Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΡΕΜΑΛΙΩΝ !...


Όλα τα ρεμάλια, έρμαια της αταλαντοσύνης τους και ψωμολυσσώντας από τα «επαγγελματικά» κεσάτια, (ποιος να δώσει δουλειά σε τέτοιους !...), παρελαύνουν στην εκπομπή του αρχιρεμαλιού, για ν΄ απαγγείλουν τις χοντρομαλακίες, που τους γράφει ο ρακένδυτος εκατομμυριούχος.

Κάνοντας ένα ...kit kat στη μαστούρα τους, (ορισμένοι χρησιμο-ποιούνται και μισομαστουρωμένοι…), επιδίδονται σ΄ ένα όργιο ουρλιαχτών και κρωξιμάτων, (τα τσιρίγματα της μαλάκως, σπάνε καρύδια…), αφοδεύοντας από το στόμα και εκσφενδονίζοντας στο στούντιο, αλλά και στον αέρα, κάθε βρωμιά που έχουν μέσα τους ! Τι κάνει ο άνθρωπος για να εξοικονομήσει τη δόση του !...

΄Ολο αυτό το τηλεοπτικό χάχανο, χρησιμοποιείται από το χρεοκο-πημένο ‘star system” για να διασκεδάσει , τάχα, τους χτυπημένους από την κρίση έλληνες, στην ουσία, όμως, για να τζιράρει κάμποσα εκατομμύρια Ευρώ και να φουσκώσει, έτι περαιτέρω, κάποιες, ήδη, φουσκωμένες τσέπες !...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ Ν΄ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ !...


Το κυριότερο καθήκον για την Ευρωπαϊκή Ένωση τους ερχόμενους μήνες, είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και η οικοδόμηση της σταθερότητας.

Η σταθερότητα βασίζεται στην εμπιστοσύνη - την εμπιστοσύνη των πολιτών στις κυβερνήσεις τους και στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων στο ευρώ και την εμπιστοσύνη των αγορών στο ευρώ και την ευρωζώνη.

Όμως οι πολιτικοί ελιγμοί εκ μέρους των αρχηγών κρατών έχουν βυθίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση όλο και πιο βαθιά μέσα σε μια κρίση ανάληψης δράσης και κρίση εμπιστοσύνης - ενώ η διαχείριση της κρίσης κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στον τίτλο της.

Ακριβώς τώρα είναι η ώρα που πρέπει οι επικεφαλής των κρατών και των κυβερνήσεων να δείξουν σθένος και να ανοίξουν τα χαρτιά τους πάνω στο τραπέζι. Καθώς βαθαίνει η κρίση χρέους που καταποντίζει την Ευρώπη, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι όλοι ταξιδεύουμε με το ίδιο καράβι. Σε φουρτουνιασμένα νερά, δεν είναι αρκετό να μπαλώνεις τις διαρροές την ώρα που δεν είναι κανείς στη γέφυρα και δεν υπάρχει άξονας πηδαλίου για να κατευθύνει το σκάφος.

Ο πρόσφατες προτάσεις οικονομικής διακυβέρνησης όπως τέθηκαν από την καγκελάριο Μέρκελ και τον πρόεδρο Σαρκοζί, απλώς δεν είναι αρκετά καλές. Μια εξαμηνιαία συνάντηση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας οικονομικής κυβέρνησης που μπορεί να αντιδράσει με ταχύτητα στις εξελίξεις των αγορών και να βάλει τα κράτη σε μια τάξη. Οι μεγαλόστομες, συγκεχυμένες προσεγγίσεις, δεν θα αναπτερώσουν την εμπιστοσύνη ούτε των αγορών, ούτε των πολιτών.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Οι εξελίξεις, έχουν ενισχύσει έτι περαιτέρω μια ανησυχητική τάση που εγώ αποκαλώ «συνοδοκορυφίτιδα» - την τάση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων να λαμβάνουν όλο και περισσότερες αποφάσεις από μόνοι τους, αγνοώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και περιφρονώντας τις κοινοτικές διαδικασίες. Πρόκειται για μια επικίνδυνη τάση, για δύο λόγους.

Πρώτον, η εμπειρία δείχνει ότι γενικά η ανοικτή διαδικασία συντονισμού, δεν είναι αποτελεσματική. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πραγματική οικονομική διακυβέρνηση, που να συνενώνει όλα τα στοιχεία και να έχει στον πυρήνα της την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μια οικονομική κυβέρνηση που θα έχει στη διάθεσή της τα απαραίτητα εργαλεία προκειμένου να αποκαταστήσει τις μακροοικονομικές δυσαρμονίες και να επαναφέρει στην τάξη τα κράτη- μέλη που καταγράφουν υπερβολικό έλλειμμα.

Δεύτερον, αυτή η τάση είναι εγγενώς αντιδημοκρατική, καθώς αποκλείει τον μοναδικό εκλεγμένο θεσμό της Ένωσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μαζί και τα εθνικά κοινοβούλια, από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Και πού καταλήγει αυτό; Να παραδέρνουν μεταξύ ειλημμένων αποφάσεων - ακόμα και αποφάσεων για τον προϋπολογισμό, κάτι που αποτελεί κεντρικό δικαίωμα κάθε κοινοβουλίου. Πρόκειται για μια δραματική εξέλιξη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα πείραμα μοναδικό στην ιστορία για την περιφρούρηση της δημοκρατίας σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου χρειάζεται να λαμβάνονται αναπόφευκτα όλο και περισσότερες αποφάσεις, λόγω των διαδικασιών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση.
Τέτοιες αποφάσεις δεν θα πρέπει να αφήνονται στους αργηχούς κρατών και κυβερνήσεων, ούτε να λαμβάνονται σε συγκεχυμένα διεθνή φόρα, στα οποία δεν έχουν πρόσβαση, ούτε έλεγχο, τα εθνικά κοινοβούλια.

Μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας, του Δουβλίνου, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας, όταν οι πολιτικές δεν διαθέτουν επαρκή δημοκρατική νομιμότητα: εκεί, τα μέτρα λιτότητας εκλαμβάνονται ως προστάγματα των Βρυξελλών.

Εμείς, οι Ευρωπαίοι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ξεκάθαρη επιλογή: αν θέλουμε να διατηρήσουμε το ευρώ και το πιο συναρπαστικό πολιτικό εγχείρημα που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, τότε χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη.
Εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να πολεμήσει για μια Ευρώπη ταυτόχρονα δημοκρατική και άξια της εμπιστοσύνης των πολιτών της.
Μετάφραση: Λιάνα Γαβριλάκη

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ !...


Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, απέστειλε, δύο επιστολές, την πρώτη προς τους επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Herman van Rompuy, Jose Manuel Barroso, Jean-Claude Juncker, Mario Draghi και Christine Lagarde, αντιστοίχως, και την δεύτερη προς τους Ηγέτες των 26 κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Herman van Rompuy, η οποία κοινοποιείται στους επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ακολουθούν τα κείμενα των δύο επιστολών.

Επιστολή πρώτη :

Μετά την εκλογική νίκη το 2009, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ της οποίας ηγήθηκα, ανέλαβε να επιτελέσει το εξαιρετικά δύσκολο καθήκον να αντιμετωπίσει μια τεράστια δημοσιονομική κρίση. Αυτή η κρίση έφερε την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας.

Όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρωζώνη αντιμετώπισαν μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο. Ποτέ στο παρελθόν κράτος-μέλος της Ευρωζώνης δεν είχε αντιμετωπίσει τόσο σκληρές και φοβικές αντιδράσεις των αγορών, κερδοσκοπικές επιθέσεις, την αναπάντεχη και παράλογη άνοδο του κόστους δανεισμού. Η κατάσταση αυτή μεταφράστηκε σε μια δυσοίωνη πραγματικότητα: η βιώσιμη εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους της Ελλάδας κατέστη αδύνατη.

Η Ελλάδα αποτέλεσε περίπτωση όπου δοκιμάστηκε η Ευρώπη και η Ευρωζώνη ως προς τη διαχείριση της κρίσης.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ακόμη και αν αυτό έμοιαζε ως βραδεία διαδικασία για τα δεδομένα των αγορών, συγκροτήσαμε έναν μηχανισμό υποστήριξης σε στενή συνεργασία με τους θεσμικούς μας εταίρους και με τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Από κοινού διαμορφώσαμε ένα σχέδιο διάσωσης και προσαρμογής της Ελληνικής οικονομίας.

Το πρόγραμμα αυτό πέτυχε στο να αποφευχθεί η καταστροφή μιας χρεοκοπίας, ενώ ταυτόχρονα διασφάλισε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Η κοινή αυτή προσπάθεια και το πρόγραμμα δεν θα είχαν καταστεί δυνατά αν δεν υπήρχε η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων πολιτών και των Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων και Κυβερνήσεων απέναντι στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των Κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ. Τούτο εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως και θα ήθελα να το επαναλάβω για άλλη μια φορά.

Και βεβαίως, το πρόγραμμα αυτό δεν θα είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας χωρίς τις πολλές θυσίες που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι Έλληνες πολίτες.

Επιθυμώ να επισημάνω το σημείο αυτό διότι το κύριο βάρος της κρίσης ανέλαβαν οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Και αυτό έγινε πράξη όχι μόνο εξ ονόματος κάθε κράτους-μέλους ξεχωριστά, αλλά επίσης και στο όνομα της επιβίωσης και της ισχύος της Ένωσής μας και του κοινού μας νομίσματος.

Οι όροι του αρχικού προγράμματος βελτιώθηκαν τον Μάρτιο και στη συνέχεια τον Ιούλιο του 2011, πριν καταλήξουμε στη κρίσιμη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26-27 Οκτωβρίου 2011.

Καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου επιτεύχθηκαν πολλοί στόχοι, τόσο στο πεδίο της δημοσιονομικής προσαρμογής, ιδίως υπό συνθήκες συνεχιζόμενης και βαθειάς ύφεσης η οποία ξεκίνησε το 2008, όσο και στο πεδίο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Βεβαίως, υπήρξαν καθυστερήσεις και προβλήματα λόγω του μεγέθους της απαιτούμενης προσπάθειας, προβλήματα ικανότητας εφαρμογής, απουσίας πολιτικής συναίνεσης που απαιτείται για την επιτέλεση μιας τέτοιας αποστολής, ενώ υπήρξε και έντονη κακοφωνία παγκοσμίως όπως και εντός της Ευρωζώνης αναφορικά με το τι θα έπρεπε να γίνει.

Εξαιτίας του μεγέθους και του εύρους των αλλαγών στην Ελλάδα, του δυσχερούς διεθνούς περιβάλλοντος και των χρονικών περιορισμών του προγράμματος μας, πίστευα πάντα σταθερά ότι μια κυβέρνηση που θα είχε την ευρύτερη δυνατή στήριξη ήταν αναγκαία για την εκπλήρωση αυτής της εθνικής προσπάθειας.

Για να επιτευχθεί αυτό, ήταν αναγκαίο είτε ένα δημοψήφισμα που θα κινητοποιούσε την Ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, είτε μια κυβέρνηση που θα την στήριζε ένας ευρύτερος συνασπισμός κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης. Αυτό κατέστησα και ιδιαιτέρως σαφές κατά τη διάρκεια των πρόσφατων συζητήσεών που είχα στις Κάννες.

Παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ανέλαβα όλες τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες, προκειμένου να συγκροτηθεί Κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα της ΝΔ και του ΛΑΟΣ υπό την πρωθυπουργία του κ. Λουκά Παπαδήμου.

Ο σχηματισμός της νέας Κυβέρνησης επιτρέπει στη χώρα μας να προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για την υλοποίηση της απόφασης της 26-27 Οκτώβριου, καθώς και των συναφών πολιτικών που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση και πηγάζουν από αυτή. Στηρίζουμε πλήρως την σημερινή Κυβέρνηση στην υλοποίηση αυτών των καθηκόντων της. Πιστεύουμε ότι η άμεση υλοποίηση του πακέτου αυτού εξυπηρετεί τα μέγιστα το συμφέρον του Ελληνικού λαού και της Ευρωζώνης στο σύνολό της.

Περιττό να τονίσω ότι παραμένουμε δεσμευμένοι στην εφαρμογή των πολιτικών του οικονομικού προγράμματος, όπως αυτές έχουν επικαιροποιηθεί, και ότι προσβλέπουμε στη συνεργασία με τους θερμικούς μας εταίρους, την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, για την προετοιμασία και υλοποίηση του νέου τριετούς προγράμματος για το διάστημα 2012-2014, όπως αποφασίστηκε στις 26-27 Οκτωβρίου. Αυτό και θα γίνει με τρόπο, ώστε να τηρηθούν οι στόχοι τους οποίους συμφωνήσαμε στο πλαίσιο του πρώτου προγράμματος.

Η πλήρης υλοποίηση των πολιτικών που έχουν αποφασιστεί, καθώς και της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26-27 Οκτωβρίου, συμπεριλαμβανομένου και του νέου PSI, αναμένεται να μειώσει περαιτέρω το δημοσιονομικό έλλειμμα, να δημιουργήσει πρωτογενή πλεονάσματα για πρώτη φορά μετά το έτος 2002, και να μειώσει σημαντικά το δημόσιο χρέος.

Τα αποτελέσματα αυτά θα δημιουργήσουν μια εντελώς νέα πραγματικότητα για την Ελλάδα, επιφέροντας μεγαλύτερη καινοτομία σε θέματα σχεδιασμού πολιτικών, πιο αποτελεσματικές πολιτικές ανάπτυξης, επιχειρήσεις και δομές πιο ανταγωνιστικές, όπως και μια οικονομία με τα απαραίτητα μέσα και τη θεσμική δυνατότητα για να καταπολεμήσει τις ανισότητες, να διασφαλίζει δικαιοσύνη και να ενισχύει την κοινωνική συνοχή.

Η Ελλάδα είναι χώρα με τεράστιες δυνατότητες. Η επένδυσή σας στην Ελλάδα του σήμερα αποτελεί επένδυση σε μια βιώσιμη, διαφανή και δίκαιη οικονομία για το αύριο. Αξίζει της εμπιστοσύνης των πολιτών σας και συνδέεται με τις υψηλότερες προσδοκίες του Ελληνικού λαού.

Επιστολή δεύτερη :
Απέστειλα σήμερα επιστολή προς τον Πρόεδρο του Eurogroup και τους τρεις θεσμικούς μας εταίρους (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) με την οποία δηλώνω με σαφήνεια τη δέσμευση του ΠΑΣΟΚ και της κοινοβουλευτικής μας πλειοψηφίας, προς τη νέα πολυκομματική κυβέρνηση, τις πολιτικές του υφιστάμενου οικονομικού προγράμματος, όπως αυτές έχουν επικαιροποιηθεί, την ετοιμότητα μας να προχωρήσουμε άμεσα στη διαπραγμάτευση και τη συνακόλουθη εφαρμογή του νέου προγράμματος για τα έτη 2012-2014, και βεβαίως τη δέσμευσή μας για την υλοποίηση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26-27 Οκτωβρίου.

Ωστόσο, έκρινα σκόπιμο να απευθυνθώ σε εσάς για να επισημάνω κρίσιμα σημεία καθώς και τα διδάγματα που αποκομίσαμε με βάση την εμπειρία των δυο προηγουμένων ετών.

Δεν το κάνω για ιστορικούς λόγους, αλλά για να επισημάνω πιθανές κινδύνους στο εγγύς μέλλον και οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στην επιτυχία μας, στην Ελλάδα, την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.

Η τεράστια δημοσιονομική κρίση που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας ήταν χωρίς προηγούμενο, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την ίδια την Ευρωζώνη.

Ποτέ στο παρελθόν κράτος-μέλος της Ευρωζώνης δεν είχε αντιμετωπίσει τόσο σκληρές και φοβικές αντιδράσεις των αγορών, κερδοσκοπικές επιθέσεις, την αναπάντεχη και παράλογη άνοδο του κόστους δανεισμού. Η κατάσταση αυτή μεταφράστηκε σε μια δυσοίωνη πραγματικότητα: η βιώσιμη εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους της Ελλάδας κατέστη αδύνατη.

Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια τριπλή αποτυχία:

- την αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης της χώρας να διαχειριστεί με υπευθυνότητα τον προϋπολογισμό και την οικονομία της.

- την αποτυχία των θεσμών της ΕΕ να διασφαλίσουν ότι ένα κράτος μέλος τηρεί τους κανόνες του Μάαστριχτ, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό δημοσιονομική επιτήρηση.

- την αποτυχία της Ευρωζώνης και της Ευρώπης συνολικά να προλάβουν τα συστημικά προβλήματα του Ευρώ και ταυτόχρονα να ρυθμίσουν τις αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ιδίως μετά την οικονομική κρίση του 2008.

Η Ελλάδα αποτέλεσε περίπτωση όπου δοκιμάστηκε η Ευρώπη και η Ευρωζώνη ως προς τη διαχείριση της κρίσης.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ακόμη και αν αυτό έμοιαζε ως βραδεία διαδικασία για τα δεδομένα των αγορών, συγκροτήσαμε έναν μηχανισμό υποστήριξης σε στενή συνεργασία με τους θεσμικούς μας εταίρους και με τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Από κοινού διαμορφώσαμε ένα σχέδιο διάσωσης και προσαρμογής της Ελληνικής οικονομίας.

Το πρόγραμμα αυτό πέτυχε στο να αποφευχθεί η καταστροφή μιας χρεοκοπίας ενώ ταυτόχρονα διασφάλισε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Η κοινή αυτή προσπάθεια και το πρόγραμμα δεν θα είχαν καταστεί δυνατά αν δεν υπήρχε η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων πολιτών και των Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων και Κυβερνήσεων απέναντι στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των Κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ. Τούτο εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως και θα ήθελα να το επαναλάβω για άλλη μια φορά.

Και βεβαίως, το πρόγραμμα αυτό δε θα είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας χωρίς τις πολλές θυσίες που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι Έλληνες πολίτες.

Επιθυμώ να επισημάνω το σημείο αυτό διότι το κύριο βάρος της κρίσης ανέλαβαν οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Και αυτό έγινε πράξη όχι μόνο εξ ονόματος κάθε κράτους μέλους ξεχωριστά αλλά επίσης και στο όνομα της επιβίωσης και της ισχύος της ένωσής μας και του κοινού μας νομίσματος.

Η Ελλάδα κατάφερε να περιορίσει εντυπωσιακά το έλλειμμά της, παρά τα αντίθετο θόρυβο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν έχει καταφέρει παρόμοια μείωση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ωστόσο, όπως έχω δηλώσει κατ' επανάληψη, το έλλειμμα και το χρέος ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Το βαθύτερο πρόβλημα, όπως δήλωσα, κατά την πρώτη μου ήδη συμμετοχή σε συνάντηση του Συμβουλίου το 2009, ήταν η αναγκαιότητα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύουν τη δυνατότητα της Ελλάδας να αναπτύξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ώστε η ελληνική οικονομία να μη βασίζεται σε δάνειες δυνάμεις, αλλά να γίνει ανταγωνιστική, βιώσιμη καθώς και πιο δίκαιη, διαφανής, βασισμένη στους κανόνες κράτους δικαίου όπου όλοι μοιράζονται εξίσου το βάρος ή τους καρπούς της κοινωνίας.

Αν οι μεταρρυθμίσεις αυτές είχαν υλοποιηθεί νωρίτερα, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.

Επομένως βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια διπλή πρόκληση: τη μείωση του ελλείμματος και ταυτόχρονα μεγάλες αλλαγές στην ελληνική νομοθεσία, τη διοίκηση, τη διακυβέρνηση και τις οικονομικές δομές.

Αυτές οι δυο προτεραιότητες δεν ήταν πάντα πολιτικά συμβατές καθώς ο πόνος των μεγάλων περικοπών περιόριζε το πολιτικό κεφάλαιο για προσπάθεια πιο βαθιών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Εντούτοις, η Ελλάδα προχώρησε μπροστά με μια πιο φιλόδοξη ατζέντα μεταρρυθμίσεων, την πιο φιλόδοξη των τελευταίων 35 χρόνων.

Από τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος ως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, από την πλήρη διαφάνεια στο δημόσιο τομέα και τις κρατικές δαπάνες ως τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, για να περιοριστώ μόνο σε λίγα παραδείγματα αλλαγών μέσα σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών.

Μια αδυναμία την οποία επεσήμανα εξαρχής, και την οποία μόνο πρόσφατα συνειδητοποίησε η τρόικα, αφορούσε το ζήτημα της υλοποίησης και εφαρμογής. Αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Αφορά πολύ περισσότερο στην έλλειψη αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης να φέρει σε πέρας καινοτόμες και ριζοσπαστικές αλλαγές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Για αυτόν το λόγο η Ελλάδα ζήτησε και έλαβε τεχνική βοήθεια από τα κράτη-μέλη και τα Ευρωπαϊκά όργανα.

Με την πολύτιμη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σε συντονισμό με την Ελληνική Κυβέρνηση προχωρούμε τώρα γρήγορα στην ενίσχυση της ικανότητας εφαρμογής των αλλαγών, σε κρίσιμους τομείς όπως για παράδειγμα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τις ηλεκτρονικές προμήθειες για την ενίσχυση της διαφάνειας και την χρηστή διακυβέρνηση, τον περιορισμό της γραφειοκρατίας για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και της κατάρτισης, τη μεταρρύθμιση του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης που δεν είχε καταφέρει να διασφαλίσει ένα αίσθημα κράτους δικαίου, την αναδιοργάνωση των πολιτικών απασχόλησης, τη δημιουργία του κτηματολογίου, την αποτελεσματική απορρόφηση των πόρων της ΕΕ, ώστε να στηρίξουμε την περιφερειακή ανάπτυξη και τις Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις, την αξιοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων και της δημόσιας περιουσίας για να εγγυηθούμε τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ιδιωτικές εγχώριες και ξένες επενδύσεις καθώς και τη μεταφορά τεχνογνωσίας.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι ιστορικών διαστάσεων και στο τέλος θα αποτελέσουν την προμετωπίδα μιας νέας και ισχυρότερης Ελλάδας.

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις περαιτέρω προϋποθέσεις για την επιτυχία του προγράμματος.

Καταρχήν, είναι η ενίσχυση του κράτους δικαίου σε όλη την Ελληνική κοινωνία και στην διοίκηση. Είναι ειδικότερα, η δημιουργία ενός νέου φορολογικού συστήματος, ο εκσυγχρονισμός της δικαιοσύνης, ώστε να βοηθηθεί περισσότερο η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και των διαφόρων συμφερόντων που νιώθουν σήμερα την απώλεια των απαράδεκτων προνομίων τους.

Επίσης, προϋπόθεση αποτελεί η αναδιάρθρωση των κοινωνικών υπηρεσιών για τη γρήγορη αντιμετώπιση της ανεργίας, την κατάρτιση των νέων, των γυναικών και των μεταναστών, την αποτελεσματική αντιμετώπιση της αυξανόμενης φτώχειας, ώστε να διατηρηθεί και να ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή σε αυτή τη μεταβατική φάση της οικονομίας μας.

Τρίτον, η δημοσιονομική πειθαρχία και λιτότητα αφ' εαυτές δεν μπορούν να επιλύσουν τα γενικότερα ζητήματα ανάπτυξης που αφορούν την ευρωζώνη.

Η δημοσιονομική υπευθυνότητα είναι απαραίτητη για όλα τα κράτη-μέλη. Αλλά η δημοσιονομική λιτότητα από μόνη της δεν θα λύσει τα προβλήματά μας.

Δεν είμαι υπέρ της άποψης να ρίξουμε χρήμα αδιακρίτως για να λυθεί το πρόβλημα της ανάπτυξης καθώς αυτό είχε τις αντίθετες επιπτώσεις στην περίπτωση της Ελλάδας.

Δεν τόνωσε την οικονομία μας, αλλά οδήγησε σε αύξηση της κατανάλωσης και των εισαγωγών, σε μείωση της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, διόγκωσε τις δαπάνες, αύξησε τη σπατάλη και τελικά διόγκωσε το χρέος. Έφερε μάλιστα την Ελλάδα σε ύφεση το 2008 και το 2009.

Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται είναι μια συστηματική στρατηγική ανάπτυξης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μια ανταγωνιστική Ευρώπη σημαίνει επενδύσεις σε ποιότητα. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε απλώς στη βάση των τιμών και των μισθών.

Επενδύσεις σε πράσινη ενέργεια, πανευρωπαϊκά δίκτυα ενέργειας, ευρυζωνικά δίκτυα, υποδομές μεταφορών, εκπαίδευση και καινοτομίες ευρείας κλίμακας, θα ενοποιήσουν την αγορά μας, θα προσδώσουν συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην ήπειρό μας και θα απελευθερώσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό το δυναμικό των πολιτών μας και της βιομηχανίας μας. Η επένδυση αυτή θα φέρει επίσης ξανά θέσεις εργασίας καθώς και νέα έσοδα για τους προϋπολογισμούς μας.

Οι προϋπολογισμοί μας στην ΕΕ θα πρέπει να ενισχυθούν μέσω της υιοθέτησης ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, φόρου εκπομπών αεριών ρύπων και μέσω άλλων μέσων όπως τα ευρωομόλογα για επενδύσεις.

Τα λεγόμενα Ομόλογα Σταθερότητας που προτείνει η Επιτροπή δε θα σταθεροποιήσουν απλώς την ΕΕ έναντι των αγορών ομολόγων αλλά θα μοχλεύσουν επίσης την ικανότητά μας να προσελκύσουμε ιδιωτικά ή εθνικά κεφάλαια για επένδυση στο Ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα όσο και για επενδύσεις σε προγράμματα υποδομών.

Παράλληλα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά και τάχιστα την ανάγκη καθιέρωσης δανειοδότη εσχάτης ανάγκης, ρόλο τον οποίο διαδραματίζουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες οι κεντρικές τράπεζες.

Αυτό θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συνολικής μας στρατηγικής για να αντιμετωπίσουμε την τωρινή επιδεινούμενη κρίση του ευρώ.

Αντλώντας από την εμπειρία μου των δύο τελευταίων ετών, θα συνηγορήσω επίσης στην ανάγκη για περισσότερη Ευρώπη, όχι λιγότερη.

Κατά την άποψή μου, αυτό περιλαμβάνει την ενίσχυση της ικανότητας εποπτείας των κρατών-μελών, μια ισχυρότερη Ενωσιακή και οικονομική διακυβέρνηση. Οι αντίστοιχες αποφάσεις μας στην κατεύθυνση αυτή ήταν θετικές.

Δεν αρκεί όμως η εποπτεία των κρατών-μελών.

Κινηθήκαμε με βραδύτητα στην προσπάθεια της εποπτεία και αναδιοργάνωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη, οπότε σήμερα οι τράπεζές μας για άλλη μια φορά 'παγώνουν' μετά την κρίση του 2008. Έχουν καταστεί αδύναμες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία, βαθαίνοντας περισσότερο την κρίση ανάπτυξης και χρέους.

Παρά το ότι, στις αποφάσεις μας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, συχνά καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να βελτιώσουμε τη δημοκρατική εποπτεία των οίκων αξιολόγησης, να τύχουν ρύθμισης τα συμβόλαια CDS, να καταπολεμηθεί η κερδοσκοπία, να αποκαλύψουμε τους φορολογικούς παραδείσους και να υπάρξει διαφάνεια στην περίπτωσή τους, στην πράξη δεν το κατορθώσαμε.

Έτσι, ενώ εποπτεύουμε τα κράτη-μέλη για την συμπεριφορά τους, αποδειχτήκαμε αδύναμοι σε αυτά τα άλλα μέτωπα.

Ωστόσο αυτό επηρέασε άμεσα την επιτυχία του μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων μας. Πρόδηλο παράδειγμα αυτό της φοροδιαφυγής. Στην Ελλάδα φορολογούμε αυτούς που μπορούμε. Ωστόσο, εξαιτίας της ύπαρξης φορολογικών παραδείσων στην Ευρώπη αλλά και ανά τον κόσμο, πολλοί είναι εκείνοι που ξεφεύγουν από τις φορολογικές αρχές με αποτέλεσμα να χάνουμε πολύτιμα έσοδα τα οποία ανήκουν στον Ελληνικό λαό. Αυτό είναι άδικο αλλά και υπονομεύει την επιτυχία μας.

Όσον αφορά τον τρόπο λήψης των αποφάσεών μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η εμπειρία μου συνίσταται στο ότι απομακρυνθήκαμε σταθερά από την κοινοτική μέθοδο κινούμενοι προς διακυβερνητική μέθοδο. Και από τη διακυβερνητική μέθοδο τώρα κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση της λήψης αποφάσεων από μια ομάδα εκπροσώπων κάποιων οργάνων και θεσμών της ΕΕ και ολίγων κρατών-μελών.

Κατανοώ την αναγκαιότητα για ταχύτητα σε μια κατάσταση διαχείρισης κρίσης. Αυτό όμως, δε σήμανε μόνο την έλλειψη διαφάνειας και συμμετοχής στη συλλογική διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλά αύξησε και τη σύγχυση και οδήγησε σε αποφάσεις με ελλιπή προετοιμασία. Αποξένωσε περαιτέρω τους λαούς μας, καθώς οι πολίτες νιώθουν ότι έχουν ελάχιστη ή και καθόλου επιρροή.

Ένα παράδειγμα ήταν η απόφαση της Deauville που οδήγησε στην πρόταση για συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα υπό τους κανόνες του νέου μηχανισμού ESM.

Παρότι, είμαι επί της αρχής υπέρ της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα και σήμερα διαπραγματευόμαστε ακριβώς τη συμμετοχή των ιδιωτών στην επίτευξη της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, ο τρόπος με τον οποίον αναπτύχθηκε αυτή η πρόταση προκάλεσε σοκ τις αγορές σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη στιγμή.

Θυμίζω ότι τον Οκτώβριο του 2010 η Ελλάδα βρισκόταν σε καλό δρόμο και οι διαφορές επιτοκίων έβαιναν μειούμενες αργά αλλά σταθερά.

Με τη συζήτηση για τη συμμετοχή των ιδιωτών, προκαλέσαμε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι χώρες που έμοιαζαν πιο ευάλωτες αμέσως θεωρήθηκαν παθητικό για τους ιδιώτες επενδυτές.

Και έτσι σύντομα οι διαφορές επιτοκίων εκτοξεύθηκαν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, οι οποίες τελικά οδηγήθηκαν να υιοθετήσουν πρόγραμμα παρόμοιο με το δικό μας.

Το συμπέρασμά μου είναι πως, παρά το ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης, χρειαζόμαστε μεγαλύτερη, όχι μικρότερη, συμμετοχή των κρατών-μελών και των οργάνων της ΕΕ, και των πολιτών μας στη νέα Ευρώπη που δημιουργούμε. Αυτό είναι απαραίτητο για να εγγυηθούμε τη βιωσιμότητα και την επιτυχία. Πρόκειται για μια δημοκρατική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε και αφορά εμάς και το μέλλον της Ευρώπης.

Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι η δημόσια συζήτηση και οι αποφάσεις για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δημιούργησαν ένα τρομακτικό κλίμα στην Ελλάδα.

Η ανασφάλεια, οι φήμες, ο διεθνής τύπος, οι αντικρουόμενες δηλώσεις αξιωματούχων κρατών-μελών, η συζήτηση περί χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ ήταν το αποτέλεσμα αυτού.

Αυτό επηρέασε άμεσα και την πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, την πίστη και το αίσθημα εμπιστοσύνης, τη θέληση του Ελληνικού λαού να αντέξει τις θυσίες αλλά και την αποτελεσματικότητα του προγράμματος.

Αυτό επίσης ενίσχυσε την άποψη ότι η Ελλάδα χρειαζόταν ένα νέο πρόγραμμα και διαγραφή του χρέους, αλλά και ταυτοχρόνως οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα.

Εξαιτίας αυτής της αναστάτωσης και του γεγονότος ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά, και παρά το γεγονός ότι οι όροι του αρχικού προγράμματος στήριξης και προσαρμογής βελτιώθηκαν σημαντικά το Μάρτιο, τον Ιούλιο και τον Οκτώβρη, αγωνιστήκαμε στην Ελλάδα να επανέλθουμε σε ορθή πορεία. Και τώρα βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο και οι Έλληνες έκαναν και πάλι μεγάλες θυσίες για να το εξασφαλίσουν.

Αυτός είναι και ο λόγος που πάντα πίστευα και δήλωνα ότι μια κυβέρνηση που με ευρύτερη υποστήριξη πέραν της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της θα ήταν αναγκαία για αυτή τη μεγάλη εθνική προσπάθεια.

Και αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί είτε με μια κυβέρνηση συνεργασίας είτε με ένα δημοψήφισμα που θα κινητοποιούσε τους πολίτες μας.

Τον Ιούνιο πρότεινα το σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού αλλά οι τότε προσπάθειές μου απέβησαν άκαρπες.

Στις Κάννες, μετά την πρότασή μου για τη διεξαγωγή εθνικού δημοψηφίσματος για τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26-27 Οκτωβρίου, κατέστησα σαφέστατο ότι μόνο αυτές οι δυο επιλογές μπορούσαν να εγγυηθούν την πλήρη εφαρμογή των αποφάσεων μας και ταυτοχρόνως να εγγυηθούν τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη.

Για να επιτευχθεί αυτό, ήταν αναγκαίο είτε ένα δημοψήφισμα, είτε μια κυβέρνηση που θα τη στήριζε ένας ευρύτερος συνασπισμός κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης.

Μετά από διαπραγματεύσεις, σχηματίστηκε, όπως γνωρίζετε, κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα της Ν.Δ και του ΛΑΟΣ, υπό την πρωθυπουργία του κ. Λουκά Παπαδήμου.

Αν και το ΠΑΣΟΚ διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή των Ελλήνων, έκρινα αναγκαία τη δημιουργία αυτού του συνασπισμού προκειμένου να διασφαλίσουμε την υλοποίηση του φιλόδοξου προγράμματος μας τόσο προς τον ελληνικό λαό αλλά και τους Ευρωπαίους πολίτες και τις κυβερνήσεις που επέδειξαν την αλληλεγγύη τους προς εμάς.

Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης επιτρέπει στη χώρα μας να προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για την υλοποίηση της απόφασης της 26-27 Οκτώβριου καθώς και των συναφών πολιτικών που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση και πηγάζουν από αυτή. Στηρίζουμε πλήρως τη σημερινή κυβέρνηση στην υλοποίηση αυτών των καθηκόντων της.

Πιστεύουμε ότι η άμεση υλοποίηση του πακέτου αυτού εξυπηρετεί τα μέγιστα το συμφέρον του Ελληνικού λαού και της Ευρωζώνης συνολικά.

Τέλος, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι η Ελλάδα διαθέτει τεράστιες δυνατότητες: γεωργία, υδατοκαλλιέργειες, τουριστική βιομηχανία, εμπορική ναυτιλία, υπηρεσίες στους τομείς της υγείας, του πολιτισμού, της παιδείας και υπηρεσίες του χρηματοπιστωτικού τομέα για νέα πεδία όπως πράσινη ενέργεια, ηλιακή, αιολική και γεωθερμική, αλλά και για έργα που αφορούν τις ανανεώσιμες πηγές όπως το «Ήλιος» που στηρίζουν και οι αποφάσεις που λάβαμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα και μπορεί να πετύχει ανάπτυξη, απασχόληση και μια ανταγωνιστική και βιώσιμη οικονομία.

Ευρισκόμενη σε μια περιοχή αλλαγών, στο σταυροδρόμι των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής μιας πολλά υποσχόμενης Αραβικής Άνοιξης, η Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί σταθερό εταίρο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης συμβάλλοντας στις κοινές μας αξίες της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, της ειρήνης και της ευημερίας.

Η επένδυση της Ευρώπης στην Ελλάδα του σήμερα δεν αποτελεί επένδυση στην Ελλάδα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά στην Ελλάδα του μέλλοντος και στις ελπίδες όπως και την αποφασιστικότητα του Ελληνικού λαού. Πιστεύω ειλικρινά ότι η επένδυση αυτή αξίζει της εμπιστοσύνης σας και της εμπιστοσύνης των λαών σας.

ΤΟ "ΔΙΛΗΜΜΑ" ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ !...


Οι προσλαμβάνουσες των δύο χρόνων της μεγάλης προσπάθειας για την διάσωση της χρεοκοπημένης χώρας, οδήγησαν το Γιώργο Παπανδρέου στη βεβαιότητα, πως η κρίσιμη κατάσταση απαιτούσε άσκηση κυβερνητικού έργου από πολλές πολιτικές δυνάμεις και, κυρίως, από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα.

Η αναγκαιότητα αυτή τον έκανε να διαμορφώσει τη στρατηγική μιας κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, σαν τη μόνη - και τελευταία - ελπίδα επίτευξης του εθνικού στόχου, που δεν είναι άλλος από την υλοποίηση εκείνων των πολιτικών, οι οποίες αποτρέπουν την κατάρρευση και δημιουργούν τις προϋποθέσεις ανάνηψης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και της ίδιας της Ελλάδας.

Εν μέσω πολλών διεργασιών, κινήσεων και μεθοδεύσεων, (αρκετά με λάθη, με ρίσκο και με κινδύνους...), ο Παπανδρέου βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω απ΄ όλα, δημιούργησε την κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από το 83% των βουλευτών και αποδοχή από ένα ανάλογο ποσοστό του ελληνικού λαού, μέσω των σφυγμομετρήσεων.

Πέρα από τα επί μέρους και τα μικροκομματικά, η ουσία είναι μία : όσο η κατάσταση εξακολουθεί να είναι και να χαρακτηρίζεται κρίσιμη, όσο η χώρα δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και της αποβολής της από την Ευρωζώνη, η κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας, είναι απαραίτητη όσο τίποτα άλλο, είναι η αναγκαία συνθήκη προκειμένου να επιτευχθούν οι εθνικοί στόχοι, το αν είναι και η ικανή, θα φανεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, από το έργο της και την αποτελεσματικότητά της.

Αν, λοιπόν, οι καταστάσεις εξακολουθούν αν είναι ρευστές και επικίνδυνες και παράλληλα, η κυβέρνηση συνεργασίας του Παπαδήμου, τάχει πάει καλά και επιτυχημένα στα πρώτα ζητήματα, με ποια λογική θα υποστηριχθεί η αλλαγή της και η αντικατάστασή της από μια νέα μονοκομματική κυβέρνηση ; Προς τι ένα τέτοιο πισωγύρισμα ;

Δυστυχώς ή ευτυχώς το "δίλημμα Παπανδρέου", όπως ονομάζω όλο αυτό το εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού, για την (μεγαλύτερη δυνατή...) πολιτική ενότητα και την (ευρύτερη δυνατή...) κοινωνική συσπείρωση, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν και η πρόταση για το Δημοψήφισμα, δεν έχει ξεκαθαρίσει και δεν έχει "απαντηθεί", παραμένει σε ισχύ και επιβάλλει τη συνέχιση υπεύθυνων συμπεριφορών και πατριωτικών επιλογών και πρακτικών.

Η φυσιολογική συνέχεια, λοιπόν, των πραγμάτων είναι η συνέχιση της λειτουργίας της σημερινής (με τη μορφή της ευρείας συνεργασίας...), κυβέρνησης, με τον ίδιο, ευρέως αποδεκτό και, επιβεβαιωμένα από τα αποτελέσματα, επιτυχημένο πρωθυπουργό, τον Λ. Παπαδήμο.

Η λογική αυτή, με τα έντονα ενωτικά και εθνικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο κέντρο των σκέψεων και των αναζητήσεων του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, του ανθρώπου που απέδειξε στην πράξη, πως δεν προτάσσει ούτε το κομματικό, ούτε το προσωπικό συμφέρον, ούτε, βέβαια, θέλγεται από τις "ομορφιές" της καρέκλας, όπου κι αν είναι αυτή τοποθετημένη !

Το "δίλημμα", όλα δείχνουν, πως παραμένει και θα ισχύει και την ερχόμενη Άνοιξη και θάναι το ίδιο αμείλικτο : υπέρ της πολιτικής ενότητας και της κοινωνικής συσπείρωσης, στο όνομα της ολοκλήρωσης του έργου της διάσωσης της χώρας ή υπέρ ενός πισωγυρίσματος και μιας νέας περιόδου όξυνσης των καταστάσεων και των κινδύνων, στο όνομα των κομματικών επιδιώξεων και της καρεκλοθηρίας ;

Αυτός που με αίσθημα ευθύνης συνέλαβε το νόημα, διαμόρφωσε και έριξε στο τραπέζι των πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων αυτό το "δίλημμα", είναι σίγουρο, πως το ίδιο υπεύθυνα, θα το ξαναθέσει !...

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ...ΒΡΟΧΗ !...


Όταν μία κοινωνία βρίσκεται σε περιδίνηση, ακόμα και μακρινά "φαντάσματα" αναδεύονται στη μαρμίτα της ειδησεογραφίας. Αίφνης μαθαίνουμε ότι στη Σχολή Ευελπίδων έχουν εμφιλοχωρήσει ακροδεξιά σταγονίδια, άλλως πως νοσταλγοί της χούντας.

Κινδυνεύει άραγε η Δημοκρατία μας και ο Ελληνικός Στρατός από τέτοιου τύπου συμπεριφορές;

Το περιστατικό είναι λίγο πολύ γνωστό. Ανήμερα της επετείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στη Σχολή Ευελπίδων, ο αρχηγός της Δ' Τάξης και μερικοί ακόμα πρόθυμοι προχώρησαν σε δηλητηριώδη κηρύγματα εναντίον του Πολυτεχνείου, άδοντας ταυτόχρονα το "μέσα στ’ Απρίλη τη γιορτή, το µέλλον χτίζει η νιότη", τον ύµνο της 21ης Απριλίου.

Η είδηση ήρθε στη δημοσιότητα με πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδας "Το Βήμα της Κυριακής" και το αναπαρήγαγαν όλα τα ΜΜΕ. Προκλήθηκε σάλος.

Ο υπουργός Άμυνας, Δ. Αβραμόπουλος, έσπευσε να δηλώσει ότι "δεν θα γίνεται ανεκτή οποιαδήποτε συμπεριφορά παρέκκλισης από τις αρχές της Δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Ελευθερίας", ενώ ο Αρχηγός ΓΕΣ καθαίρεσε τον πρωταγωνιστή του επεισοδίου.

Ο καθαιρεθείς είχε πρωταγωνιστήσει προ μηνός και στη στρατιωτική παρέλαση, στη Θεσσαλονίκη, όταν μετά το γιουχάισμα προς τον Κ. Παπούλια, τα τμήματα που θα συμμετείχαν στην παρέλαση διατάχθηκαν να αποχωρήσουν, αντ' αυτού εκείνος δεν υπάκουσε τη διαταγή και παρήλασε µαζί µε µια οµάδα- σε αυτοσχέδιο σχηματισμό- τραγουδώντας το "Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα".

Σε μία διαφορετική συγκυρία παρόμοια περιστατικά θα μπορούσαν απλώς να εκληφθούν ως γραφικότητες ακραίων. Τώρα όμως, εν μέσω της θύελλας της κρίσης, που σαρώνει κάθε συμβατικότητα της πολιτικής ζωής και της κοινωνικής δομής, μπορούμε να πούμε ελαφρά τη καρδία "δεν βαριέσαι", ειδικά την ώρα που εμπλέκεται και ο Στρατός ;

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και μονολεκτική: Όχι! Και εδώ η επίσημη πολιτεία οφείλει να δράσει αποφασιστικά. Η κρίση έχει προκαλέσει άπειρες ρωγμές στον κοινωνικό ιστό- ρωγμές από τις οποίες βρήκαν την ευκαιρία να εισχωρήσουν ιδέες-φαντάσματα, που εκτείνονται από τα (αναπόφευκτα) σενάρια συνωμοσίας έως τις πιο ακραίες απόψεις (ακόμα και εφαρμοσμένες: βλέπε τα αντι-μεταναστευτικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας).

Η κρίση χρέους, το μνημόνιο, οι πολλαπλές (δίκαιες ή από κεκτημένη ταχύτητα...) αντιδράσεις, τα πλήθη του κόσμου που συρρέουν στις διαδηλώσεις (βλέπε "Αγανακτισμένους"), δίνουν μία εξαιρετική πρώτη ύλη σε ακραίους προκειμένου να δράσουν, να εκμεταλλευτούν την άγνοια ορισμένων, να "αγγίξουν" τα ταπεινά ένστικτά του λαού, με όχημα μία σαθρή πατριδοκαπηλία και ένα θολό και γενικευμένο "όλοι οι πολιτικοί φταίνε".
Καθόλου τυχαία τα φαινόμενα γενικού υβρισμού του πολιτικού κόσμου: "Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή" και άλλα παρόμοια εύηχα, όπως επίσης τα περιστατικά στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.

Καθόλου τυχαία, επίσης, η εξάπλωση "πατριωτικών" sites και blogs, που ανταγωνίζονται στο ποιο θα προβάλει πρώτο την πιο ακραία θέση (ή "είδηση"...).

Παράλληλα, ο διεθνής Τύπος... έσπασε τα ταμπού και αναφέρθηκε σε πληροφορίες που μιλούσαν για κίνδυνο πραξικοπήματος, ειπωμένες από τον πρώην πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, -σύμφωνα με πληροφορίες- στην περιβόητη συνάντηση των Καννών.

Κινδυνεύει η Δημοκρατία μας από τους ακραίους; Κανονικά όχι, δοθείσης της βαθιάς ριζωμένης δημοκρατικής συνείδησης του ελληνικού λαού. Αλλά- δυστυχώς- δεν ζούμε σε κανονικές συνθήκες, αλλά σε παγκόσμιο τυφώνα, στον ερειπιώνα της διεθνούς κρίσης, με μας -μεταξύ άλλων- σε ρόλο πρωταγωνιστή. Και, όπως λέει ο λαός, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Τα συνεχή περιστατικά ανομίας, τα (αποχρώντα) επιχειρήματα περί απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας λόγω των συμβάσεων δανεισμού, οι πολύχρωμες λαϊκιστικές κορόνες, δίνουν το πρόσφορο έδαφος σε πολυποίκιλους ακραίους: από περιθωριακές ιστοσελίδες μέχρι την καρδιά του στρατεύματος.

Η αδιαφορία δεν συγχωρείται σε κανέναν...

ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ !...

ΣΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ Τ΄ ΟΥΡΑΝΟΎ !...


Θα μου επιτρέψετε ένα δημόσιο αποχαιρετισμό στη Μαίρη, που έφυγε χθες !
Της το είχα προαναγγείλει : "θα το κάνεις για μένα ;", μου είπε χαμογε-λώντας... "Φυσικά !" τη διαβεβαίωσα... "Μην τολμήσεις !", αγρίεψε...
Τολμάω επειδή το ίδιο θάκανε κι εκείνη. Είμαστε ίδιοι, τολμηροί, έως παράτολμοι κι ατίθασοι !

Η Μαίρη δεν κώλωνε σε τίποτα, τάβαζε με όλους και με όλα, πολλές φορές ριψοκίνδυνα. Το πάθος και το πείσμα του πατέρα της, σε συνδυασμό με την ορμητικότητα της μάνας της, δημιούργησαν ένα ατίθασο κορίτσι, που εξελίχθηκε σε μια δυναμική γυναίκα, μέσα σ΄ όλα και για όλους, κύρια βέβαια, για την οικογένεια, τον άντρα της, τα δυο αγγελούδια της, τη μάνα της... Για τον εαυτό της, όμως, δυστυχώς κι αυτή, όχι !...

΄Ηταν ...τυχερό, να τα βάλει και με το σύγχρονο "θηρίο", τη μάστιγα που εξολοθρεύει την ανθρωπότητα... Πίστεψε πως θα του έμπαινε και του όρμησε με θάρρος κι αποφασιστικότητα : "Θα τον νικήσω !...".
Το ρίσκο μεγάλο, τόξερε, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχθεί. Όταν αναγκάστηκε να το δεχθεί ο καρκίνος είχε κυριαρχήσει !... Δεν διάλεξε λάθος ανταγωνιστή, εκείνος τη διάλεξε, όπως πάντα, στα ύπουλα και ξαφνικά...

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ν΄ αντιπαλέψει τον διάβολο, γι αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις παρεμβαίνει κι αναλαμβάνει ο Θεός !...

...Εγώ δεν ευτύχησα να έχω αδερφή, αλλά όταν ένοιωσα την ξαδερφούλα μου σαν αδερφή, αυτή μου έφυγε μακριά ! Νέα, πολύ νέα !...
Στο καλό Μαίρη και καλή αντάμωση στα περιβόλια τ΄ ουρανού !...

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ?...


Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΄74 !...


Υπάρχουν κάτι παλικάρια (της Αριστεράς, κυρίως, αλλά όχι μόνο) που ενώ έκαναν καριέρα πάνω στο κατάστρωμα της μεταπολίτευσης, τώρα που το σκάφος μπάζει νερά, πετάνε στη θάλασσα ό,τι βρουν, μπας και οι ίδιοι καταφέρουν και επιπλεύσουν.

Είναι τα πράγματα, όμως, έτσι ακριβώς όπως τα αφηγούνται; Ηταν, όντως, "μολυσμένα" και δίσεκτα τα τριάντα επτά μεταπολιτευτικά χρόνια που καλούμαστε σήμερα να αποκηρύξουμε ή, μήπως, το ζήτημα είναι πιο σύνθετο απ' όσο επιτρέπουν οι δημοφιλείς γενικεύσεις των ημερών ;

Από τη μήτρα της μεταπολίτευσης ξεπήδησαν πολλά: η διαφθορά, ο κομματισμός, η αδιαφάνεια, το πελατειακό απόστημα. Δεν ήταν ωστόσο τα μόνα. Γιατί δίπλα στις παθογένειες που τράβηξαν και τραβούν στον πολιτικό βυθό δίκαιους, άδικους και ανύποπτους, βρίσκεται η παρακαταθήκη της πιο δημοκρατικής περιόδου που γνώρισε ο τόπος, της πιο μακρόχρονης φάσης ευημερίας για στρώματα της κοινωνίας που δεν είχαν δει ποτέ κατά πού πέφτει ο ήλιος.
Ας το έχουν κατά νου οι Ροβεσπιέροι του ισοπεδωτισμού και όσοι ξηλώνουν με μειοψηφικά γιουρούσια όσα κατέκτησε ως μορφή συλλογικής - δημοκρατικής συνεννόησης αυτή η κοινωνία : η χούντα τέλειωσε το '74. Και η μεταπολίτευση - με τα καλά και τα κακά της - είναι η δημοκρατική περιουσία μας.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ο ΚΟΜΠΑΡΣΑΚΟΣ !...


ΩΡΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ !...


Τους τελευταίους 18 μήνες, η Γερμανία έχει δοκιμάσει όλα τα κόλπα για να περιορίσει τη συμμετοχή της στις ευρωδιασώσεις. Έχει επιβάλει εξοντωτικές λιτότητες σε χρεοκοπημένες χώρες. Έχει βάλει στη μέση το ΔΝΤ. Έχει προσπαθήσει να πετάξει το μπαλάκι στην Κίνα. Έχει ανακαλύψει μια απίθανη και μάταιη εμμονή με τη μόχλευση του European Financial Stability Facility.

Όλα αυτά τα κόλπα έχουν αποτύχει παταγωδώς και η ήπειρος πλησιάζει την άβυσσο, ενώ και η ίδια η Γερμανία υφίσταται την ταπείνωση μιας αποτυχημένης δημοπρασίας ομολόγων.

Έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσει μια και καλή: πόσα χρειάζεται να πληρώσει για να σώσει την Ευρώπη ;

Οι Γερμανοί θα φτάσουν σε μια λογική απάντηση μόνο αν εγκαταλείψουν τον μύθο που διατρανώνει σχεδόν όλη η βόρεια Ευρώπη ότι οι περιφερειακές χώρες του νότου είναι οι ανάξιοι ευεργετημένοι μιας φιλανθρωπικής «ένωσης μεταβιβάσεων πληρωμών».

Είναι εύκολο να δούμε από πού προήλθε ο μύθος: Έλληνες που βγαίνουν στη σύνταξη στα 50, που λένε ψέματα για τους προϋπολογισμούς, που ζητάνε διασώσεις σερί και τσατίζονται κι από πάνω. Ομως, όσες αεροφωτογραφίες με αφορολόγητους Αθηναίους που κολυμπάνε στις πισίνες τους κι αν τυπωθούν, η μνησικακία για τους τεμπέληδες νότιους είναι υπερβολική.

Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία αποκομίζει μυριάδες πλεονεκτήματα από την «ένωση πληρωμών». Θα πρέπει να πληρώσει παραπάνω για να τα διατηρήσει.

Ας αρχίσουμε από το απλό ζήτημα των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Από το 2009, οι σταθερές ανοιχτές οικονομίες από τη Βραζιλία μέχρι την Ελβετία έχουν αντιμετωπίσει εισροές καυτού χρήματος και ανοδικές πιέσεις στα νομίσματά τους. Αν η Γερμανία δεν είχε το ευρώ, το νόμισμά της θα συμπεριφερόταν όπως το ελβετικό φράγκο, χαλώντας το βιομηχανικό πάρτι που γίνεται στη χώρα.

Μεταξύ του Αυγούστου 2009 και του Μαΐου 2011, οι γερμανικές εξαγωγές εκτινάχθηκαν 18%. Με μια λογική εκτίμηση, θα είχαν ανέβει μόνο 10% αν η Γερμανία ήταν εκτός ευρώ.

Αντιστρόφως, αν η περιφερειακή Ευρώπη δεν ήταν δεμένη με το ευρώ, τα νομίσματά της θα είχαν πέσει το αντίστοιχο διάστημα. Αντί να αντιμετωπίζουν ένα χρηματοοικονομικό σοκ και κρίση ανταγωνιστικότητας, θα αντιμετώπιζαν το πρώτο μέσω του δεύτερου.

Η ίδια «ένωση πληρωμών» που καθιστά την περιφέρεια τόσο ανυπόφορη είναι εκείνη που έδωσε στη Γερμανία την εξαγωγική της άνθηση. Αντί να βρίζουν τους οκνηρούς νότιους, οι Γερμανοί θα έπρεπε να μοιραστούν τα λύτρα.
Η Γερμανία ευνοείται περισσότερο απ’ όσο παραδέχεται και μέσω του νομισματικού καναλιού. Στην πρώτη 10ετία του ευρώ, τα επιτόκια σε όλη την ευρωζώνη έπεσαν προς την κατεύθυνση των γερμανικών και οι -χαμηλής αποταμίευσης- νότιες χώρες εμφανίζονταν να παίρνουν επιδότηση από την πιστωτική αξιολόγηση των χωρών υψηλής αποταμίευσης.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Όμως, αντί να προκαλέσει ευεργετήματα στην περιφέρεια, η κεντροφόρος νομισματική πολιτική αποδείχθηκε κατάλληλη για την ώριμη καρδιά της Ε.Ε., αλλά πολύ χαλαρή για τις επιρρεπείς στον πληθωρισμό αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Με μια ειρωνεία που αρνούνται να δουν οι πληθωριστικοφοβικοί Γερμανοί, η Ιρλανδία και η Ισπανία υπέστησαν «φούσκες» σε ακίνητα και τράπεζες εξαιτίας, εν μέρει τουλάχιστον, του ότι η νομισματική πολιτική ήταν πολύ γερμανική. Αντί να καταδικάζει τους χαμένους, η Γερμανία πρέπει να τους αποζημιώσει.
Όταν ξεκίνησε η ευρωκρίση, η νομισματική δυναμική ανατράπηκε, αλλά συνέχισε να ευνοεί τους Γερμανούς. Ως εκδότρια όσων αποθεματικών ενεργητικών απομένουν, η Γερμανία έχει απολαύσει πληθώρα κεφαλαιακών εισροών από την περιφέρεια, πιέζοντας το 10ετές yield περίπου στο 2% -εξαιρουμένης της δημοπρασίας αυτής της εβδομάδας.

Η συνεπαγόμενη νομισματική τόνωση εκδηλώθηκε την ώρα ακριβώς όπου η χώρα τη χρειαζόταν περισσότερο, λόγω της επιβράδυνσης της παγκόσμιας ανάπτυξης. Μάλιστα, τη γερμανική εκδοχή της ποιοτικής φυγής κεφαλαίων την απολαμβάνουν και οι ΗΠΑ χάρη στο δολάριο. Οι χώρες που ωφελούνται από τους διεθνείς νομισματικούς διακανονισμούς θα πρέπει να είναι έτοιμες να επενδύσουν στη διατήρησή τους.

Αντιπαραθέστε τη γερμανική τύχη με την καταδίκη της περιφέρειας. Πριν από το ευρώ, οι οικογένειες της Πορτογαλίας που ήθελαν να βγουν στη σύνταξη σε εσκούδο αποταμίευαν σε αυτό το νόμισμα. Αυτό δημιούργησε μία ημιαιχμάλωτη πελατειακή βάση για τα ομόλογα σε εσκούδο, οπότε η κυβέρνησης της Λισαβόνας μπορούσε να χρηματοδοτηθεί.

Όμως, η έλευση του ευρώ παγίωσε τη ροπή των αποταμιευτών προς την ακίνητη περιουσία και απέκλεισε τους Πορτογάλους από την κεντρική τους τράπεζα. Οι Πορτογάλοι αποταμιευτές που θέλουν ενεργητικά σε ευρώ πρέπει να τα αγοράσουν τώρα από τη Γερμανία. Και χωρίς πιστωτή έσχατης ανάγκης να τη στηρίξει, η πορτογαλική κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει τρομαχτικά ποσά στους τρομαγμένους επενδυτές.
Το αποτέλεσμα είναι το κόστος δανεισμού της Πορτογαλίας να είναι πολύ υψηλότερο απ’ όσο όταν είχε το νόμισμά της. Βεβαίως, οι κεφαλαιακές μετακινήσεις που πνίγουν την Πορτογαλία είναι οι ίδιες που στηρίζουν την «τυχερή» Γερμανία.

Οπότε, ναι, οι Γερμανοί έχουν δίκιο: Η νομισματική ένωση της Ευρώπης εμπεριέχει πράγματι «πληρωμές». Όμως, αυτές οι πληρωμές δεν ρέουν μόνο προς μία μεριά. Η Γερμανία πληρώνει μέσω διασώσεων και ενδοκυβερνητικών μεταβιβάσεων, αλλά επίσης επωφελείται μέσω των εμπορικών και νομισματικών καναλιών. Αν αποδεχτεί αυτήν την αλήθεια, έχει μία ευκαιρία να βρει τη θέληση να σώσει το ευρώ - και να σώσει και τις προσπάθειες μιας γενιάς να χτίσουν μια ενοποιημένη Ευρώπη.

 
By Sebastian Mallaby - FINACIAL TIMES

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ !...


ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ !...


Στη φάση που περνάμε, θυμάμαι τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου το Δεκέμβριο του 1993 στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό: «ή το έθνος θα τιθασεύσει το χρέος ή το χρέος θα φάει το έθνος». Μόλις πριν δυο εβδομάδες, θεωρούσα ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό είχε δοθεί αμετάκλητα: Το χρέος έτρωγε το έθνος. Σήμερα, διαφαίνεται πάλι μια θετική προοπτική και ελπίδα. Μια απολύτως τελευταία ελπίδα. Το έδειξαν οι αντιδράσεις σύσσωμης της κοινωνίας τις τελευταίες δυο εβδομάδες, όταν αντιμέτωποι όλοι με το αμείλικτο δίλημμα αν θα πάρουν την ευθύνη της κατάρρευσης με κοινωνικά ανεύθυνες και εθνικά καταστροφικές δράσεις, έκαναν πίσω. Όταν σιωπηρά, αλλά εμφατικά, η κοινωνία στήριξε την επιλογή κυβέρνησης υπό το Λουκά Παπαδήμο.

Μπορώ να υποστηρίξω ότι σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σημείο που πρέπει να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση; Μπορώ να υποστηρίξω ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο, στο οποίο πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε αντί να κατεβαίνουμε;

Όπως βλέπετε, εκφράζομαι με ερωτηματικό, γιατί απλούστατα δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση. Δεν είμαι σίγουρος, γιατί αν μπορούμε πράγματι να απαντήσουμε σήμερα θετικά, θα μπορούσαμε να το είχαμε πει και νωρίτερα, και για να μην το είχαμε πει νωρίτερα, φαίνεται ότι για κάποιους λόγους είμαστε μία κοινωνία χαμένων ευκαιριών. Και φυσικά, δεν αναφέρομαι σε ατομικό αλλά σε συλλογικό επίπεδο. Δεν ευθύνονται όλοι και με ισότιμο τρόπο για την πορεία αυτή. Δεν έχουν την ίδια ευθύνη οι πολίτες και το πολιτικό σύστημα. Όμως, συλλογικά φτάσαμε στη σημερινή πραγματικότητα, και γι' αυτό συλλογικά μόνο θα μπορέσουμε να την ξεπεράσουμε. Παρ' όλες τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, η προσωπική μου απάντηση στο ερώτημα αν μπορούμε να περάσουμε σε ανοδική τροχιά, είναι θετική. Ναι, μπορούμε, αλλά με δυσκολίες, με αναζήτηση νέων επιλογών, με υπομονή και σκληρή δουλειά.

Ζούμε σε έναν εκρηκτικό βολονταρισμό, που παίρνει μια μορφή υπερφίαλου και παραπλανητικού βερμπαλισμού, ο οποίος αφού καλλιεργήθηκε για μακρύτατο χρόνο και αφού οδήγησε τη χώρα στην κρίση, εξακολουθεί να νομίζει ότι ακόμα και σήμερα η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί με τους ίδιους τρόπους, τις ίδιες ιδεοληψίες και αντιλήψεις που οδήγησαν στην κρίση.
Θεωρώ ότι μέσα στην κοινωνία μας έχουν ιδεολογικοποιηθεί αυτοκαταστροφικές εμμονές. Ότι έχει ιδεολογικοποιηθεί -ώστε να νομιμοποιείται στα μάτια κοινωνικών τμημάτων- ένα ολόκληρο πλέγμα πολιτικών, οι οποίες δήθεν ωφελούν ευρύτατα στρώματα, ενώ κατ' επανάληψη οι επιλογές αυτές έχουν στραφεί εναντίον του απλού κόσμου και της χώρας, δημιουργώντας έναν όλο και σκληρότερο λογαριασμό, τον οποίο ο κόσμος αυτός κάποια στιγμή πληρώνει σκληρά. Αρκεί να αναφέρω μια λέξη: ασφαλιστικό. Επιπλέον, σήμερα, αντί να δίνουμε μάχες για ένα στρατηγικό σχέδιο εξόδου από τη χειρότερη στιγμή των τελευταίων πολλών δεκαετιών, υπάρχουν φωνές που μας οδηγούν 1.300 χρόνια πίσω, επαναλαμβάνοντας το βυζαντινό διχασμό με το μανδύα του μνημονομάχου και του μνημονολάγνου. Είμαστε στ' αλήθεια μια περίεργη κοινωνία, που διατηρεί περίεργες παραδόσεις, που θεωρούμε ότι συμβολίζουν και εθνική υπερηφάνεια.

Για δεκαετίες πορευτήκαμε μια εύκολη και ανέμελη ζωή, όπου, με εξαίρεση κάποιων φωνών, οικοδομούσαμε το βιοτικό μας επίπεδο μεταθέτοντας το λογαριασμό στο μέλλον. Έναν λογαριασμό που τον πληρώνουμε σήμερα σωρευτικά.

Στην ουσία, με απίστευτη απληστία αρπάζαμε από το μέλλον ό,τι μπορούσαμε προκειμένου να χαρούμε ένα καλύτερο σήμερα, για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ήμασταν έξυπνοι, ικανοί, παραγωγικοί. Ήμασταν όλα απ' αυτά, σίγουρα, απλώς όχι όσο νομίζαμε. Την απληστία αυτή την ασκούσαμε σε βάρος των νέων, των μελλοντικών γενεών, ξεχνώντας ότι σήμερα ο μέσος όρος προσδόκιμου βίου είναι σχεδόν 80 χρόνια, και μαζί με τους νέους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, θα είμαστε κι εμείς αυτοί που θα πλήρωναν το λογαριασμό.

Φερθήκαμε με ακόμα μεγαλύτερο βαθμό απληστίας απ' ό,τι οι άπληστες αγορές. Καταγγέλλουμε τις αγορές, αλλά θέλουμε να ακολουθήσουμε τα χνάρια της απληστίας τους. Στην ουσία φερθήκαμε ακόμα χειρότερα, ακόμα πιο παράλογα και άπληστα από τις αγορές. Γιατί μεταξύ αγορών και επιλογών μας υπάρχει μια θεμελιακή διαφορά: ότι ενώ οι αγορές μέσα από την απληστία βγαίνουν κερδισμένες, εμείς μέσα από την απληστία βγαίνουμε χαμένοι.

Το γεγονός ότι είμαστε για τρίτη χρονιά σε μια βαθιά κρίση μέσα στην οποία αντί να δίνουμε μάχες για να οικοδομήσουμε νέες προοπτικές, δίναμε μάχες που μας κρατούν σταθερά μακριά από μια θετική προοπτική, δείχνει ότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ούτε τι πρέπει ούτε τι μπορούμε ούτε τι θέλουμε να κάνουμε. Ίσως γιατί κοιτάμε πίσω, προς αυτά που τα χρόνια που πέρασαν τα αποκτήσαμε με εύκολους τρόπους, αγνοήσαμε όμως παντελώς την αξία που είχαν, ενώ στη συνέχεια αρνηθήκαμε να κατανοήσουμε ακόμα και πώς θα τα διατηρήσουμε. Έτσι, αρκετά απ' αυτά χάθηκαν.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΡΕΖΙΛΕΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΙΣΜΟΥ !...


Οι ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας, πέρα από τις ιδεολογικο-πολιτικές αγκυλώσεις τους και την πηγάζουσα από τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις έφεση στην πρακτική της «τιμωρίας για παραδειγματισμό», πείστηκαν, κάποια στιγμή, πως η αποτυχία των προγραμμάτων τους στην Ελλάδα είχε να κάνει και με την στάση και συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το δίλημμα που τέθηκε στους Μέρκελ και Σαρκοζί, στις Κάννες, από το Γ. Παπανδρέου ήταν ακριβώς αυτό : μόνος μου δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, μ΄ όλους τους άλλους να αντιτίθενται, να υπονομεύουν και να λαϊκίζουν ασύστολα, πλιατσικολογώντας ψήφους, την ώρα που εγώ βολοδέρνω. Και ναι, μεν, για την αριστερά δεν σας πέφτει λόγος και πράξη, για τον ομοϊδεάτη σας, όμως, Σαμαρά σας πέφτει και σας παραπέφτει Μαζέψτε τον, γιατί αλλιώς δεν γίνεται τίποτα !...

Ο …αιρετικός (τρομάρα του !...) Αντωνάκης, στην αρχή μαντρώθηκε, στην κυβέρνηση συμμαχίας, υπό τον σύμβουλο του Παπανδρέου και στη συνέχεια ξεβρακώθηκε από τα αντιμνημονιακά κουρέλια του. Ακόμα και το τελευταίο αποκούμπι της πολιτικής του τσίπας, αυτό της ημερομηνίας των πρόωρων εκλογών, τόκανε γαργάρα, όταν βρέθηκε δεμένος χειροπόδαρα στα «σχοινιά» που ο ίδιος είχε κατασκευάσει !

Ο πολιτικός κουτσαβακισμός τιμωρήθηκε όπως του άξιζε και πλέον, σιγά – σιγά, «κάθε κατεργάρης θα μπει στον πάγκο του» και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Χωρίς κορώνες, χωρίς λεονταρισμούς, χωρίς λαϊκίστικες εκτιμήσεις, αφορισμούς και επαγγελίες !...

ΒΕΡΟΛΙΝΟ : ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ !...


Εάν οι Μέρκελ - Σόιμπλε δεν συγκινούνται ούτε από την εξάπλωση της κρίσης δανεισμού στην Ιταλία και την Ισπανία, αλλά ούτε καν από την επερχόμενη απώλεια της πιστοληπτικής αξιολόγησης ΑΑΑ, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να παραμείνουν αδιάφοροι στη χθεσινή προειδοποιητική βολή των αγορών που οδήγησε σε «ναυάγιο» τη χθεσινή πώληση ομολόγων αξίας 6 δισ. ευρώ που καλύφθηκε μόνον κατά το ήμισυ, με την Μπουντεσμπάνκ -σύμφωνα με τη STRATFOR- να έχει καλύψει το μεγαλύτερο μέρος.

Ετσι η Γερμανία εισπράττει της ανησυχίες για το μέλλον της Ευρωζώνης με το αυξημένο κόστος δανεισμού της που τερματίζει μια περίοδο χάριτος, κατά τη διάρκεια της οποίας το κόστος δανεισμού του Βερολίνου συρρικνωνόταν στο βαθμό που αυξανόταν στις χώρες που πίεζαν οι αγορές.

Είναι φανερό ότι η χθεσινή μέρα δεν ήταν παρά η απαρχή της απώλειας της εμπιστοσύνης των επενδυτών στη Γερμανία.

Μέχρι σήμερα οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης πιέζονταν για να αναγκασθεί το Βερολίνο να εγγυηθεί συνολικά τη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού χρέους. Από χθες, η Γερμανία πιέζεται όχι τόσο για τα -ούτως ή άλλως- μακιγιαρισμένα δημοσιονομικά της μεγέθη, αλλά για την αρνητική της στάση στην εξεύρεση μιας συνολικής λύσης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη.

Όταν τράπεζες και επενδυτικοί οίκοι εκτός Ευρωζώνης διεξάγουν stress tests για τη διαχείριση πιθανής διάλυσης της Ευρωζώνης, όταν ακόμη και η Fed σχεδιάζει stress tests στις έξι μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ για τις επιπτώσεις μιας ραγδαίας επιδείνωσης της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, τότε τα όσα συνέβησαν χθες μοιάζουν λογικά και αναμενόμενα.

Είναι επίσης κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι αγορές πιέζουν το Βερολίνο προς την ίδια κατεύθυνση που πιέζει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια και η Ουάσιγκτον: Προς την κατεύθυνση αύξησης των αρμοδιοτήτων της ΕΚΤ ώστε, όπως η Fed, να λειτουργεί ως ύστατος δανειστής εγγυώμενη το σύνολο του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους.

Με μια άλλη ματιά, το «ναυάγιο» της χθεσινής πώλησης γερμανικών ομολόγων με δεδομένη την κυρίαρχη θέση των ΗΠΑ στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα θα μπορούσε να διαβασθεί σαν η πρώτη βαρύνουσα απάντηση της αμερικανικής πλευράς στην απόρριψη των πιέσεων Ομπάμα και Γκάιτνερ από τους Μέρκελ-Σόιμπλε.

Πρόκειται για προαναγγελθείσες και αναμενόμενες εξελίξεις, καθώς η εμμονή του Βερολίνου στο σημερινό στάτους κβο της ΕΚΤ υπονομεύει την προσπάθεια ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας και συνεπώς τη δυνατότητα του Ομπάμα να εκλεγεί για δεύτερη τετραετή θητεία στο Λευκό Οίκο, το Νοέμβριο του 2012.

Σήμερα στο πεδίο της οικονομίας επαναλαμβάνεται ότι είχε συμβεί στον Α' και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Η επιβολή μονομερούς γερμανικής ηγεμονίας στη Ευρώπη απειλούσε τότε τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ που ανέτρεψαν καθοριστικά τους συσχετισμούς με την είσοδό τους στη σύγκρουση το 1917 και το 1941 αντίστοιχα.

Χθες η Γερμανία -και ειδικότερα ο Σόιμπλε που είχε καλέσει τον Αμερικανό ομόλογό του Γκάιτνερ να βάλει σε τάξη το σπίτι του πριν δώσει συμβουλές σε άλλους - πήρε το μήνυμα ότι η σύγκρουση έχει πλέον μεταφερθεί σε γερμανικό έδαφος.

Ετσι η δημοσιονομική κρίση της Ευρωζώνης που άρχισε τον Ιανουάριο του 2010 με την κρίση δανεισμού της Αθήνας ολοκληρώνεται πριν καν κλείσουν δύο χρόνια με την στοχοποίηση της Γερμανίας από τις αγορές.

Διατλαντική Σύγκρουση
Με μια άλλη ματιά το «ναυάγιο» της χθεσινής πώλησης γερμανικών ομολόγων με δεδομένη την κυρίαρχη θέση των ΗΠΑ στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα θα μπορούσε να διαβασθεί σαν η πρώτη βαρύνουσα απάντηση της αμερικανικής πλευράς στην απόρριψη των πιέσεων Ομπάμα και Γκάιτνερ από τους Μέρκελ-Σόιμπλε.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΨΗΦΟΘΗΡΙΣΜΟΣ !...


Ποτέ δεν είν΄αργά, να γίνεις Τσίπρας !...

ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ !...


Στα πλαίσια της επιδίωξης των ευρωπαίων δανειστών μας να καταδείξουν στους "χρεοκοπημένους έλληνες", τι εστί βερίκοκο, θα γίνει κι αυτό : θα μείνουν υπάλληλοι και συνταξιούχοι του δημοσίου, χωρίς μισθούς και συντάξεις, για κάμποσο χρονικό διάστημα !

Οι Μερκελοσαρκοζήδες τόχουν αποφασίσει να μην δώσουν την 6η δόση σύντομα, αλλά αφού υπάρξει η κωλοστριμούρα ενός μεγάλου τμήματος του λαού, το οποίο, έστω και για λίγες ημέρες θα αντιληφθεί και τα καταλάβει "ποιος τον πληρώνει" !...

Δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις συντείνουν προς το γεγονός, πως τα ευρωπαϊκά κέντρα έχουν επιλέξει, την "αναγκαστική" συνέχιση της στήριξης της Ελλάδας, να την συνδυάσουν και να την συνοδέψουν, με το στραπατσάρισμα της οποιασδήποτε αντίληψης και διάθεσης, όχι μόνο για αντίδραση και αντίσταση, αλλά και για απλή αντιλογία, των ελλήνων.

Η χώρα έχει μπει σε μια μέγγενη και η δύναμη σύσφιξής της είναι ανατροφοδοτούμενη από τις εξελίξεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο : η επέκταση της κρίσης, που πρωτοέσκασε εδώ, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και τους φόβους των υπόλοιπων λαών, που αντιδρούν στη συνέχιση της βοήθειας προς την Ελλάδα, πιέζοντας τις ηγεσίες τους, οι οποίες, με τη σειρά τους, καταπιέζουν τους έλληνες, που επιμένουν να το παίζουν ...αυθάδεις !

΄Ολα όσα διαδραματίστηκαν κι όλα όσα γίνονται με τους εγχώριους πολιτικούς, με τις αφόρητες πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις ταπεινώσεις, που υπέστησαν και υφίστανται, εντάσσονται στο ευρύτερο σχέδιο των πάλαι ποτέ "κουτόφραγκων", αφ΄ ενός να πάρουν το αίμα τους πίσω και αφ΄ ετέρου να πουλήσουν πολύ ακριβά τα τωρινά δάνειά τους, απαιτώντας να ενσωματωθεί στους τόκους και ποσοστό από την ελληνική αξιοπρέπεια !

Πρόκειται για την διαμόρφωση ενός σκηνικού μεγάλου, κρίσιμου και εκρηκτικού αδιεξόδου, στο οποίο σκηνικό, γίνονται όλο και πιο δύσκολες, έως ανέφικτες, οι μετριοπαθείς και διαλεκτικές συμπεριφορές, ενώ υποδαυλίζονται οι συγκρουσιακές, ακραίες και αφοριστικές πρακτικές.

Τελικά, τα γεγονότα και οι εξελίξεις, μοιάζουν να δικαιώνουν τις χαρακτηρισμένες ως τραβηγμένες εκτιμήσεις, όσων προέβλεψαν τη σημερινή καμπή, ως την πιο μεγάλη και δύσκολη δοκιμασία για τον ελληνισμό, με όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοικτά !...

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ !...


Τα μίσθαρνα και καλοταϊσμένα όργανα των χρεοκοπημένων ΜΜΕ, οι δημοσιογραφίσκοι, που την είδαν, ξαφνικά, δημοσιολόγοι και ειδήμονες επί παντός επιστητού, συνεχίζουν, με κάθε ευκαιρία, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και την παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης.

Οι μιμητές της Μαντάμ Σουσού, παρλαπίπες του megaλου καναλιού εξακολουθούν να θεωρούν και να υποστηρίζουν, πως για ό,τι συμβαίνει σήμερα και για την σκληρή στάση των ευρωπαίων απέναντι στη χώρα και τα παιχνίδια τους γύρω από την 6η δόση, φταίει ο Γ. Παπανδρέου και η πρότασή του για τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος.

Με βάση την κατευθυνόμενη λογική των τρεμοπρετεντέρηδων, ο ...μεγάλος Σαμαράς πιέζεται και εκβιάζεται με ...αδιανόητο τρόπο, επειδή ο πρώην πρωθυπουργός ζήτησε δημοψήφισμα κι όχι, γιατί ο ίδιος, ο Σαμαράς, όμηρος της λαϊκίστικης πολιτικής του, συνέπλευσε με όλο το συρφετό των αριστεροδέξιων λιμοκοντόρων και των κάθε είδους φασιστοειδών αναβιωτών της εθνικοφροσύνης και τίναξε στον αέρα, από την αμέσως επόμενη ημέρα, τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου !

Οι Γερμανοί και οι άλλοι, την έχουν πέσει στον Σαμαρά, επειδή, τάχα, τους πείραξε ο ...Παπανδρέου, όπως λέει κι ο ανεκδιήγητος Μιχελάκης !

Χρειάζεται, τελικά, πολύ θράσος (τόχουν) και μεγάλη ξετσιπωσιά (τη διαθέτουν...), προκειμένου να προβάλλουν, ως την πέτρα του σκανδάλου το δημοψήφισμα κι όχι την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί και την οποία στόχευε να ξεπεράσει το δημοψήφισμα.

Ο Αντωνάκης δεν πληρώνει τις αμαρτίες του Παπανδρέου, αλλά τις δικές του και κυρίως τις μαγκιές γύρω από την πολιτική, που οι δανειστές επέβαλλαν στην Ελλάδα, μαζί με τα λεφτά τους. Η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και οι υποτακτικοί τους, εκείνο που επιδιώκουν είναι η ισοπέδωση της όποιας (πραγματικής ή ψεύτικης, τους είναι αδιάφορο...) διαφοροποίησης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τους σχεδιασμούς και τις εφαρμογές της τρόϊκας, όχι, μόνο, από δω και στο εξής, αλλά και μέχρις εδώ !

Στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, είναι πεισμένοι, πως η αποτυχία των πολιτικών και των μέτρων, που καθορίστηκαν για την Ελλάδα, οφείλεται, κατά ένα μεγάλο μέρος και στις αντιδράσεις συγκεκριμένων τάξεων της ελληνικής κοινωνίας, τις οποίες η στάση και η συμπεριφορά του Σαμαρά και της Ν.Δ. υποδαύλισε και ενίσχυσε ! Επίσης, τα κέντρα και τα παράκεντρα, των αφεντικών της Ευρώπης δεν θεωρούν, πως υπάρχουν περιθώρια για αιρετικές (έστω και λαϊκίστικες...), παρουσίες και φωνές στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σε μια εποχή, που τα πάντα αμφισβητούνται και τα πάντα παίζονται, ακόμα κι αυτή καθεαυτή η ύπαρξη του Ευρώ !

Απ΄ ό, τι φαίνεται οι Γερμανοί (και οι άλλοι) επικυρίαρχοι της Ε.Ε. δεν θα δεχθούν και δεν θα επιτρέψουν σε κόμμα και σε πολιτικό αρχηγό, που δεν ευθυγραμμίζεται, πλήρως, με τα κελεύσματά τους και τις πολιτικές τους, να παρουσιαστεί ως πιθανός διεκδικητής κυβερνητικού ρόλου, σε οποιαδήποτε χώρα με προβλήματα και σε καθεστώς βοήθειας.

Στα πλαίσια αυτά εντάσσονται και οι αφόρητες πιέσεις κατά του αρχηγού της Ν.Δ. και στα πλαίσια αυτά, οφείλει να κάνει τις εκτιμήσεις του, κάθε αντικειμενικός παρατηρητής και αναλυτής, εφ΄ όσον, βέβαια, δεν είναι κομπογιαννίτης "δημοσιολόγος", σαν τα μίσθαρνα όργανα στο κανάλι της διαπλοκής !...

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΣΕ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΗ ΚΑΡΕΚΛΟΘΗΡΙΑ !...


Η σύζυγος για τον ακαμάτη κι άχρηστο σύντροφό της, εμφανίζεται παροιμιακά να προτρέπει το αμίμητο "χέσε άντρα κι έλα μέσα !...", ενώ αναμιγνύοντας και το ζωικό βασίλειο, ο θυμόσοφος λαός χαρακτηρίζει τους έχοντες μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, με το γνωστό "βάζει κι η αλεπού τον άντρα της με τους πραματευτάδες !...".

Οι παροιμίες έρχονται στο νου με τα καμώματα κάποιων δελφίνων του ΠΑΣΟΚ, που θεώρησαν, ξαφνικά, το μπόι τους να ψηλώνει και προέκυψαν απαραίτητοι, καθοριστές και σωτήρες.

Πήγαν, λέει κι είδαν τον Πρόεδρο κι αποφάσισαν (αυτοί), πως εκείνος θα φύγει από την Προεδρία του Κινήματος ! Είναι, βέβαια, υπό έλεγχο, το γεγονός, πότε ακριβώς αποφάσισαν, για τις ...αποφάσεις του Παπανδρέου, πριν γράψει το άρθρο του ο Ψυχάρης στο Βήμα ή μετά ;

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα, δεν έχει το τι, ακριβώς, είπε ο Πρόεδρος και το τι θα κάνει στη συνέχεια, σεβόμενος, πάντα και εξακοντίζοντας το πνεύμα και το νόημα των καταστατικών διατάξεων του Κινήματος, αλλά τι νομίζουν, αυτοί, πως κάνουν και τι σχεδιάζουν να κάνουν.

Οι άνθρωποι, απ΄ ό,τι φαίνεται, ζούνε στον κόσμο τους, πιστεύοντας τον πραγματικό κόσμο, τρώγοντα κουτόχορτο και βλέπουν τις εξελίξεις, μόνο, μέσα από το γυαλί της προσωπικής τους επιδίωξης. Είναι τόσο απορροφημένοι και πωρωμένοι. που δεν αντιλαμβάνονται σε τι οφείλεται το θάμπωμα του γυαλιού τους, θεωρώντας το νοτισμένο, ενώ είναι ...γιαουρτωμένο !

Αυτοχρίστηκαν δελφίνοι και διάδοχοι επειδή θεωρούν, πως τα πήγαν καλά στις κυβερνήσεις του Παπανδρέου, ενώ - κατά τη διεστραμμένη αντίληψή τους - ο ίδιος απέτυχε ! Στο φόρτε του παράφορου ερωτά τους για την καρέκλα της αρχηγίας, νομίζουν οι αθεόφοβοι, πως αρκεί ο παραμερισμός του Γιώργου και η δική τους αναβάθμιση, προκειμένου το ΠΑΣΟΚ να γυρίσει σελίδα και ν΄ ανακτήσει το χαμένο έδαφος και τους ανθρώπους - στελέχη, μέλη, ψηφοφόρους - που το εγκατέλειψαν !

Το χειρότερο, όμως, και το απεχθέστερο δεν είναι αυτή η νοοτροπία και οι αντιλήψεις που υποκινούν τη στάση και τα παιχνίδια των "πράσινων" δελφίνων, αλλά το γεγονός, πως, σχεδόν όλοι, βρίσκονται σε εντεταλμένη αποστολή υπεράσπισης και εξυπηρέτησης των ευρισκομένων σε κίνδυνο, συμφερόντων, κλιμακίων της ολιγαρχίας και της διαπλοκής.

Η τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις στην εσωτερική κοινωνική, πολιτική και οικονομική σκηνή, με ευθύνη των επιλογών και των πολιτικών, που έκανε και άσκησε ο Γ. Παπανδρέου, δείχνει, πως το σαθρό καθεστώς, το οποίο οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία, πνέει τα λοίσθια και οι διάφοροι εκφραστές του - και, στην κορυφή, αλλά, και, στην κοινωνία - χάνουν οφίτσια, προνόμια και ανέσεις.

Το ξαμόλλημα των πολιτικών τους εφεδρειών στην αναζήτηση και τη διεκδίκηση καίριων θέσεων στο πολιτικό εποικοδόμημα, είναι μια κίνηση στρατηγικής σημασίας για την απόκρουση και την ποδηγέτηση των εξελίξεων, πάλι σε καταστάσεις που να τους ευνοούν και να τους συμφέρουν !...

ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ !...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΑ ΕΝΑ, ΝΕΟ, ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΡΑΜΑ !...


l ΄Οσο κι αν οι εξελίξεις σε σειρά χωρών της Ευρωζώνης, δικαιώνουν τις πολύ αρχικές εκτιμήσεις του Γ. Παπανδρέου, πως πρόκειται για κρίση του Ευρώ και οι επιθέσεις των αγορών στοχεύουν ακριβώς αυτό, δεν μπορεί, δυστυχώς, αυτό να σημάνει τίποτα το χαρούμενο για τη χώρα μας. Το "ελληνικό πρόβλημα" κινδυνεύει ν΄ αντιμετωπιστεί ως παρωνυχίδα, όχι για να λυθεί, αλλά για να παραμεριστεί !

Όλες οι σκέψεις που κάποτε έμοιαζαν απόκρυφες και θεωρούνταν ακραίες και αδιανόητες, τώρα γίνονται φωναχτά και εμφανίζονται να καθοδηγούν τις βλέψεις και τις επιδιώξεις αρκετών από τους καθορίζοντες την πορεία των ευρωπαϊκών πραγμάτων.

Τα ταμπού της "χρεοκοπίας χώρας του Ευρώ" και της "εξόδου κάποιου μέλους από την Ευρωζώνη", έχουν υποσκελιστεί, από πιο προωθημένες συλλήψεις, όπως, π.χ. τη δημιουργία δύο ζωνών, με σκληρό πυρήνα και περιφέρεια !

l ΄Ολοι οι εκείνοι που συνετέλεσαν και συνέβαλλαν στην εξέλιξη της πάλαι ποτέ Κοινής Αγοράς, στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και στη δημιουργία της Ο.Ν.Ε. σχεδόν με μια φωνή αναδεικνύουν ως την κεντρική αδυναμία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος την έλλειψη μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, άρα την απουσία μιας οντότητας με τα χαρακτηριστικά Ομοσπονδίας, δηλαδή των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Οι σημερινοί ηγήτορες της Ε.Ε. αντί να στρέψουν, από την πρώτη στιγμή, τις αναζητήσεις και τις πολιτικές τους, προς αυτό το στόχο, οχυρώθηκαν πίσω από τα επί μέρους εθνικά συμφέροντα και βρέθηκαν να καρκινοβατούν σε μια απέλπιδα προσπάθεια, που μόνο με απόπειρα τετραγωνισμού του κύκλου μοιάζει !

Οι αντιμετωπίσεις των προβλημάτων μεγάλων χωρών, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, που απαιτούνται ή θα απαιτηθούν, δεν μπορεί νάναι οι ίδιες μ΄ εκείνες που υπήρξαν για τις μικρές Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία. Αυτό είναι ξεκάθαρο και ολοφάνερο...

l Το ζητούμενο, πια, δεν μπορεί να διαμορφωθεί και να προκύψει από κινήσεις δημοσιονομικού ή νομισματικού χαρακτήρα, δηλαδή επιμερισμένης οικονομικής πολιτικής, αλλά από καθαρά πολιτικές επιλογές και αποφάσεις συνολικής ευρωπαϊκής εμβέλειας, που θα προωθούν το, πραγματικά, ολοκληρωμένο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, με κοινή οικονομική πολιτική, κάτι το απαραίτητο για την ύπαρξη ενός κοινού, αλλά και ισχυρού νομίσματος !...

Η στρατηγική αυτή, προκειμένου να προωθηθεί απαιτεί την κινητο-ποίηση και τη συμμετοχή των ευρωπαϊκών λαών και δεν μπορεί να γίνει, ούτε με κινήσεις κορυφής, ούτε, πολύ περισσότερο, με το βλέμμα στραμμένο στα στενά εθνικά συμφέροντα και με τη χρησιμοποίηση λαϊκίστικων αναλύσεων και αναφορών.
l Οι ευρωπαϊκές σοσιαλιστικές δυνάμεις έχουν την ευκαιρία και την υποχρέωση να βγουν, ξανά, στο προσκήνιο της ιδεολογικοπολιτικής δράσης, εμβαθύνοντας στην παραπάνω στρατηγική και συντονιζόμενες σε μια πανευρωπαϊκή πολιτική λειτουργία και πράξη, που θα ενημερώσει, θα πείσει και θα συνεγείρει τους λαούς στο δρόμο για την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης !...Φυσικά και σ΄ αυτή την προσπάθεια, το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, ανασυγκροτούμενο και αναμορφούμενο, έχει και χρέος και όφελος για να συμμετάσχει, δίνοντας και στον πολύπαθο ελληνικό λαό το όραμα και την προοπτική, που οδηγεί, όχι απλά στο ξεπέρασμα των μεγάλων και δύσκολων προβλημάτων, αλλά στην συμμετοχή του στη μεγαλύτερη και ισχυρότερη πολιτική και οικονομική ένωση !...