Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΠΑΛΛΟΤΕΛΗΣ ΓΙΟΣ ΤΗΣ ...ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ !...


Ξέρεις τι είναι να ακούς τη μάνα σου να λέει “παιδί μου” έναν δίμετρο “σκούρο” που δεν μιλάει καν ελληνικά; Δεν την κοιτάς λίγο στραβά; Δεν θέλεις να τη ρωτήσεις... κάτι;
Σοκ έπαθα.

Είχα πάρει μπύρες, την είχα στρώσει από νωρίς στην κουζίνα να μου μαγειρέψει και της είχα πει : “απόψε δεν έχει τούρκικο, θα δω μπάλα”.

Το πρώτο σοκ ήταν όταν μου είπε “ναι παιδάκι μου, μπάλα θα δούμε”. Το δεύτερο ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι η μανούλα μου, ετών 68, ήξερε ότι η μπάλα είναι στρογγυλή !

Το τρίτο σοκ ήταν όταν ήρθε και έκατσε δίπλα μου και με ρώτησε “εμείς είμαστε με τα μπλε; Αυτή η που... η Μέρκελ είναι στο γήπεδο ;”

Πρώτη φορά άκουσα τη μάνα μου να βρίζει και μάλιστα γυναίκα.
Τότε κατάλαβα...

Δεν ξέρω τι έκανε όταν έβαλε το γκολ ο Σαμαράς, δεν ξέρω καν αν είδε τη δικιά μας την Εθνική, ξέρω όμως ότι στη γειτονιά ήταν η δικιά μου η μάνα (!) που ακούστηκε να φωνάζει περισσότερο απ' όλους στο 1-0 λέγοντας μάλιστα “τώρα να σας δω που... δες γερμαναράδες”!

Εκεί που ... ξέφυγα όμως ήταν στο 2-0, όταν την άκουσα να φωνάζει “μπράβο παιδί μου” και δεν κοίταζε εμένα αλλά τον Μπαλοτέλι!
Έβρισε και τον διαιτητή όταν του έβγαλε κίτρινη κάρτα (νόμισε ότι τον βγάζει απ' το παιχνίδι)...
Αναρωτήθηκε και γιατί “το έβγαλε έξω το παιδί ο προπονητής” ... 

Συγκινήθηκε όταν την είπα ότι είναι υιοθετημένος απ' τη Γκάνα γιατί οι γονείς του δεν μπορούσαν να τον αναθρέψουν και τον έδωσαν σε ένα ζευγάρι Ιταλών να τον μεγαλώσει...
Μια οικογένεια γίναμε...

Το μνημόνιο έμαθε ως και τη μάνα μου... μπάλα!

ΜΙΛΑΝ ΚΙ ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ !...


Οι κρίσεις είναι σύμφυτες της λειτουργίας και της εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος και η άνιση κατανομή των πόρων και κερδών, είναι από τις βασικότερες αιτίες.

Στην Ε.Ε. και περισσότερο στην Ευρωζώνη, η οικονομική λειτουργία, με τους κανόνες που έχουν εμπεδωθεί, ωφελεί τις πιο αναπτυγμένες χώρες του Βορρά και δημιουργεί προβλήματα στις ασθενέστερες του Νότου.

Το να υπάρξουν και να παρθούν μέτρα εξισορρόπησης είναι εκ των ουκ άνευ, μιας και στην αντίθετη περίπτωση η διάλυση παρουσιάζεται, περίπου, αναπόφευκτη !

Στο στάδιο αυτό βρισκόμαστε αυτή την περίοδο, με την κρίση στην Ευρώπη να διάγει τον τέταρτο χρόνο της και τα ζητήματα να οξύνονται σε βαθμό επικίνδυνο.

Οι πολιτικές της Δεξιάς – υπό διάφορες εκδόσεις – οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, επιτείνοντας τις ενυπάρχουσες αιτίες στο σύστημα και οδηγώντας τις αντινομίες στο χείλος της έκρηξης.

Μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών, οι λαοί της Ευρώπης επιβάλλουν αλλαγές στο πολιτικό εποικοδόμημα και φέρνουν στο προσκήνιο τις δυνάμεις, που ιδεολογικοπολιτικά πρόσκεινται σε πιο ριζοσπαστικές παρεμβάσεις, με μεγαλύτερες ευαισθησίες στα προβλήματα των ασθενέστερων, κρατών και λαών, και με περισσότερο εξισορροπιστικές διαθέσεις.
Η άνοδος των σοσιαλιστικών κομμάτων στις χώρες του κέντρου, σηματοδοτεί τις παραπάνω εξελίξεις, οι οποίες, τα αμέσως επόμενα χρόνια, αναμένεται να γίνουν πιο ριζοσπαστικές και πιο ουσιαστικές, στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.


Ο Ολάντ, είχε την τύχη και την ικανότητα, να ηγηθεί αυτής της εναλλακτικής πορείας, η Μέρκελ είχε τη ατυχία και τις ιδέες, ν΄ αποτελέσει, την οπισθοφυλακή των πολιτικών δυνάμεων, που προκάλεσαν τις οξύνσεις των αντιθέσεων.


Ακούγοντάς την, κανείς, να δηλώνει πως «…η Ευρώπη δεν πρόκειται να «αμοιβαιοποιήσει» την ευθύνη για το χρέος της, όσο η ίδια ζει…», όπως, επίσης και το άλτερ έγκο της, τον Σόϊμπλε, να επαίρεται πως όσο ζει «…δεν θα υπάρξουν ευρωομόλογα, δεν μπορεί να μη φέρει στο νου τη ρήση «μιλάν κι οι πεθαμένοι !...», μιας και οι δυο, αποτελούν, περίπου, πολιτικά πτώματα, που αναμένουν τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου τους στις επόμενες γερμανικές εκλογές !... 

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ?...


Ορατό είναι πλέον το ενδεχόμενο μείωσης του Δημόσιου χρέους κατά 50 δισ. ευρώ ή 25% του ΑΕΠ μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τους μηχανισμούς διάσωσης.

Με την απόφαση οι ευρωπαϊκές τράπεζες που αντιμετωπίζουν προβλήματα θα μπορούν να απευθύνονται για την ανακεφαλαιοποίηση τους στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) χωρίς να επιβαρύνεται το χρέος των κρατών μελών. Εφόσον ισχύσει η αρχή για ίση μεταχείριση των κρατών - μελών η απόφαση θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα στην αποκλιμάκωση του ελληνικού χρέους.

Η Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση του PSI και το «κούρεμα» των ομολόγων εξασφάλισε στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης 50 δισ. ευρώ από τον μηχανισμό στήριξης για την κεφαλαιακή ενίσχυση των εγχώριων τραπεζών. Ήδη έχουν εκταμιευτεί τα 25 δισ. ευρώ (εξ αυτών τα 18 δισ. έχουν δοθεί στις τράπεζες) και απομένει να δοθούν , πιθανότατα εντός του Αυγούστου , τα υπόλοιπα 25 δισ. ευρώ.

Όμως, τα κεφάλαια αυτά διοχετεύονται στις τράπεζες με ...ενδιάμεσο το ελληνικό Δημόσιο βαρύνοντας έτσι το χρέος το οποίο προσεγγίζει το 160% του ΑΕΠ.

Όπως λέει κυβερνητική πηγή η Ελλάδα θα πρέπει στο πλαίσιο της ίσης μεταχείρισης των κρατών – μελών να ζητήσει από τους εταίρους μας να ισχύσει η απόφαση της Συνόδου Κορυφής και για την ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών.

«Θα πρέπει να προηγηθεί διαπραγμάτευση» προσθέτει αλλά ο στόχος «μοιάζει να είναι εφικτός».

Μάλιστα κατά πληροφορίες το ελληνικό αίτημα στηρίζει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Σε περίπτωση που η Ελλάδα επωφεληθεί από το νέο καθεστώς που θα ισχύσει για την κεφαλαιακή θωράκιση των τραπεζών επιτυγχάνεται άμεσα μια πολύ μεγάλη μείωση του χρέους.

Τα 50 δισ. ευρώ αντιπροσωπεύουν το 25% του ΑΕΠ και μπορεί με μία απόφαση σε πολιτικό επίπεδο το χρέος να πέσει μέσα σε μία... ημέρα από το 160% στο 135% του ΑΕΠ.

ΤΗΝ ΕΤΣΟΥΞΕ !...


ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ ?...


...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στη χειρότερη στιγμή του ευρωσκεπτικισμού στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη τόσο στις πολιτικές ελίτ όσο και στις κοινωνίες.

Στο βορρά η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει γίνει συνώνυμη της κατασπατάλησης των χρημάτων των φορολογουμένων υπέρ των δημοσιονομικά προβληματικά χωρών και στο νότο ως ταυτόσημη με την κοινωνική ισοπέδωση, την κατεδάφιση των κεκτημένων, αν όχι με καθεστώς στρατιωτικής κατοχής.

Σ' αυτό συνολικά το αρνητικό κλίμα έρχεται η αόριστη και γενικόλογη επί του παρόντος πρόταση της Μέρκελ για Οικονομική Διακυβέρνηση-Πολιτική Ενοποίηση, σε μια δραματική στιγμή που δεν θυμίζει σε τίποτα την εποχή που είχαν υποβληθεί τα δύο παλαιότερα γερμανικά ομοσπονδιακά οράματα, το ντοκουμέντο του συμβούλου του καγκελαρίου Κολ Λάμερς το 1994 και η πρόταση το 2000 του τότε υπουργού Εξωτερικών Φίσερ για Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Ας θυμηθούμε ότι η αιχμή του δόρατος των αντιπάλων της Συνταγματικής Συνθήκης που απορρίφθηκε στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας το 2005 ήταν ο «πολωνός Υδραυλικός», το δικαίωμα δηλαδή ελεύθερης μετακίνησης εργαζομένων με το εργασιακό πλαίσιο και το κοινωνικό κόστος της χώρας προέλευσης.

Σήμερα ο ζήλος της καγκελαρίου υπέρ της μετάλλαξης της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. σε Ομοσπονδία κινδυνεύει να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ότι όσο προχωρεί η ολοκλήρωση τόσο θα γίνεται αδύνατη η απομάκρυνση από μια δημοσιονομική λιτότητα διαρκείας που θα καταδικάσει το νότο σε χρόνιο μαρασμό.

Η Ιστορία τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ιταλίας έχει αποδείξει περίτρανα ότι η πολιτική ενοποίηση είτε με τη μορφή Ομοσπονδίας είτε Ενιαίου Κεντρικού Κράτους δεν λύνει αυτόματα το πρόβλημα των περιφερειακών αποκλίσεων βορρά-νότου, αλλά, αντίθετα, του προσδίδει παροξυσμική μορφή:

Στις ΗΠΑ, η ανάγκη του βορρά για φθηνά εργατικά χέρια οδήγησε με το πολιτικά ορθό πρόσχημα της κατάργησης της δουλείας στον Εμφύλιο Πόλεμο του 1862-7, με το νότο να διοικείται για δεκαετίες ως κατεχόμενη και ηττημένη χώρα.


Στην Ιταλία, η κατάκτηση του Βασιλείου της Νάπολης από το Βασίλειο της Ιταλίας το 1860 υπήρξε μια κραυγαλέα διάψευση των οραμάτων ευημερίας και εκδημοκρατισμού των νοτίων, που βρέθηκαν σε λίγα χρόνια βυθισμένοι στην ύφεση και εξωθήθηκαν στην παρανομία και τον παρασιτισμό.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το νότο της Ευρωζώνης, στο σύνολό του τα τελευταία δύο χρόνια κλονίσθηκαν όλα τα κεκτημένα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία και Ισπανία είναι κυρίαρχη η βεβαιότητα για μια παλινδρόμηση στο επίπεδο ζωής πριν από την έναρξη των κοινοτικών εισροών αλλά και σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Αθήνα, τη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα, το ευρωπαϊκό πλαίσιο από εγγυητής της πολιτικής ομαλότητας και της πολιτικής σταθερότητας προβάλλει ως καταλύτης των σοβαρότερων αμφισβητήσεων των πολιτικών συστημάτων από την πτώση των δικτατορικών καθεστώτων στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Με άλλα λόγια, ακόμη και αν διατυπωθεί σε επίπεδο κορυφής ένας συμβιβασμός που να δρομολογεί ταυτόχρονα με κάποια δειλά αναπτυξιακά μέτρα την πορεία προς την υπερεθνική ομοσπονδιακή μετάλλαξη της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., δεν είναι καθόλου βέβαιη η διασφάλιση της λαϊκής νομιμοποίησης.

Ακόμη χειρότερο από εγγυητής σταθερότητας η ομοσπονδιακή προοπτική με τα σημερινά δεδομένα, θα μπορούσε να καταστεί καταλύτης πολιτικών και κοινωνικών ανατροπών σε εθνική και ευρωπαϊκή κλίμακα.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ...ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ !...


Με την πάροδο του χρόνου αποκαλύπτεται, στην πράξη, πόσο έωλη – έως ηλίθια – ήταν η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που στόχευσε και προωθούσε την Κυβέρνηση της …Αριστεράς !

Οι φωστήρες της Κουμουνδούρου στήριξαν όλη την προεκλογική τους καμπάνια στην επιδίωξη τα τρία κόμματα, (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ), να κατάφερναν να πάρουν τις αναγκαίες ψήφους, να πετύχαιναν να συνεννοηθούν και να σχημάτιζαν …Κυβέρνηση !

Βέβαια, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, η στρατηγική αυτή υπέκρυπτε τη θλιβερή σκοπιμότητα της υποκλοπής ψηφοφόρων από τα δύο άλλα κόμματα, (κυρίως από το ΚΚΕ…), για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που παρουσιάστηκε, περίτρανα, στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου κι έφερε τη συρρίκνωση των δυνάμεων του Περισσού.

Αυτές τις ημέρες οι διαμάχες για τις θέσεις που θα καταλάβουν στην αίθουσα της Βουλής οι βουλευτές των τριών «αριστερών» κομμάτων, ήρθαν να ξεσκεπάσουν, πλήρως, την κωμωδία και ν΄ αποτελειώσουν, την όποια προσδοκία συνεργασίας τους.

Αυτοί τσακώνονται για το που θα καθίσουν στα έδρανα και δεν είναι σε θέση, ούτε αυτό να συζητήσουν και να συμφωνήσουν, είναι ποτέ δυνατόν να συνομολογήσουν σε κυβερνητική συνεύρεση ;

Με τη λήξη της σημερινής μεταβατικής περιόδου, ο μνηστήρας της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ, πάλι το παραμύθι της «Κυβέρνησης της Αριστεράς» θα πλασάρει ή θα βρει και θα προωθήσει κάτι άλλο, παρόμοιας πλοκής και ανάλογης σοβαρότητας ?...

ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ !...


ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΡΕΣΑΛΤΟ !...


Τα μικροκομματικά συμφέροντα και οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις φαίνεται ότι υπερισχύουν παλι της διάθεσης για πολιτική συνεννόηση και συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο. Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη στη συμφωνία προγραμματικής σύγκλισης για το σχηματισμό κυβέρνησης, ο κομματικός μηχανισμός και πολλά κορυφαία της ΝΔ πιέζουν για σαρωτικές αλλαγές στις διοικήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, τραπεζών και οργανισμών. Προφανής στόχος δεν είναι η αποτελεσματικότερη λειτουργία αυτών των φορέων, αλλά η προώθηση κομματικών στελεχών σε καίρια πόστα πόυ έχουν σχέση με τη διαχείριση κρατικού χρήματος, την κατανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων , τις προσλήψεις κλπ.

Συνεχίζεται λοιπόν μια μακρά παράδοση «κατάληψης» του κράτους από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. η οποία ενίσχυσε τα φαινόμενα αναξιοκρατίας και κομματισμού, καθιστώντας τις δημόσιες επιχειρήσεις «αποθήκες ρουσφετιού».

Το επιχείρημα των κομματικών της ΝΔ είναι το σύνηθες που προβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις - πρέπει «να φύγουν οι πράσινοι» και να μπουν «πρόσωπα εμπιστοσύνης»

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αντ. Σαμαράς και οι στενοί συνεργάτες του δεν συμμερίζονται αυτές τις απόψεις. Είναι όμως αναγκασμένοι να μην αγνοήσουν τις πιέσεις του κομματικού μηχανισμού και της κομματικής βάσης, στην αντίληψη των οποίων η διακυβέρνηση ταυτίζεται με την «κατάληψη» του κράτους.

Σχεδιάζουν λοιπόν μια σειρά αλλαγών σε διοικήσεις κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών, οι οποίες θα γίνουν σταδιακά από τον επόμενο μήνα έως τον Σεπτέμβριο. Νέα πρόσωπα σχεδιάζεται να τοποθετηθούν και επικεφαλής των τραπεζών όπου το Δημόσιο έχει μεγάλη συμμετοχή και η κυβέρνηση ορίζει ουσιαστικά τις διοικήσεις (ΑΤΕ, ΤΤ, Εθνική)

Θα χρειασθεί βέβαια να υπάρξει συνεννόηση με τους δύο εταίρους στην κυβέρνηση συνεργασίας και τα πρόσωπα που θα επιλεγούν θα πρέπει να γίνουν αποδεκτά από ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Προς το παρόν ο κομματικός μηχανισμός της ΝΔ προσπαθεί να διαμορφώσει κλίμα και να προετοιμάσει το έδαφοε, διοχετεύοντας διάφορα σενάρια στα μέσα ενημέρωσης.

Το πρακτορείο Dow Jones Newswires μετέδωσε σήμερα ότι υπάρχει ενδεχόμενο αντικαταστασης του Διευθύνοντος Συμβούλου της Εθνικής Τράπεζας Απόστολου Ταμβακάκη, από τον νυν αναπληρωτή του Αλέξανδρο Τουρκολιά.

Επικαλούμενο υψηλόβαθμα στελέχη του τραπεζικού κλάδου, το πρακτορείο τονίζει πως μια τέτοια κίνηση θα στείλει αρνητικό μήνυμα στις αγορές και στους πιστωτές της χώρας, που θέλουν να περιορισθεί και όχι να αυξηθεί η ανάμιξη της κυβέρνησης στον τραπεζικό κλάδο.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

ΒΟΥΝΤΟΥ ?...


ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ !...


H ανικανότητα στην επιλογή ανθρώπων για τη στελέχωση των κυβερνητικών θέσεων, αποδείχθηκε άμεσα, από την πρώτη εβδομάδα. Δυστυχώς, απ΄ ό,τι φαίνεται, δεν θάναι ο μόνος τομέας, που θα επιβεβαιώσει τον ερασιτεχνισμό και την ανεπάρκεια των νέων κυβερνώντων, ειδικά του κ. Αντωνάκη και ειδικότερα των συμμάχων του. Δυστυχώς, επίσης, δεν θάναι και το πιο σοβαρό, σε συνέπειες, φαινόμενο.

΄Όλα τα σημαντικά ζητήματα, που εμφανίζονται στο λεγόμενο κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης κι έχουν σχέση με βασικές προεκλογικές εξαγγελίες και αφορούν σοβαρά προβλήματα των εργαζόμενων και γενικότερα του λαού, έχουν τεθεί κατά τρόπο έντεχνο και καλυμμένο.

Οι «μη απολύσεις», η «μη μείωση μισθών και συντάξεων», η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, η επαναφορά των κατώτερων αμοιβών κ.α. έχουν συμπεριληφθεί στο κεφάλαιο των θεμάτων για διαπραγμάτευση με την τρόϊκα. Είναι, δηλαδή, εντελώς άδηλη η εξέλιξή τους, μιας και εξαρτώνται από τη θέληση των δανειστών κι όχι από τη βούληση και τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Περισσότερο από σίγουρο και το επιχείρημα – δικαιολογία : εμείς τα θέσαμε, τα διαπραγματευτήκαμε, πλην όμως, δεν πέρασαν… Τι άλλο να κάνουμε ?...


Η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι αθλητική άσκηση ή άθλημα, για να ταιριάζει το «αρκεί η προσπάθεια…». Το λειτούργημα του πρωθυπουργού δεν μπορεί ν΄ αντιστοιχηθεί με το τρέξιμο του μαραθω-νοδρόμου, ο οποίος χειροκροτείται έστω κι αν τερματίσει τελευταίος. Στην πολιτική το αποτέλεσμα είναι που μετράει, ανεξάρτητα από προθέσεις ή προσπάθειες !...

΄Οσο κι αν ελλοχεύει ο κίνδυνος της πρόωρης εξαγωγής συμπερα-σμάτων και της εύκολης αποτύπωσης αφορισμών, τα πρώτα σημάδια από την πλευρά της νέας κυβέρνησης δεν σηματοδοτούν θετικές προοπτικές, για τη λειτουργία της και, κυρίως, για την αποτελεσματικότητά της, δίνοντας αρκετές πιθανότητες επαλήθευσης των εκτιμήσεων, περί απόλυτης μεταβατικής κατάστασης και μιας πολύ σύντομης παρένθεσης !...

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ !...



ΠΙΟ ΠΑΣΟΚ ΗΤΤΗΘΗΚΕ ?...



Στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου δεν ηττήθηκαν τα μέλη, οι φίλοι και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε πανελλαδική κλίμακα,που διέθεσαν μεγάλο μέρος της ζωής τους και των δραστηριοτήτων τους για ιδανικά, για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό. Η επίκληση βαρύγδουπων και αντιδραστικών εκφράσεων περί «σάπιων», έγιναν ακριβώς για να μην αναληφθούν οι ευθύνες, για λόγους καθαρά αποπροσανατολισμού. Παλιά μέθοδος της δεξιάς πολιτικής και παλιά μέθοδος της αντιδραστικής πολιτικής να ταυτίζουν ορισμένοι μεμονωμένα φαινόμενα με ένα προοδευτικό χώρο συνολικά, προκειμένου να μπουν στο απυρόβλητο για τις δικές τους ευθύνες.

Το ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστικό κίνημα δεν είναι το ΠΑΣΟΚ των μεταλλαγμένων που ήταν πάντα γύρω από δίκτυα και κυκλώματα.

Ηττήθηκε η ηγετική ομάδα στο ΠΑΣΟΚ των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Ηττήθηκε η πολιτική που οδήγησε σε 1.000.000 ανέργους, σε λουκέτα των επιχειρήσεων, σε αστέγους, σε νεόπτωχους, σε μείωση του εθνικού πλούτου κατά20%, σε μεταφορά πλούτου κατά 18 δις από τις δυνάμεις της εργασίας στο κεφάλαιο και σε ύφεση 6.5%.

Ηττήθηκε το κύκλωμα του ΠΑΣΟΚ που είναι παράρτημα των καναλαρχών και παρασιτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και η κατάλυση της πολιτικής του αυτονομίας.

Ηττήθηκε η στρατηγική επιχείρησης πρόσδεσης ενός Σοσιαλιστικού κόμματος με μονεταριστικές και αντιλαϊκές πολιτικές γνωστών διαπλεκόμενων και οικονομικών δικτύων που πάντα πολέμησαν τόσο την ιδεολογική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ, όσο και την κοινωνική του βάση προκειμένου να διαλύσουν την προοδευτική πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ και να καταστήσουν το ΠΑΣΟΚ ένα αδιάφορο, μικρό κόμμα του χώρου του Κέντρου και της δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας.

Ηττήθηκε το κύκλωμα των διασυνδέσεων στελεχών του ΠΑΣΟΚ με τμήματα του παρασιτικού κεφαλαίου, ηττήθηκε το δίκτυο του ΠΑΣΟΚ των χρηματοδοτήσεων για τις εκλογικές καμπάνιες συγκεκριμένων υποψηφίων.

Ηττήθηκε το ΠΑΣΟΚ των στελεχών που επιχειρηματίες αγόραζαν γι’ αυτά τηλεοπτικό χρόνο στα κανάλια.

Ηττήθηκε το ΠΑΣΟΚ των στελεχών με προσωπικές εταιρίες δημοσκοπήσεων και ερευνών, αγνώστου χρηματοδότησης.

Ηττήθηκαν τα φαινόμενα εκφυλισμού, διαφθοράς και απαξίωσης της Πολιτικής, ως δημόσιο λειτούργημα.


Ηττήθηκε το δίκτυο διαπλοκής στο ΠΑΣΟΚ για τη σταυροδοσία υποψηφίων από επιχειρήσεις.

Ηττήθηκε το κύκλωμα των μεταλλαγμένων και των πλέον προθύμων για τις νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές πολιτικές.


Ηττήθηκε η από κοινού συνεννόηση και στάση της διαπλοκής με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αξιοποιούσαν δηλώσεις εκφοβισμού από παράγοντες του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας στην Ε.Ε. Μια πρακτική παραγόντων του δημόσιου βίου και της οικονομικής ελίτ,σε συνεργασία με πολιτικούς των Βρυξελλών για εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών στη χώρα.

Δεν ηττήθηκαν αγωνιστές που δημιούργησαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα, που από την πρωτόγονη κατάσταση διαμόρφωσαν δημοτικές αρχές με κύρος.
Ηττήθηκαν ορισμένοι από την αυτοδιοίκηση που προέβησαν σε συναλλαγές.

Δεν ηττήθηκε το εργατικό κίνημα, που με τόση λύσσα η εργοδοσία θέλει να απαξιώσει.
Ηττήθηκαν συγκεκριμένα συνδικαλιστικά στελέχη που ξεπέρασαν τα όρια τόσο των κοινωνικών εταίρων όσο και της συν-διοίκησης.

Η βαθιά αντιδραστική θεωρία να απαξιωθούν γνήσια δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις δεν είναι πρόσφατη, ήταν πάντα η επιδίωξη όλων των αντιδραστικών κύκλων στη χώρα. Για να μην έχουν διαπραγματευτική ισχύ οι εργαζόμενοι, να μην έχουν λόγο οι δημοτικές αρχές, να μην έχουν λόγο και πολιτική αυτονομία οι αντιπρόσωποι στο κοινοβούλιο αλλά να έχουμε μια νέα καρικατούρα δημοκρατίας, ελεγχόμενη από τα ΜΜΕ και το παρασιτικό κεφάλαιο της χώρας, με τηλε-βουλευτές και τηλε-υπουργούς στην υπηρεσία συμφερόντων. 


Τέκνο αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των μνημονίων αν και δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, είναι και οι πλέον των 400.000 ψηφοφόροι, της άκρας δεξιάς και της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής που είχε μόλις 29.000ψήφους το 2009 και ποσοστό 0,29% και μετά από 30 μήνες λαμβάνει πλέον των400.000. Είναι επίσης, τέκνο των πολιτικών που οδήγησαν στην ανεργία στη φτώχια, στη λιτότητα και γέννημα της απαξίωσης της Πολιτικής. Επί αυτού καμία αυτοκριτική αλλά μόνο πολεμική στο φαινόμενο.

Ποιος «φιλοτέχνησε» την αγιογραφία του ΛΑΟΣ μέσω της συμμετοχή της ακροδεξιάς σε κυβέρνηση που συμμετείχαν και οι Σοσιαλιστές; Ποιος προετοίμασε το έδαφος της νομιμοποίησης της άκρας δεξιάς; Γνωρίζει ο κόσμος πώς πρόκειται για τα μεταλλαγμένα πολιτικά πρόσωπα και τη διαπλοκή. Οι τραμπουκισμοί και η βία που ασκούν ομάδες της Χρυσής Αυγής συνδέονται με την νεοφασιστική ιδεολογία. Πέραν του ότι είναι απότοκο της κρίσης, στα φαινόμενα αυτά συνέβαλε και η πρακτική οικειοποίησης μορφών βίας και «χουλιγκανοποίησης» της πολιτικής από άλλες οργανώσεις και πολιτικές ομάδες. 

Είναι γνωστό ότι τα πολιτικά συναισθήματα μίσους και εκδίκησης αποτελούν το υπόβαθρο σε όλες τις ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις. Και αυτό σε αντιδιαστολή με τις αντιλήψεις της κριτικής προς συστημικά, συντηρητικά φαινόμενα και τις επιδιώξεις ανατροπής αυτών από τους προοδευτικούς νέους.


Στέφανος Τζουμάκας
(Απόσπασμα από άρθρο του για τις εκλογές και το ΠΑΣΟΚ).

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ !...



ΚΙ ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ !...



Η τετραμερής στη Ρώμη την περασμένη Παρασκευή έληξε με την καταγραφή των διαφωνιών, την απομόνωση του Βερολίνου απέναντι στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Μαδρίτη με μόνη έστω προσχηματική εξισορρόπηση το «φιλοδώρημα» των 130 δισ. που η Μέρκελ απεδέχθη να διατεθούν υπέρ της ανάπτυξης.

Με τα παραπάνω δεδομένα είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η συνάντηση Μέρκελ-Ολάντ, μεθαύριο Τετάρτη, έχει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από ό,τι είχαν την τελευταία διετία οι συναντήσεις της καγκελαρίου με το Ν. Σαρκοζί:

Τότε επρόκειτο για μια κοινή θέση που καθόριζε το πλαίσιο και την Ατζέντα της Συνόδου Κορυφής, μια θέση προς την οποία οι υπόλοιποι εταίροι έπρεπε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να προσαρμοσθούν.

Σήμερα, με δεδομένες τις στρατηγικές διαφωνίες για το μέλλον της Ευρωζώνης πρόκειται για μια προσπάθεια περιορισμού ζημιών, ώστε με δεδομένες τις πενιχρές προσδοκίες από τη Σύνοδο Κορυφής στο τέλος της βδομάδας να μην εξαγριωθούν οι αγορές.

Μέρκελ και Ολάντ καλούνται να τετραγωνίσουν τον κύκλο: Με δεδομένο ότι όχι μόνον δεν πρόκειται να υπάρξει συνολική λύση εντός του Ιουνίου και να επακολουθήσει πολύμηνη σκληρή διαπραγμάτευση, καλούνται να εκπέμψουν ένα πειστικό μήνυμα ότι η καθυστέρηση δεν είναι διαπίστωση αδιεξόδου, αλλά ότι στο βάθος του ορίζοντα φαίνεται η λύση.

Μετά την εκλογή του Ολάντ η γαλλική θέση για την επαναδιαπραγμάτευση ήταν η αποδοχή του Δημοσιονομικού Συμφώνου με την παράλληλη επεξεργασία Συμφώνου Ανάπτυξης, τον κοινό δανεισμό μέσω ευρω-ομολόγων και την ανεμπόδιστη παρέμβαση της ΕΚΤ για τη στήριξη των χωρών που πιέζονται.

Το Βερολίνο απάντησε με τη φόρμουλα της Οικονομικής Διακυβέρνησης-Πολιτικής Ένωσης χωρίς να διευκρινίζει αν θα πρόκειται για μια ακόμη παράλληλη διαπραγμάτευση ή για προϋπόθεση, μετά την υλοποίηση της οποίας θα μπορεί να συζητηθεί το Σύμφωνο για την Ανάπτυξη του Ολάντ

Η κατάσταση πλέον είναι εξαιρετικά περίπλοκη, καθώς Γαλλία και Γερμανία ζητούν η μια από την άλλη να αρνηθεί τον εαυτό της: Το Παρίσι ζητά από την άλλη πλευρά να εγκαταλείψει τους κανόνες άκαμπτης δημοσιονομικής και νομισματικής ευταξίας που διαμόρφωσαν Αντενάουερ-Ερχαρτ για το Δυτικογερμανικό Μάρκο μετά το 1949 και επέβαλε ο Κολ σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τη συμφωνία του Μάαστριχτ το 1991, ενώ το Βερολίνο ζητά από τη γαλλική πλευρά να θυσιάσει την εθνική κυριαρχία, την κόκκινη δηλαδή γραμμή της γαλλικής ευρωπαϊκής στρατηγικής από το 1950 και μετά, από την οποία προκύπτει η προσέγγιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως ενισχυμένης διακυβερνητικής συνεργασίας.


Αν φέρουμε στη μνήμη την απόρριψη από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1954 της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας που καθιέρωνε υπερεθνική κοινή αμυντική δομή για τη Δυτική Ευρώπη και άνοιγε το δρόμο για Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία αλλά και την απόρριψη στο Δημοψήφισμα του 2005 της Συνταγματικής Συνθήκης, και ταυτόχρονα θυμηθούμε την άκαμπτη θέση της Γερμανίας στο Μάαστριχτ που απαίτησε και πέτυχε ένα κοινό νόμισμα στις προδιαγραφές του μάρκου, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η διαπραγμάτευση θα είναι μακρά και απρόβλεπτης κατάληξης.

Με αυτά τα δεδομένα συνολική λύση δεν φαίνεται ούτε στον ορίζοντα του Φθινοπώρου και εύλογα προκύπτει το ερώτημα πώς θα αποτραπεί η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας αλλά και ο κλυδωνισμός της Γαλλίας.

Η δραματική έκκληση της επικεφαλής του ΔΝΤ Λαγκάρντ που ξαναβρήκε τους αντιγερμανικούς τόνους που είχε μέχρι την Άνοιξη του 2010 ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, πιστοποιεί το μέγεθος της κρίσης στην Ευρωζώνη.

Πειστικό μήνυμα
Με δεδομένο ότι όχι μόνον δεν πρόκειται να υπάρξει συνολική λύση εντός του Ιουνίου και να επακολουθήσει πολύμηνη σκληρή διαπραγμάτευση καλούνται να εκπέμψουν ένα πειστικό μήνυμα ότι η καθυστέρηση δεν είναι διαπίστωση αδιεξόδου, αλλά ότι στο βάθος του ορίζοντα φαίνεται η λύση.

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

ΚΑΙ, ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ !...



ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ Τ΄ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ !...



Μια θεμελιακή αλλαγή, διαφαίνεται, στο πολιτικό εποικοδόμημα, με το τέλος των αυτοδυναμιών και την αρχή των κυβερνήσεων συνεργασίας. Το "διαφαίνεται" απαραίτητο, καθώς ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος και ήσυχος, με τον ελληνικό λαό και τη βούλησή του !

Ελάχιστοι, πλέον, οι θιασώτες και οι δογματικοί υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων, μιας και τα καταγραφόμενα ποσοστά στην λαϊκή προτίμηση, υπέρ των συνεργασιών, δεν αφήνουν και μεγάλα περιθώρια.

Πως φτάσαμε, όμως, ως εδώ ;

΄Οταν πέρσι το καλοκαίρι ο Γ. Παπανδρέου επικοινώνησε με τον Α. Σαμαρά και του πρότεινε κυβερνητική συνεργασία, ο μεν Αντωνάκης τον περιέπαιξε και τον υπονόμευσε, οι δε εσωκομματικοί προύχοντες, μόνο που δεν τον ξέσκισαν.

Ο Παπανδρέου, όμως, επανήλθε, λίγους μήνες μετά, βάζοντας το ζήτημα της συνεργασίας, με καθαρά ιδεολογικά κριτήρια και μέτρα, σε διττή διάσταση και ανάγκη : αφ΄ ενός την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων της κρίσης και αφ΄ ετέρου τη δημιουργία των προϋποθέσεων, (μεταρρυθμίσεις τις λένε...), για την οικοδόμηση μιας νέας αξιόπιστης και βιώσιμης οικονομικής και κρατικής λειτουργίας και πορείας της Ελλάδας.

΄Οταν οι μικρόνοοι και ιδιοτελείς πολιτικοί, αντίπαλοι και "φίλοι", αποπειράθηκαν ν΄ αμφισβητήσουν τις προθέσεις και τις επιδιώξεις του τότε πρωθυπουργού, ο Γιώργος προχώρησε στην αφοπλιστική και αποστομωτική κίνηση, της παραίτησής του, δηλαδή, της θυσίας του.

΄Ο,τι επακολούθησε, με όσες κριτικές και αξιολογήσεις μπορεί να γίνουν, εμπέδωσε (απ΄ ό,τι φαίνεται, πάντα...), στον ελληνικό λαό την άποψη, πως οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι προτιμότερες και απαραίτητες. Στις δίδυμες εκλογές του 2012,αυτό καταγράφηκε, απερίφραστα !

Το τι θ΄ ακολουθήσει, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρο, καθώς οι επίγονοι, αυτοί, δηλαδή, που ανέλαβαν να συνεχίσουν το δρόμο που άνοιξε και χάραξε ο Γ. Παπανδρέου, μάλλον χρησιμοποιούν τη διαδικασία της κυβέρνησης συνεργασίας, ως μέσον προώθησης ατομικών και κομματικών στρατηγικών κι όχι, ως όπλο δημιουργίας νέων προϋποθέσεων και οριζόντων.
Σαφώς και δεν υπάρχουν ακόμα δείγματα γραφής των πολιτικών τους, κάτι που θάρθει στη συνέχεια, υπάρχουν, όμως, οι επιλογές, για τη στελέχωση της νέας κυβέρνησης, οι οποίες βρίθουν από σκοπιμότητες, μικροπολιτικές επιδιώξεις, υστεροβουλίες, ιδιοτέλειες και, το χειρότερο, από απόπειρες παραχάραξης της πραγματικής βούλησης του ελληνικού, όπως, τουλάχιστον τώρα, εκφράστηκε.

Το αφάν κατέ της νεοδημοκρατίας, είτε ως κολαούζοι του Αντωνάκη προέκυψαν, είτε ως "φίλοι και γείτονες" του Βενιζέλου, μαζί με αρκετούς από τους επιφανέστερους υπουργίσκους της επάρατης Καραμανλικής περιόδου, κάνουν ένα σύνολο κι ένα μίγμα, που κάθε , άλλο, παρά αισιοδοξία, αποπνέουν !...

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΤΡΗΤΗ !...



Τι είδους κυβέρνηση επέβαλαν οι κρισιμότατες περιστάσεις ; Θα έπρεπε να συμμετέχουν τα ικανότερα πολιτικά στελέχη των τριών κομμάτων προσδίδοντας της πολιτικό βάρος και γερές βάσεις. Ζητούμενο ήταν επίσης ένας Πρωθυπουργός, όχι απαραίτητα του πρώτου κόμματος, αλλά με ευρεία απήχηση στους πολίτες. Αυτός θα λειτουργούσε και ως μαγνήτης για την προσέλκυση των πιο ξεχωριστών τεχνοκρατών. Μόνο έτσι η κυβέρνηση θα εξέπληττε ευχάριστα, θα άνοιγε μια νέα σελίδα, και θα ήταν όντως μακράς πνοής. Προχωρώντας σταθερά στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων.

Αν ο Σαμαράς θυσίαζε την πρωθυπουργική φιλοδοξία του, θα διευκόλυνε την προσπάθεια του σχηματισμού μιας παρόμοιας κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, θα δημιουργούσε μια απρόσμενα θετική αντίδραση της κοινής γνώμης στο πρόσωπο του, με δεδομένη την ραγισμένη εικόνα του. Θα απάλειφε επίσης την άφρονα κίνηση του να οδηγήσει τη χώρα σε καταστροφικές πρόωρες εκλογές που απέληξαν σε τραυματική δίνη για τη χώρα.

Με δεδομένο ότι η στάση Σαμαρά ήταν προβλεπτή με βάση τη διαδρομή του, υπάρχει ένα ερώτημα για τη στάση των Βενιζέλου-Κουβέλη, που δεν έθεσαν ανοικτά το θέμα «άλλου Πρωθυπουργού», έστω και για την τιμή των όπλων. Η εξήγηση είναι προφανής : Και οι δυο κομματικοί αρχηγοί, αξιοποίησαν το βολικό άλλοθι της «πρωθυπουργίας Σαμαρά» ώστε να κρατήσουν αποστάσεις από την κυβέρνηση, που πρόσκαιρα στηρίζουν. Ο Βενιζέλος κρατάει τη μισή του ουρά απέξω. Και ο Κουβέλης σχεδόν ολόκληρη.

Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει το αναγκαίο εύρος. Το χρώμα της είναι κυρίαρχα νεοδημοκρατικό. Η κεντρική ευθύνη γι' αυτήν ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά στον Σαμαρά. Οι άλλοι εταίροι προφυλάσσουν τα νώτα τους και ετοιμάζουν το χαλί που θα τραβήξουν, όταν «αρχίσουν τα σκούρα». Άρα πρόκειται για μια βραχύβια κυβέρνηση. Ενώ και το στελεχιακό της δυναμικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ρουτίνας. Όχι «πρώτης κατηγορίας».

Άρα οι οιωνοί για την νέα κυβέρνηση δεν είναι καλοί. Οι πρώτες εντυπώσεις δεν έχουν κερδηθεί. Η περίοδος χάριτος είναι ανύπαρκτη. Η πολιτική σταθερότητα είναι φευγαλέα. Η μακροημέρευση αποτελεί οπτασία. Έτσι η κυβερνητική ασπίδα που διαμόρφωσαν τα λεγόμενα «φιλό-Ευρωπαϊκά» κόμματα μοιάζει ήδη διατρητή. Την ώρα μάλιστα που οι κίνδυνοι είναι μέγιστοι. Προδικάζοντας ένα μη αίσιο τέλος.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ !...





ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΑΝΕΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ...ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ !...



Με 33,48%, τον Οκτώβριο του 2009, η κωλοδεξιά πήγε στο βάραθρο, πληρώνοντας τα εγκλήματα κατά της ελληνικής οικονομίας και της χώρας, των ανίκανων και των σούργελων, που με μπροστάρη τον Καραμαλάκα, έφεραν το έλλειμμα στο 16% !

Με την ουρά στα σκέλια και τη μάπα στραπατσαρισμένη, η παράταξη - μπελάς (και) της Ελλάδας, άλλαξε αρχηγό, διασπάστηκε, ξαναδιασπάστηκε, έφτασε στο 17%, το Μάϊο και τώρα με, μόλις, 29,66%, ξανάγινε κυβέρνηση !
Οι δημοκρατικές μας διαδικασίες, (έτσι όπως τις έχουμε φτιασιδώσει...), έφεραν, δύο χρόνια, μόλις, μετά, τους εμπρηστές, για να κάνουν την ...αναδάσωση των καμένων !

Στο σχήμα του Τρελλαντώνη, βρήκαν τη θέση και το ρόλο τους, (εκτός από τον ιδιο...), μια σειρά δεξιόστροφων ρεμπεσκέδων, που μέχρι το 2009, συμμετείχαν, με τα μπούνια, στην "πυρπόληση" της οικονομίας και στο "κάψιμο" της χώρας και τώρα μοστράρονται με την ιδιότητα του ...σωτήρα - "αναδασωτή" !

Όλ΄ αυτά κατέστησαν δυνατά, χάρη στη δημιουργία του εξιλαστήριου θύματος, που βρέθηκε, πετροβολήθηκε και εξοβελίστηκε : του ΠΑΣΟΚ !

Αυτού που ανέλαβε την κατάσβεση της πυρκαγιάς - δημιούργημα της Δεξιάς, που μπήκε στις φλόγες, που μάτωσε, που κατακάηκε, που προκάλεσε αναζωπυρώσεις, που έχασε και μάχες, που δεν αποσόβησε ζημιές και θύματα, ΑΛΛΑ, που, τελικά, έθεσε υπό έλεγχο την πυρκαγιά, περιορίζοντάς την σε συγκεκριμένη περιοχή, όπου μπορεί να δεχθεί το τελειωτικό χτύπημα !

Το έργο της πυρόσβεσης, και βέβαια, δεν λειτούργησε καλά, ήταν χωρίς αρχικό και συγκεκριμένο σχεδιασμό, περιείχε αυτοσχεδιασμούς, παλινδρομήσεις και πολλές φορές οι επιχειρήσεις κατάσβεσης προκαλούσαν, από μόνες τους, επί πλέον θύματα.

Σαφώς και ήθελε βελτίωση, σαφώς και χρειάζονταν ενισχύσεις, σαφώς και ένας ανασχεδιασμός, θα όφειλε να εμπλουτιστεί και από τις εμπειρίες και από τα λάθη, της διετούς προσπάθειας πυρόσβεσης.

Όλ΄ αυτά κατανοητά και δεκτά, πλην όμως, εκείνο που δεν αντέχεται, είναι η ανάθεση του ανασχεδιασμού, αλλά και του επιχειρησιακού μέρους της τελικής κατάσβεσης της πυρκαγιάς, καθώς και της αναδάσωσης, σε επιφανή και εκλεκτά μέλη της ομάδας - κόμματος, των εμπρηστών ! Ε, αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγήσει πουθενά !...

Ε, ΡΕ ΚΑΙ !...



Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

ΤΕΛΙΚΑ, ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΤΟΧΟΣ ?...



Πριν ένα χρόνο τα "μεγαλοστελέχη" της παράταξης ξεκίνησαν μια έντονη πίεση στον τότε Πρωθυπουργό για να αναλάβει "πρωτοβουλίες". Τα μεγαλοστελέχη αυτά στηρίχτηκαν - χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα - από συγκεκριμένα ΜΜΕ με πρώτο από όλα το ΜEGA.

Η πίεση αυτή κορυφώθηκε τον περασμένο Οκτώβριο, όταν το ένα μετά το άλλο, τα γνωστά μεγαλοστελέχη, κουνούσαν, με θράσος, το δάχτυλο και ζητούσαν την παραίτηση του Παπανδρέου. Η μια δήλωση διαδεχότανε την άλλη και τα ...δάκρυα που προκαλούσε η κοινωνική ευαισθησία των συγκεκριμένων στελεχών δεν είχαν τελειωμό.

Δεν δίστασαν να λένε - σε προεκλογική περίοδο (Λοβέρδος) - ότι είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε Σαμαρά, αν εκλεγεί πρώτο κόμμα η ΝΔ, (σε ποια χώρα του κόσμου ένα κόμμα λέει εκ των προτέρων τι θα πράξει), έτσι ώστε να αναρωτηθεί, λογικά, ο ψηφοφόρος, "αν είναι να ψηφίσω Σαμαρά μέσω του ΠΑΣΟΚ γιατί να μην ψηφίσω κατευθείαν τη ΝΔ ;". Αντί δηλαδή, να αυξήσει τα ποσοτά του, για να έχει μεγαλύτερο ρόλο στο σχηματισμό κυβέρνησης, εκ των προτέρων δήλωνε ότι θα στήριζε ενα δεξιό σχηματισμό.

Και τέλος, πολλά από τα μεγαλοστελέχη έβλεπαν τον εαυτό τους στην Κυβέρνηση Σαμαρά και έδιναν μάχες, με ότι αυτό σήμαινε για τον εκλογικό αγώνα, που διεξήγαγε το κόμμα τους, το ΠΑΣΟΚ. Είναι άλλη συζήτηση το εάν έπρεπε να συμμετέχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και άλλο ότι θα έπρεπε να συμμετέχουν τα συγκεκριμένα.
Μπορεί η σημερινή λύση (κυβέρνηση συνεργασίας) να ήταν η μοναδική ρεαλιστική, τα ερωτήματα όμως που παραμένουν αναπάντητα είναι:
Τελικά τι πέτυχαν τα στελέχη μας αυτά που ξεκίνησαν την "επανάσταση" πέρσι τον Ιούνιο ;
Να ρίξουν τον Παπανδρέου, να διαλύσουν την παράταξη και να φέρουν στην Κυβέρνηση τον Σαμαρά και την ΝΔ.

Δηλαδή, να φέρουν στην κυβέρνηση αυτούς που "έβαλαν την φωτιά και όχι αυτούς που με ενδεχόμενα λάθη έδωσαν τιτάνιο αγώνα να την σβήσουν".

Για εμάς, ο αγώνας τώρα αρχίζει. Αγώνας για να κατακτήσουμε την Δημοκρατία στο κόμμα και να θέσουμε τέλος στην κυριαρία από όλα αυτά τα στελέχη που με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον πλήγωσαν και πληγώνουν εκατοντάδες χιλιάδες φίλους της δημοκρατικής παράταξης.

Τώρα ασφαλώς, ΠΑΜΕ-MAZI !...

ΤΑ ΕΙΔΑΜΕ ΟΛΑ !...



ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΣΑΣ !...



Απ΄ τη μια μεριά οι επαγγελματίες …υπουργοί, φανατικοί, μεν, οπαδοί της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, σκανδαλωδώς, δε, επιδιώκοντες, το δικό τους «επάγγελμα» να παραμείνει κλειστό !

Απ την άλλη ο …νεωτεριστής αρχηγός, να επιχειρεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, περιορίζοντας τις συνέπειες που θάχει για το ΠΑΣΟΚ, η στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά !

Αποτέλεσμα ; Όλα στα χέρια των τραπεζιτών, η πλήρης ταύτιση του αποδεκατισμένου «Κινήματος», με τις θελήσεις τους και η επικράτηση των ανθρώπων τους, στους οποίους ανατίθενται τα ηνία της Οικονομίας !

Αυτό ήταν το μήνυμα που πήρατε, ρε σεις, στην Ιπποκράτους;, από την ψήφο του ελληνικού λαού στις 17 Ιουνίου ; Το μαύρισμα ήρθε επειδή θεωρήθηκε, πως δεν εξυπηρετούνταν, μέχρι χθες, στο έπακρο, τα συμφέροντα των τραπεζών και των τραπεζιτών ;

Αν έτσι συλλάβατε το νόημα της λαϊκής ετυμηγορίας, τότε καλά σκεφτήκατε και καλώς επιλέξατε, για τα κρίσιμα υπουργεία. Έχετε δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να σας πάρουν, οσονούπω, με τα ραπανάκια και τα …στουρνάρια, γαμώ τα υπουργεία σας, γαμώ !...

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΣΗ !...



ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΛΙΓΑ ΜΈΣΑ !...



Είναι απόλυτη σωστή η άποψη, που λέει πως σε καταστάσεις διπολι-σμού, οι ενδιάμεσοι συνθλίβονται. Αυτό και έγινε στις 17 Ιουνίου…

Ο υφιστάμενος την σύνθλιψη, έχει μόνο μια δυνατότητα ν΄ αντιδράσει, προσβλέποντας σε ανάκαμψη : στη διαμόρφωση και στην προβολή μιας συνθετικής άποψης – πρότασης, η οποία να περάσει ως τρίτη, ανάμεσα στις δυο αντιμαχόμενες, αλλά και, κατά τεκμήριο, ακραίες.

Το ΠΑΣΟΚ, προεκλογικά, προσπάθησε στην οικοδόμηση αυτής της εναλλακτικής τρίτης πρότασης, πλην όμως, για μια σειρά από λόγους, δεν κατάφερε να την περάσει αξιόπιστα. Για τους ίδιους, πάνω – κάτω, λόγους υπέστη τη συντριβή !

Μετεκλογικά, σαφώς και οφείλει να πορευτεί στη βάση των εξαγγελιών του, (συμβολή στη διατήρηση της χώρας στην Ευρωζώνη), αλλά πέρα από την αξιοπιστία, εκείνο που χρειάζεται, εξ ίσου, είναι και διαφορετικότητα, όχι, βέβαια, όποια νάναι, αλλά να ανταποκρίνεται και σε άλλα λαϊκά αιτήματα, πέρα από την παραμονή στο Ευρώ.

Τέτοιος «διαφορετικός» πολιτικός λόγος δεν αρθρώθηκε και η πρόταση για τη δημιουργία «ειδικής διακομματικής ομάδας αναδιαπραγμάτευ-σης», δεν αρκεί, μιας και δεν περιέχει, ταυτόχρονα και δυο τρία βασικά σημεία διεκδίκησης.

Ελλείψει μιας τέτοιας ολοκληρωμένης, «διαφορετικής» πολιτικής πρότασης, που θ΄ αποτελούσε το σημείο αναφοράς των μετεκλογικών επιλογών και συμπεριφορών του ΠΑΣΟΚ, η συμμετοχή στην κυβέρνηση, πάει να γίνει με όρους, βασικά, μη πολιτικούς, με κριτήρια διαπροσωπικά, που περισσότερο φέρνουν προς συνθήκες πασαρέλας, με πολύ σταριλίκι και φεντετισμούς !

Υπ΄ αυτές τις προϋποθέσεις και φυσικά, με την αποδοχή και τη ψήφιση του Σαμαρά στην πρωθυπουργία, ο τρόπος και η μορφή της συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν πρόκειται να διαφοροποιήσουν τη νομοτελειακή εξέλιξη των πραγμάτων, που δεν είναι άλλη από τον παραπέρα διασυρμό του και τη μεγαλύτερη συρρίκνωσή του : «με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα», είναι η ρήση με την οποία ο σοφός, κατά τάλλα, λαός, περιγράφει αντίστοιχες καταστάσεις και μπλεξίματα !...

ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ...ΛΥΜΕΝΑ !,,,



Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

ΑΣ ΜΑΣ ΠΕΙ Η ΔΗΜΑΡ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΝΕΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ?...



Μπροστά στο ενδεχόμενο να μπει ο Φώτης Κουβέλης σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μου έρχονται μερικές απορίες.

Πρώτον γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν θέτει τώρα ως αναγκαίο και απαράβατο όρο να μπει στην κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τώρα μεγαλύτερο ποσοστό και άρα πολιτική δύναμη και αν μετά τις 6 Μαίου ήταν μία φορά απαραίτητος σε ένα κυβερνητικό σχήμα τώρα είναι δέκα (όσες και οι μονάδες, που αύξησε το ποσοστό του).

Δεύτερον, αφού το κύριο ζητούμενο, όπως μας λέει τώρα ο κ. Κουβέλης και κάποιοι άλλοι της ΔΗΜΑΡ είναι η προγραμματική σύγκλιση (και ορθώς που είναι έτσι) γιατί αυτή δεν αναζητήθηκε και μετά τις 6 Μαίου; Να καθίσουν δηλαδή, όπως του έλεγαν τότε οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος (ιδίως ο δεύτερος) και να αναζητήσουν μία προγραμματική σύγκλιση – αν μπορεί να υπάρξει τώρα, θα υπήρχε και τότε.

Τρίτον, σε συνέχεια του παραπάνω: Γιατί η ΔΗΜΑΡ, εάν το έχει σοβαρό σκοπό να μπει στην κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν το έκανε στις 6 Μαΐου; Με αυτό τον τρόπο θα είχαμε αποφύγει τις δεύτερες εκλογές, την ακυβερνησία, την πόλωση και όλα όσα ζήσαμε στο μεσοδιάστημα. Το όλο πρόβλημά της λύθηκε τώρα επειδή ο Σαμαράς πήρε δέκα μονάδες παραπάνω και το μπλοκ των τριών κομμάτων έχει δέκα έδρες παραπάνω; Αυτή ήταν η αγωνία του κ. Κουβέλη και ζήσαμε όσα ζήσαμε επί ένα μήνα;

Τέταρτον, τι ακριβώς ζητάει η ΔΗΜΑΡ όταν λέει για τα πρόσωπα; Και όταν μάλιστα δεν θέτει κυρίως θέμα πρωθυπουργού, αλλά κάποιων υπουργών και κυρίως αυτού που θα αναλάβει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης; Δηλαδή αν βρούμε έναν υπουργό λίγο πιο ευαίσθητο, που δεν βαράει πολύ στις διαδηλώσεις, είμαστε εντάξει ;

Πέμπτον, σε ποια απαγκίστρωση ακριβώς θα συμφωνήσει με τα άλλα κόμματα, όταν σχεδόν όλοι οι ευρωπαίοι δεν έχουν αλλάξει τις βασικές θέσεις τους και απαιτούν πιστή τήρηση των δεσμεύσεων; Εάν δοθεί δηλαδή ένα τράτο ενός ή δύο ετών, μπορεί να αλλάξει τόσο πολύ η συνταγή;
Έκτον, τι θα κάνει η ΔΗΜΑΡ εάν απορριφθούν ορισμένες λογικές θέσεις της για άλλα θέματα, πέραν της οικονομίας, όπως οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα; Η ΝΔ ήδη απέρριψε τη θέσπιση της απλής αναλογικής. Για να κάνει την προγραμματική μετατόπιση η ΔΗΜΑΡ και να αποδεχθεί το μνημόνιο 2, που δεν το είχε ψηφίσει, κάτι πρέπει να πάρει. Με τι θα είναι ευχαριστημένη;

Έβδομο και τελευταίο, μιας και επτά είναι και τα σημεία, που έθεσε ο κ. Κουβέλης για προγραμματική συμφωνία με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ : Έχει σκεφτεί η ΔΗΜΑΡ ότι μπορεί να παραμείνει στην αντιπολίτευση – χωρίς να διακινδυνεύει να μείνει η χώρα ακυβέρνητη, αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία – και να είναι μία εφεδρεία για την επόμενη μέρα;  

ΒΡΗΚΕ ΤΗ ΛΥΣΗ !...



ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΥΘΡΑΥΣΤΑ !...



Μόνο μια ανάσα προσφέρει το εκλογικό αποτέλεσμα στην προσπάθεια της χώρας να παραμείνει στο Ευρώ. Διότι όλα εκείνα που προσδιορίζουν το πολιτικό-κομματικό τοπίο, έχουν ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό: Είναι εύθραυστα.

Πρώτον, η νίκη της ΝΔ είναι Πύρρειος. Πέτυχε μια ισχνή διαφορά εξαντλώντας το μοναδικό της «πυρηνικό όπλο»: Τον φόβο. Τούτο σημαίνει ότι η εκλογική της βάση είναι ιδιαίτερα εύθραυστη, καθώς σημαντικό τμήμα την έχει επιλέξει μόνο με το συναίσθημα αυτό, το οποίο άλλωστε δύσκολα μπορεί να αξιοποιηθεί εκ νέου.

Δεύτερον, η ΝΔ θα κριθεί κυβερνητικά, δηλαδή διαχειριστικά, με βάση τα εξής δεδομένα: (α) το κάτω του μετρίου πολιτικό προσωπικό της, (β) τις δυσκολότατες συγκυρίες που καλείται να διαχειριστεί, (γ) τη μη δημοφιλή ηγεσία της που δε γεννά εμπιστοσύνη, ούτε άλλωστε εμπνέει και (δ) την ανύπαρκτη περίοδο χάριτος που θα διαθέτει. Άρα η ρέουσα πραγματικότητα θα κάνει ακόμα πιο εύθραυστη την όποια εξ υπαρχής αδύναμη κυβερνητική εικόνα.

Τρίτον, η όποια κυβέρνηση θα προκύψει με άξονα τη ΝΔ, θα έχει απέναντι της μια ανερχόμενη και σκληρή αξιωματική αντιπολίτευση, που θα κινηθεί αμείλικτα. Επιπρόσθετα ο Τσίπρας, όση δυσπιστία και να προκαλεί, είναι ταυτόχρονα ο μόνος πολιτικός που εκφράζει κάτι «διαφορετικό» στο ρυτιδιασμένο πολιτικό τοπίο, αποτελώντας έτσι άμεση απειλή για τη ΝΔ. Αν ο Τσίπρας δεν κάνει το μεγάλο λάθος, θα επωφεληθεί από την αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης, ανατρέποντας το σημερινό εύθραυστο κομματικό τοπίο

Τέταρτον, είναι προφανές πως οι προκλήσεις που έχει απέναντι της η χώρα, απαιτούν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία. Αυτή η συναίνεση θα σταθεροποιούσε το πολιτικό και οικονομικό τοπίο. Όμως η προοπτική αυτή αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός για την Ελλάδα. Όπως λαΐκιζε ο Σαμαράς αρχικά απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου, το ίδιο θα κάνει ο Τσίπρας απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά. Έτσι η επερχόμενη σύγκρουση θα καταστήσει πιο εύθραυστο το οικονομικό και πολιτικό τοπίο.

Πέμπτον, αν σχηματιστεί κυβέρνηση μεταξύ των δυο «κατεστημένων» και σε κατάσταση παρακμής κομμάτων, το σχήμα αυτό θα πατά σε de facto εύθραυστα θεμέλια. Άρα, η συνοχή και διάρκεια μιας παρόμοιας κυβέρνησης θα είναι πεπερασμένη. Κινδυνεύει να αποδειχτεί μια σύντομη παρένθεση.

Όλα τα εύθραυστα δεδομένα τα οποία περιγράψαμε, είναι συνέπεια ενός συνολικά παθογενούς κομματικού συστήματος. Αθροιστικά, καθιστούν εύθραυστη την προσπάθεια σωτηρίας της χώρας.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ !...



ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΑΜΑΡΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ !...



Αυτός, που από την πρώτη στιγμή πολέμησε σκληρά και εν πολλοίς άνανδρα, τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, υψώνοντας τις γαλάζιες σημαίες του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας και αντιδρώντας λυσσαλέα στις όποιες πυροσβεστικές προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ, να σβήσει τη φωτιά της χρεοκοπίας της χώρας, θέλει, τώρα, να γίνει πρωθυπουργός !

Αυτός, που αναίσχυντα παρουσίαζε τη θυσία του Παπανδρέου, προκειμένου να σχηματισθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ως δικό του επίτευγμα και κορδώνονταν γι αυτό, επιδιώκει να αποτελειώσει τους κομπασμούς του, με το επιχείρημα «έφαγα τον Παπανδρέου και πήρα τη θέση του, ψηφιζόμενος κι απ΄ τους δικούς του !...».

Είναι ο ελεεινός τύπος και πολιτικός, που μετά την αποχώρηση του Παπανδρέου, έκανε τη θεαματική κωλοτούμπα και έγινε πιο μνημονιακός από κάθε άλλον !

Οι σημερινοί ηγήτορες του ΠΑΣΟΚ, αφού επέβαλλαν τη «ρεαλιστική πολιτική» του κόμματος, το Φεβρουάριο του 2010, η οποία περιλάμβανε το μνημόνιο και έφερε όλα τα σφαγιαστικά μέτρα λιτότητας, τα οποία έφτασαν στο ζενίθ, μετά το καλοκαίρι του 2011 και την «αναβάθμιση» του ΒΒ, αφού οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην κατρακύλα και στα χαμηλότερα, ιστορικά ποσοστά του, ας μη ψάχνουν, για τη μορφή της χαριστικής βολής, που θ΄ αποτελειώσει το Κίνημα του λαού, που αναμόρφωσε την Ελλάδα : είναι η ψήφιση του Σαμαρά, για πρωθυπουργό !...

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Η ΑΓΩΝΙΑ !...



ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ !...



Ποιος «Τιτανικός»; Ενα σαπιοκάραβο ήταν (και παραμένει) η ελληνική οικονομία. «Εμπασε νερά», κινδύνευσε (και κινδυνεύει) με καταβύθιση όχι από τη σύγκρουση με το παγόβουνο της κρίσης αλλά μόνο και μόνο από τα απόνερά του. Από τότε μέχρι και πρότινος το παντελώς ανίκανο πολιτικό πλήρωμα επιμένει πως δεν φταίει το σαπιοκάραβο αλλά το... παγόβουνο. Οι ξένοι, το Μνημόνιο και οι διαχειριστές του.

Οπως συνηθίζεται στην Ελλάδα βγήκαν πάλι από τα ντουλάπια οι σκελετοί του εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού. Οχι χωρίς υστεροβουλία και ιδιοτελείς σκοπιμότητες.

Οταν, άκων, ο Γ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε στην υπογραφή του Μνημονίου υπό την εφιαλτική απειλή της χρεοκοπίας -άλλες είναι οι ευθύνες του- το σύνολο των κομμάτων είδε σε αυτή την επιλογή όχι την ευκαιρία του (ετεροχρονισμένου) εκσυγχρονισμού του κράτους αλλά την ευκαιρία της Μεγάλης Αρπαχτής. Τα κόμματα μετεξελίχθηκαν αίφνης σε εκκλησίες του ελέους για να «γιάνουν» τον πόνο τους παντοειδείς κατατρεγμένοι. Αλλοι στην Παναγιά την Παρηγορήτρα της Ν.Δ., άλλοι στη Γλυκοφιλούσα του ΣΥΡΙΖΑ, αργότερα στην Ελεούσα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και την Πατριδοκαπηλούσα της Χρυσής Αυγής.

Το «αντιμνημονιακό» μέτωπο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ που έδινε άφεση αμαρτιών σε «ενεργητικούς» και «παθητικούς» αρχιτέκτονες του αδηφάγου κράτους, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για δεκαετίες ολόκληρες ως εργαλείο προς άγραν κομματικής πελατείας. Και ας υπήρξε «τιμωρός» του κόσμου της εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

«Επιστροφή σε αυτό το κράτος» και σε ακόμα μεγαλύτερο, που είναι αδύνατο ωστόσο να υπάρξει λόγω άρνησης των αγορών να το συντηρούν, υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνοντας το μάτι στα «ορφανά» του κρατισμού. Αλλά διακινδυνεύοντας και τη διακοπή βοήθειας από την Ε.Ε. την οποία -πιεζόμενος- δεν αποκλείει.

Εχει, όμως, λέει ένα σχέδιο γι' αυτή, την περίπτωση. Αλλά είναι... μυστικό. Περίεργο. Ο διεθνισμός επέβαλε την κοινοποίησή του στους βασανισμένους της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, οσονούπω και της Ιταλίας...

Από τη μία λοιπόν ο Τσίπρας -άντε να τον δικαιολογήσεις με το «νεαρόν της ηλικίας» και τα φουσκωμένα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη η Νέα Δημοκρατία που πρέπει να πιστέψουμε πως είναι ειλικρινώς μεταμεληθείσα για τις προδευτερομνημονιακές της ακρότητες, στις οποίες συμπεριλαμβανόταν ακόμα και το «φλερτ» με έκνομες ενέργειες. Οταν αντί να πει καθαρά στους Ελληνες αυτό που θα ισχύει και αύριο -«κάτω από τις μπάρες, ρε»- έδειχνε απεριόριστη «κατανόηση» στην αγανάκτηση του κόσμου που πορευόταν με το διαλυτικό σλόγκαν "δεν πληρώνω", σηκώνοντας τις μπάρες στα διόδια των εθνικών οδών.

Ποιους να εμπιστευτείς; Αυτούς που ετεροκαθορίζουν την πολιτική τους ποντάροντας, απλώς, στο φόβο που προκαλεί ο «άγουρος» αντίπαλος και ευκαιριακά μεταμφιέζονται σε στυλοβάτες των διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία ή την καλαμοϊππεύουσα το άτι της οργής Αριστερά που μας πάει κατευθείαν στο γκρεμό; Προσωπικά, θα εμπιστευόμουν το κόμμα του ανύπαρκτου μεταρρυθμισμού που θα καταστήσει υπαρκτό η πορεία των πραγμάτων. Διότι ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος η επόμενη μέρα είναι προκαθορισμένη. «Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού» όπως τιτλοφορεί ένα από τα βιβλία του και ο δημοφιλής στην εγχώρια και όχι μόνο Αριστερά Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ.