Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ, Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΙ Ο ΓΛΕΙΦΤΗΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ !...


Αφού επέστρεψε χθες το βράδυ από τη Γερμανία, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε σήμερα το μεσημέρι το παρόν στη Βουλή και συμμετείχε στην ονομαστική ψηφοφορία, επί του νομοσχεδίου για τις αποκρατικοποιή-σεις.
 
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, πως ο πρώην πρωθυπουργός όταν ενημερώθηκε για την γραμμή του ΠΑΣΟΚ στην ψηφοφορία συμφώνησε πλήρως, φτάνοντας, όμως, στο κοινοβούλιο αντελήφθη, πως η κατάσταση στους βουλευτές, κάθε άλλο, παρά ήρεμη ήταν. Ανταλλάσσοντας απόψεις με ομάδα 17, περίπου, βουλευτών ο Παπανδρέου προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα και ζήτησε πειθαρχία στην κομματική γραμμή, που περιείχε ένα «παρών» κι ένα «όχι».
 
Ενώ η όλη συζήτηση διεξήχθη σε ήρεμο κλίμα και με ουσιαστική ανταλλαγή επιχειρημάτων εμφανίστηκε η απαράδεκτη συμπεριφορά του Χρυσοχοϊδη, ο οποίος στημένος έξω από το χώρο της συζήτησης, την έπεφτε σ΄ όποιον έβγαινε, ζητώντας την υπερψήφιση όλων των άρθρων του νομοσχεδίου, «για να μην πέσει η κυβέρνηση !…».
 
Το γεγονός, όμως, πως ο πρώην υπουργός και νυν γλείφτης του Σαμαρά, στην προσπάθειά του να πλασαριστεί ως διεκδικητής χαρτοφυλακίου στον επικείμενο ανασχηματισμό, μαζί με τις προτροπές του, υπέρ του ΝΑΙ, χρησιμοποιούσε χαρακτηρισμούς και εκφράσεις κατά του Γ. Παπανδρέου, («…μην ακούτε τι σας λέει αυτός !...), δεν άργησε να οδηγήσει σε τριβές και σε παρ΄ ολίγον επεισόδιο, με βουλευτές, αλλά και άλλα κομματικά στελέχη που παρευρίσκονταν στο χώρο, κάτι που ανάγκασε τον «Κάλαχαν» να φύγει, μακριά και ξεμοναχιασμένος, όπως αποδείχτηκε και από την ψηφοφορία, που διεξήχθη στη συνέχεια…

ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ Ο ΧΑΒΑΛΕΣ !...


Είναι στο κύτταρό μας, φαίνεται, ο χαβαλές. Και το αποδεικνύουμε σε κάθε περίπτωση. Αυτή τη φορά μέσω της «λίστας Λαγκάρντ». Που είτε με τη μορφή που μας πλασαρίστηκε είτε με όποια άλλη μπορεί να έχει ή ενδεχομένως και να αποκτήσει αύριο ή μεθαύριο, το μόνο βέβαιο είναι πως η θέση της βρίσκεται στο καλάθι των αχρήστων. Εκεί και μόνο εκεί.

Και είναι απλό γιατί. Ηδη κάποιοι από τους διαλαμβανόμενους στη δημοσιευθείσα λίστα αρνούνται ότι έχουν τον λογαριασμό που τους αποδίδεται. Υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί το αντίθετο; Και από ποιον; Προφανώς μόνο από την ελβετική τράπεζα. Από κανέναν άλλον. Ούτε από εισαγγελείς και εξεταστικές επιτροπές, ούτε από τη Λαγκάρντ, ούτε κι από αυτόν που έκλεψε και πούλησε τα στοιχεία. Από την τράπεζα και μόνο από αυτήν.

Οχι, όμως, πως δεν έχει καμιά αξία η λίστα. Εχει αυτήν που της προσέδωσαν οι χειρισμοί των δύο υπουργών Οικονομικών και των δύο επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Πολιτική, όμως, και μόνο είναι η αξία αυτή και δυστυχώς δεν αποτιμάται σε ευρώ. Γιατί όποιος διατείνεται ότι με βάση την υποκλαπείσα λίστα πιστοποιήθηκαν στο εξωτερικό φόροι και εισπράχθηκαν χρήματα κοροϊδεύει όσους τον ακούνε ή τον διαβάζουν. Το μόνο για το οποίο προσφέρονται τέτοιες λίστες είναι ο εντοπισμός πιθανών φοροφυγάδων και ο έλεγχός τους. Κάτι το οποίο στη Γαλλία ή τη Γερμανία σημαίνει πολλά και αποδίδει, αλλά στην Ελλάδα δεν σημαίνει τίποτα.

Αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσε να έχει γίνει και στη χώρα μας. Να αξιοποιηθεί η λίστα ως πηγή άντλησης πληροφοριών για περαιτέρω έρευνα. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έγινε. Οταν έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχει υπηρεσία όπου μπορεί να τηλεφωνεί ο καθένας και να καταγγέλλει υπόπτους για φοροδιαφυγή είναι αδιανόητο να μην εξετάζονται πληροφοριακά τα στοιχεία οποιουδήποτε καταλόγου προέρχεται από στοιχειωδώς αξιόπιστη πηγή.
 
Τελικά, απ' όπου και να ξεκινήσει κανείς, εκεί που με βεβαιότητα θα καταλήξει είναι στην ανικανότητα του κράτους, με την όποια μορφή του, να ανταποκριθεί στην αυτονόητη υποχρέωσή του να χειρίζεται έγκαιρα, αποτελεσματικά και αξιόπιστα τα όποια ζητήματα προκύψουν.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ !...


Για τρία ελλείμματα, προϋπολογισμού, τρεχουσών συναλλαγών αλλά και αξιοπιστίας, με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος το 2009, έκανε λόγο ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, μιλώντας στο πλαίσιο της συνάντησης του «Συμβουλίου για το Μέλλον της Ευρώπης» που διεξάγεται στο Βερολίνο.

Ο κ. Παπανδρέου υπερασπίστηκε, μεταξύ άλλων την πρότασή του για δημοψήφισμα, εξηγώντας ότι ο ελληνικός λαός θα είχε την ευκαιρία να απαντήσει ξεκάθαρα στο δίλημμα, μακριά από λαϊκισμούς και σημείωσε ότι η διαρκής συζήτηση για την παραμονή στην ευρωζώνη αναστέλλει την οικονομική δραστηριότητα στη χώρα, ενώ η Ελλάδα υλοποιεί τις αποφάσεις της.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, στην οποία συμμετείχαν ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες, ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φερχόφσταντ και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, ο κ. Παπανδρέου τόνισε κατ' επανάληψη ότι το έλλειμμα αξιοπιστίας αφορούσε ολόκληρη την Ευρωζώνη και υποστήριξε ότι είναι λάθος να εμφανίζεται η Ελλάδα ως το πρόβλημα.

«Η Ευρωζώνη δεν διέθετε τα εργαλεία ώστε να δημιουργήσει εμπιστοσύνη, κατ' αρχήν στους πολίτες και ακολούθως στις αγορές», σημείωσε ο κ. Παπανδρέου και ανέδειξε την ανάγκη η δημοκρατία να ανακτήσει την προτεραιότητα έναντι των αγορών και να εγκαταλειφθούν τα στερεότυπα, όπως «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες» ή «οι Έλληνες δεν κάνουν μεταρρυθμίσεις», παραθέτοντας τα σχετικά στοιχεία του ΟΟΣΑ που αποδεικνύουν το αντίθετο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης της συμμετοχής των πολιτών στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, με μέτρα, όπως η απευθείας εκλογή του Προέδρου του Συμβουλίου ή ευρωπαϊκά δημοψηφίσματα. Αναφερόμενος δε στο ελληνικό δημοψήφισμα που πρότεινε ο ίδιος όταν ακόμη ήταν Πρωθυπουργός, σημείωσε ότι δεν περίμενε βεβαίως να τον στηρίξουν οι αγορές, αλλά οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι, όμως, δεν το έκαναν.


Αναφερόμενος στην Ευρώπη ως «εγχείρημα ειρήνης», ο κ. Παπανδρέου επισήμανε ότι στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η Ευρώπη πρέπει να γίνει εγχείρημα ενδυνάμωσης του ρόλου των κοινωνιών και δύναμη εξανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης και ανέδειξε την ανάγκη μεγαλύτερου ελέγχου επί του οικονομικού συστήματος διεθνώς.
 
Έφερε μάλιστα το παράδειγμα των Ελλήνων φοροφυγάδων, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της φοροδιαφυγής παγκοσμίως, ενώ σχετικώς με τους δρόμους που θα έπρεπε να αναζητήσει η Ευρώπη, έκανε λόγο για την επένδυση στην παιδεία και την κατάρτιση, με προγράμματα τύπου «Erasmus», προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Υπογράμμισε δε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη πραγματοποιηθεί η αμοιβαιοποίηση των κινδύνων, είναι καιρός λοιπόν, όπως είπε, να αποκτήσουμε και αμοιβαιοποίηση των δυνάμεων.

Σε συζήτηση, που συμμετείχε χθες ο πρώην Πρωθυπουργός μαζί με τον πρώην Καγκελάριο της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ και διευθυντικά στελέχη των μεγαλύτερων εφημερίδων της Ευρώπης, ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στα στοιχεία ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, τονίζοντας ότι η χώρα εισήλθε ως ίση ανάμεσα σε ισότιμους εταίρους και αναφέρθηκε στην δημοσιονομική απογραφή του 2004, με την οποία, όπως είπε, «η τότε κυβέρνηση άλλαξε τους κανόνες καταγραφής των αμυντικών δαπανών».

Ο κ. Σρέντερ από την πλευρά του δήλωσε ότι πριν από την ένταξη της Ελλάδας, η Κομισόν είχε δώσει την έγκρισή της και δεν υπήρχε λόγος να αμφισβητηθούν τα στοιχεία της.

Αναφερόμενος στην πρόταση του κ. Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, ο πρώην Καγκελάριος έκανε λόγο για «μεγάλο λάθος στην συμπεριφορά της Ευρώπης στις Κάννες» και χαρακτήρισε «πολύ σημαντικές» τις προσπάθειες της Ελλάδας, επισημαίνοντας ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάτι ανάλογο να επιτευχθεί σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα. Εάν αυτό είχε συμβεί στην Γερμανία, καμία γερμανική κυβέρνηση δεν θα το είχε κατορθώσει. Και το λέω αυτό εγώ που εισηγήθηκα τις μεταρρυθμίσεις το 2003», πρόσθεσε.

ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΕ, ΣΙΓΟΥΡΑ, ΜΕΙΩΣΑΤΕ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΣΑΣ ?...


Αλήθεια, πόσα παίρνατε πριν, (π.χ. πέρσι τέτοιο καιρό) και πόσα τώρα ?...

ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ?...


Η δημοσίευση της φερόμενης - απο τον εκδότη του περιοδικού Hot Doc, Κώστα Βαξεβάνη - ώς Λίστας Λαγκάρντ, προκαλεί αυτή τη στιγμή μια πολύ ενδιαφέρουσα "περιπλοκή" στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας. Μια περιπλοκή που γεννά πολλά ερωτηματικά σχετικά αφενός με τις συνθήκες της δημοσίευσης, δηλαδή του ποιά είναι η πηγή της λίστας, άρα του πόσο αξιόπιστη είναι η πηγή και αφετέρου με τους λόγους για τους οποίους η πηγή του κ. Βαξεβάνη του έδωσε τη λίστα προς δημοσίευση, λίγες μέρες πριν πάει στη Βουλή και ενώ ήδη ερευνάται απο την Δικαιοσύνη, τον ΣΔΟΕ και την Επιτροπή θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής.
 
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ένα καίριο σημείο: Η δημοσίευση της λίστας είναι αυτονόητο καθήκον κάθε δημοσιογράφου εφόσον δέχτηκε να την παραλάβει απο την πηγή του. Όπως αυτονόητο καθήκον είναι πρίν την δημοσιεύσει να ελέγξει την εγκυρότητα της η οποία μπορεί να ελεγχθεί μόνο μέσω του ελέγχου της εγκυρότητας και της αξιοπιστίας αυτού που του την έδωσε, δηλαδή της πηγής.
 
Το πράγμα μοιάζει περίπλοκο, αλλά δεν είναι. Τέτοιου είδους ρεπορτάζ, δεν βρίσκονται. Δίνονται. Δηλαδή ο κ. Βαξεβάνης, δεν βρήκε τη λίστα κάπου παραπεταμένη, του την έδωσε κάποιος (η πηγή που λέμε στη δημοσιογραφία). Ο δημοσιογράφος λοιπόν που δέχεται να παραλάβει μια τέτοια λίστα, οφείλει να γνωρίζει πολύ καλά την πηγή του. Η πηγή δεν μπορεί να είναι ανώνυμη, δηλαδή η λίστα δεν μπορεί να έλθει σε φάκελο ώς ανώνυμη επιστολή. Αν αυτό συμβεί, απλώς η λίστα δεν δημοσιεύεται διότι δεν μπορεί να ελεγχθεί η αξιοπιστία της.
 
Θεωρούμε λοιπόν αυτονόητο οτι ο έμπειρος δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης γνώριζε προσωπικά πολύ καλά αυτόν που του έφερε τη λίστα και γνώριζε επίσης οτι αυτός ήταν αξιόπιστος και οτι η λίστα ήταν γνήσια. Εφόσον λοιπόν τα γνώριζε και εμπιστευόταν την πηγή του και θεωρούσε τη λίστα αυθεντική, ορθώς την δημοσίευσε. Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να διακρατεί πληροφορίες για δική του χρήση, δουλειά του είναι να τις δημοσιεύει.
 
Το δεύτερο που πρέπει εδώ να υπογραμμίσουμε είναι οτι όποια και αν είναι η πηγή του, ο κ. Βαξεβάνης πολύ καλά κάνει και δεν την κατονομάζει. Και αυτή είναι βασική αρχή της δημοσιογραφίας, δηλαδή η προστασία των πηγών. Ο κ. Βαξεβάνης θα κρίνει ο ίδιος αν και υπο ποιές συνθήκες και για ποιό λόγο θα αποκαλύψει την πηγή του.
Ουσιαστικά την ευθύνη της δημοσίευσης της λίστας, δεν την έχει η πηγή, αλλά ο δημοσιογράφος. Η δε πηγή μπορεί να προσποιηθεί οτι ούτε γνωρίζει τον δημοσιογράφο, ούτε του έδωσε ποτέ τίποτα, αν έλθει εκείνη η ώρα. Συνεπώς την ευθύνη ολόκληρη, την πήρε μόνος του ο κ. Βαξεβάνης. Δηλαδή ο κ. Βαξεβάνης ώς εκδότης του περιοδικού πήρε την ευθύνη και της επεξεργασίας της λίστας, αφού έκοψε τα ποσά. Πήρε επίσης την ευθύνη και της επεξεργασίας που έκανε, ίσως, η πηγή του, η οποία μπορεί να πρόσθεσε ή να αφαίρεσε ονόματα ή ακόμη και να αλλοίωσε τα ποσά. Δεν γνωρίζουμε αν η πηγή του αλλοίωσε τη λίστα, αλλά ο κ. Βαξεβάνης πήρε και αυτή την ευθύνη θεωρώντας αξιόπιστη την πηγή του. Και αυτό είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα που αποτελεί ασφαλή ένδειξη για το μέγεθος της εμπιστοσύνης που είχε στην πηγή του ο κ. Βαξεβάνης.
Απο εκεί και πέρα γεννιούνται άλλα ερωτήματα: Είχε ο κ. Βαξεβάνης και τα ποσά που αναφέρονται δίπλα στα ονόματα; και αν τα είχε γιατί δεν τα δημοσίευσε;
Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο οποίος λέει οτι είχε τα ποσά αλλά ενσυνείδητα δεν τα δημοσίευσε.

Για εμάς, αυτό που έχει σημασία και η μοναδική αξία αυτής της λίστας, είναι να οδηγήσει την εφορία σε εντοπισμό φοροφυγάδων ή ξεπλύματος χρήματος. Μόνο αυτές οι δυο πράξεις είναι παράνομες και όχι η διατήρηση λογαριασμού στην Ελβετία. Και αυτό δεν το ξέρουμε ακόμη. Ο ΣΔΟΕ (που δηλώνει οτι δεν έχει παραλάβει ποτέ τη λίστα παρά μόνο μια μικρή περίληψη της) πρέπει να ελέγξει τώρα αν αυτοί (και όσοι άλλοι υπάρχουν σε άλλες λίστες) είναι ένοχοι και να φροντίσει να επιβάλει τις ανάλογες ποινές. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει η αξία αυτής της λίστας και οποιασδήποτε άλλης.
Μεγάλη πολιτική αξία και ενδεχομένως ποινική, έχει επίσης το γιατί απέκρυπταν και αποκρύπτουν τη λίστα όσοι είχαν την "τύχη" να φτάσει στα χέρια τους.

Βεβαίως στη χώρα του θεάματος και της θεωρίας συνωμοσίας, όποιος εμφανίζεται σε οποιαδήποτε λίστα είναι a priori ένοχος, τουλάχιστον για τα Media και την Κοινή Γνώμη. Επι της ουσίας, ουδείς είναι ένοχος για τίποτα μέχρις ότου αποδειχθεί οτι είναι πράγματι ένοχος. Θεωρούμε δηλαδή αυθαιρέτως, οτι ο Νίκος Παπανδρέου που αναφέρεται στη λίστα είναι ο συγκεκριμένος Νίκος Παπανδρέου ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού. Μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι και ο ίδιος λέει οτι δεν είναι.

Απο εκεί και πέρα, δεν μπορούμε να κρίνουμε την εντολή του εισαγγελέα για σύλληψη του εκδότη του περιοδικού, ούτε την άποψη του οτι πρόκειται περί προσωπικών δεδομένων και απαγορεύεται η δημοσίευση τους. Δεν γνωρίζουμε και γι 'αυτό δεν μπορούμε και να κρίνουμε. Οι απόψεις διίστανται σχετικά με το αν η αναγραφή των ονομάτων και μόνο, χωρίς τα ποσά των χρημάτων, είναι ή δεν είναι αξιόποινη πράξη.
Μπορούμε όμως και εμείς όπως και πολλοί άλλοι να αναρωτηθούμε γιατί τόση σπουδή για τη σύλληψη του Βαξεβάνη με τη διαδικασία του αυτόφωρου και γιατί τέτοια αδράνεια για τη σύλληψη τόσων και τόσων άλλων που έχουν δημοσιεύσει άλλες λίστες τις περισσότερες φορές μάλιστα αποδεδειγμένα πλαστές. Και ακόμη περισσότερο γιατί τόση καθυστέρηση στις έρευνες της Δικαιοσύνης σχετικά με την όλη υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ στην οποία εμπλέκονται εμφανώς και με πολύ μεγάλες ευθύνες πολιτικά πρόσωπα που την απέκρυπταν.

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ δεν είναι μια απλή υπόθεση. Έχει ήδη απο την πρώτη αναφορά της, οσμή σκανδάλου. Αγοράστηκε παρναόμως απο τους Γάλλους, είναι προιόν υποκλοπής σύμφωνα με απόφαση των γαλλικών δικαστηρίων, χρησιμοποιήθηκε απο τις εφορίες της Γαλλίας και της Γερμανίας, ο υπάλληλος της τράπεζας που την πούλησε είναι φυλακή. Δυο υπουργοί Οικονομικών στην Ελλάδα είπαν οτι την έχασαν. Η ελληνική εφορία δεν την αξιοποίησε. Ο νέος υπουργός Οικονομικών αναγκάστηκε να την ξαναζητήσει απο την κυρί Λαγκάρντ. Τελικά δημοσιεύτηκε (χωρίς ποσά) απο έναν δημοσιογράφο ο οποίος την "βρήκε". Και αμέσως μόλις δημοσιεύτηκε, ο Εισαγγελέας έδωσε εντολή να συλληφθεί ο δημοσιογρλάφος με τη διαδικασία του αυτόφωρου- άρον άρον δηλαδή.

Γιατί έγιναν όλα αυτά; Πρόκειται περί σκανδάλου συγκάλυψης, πρόκειται περί κολοσσιαίας (αλλά όχι ασυνήθιστης) ελληνικής επιπολαιότητας και ανοησίας;

Και ποιές θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της ιστορίας στο ήδη καταρρακωμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα;

Και ένα τελευταίο και πολυ κρίσιμο ερώτημα το οποίο κατά τη γνώμη μας συνδέεται με τις επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα: Ποιό είναι το κίνητρο της πηγής που έδωσε στον κ. Βαξεβάνη τη λίστα; Δεν θέλουμε να εικάσουμε ποιός είναι, αλλά πάντως δεν είναι η κυρά Κατίνα. Η πηγή του κ. Βαξεβάνη συμμετέχει ασφαλώς στις εξελίξεις και έχει στη διάθεση της απόρρητα δημόσια έγγραφα. Έχει επίσης λόγους να θέλει τη δημοσίευση της λίστας. Και δεν ξέρουμε (ούτε θα μάθουμε ποτέ) ποιοί είναι αυτοί οι λόγοι. Και αυτούς τους λόγους τους φοβόμαστε και όχι την δημοσίευση.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΘΑ ΞΕΒΡΑΚΩΘΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ?...


Αυτός ο καραγκιοζάκος που από σπόντα βρέθηκε υπουργός οικονομικών είναι, στην ουσία, τροϊκανότερος των τροϊκανών ! Κι όχι μόνο είναι, αλλά έχει και το θράσος να το δείχνει, σε κάθε περίπτωση.
 
Όλες οι πληροφορίες και οι εκτιμήσεις, που έρχονται από τα γραφεία των συζητήσεων, μιλάνε για την απαράδεκτη στάση του και πρακτική, απέναντι στους αδίστακτους εκπροσώπους των δανειστών.
Σε μια σειρά ζητημάτων ο «στούρνος» όχι μόνο τους ξεπέρασε, όχι μόνο τους «άνοιξε τα μάτια», αλλά, περίπου, τους επέβαλλε την σκληρή ανυποχώρητη γραμμή !
 
Βουίζει η πιάτσα, πως όσοι υπουργοί εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, τον κυριότερο αντίπαλο των όποιων επιδιώξεών τους, για ηπιότερα μέτρα, δεν τον βρήκαν στα πρόσωπα των ξένων τεχνοκρατών, αλλά στον «δικό μας» τσαρίσκο !
 
Είναι ο τύπος ιδεολόγος ; Σκατά στα μούτρα του είναι : ένας κομπλεξικός οσφυοκάμπτης είναι, που δίνει τα πάντα, προκειμένου να διεκπεραιώσει τις «δουλειές» των, κατά καιρούς, αφεντικών του και ν΄ απολαύσει τις πολυποίκιλες «ευχαριστίες» τους.
 
Να όμως, που στην εξέλιξη του απαράδεκτου ρόλου του, έφτασε στο σημείο να προκαλέσει βάναυσα την πολιτική και την αξιοπρέπεια, (όση απέμεινε, βέβαια…) ενός ολόκληρου κόμματος και, μάλιστα, του κυβερνητικού συνασπισμού !
 


Ενώ στο ΠΑΣΟΚ έβαλαν, ως κομβικό σημείο της όλης διαπραγμάτευσης με τους τροϊκανούς, την – αυτονόητη – παρέμβαση της Βουλής,, στην όποια διαδικασία αποκρατικοποιήσεων και ενώ για πολλές ημέρες στην κοινοβουλευτική ομάδα του (απο)κόμματος, βρήκαν το κουράγιο και τα κότσια, ν΄ αντισταθούν στη λαίλαπα των αντιδημοκρατικών επιταγών των δανειστών και να ζητήσουν την ουσιαστική αρμοδιότητα του κοινοβουλίου στις ιδιωτικοποιήσεις, έρχεται ο «στούρνος» και με απύθμενο θράσος, τους φτύνει κατάμουτρα !

Ανακοινώνει χθες το απόγευμα, πως η τρόικα δεν συμφωνεί να πηγαίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις στη Βουλή, αλλά δεν στέκεται, μόνο, σ΄ αυτό : συνεχίζει και σιγοντάροντας, πετάει το «…και καλά κάνει, αν γίνονταν αυτό, κανένας δεν θα επένδυε στην Ελλάδά !...».

΄Ηθελα να ξέρω τι θα κάνουν εκεί στην Ιπποκράτους, μπροστά σ΄ αυτό το απροκάλυπτο φτύσιμο, από τον τζιτζιφιόγκο της οδού Νίκης. Θ΄ αντιδράσουν, έστω και τώρα , για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια του κόμματος ή θα κάνουν την πάπια ; Θα βγουν να πατήσουν ένα γερό χέσιμο στο γιουσουφάκι ή  θα σφυρίξουν κλέφτικα ;

Ειλικρινά δεν θέλω να πιστέψω, πως έχει χαθεί κάθε απόθεμα θάρρους και κάθε τσίπα. Ίδωμεν και θα επανέλθουμε !...

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΝΕΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ !...


Ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν να ξεδιπλώνονται μια μια οι πτυχές της θεωρητικής τους πατσαβούρας. Προηγήθηκε η πρακτική του τραμπουκισμού με επιθέσεις εναντίον αδύναμων και ξεμοναχιασμένων αλλοδαπών προσφύγων και μεταναστών. Συνδυάστηκε κατόπιν με προπηλακισμούς ιδεολογικά αντιπάλων εγχωρίων γυναικών. Συνεχίστηκε πρόσφατα, σε συναγελασμό με μεσαιωνικούς θρησκόληπτους μαϊντανούς, με πολιορκία θεάτρου, ξυλοδαρμούς και χυδαία υβρεολόγια κατά ημεδαπών καλλιτεχνών και ομοφυλοφίλων. Και τώρα κλιμακώνουν τις προκλήσεις με τον μικρο-Φύρερ «αρχηγό» τους να υψώνει τα χέρι σε Ναζιστικό χαιρετισμό και ένα από τα «πρωτοπαλίκαρα» του να αμφισβητεί την ελληνικότητα ενός παίκτη της Εθνικής επειδή δεν του αρέσει το χρώμα του.
 
Η γελοιότητα έκαστου δήθεν Άρειου, υπεραρσενικού και ελληνάρα θα ήταν αναχρονιστική γραφικότητα αν εκδηλωνόταν από μια ακροδεξιά μιλιταριστική οργάνωση σαν αυτά τα περιθωριακά ένστολα μορφώματα που ανεμίζουν παραλλαγμένες τις σημαίες του Γ’ Ράιχ σε κεντροευρωπαϊκές πόλεις. Το ντροπιαστικό είναι πως εδώ δεν απαντώνται ως απαξιωμένες διμοιρίες με σβάστικες τατουάζ που κηρύσσουν την μισαλλοδοξία και την ωμή βία. Εδώ καθοδηγούνται σε ποινικώς κολάσιμες πράξεις από εκλεγμένους εκπροσώπους του έθνους οι οποίοι χρησιμοποιούν το βουλευτιλίκι ως ασυλία κάθε βλασφημίας, αλητείας και αυτοδικίας.
 
Νομίζω ότι κανείς δεν θα είχε όρεξη να ασχοληθεί με νευρωτικά τυπάκια που υψώνουν ως Ες Ες την ανοιχτή τους παλάμη. Ούτε να συζητήσει σοβαρά την άθλια ρατσιστική αντήχηση παρωχημένων θεωριών και αντιεπιστημονικών απόψεων περί αίματος, φυλής και χώματος με την οποία ένας παρακμιακός μαυροκοντομάνικος επιχείρησε να υποβαθμίσει την εθνική ταυτότητα ενός κορυφαίου αθλητή. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη μέρα μάλλον θα απέφευγα οποιαδήποτε νύξη απέναντι σε αυτή τη φαιά προπαγάνδα.
 
Αλλά, τουλάχιστον, σήμερα 28 Οκτωβρίου ανήμερα του « Όχι» στο φασισμό, οι εγχώριοι φιλοναζί οφείλουν να κάνουν την πάπια. Και όχι να το παίζουν πατριώτες αυτοί που καμαρώνουν υψώνοντας τα χέρια τους όπως οι χιτλερικές στρατιές.
 
Δεν έχουν κανένα άλλοθι να χαιρετάνε αντιγράφοντας την αισχρή αυτή χειρονομία. Ούτε έχουν, όπως δικαιολογούνται δήθεν, «καθαρά χέρια» όσοι μιμούνται τους απόλυτα υπεύθυνους των Ναζιστικών θηριωδιών. Στην Ελλάδα των χιλιάδων εκτελεσμένων, βασανισμένων, εξαφανισμένων, εκτοπισμένων, πεθαμένων από όπλα, φωτιά, πείνα και κρεματόρια επί Κατοχής δεν χωράνε δικολαβικά τεχνάσματα και κουτοπόνηρες φραστικές ντρίπλες. Η συνάφεια είναι από μόνη της εξοντωτικά εύγλωττη. Ειδικά όταν η ιστορική και συλλογική μνήμη έχει καταγράψει Δίστομο και Καλάβρυτα, Βιάννο και Κάντανο, Καμένο Άρτας και Μεσόβουνο Κοζάνης, Χορτιάτη, Κοκκινιά ,Καισαριανή και δεκάδες άλλους τόπους Ναζιστικών εγκλημάτων.

Ας αφήσουν λοιπόν το «ποίημα» και το παραμύθιασμα οι ντόπιοι φαιοχίτωνες και οι θαυμαστές των ημεδαπών δοσίλογων, ταγματασφαλιτών, μαυραγοριτών και Γερμανοτσολιάδων συνεργατών των Ναζί. Οι πιστοί θιασώτες των μακελάρηδων του ελληνικού λαού ούτε καθαρά χέρια έχουν ούτε καθαρό μυαλό. Αυτοκολακεύονται τονώνοντας την πεποίθησή τους ομαδοποιούμενοι και προβάλλοντας τάχα διαφορές με τα λεγόμενα συστημικά κόμματα. Στην ουσία, όμως, είναι γέννημα θρέμμα των μεθόδων και των πρακτικών των Χιτλερικών ιδεολογημάτων

Που όχι μόνο πλήττει τη δημοκρατική εικόνα της χώρας αλλά επιχειρεί να δημιουργήσει ρωγμές στον ψυχισμό και τις αξίες των πολιτών παρεμποδίζοντας την επικοινωνία, την αλληλεπίδραση και την προσπάθεια της εύρεσης κοινών χαρακτηριστικών με τους Άλλους. Όχι μόνο τους μετανάστες ή τους ετερόδοξους αλλά όλους εκείνους τους συμπατριώτες μας που οι ντόπιοι φιλοναζί και οι ευκαιριακοί συνοδοιπόροι τους διχαστικά διαχωρίζουν από το κοινωνικό σώμα επειδή δεν τους γουστάρουν.

Σε αυτή τη συγκυρία η καλλιέργεια εθνικιστικών παραληρημάτων και οργίλης εκδικητικότητας που πλασάρουν οι εγχώριοι οπαδοί του Χίτλερ θρέφεται λιγότερο από την ανοχή αστυνομίας και περισσότερο από την έλλειψη στιγματισμού τους από την αποδυναμωμένη κοινωνία. Ωστόσο, η απήχηση της ευκαιριακής δημαγωγίας και οι βίαιοι τσαμπουκάδες τους θα ξεθυμαίνουν όσο θα υποχωρεί ο λαϊκισμός και η χώρα επανέλθει σε μια μίνιμουμ σταθερότητα. Αν, αυτά καθυστερήσουν, δυστυχώς, ούτε οι μνήμες του «Όχι» και της Κατοχής θα μπορέσουν να αποτρέψουν μικρά άτυπα αλλά οδυνηρά «ολοκαυτώματα».

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΤΟΥ 1944 !...



Πατήστε  ΕΔΩ !
 
Ανακάλυψα το απόσπασμα που έχει διασωθεί από την "χαμένη" ταινία επικαίρων του Φιλοποίμενος Φίνου για το τέλος της ναζιστικής Κατοχής, στην Αθήνα του 1944. Πρόκειται, λοιπόν, για μια ταινία επικαίρων που γύρισε ο Φιλοποίμην Φίνος αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα.
 
Η ταινία καταγράφει τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς.
 
Οι λόγοι που δεν βρήκε ποτέ το δρόμο της προς τις αίθουσες είναι σίγουρα πολιτικοί. Η ταινία έχει καθαρά φιλο-εαμικό προσανατολισμό. Μετά όμως την αποχώρηση των Γερμανών (στα μέσα Οκτωβρίου του 1944) ακολούθησε μια πολύ ταραγμένη περίδος, που κορυφώθηκε με τη Μάχη της Αθήνας (τον Δεκέμβρη του 1944, γνωστή και ως Δεκεμβριανά) και την έναρξη του μεγάλου διωγμού των αριστερών. Έτσι, έμεινε στα αζήτητα.
 
Κατά περιόδους κομμάτια της χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορες ταινίες. Ποτέ αυτούσια και με το σπηκάζ της εποχής, όμως.
 
Την ανακάλυψε πολλές δεκαετίες αργότερα σε αρχεία του εξωτερικού, ο Ροβήρος Μανθούλης όταν ετοίμαζε το 1997 το ντοκιμαντέρ "Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος". Η ταινία του Φίνου στην πρωτότυπη μορφή της εντάχθηκε ολόκληρη στο ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη "Βίοι Παράληλλοι του Εμφυλίου" του 1999 που είναι η εξάωρη εκδοχή του Εμφυλίου Πολέμου. Με αυτό τον τρόπο προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
 
Παραπάνω βλέπετε το σχετικό απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη "Βίοι παράλληλοι του Εμφυλίου".

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ !...

Η ελληνική έκδοση στα «παραμύθια της Χαλιμάς» περιλαμβάνει όλες εκείνες τις φρούδες ελπίδες ανεύρεσης και τιμωρίας, εκείνων που «έφαγαν τα λεφτά» !
 
Για μας, τους ελληνάκους, αυτούς που – σχεδόν – στο σύνολό τους, την περάσαμε «ζωή και κότα» για κάμποσες δεκαετίες, ξεσαλώνοντας και περιδρομιάζοντας τον αγλέουρα, ξοδεύοντας και σπαταλώντας πόρους και αγαθά, που δεν παράγονταν στη χώρα, πάντα υπάρχει ο «φταίχτης» και είναι «οι άλλοι».
 
Το χρέος δεν δημιουργήθηκε απ΄ όλους, αλλά μόνο από κάποιους, που δεν μπορεί, σε κάποια λίστα θα υπάρχουν και θα βρεθούν !
 
Σαφώς και η χρεοκοπία του Κράτους μας, είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός ελαττωματικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, στην καρδιά του οποίου υπάρχει η νομοτέλεια της συσσώρευσης του πλούτου.
 
Σαφώς και οι ολιγάρχες, διαπλεκόμενοι και εκμεταλλευόμενοι το κράτος, τη χώρα και το λαό αποκόμισαν τη μερίδα του λέοντος, όλη αυτή την, σφυροκοπούμενη «μεταπολιτευτική περίοδο», τρώγοντας με δέκα μασέλες, παντού κι από παντού.
 
Όμως… Αφ΄ ενός η «λεόντια μερίδα» τους ήταν τέτοιου μεγέθους, που επέτρεπε να μοιραστούν και ικανοποιητικές μερίδες στους λοιπούς, οι οποίες συντελούσαν, όχι μόνο στην καλοπέρασή τους, αλλά στα «στραβά μάτια» τους και την ανοχή τους και αφ΄ ετέρου – το κυριότερο - αυτό το ολιγαρχικό τσιμπούσι, κάθε άλλο, παρά παράνομο θεωρείτο και θεωρείται, με βάση το νομικό πλαίσιο και πολιτισμό, που το ποδηγητημένο πολιτικό σύστημα διαμόρφωσε, λειτούργησε και διατηρεί, στην Ελλάδα !
 
Χρειάστηκε να περάσουν, σχεδόν, σαράντα χρόνια, για ν΄ αντιληφθεί ο ελληνάκος, πως άλλο το «νόμιμο κι άλλο το ηθικό» !...
 
Για ποιες λίστες και ποιους …λίσταρχους, αγωνιούμε, λοιπόν, αφού όλα και όλοι, θα βγουν νόμιμοι, ως εισοδηματίες και επιχειρηματίες. Αλίμονο, θα εξοβελίσουμε το …επιχειρείν ?...

Ποιους «ληστές» αναζητούμε στις «λίστες» ? Αυτοί που έβγαλαν τα δισεκατομμύρια, μέσω του «επιχειρείν», στις «επενδύνσεις και τις επιχορηγήσεις», τα «μεγάλα έργα και τις αναθεωρήσεις», στην HSBC τάχουν καταθέσει, για να τα βρούμε εμείς, μέσω του κλεφτρονιού απ΄ τη Γαλλία, του Παπακωνσταντίνου, του Καπελέρη, του Πεπόνη και του Βαξεβάνη ?...

Ελάτε «μουνιά» (έλληνες) στον τόπο σας και κόψτε τις αυταπάτες, πως υπάρχουν κάπου τα λεφτά που λείπουν και καλούμαστε, σήμερα, να τα πληρώσουμε εμείς. Ας κοπούν οι μαλακίες, πως πάντα φταίνε οι άλλοι και – κυρίως – ας εκλείψουν, επιτέλους, οι αυταπάτες, πως μπορεί τα πράγματα ν΄ αλλάξουν, με το να ξαναρχίσει η ανάπτυξη, δηλαδή να ξανάρθουν επενδυτές και να ξαναγίνουν επενδύσεις.

Πότε θ΄ αντιληφθούμε, πως σ΄ αυτούς που, πάλι, προστρέχουμε και σχεδόν ικετεύουμε, οφείλεται και η χρεοκοπία μας ?... Πότε θα καταλάβουμε, πως με το σύστημα και τις νόρμες του στο απυρόβλητο και ανέγγιχτες, «πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά ΤΟΥΣ θάναι» ?...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΑΧ, ΡΕ ΠΑΠΠΟΥ !


Λατρεμένε παπού μου, να είσαι καλά εκεί που είσαι.
Δυστυχώς, δεν ήσουν σήμερα κοντά μας, να απολαύσεις και εσύ την απόλυτη ελευθερία, γιά την οποία σκοτώθηκες. Ελευθερία, παντού !

 Όλοι οι πολίτες ήμασταν ελεύθεροι να στεκόμαστε πίσω από τα κάγκελα. Κανένας δεν μας ενοχλούσε, αν δεν μιλάγαμε και δεν συμπεριφερόμασταν απρεπώς στα όργανα της τάξεως.

Οι πάνοπλοι αστυνομικοί, και αυτοί ήταν ελεύθεροι να μας σπρώχνουν και να μας ρίχνουν καμιά ψιλή στα καλάμια. Το ελικόπτερο της αστυνομίας, πετούσε από πάνω μας ελεύθερα και κανείς δεν το ενοχλούσε.

Στις ταράτσες των σπιτιών βρισκόντουσαν ελεύθεροι σκοπευτές γιά να μας προστατεύουν από τυχόν επίθεση των κουμουνιστοσυμμοριτών και των Ελοχίμ. Όλοι οι επισημοι, παπού, κινούνταν ελεύθεροι κι ωραίοι στον Αη Δημήτρη, γιατί είχαν μαζί τους το ελευθέρας του Περιφερειάρχη.

Ανάμεσά μας βρισκόντουσαν και μπάτσοι με πολιτικά, για να παρακολουθούν, ελεύθερα, όσους δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αξία της ελευθερίας.

Καλά, παπού, εσύ έφυγες νωρίς. Κρίμα που δεν μπόρεσες να απολαύσεις και εσύ την τόση ελευθερία γιά την οποία σκοτώθηκες !...
 

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΛΙΓΟΥΡΗ !...

Να συμφωνήσουμε ότι υπό τις παρούσες συνθήκες το ευρώ είναι μονόδρομος. Ότι η Ελλάδα δεν έχει σήμερα τίποτε να κερδίσει από μια έξοδο από το κοινό νόμισμα. Αυτή άλλωστε είναι η κυρίαρχη σήμερα πολιτική θέση, εντός και εκτός Ελλάδος.
 
Το επόμενο ερώτημα, όμως, που δεν έχει απαντηθεί, είναι πού οδηγείται η χώρα μέσα από αυτόν τον μονόδρομο. Οδηγείται μέσω μιας βίαιης έστω προσαρμογής προς την «ευρωπαϊκού τύπου» ανάπτυξη, ή μήπως κινδυνεύει να γίνει «ευρωλιγούρης», ένας επιβάτης με εισιτήριο καταστρώματος στο πλοίο της ευρωζώνης ; Πρόκειται για κίνδυνο που καθίσταται ολοένα και περισσότερο ορατός.
 
Οι καταιγιστικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η εμμονή της τρόικας να αυξήσει την ελληνική ανταγωνιστικότητα κυρίως μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους, η μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων (με έμφαση στα μεγάλα ακίνητα), όλη η πρακτική της «εσωτερικής υποτίμησης» μαρτυρά το εξής απλό : Ότι οι «εταίροι» μας, θεωρητικά ισότιμοι, μας αντιμετωπίζουν ως «άτακτους» Βαλκάνιους, που στην πραγματικότητα δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να διεκδικούν βιοτικό επίπεδο σημαντικά υψηλότερο από αυτό των γειτόνων τους.
 
Κάθε τόσο η κυρία Μέρκελ θυμάται ότι στην Ελλάδα δεν έχουν πληρώσει οι πλούσιοι, αλλά μόνο οι υπόλοιποι, ή ότι δεν έχουμε προχωρήσει στην εκ βάθρων ανανέωση της φορολογικής νομοθεσίας. Ωραία λόγια. Στην πράξη, όμως, η τρόικα δεν φώναξε μέχρι σήμερα «δεν θα σας δώσουμε τη δόση αν δεν κάνετε σωστό φορολογικό σύστημα, γιατί το θεωρούμε πρώτη προτεραιότητα».
 
Τουναντίον, ασκεί πιέσεις με καθαρά αριθμητικούς στόχους, ασχέτως αν από τα μέτρα που προκύπτουν θίγονται μη προνομιούχοι, ή ενισχύεται συστηματικά η ύφεση. Σημασία για τους δανειστές έχει το αποτέλεσμα. Ασχέτως αν αυτό (εξαιτίας και πράξεων ή παραλήψεων της ελληνικής κυβέρνησης) θα προκύψει από τη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.

Προς αντίστοιχη κατεύθυνση δείχνουν και οι δηλώσεις του Β. Σόιμπλε (που έχει συστηματικά τον ρόλο του «κακού μπάτσου» στο σίριαλ), σύμφωνα με τις οποίες θα πρέπει να λειτουργήσουν και νέοι μηχανισμοί (εξωτερικού) ελέγχου στην Ελλάδα. Ένα σύστημα ελέγχου που ξεκινά από τον ειδικό λογαριασμό που εισηγείται και φτάνει μέχρι την πρόσληψη ξένων τεχνοκρατών σε κρίσιμους για την οικονομία τομείς.

Από… λογιστικής πλευράς, έχει κι αυτός τα δίκια του. Ωστόσο, η ευρωζώνη, όπως και κάθε κατ' εξοχήν πολιτικός σχηματισμός κρατών, δεν μπορεί να λειτουργεί με αυστηρώς λογιστικά κριτήρια, πολύ απλά διότι εξ ορισμού τίθενται θέματα εξαιρετικά ευαίσθητα, που αφορούν την περίφημη «εθνική κυριαρχία» της κάθε χώρας μέλους, όσο αδύναμη κι αν είναι.

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν περνούν απαρατήρητα από τα κόμματα που στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση. Απλώς έχουν αποφασίσει να πιουν το πικρό φάρμακο, πιστεύοντας ότι κερδίζουν χρόνο. Ότι κρατούν τη χώρα «μέσα στο παιχνίδι», ώσπου να βρεθεί η περίφημη «συνολική λύση για την Ευρώπη».

Με δεδομένες τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα διεθνώς, η θέση αυτή έχει πολιτικό ρεαλισμό. Ενέχει, όμως, κι έναν μεγάλο κίνδυνο: δημιουργεί κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά «τετελεσμένα», που θα συνεχίσουν να υπάρχουν αν και όταν βρεθεί η περίφημη «συνολική λύση».

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΠΟΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ?...

Η κυβέρνηση και οι εταίροι της στην Ε.Ε. έχουν επανειλημμένως δηλώσει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο δημοσιονομικό, αλλά έχει να κάνει και με την αξιοπιστία της, στην Ευρώπη και διεθνώς. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι το τελευταίο διάστημα έχει καταφέρει να ανορθώσει το κύρος της χώρας και να ανακτήσει μέρος της χαμένης εμπιστοσύνης προς αυτήν.
 
Ας δεχτούμε ότι τα πράγματα έχουν ακριβώς έτσι. Αρκεί ορισμένοι, πάνω στη χαρά τους, να μην ξεχνούν ακόμη μια κρίσιμη, όσο και προφανή πλευρά: ότι για να βγούμε από το τούνελ της κρίσης, δεν αρκεί να υπάρχει καλή «χημεία» ανάμεσα στην Αθήνα και τους πιστωτές της. Είναι απολύτως αναγκαία και η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κυβέρνηση -ή γενικότερα την πολιτική ελίτ- και τους πολίτες αυτής της χώρας. Να σου δώσω, βρε αδερφέ, τον όβολό μου, έστω και με το ζόρι, αλλά τουλάχιστον να ξέρω ότι δεν πρόκειται να με κλέψεις ξανά, ούτε να με κοροϊδέψεις.
 
Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Διότι η εποχή του «μπλα μπλα» και των ατελείωτων «θα» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και έχει δώσει τη θέση της στην αμείλικτη κριτική: Δείξε μου τι κάνεις, για να σου πως ποιος είσαι. Και έτσι, οι κυβερνώντες βρίσκονται πολλαπλά εκτεθειμένοι. Ας ξεχάσουμε τις προεκλογικές υποσχέσεις ότι νέα μέτρα δεν θα υπάρξουν και ας πάρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα: όπως, την είδηση ότι η ΔΕΗ, όπως προβλέπει η συμφωνία με την τρόικα, οφείλει να προχωρήσει σε μεγάλες αυξήσεις των τιμολογίων του ρεύματος. Για σιγά, θα πει κανείς. Εσείς δεν λέτε ότι εκτός από τους μισθούς, πρέπει να πέσουν και οι τιμές; Πώς γίνεται, λοιπόν, να τις αυξάνετε σε ένα είδος πρώτης ανάγκης, που επιβαρύνει άμεσα τα νοικοκυριά ;
 
Πάμε τώρα στη φοροδιαφυγή, η αντιμετώπιση της οποίας είναι η αγαπημένη «καραμέλα» τούτης και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Όπα, καλοί μου άνθρωποι. Πώς γίνεται να κηρύσσετε ανένδοτο και, την ίδια ακριβώς στιγμή, υπουργοί Οικονομικών, πρόεδροι κομμάτων και κορυφαία στελέχη να παίζουν κρυφτούλι με το... στικάκι που περιέχει τα ονόματα των άπιστων και απάτριδων ;
Πάρτε τώρα το θέμα των τραπεζών -οι οποίες θα απορροφήσουν το σύνολο και αυτής της «δόσης», μην αφήνοντας παρά πενταροδεκάρες στην αγορά. Ας υποθέσουμε ότι ορθώς τις ενισχύετε διαρκώς με κεφάλαια. Για απαντήστε, όμως, σε δύο ερωτήματα :
Πρώτον, πώς δέχεστε να σας κάνουν τον τσαμπουκά και να μη δέχονται να πληρώσουν ούτε τα 550 εκατ. ευρώ που έχουν εγγραφεί στον προϋπολογισμό ως δική τους οφειλή ;
Και δεύτερον, από τα δεκάδες δισ. που τους έχετε δώσει, δεν βρήκατε ούτε 4 - 5 για να στηρίξετε τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία καταρρέουν ;
Κι ας τελειώσουμε με το «θα πεινάσετε!» -την απειλή που εκτόξευσε προχθές ο υπουργός Οικονομικών. Αλήθεια, κύριε υπουργέ, μήπως από τον φόρτο εργασίας έχετε κάνει λάθος στον χρόνο που χρησιμοποιήσατε; Διότι σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες σας πεινούν ήδη... Εκτός αν λειτουργείτε και εσείς με βάση την αρχή ότι σύμμαχος του κακού είναι το χειρότερο. Αλλά τότε, δεν μιλάμε για εμπιστοσύνη, αλλά για φόβο...

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΠΕΙΝΑ ?...


Είναι αξιοθρήνητη, όσο και προκλητική η προσπάθεια κάποιων, τεχνοκρατών ας τους πούμε, να κάνουν πολιτική, χωρίς καν να είναι κανονικοί πολιτικοί. Να έχουν δηλαδή δοκιμαστεί στη βάσανο της λαϊκής κρίσης και ψήφου, να έχουν επιλεγεί από τους πολίτες και να πρέπει να δώσουν λόγο σε αυτούς.

Ο Στουρνάρας είναι αυτή την περίοδο η πιο χτυπητή τέτοια περίπτωση. Διορίστηκε σε μία κυβέρνηση να κάνει μία δουλειά, χωρίς να έχει εκλεγεί και χωρίς να έχει δοκιμαστεί ποτέ στα κοινά. Διορισμένος σύμβουλος οικονομικών από τον Γιάννο Παπαντωνίου στην εποχή του Σημίτη, διορισμένος διοικητής τράπεζας, διορισμένος τώρα υπουργός Οικονομικών. Και μάλιστα εξ ανάγκης, αφού η αρχική επιλογή του Σαμαρά και των άλλων αρχηγών ήταν άλλη, όμως λόγοι ανωτέρας βίας και κυρίως η αγάπη, που του είχε η τρόικα από πάντα – γιατί άραγε; - τον επέβαλαν στο τιμόνι της οικονομίας. Αντί να έχει συναίσθηση των συγκεκριμένων ορίων του ρόλου του, προσπαθεί, εκ του ασφαλούς να κάνει πολιτική με τον πιο χυδαίο και κυνικό τρόπο: Απειλώντας, κινδυνολογώντας, προειδοποιώντας ως Κασσάνδρα για τα χειρότερα, που λέει, ότι θα έλθουν εάν δεν τον αφήσουμε να κάνει όπως θέλει ό,τι θέλει!

Είχαμε τον Παπαδήμο, επί ημερών του οποίου ισοπεδώθηκαν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, έχουμε τώρα και τον Στουρνάρα. Ο οποίος μας προειδοποίησε, αυτό το «χορτασμένο περιστέρι» της μεταπολίτευσης, όπως θα έλεγαν και κάποιοι εκσυγχρονιστές, παλιοί φίλοι του, ότι «θα πεινάσουμε», εάν δεν πάρουμε τη δόση από την τρόικα.

Πόσα ξέρει αλήθεια ο Στουρνάρας από πείνα; Ένας άνθρωπος, που έχει ζήσει όλη τη ζωή του στα αστικά σαλόνια και πέριξ του Κολωνακίου, θα πρέπει να έχει περίσσιο θράσος να μιλάει για πείνα. Με παχυλούς μισθούς, εγγυημένη καριέρα, καθότι το «αγαπημένο παιδί» των πιο ισχυρών συμφερόντων, υποστηρικτής, πάντα, ιδεών και προτάσεων, που δίνουν με σιγουριά το διαβατήριο για μία πλουσιοπάροχη ζωή, ο Στουρνάρας οφείλει να αντιληφθεί ότι είναι ο τελευταίος, που πρέπει να μιλάει για πείνα και δυστυχία.

Υπήρξαν κι άλλοι πριν απ’ αυτόν, που έπαιξαν το ίδιο παιχνίδι. Οι οποίοι δεν υπάρχουν πια –ας το έχει αυτό υπόψη του. Που μίλησαν για τις «σωτήριες δόσεις» και για «καταστροφή» που έρχεται αν τυχόν λοξοδρομήσουμε από όσα μας λέει η τρόικα. Οι δόσεις ήλθαν λοιπόν, μαζί όμως και η πείνα, η διόγκωση της ανεργίας της ανεργίας, η αύξηση των αυτοκτονιών, η εθνική κατάθλιψη, η απόγνωση. Ας πει κάποιος στον Στουρνάρα ότι χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν κάθε πρωί σχολείο πεινασμένα και πως χιλιάδες άνθρωποι – κανονικότατοι έλληνες – ψάχνουν στα σκουπίδια για να διασκεδάσουν την πείνα τους, ή στην καλύτερη περίπτωση καταφεύγουν σε συσσίτια.

Ας μην μιλάει για πείνα λοιπόν. Και να αφήσει τις απειλές. Ας κάνει αυτό που του ανέθεσε –καλώς ή κακώς - ο πρωθυπουργός, χωρίς να καταφεύγει σε προκλήσεις προς τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Το τελευταίο, που χρειαζόμαστε είναι ένα «ντόπερμαν» να μας γαυγίζει κιόλας, ενώ κόβει μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα κια χωρίς να έχει αποτελέσματα εκεί που οφείλει να έχει πρωτίστως (πάταξη φοροδιαφυγής, αντιμετώπιση διαφθοράς κλπ). Ουδείς είναι αυτόκλητος σωτήρας και ουδείς δικαιούται να κουνάει το δάκτυλο στον ελληνικό λαό. Ιδίως κάποιος, που δεν έχει λάβει καν την ψήφο του…

"ΔΩΣΑΜΕ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ" !...

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΕΡΡΙΞΑΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΣΑΜΑΡΑ !...


Το Periodista έχει αποκαλύψει πρόσφατα όλα όσα είπε σε ιδιωτική συζήτηση πρώην υπουργός «Σίγουρα ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε λάθη. Σίγουρα είναι εκείνος, ο οποίος είπε το λεφτά υπάρχουν και στη συνέχεια έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο με τα γνωστά αποτελέσματα για την κοινωνία. Όμως, η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν βοήθησε τον Γιώργο Παπανδρέου, να υλοποιήσει το μνημόνιο 1. Κάποιοι είναι από εκείνους, οι οποίοι ασκούν κριτική στον Παπανδρέου και αποδίδουν ευθύνες στον πρώην πρωθυπουργό έκαναν σαμποτάζ τότε».
 
Τον Νοέμβρη του 2011, τα δομημένα συμφέροντα με έκπληξη παρακολουθούσαν τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, μετά τη σύνοδο της Κάννες, να θέτει ζήτημα δημοψηφίσματος, χωρίς να έχει φυσικά γνωστοποιηθεί ποιο ήταν το περιεχόμενο του ερωτήματος – διλήμματος, το οποίο θα ετίθετο στους Έλληνες. Μετά όρμηξαν για τον κατασπαράξουν.
 
Ο Αντώνης Σαμαράς, φίλος του Γιώργου Παπανδρέου από το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ, έδινε καθημερινά Show λαϊκισμού. Πρώτος, αυτός, από τον Μάιο του 2010 είχε σηκώσει την αντιμνημονιακή «παντιέρα», γνωρίζοντας πολύ καλά, όμως, ότι ούτε στο Βερολίνο, ούτε βέβαια στους μεγαλοεκδότες, στους μεγαλοεπιχειρηματίες και στους εφοπλιστές θα μπορούσε να φέρει πολλές αντιστάσεις.
 
Πως θα μπορούσε εξάλλου να συμβαίνει αυτό, δηλαδή να αντιστέκεται στους εκφραστές των αντιλαϊκών συμφερόντων, όταν συνέτρωγε με όλους αυτούς στα υψηλά πατώματα των μαυσωλείων. Πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό όταν οι Γερμανοί είχαν ... έτοιμα πεσκέσια για να στείλουν στην Αθήνα.
 
Εκτός από αυτά, ο Αντώνης Σαμαράς γνώριζε και γνωρίζει ότι σαν πολιτικό μέγεθος, οι δυνατότητές του ήταν, και είναι βέβαια, περιορισμένες και η επιρροή του στον ελληνικό λαό περιορίζεται σε ένα μικρό ρεύμα παλαιών φίλων και συναγωνιστών, από την εποχή ακόμη που έδινε το "παρών" στις γιορτές μίσους του Μελιγαλά.
 
Αν δεν μεσολαβούσε η τρομοκρατία που ασκήθηκε στον ελληνικό λαό από τα κέντρα της διαπλοκής, από την τραπεζοκρατία, από την υπερεθνική ελίτ, ακόμη και από ιερείς στα χωριά της ελληνικής επικράτειας στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, πρωθυπουργός δεν θα γινόταν. 
 
Ακόμη και όταν το ΠΑΣΟΚ κατέρρεε, βυθιζόμενο στη δίνη που δημιουργούσαν οι επιπτώσεις της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης, ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία, θα ήταν αδύνατον να σχημάτιζαν αυτοδύναμη κυβέρνηση αν διενεργούνταν εκλογές. Οι δυνάμεις στου Αντώνη Σαμαρά στο εκλογικό σώμα, περιορίζονταν σε μία μικρή ομάδα, με πανελλήνια παρουσία, προερχόμενη από το αποτυχημένο εγχείρημα της «Πολιτικής Άνοιξης» και σε κάποιους οι οποίοι από κεκτημένη ταχύτητα και από «κομματικό πατριωτισμό» θα ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία. Όπως και έγινε. Στις εκλογές του περασμένου Μαΐου μετά βίας η Νέα Δημοκρατία (η οποία δήθεν πήγαινε και για αυτοδυναμία) συγκέντρωσε μόλις 18%. Άντε και κάτι παραπάνω.

ΣΚΛΗΡΟ ΠΟΚΕΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΑΝΤ !...


Ο χαμηλών τόνων και προφίλ Ολάντ χτύπησε σκληρά στη Σύνοδο Κορυφής : Απέσπασε - έστω και μεταχρονολογημένη για λίγους μήνες - την Τραπεζική Ενωση, δεν δέχθηκε να συζητήσει τώρα την πρόταση Σόιμπλε για επίτροπο με δικαίωμα βέτο στους προϋπολογισμούς των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και ξεκαθάρισε ότι το θέμα μπορεί να τεθεί όταν ληφθεί η απόφαση για έκδοση ευρω-ομολόγου.
 
Πρόκειται για μια κλιμάκωση της αντιπαράθεσης Γαλλίας - Γερμανίας, στην οποία, όμως, οι δύο πλευρές έχουν ως προτεραιότητα να κερδίσουν χρόνο: Η Μέρκελ δέχεται την Τραπεζική Ενωση, αλλά διασφαλίζει τον πολύτιμο χρόνο για να συμμαζέψει το τραπεζικό σύστημα της χώρας της, στα ντουλάπια του οποίου υπάρχουν πολλοί σκελετοί. Σε αντάλλαγμα, ο Ολάντ ζητά χρόνο για να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες, αλλά ταυτόχρονα πιέζει ασφυκτικά για τον κοινό δανεισμό των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
 
Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια διαπραγμάτευση, για μια μεγάλη στροφή, η ολοκλήρωση της οποίας χρειάζεται ένα με ενάμιση χρόνο στην καλύτερη περίπτωση και εύλογα τίθεται το ερώτημα τι γίνεται μέχρι τότε με την Ισπανία και στη συνέχεια με την Ιταλία. Αν δεν υπάρξει μια -μη διαφαινόμενη στον ορίζοντα σήμερα- δυναμική ισχυρής επιτάχυνσης, η Μαδρίτη θα πρέπει πολύ σύντομα να αναζητήσει διάσωση τύπου Ελλάδας - Ιρλανδίας - Πορτογαλίας. Αν ο Ραχόι για λόγους πολιτικού κόστους καθυστερήσει, εξαναγκάζοντας το τραπεζικό σύστημα της χώρας να αγοράζει κρατικά ομόλογα, τότε θα καταστήσει δραματικό αδιέξοδο τον φαύλο κύκλο αλληλοεπιβάρυνσης του δημοσίου και του τραπεζικού τομέα, που έχει οδηγήσει την χώρα εκτός αγορών.
 
Το άλλο ερώτημα που τίθεται είναι αν η δέσμευση Ντράγκι -ότι θα παρέμβει ακόμη και με συμβατικό τρόπο αν χρειασθεί- πείθει και αποτρέπει τις αγορές από ένα νέο «τσουνάμι» πίεσης προς τους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης.
 
Αντέχει η αξιοπιστία της δέσμευσης του επικεφαλής της ΕΚΤ την μακρά διαπραγμάτευση που βρίσκεται μπροστά μας; Εδώ βαδίζουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή, που θυμίζει την πυρηνική ισορροπία του τρόμου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ την εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Σε ποια στιγμή η άλλη πλευρά θα καταφύγει στην χρήση των πυρηνικών όπλων; Η κρίση της Κούβας το 1962 κατέδειξε ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα πήραν το ρίσκο να δοκιμάσουν πού βρισκόταν η «κόκκινη γραμμή» της άλλης πλευράς.
Το σκληρό πόκερ στην Κούβα το 1962 παρουσιάσθηκε στην αρχή σαν ήττα της Μόσχας, για να φανεί στη συνέχεια ως υποχώρηση της Ουάσιγκτον: Η ΕΣΣΔ απέσυρε τους πυραύλους από την Κούβα και σε μερικούς μήνες η Ουάσιγκτον απέσυρε τους αντιστοίχου βεληνεκούς πυραύλους «Γιούπιτερ» και «Τορ» από την Τουρκία, εγγυόμενη παρασκηνιακά ότι δεν θα επιχειρήσει ξανά να ανατρέψει τον Κάστρο.
Σήμερα, ουδείς εγγυάται ότι όσο θα συνεχίζεται η σκληρή διαπραγμάτευση Παρισιού - Βερολίνου η απειλή παρέμβασης του Ντράγκι θα προφυλάξει την Ισπανία και την Ιταλία από ατυχήματα.
Ο Ολάντ βρίσκεται στην αρχή της θητείας του και μπορεί να πάρει σκληρά μέτρα λιτότητας, με την ελπίδα ότι το κόστος θα απορροφηθεί όταν ολοκληρωθεί η στροφή της Ευρωζώνης με την επιστροφή στην ανάπτυξη.
Αντίθετα, η Μέρκελ, που έχει μπροστά της εκλογές, πολύ δύσκολα μπορεί να πείσει τα στελέχη και τη βάση της Χριστιανοδημοκρατίας ότι ο επίτροπος με το βέτο αξίζει τον υπερεθνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος της χώρας και πολύ περισσότερο το ευρω-ομόλογο, το οποίο έχει δεσμευθεί δημόσια ότι δεν θα υπάρξει όσο ζει!
Ισορροπία τρόμου
Αντέχει η αξιοπιστία της δέσμευσης του επικεφαλής της ΕΚΤ την μακρά διαπραγμάτευση που βρίσκεται μπροστά μας; Εδώ βαδίζουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή, που θυμίζει την πυρηνική ισορροπία του τρόμου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ την εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Σε ποια στιγμή η άλλη πλευρά θα καταφύγει στην χρήση των πυρηνικών όπλων; Η κρίση της Κούβας το 1962 κατέδειξε ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα πήραν το ρίσκο να δοκιμάσουν πού βρισκόταν η «κόκκινη γραμμή» της άλλης πλευράς.


Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΡΚΕΛ "ΑΓΑΠΗΣΕ" ΤΟ ΣΑΜΑΡΑ ?...


Επιτέλους, αποκαλύπτεται και με συγκεκριμένους αριθμούς γιατί αυτή η ξαφνική αγάπη της καγκελαρίου Μέρκελ πρς την Ελλάδα. Η, κατ’ εντολήν του Ιδρύματος Bertelsmann, έρευνα του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών PROGNOS, είναι αποκαλυπτική. Τυχόν αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα κόστιζε μόνον στη Γερμανία 64 δις σε χαμένα δάνεια και απώλεια 73 δις από οικονομική ανάπτυξη, κάτι που αντιστοιχεί σε μείωση 3% του ΑΕΠ της.

Όμως η συνέχεια είναι πιο αποκαλυπτική και συνάμα δραματική για την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Εάν αποχωρούσε η Πορτογαλία, οι γερμανικές απώλειες θα ήταν 324 δις ευρώ, οι ΗΠΑ θα έχαναν 365 δις, η Κίνα 275 δις και στο επίπεδο της παγκόσμιας ανάπτυξης οι απώλειες θα ήταν 2,4 τρις ευρώ. Αν αποχωρούσε και η Ισπανία, τότε η κυρία Μέρκελ θα έπρεπε να εξηγήσει στους Γερμανούς πολίτες γιατί η χώρα τους, σε επτά χρόνια (2013-2020), θα χάσει 1.116 δις ευρώ (850 δις μείωση του ΑΕΠ και 266 δις από πιστώσεις).

Οι ΗΠΑ θα έχαναν 1,2 τρις από το ΑΕΠ τους, και συνολικά οι 42 χώρες που εξετάστηκαν στη μελέτη -και αντιστοιχούν στο 90% της παγκόσμιας οικονομίας- θα είχαν απώλειες 7,9 τρις ευρώ! Και εκεί που η Γερμανία καταβυθίζεται και ο πλανήτης εξαερώνεται είναι αν από την ευρωζώνη αποχωρούσε και μια τέταρτη χώρα του Νότου, η Ιταλία. Η Γερμανία θα έχανε 2.155 δις (1.7 τρις μείωση του ΑΕΠ και 455 δις απώλεια σε πιστώσεις) και θα είχε επιπλέον 1.000.000 ανέργους σε δύο μόλις χρόνια!
 
Το συνολικό κόστος, για την παγκόσμια οικονομία, από μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας θα ήταν 17,2 τρις ευρώ!!! Ο μεγάλος χαμένος θα ήταν πάντως όχι η Γερμανία, αλλά η Γαλλία και θα ακολουθούσαν ΗΠΑ, Κίνα και Γερμανία.

Γνωρίζοντας πλέον, με χαρτί και μολύβι, το κόστος αποχώρησης των χωρών του Νότου της Ευρώπης από το ευρώ, μπορούμε να εξηγήσουμε αφενός τη συμπαράσταση του Φρανσουά Ολάντ στους Μόντι, Ραχόϊ, Κοέλιου και Σαμαρά και αφετέρου τη στροφή της Μέρκελ. «Είναι πολλά τα λεφτά Αγγέλα» θα είπαν στη Γερμανίδα καγκελάριο, με μια φωνή, ο Μπάρακ Ομπάμα, ο Χου Ζιντάο και ο Φρανσουά Ολάντ.

Η έρευνα του PROGNOS αποδεικνύει ότι τυχόν μεμονωμένος εκβιασμός της Ελλάδας δεν θα ήταν αποτελεσματικός. Μπορεί το κόστος των υπολοίπων να ήταν μεγαλύτερο από τα δάνεια που μας παρέχουν, όμως θα ήταν καταστροφικές οι επιπτώσεις και για την Ελλάδα. Σε επτά χρόνια (2013-2020) θα χάναμε 164 δις από το ΑΕΠ, το οποίο στο κατά κεφαλήν εισόδημα σημαίνει 14.300 ευρώ!!!

Ένα κοινό μέτωπο όμως των χωρών του Νότου είναι και παρά είναι αποτελεσματικό. Αν φύγουν τα …γουρούνια (PIGS) της Ευρώπης τότε ολόκληρος ο κόσμος θα γίνει ένα απέραντο χοιροστάσιο. Θα χαθεί το 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ!!!

Η νέα Μεγάλη Ύφεση θα οδηγήσει σε εξεγέρσεις, επαναστάσεις και πιθανότατα σε έναν, ολέθριο για τον πλανήτη,Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για τον οποίον οι ευθύνες θα αποδοθούν κατά μείζονα λόγο και πάλι στη Γερμανία.

Τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι, με βασικό υπαίτιο τον ίδιο, τη Γερμανία, πάει πολύ. Ο συνασπισμός των Νοτίων της ευρωζώνης μπορεί να τον αποτρέψει. Είναι το μόνο ανάχωμα στην επέλαση των Τευτόνων. Χρέος τους είναι να επιμείνουν στο Κοινό Μέτωπο και να το διευρύνου….
 

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Ο ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ !...

Τα τελευταία 2,5 χρόνια οι Έλληνες ασφυκτιούν από την πίεση ενός… ζουρλομανδύα, που έχει σκοπό να «συνετίσει» συλλογικά αυτήν τη χώρα.

Μπορεί οι εκδοχές του να ονομάζονται «μνημόνια» και να ψηφίζονται κάθε φορά από τη Βουλή, οι βασικές του προδιαγραφές, όμως, καθορίζονται από το εξωτερικό.

Ο σκοπός του ψυχιατρικού ζουρλομανδύα είναι απόλυτα συγκεκριμένος: να περιορίσει την ελευθερία κινήσεων του ασθενούς, προκειμένου να προστατεύσει τον ίδιο -και τους άλλους- από την «τρέλα» του. Δεν έχει όμως καμία θεραπευτική ιδιότητα. Δεν βελτιώνει την κατάστασή του.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα επιβαλλόμενα μέτρα. Αποσκοπούν στην επίτευξη κάποιων ποσοτικών στόχων, χωρίς να λογαριάζουν τις πολυπλοκότητες της οικονομίας και τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας. Χωρίς να λαμβάνουν αρκούντως υπ' όψιν τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας.

Δυστυχώς, από τη στιγμή όπου τέθηκε το θέμα του πρώτου μνημονίου έως και σήμερα, όσοι εκπροσωπούν τα ελληνικά συμφέροντα απέτυχαν να παρουσιάσουν στους δανειστές αλλά και στον λαό μας ένα «εθνικό σχέδιο», ένα πειστικό όραμα για την αλλαγή αυτής της χώρας προς το καλύτερο.

Αντί αυτού, αρκέστηκαν στα να συνδιαλέγονται τα «μέτρα» του ζουρλομανδύα, με βασικό κριτήριο το πολιτικό κόστος. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Οι αριθμοί αρνούνται να «ευημερήσουν» εξαιτίας της ύφεσης, ενώ οι άνθρωποι
υποφέρουν. Το ότι η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο χρόνο, αλλά και περισσότερο χρήμα, για να ορθοποδήσει αρχίζει έστω και με μεγάλη καθυστέρηση να γίνεται συνείδηση ακόμη και μεταξύ των δανειστών μας. Καταλαβαίνουν ότι ο ζουρλομανδύας παραείναι στενός.

Η χαλάρωσή του, όμως, από μόνη της δεν θα δώσει τη λύση στο πρόβλημα. Όχι, όσο δεν υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των δραματικών αλλαγών που επέρχονται.

Η κατάρρευση του εντελώς στρεβλού και διεφθαρμένου μοντέλου «ανάπτυξης» της Ελλάδας έχει βαρύτατες συνέπειες όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην παιδεία, τη δικαιοσύνη, την υγεία και την ασφάλεια, στην ίδια την καθημερινότητα μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Σε συνθήκες ήπιας προσαρμογής (αν για παράδειγμα οι δανειστές μας δέχονταν να χρηματοδοτούν ελλείμματα επί πολλά έτη) η ομαλή μετάλλαξη αυτού του μοντέλου θα απαιτούσε τουλάχιστον μία δεκαετία.

Σήμερα, αυτή η πολυτέλεια εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Κι αυτό καθιστά την ανάγκη ενός «οραματικού» σχεδίου, το οποίο θα εμπνεύσει την κοινωνία, απόλυτα επιτακτική.

Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να έχει δύο καθαρά πρακτικούς στόχους :

-Πρώτον, να μην καταλήξει η χώρα «ζώνη φτηνής εργασίας» εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ατό μπορεί να αποφευχθεί μόνο με την αξιοποίηση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων και του ανθρώπινου κεφαλαίου που διαθέτει, το οποίο σήμερα φυλλοροεί δυστυχώς στο εξωτερικό.

-Δεύτερον, να αποκτήσει δημόσια διοίκηση στα πρότυπα των καλά οργανωμένων κρατών της Δυτικής Ευρώπης.

Προκειμένου να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι αναμφίβολα θα απαιτηθούν τεκτονικές αλλαγές στην ιδιωτική οικονομία (που, ας μην κρυβόμαστε, στηριζόταν ως τώρα στις κρατικές δαπάνες και στην εσωτερική κατανάλωση), στη λειτουργία των δημόσιων θεσμών, αλλά και στο χάος της πολύ περίπλοκης και ενίοτε αντικρουόμενης ελληνικής νομοθεσίας.

Πρωταρχική σημασία για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου, ακριβώς λόγω των τεκτονικών αλλαγών που προϋποθέτει, έχει η στοχευμένη παροχή κινήτρων στην επιχειρηματικότητα και -το κυριότερο- η διασφάλιση κοινωνικής συνοχής και «συστράτευσης» στο κοινό όραμα.

Προκειμένου να επιτευχθεί το τελευταίο απαιτείται ορθότερη αναδιανομή του πλούτου, μέσω της εγκαθίδρυσης δικαιότερου και διαφανούς φορολογικού συστήματος (με έμφαση στην αντιμετώπιση της τερατώδους φοροδιαφυγής) και νέων, πιο αποτελεσματικών, μηχανισμών κοινωνικής προστασίας, ιδίως για τους ανέργους.

Προς το παρόν, τίποτε από τα παραπάνω δεν διαφαίνεται, έστω και αχνά, στον ορίζοντα. Κι αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει, ίσως περισσότερο κι από το θέμα των νέων μέτρων, της επόμενης δόσης και της διαφαινόμενης παράτασης, όσο είναι ακόμη καιρός.