ΤΟ "ΔΙΛΗΜΜΑ" ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ !...

Οι προσλαμβάνουσες των δύο χρόνων της μεγάλης προσπάθειας για την διάσωση της χρεοκοπημένης χώρας, οδήγησαν το Γιώργο Παπανδρέου στη βεβαιότητα, πως η κρίσιμη κατάσταση απαιτούσε άσκηση κυβερνητικού έργου από πολλές πολιτικές δυνάμεις και, κυρίως, από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα.

Η αναγκαιότητα αυτή τον έκανε να διαμορφώσει τη στρατηγική μιας κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, σαν τη μόνη - και τελευταία - ελπίδα επίτευξης του εθνικού στόχου, που δεν είναι άλλος από την υλοποίηση εκείνων των πολιτικών, οι οποίες αποτρέπουν την κατάρρευση και δημιουργούν τις προϋποθέσεις ανάνηψης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και της ίδιας της Ελλάδας.

Εν μέσω πολλών διεργασιών, κινήσεων και μεθοδεύσεων, (αρκετά με λάθη, με ρίσκο και με κινδύνους...), ο Παπανδρέου βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω απ΄ όλα, δημιούργησε την κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από το 83% των βουλευτών και αποδοχή από ένα ανάλογο ποσοστό του ελληνικού λαού, μέσω των σφυγμομετρήσεων.

Πέρα από τα επί μέρους και τα μικροκομματικά, η ουσία είναι μία : όσο η κατάσταση εξακολουθεί να είναι και να χαρακτηρίζεται κρίσιμη, όσο η χώρα δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και της αποβολής της από την Ευρωζώνη, η κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας, είναι απαραίτητη όσο τίποτα άλλο, είναι η αναγκαία συνθήκη προκειμένου να επιτευχθούν οι εθνικοί στόχοι, το αν είναι και η ικανή, θα φανεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, από το έργο της και την αποτελεσματικότητά της.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Αν, λοιπόν, οι καταστάσεις εξακολουθούν αν είναι ρευστές και επικίνδυνες και παράλληλα, η κυβέρνηση συνεργασίας του Παπαδήμου, τάχει πάει καλά και επιτυχημένα στα πρώτα ζητήματα, με ποια λογική θα υποστηριχθεί η αλλαγή της και η αντικατάστασή της από μια νέα μονοκομματική κυβέρνηση ; Προς τι ένα τέτοιο πισωγύρισμα ;

Δυστυχώς ή ευτυχώς το "δίλημμα Παπανδρέου", όπως ονομάζω όλο αυτό το εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού, για την (μεγαλύτερη δυνατή...) πολιτική ενότητα και την (ευρύτερη δυνατή...) κοινωνική συσπείρωση, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν και η πρόταση για το Δημοψήφισμα, δεν έχει ξεκαθαρίσει και δεν έχει "απαντηθεί", παραμένει σε ισχύ και επιβάλλει τη συνέχιση υπεύθυνων συμπεριφορών και πατριωτικών επιλογών και πρακτικών.

Η φυσιολογική συνέχεια, λοιπόν, των πραγμάτων είναι η συνέχιση της λειτουργίας της σημερινής (με τη μορφή της ευρείας συνεργασίας...), κυβέρνησης, με τον ίδιο, ευρέως αποδεκτό και, επιβεβαιωμένα από τα αποτελέσματα, επιτυχημένο πρωθυπουργό, τον Λ. Παπαδήμο.

Η λογική αυτή, με τα έντονα ενωτικά και εθνικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο κέντρο των σκέψεων και των αναζητήσεων του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, του ανθρώπου που απέδειξε στην πράξη, πως δεν προτάσσει ούτε το κομματικό, ούτε το προσωπικό συμφέρον, ούτε, βέβαια, θέλγεται από τις "ομορφιές" της καρέκλας, όπου κι αν είναι αυτή τοποθετημένη !

Το "δίλημμα", όλα δείχνουν, πως παραμένει και θα ισχύει και την ερχόμενη Άνοιξη και θάναι το ίδιο αμείλικτο : υπέρ της πολιτικής ενότητας και της κοινωνικής συσπείρωσης, στο όνομα της ολοκλήρωσης του έργου της διάσωσης της χώρας ή υπέρ ενός πισωγυρίσματος και μιας νέας περιόδου όξυνσης των καταστάσεων και των κινδύνων, στο όνομα των κομματικών επιδιώξεων και της καρεκλοθηρίας ;

Αυτός που με αίσθημα ευθύνης συνέλαβε το νόημα, διαμόρφωσε και έριξε στο τραπέζι των πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων αυτό το "δίλημμα", είναι σίγουρο, πως το ίδιο υπεύθυνα, θα το ξαναθέσει !...