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 28-12-2010).
 
Εισφοροδιαφυγή. Το ποσοστό της «μαύρης εργασίας» έχει φτάσει το 30%, με τις απώλειες για τα Ταμεία να υπολογίζονται σε 9 δισεκατομμύρια ευρώ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΟΓΑ, όπου η εισφοροδιαφυγή αγγίζει το 40% με αποτέλεσμα απώλειες εσόδων 750 εκατ. ευρώ.
 
Βεβαιωμένες οφειλές ιδιωτών στα Ταμεία. Συνολικά αγγίζουν τα 11 δισεκατομμύρια ευρώ. Ειδικότερα, οι οφειλές ιδιωτών και επιχειρήσεων στο ΙΚΑ είναι έξι δισεκατομμύρια ευρώ (τα 550 εκατομμύρια ευρώ τα οφείλει η Ολυμπιακή), στον ΟΑΕΕ τέσσερα δισεκατομμύρια περίπου και στα υπόλοιπα Ταμεία ένα δισεκατομμύριο.(e-go 0-5-2011).
 
- Στα 28 δισ. ευρώ ανήλθαν τα εισοδήματα που δεν δηλώθηκαν στην Εφορία από τους αυτοαπασχολούμενους. «Πρωταθλητές» στην απόκρυψη εισοδημάτων κλάδοι με υψηλή ποσοστιαία εκπροσώπηση στη Βουλή. Οργιο φοροδιαφυγής από ελεύθερους επαγγελματίες αποκαλύπτει μελέτη από ερευνητές ξένων πανεπιστημίων, που δείχνει ότι τα εισοδήματα που δεν δηλώθηκαν στην Εφορία το 2009 ανήλθαν σε 28 δισ. ευρώ.
 
Αποτέλεσμα, το Δημόσιο να χάσει 11,2 δισ. ευρώ από φόρους, ποσό που αντιστοιχεί στο νέο πακέτο με τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Κατά μέσον όρο το μέσο πραγματικό εισόδημα των αυτοαπασχολούμενων είναι 1,92 φορές μεγαλύτερο από εκείνο που εμφανίζουν στην Εφορία, με... πρωταθλητές στην απόκρυψη εισοδήματος τους εκπαιδευτικούς ελεύθερους επαγγελματίες, όπου το πραγματικό τους εισόδημα είναι 2,55 φορές υψηλότερο από το δηλωθέν και δεύτερους τους γιατρούς με 2,45. Σε απόλυτα ποσά οι γιατροί έκρυψαν από την Εφορία κατά μέσον όρο εισόδημα 29.944 ευρώ και έπονται οι μηχανικοί με 28.625 ευρώ και οι εκπαιδευτικοί και λογιστές με 24.742 ευρώ και 24.573 ευρώ αντίστοιχα.
 
Κατά κλάδο τα υψηλότερα ποσοστά φοροδιαφυγής καταγράφονται στις λογιστικές και οικονομικές υπηρεσίες με 78,92% και σε απόσταση αναπνοής ακολουθούν οι νομικές υπηρεσίες με 78,79%. Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν λάβει τραπεζικό δάνειο καταβάλλουν κάθε χρόνο το 82% του δηλωθέντος εισοδήματός τους για την εξυπηρέτηση των δανείων τους. Μάλιστα, υπάρχουν κλάδοι όπως οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι εκπαιδευτικοί ως ελεύθεροι επαγγελματίες οι οποίοι δαπανούν έως και το 155% του δηλωθέντος εισοδήματός τους για την εξυπηρέτηση των δανείων τους.
 
Σύμφωνα με τη μελέτη «Φοροδιαφυγή ανά επαγγελματικό κλάδο: Στοιχεία από τη χορήγηση πιστώσεων στην Ελλάδα», που εκπονήθηκε από ομάδα ερευνητών με επικεφαλής την κ. Μαργαρίτα Τσούτσουρα, επίκουρο καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, και τον κ. Νικόλαο Αρταβάνη, μεταπτυχιακό φοιτητή του Πανεπιστημίου Virginia Tech, τα υψηλά ποσοστά φοροδιαφυγής σε συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους, π.χ. γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, συνδέονται και με την υψηλή ποσοστιαία εκπροσώπησή τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
 
Αναλυτικότερα, από τη μελέτη προκύπτει ότι τα μη δηλωθέντα φορολογητέα εισοδήματα για το 2009 ανέρχονται στα 28 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Με φορολογικό συντελεστή 40%, τα διαφυγόντα φορολογικά έσοδα υπολογίζονται στο 31% του ελλείμματος του προϋπολογισμού του 2009 (ή στο 48% του 2008), με τις εκτιμήσεις αυτές να είναι εξόχως συντηρητικές.
(ΕΘΝΟΣ 19-9-2012).
  
- Σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ελλάδα κατείχε την όγδοη θέση σε ποσοστό παραοικονομίας στους «27» της Ευρωπαϊκής Ενωσης με ποσοστό 24,3% του ΑΕΠ, περίπου 45 δισ. ευρώ, σημειώνοντας μείωση κατά μόλις 0,4 ποσοστιαίες μονάδες κατά το 2010-2012. Υπολογίζοντας το μέσο ποσοστό φορολόγησης σε 30%, η απώλεια εσόδων για το Δημόσιο ανέρχεται σε περίπου 14 δισ. ευρώ ετησίως. Εάν η Ελλάδα καταφέρει να μειώσει την παραοικονομία στον μέσο όρο της Ε.Ε., ήτοι κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, θα εξασφαλίσει επιπλέον έσοδα 5,6 δισ. ετησίως. Αυτό το ποσό αντιστοιχεί στο 50% του προβλεπόμενου ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού (το οποίο θα μειωνόταν έτσι στο 3%) ή στο διπλάσιο της μείωσης των συντάξεων το 2012-2013. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4-1-2014).
  • Οι αλήτες της Διαπλοκής και της Δεξιάς, καθώς και οι λογής-λογής μυαλοφυγόδικοι-ψεκασμένοι, εξακολουθούν να πιπιλίζουν την καραμέλα του «λεφτά υπάρχουν», σαλιαρίζοντας κατά του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος όταν μίλησε, το 2009,για «λεφτά» εννοούσε αυτά ακριβώς : που υπάρχουν, που χάνονται για το κράτος και που κάποιοι τα κλέβουν !...

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ !...


Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
 
Αντισυμβατικές αποφάσεις έχω πάρει πολλές φορές στη ζωή μου. Ίσως, επειδή συνηθίζω να σκέφτομαι και να δρω μη συμβατικά. Δεν περίμενα όμως, η παρουσίαση ενός βιβλίου για τη σοσιαλδημοκρατία να θεωρηθεί αντισυμβατική κίνηση. Το βιβλίο μιας επιστήμονος και πολιτικού, με την οποία έχω δουλέψει δύο δεκαετίες. Και μάλιστα, να προκαλέσει τέτοια προσμονή αλλά και τόση ανησυχία σε διάφορους κύκλους. Ίσως, να είναι σημάδι των καιρών.
 
Η κρίση, έχοντας ανατρέψει παραδοχές πολλών δεκαετιών, έχει θρέψει από την άλλη μια βαθύτατη ανασφάλεια. Όμως, ο φόβος αποτελεί κακό σύντροφο. Περιορίζει τη σκέψη. Κάτι που δεν δικαιολογείται για οποιονδήποτε θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός. Πολιτικά μιλάμε εδώ. Πόσες άραγε τέτοιες κουβέντες θα γίνουν πριν από τις ευρωεκλογές για την Ελλάδα και την Ευρώπη ;
 
Ας μην κρίνουμε λοιπόν τα πάντα μέσα από το πρίσμα της μικροπολιτικής !
 
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Μαριλένα, γιατί με το βιβλίο της, μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε σήμερα για πράγματα που έως χθες, οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν, αν δεν το απαγόρευαν, πολλές φορές. Η Μαριλένα, επιχείρησε να παρακολουθήσει και να καταγράψει τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και την Ελλάδα, θέτοντας ερωτήματα - σε κάποιες περιπτώσεις, απαντώντας σε αυτά και σε κάποιες άλλες θέτοντας ερωτήματα με τη ματιά του ερευνητή που είναι και συνδιαμορφωτής των εξελίξεων. Έτσι, παίρνει θέση στα πράγματα. Και πάντα με το πρόσημο του προοδευτικού Ευρωπαίου, που συμμετέχει ενεργά στα όσα αφορούν τους Ευρωπαίους δημοκράτες, σοσιαλιστές, αριστερούς.
 
Η επί μακρόν παρακολούθηση των εξελίξεων, μέσω της αρθρογραφίας της, που με απόλυτη συνείδηση κάποτε στο μέλλον θα παρουσιαστεί ενιαία και αδιαίρετα, από τις σελίδες ενός βιβλίου - του βιβλίου που σήμερα αποτελεί και την αφορμή για αυτή τη συζήτηση - προσφέρει πολύτιμη βοήθεια σε όλους μας. Με την ευκαιρία αυτή, θέλω στο πρόσωπό της, να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τους βουλευτές της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, που έδωσαν μια σκληρή μάχη σε αντίξοες συνθήκες, συνέβαλαν καθοριστικά στην προσπάθεια της χώρας και των Ελλήνων και σημείωσαν ακόμη και επιτυχίες αναλαμβάνοντας σημαντικές πρωτοβουλίες.
 
Ξεκινώ από την ΕΕ - Από την απουσία της Ευρώπης Απέναντι στην κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, έδωσε μια απάντηση στην κρίση. Ως προοδευτικός, θα περίμενα πιο ριζοσπαστική αντιμετώπιση του τραπεζικού συστήματος. Όμως - τουλάχιστον - κράτησαν την οικονομία εκτός βαθιάς ύφεσης. Αντίθετα, η συντηρητική Ευρώπη αντέδρασε φοβικά. Κυριάρχησε η λογική, ότι το πρόβλημα δεν αφορά την Ευρώπη αλλά κάποια "κακά παιδιά". Κυρίαρχησαν τα στερεότυπα. Οι κακοί μαθητές του Νότου.
 
Κατ’αυτούς, δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο πρόβλημα - είμασταν το πρόβλημα.
 
Αυτό όχι μόνο υπονόμευσε την έννοια της αλληλεγγύης αλλά καλλιεργήθηκε από ηγέτες της Ευρώπης ένας ρατσισμός - που εύκολα συνδυάστηκε με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ξενοφοβίας. Ενώ προτείναμε εναλλακτικές. Υιοθέτηση των ευρωομολόγων. Αύξηση των μισθών στις χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης. Ουσιαστική τραπεζική ένωση. Στήριξη της ρευστότητας στις τράπεζες. Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον ESM - κάτι που είχε συμφωνηθεί - και όχι από τους φορολογούμενους των κρατών που βρίσκονταν σε πρόγραμμα προσαρμογής. Την υιοθέτηση ενός πράσινου New Deal αναπτυξιακής επένδυσης - αξιοποιώντας για παράδειγμα τα ευρωομόλογα έργου - για την χρηματοδότηση σύγχρονων ευρωπαϊκών υποδομών στην υπηρεσία της παιδείας, της καινοτομίας και του περιβάλλοντος, στην υπηρεσία του ευρωπαίου πολίτη.
 
Όμως, αυτές οι λύσεις απαιτούσαν εμβάθυνση της Ευρώπης, περισσότερη Δημοκρατία - κάτι που η συντηρητική πολιτική υπονόμευε μέσα από τα στερεότυπα που η ίδια καλλιεργούσε.
 
Πως θα συνδέσεις την τύχη σου με τους νότιους, όταν τους έχεις περιγράψει με τα χειρότερα λόγια στους ψηφοφόρους σου; Προτάσεις που θα είχαν ως αποτέλεσμα: Να μειωθεί η ύφεση και η ανεργία στις χώρες υπό προσαρμογή. Να είναι πιο ήπια η προσαρμογή - να μπορεί να γίνει σε περισσότερο χρόνο και με λιγότερο πόνο για τον πολίτη. Να μοιραστούν πιο δίκαια τα βάρη της προσαρμογής - για παράδειγμα, με την θέσπιση φόρου επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών, ώστε το τραπεζικό σύστημα να αναλάβει σοβαρές ευθύνες και βάρη έναντι των πολιτών της Ευρώπης. Και βεβαίως, όλα αυτά θα είχαν αναχαιτίσει τον φόβο στις αγορές ομολόγων. Όπως, τελικά, έκανε ο Ντράγκι αργότερα για την Ιταλία και την Ισπανία, όταν δήλωσε ότι η ίδια η ΕΚΤ θα αγόραζε ομόλογα αυτών των χωρών.
 
Αν η ΕΕ στήριζε δυναμικά το πρόγραμμά μας στην αρχή της κρίσης, πιστεύω ότι, Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει την "προστασία" του μηχανισμού στήριξης. Η ΕΕ έχει τεράστια ευθύνη για τον αυξανόμενο πανικό που καλλιεργήθηκε στις αγορές ομολόγων. Αποτέλεσμα ; Να κερδοσκοπούν αναλυτές με την απειλή της διάλυσης του ΕΥΡΩ και με πρώτο θύμα την Ελλάδα.
 
Αυτή και μόνο η ψυχολογία, κόστισε τα μέγιστα στον Ελληνικό λαό. Και είναι κάτι που πρέπει να το υπενθυμίζουμε κάθε φορά που συζητείται η περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους της χώρας. Σκεφθείτε, μια και μόνον κίνηση του Ντράγκι, όπως προείπα, απέδειξε ότι, όταν η ΕΕ δρα δυναμικά, συλλογικά, οι αγορές ακολουθούν την πολιτική και όχι το αντίθετο. Αυτό όμως, θέτει ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Της ενότητας της ΕΕ.
 
Η συντηρητική Ευρώπη, παρά τα μεγάλα της λόγια, αποδομεί την ΕΕ. Γιατί ;

>>>Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο...

Διότι δεν απαντά, όπως πρέπει, αλλά ακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Η Ευρώπη πρέπει να παίξει ρόλο ρυθμιστή των παγκόσμιων αγορών.
 
Άπειρες φορές, έφερα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το ζήτημα της καταπολέμησης των φορολογικών παραδείσων - που κλέβουν ζωτικούς πόρους από τους πολίτες μας. Ή του φόρου στο διοξείδιο του άνθρακος, που θα συμβάλλει στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Οι διευρυνόμενες ανισότητες, που η μη ρυθμισμένη παγκοσμιοποίηση δημιουργεί, έχουν και παράπλευρο θύμα, την ίδια τη Δημοκρατία.
 
Διακύβευμα αυτού του αιώνα, θα είναι η δημοκρατία !...
 
Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου, άρα και εξουσίας, έχει υπονομεύσει τους θεσμούς της Δημοκρατίας - πολιτικά κόμματα, μέσα ενημέρωσης, δικαιοσύνη. Και μαζί, την αξιοκρατία, την ισονομία, την ευνομία, την διαφάνεια. Αναδύεται στον κόσμο ολόκληρο, όλο και περισσότερο, ένας πελατειακός καπιταλισμός - crony capitalism. Όπου το κράτος, καθίσταται εξάρτημα - υπηρέτης σε μεγάλα διεθνή οικονομικά συμφέροντα. Και αυτό δεν μπορεί μια χώρα μόνη της να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
 
Ο σοσιαλισμός, η δημοκρατία, στα όρια και μόνο της κάθε χώρας, είναι μια υπόθεση δύσκολη, αν όχι ανέφικτη !...
 
Στο μείζον αυτό ζήτημα, η Ευρώπη πρέπει να είναι μπροστάρης, πρωταγωνιστής στον αγώνα για δικαιοσύνη, δίκαιη ανα - διανομή και προστασία βασικών δικαιωμάτων. Πρέπει γι' αυτό, να γίνει έργο πολιτών, όχι έργο μιας ελίτ. Στο βιβλίο γίνονται πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και για τη χώρα μας. Θέλω μόνο να σημειώσω τα εξής: Το δίλλημα μνημόνιο ή όχι, σκέπασε τις αιτίες που μας οδήγησαν στην αναζήτηση βοήθειας. Δηλαδή, το γεγονός ότι, ήμασταν ήδη εξαρτημένοι - προ του μνημονίου. Το μνημόνιο, τελειώνει. Και όσοι έκτισαν τον πολιτικό τους λόγο βλέποντας απέναντι μόνο το Μνημόνιο θα αναρωτιούνται: και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους ; Και μετά τι, λοιπόν ;
 
Θα ήταν πράγματι κρίμα, μετά από τόσες θυσίες, να επιστρέψουμε σε μια σχετική ομαλότητα, όπου θα κυριαρχούν οι ίδιες δομές, οι ίδιες αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές, που αδικούν, που εμποδίζουν να ανθίσουν οι πραγματικές δυνατότητες της κοινωνίας, των νέων μας. Η μονομερής αντιμνημονιακή πολιτική, αποπροσανατόλισε μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Δομικά, θεσμικά, δικαιοσύνης και εντέλει δημοκρατίας. Σας καλώ να σκεφτούμε: πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας συνεργαζόμασταν από το 2009 για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζονταν; Χτυπώντας τις αιτίες που μας οδήγησαν στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής.
 
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, λίγοι αναφέρονται στα κακώς κείμενα του πελατειακού κράτους - τη ρίζα του κακού !...
 
Στις χαριστικές ρυθμίσεις που ευνόησαν κάποιους επιχειρηματίες, τραπεζίτες, ή μιντιάρχες. Γιατί ποτέ δεν θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε σε Μνημόνιο, αν μέχρι το 2009 είχαμε κάνει έστω τα στοιχειώδη για να χτυπήσουμε τη σπατάλη, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, το πελατειακό κράτος, τα κλειστά επαγγέλματα, τη γραφειοκρατία, την πολυνομία, τον συγκεντρωτισμό του αθηνοκεντρικού κράτους. Εάν διαχειριζόμασταν τον πλούτο, τα χρήματα αυτής της χώρας δίκαια, σωστά, χρηστά, με διαφάνεια.
 
Όσοι μιλούν επικριτικά αναφερόμενοι στη φράση "λεφτά υπάρχουν" αποκρύπτουν συνειδητά τα όσα πραγματικά ειπώθηκαν, κάνοντας διπλό κακό, γιατί από τη μια αποκρύπτουν τη ρίζα του κακού και από την άλλη αποσιωπούν και μαζί αποδομούν την αδήριτη ανάγκη μιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που θα ανατρέπει τα κακώς κείμενα και παράλληλα θα διαμορφώνει βιώσιμους όρους για την οικονομία, την ανάπτυξη και τελικά, την κοινωνία. Προφανώς, όλοι εκείνοι που αντιδρούν στις διαπιστώσεις αυτές, θέλουν, κάποιοι συνειδητά, κάποιοι ασυνείδητα, τον πελατειακό καπιταλισμό στην υπηρεσία συμεφρόντων εκτός του δημοσίου συμφέροντος.
 
Αντί λοιπόν, να διαπιστώνουμε πραγματικές αιτίες, να βασίσουμε τις πολιτικές μας σε αλήθειες που ίσως πονάνε, αποφεύγουμε όσα έκαναν την Ελλάδα εξαρτημένη - και επομένως να έχει την ανάγκη βοήθειας ενός μηχανισμού στήριξης - όλοι αναφέρονται στην απόφαση ένταξης στο πρόγραμμα προσαρμογής. Ουδείς στους λόγους που μας οδήγησαν ως εκεί. Το συμπέρασμα ; Τραγικό. Η αδυναμία ή η άρνηση κατανόησης του προβλήματος της χώρας υπονομεύει τις δυνατοτητές να δώσουμε προοδευτικές λύσεις. Και άρα, τι μέλλον υποσχόμαστε στον Ελληνικό λαό ; Προοδευτικές λύσεις ή παραμύθι χωρίς αρχή και τέλος ;
 
Υπενθυμίζω το τι ζήσαμε : Στην αρχή, κάποιοι είπαν ότι, μας προσέφεραν χρήματα και δεν τα πήραμε. Στη συνέχεια, όταν απεδείχθη πως κανείς δεν χαρίζει χρήματα, κάποιοι είπαν ότι είχαμε προσχεδιάσει, συνομωτήσει για τις εξελίξεις. Μετά, όταν και άλλες χώρες ήλθαν στη δική μας θέση, κάποιοι είπαν ότι δεν διαπραγματευτήκαμε. Και δεν δίστασαν να συνεχίζουν τα μυθεύματα για μαγικούς σωτήρες, ούτε όταν και οι αδερφοί μας στην Κύπρο ζούσαν το δικό μας δράμα, με όλες τις γνωστές συνέπειες που αναγκάστηκαν να αποδεχτούν και να βιώσουν.
 
Ρωτώ : όταν έγκυροι, δημοκρατικοί θεσμοί, αναλύουν την κρίση στην Ελλάδα, γιατί εδώ θέλουν κάποιοι να αγνοούν τα συμπεράσματά τους; Αναφέρομαι στην έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την Τρόϊκα και τα προγράμματα προσαρμογής. Γιατί εξαφανίστηκε στην Ελλάδα ; Μήπως γιατί, παρά τις όποιες παρατηρήσεις ή διαφωνίες έχουμε και εμείς, επισήμανε τα αυτονόητα; Μήπως γιατί, η έκθεση αναφέρει για την Ελλάδα πως πριν από την έναρξη του προγράμματος υπήρχε «αφερεγγυότητα και μη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας ως αποτέλεσμα της συνεχώς μειούμενης ανταγωνιστικότητας και του μακροχρόνιου δημοσιονομικού εκτροχιασμού»;
 
Μήπως γιατί αναφέρει ότι «η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος»; Μήπως γιατί η έκθεση «χαιρετίζει την αποφασιστική δράση της ελληνικής κυβέρνησης για επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010»; Ή μήπως γιατί στην έκθεση εκφράζεται «ικανοποίηση για το γεγονός ότι η χρηματοδοτική συνδρομή πέτυχε βραχυπρόθεσμα τον στόχο της αποφυγής μιας ανεξέλεγκτης αδυναμίας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους» και ότι «οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις θα ήταν χειρότερες χωρίς τη χρηματοδοτική και τεχνική συνδρομή ΕΕ-ΔΝΤ»;
 
Και γιατί προσπαθούν κάποιοι να τα ξεχάσουμε ;
 
Προκαλώ με ερωτήματα. Γιατί εάν συνεχίσουμε να ζούμε με μυθοπλασίες θα ταλαιπωρηθεί ακόμα περισσότερο η Ελλάδα. Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου μια παρένθεση. Πολύς λόγος γίνεται περί διαπραγμάτευσης επί των ημερών της κυβέρνησή μας και περί διαπραγμάτευσης στη συνέχεια. Θέλω μόνον τούτο να σημειώσω. Τότε, διαπραγματευτήκαμε για μια χώρα που είχε τεθεί εκτός αγορών. Καταφέραμε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις να δημιουργήσουμε εξ´ αρχής ένα μηχανισμό βοήθειας που δεν υπήρχε. Στη συνέχεια να πάρουμε μια βοήθεια που δεν είχε προηγούμενο και με όρους που δεν βρίσκαμε στις αγορές. Κάποιοι εταίροι μας μάλιστα, δανείστηκαν με υψηλότερα επιτόκια από αυτά που μας δάνειζαν για να μας βοηθήσουν.
 
Και ακολούθως, όχι μόνον πετύχαμε με σκληρές διαπραγματεύσεις τη μεγαλύτερη διαγραφή χρέους που έγινε ποτέ, όχι μόνον πετύχαμε το μεγαλύτερο μέρος της προσαρμογής, μεγαλύτερο του 90%, όπως σωστά επεσήμανε πρόσφατα ο Βαγγέλης Βενιζέλος, αλλά και προωθήσαμε σε περιβάλλον αυστηρής λιτότητας μεταρρυθμίσεις σε κάθε τομέα, κάποιες εκ των οποίων αργότερα αποδομήθηκαν.
 
Και κάτι ακόμα. Μη ξεχνάτε με ποιούς διαπραγματευόμασταν. Με 17 χώρες, 17 κοινοβούλια, τρεις θεσμικούς εταίρους που συμμετείχαν στην τρόϊκα. Και όχι μόνο. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε δεκάδες αναλυτές στον παγκόσμιο τύπο και το διαδίκτυο, που κάθε μέρα έβγαζαν και νέα θεωρία ή και απειλή. Με εκατοντάδες τράπεζες. Με μια αγορά ομολόγων που δεν έχει ιεραρχία και επικεφαλής, αλλά καλλιεργούσε ψυχολογία και φόβο. Αλλά και με τους οίκους αξιολόγησης, που είχαν καεί το 2008 και φυσούσαν και το γιαούρτι. Και όμως, η μικρή Ελλάδα τα κατάφερε και πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό.
 
Επιτέλους, ας μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας. Και ας σταματήσουμε το παιχνίδι των εντυπώσεων στις πλάτες του άλλου και εντέλει, του Ελληνικού λαού. Αν αυτοί που θα έσκιζαν το μνημόνιο και τώρα μιλούν για δημοψήφισμα και οι άλλοι, που πρότειναν Ζάππεια, επαναδιαπραγματεύσεις και 18 δις ευρώ ισοδύναμα μέτρα, είχαν το 2010 την στάση που σήμερα έχουν υιοθετήσει, οι Έλληνες θα είχαν γλυτώσει πολύ πόνο, κόπο και κόστος. Η Ελλάδα θα είχε ξαναγίνει αξιόπιστη πιο γρήγορα.
 
Με μύθους, φίλες και φίλοι δεν γράφεται Ιστορία !
 
Ούτε δημιουργούν οι εύκολοι μύθοι προϋποθέσεις για ευρύτερες συναινέσεις ενώ βάλλεται η πατρίδα. Και το ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβριο του 2009 ήρθε αντιμέτωπο με μία από τις κρισιμότερες στιγμές στην Ιστορία της χώρας. Και στάθηκε περήφανο απέναντί της. Γιατί έκανε το καθήκον του, για μία διετία, μέσα σε εφιαλτικές συνθήκες και κανέναν τότε δίπλα του να βάζει πλάτη. Κανέναν. Έκανε το καθήκον του στην Ελλάδα, έκανε το καθήκον του στις Βρυξέλλες και στην ευρωβουλή.
 
Σήμερα, έθεσα ορισμένα ερωτήματα. Τα θεωρώ αναγκαία - όχι για την ιστορία ή την ανάγκη δικαίωσης επιλογών - αλλά για να πάμε μπροστά. Να προκαλέσω για να ξεφύγουμε από τις μυθοπλασίες που οδηγούν σε αδιέξοδα. Να έχουμε μια σοβαρή αφήγηση που να επιτρέπει δυνάμεις δημοκρατικές, δυνάμεις προοδευτικές, σοσιαλιστικές, αριστερές, να συνεννοηθούν, να συνεργαστούν. Πάνω σε πραγματικά διακυβεύματα. Μακριά από την στενή προοπτική κάποιων εκλογικών κερδών, μακριά από ηγεμονισμούς και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Να μπορέσουμε να σφυρηλατήσουμε ένα πολιτικό πλαίσιο για το αύριο της Ελλάδας.
 
Ας αποτελέσει η σημερινή συζήτηση μια αφορμή να φύγει η σκόνη που είχαν σηκώσει οι φωνές της δημαγωγίας και σκέπαζε τα ζητήματα, τα διακυβεύματα του καιρού μας. Να μπορέσουμε νηφάλια να αξιολογήσουμε τα αίτια της κρίσης - αλλά και την προοπτική των προοδευτικών δυνάμεων και μαζί των προοδευτικών εναλλακτικών λύσεων.
 
Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με την κατάσταση του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα !
 
Προσωπικά, ως μέλος του ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας στο περήφανο ΠΑΣΟΚ που ξέρει να υπερασπίζεται τις επιλογές του, δεν χαίρομαι για το ότι βρίσκονται τόσα στελέχη και φίλοι σκορπισμένοι ή και αποστασιοποιημένοι. Με απόλυτη επίγνωση του ιστορικού ρόλου που επιτέλεσε και οφείλει να επιτελέσει το Κίνημα που υπηρέτησα και συνεχίζω να υπηρετώ από την ίδρυσή του, όπως είπα και τον περασμένο Σεπτέμβρη, πιστεύω βαθύτατα ότι, «το ΠΑΣΟΚ που χρειάζονται η Ελλάδα και οι Έλληνες, είναι το ΠΑΣΟΚ που πρωταγωνιστεί στην πρόοδο και την αλλαγή της χώρας.
 
Πρωτοστατεί στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας για κυβερνητική σταθερότητα, αλλά με ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο. Ενώνει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, απέναντι στη δεξιά και την αριστερή συντήρηση. Στόχος μας – οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με ανθρώπινο πρόσωπο.
 
Δεν δικαιούμαστε να είμαστε παρακολούθημα κανενός. Καμίας δεξιάς ή αριστερής συντήρησης !
 
Το ζήτημα είναι η πολιτική και οι αξίες. Και για αυτά θα δίνω πάντα όλες μου τις δυνάμεις. Η ενότητα μπορεί και πρέπει να βασιστεί σε έναν ουσιαστικό διάλογο που θέτει και αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τα μεγάλα διακυβεύματα του καιρού μας, σε κάποια από τα οποία αναφέρθηκα. Εκφράζω με παρρησία την ελπίδα, να καταφέρουμε τελικά να συζητήσουμε, να αντιπαρατεθούμε, να συγκρουστούμε αν χρειαστεί, αλλά να το κάνουμε για αυτά τα μεγάλα διακυβεύματα που έχουμε μπροστά μας, όχι για τις θέσεις μας και τις προσωπικές ή κομματικές σκοπιμότητες. Μόνον έτσι θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές ανάγκες της χώρας, να ανταποκριθούμε στις ελπίδες του Ελληνικού λαού και να σταθούμε με δυνατή φωνή μπροστά στους εταίρους μας.
 
Ως τότε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, ας δώσουμε τον αγώνα για όλα αυτά που αφορούν την Ελλάδα και τους Έλληνες, σε μια Ευρώπη με δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο και με τους Ευρωπαίους πολίτες, συμμέτοχους, όχι θεατές της Ευρώπης που το μέλλον της καθορίζει μια ελίτ.
 
Αλλά με πίστη στο ότι η χώρα αυτή ΜΠΟΡΕΙ - εάν πιστέψει ξανά στον εαυτό της !...


Ο ΠΤΗΝΟΤΡΟΦΟΣ !...

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ !



Ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκε το Σάββατο 26/4, στ΄Ανώγεια καλεσμένος της οικογένειας Σκουλά με αφορμή τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Παπαγιάννη Σκουλά, ήρωα της Εθνικής Αντίστασης.
 
Ο λαός της περιοχής επεφύλαξε θερμή υποδοχή στον πρώην πρωθυπουργό και ήταν συνεχ'ης η παρότρυνση : "Πρόεδρε μπες μπροστά και μη φοβάσαι τίποτα. Ο λαός είναι μαζί σου !...".

Η ...ΦΟΡΜΟΥΛΑ !...


Την ώρα, που, ακόμα, και με την έκθεση της Κομισιόν, ο ψεύτης-κωλοτούμπας Σαμαράς διαψεύδεται, και, για τη, δήθεν, "έξοδο από τα μνημόνια", (στην έκθεση αναφέρεται με σαφήνεια, η, στο διενεκές, παραμονή της χώρας σε επιτήρηση, καθώς και η ...διάθεσή τους να εξετάσουν αργότερα, πιθανή, μείωση της φορολογίας ΜΑΣ...), η επιχείρηση του προεκλογικού παραμυθιάσματος καλά κρατεί κι όλο επεκτείνεται.
 
Οι γελοιότητα έφτασε μέχρι και την υπόσχεση, (για μιαν ακόμα φορά...), κατασκευής πίστας για Formula 1 !!!...

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ο ΞΕΒΡΑΚΩΤΟΣ !...


Τον ρεζίλεψε ο ταξιτζής από το Ηράκλειο !...

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΑΛΗΤΕΙΑΣ !...


Με αφορμή την επέτειο της εισόδου της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, τα παπαγαλάκια της Διαπλοκής άρχισαν τα κελαηδίσματα, με τριπλό στόχο : 1. τη λασπολόγηση του Γ. Παπανδρέου, 2. την προστασία του Καραμανλή και 3. το λιβάνισμα του Σαμαρά.
 
Αναμασώντας τις τετριμμένες και κατασκευασμένες κατηγόριες κατά του Γιώργου, το μόνο που δεν λένε (αν και το εννοούν) είναι, πως, τελικά, "...αν ο ελληνικός λαός, το 2009, είχε επανεκλέξει τον "παιδοβούβαλο της Ραφήνας", ούτε κρίση θάχαμε στην Ελλάδα, ούτε Μνημόνια και Μέτρα !...".
 
Αυτό είναι το ένα από τα δύο, διαβολικά, συμπεράσματα, στα οποία οδηγείται, κανείς, διαβάζοντας τα γραφόμενά τους.
 
Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι πως το "γύρισμα της σελίδας", δεν οφείλεται στις επιλογές του Γ. Παπανδρέου, που κληρονόμησε το χάος της Δεξιάς, αλλά σ΄ αυτόν που πολέμησε, λυσσαλέα, αυτές τις επιλογές, μέχρις ότου καταφέρει, μαζί με τους "δούρειους ίππους" του ΠΑΣΟΚ, να ρίξουν τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας.
 
Τα παπαγαλάκια της Διαπλοκής στηρίζουν με τα μπούνια το Σαμαρά, παρουσιάζοντάς τον, περίπου, ως τον σωτήρα της Ελλάδας, η οποία μπήκε στην κρίση και πέρασε, όσα πέρασε, εξ αιτίας των επιλογών και της πολιτικής του ...Παπανδρέου !!!
 
Κατακεραυνώνουν το Γ. Παπανδρέου, για το. δήθεν, "λεφτά υπάρχουν", αλλά, παράλληλα, εκθειάζουν τον αδίστακτο "πολιτικό αλήτη", που, μόλις, τον Ιούλιο 2010 και με τον βαρύγδουπο τίτλο "Στρατηγική Ελπίδας για την Έξοδο από την κρίση" παραμύθιαζε το λαό, διατεινόμενος πως "... το Οικονομικό Σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας είναι πλήρες και περιλαμβάνει την εκμετάλλευση του φυσικού και του ανθρωπογενούς πλούτου της Χώρας μας, ως εναλλακτική διέξοδο από την κρίση. Έτσι θα μηδενίσουμε το σύνολο του ελλείμματος σε δύο χρόνια, όχι σε τέσσερα, και χωρίς πρόσθετα περιοριστικά μέτρα, χωρίς δυσβάστακτη ύφεση, χωρίς έκρηξη ανεργίας και χωρίς να ξεφύγει το χρέος (στη διετία) πάνω από το 120%.".
 
Τελικά, είναι σωστή η άποψη, πως οι κατηγόριες και οι λασπολογίες, που πηγάζουν από το σκυλολόϊ της Διαπλοκής και πλασάρονται από τους δημοσιογράφους-γιουσουφάκια της, βρωμίζοντας τις σελίδες του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, είναι τίτλοι τιμής για το Γ. Παπανδρέου κι όχι, μόνο δεν τον ζημιώνουν, αλλά τον ωφελούν κιόλας !...

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ "ΑΝΑΣΤΑΣΗ" !...


Εδώ και δεκαετίες έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να βλέπουμε οργασμό «έργων» στους δρόμους δήμων και κοινοτήτων πριν από τις δημοτικές εκλογές, αλλά και πλούσιες υποσχέσεις για «παροχές» από το κράτος, πριν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές.
 
Κάπως έτσι, δεδομένης της πολιτικής σημασίας των ευρωεκλογών (σε ό,τι αφορά τo εύρος αποτύπωσης του αντιευρωπαϊκού συναισθήματος, αλλά και το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της εγχώριας διακυβέρνησης), ζήσαμε το τελευταίο διάστημα μια προσπάθεια πρόωρης ίσως «ανάστασης» των κοινωνικών προσδοκιών για έξοδο από την κρίση.
 
Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι η κυβέρνηση έδωσε ό,τι… μπορούσε να δώσει με τη συγκατάβαση των ξένων δανειστών μας. Επιδόματα για τους ενστόλους, ενισχύσεις σε ορισμένες ευπαθείς κατηγορίες πολιτών, αλλαγές στον φόρο υπεραξίας κινητών και ακινήτων.
 
Προκειμένου δε να εμπεδωθεί το «αναστάσιμο» κλίμα, μέχρι και η κ. Μέρκελ ήρθε στην Αθήνα για να μας πει πόσο καλά τα πάμε - πλέον.
 
Αναμφισβήτητα υπάρχουν ουσιαστικές ευοίωνες εξελίξεις. Όπως το πρωτογενές πλεόνασμα, ή το ενδιαφέρον των αγορών για την Ελλάδα και τις τράπεζές της, ενδιαφέρον που δεν θα προέκυπτε αν δεν υπήρχαν προσδοκίες ανάτασης για την εγχώρια οικονομία.
 
Σε ό,τι αφορά την ευρύτερη κοινωνία όμως, τα παραπάνω δεν μεταφράζονται σε υλικά οφέλη που είναι ικανά, σε τούτη τη φάση, να απαλείψουν τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Περισσότερο χρησιμεύουν για να τονώσουν την αισιοδοξία για το μέλλον, να δημιουργήσουν εκ νέου προσμονή για καλύτερες μέρες.
 
Αν οι θετικές εξελίξεις συνεχιστούν, αν πράγματι φτάσουμε σε μηδενική πτώση του ΑΕΠ φέτος, κι αν συνεχίσει το κράτος τη διαδικασία των μεταρρυθμίσεων, αν αυξηθεί η χρηματοδότηση της οικονομίας, μέσω των τραπεζών και άλλων μηχανισμών, τότε πράγματι τους επόμενους μήνες η κοινωνία αλλά και η πραγματική οικονομία θα αρχίσουν να βλέπουν ουσιώδη διαφορά.
 
Αν όμως, παρ' ελπίδα, δεν συμβεί κάτι τέτοιο -καθώς υπάρχουν παράγοντες, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν την προσπάθεια-, τα πράγματα για την κυβέρνηση θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα από όσο ήταν πριν. Διότι ο πήχης ανέβηκε.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

ΔΕΞΙΕΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ !...


Η Σαμαρική νεοδημοκρατία εμφανίζεται με, πλήρως, χαμένο το μπούσουλα, στην πορεία προς τις διπλές εκλογές του Μαϊου. Σειρά γεγονότων, επιλογών και συμπεριφορών αποδεικνύουν, περίτρανα, του λόγου το αληθές και δείχνουν το πελάγωμα των ενοίκων της Συγγρού 340.
 
Προς τα δεξιά ή προς το κέντρο ? Το χρόνιο δίλημμα της συντηρητικής παράταξης επί των ημερών του Σαμαρά, επανατίθεται, αλλά με πολλές ιδιομορφίες και ακόμα περισσότερες γελοιότητες.
 
Ο Αντωνάκης, πολιτικό παιδί του ακροδεξιού Αβέρωφ, ήταν εθνικόφρων του κερατά και ομαδάρχης του εθνικιστικού Δικτύου 21, μέχρι την ανάληψη της αρχηγίας της διαλυμένης Ν.Δ. Στη συνέχεια επεδίωξε να το παίξει "μετριοπαθής", σηματοδοτώντας την πρώτη γελοιότητα, με την ενσωμάτωση των Μπαλτάκων και των Κρανιδιώτηδων. Απ΄ό,τι φάνηκε, το σχέδιο περιλάμβανε την προσέλκυση των ακροδεξιών ψηφοφόρων, με το επιχείρημα "κι εμείς τέτοιοι είμαστε" και με το ποινικό ξεσκέπασμα των χρυσαυγιτών, πλην όμως, η υπόθεση κατέληξε σε φιάσκο...
 
Καρφωμένος σε δημοσκοπικά ποσοστά γύρω στο 20%, θέλησε, στη συνέχεια, να εμφανιστεί ως "κεντρώος" τρώγοντας (αναγκαστικά) τον έναν κολλητό του από την γραμματεία της κυβέρνησης και τον άλλο από το ευρωψηφοδέλτιο, πλην, όμως, του βγήκε από δεξια, η κατ΄ εξοχήν "κεντρώα" του επιλογή : ο Σπηλιωτόπουλος !
 
Ο Αρούλης, με τα παρφουμαρίσματα και τα σολάριουμ, βλέποντας το δεύτερο γύρο των εκλογών για τη Δημαρχία της Αθήνας με το κυάλι, άφησε στην άκρη τις δημοκρατικές ευαισθησίες και τόρριξε στην ακροδεξιά εξάσκηση, εντρυφώντας, ως καθαρός ακροδεξιός, στον πολύπαθο τομέα της μετανάστευσης και στο ιδιόμορφο ζήτημα του τζαμιού.
 
Την ίδια ώρα, που πλασάρεται η, όχι και τόσο άσχετη με το σαμαρέϊκο, "μπαλτάκιος θεωρία ΝΔ+ΑΝΕΛ+Χρυσή Αυγή=55%", ο καραμανλικός Ψωμιάδης προσάπτει, από τη Θεσσαλονίκη, κατηγορίες, για υποταγή της Ν.Δ στο ...Βενιζέλο, ενώ Αντώναρος και Σια υπερθεματίζουν της κεντροδεξιάς φυσιογνωμίας, που έδωσε στο κόμμα ο ιδρυτής του !
 
Μπάχαλο ; Μάλλον δεν τάχουμε δει όλα ! Τα γεγονότα στον Πειραιά, όπου, από τη μια, ο ίδιος ο Σαμαράς, κατεβαίνει και επαναχρίζει υποψήφιο το Μιχαλολιάκο και από την άλλη, ο απόλυτα έμπιστος και ελεγχόμενος, υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση, Αρβανιτόπουλος, εμφανίζεται στο πλευρό του Μώραλη, δείχνουν πως επέρχονται και πολλά, άλλα, διασκεδαστικά επεισόδια στο σήριαλ "η Ν.Δ. στις διπλές εκλογές του Μαϊου 2014" !...

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Ο "ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ" !...


Ο Ίαν Σίνιορ, 75 ετών, είναι ένας από τους γνωστότερους Βρετανούς συμβούλους επιχειρήσεων, αλλά και από τους σοβαρότερους πολέμιους των «οικονομικών της διαπλοκής». Τα βιβλία του πάνω στο θέμα αυτό, όπως και στο αντίστοιχο της διαφθοράς -«με μεγάλο Δ», όπως λέει- θεωρούνται μοναδικά στο είδος τους. Το ίδιο ισχύει και για την πλούσια αρθρογραφία του στο βρετανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων (ΙΕΑ), που θεωρείται από τις πλέον σημαντικές «δεξαμενές σκέψης» του φιλελεύθερου χώρου.

«Διαφθορά και διαπλοκή είναι δύο καρκινώματα. Όπως ο καρκίνος καταστρέφει το ανθρώπινο σώμα, έτσι η διαφθορά και η διαπλοκή ισοπεδώνουν θεσμούς και κοινωνίες.

Όμως, ενώ ο καρκίνος εξαπλώνεται στο ανθρώπινο σώμα χωρίς να είναι μεταδοτικός και μολυσματικός, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Στον βαθμό που παραμένουν ατιμώρητες, επεκτείνονται τόσο σε όλους τους θεσμούς μιας κοινωνίας όσο βέβαια και σε άλλες χώρες. Αυτή είναι η διάσταση που με κάνει να υποστηρίζω ότι έχουμε να κάνουμε με δύο μεγάλα Δ», τονίζει ο Ίαν Σίνιορ.

Με βάση την παραπάνω διαπίστωση, που κάθε άλλο παρά υπερβολική είναι, το βρετανικό περιοδικό Economist έκανε λόγο πριν από λίγες εβδομάδες σε ειδικό αφιέρωμά του για τη «νέα εποχή του καπιταλισμού της διαπλοκής» και τόνιζε ότι, μετά από μία ένδοξη τριακονταετία, σήμερα το φαινόμενο αυτό αρχίζει να ξεθωριάζει. Σαφώς δε, στο ξεθώριασμα αυτό συμβάλλει και η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, που και αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό απότοκος της διαφθοράς, της διαπλοκής και της απληστίας.
 
«Η πλούσια εμπειρία μου δείχνει ότι η διαφθορά και η διαπλοκή γνωρίζουν εντυπωσιακή ανάπτυξη σε χώρες όπου η πολιτική εξουσία διαχειρίζεται ένα πληθωρικό κράτος, το οποίο, με λογικές και παράλογες ρυθμίσεις, παρεμβαίνει παντού. Διαφθορά αναπτύσσεται επίσης και σε χώρες όπου τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα δεν είναι σαφώς προστατευμένα και άρα μπορούν να αμφισβητηθούν. Με λίγα λόγια, η διαπλοκή και η διαφθορά συμβαδίζουν με τον κρατισμό και το μέγεθός του, καθώς και με την πολιτική εξουσία που τον ελέγχει...», μας λέει ο Ίαν Σίνιορ.
 
Το Economist, από την πλευρά του, τόνιζε στο ειδικό αφιέρωμά του ότι η διαπλοκή είναι ανεπτυγμένη σε χώρες όπου η πολιτική εξουσία μπορεί να εξασφαλίζει μακροχρόνιες προσόδους μέσω της δημιουργίας προσοδοθηρικών καταστάσεων, συνδεδεμένων με δημόσια έργα και μη ανταγωνιστικές επιχειρηματικές δραστηριότητες. «Το φαινόμενο αυτό έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις», επισημαίνει το βρετανικό περιοδικό και θέτει το ερώτημα «γιατί οι κατώτεροι να δείξουν εντιμότητα και ευσυνειδησία όταν βλέπουν υπουργούς να ενθυλακώνουν άφθονο χρήμα προσφέροντας έργα και μονοπωλιακές προσόδους που, σε τελική ανάλυση, πάντα επιβαρύνουν τους καταναλωτές;».
 
Όσο για τους τομείς που προσφέρονται περισσότερο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού της διαπλοκής, το Economist αναφέρει τα καζίνο, τα ορυχεία, την κινητή τηλεφωνία, τις τράπεζες και τα μεγάλα οδικά έργα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει επίσης το περιοδικό και στους τομείς πετρελαίου-φυσικού αερίου, που θεωρούνται και η κορυφή της διαπλοκής - με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτήν της Ρωσίας, όπου το αποκαλούμενο «σύστημα Πούτιν» και οι «σιλοβίκ» που το εξυπηρετούν υπολογίζεται ότι κάθονται σε προσόδους προς κατανομή άνω του μισού τρισεκατομμυρίου δολαρίων.
 
Στην Κίνα, όπου ο καπιταλισμός της διαπλοκής επίσης γνωρίζει ημέρες δόξας λαμπρές, το διαπλεκόμενο χρήμα υπολογίζεται σε 400 δισ. δολάρια και εικάζεται ότι το ποσό αυτό νέμονται περί τα 260.000 άτομα. Παρεμφερής είναι η κατάσταση και στην Ινδία, στη διαπλοκή της οποίας το Economist αφιερώνει και ειδικό άρθρο. Όντως, στη μεγάλη αυτή χώρα η διαφθορά και η διαπλοκή έχουν φθάσει σε απελπιστικά υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα να ακυρώνουν και τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας που θεωρείται «η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο».
 
Γιατί, όμως, όπως υποστηρίζει το βρετανικό περιοδικό, σήμερα η κατάσταση αυτή δείχνει να αλλάζει ; Μία πρώτη και βασική αιτία είναι η πτώση της παγκόσμιας κυκλοφορίας «εικονικού» χρήματος, το οποίο προέκυπτε από τις απίθανες τραπεζικές μοχλεύσεις και τα συναφή με αυτές πολύπλοκα παράγωγα προϊόντα. Την ίδια στιγμή, η καθιέρωση του ευρώ ως δεύτερου παγκόσμιου αποταμιευτικού νομίσματος έχει μειώσει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τις διακυμάνσεις νομισμάτων, γεγονός που μεταφράζεται σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια λιγότερη κυκλοφορία χρήματος.
 
Παράλληλα, οι πιο σφικτοί έλεγχοι σε φορολογικούς παραδείσους καθιστούν τις πολιτικές εξουσίες πολύ πιο προσεκτικές στις συναλλαγές τους με τον καπιταλισμό της διαπλοκής. Έναν καπιταλισμό που συνδέεται άμεσα με τον κρατισμό και τη διαφθορά που ο τελευταίος εμπεριέχει. Δεν προκαλεί έτσι καμία έκπληξη ότι, κατά τον Economist, στη χώρα-φάρο του κρατικού καπιταλισμού, την Κίνα, το 2012 οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη 182.000 υποθέσεις «διαπλεκόμενης διαφθοράς», έναντι 40.000 δύο χρόνια πριν.
 
Η ερμηνεία που δίνει το βρετανικό περιοδικό για το φαινόμενο αυτό είναι ότι οι πολιτικές εξουσίες διαισθάνονται ότι ο καπιταλισμός της διαπλοκής δεν εξυπηρετεί πλέον άμεσα τα συμφέροντά τους, ενώ, αντιθέτως, η σύγκρουση μαζί του έχει πλέον ισχυρότερα πολιτικά οφέλη. Υπάρχει, ωστόσο, και μία άλλη εξέλιξη στο όλο πλέγμα της διαπλοκής πολιτικής εξουσίας και προσοδοθηρίας. Στις περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.ά.) τα μεγάλα έργα που δικαιολογούσαν προσόδους υποχωρούν και, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τόσο κερδοφόρα όσο στο παρελθόν.
 
Στην Κίνα, για παράδειγμα, πολύ χρήμα αφήνουν οι νέες διαδικτυακές και ψηφιακές τεχνολογίες και όχι τα μεγάλα έργα υποδομής. Παρόμοια είναι η κατάσταση και στην Ινδία, χώρα με ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα διαφθοράς. Από την άλλη πλευρά, η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει όλο και μεγαλύτερα ανοίγματα αγορών - τα οποία δεν συμβαδίζουν με προσόδους που παρέχουν τα πελατειακά πολιτικά συστήματα.
 
Αυτό το βλέπει κανείς και στην Ελλάδα, όπου οι συντεχνίες της διαπλοκής δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να αποτρέψουν μεταρρυθμίσεις και άλλες διαρθρωτικές αλλαγές.
 
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πλέον γεγονός ότι ο καπιταλισμός της διαπλοκής βρίσκεται σε κάμψη. Και η τελευταία θα ενισχύεται και από το ότι οι νέες μεσαίες τάξεις στον αναπτυσσόμενο κόσμο δεν εκκολάπτονται πλέον στους κόλπους της διαπλοκής, αλλά εκτός αυτής. Αυτές δε οι μεσαίες τάξεις απαιτούν μεταρρυθμίσεις που απέχουν πολύ από το να είναι προσοδοθηρικές.
 
Είναι δε πολύ πιθανόν η νέα αυτή τάση να αποτελεί και κορυφαίο κοινωνικό φαινόμενο του 21ου αιώνα.
 
 

ΜΕ ΤΑ ΚΥΑΛΙΑ !...

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

ΑΣ ΜΗ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΟΥΜΕ, ΚΙΟΛΑΣ !...


Η έξοδος της χώρας στις αγορές πανηγυρίζεται από την κυβέρνηση ως κατόρθωμα σε μια προσπάθεια συσκότισης της εξαετούς διάρκειας της ελληνικής κρίσης και την απώλεια του 25% του εθνικού πλούτου εξαιτίας της, τη στιγμή που ιστορικά από το 1880 οι αντίστοιχες κρίσεις δεν ξεπέρναγαν τα 4 χρόνια με βάθος (απώλεια ΑΕΠ) έως 18%. Με δεδομένο λοιπόν το γεγονός ότι δεν τα έχουμε καταφέρει και «τόσο καλά», όσο και το αυτονόητο ότι μια οικονομία δεν γλιστρά συνεχώς στην ύφεση μέχρι την εξαφάνιση της αλλά κάποια στιγμή ανακάμπτει… είναι φυσιολογικό να έρθει και σε εμάς αυτή η στιγμή. Πόσο δε μάλλον όταν η ανεργία έχει από καιρό κατακτήσει την πρώτη θέση στην Ευρώπη και συνεχίζει να ανεβαίνει, η μέση απώλεια εισοδημάτων έχει φθάσει στο 25% μακράν περισσότερη από την ανεργία και την απώλεια εισοδήματος στην Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επίσης, η κυβέρνηση θέλει να συσκοτίζει το γεγονός ότι οι άλλες προβληματικές ευρωπαϊκές χώρες δανείζονταν αυτή τη στιγμή με επιτόκια που κυμαίνονται έως 2% χαμηλότερα στην Πορτογαλία, και περίπου 3% στην Ιταλία και την Ισπανία.
 
Ε λοιπόν ναι ! ήρθε η ώρα της σταδιακής ανάκαμψης. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη για έναν οικονομικό οργανισμό ζωντανό, με παραγωγικούς φορείς που προσπαθούν και δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο. Μόνο που αυτό που στατιστικά ζούμε είναι η δημοσιονομική ανάκαμψη που επιτρέπει στο δημόσιο να δανείζεται σταδιακά από τις αγορές. Μια δημοσιονομική ανάκαμψη που ήρθε καθυστερημένα, που αντιμετωπίζεται με μεγάλη αβεβαιότητα και η οποία προέρχεται από την υψηλή και κοινωνικά άδικη φορολόγηση των πολιτών (και δη των μισθωτών), όσο και την οριζόντια περικοπή δαπανών.
 
Δεν είναι η ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Δεν είναι μείωση της ανεργίας ή αποκατάσταση της επιχειρηματικότητας. Δεν είναι αύξηση της δανειοληπτικής ικανότητας των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ένας μέσος επιχειρηματίας δεν θα έχει πρόσβαση στις διεθνείς τραπεζικές αγορές μετά από αυτό, αλλά ούτε και θα αλλάξει κάτι στη δυνατότητα του να χρηματοδοτηθεί από τις ελληνικές τράπεζες.
 
Η πραγματική οικονομία θα συνεχίζει να χειμάζει και να δοκιμάζεται. Και μέχρι που αυτό θα ισχύει, η οικονομία στο σύνολο της δεν θα ανακάμπτει. Θα ανακάμπτει μόνο η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Και αυτό το γνωρίζουν πρωτίστως οι αγορές, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Η αποτελεσματική και ταχεία μετακύληση της δημοσιονομικής ανάκαμψης στην πραγματική οικονομία, η ανάπτυξη, η απασχόληση και η αντιμετώπιση της τεράστιας και σωρευόμενης ανεργίας παραμένει το μεγάλο ζητούμενο. Και επι τέλους, πριν τους πανηγυρισμούς ας αναλογισθούν κάποιοι ότι το πρόβλημα στη πολιτική διαχείριση των οικονομικών μεγεθών μιας χώρας είναι η επιτάχυνση και η βελτίωση της έλευσης του καλού και η αποτροπή και ο μετριασμός του κακού. Δεν είναι ο πανηγυρισμός της αναστροφής ανεξάρτητα από την πορεία και το χρόνο.
 
Ας μην καλούμαστε λοιπόν να χειροκροτούμε τον τερματισμό του τελευταίου και υποβασταζόμενου, θεωρώντας τον πρωταθλητή και παραβλέποντας τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες του. Επιπλέον, η έξοδος της χώρας στις αγορές αναδεικνύεται σε γιγαντιαίο κατόρθωμα και από τη Γερμανική κυβέρνηση. Συμπράττει σε αυτό η αγωνία της να πείσει τη διεθνή οικονομική κοινότητα ότι η πολιτική που ακολουθεί δεν παράγει μόνο αποπληθωρισμό και ύφεση στην Ευρώπη (με την εξαίρεση της ίδιας της Γερμανίας βεβαίως), διακυβεύοντας την παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη και σταθερότητα. Χρησιμοποιεί δε ως μάρτυρα αυτού την Ελλάδα, που τελευταία εκ των προβληματικών ευρωπαϊκών χωρών υπό την ηγεμονία της γερμανικής οικονομικής πολιτικής εξέρχεται και αυτή στις αγορές.
 
Μόνο που θέλει να παραβλέπει το κόστος αυτής της καθυστερημένης εξόδου όσο και το γενικότερο κόστος που πληρώνουν οι ευρωπαϊκές χώρες -και κυρίως του Νότου. Την ανεργία, τη φτώχεια, την οικονομική και κοινωνική πόλωση και την πολιτική αστάθεια με την έξαρση των ακροδεξιών και ναζιστικών κομμάτων και μορφωμάτων. Η έξοδος στις αγορές δεν πρέπει να υπακούει σε όρους πολιτικού marketing για το success story που στοχεύει στην ψυχολογία και την προοπτική επηρεασμού των εκλογικών αποτελεσμάτων. Επιπλέον, η έξοδος στις αγορές δεν πρέπει να υπακούει σε επικοινωνιακές τακτικές της Γερμανικής κυβέρνησης. Τυχόν εμπλοκή της αναχρηματοδότησης σε υψηλά επιτόκια που θα εκκινεί από την βεβιασμένη έκδοση του πενταετούς ομολόγου θα εμπλέξει την οικονομία σε φαύλο κύκλο που θα επεκτείνει και θα βαθαίνει τις δυναμικές της ύφεσης.
 
Αντίθετα η έξοδος της χώρας στις διεθνείς αγορές θα πρέπει να ενταχθεί σε μια σαφή και συγκροτημένη στρατηγική ανάπτυξης και απασχόλησης όσο και μια καλά σχεδιασμένη πολιτική διαχείρισης του χρέους που αποκλιμακώνει το επιτόκιο αναχρηματοδότησης του, διαμορφώνοντας σταδιακά τους όρους απεξάρτησης της χώρας από τη τρόικα και τις συνεπαγόμενες πολιτικές δεσμεύσεις. 
 

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΔΥΟ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ !...


Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια σκληρών προσπαθειών των Ελλήνων, η χώρα έχει πλέον τις προϋποθέσεις να μπει στην τελική ευθεία για την έξοδο της από την κρίση. Η έξοδος της χώρας στις αγορές, αποτελεί μια σημαντική και καθοριστική εξέλιξη προς την κατεύθυνση αυτή.
 
Το κόστος της προσπάθειας θα μπορούσε να είναι πολύ μικρότερο και η έξοδος στις αγορές θα μπορούσε να έχει γίνει νωρίτερα, αν υπήρχε από την αρχή εθνική συνεννόηση. Το διάστημα που μεσολάβησε από την εκδήλωση της κρίσης, η χώρα ταλανίστηκε από ένα ψευτοδίλημμα – υπέρ ή κατά του μνημονίου, ως αυτό να ήταν το πρόβλημα και όχι ό,τι οδήγησε σε αυτό – στο οποίο υπέκυψε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, πλην του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης του, που ανέλαβαν ευθύνες που δεν τους αναλογούσαν και σήκωσαν μόνοι το βάρος της προσπάθειας για να ανταποκριθούν σε αυτήν την αναγκαστική επιλογή.
 
Τότε, η ΝΔ, χαρακτήριζε «λάθος» τις επιλογές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν στο αποτέλεσμα που τώρα όλοι βλέπουμε και πρότεινε Ζάππεια και 18 δις Ευρώ ισοδύναμα μέτρα. Σήμερα, πανηγυρίζει, αλλά ποτέ δεν έκανε πράξη κάτι από όσα είχε προτείνει.
 
Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ, μας διαβεβαίωνε ότι, θα έσχιζε το μνημόνιο. Σήμερα, θέλει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με βάση τις προβλέψεις του μνημονίου.
 
Συμπέρασμα : οι πρωτεργάτες του αντιμνημονιακού αγώνα και του λαϊκισμού, ανέκρουσαν πρύμναν. Μπροστά στην αλήθεια και την πραγματικότητα, όλοι ήρθαν στα μέτρα τους. Μόνο που η χώρα έχασε δύο πολύτιμα χρόνια.
 
Αλλά επειδή, αν και έμπρακτα έχουν υποχωρήσει από τις θέσεις τους, εντούτοις δεν φαίνεται να έχουν αποστεί των αντιλήψεων, των νοοτροπιών και των συμπεριφορών από τις οποίες χαρακτηρίζεται η γενικότερη στάση τους, ένα μόνο σχόλιο : Η σημερινή εξέλιξη, με τη έξοδο της χώρας στις αγορές, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα. Αυτό το βήμα θα μείνει μετέωρο, αν η χώρα δεν αλλάξει.
 
Όσες θετικές εξελίξεις και αν υπάρξουν στα δημοσιονομικά δεδομένα της οικονομίας, τίποτα δεν θα οδηγήσει τη χώρα στο μέλλον με ασφάλεια και χωρίς τον κίνδυνο μιας νέας κρίσης, αν δεν συνεχιστεί η μεταρρυθμιστική προσπάθεια που ξεκίνησε το 2009. Μεταρρυθμιστική προσπάθεια που διεκόπη πριν από δύο χρόνια, και σε κάποιες περιπτώσεις αποδομήθηκε στη συνέχεια.
 
Απαιτείται μια νέα μεταρρυθμιστική προσπάθεια παντού. Στη δημόσια διοίκηση, την τοπική αυτοδιοίκηση, το παραγωγικό μοντέλο και βεβαίως, το πολιτικό σύστημα.
 
Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που να ανατρέπουν τα κακώς κείμενα του πελατειακού κράτους και να βάζουν τέλος στις γκρίζες διαδρομές που το συνδέουν με τα πάσης φύσεως μεγάλα και μικρά συμφέροντα.
 
Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο, που να διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον, και να εμπεδώνουν αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και κράτους δικαίου.
 
Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που να προάγουν τη διαφάνεια, τη διαύγεια, την ισονομία, την ευνομία, την αξιοκρατία και τη λογοδοσία.
 
Μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια εντέλει, που να δίνει τη δυνατότητα στη χώρα να έχει δυνατή φωνή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και στις συζητήσεις που θα ξεκινήσουν μετά τις ευρωεκλογές για τις αλλαγές που θα προωθηθούν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
 
Απαιτείται εθνική συνεννόηση και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων, με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
 
Θα ήταν κρίμα, σε δύο χρόνια από σήμερα να παρακολουθούμε την επανάληψη των ίδιων ακριβώς συμπεριφορών, αλλά για ένα μεγάλο διακύβευμα, που αφορά το μέλλον των Ελλήνων και την ανάγκη να σταθούν απέναντι σε ένα όλο και πιο σύνθετο κόσμο που αλλάζει ραγδαία, με αξιοπρέπεια.
 
Ας μην χάσουμε, λοιπόν και άλλα δύο χρόνια.
 
Δήλωση του Γ. Παπανδρέου