Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ?...


Τις τελευταίες ημέρες γίνεται μια συζήτηση που για πολλούς μπορεί να φαίνεται ότι έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Εκτιμώ όμως ότι είναι η πιο σημαντική συζήτηση που διεξάγεται δημόσια. Αναφέρομαι στη συζήτηση για τον υφεσιακό χαρακτήρα του προγράμματος, που αποδεικνύει πόσο καθοριστικό είναι να επιστρέψει η οικονομία μας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να αποκτήσει η οικονομία τη δυνατότητα να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, ώστε να επιστρέψουν σε δουλειές όσοι σήμερα είναι άνεργοι ή να βελτιωθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων.
 
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα αν το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής έχει υφεσιακό χαρακτήρα. Κάθε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής αφαιρεί από τη συνολική ζήτηση και επομένως επιβραδύνει την ανάπτυξη ή προκαλεί ύφεση. Το ελληνικό, όμως, πρόγραμμα είχε και μια ιδιαιτερότητα. Αρχισε να εφαρμόζεται σε μια περίοδο κατά την οποία η ελληνική οικονομία ήταν ήδη από το 2008 σε ύφεση.
 
Από τη διεθνή εμπειρία προκύπτει ότι η πιθανότητα μια δημοσιονομική προσαρμογή που ξεκινά με ύφεση να τη βαθύνει ή να την προεκτείνει είναι διπλάσια από την πιθανότητα μια δημοσιονομική προσαρμογή που δρομολογείται σε φάση ανάκαμψης να οδηγήσει σε ύφεση. Πολύ περισσότερο όταν η προσαρμογή γίνεται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, γιατί οι θεσμικοί δανειστές δεν ήταν διατεθειμένοι να δανείσουν τη χώρα περισσότερα χρήματα.Αυτό εξηγεί και το ζήτημα της αποτελεσματικότητας των μέτρων που τίθεται πολλές φορές στη δημόσια συζήτηση. Υποστηρίζεται, δηλαδή, από πολλούς ότι το πρόγραμμα πέτυχε μικρό μέχρι σήμερα δημοσιονομικό όφελος, έναντι μεγάλου οικονομικού και κοινωνικού κόστους, παραγνωρίζοντας βέβαια ότι είναι ένα πρόγραμμα που εφαρμόστηκε σε μια οικονομία η οποία ήδη ήταν σε ύφεση.
 
Εάν, λοιπόν, κάποιος θέλει να κάνει αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της δημοσιονομικής προσαρμογής θα πρέπει να κάνει συγκρίσεις μεταξύ χωρών με ανάλογες συνθήκες. Πριν από τις εκλογές, όταν πλέον ήταν αποδεκτό ότι είχαμε διανύσει τα 2/3 του δρόμου της δημοσιονομικής προσαρμογής, η κυβέρνηση έθεσε το ζήτημα της επιμήκυνσης του προγράμματος και πέτυχε να υιοθετηθεί η ρήτρα ύφεσης.

Μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης εθνικής ανάγκης, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων η χώρα πέτυχε τη χρονική παράταση για την επίτευξη του στόχου για το έλλειμμα. Δεν πέτυχε, όμως, τη συμμετρική κατανομή των μέτρων σε βάθος τετραετίας, που θα βοηθούσε τις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας. Αντίθετα ζητήθηκε από την Ελλάδα να συνεχίσει την προκυκλική πολιτική και το μεγαλύτερο μέρος των βαρών της διετίας 2013-2014 ήρθε στο έτος 2013.

Σήμερα η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που είναι σε ύφεση για έκτη συνεχόμενη χρονιά και με την ανεργία να βρίσκεται σε πρωτοφανή επίπεδα, αλλά και των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης που είναι σε πρόγραμμα, απειλεί την κοινωνική συνοχή και καθιστά επιτακτική την επαναπροσέγγιση της αναπτυξιακής στρατηγικής. Η δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να γίνει πιο ήπια -αυτό σημαίνει νέες αποφάσεις θεσμικών πιστωτών- καθώς οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να αποδώσουν σε μικρό χρονικό διάστημα.

Το πέρασμα στην ανάπτυξη προϋποθέτει επενδύσεις, οι οποίες έως ότου υλοποιηθούν χρειάζονται χρόνο προκειμένου να χρηματοδοτηθούν από τους περιορισμένους εγχώριους πόρους. Εάν, λοιπόν, θέλουμε να επιταχύνουμε την πορεία προς την ανάπτυξη απαιτείται η αποκατάσταση της προοπτικής της ανάπτυξης και των επενδύσεων σε επιλεγμένους κλάδους εμπορεύσιμων και εξαγώγιμων προϊόντων. Ενα shock που θα στηρίζεται στην επιλεγμένη παροχή ρευστότητας από το τραπεζικό σύστημα.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο χρειάζονται πολιτικές αναθέρμανσης των ισχυρών οικονομιών, ώστε να συμπαρασυρθούν και οι οικονομίες του Νότου που επιδιώκουν αύξηση των εξαγωγών. Βραχυπρόθεσμα, αυτή είναι η μόνη αναπτυξιακή πρόταση που δίνει προοπτική στις χώρες σε πρόγραμμα αλλά και στην ίδια την Ευρωζώνη.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΠΟΙΟΙ ΕΡΡΙΞΑΝ ΤΟ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ?...


Να ερευνηθεί η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ζήτησαν στη συνέντευξη Τύπου στην οποία παρουσίασαν τις θέσεις τους οι κ.κ. Μιχ. Καρχιμάκης, Π. Οικονόμου, Γρ. Νιώτης και η κυρία Ασπα Παπαηλιού, ως εκπρόσωποι της «κίνησης των 75».

«Το ΠαΣοΚ χρωστάει στον ελληνικό λαό την πολιτική έρευνα για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, γιατί κόστισε 14,5 δις ΕΥΡΩ πρόσθετα επώδυνα μέτρα, καθυστέρησε την επιστροφή στην ομαλή οικονομική και κοινωνική ζωή και υπονόμευσε ακόμα χειρότερα τα δημόσια πράγματα. Τη χρωστάει και στον εαυτό του γιατί χωρίς προσωποποιημένο καταλογισμό καταργείται η Δημοκρατία», ανέφεραν στη συνέντευξη.

Τα τέσσερα στελέχη υποστήριξαν ότι το μεγαλύτερο ίσως λάθος, των κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου, ήταν «η πολιτική μας ρητορική, μετά την ένταξη στο μηχανισμό : αντί να εξηγήσουμε όλοι μαζί "γιατί τα σκληρά μέτρα;", ορισμένοι από εμάς επιχειρούσαν - κακώς - να εξωραΐσουν αυτά τα μέτρα. Αντί να υπερασπιστούμε την επιλογή της αποφυγής στάσης πληρωμών και τις προσπάθειές μας να υποστηρίξουμε την επιλογή αυτή, δώσαμε την εντύπωση ότι υπερασπιζόμαστε τους επώδυνους όρους που μας επιβλήθηκαν για να υπάρξει η επιλογή αυτή. Ενώ ξέραμε ότι πολλοί από τους όρους αυτούς ήταν κοινωνικά άδικοι, ακόμα και ακατάλληλοι για την επίτευξη της ίδιας της δημοσιονομικής εξυγίανσης !

Όπως ομολογήθηκε τελευταία και με τον "πολλαπλασιαστή"». «Δεν ξεχνάμε την σύμπλευση όλων των δυνάμεων αυτών», επέμειναν, «συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων σήμερα, στην προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Και όταν η ανατροπή αυτή πραγματοποιήθηκε, το κοινό διάβημά τους για πρόωρες εκλογές. Το οποίο και κατάφεραν να επιβάλλουν, και μάλιστα "εις διπλούν". Έτσι, μετά τον πρώτο δημοσιονομικό εκτροχιασμό 2004-2009 με την υπογραφή "Κώστας Καραμανλής", ήρθε και ο δεύτερος, αυτός του 2012, με την υπογραφή "Αντώνης Σαμαράς» ! Με αποτέλεσμα τα πρόσφατα 14,5 δις ευρώ πρόσθετα επώδυνα μέτρα και την τελική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων».
 
Οι εκπρόσωποι της «κίνησης των 75», καταλόγισαν επίσης λάθος πολιτική επιλογή στον κ. Ευ. Βενιζέλο, όταν «μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και σε διάσταση με την λαϊκή διάθεση που υποδείκνυε να πάμε στην αντιπολίτευση, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ επέλεξε το αντίθετο.
 
Η κυβέρνηση της χώρας θα υπηρετούσε πολύ πιο σοβαρά και υπεύθυνα το εθνικό και δημόσιο συμφέρον, χωρίς συμμετοχή του ΠαΣοΚ, αλλά εξαρτημένη από την κοινοβουλευτική ανοχή του. Όπως επίσης σε πολύ πιο καθαρή και υπεύθυνη στάση θα υποχρεώνονταν και η αντιπολίτευση». Προσέθεσαν επίσης ότι η απόφαση αυτή δεν επικροτήθηκε από τον ελληνικό λαό, όπως αποδεικνύεται από την συνέχιση της συρρίκνωσης της επιρροής μας μέχρι και σήμερα.

Επιπλέον, όπως είπαν η ΝΔ ο κ. Αντ. Σαμαράς, αποθρασύνονται από την συμμετοχή του ΠαΣοΚ στη κυβέρνηση και προχωρούν σε απαράδεκτες προκλήσεις προς την παράταξη: απενεργοποίηση της «Δι@υγειας», απόπειρα αλλαγής του νόμου «περί ιθαγένειας», μη δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» των δικαστικών. «Η ηγεσία του Κινήματος», ανέφεραν, «έχει, έστω και τώρα, την αποκλειστική ευθύνη να ξεκαθαρίσει ότι το ΠαΣοΚ δεν είναι ουρά της Νέας Δημοκρατίας !», σημείωσαν.

Ξεκαθάρισαν ωστόσο, ότι δεν έχουν στόχο να ρίξουν τη κυβέρνηση και να προκαλέσουν νέες πρόωρες εκλογές που θα σήμαιναν νέες περικοπές και νέους φόρους. «Η Δεξιά και το κατεστημένο απειλούν το ΠαΣοΚ και τον ελληνικό λαό με το τελεσίγραφο "ή μεταλλάσσεστε ή οδηγείτε σε ακυβερνησία". Απαντάμε "ούτε οδηγούμε σε ακυβερνησία, ούτε μεταλλασσόμαστε". Το ΠαΣοΚ δεν εκβιάζεται!».

Η «κίνηση των 75», ζητεί να υπάρξει ανακατανομή βαρών υπέρ των πιο αδύνατων, να μην υπάρξουν άλλες περικοπές και άλλοι φόροι, να προταχθούν τέσσερις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, το Φορολογικό Σύστημα, και στην ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης. Zητούν επίσης ένα καταστατικό συνέδριο εντός του 2013.
 

Σ΄ ΟΛΑ ...ΜΕΣΑ, Ο ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ !...

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ?...


Τα αποτελέσματα των Ιταλικών Εκλογών οδηγούν σε τέσσερα συμπεράσματα :
 
1ον. Ήταν μήνυμα ισχυρό προς τη Γερμανία και την κρατούσα Ευρωπαϊκή αντίληψη, που συνεχίζει να επιτάσσει την ίδια αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας, της κατάλυσης των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους, τροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της αποσταθεροποίησης των κοινωνιών του Νότου. Το μήνυμα και οι συνέπειες του είναι ανάλογα δυνατό με τη σημασία που έχει η Ιταλία στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή οικονομία..
 
2ον. Επιβαλλόμενες κυβερνητικές λύσεις από το σύγχρονο Ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ακόμη και όταν έχουν «αξιοπρεπές» πρόσωπο, όπως του Μάριο Μόντι, δεν γίνονται αποδεκτές από τους λαούς , παρά την μεγάλη πολιτική και επικοινωνιακή στήριξη που τους παρέχεται. Ο περιορισμός στην πράξη των δημοκρατικών λειτουργιών στη λογική εκβιαστικών διλημμάτων και η επιβολή του μονόδρομου των επιλογών τελικά όχι μόνο προκαλεί λαϊκή αντίδραση, αλλά οδηγεί και στην ανάδειξη δυνάμεων όπως το κίνημα του Γκρίλο. Μια τέτοια εξέλιξη ενισχύεται όταν δεν υπάρχει συντεταγμένη εναλλακτική πολιτική λύση. Η Ιταλική Κεντροαριστερά είχε αφήσει ανοικτό το θέμα της συνεργασίας με τον Μόντι, και συνεπώς τη συνέχεια κατά βάση της ίδιας πολιτικής.
 
3ον. Η Ευρωπαϊκή μονόπλευρη αντιμετώπιση της κρίσης τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό, ακόμη και σε χώρες όπως η Ιταλία με μεγάλη παράδοση στήριξης της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αντίθετα με την προσπάθεια ταύτισης αυτής της πολιτικής με την Ευρώπη στη λογική ενός «Ευρωπαϊκού Μετώπου», η αλήθεια είναι ότι αντιστρατεύεται βασικές ευρωπαϊκές αρχές, και πλήττει την ίδια την δυναμική της Ε.Ε.
 
4ον.Μόνο η λαϊκή εντολή έχει τη δυνατότητα διαμόρφωσης εξελίξεων. Δυστυχώς στην Ελλάδα η ισχυρή εντολή επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου εγκαταλείφθηκε αμαχητί μετά τις εκλογές. Τα αποτελέσματα στην Ιταλία, σε συνδυασμό με τα αυξανόμενα προβλήματα και τις εξελίξεις στις άλλες χώρες του Νότου, δημιουργούν την ελπίδα διαμόρφωσης νέων δεδομένων και αλλαγής συσχετισμών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Απέναντι στην αδιαλλαξία και την ιδεοληπτική εμμονή που βυθίζει την Ε.Ε. σε στρατηγικό αδιέξοδο, η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας είναι ο καταλύτης για μια νέα προοπτική.
 

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΣΤΟΝ ...ΤΙΤΑΝΙΚΟ !...


Τις περισσότερες φορές, οι δυσκολίες ενώνουν. Στην περίπτωση όμως της κρίσης που περνά η Ελλάδα, μιας κρίσης με πολλές όψεις, αξιακές, θεσμικές, κοινωνικές και οικονομικές, μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι η πολυδιαίρεση, ο διχασμός.
 
Οι δημόσιοι υπάλληλοι βάλλονται σχεδόν αδιακρίτως από τους οπαδούς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οι συνδικαλιστές στοχοποιούν αδιάκριτα τους επιχειρηματίες εργοδότες, ενώ διάφορες επαγγελματικές ομάδες είναι μεν υπέρ του περιορισμού των προνομίων άλλων ομάδων, όχι όμως και των δικών τους. Σε άλλο επίπεδο, πάρα πολλοί είναι εκείνοι που συναγωνίζονται στη μετάθεση ευθυνών (φταίνε οι άλλοι κι όχι εμείς), προσπαθώντας να δείξουν, είτε συλλογικά, είτε ατομικά, ότι δεν ήξεραν τίποτε για το διαρκές έγκλημα που συντελέστηκε στην Ελλάδα.
 
Πρωταγωνιστές σε τέτοιου είδους φαινόμενα παραμένουν βεβαίως τα πολιτικά κόμματα, παρά τη συγκυβέρνηση που έχουν εγκαθιδρύσει τρία εξ αυτών.
 
Από ψυχολογική πλευρά, όλα αυτά έχουν την αιτία τους. Δεν είναι παράδοξα ή ανεξήγητα. Στην πράξη όμως δημιουργούν πρόβλημα, ενόσω η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής της ιστορίας.
 
Τα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά. Είτε πρόκειται για συνδικαλιστές που διατυπώνουν μαξιμαλιστικά αιτήματα, όπως είναι, για παράδειγμα, η απαίτηση για διατήρηση θέσεων εργασίας και μισθολογικών απολαβών, από εταιρίες που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Είτε για επιχειρηματίες του καταναλωτικού τομέα, που διαμαρτύρονται για τα λουκέτα και την κάθετη πτώση του τζίρου, όταν αυτοί θα έπρεπε πρώτοι να γνωρίζουν ότι μετά το σκάσιμο της καταναλωτικής φούσκας είναι αναπόφευκτα. Είτε για επαγγελματίες διαφόρων κλάδων που έβγαζαν εύκολο χρήμα την εποχή της ευφορίας και τώρα δυσκολεύονται να δεχτούν ότι θα πρέπει να πληρωθούν λιγότερο και να δουλέψουν περισσότερο. Είτε για δημοσίους υπαλλήλους που αρνούνται να καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν συμπεριφορά, να αλλάξουν την εικόνα του κράτους. Είτε και για μεγαλοπαράγοντες, πολιτικούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους, που συνεχίζουν απτόητοι τις πρακτικές του παρελθόντος, νομίζοντας ότι όσα επέρχονται αφορούν τους άλλους κι ότι οι ίδιοι είναι πολύ ψηλά, πολύ ισχυροί για να υποστούν συνέπειες.
 
Έχουμε χωριστεί σε ουτοπικά στρατόπεδα, σαν να μην θέλουμε να αντιληφθούμε ότι όλες οι διεργασίες που έχουν τεθεί σε κίνηση, ο ολοένα και πιο σφιχτός έλεγχος από την τρόικα, το κύμα συνενώσεων και αναδιαρθρώσεων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, οι αλλαγές στα εργασιακά και στο κοινωνικό κράτος, οι πωλήσεις περιουσίας θα έχουν καταλυτική επίδραση σε όσα «είχαμε μάθει».
 
Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι οι αλλαγές αυτές τείνουν προς την επιβεβλημένη ορθή κατεύθυνση, οι βραχυχρόνιες συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο και στην ανακατανομή του πλούτου θα είναι σοκαριστικές Ιδίως από τη στιγμή που θα τελειώσει το «λίπος» που -ας μην κρυβόμαστε-πολλές ελληνικές οικογένειες συσσώρευσαν στα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας.

Η πικρή αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι μέχρι στιγμής η χώρα βολοδέρνει διαιρεμένη, αναμένοντας παθητικά τις προθέσεις και τις πρωτοβουλίες των εταίρων της και του ΔΝΤ. Είτε αφορούν την ανάπτυξη, είτε το κούρεμα του χρέους, είτε την εξάλειψη νοσηρών φαινομένων. Κι αυτό δεν είναι ούτε τιμητικό, ούτε κι ευχάριστο.

Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι ότι προθέσεις των εταίρων εξαρτώνται από τους πολιτικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό τους και από την οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη. Η τελευταία, δε, ολοένα και χειροτερεύει, με τις περισσότερες χώρες να αντιμετωπίζουν πλέον το φάσμα της ύφεσης. Κατά συνέπεια, οι διαθέσεις τους μπορεί προσεχώς να μεταβληθούν όχι προς το καλύτερο, αλλά προς το χειρότερο.

Κλειδί για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης είναι η συναίνεση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, αλλά και των πολιτικών κομμάτων, η κατάματη αντιμετώπιση της σημερινής πραγματικότητας, η εκπόνηση και η υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου, που θα γίνει αποδεκτό και από τους δανειστές μας.

Εάν η Ελλάδα παραμείνει χωρίς εθνικό στόχο, χωρισμένη σε στρατόπεδα που συγκρούονται ανώφελα, μοιράζοντας καρέκλες στον... Τιτανικό, η ήττα που θα υποστεί η κοινωνία θα είναι συντριπτική. Και τα αποτελέσματά της θα επηρεάσουν ολόκληρες γενεές.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΙΤΑΛΟΠΟΙΗΣΗ !...


Η Ιταλία βρίσκεται μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών που ανακοινώθηκαν την Τρίτη, με το κίνημα «Πέντε Αστέρων» του κωμικού ηθοποιού, Μπέπε Γκρίλο, να επιτυγχάνει ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά, παρά το γεγονός ότι καμία πλευρά δεν κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, αναφέρει το πρακτορείο Ρόιτερς.
 
Η κεντροαριστερά, υπό την ηγεσία του Πιερλουίτζι Μπερσάνι, κέρδισε την πλειοψηφία της κάτω Βουλής και διεκδίκησε τις περισσότερες έδρες στη Γερουσία, δεν κατάφερε όμως να κερδίσει την πλειοψηφία στην άνω Βουλή, που χρειάζεται προκειμένου να αναδειχτεί κυβερνών κόμμα.
 
Ο Μπερσάνι ανακοίνωσε τη νίκη του αλλά δήλωσε ότι είναι προφανές πως η Ιταλία βρίσκεται σε μια «πολύ ευαίσθητη κατάσταση». Στελέχη του κόμματος δήλωσαν ότι η κεντροαριστερά θα προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση αλλά δεν έχει γίνει ακόμα σαφές ποιες θα είναι οι επιλογές του.
 
Ούτε ο Γκρίλο, αλλά ούτε και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έδειξαν να είναι πρόθυμοι για οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις. Από την άλλη, νευρικότητα δημιουργήθηκε στις χρηματοπιστωτικές αγορές στην προοπτική ενός πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομίας της ευρωζώνης.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ !...

 
Είναι αναμφισβήτητο ότι από τη στιγμή που αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου υπάρχουν στην περιοχή μας, αυτόματα αποδεχόμασταν ότι θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με τουρκικές αντιδράσεις και προκλήσεις.
 
Και σε μια τέτοια περίπτωση εκείνο που η στοιχειώδης προνοητικότητα επιβάλλει είναι να δρομολογήσουμε πρωτοβουλίες μέσω των οποίων θ' αποδυναμώσουμε τις όποιες τουρκικές απειλές.
 
Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αλλά υποθέτω ότι τα όσα σχετικά με τις υπό εξέλιξη έρευνες ανέφερε ο πρόεδρος Ολάντ είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Διότι δεν περιορίστηκε στη θεμιτή από πλευράς του εκδήλωση της επιθυμίας του να διαδραματίσουν γαλλικές εταιρείες ενεργό ρόλο στην εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων εντοπιστούν. Εθεσε το θέμα των ελληνικών πετρελαίων μέσα σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική.
 
Και η άποψη αυτή ενισχύεται από τη διπλωματική πρωτοβουλία που ακολούθησε με την κατάθεση στον ΟΗΕ από τον υπουργό Εξωτερικών ρηματικής διακοίνωσης σχετικά με παραχώρηση από την Τουρκία δικαιωμάτων διεξαγωγής ερευνών σε περιοχές που ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Αποκλείεται να είναι σύμπτωση το γεγονός ότι η κατάθεση της διακοίνωσης έγινε πριν ακόμη σβήσει ο απόηχος των δηλώσεων του προέδρου Ολάντ.
 
Προφανέστατα υπήρξαν προετοιμασία και συντονισμός.
 
Βρισκόμαστε κατά συνέπεια στην αφετηρία μιας διαδρομής με στόχο τον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ και τη διασφάλιση των σχετικών δικαιωμάτων μας. Σίγουρα δεν θα είναι σύντομη και άνετη η διαδρομή αυτή, αλλά, όπως προέκυψε κι από την τουρκική απάντηση, θα γίνει υπό όρους και προϋποθέσεις που προφανέστατα μας ευνοούν.

Θα ξεκινήσει από τον ΟΗΕ και με δεδομένη τη στήριξη που έχουμε εξασφαλίσει. Μόνο που, εκτός από τη στήριξη των Ευρωπαίων ή όποιων άλλων, καλό θα είναι να υπάρχει και η συστράτευση όλων των πολιτικών κομμάτων στις όποιες εξελίξεις. Και αν όχι όλων, τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Που έχει άδικο να αιτιάται την κυβέρνηση για καθυστερημένη αντίδραση, μια και εκείνο που έχει σημασία δεν είναι η αντίδραση αυτή καθαυτή αλλά η αποτελεσματικότητα που μπορεί να έχει.

Αντίθετα είναι δικαιολογημένη η απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει προσυνεννόηση ή έστω ενημέρωση πριν από τέτοιες πρωτοβουλίες αν οι κυβερνώντες θέλουν τη συμπόρευσή του. Αλλά κι αυτό, με τη σειρά του, προϋποθέτει διαθέσεις για συγκλίσεις που ο Τσίπρας και οι επιτελείς του δεν έχουν δείξει.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ !...



Αν σύμβουλοι του Σαμαρά και επώ-νυμα στελέχη της Ν.Δ. περιφέρο-νται στον χώρο των κοινωνικών μέσων κάνοντας επίδειξη πολιτικής αλητείας, αυτό δεν είναι πρόβλημα δικό τους. Είναι πρόβλημα του Σαμαρά ! 

Μετά το προχθεσινό επεισόδιο στο “twitter”, ο πρωθυπουργός ερωτήθη-κε από την ΣΥΡΙΖΑ αν κρατάει τον Φαήλο Κρανιδιώτη στη θέση του και προτίμησε να παραστήσει τον χαζό. Έβαλε όμως να τον αποδοκιμάσουν ο Κεδίκογλου και ο Μουρούτης.
Δηλαδή οι αυτουργοί του παραποιη-μένου βίντεο, που εμφάνιζε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τον κόσμο σε ένοπλη εξέγερση. Είναι και αυτό μια πρόοδος.
 
Γύρω από τον Σαμαρά συσπειρώνεται ένα ακροδεξιό κέντρο που θυμίζει ολοένα και περισσότερο τη Ν.Δ. του Αβέρωφ. Νοσταλγοί του μετεμφυλιακού κράτους, πάντοτε με έναν καλό λόγο στα χείλη για τη χούντα ή για τις γιορτές μίσους. Θαυμαστές της πατριωτικής δράσης της «Χ», ενθουσιώδεις οπαδοί της άποψης ότι οι μετανάστες αξίζουν κάθε είδους βίαιη αντιμετώπιση και πεπεισμένοι ότι η Αριστερά για να στρώσει χρειάζεται «ζαρντινιέρες» και ξερονήσια. Κάτω από την ηγεμονία τους, η Δεξιά του Σαμαρά εγκαταλείπει τη δημοκρατική συναίνεση που οικοδομήθηκε σιγά - σιγά και με πολύ κόπο από τη Μεταπολίτευση και μετά. Αν οι τσαμπουκάδες του Φαήλου Κρανιδιώτη και οι εξάρσεις θυμικού του Αδώνιδος Γεωργιάδη αποκαλύπτουν το εξαιρετικά χαμηλό πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο αυτής της ομάδας, οι δηλώσεις του Δένδια και του Βορίδη κάνουν φανερή την πολιτική της στόχευση.
 
Τόσο ο Δένδιας όσο και ο Βορίδης εκφράζουν το δόγμα «νόμος και τάξη για να περάσει το Μνημόνιο». Από τη μια οι τρομοκράτες, οι αναρχικοί, οι εξτρεμιστές συνδικαλιστές, από την άλλη η τάξη, η νομιμότητα και φυσικά οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας. Υπερασπίζονται με απολίτικο και εθνικόφρονα λόγο όλα όσα η αντιπολίτευση προσάπτει στην κυβέρνηση : Την υποκρισία, την εθελοδουλία απέναντι στην τρόικα, τη συγκάλυψη της φοροδιαφυγής, τις παραχωρήσεις στους τραπεζίτες, τους βασανισμούς, την αστυνομική αυθαιρεσία, την καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων.
 
Επενδύοντας πολιτικά στην ξενοφοβία προσφέρουν ουσιαστική νομιμοποίηση στη δράση των φασιστικών ομάδων, με τις οποίες ψαρεύουν άλλωστε στα ίδια νερά. Πεποίθησή τους είναι ότι τα νεοφασιστικά μορφώματα δραστηριοποιούνται πάνω σε «υπαρκτά προβλήματα». Δεν υπάρχει πιο άμεση και κυνική ομολογία παραδοχής ότι η Ακροδεξιά της Ν.Δ. και οι φασιστικές ομάδες αισθάνονται ότι μοιράζονται κοινές αξίες και ανησυχίες.
 
Όσο για το ιδεολογικό μέτωπο στην Αριστερά, φαίνεται ότι η ρητορική Γεωργαλά έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο εσωτερικό της Ν.Δ. Οι ακροδεξιοί του Σαμαρά την προχωρούν ακόμα παραπέρα. Εξαγγέλλουν το «τέλος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» - εννοώντας το τέλος της εποχής κατά την οποία η Ν.Δ. όφειλε να τηρεί κάποια στοιχειώδη δημοκρατικά προσχήματα και ελάχιστες αποστάσεις ασφαλείας από ακροδεξιά στοιχεία σαν τους ίδιους.

Αναφέρονται τακτικά στο «τέλος της μεταπολίτευσης» και, προσφάτως, σε «ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου» δείχνοντας πόσο άβολα νοιώθουν με τη δημοκρατική παράδοση της μεταδικτατορικής Ελλάδας.Αν τους διαφοροποιεί κάτι από την ορίτζιναλ Ακροδεξιά, είναι ο ξέφρενος οικονομικός φιλελευθερισμός τους, η μνημονιακή εθνικοφροσύνη, που κάνει αρκετούς από αυτούς να συμπεριφέρονται δημοσίως σαν δικηγόροι ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, ενίοτε δε και να είναι.
 
Και εδώ ακριβώς γίνεται εμφανής η στρατηγική τους επιδίωξη. Μια στενή συμμαχία με το κεφάλαιο θα επιτρέψει σε αυτό το συρφετό να ηγεμονεύσει στον μεσαίο χώρο με όχημα την Ν.Δ. Σαμαρά. Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα, που ο παραδοσιακός σύμμαχος του κεφαλαίου, η Κεντροαριστερά, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το περίεργο είναι ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνουν ότι δεν βλέπουν.

Το αν θα τα καταφέρουν εξαρτάται από το πόσο μαχητική, πειστική και αποτελεσματική θα αποδειχτεί στο άμεσο μέλλον η Αριστερά. Στις σημερινές συνθήκες δεν κρίνεται μόνο η απελευθέρωση της κοινωνίας από το Μνημόνιο, την ανεξέλεγκτη ύφεση και την κοινωνική καταστροφή. Κρίνεται και το αν η δημοκρατία θα προχωρήσει ή θα επιστρέψει στην εποχή του Τσαούς Αντόν, του Μπαϊρακτάρη και του στρατηγού Δόβα.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ !...


Παρακολουθώ εδώ και μέρες την κορύφωση του σουρεαλισμού της ελληνικής πολιτικής. Το χάσαμε... Υποτίθεται ότι η τρικομματική κυβέρνηση επιθυμεί την ανάπτυξη. Ε, λοιπόν αυτό δεν φαίνεται από τις ενέργειές της. Αντίθετα, οι ενέργειες επικεντρώνουν στην φορολογική εξόντωση των νοικοκυριών και όσων μικρομεσαίων έχουν απομείνει ακόμη όρθιοι.
 
  Ενώ το επιτελείο Στουρνάρα με τη μεταρρυθμιστική απραγία του έχει καθηλώσει την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση ψάχνει τη συνταγή της ανάπτυξης σε κρατικοκεντρικά μοντέλα επιδοτήσεων ΕΣΠΑ, διορίζοντας μάλιστα και τον αντίστοιχο υπουργό. Με άλλα λόγια προσπαθούμε να θεραπευθούμε από τα συμπτώματα του δηλητηρίου που μας έφερε εδώ, πίνοντας μεγαλύτερες δόσεις του ίδιου δηλητηρίου !
 
Ανάπτυξη σημαίνει νέες θέσεις εργασίας και ανάσχεση της ύφεσης. Μη παραμυθιαζόμαστε ότι η πρόσκαιρη άνοδος του ΧΑ προεξοφλεί την ανάπτυξη. Το μόνο που προεξοφλεί είναι η πρεμούρα των distress funds, να μη χάσουν την ευκαιρία να αγοράσουν φτηνά, με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό μόνο. Για να δούμε αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή αύξηση των τζίρων, χρειάζεται παραγωγή πρόσθετου εισοδήματος. Η εκποίηση παγίων περιουσιακών στοιχείων δεν συνιστά εισόδημα. Το πρόσθετο εισόδημα θα έρθει από πρόσθετη παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, που προϋποθέτουν τη δημιουργία και ενεργοποίηση νέων θέσεων εργασίας.
 
Ανάπτυξη μπορεί επίσης να φέρει η αύξηση των υπαρχόντων εισοδημάτων. Λόγω όμως της χαμηλής παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, από αυξήσεις μισθών ανάπτυξη δεν θα δούμε σε αυτή τη δεκαετία.
 
Τι μένει λοιπόν ως αναπτυξιακή διέξοδος ; Καινούριες θέσεις εργασίας και μόνον ! Νέες θέσεις εργασίας είτε μπορούν να εισαχθούν (πουλώντας σε ξένες αγορές τα προϊόντα μας όπως ρίγανη, λάδι, γιαούρτι και αυτοκίνητα ρέπλικες, και τις υπηρεσίες μας όπως διακοπές στην Ελλάδα και ναυτιλιακές μεταφορές), είτε να δημιουργηθούν για την εξυπηρέτηση των μελλοντικά αυξημένων εγχώριων αναγκών μας.
 
Πάντως ανάπτυξη, πουλώντας σε ξένους επενδυτές υπάρχουσες επιχειρήσεις και ΔΕΚΟ, δεν θα δούμε.

Δεν θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας καμία πώληση υφιστάμενων δραστηριοτήτων! Πιθανότερο είναι η πώληση να μειώσει τις προϋπάρχουσες θέσεις εργασίας, με το σκεπτικό της ελάττωσης των λειτουργικών εξόδων εν μέσω κρίσης. Αυτό λέγει η λογική. Αυτό !

Για να αυξηθούν, από την άλλη πλευρά, οι εγχώρια εξυπηρετούμενες ανάγκες μας, πρέπει να αυξηθεί το εθνικό εισόδημα, το οποίο σήμερα, σε μια υφεσιακή αγορά λόγω υπερφορολόγησης, δεν έχει να κάνει με τον κατώτατο μισθό, αλλά με την ανάσχεση της ύφεσης !

Δυο ζητήματα αφορούν την συζήτηση για την ανάπτυξη σήμερα : α) θέσεις εργασίας, β) ύφεση. Ο κατώτατος μισθός δεν θα φέρει ανάπτυξη, άρα είναι εκτός συζήτησης ! Εφόσον την ύφεση προκαλεί η αυξημένη φορολόγηση, η ανάσχεση της ύφεσης απαιτεί μείωση της φορολόγησης ! Εκτός από την λογική, αυτό το λέει και η εμπειρία. Αυτό !

Φοροεπιδρομή στα αυτοκίνητα ίσον μισό εκατομμύριο καταθέσεις πινακίδων και κλείσιμο χιλιάδων εμπόρων και συνεργείων αυτοκινήτων και πρατηρίων καυσίμων. Φοροεπιδρομή στην ακίνητη ιδιοκτησία ίσον ανεργιακή σύνθλιψη στα 150 επαγγέλματα που εξαρτώνται από την οικοδομή, και κατάρρευση των ταμείων που συντηρούνται από τις εισφορές των επαγγελμάτων αυτών !

Ας μη μιλήσουμε τώρα και για την κατάρρευση των τιμών των κρατικών ακινήτων προς πώληση, όπου η πτώση της τιμής του Ελληνικού και μόνον από τα 20 δισ. ευρώ στα 3-5 δισ., λόγω της υπερφορολόγησης, υπερβαίνει κατά μια τάξη μεγέθους τους πρόσθετους φόρους ιδιοκτησίας των 3,2 δισ. ετησίως που ευελπιστεί να μαζεύει το κράτος. Το Ελληνικό, με τα 6.500 στρέμματα έκτασης, είναι το τριπλάσιο του κρατιδίου του Μονακό που έχει έκταση 1.980 στρέμματα και δεν έχει μπροστά του το αρχιπέλαγος του Αιγαίου με τα 2.000 ομορφότερα νησιά της υφηλίου !

Φοροεπιδρομή στην οικονομία, ίσον καταστροφή θέσεων εργασίας: τα χρήματα που γύρναγαν στην αγορά, και πλήρωναν μισθούς, δίδονται τώρα ως φόροι ! Οι φορολογικοί συντελεστές είναι ευθέως ανάλογοι με την ανεργία ! Η λογική το καταδεικνύει και η εμπειρία το βεβαιώνει ! Αυτό.

Για να χτίσει νέες μόνιμες θέσεις εργασίας μια επιχείρηση πρέπει να επενδύσει. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα σαν προορισμός επενδύσεων είναι οι λαβυρινθώδεις γραφειοκρατικές και διοικητικές δομές που πλαισιώνουν τη λειτουργία των επιχειρήσεων στη χώρα μας. Αν για παράδειγμα προκειμένου να κάνει κάποιος μια μεσαία επένδυση των 2-5 εκατομμυρίων ευρώ στη μεταποίηση, χρειάζεται να πάρει 30 άδειες στα επόμενα 5 χρόνια, για τις οποίες θα πρέπει να λαδώσει 30 γραφειοκράτες και τους προϊσταμένους τους (για κάλυψη βεβαίως-βεβαίως) τότε ο κατώτατος μισθός της χώρας είναι αδιάφορος.

Η αβεβαιότητα του αδειοδοτικού Λεβιάθαν και η πρακτική της ουσιαστικής αρνησιδικίας στο ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης ακυρώνουν τα πάντα. Δεν φτάνει καν στο σημείο αξιολόγησης των οικονομικών της επένδυσης, των φορολογικών συντελεστών, πόσω μάλλον της παραμέτρου “μισθοδοσία” για να καταλήξει ότι η επένδυση είναι ανέφικτη ! Και μόνη η ύπαρξη του όρου fast track είναι προσβολή προς τους πολίτες αυτής της χώρας. Σημαίνει πως κάποιος με πολλά χρήματα δεν χρειάζεται να συμμορφωθεί με τους ίδιους νόμους που μαστίζουν τους μικρομεσαίους. Ανισονομία ακόμη και στη λειτουργία της "ελεύθερης αγοράς"! Γιατί δηλαδή να μη καταργηθούν οι νόμοι που ταλαιπωρούν τους μεγαλοεπενδυτές αλλά για όλους; Μπανανία !

Η Διαφθορά και η Γραφειοκρατία είναι δίδυμες αδερφές που σκοτώνουν την επενδυτική όρεξη. Όποιος θέλει ανάπτυξη, δηλαδή νέες θέσεις εργασίας, αυτές τις δίδυμες αδερφές πρέπει πρώτα να ξεφορτωθεί. Νέες θέσεις εργασίας με τη διαφθορά σε επίπεδα υποσαχάρειας Αφρικής δεν θα δούμε. Όσο τα πειθαρχικά συμβούλια των επίορκων είναι απλώς φερετζές και κουκούλωμα, και η τιμωρία της διαφθοράς αστειότητα, νέες θέσεις εργασίας δεν θα δούμε σε αυτή τη χώρα ! Το εγγυώμαι !

Με πολυνομία και αρπαχτική διάθεση από τους κρατιστές, για να μοιραστούν το μόχθο του επενδυτή, ανάπτυξη δεν θα δούμε. Κάθε ευρώ που ξοδεύεται για λαδώματα αφαιρεί 100 ευρώ από την αγορά εργασίας, ίσως και χίλια. Δεν είναι οι χαμηλοί μισθοί που θα φέρουν ανάπτυξη, αλλιώς η Ελβετία θα είχε 60% ανεργία. Είναι οι αδειοδοτήσεις και οι κανονισμοί που θυμίζουν θεατρικό έργο σουρεαλιστικής αντίληψης !

Πριν ενάμιση χρόνο, σε μια ομιλία μου για την ανάπτυξη, είχα φέρει το παράδειγμα του νόμου που απαιτεί από μια βιοτεχνία παραγωγής αρτοσκευασμάτων να έχει μια τουαλέτα για κάθε 150 οκάδες ημερήσια παραγωγή ! Μια μεσαία μονάδα παραγωγής 15 τόνων κρουασάν ημερησίως, απαιτεί σχεδόν εκατό (!) τουαλέτες, ακόμη και αν έχει 50 εργαζόμενους ! Παράνοια !
Τ
έτοιοι νόμοι συνεχίζουν να ισχύουν σε κάθε σχεδόν δραστηριότητα που μπορεί να καταπιαστεί κάποιος στην Ελλάδα. Παραλογισμός ! Στην ίδια ομιλία είχα αναφέρει και την επί Στουρνάρα μελέτη του ΙΟΒΕ που έλεγε ότι η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, και ειδικά των μεταφορών, θα έδινε 10 ποσοστιαίες μονάδες ΑΕΠ ανάπτυξη στην οικονομία. Σήμερα οι παρά φύσιν "απελευθέρωση" των μεταφορών απαιτεί για την αδειοδότηση ενός φορτηγού δημόσιας χρήσεως, τη σύσταση εταιρίας και μάλιστα με συγκεκριμένη κεφαλαιακή επάρκεια ! Δηλαδή ο υποψήφιος μικρομεταφορέας πρέπει να αποδείξει στο κράτος ότι έχει αρκετό κεφάλαιο που να μη χρειάζεται να δουλέψει, για να του επιτρέψει το κράτος να δουλέψει και να δημιουργήσει πλούτο ! Παραλογισμός !

Τα ίδια, φυσικά, γίνονται σε σχεδόν όλα τα "δήθεν" ανοίγματα των επαγγελμάτων. Έχω νέα: όσο τα επαγγέλματα παραμένουν κλειστά, η ανεργία θα ανεβαίνει. Αυτό λέει η λογική και η εμπειρία μας. Αυτό !

Μονή λύση, όπως έλεγα ήδη προ ετών, είναι η ολοκληρωτική κατάργηση και διαγραφή του 70% των νόμων που αφορούν στη λειτουργία των επιχειρήσεων. Είναι άχρηστοι, και δίνουν ευκαιρίες για λαδώματα, καθώς οι μισοί αιτούμενοι που παίρνουν άδειες πιθανόν δεν πληρούν τα κριτήρια των νομών αυτών. Οι νόμοι αυτοί πνίγουν την οικονομία !

Πριν δυο χιλιετίες ο ιστορικός Τάκιτος είπε πως “Όσο πιο διεφθαρμένο είναι το κράτος, τόσο πιο πολλοί είναι οι νόμοι.” (Corruptissima republica, plurimae leges). Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα ήθελε ανάπτυξη, θα είχε περάσει ένα μόνο νέο νόμο, με δεκάδες σελίδες με αναγραφόμενους τους αριθμούς των νόμων που καταργεί. Τόσο απλό αλλά που ακόμη δεν έχει γίνει. Στο τέλος θα έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες νόμους αλλά δεν θα έχουμε επιχειρήσεις !

Για κάτι που λύνεται σε μια βδομάδα, ταλαιπωρούνται ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες που καταδικάζονται να σαπίζουν στην ανέχεια της ανεργίας από την αναποφασιστικότητα κάποιων να καταργήσουν αναχρονιστικές και αντιπαραγωγικές διατάξεις και νομούς προηγούμενων αιώνων ! Ποιος θα πει σε αυτό το ενάμιση εκατομμύριο άνεργους, ότι περνάνε τα χρόνια γιατί κανείς δε βρίσκει την λογική ή την όρεξη, να πάρει το μπαλτά και να καταργήσει τους άχρηστους και ηλίθιους νόμους; Για μιας εβδομάδας δουλειά υποφέρει ολόκληρη η κοινωνία ! Παραλογισμός !

Έχουμε πήξει στους οικονομολόγους του μαυροπίνακα, που δεν έχουν τρέξει ούτε επιχείρηση περιπτέρου. Λογική της αγοράς από κάποιον που δεν έχει ίδιαν άποψιν του τί είναι η αγορά, ούτε πώς λειτουργεί, δεν υπάρχει ελπίδα να βρούμε. Ποτέ ! Είναι παράλογο άλλωστε. Το να βάλεις το δάσκαλο να οργώσει και να σπείρει, είναι εξίσου παράλογο όσο να βάλεις τον ψαρά. Αυτό !

Στον πόλεμο ενάντια στη λογική, όποιος τη νικήσει είναι ο χαμένος. Ως τώρα νικάμε ! Γιατί ;

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ !...


Στη διάσημη δημοσιογράφο Christiane Amanpour του CNN, μίλησε ο Γιώργος Παπανδρέου για την οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας που έχουν λυγίσει τον ελληνικό λαό.

«Ήσαστε πρωθυπουργός της χώρας, το ίδιο και ο πατέρας σας, το ίδιο και ο παππούς σας. Πώς νιώθετε όταν βλέπετε το λαό να πονάει ;". Ήταν το ερώτημα της δημοσιογράφου, για να λάβει την απάντηση : «Κι εγώ πονάω. Έπρεπε να πάρω δύσκολες αποφάσεις, γιατί αντιμετωπίζαμε τη χρεωκοπία και φυσικά θέλαμε να την αποφύγουμε. Και έπρεπε να πάρουμε επώδυνα μέτρα και ο πόνος είναι ακόμα εκεί. Πιστεύω ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς ! Την ίδια ώρα, όμως, περιμέναμε να έχουμε μεγαλύτερη υποστήριξη και προστασία από το ευρωπαϊκό σύστημα».
 
Ο Γ. Παπανδρέου κατηγόρησε τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που εμμένουν στην ίδια πολιτική και παρέθεσε δήλωση του πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, μετά την επανένωση της χώρας του, σύμφωνα με την οποία «οι μεταρρυθμίσεις είναι δύσκολο να προχωρήσουν και να αποδώσουν τα αναμενόμενα, αν παράλληλα εφαρμόζεται σκληρή λιτότητα».
 
 «Στην Ελλάδα…», ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός, «κάναμε το χρέος μας, αλλά η Ευρώπη απέτυχε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των πολιτών της. Η διαρκής λιτότητα δεν είναι λύση, πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση στις μεταρρυθμίσεις… κάτι που τόνιζα από την αρχή !».
 
Η βάση των προβλημάτων δεν βρίσκεται στην Ελλάδα, επεσήμανε ο πρώην πρωθυπουργός, απαντώντας για τη λήψη μέτρων, όπως για την πάταξη της φοροδιαφυγής. «Είναι λάθος να γίνεται «ελληνοποίηση» όλων των προβλημάτων του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος… Ενώ λαμβάνονται μέτρα σε εθνικό επίπεδο, όπως κάναμε εμείς στην Ελλάδα με την άρση, για παράδειγμα, του τραπεζικού απορρήτου, την ίδια στιγμή βλέπουμε τεράστια κεφάλαια να διακινούνται μέσω τραπεζών σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους».
 
Για την Ευρώπη, τέλος, ο Γ. Παπανδρέου, τόνισε ότι χρειάζεται μια ισχυρή ηγεσία για να αποκτήσει τη θέση που της αξίζει στο διεθνές στερέωμα.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΟ COLUMBIA !...


Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου μίλησε χθες, το βράδυ της Τετάρτης, σε εκδήλωση που διοργάνωσε προς τιμήν του το School of International and Public Affairs του Πανεπιστημίου Columbia με τίτλο “Bailouts and Ballots: The New Challenges to Democracy and the Case of Europe”.
 
Τα βασικότερα σημεία της ομιλίας του ήταν :
 
1. Γιατί η Ευρώπη βρέθηκε συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού της αβεβαιότητας και της αναταραχής στις αγορές ομολόγων τα τελευταία χρόνια ; Η απάντηση είναι απλή. Οι ευρωπαίοι ηγέτες συμπεριφερ-θήκαμε περισσότερο ως “τοπικοί παίχτες” που ασχολούνται με τους φόβους των εκλογικών τους περιφερειών, αντί να ηγούνται με αυτοπεποίθηση μιας πορείας προς μία πιο ισχυρή Ένωση. Παρά την τόσο απαραίτητη οικονομική βοήθεια που όντως δόθηκε στην Ελλάδα, μπορώ να πω ότι η Ε.Ε. έδρασε περισσότερο με διαιρετικό παρά με ενοποιημένο τρόπο. Το συμπέρασμά μου; Χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε τις θεμελιώδεις αρχές της Ευρώπης.
 
2. Αλλά και να εντοπίσουμε τους μύθους, τις λανθασμένες πολιτικές αφηγήσεις γύρω από την ελληνική κρίση που δεν επέτρεψαν στην Ευρώπη να διαγνώσει πλήρως το πρόβλημα και να αναλάβει ενιαία και αποτελεσματική δράση.
 
Ο πρώτος μύθος ήταν ότι αυτό που χρειαζόμασταν ήταν λιτότητα – και πολύ λιγότερο μεταρρυθμίσεις. Στο πρώτο μου Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας – είχε ήδη αρχίσει να αποκαλύπτεται το πραγματικό μέγεθος του ελληνικού ελλείμματος – όλοι ήμασταν σοκαρισμένοι από τους αριθμούς. Μερικοί πρότειναν άμεσα και σκληρά μέτρα λιτότητας. Τους αντέτεινα ότι το έλλειμμα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Χρειαζόμασταν, ναι, δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά πρώτη προτεραιότητα έπρεπε να δοθεί στα βαθύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα.
 
  Ακόμη και το γεγονός ότι η Ελληνική Στατιστική Αρχή μιλούσε για έλλειμμα 6% τρεις μέρες πριν τις εκλογές αντί για 12% (στο τέλος αποκαλύφθηκε ότι το έλλειμμα του 2009 έφτασε το 15,6%) υπογράμμιζε τα θεσμικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα. Μια από τις πρώτες μας αλλαγές ήταν να θεσμοθετήσουμε μία πραγματικά ανεξάρτητη στατιστική υπηρεσία.
 

Η Ελλάδα και η οικονομία της υπέφεραν από κακοδιαχείριση. Αυτό που χρειαζόταν η Ελλάδα δεν ήταν υπερβολική λιτότητα αλλά μία επανάσταση, με την έννοια που προσδιόρισε τον όρο ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Επανάσταση δεν σημαίνει ούτε εμφύλιος πόλεμος ούτε αιματοχυσία. Η επανάσταση είναι μια αλλαγή ορισμένων κεντρικών θεσμών της κοινωνίας μέσω της δραστηριότητας της ίδιας της κοινωνίας».
 
Αυτό χρειαζόμασταν στην Ελλάδα. Αυτό ξεκινήσαμε να κάνουμε. Ήθελα να χρησιμοποιήσω όλο το πολιτικό μου κεφάλαιο ως νέος Πρωθυπουργός για μεταρρυθμίσεις. Για την «επανάσταση του αυτονόητου», όπως την αποκαλούσα. Αλλά αυτό σήμαινε χρόνο. Χρειαζόμασταν χρόνο. Και δυστυχώς όταν οι αγορές άρχισαν να πιέζουν, η Ευρώπη αποφάσισε να μην υποστηρίξει τις προτεραιότητές μου και να μετακινηθεί στην γνωστή φόρμουλα της λιτότητας αντί για βαθειά μεταρρύθμιση.
Ο δεύτερος μύθος ήταν ότι δεν υπήρχε ευρωπαϊκό, αλλά μόνο ελληνικό πρόβλημα. Μια οικονομία όμως που φτάνει μόλις το 2,5% του ΑΕΠ της Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι το πρόβλημα. Και όμως πολλά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και σοβαροί πολιτικοί μιλούσαν για τεμπέληδες Έλληνες. Αυτό εξελίχθηκε σε μια αφήγηση για τους τεμπέληδες νοτιοευρωπαίους που πρέπει να τιμωρηθούν. Ήταν πολύ βολικό για ορισμένους να κατηγορούν την Ελλάδα.
 
Αυτό που έλεγα πάντα ήταν ότι η Ελλάδα είχε πρόβλημα αλλά η Ελλάδα δεν ήταν το πρόβλημα. Αυτό ήταν ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό πρόβλημα και έπρεπε να δράσουμε ενωμένοι αντί να ανταλλάσουμε κατηγορίες. Αλλά αυτό σήμαινε γενναίες αποφάσεις σε θέματα όπως: • Τις ελλιπείς δομές της Ευρωζώνης.
 
• Την απουσία πραγματικού ελέγχου από την Επιτροπή.
• Τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και την μονοδιάστατη προσκόλλησή της στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού.
• Την ανισορροπία που δημιουργείται από την παρουσία ελλειμματικών και πλεονασματικών οικονομιών σε μία ένωση με κοινό νόμισμα.
• Τα βαθύτερα αίτια πίσω από την ευρωπαϊκή ύφεση και την απώλεια ανταγωνιστικότητας απέναντι σε αναδυόμενες οικονομίες, αίτια όπως η έλλειψη πράσινων αναπτυξιακών πολιτικών.
• Οι ευρύτερες οικονομικές ανισότητες – όπως η φοροδιαφυγή μέσω φορολογικών παραδείσων και off shore εταιριών.
• Ένα φοβισμένο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα στην μετά το 2008 εποχή, που σήμαινε ελάχιστες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία.
• Την αβεβαιότητα που δημιουργήθηκε από μία Ε.Ε. που συνήθως έκανε “πολύ λίγα, πολύ αργά” ή από τη συνεχή ανακύκλωση σεναρίων για έξοδο από την Ευρωζώνη.
 
Η μη αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων εξαρχής δημιούργησε δυσπιστία στο ίδιο το ευρωπαϊκό κοινό μας σχέδιο και είχε το αντίθετο αποτέλεσμα: το πρόβλημα εξαπλώθηκε και δημιούργησε επιπρόσθετη ύφεση. Ο Peer Steinbruck, πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας και υποψήφιος για την γερμανική Καγκελαρία στις επερχόμενες εκλογές είπε πρόσφατα ότι αν η Ε.Ε. είχε εγγυηθεί τα ελληνικά ομόλογα το 2010 θα είχαμε γλυτώσει και το κόστος της υπερβολικής λιτότητας και το κόστος του τεράστιου δανεισμού για τις δανείστριες χώρες. Έχει δίκιο. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά ευρωπαϊκή απάντηση. 
 
Ο τρίτος μύθος είναι ότι η Ελλάδα δεν ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις της. Παρά τις δυσκολίες, παρά τα λάθη, είχαμε πρωτόγνωρα αποτελέσματα. Με τις μεγάλες θυσίες των Ελλήνων και την ισχυρή πολιτική θέληση για αλλαγές, καταφέραμε πάρα πολλά μέσα στο Μηχανισμό Στήριξης. Μειώσαμε το έλλειμμα μας 6,5% σε μόλις δύο χρόνια. Έτσι, χωρίς τις πληρωμές για τόκους, η Ελλάδα το 2013 θα δαπανήσει λιγότερα χρήματα από όσα εισπράττει, επιτυγχάνοντας το αποκαλούμενο πρωτογενές πλεόνασμα.
 
Ήμασταν η πρώτη χώρα του ΟΟΣΑ σε ρυθμό μεταρρυθμίσεων μέχρι το 2011. Αυτά οδήγησαν σε πραγματική προσαρμογή: η Ελλάδα ξανακέρδισε σε δύο χρόνια την ανταγωνιστικότητα που είχε χάσει σε μία δεκαετία από τότε που μπήκε στο ευρώ. Οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν και το σημερινό μας έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών είναι το χαμηλότερο από την ένταξή μας στο ευρώ.
 
Αλλά τα ευρύτερα ευρωπαϊκά προβλήματα συνέχισαν να υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των αγορών. Μετά από ένα χρόνο εφαρμογής του Προγράμματος η Τρόικα αντιλήφθηκε ότι η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να επιστρέψει στις αγορές ούτε το 2012. Έφταιγε η Ελλάδα ; Στην πραγματικότητα οι αγορές αμφισβητούσαν την αποφασιστικότητα της Ευρώπης να αντιμετωπίσει την ευρύτερη ευρωπαϊκή κρίση. Και αυτό οδήγησε σε φαύλο κύκλο ύφεσης. Και αυτός με τη σειρά του πόνεσε πάρα πολύ την κοινωνία μας.
 
Βρισκόμαστε τώρα στον έκτο χρόνο ύφεσης. Η ανεργία έφτασε το 27%. 3. Έχω τεράστια πίστη στις δυνατότητες της χώρας μου. Το ανθρώπινο δυναμικό της, τον πολιτισμό της, την ιστορία της, τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα σε πράσινη ενέργεια, τα αγροτικά της προϊόντα, τον τουρισμό της, τις δυνατότητές της σε ποιοτικές υπηρεσίες παιδείας. Αλλά ζητάμε κατανόηση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Και πάνω από όλα, σεβασμό στη δύσκολη προσαρμογή που κάνουμε. Αλληλεγγύη και ελπίδα για ένα περήφανο λαό που έζησε πολέμους, δικτατορίες και εξαρτήσεις και τώρα παλεύει για την αξιοπρέπειά του. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο.
 
Η σημερινή πολιτική είναι συχνά πολιτική εντυπώσεων, εγκλωβίζεται στις δημοσκοπήσεις, στην επικοινωνία και στο χρήμα. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι Πολιτική Εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνη στις ικανότητες των πολιτών μας, ενισχύοντας θεσμούς και δημοκρατικές πρακτικές που εγγυώνται την αλληλεγγύη, την μόρφωση, τη διαφάνεια και τη συμμετοχή.
 
4. Στην Ευρώπη χρειαζόμαστε να ξαναποκτήσουμε αυτό το πνεύμα. Προτείνω : μία νέα Μεγάλη Συμφωνία.
Πρώτα από όλα, να σταματήσουμε την ρατσιστική ρητορική αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων, που υπονομεύει όλα όσα αντιπροσωπεύει η Ε.Ε.
Δεύτερον, χρειαζόμαστε μια πραγματική στρατηγική πράσινης ανάπτυξης, με επενδύσεις στις υποδομές, την ανανεώσιμη ενέργεια και την εκπαίδευση. Με αύξηση των ιδίων πόρων μέσω νέων εργαλείων όπως ο Φόρος επί των Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών ή ο Φόρος επί των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Μιλάω για την πράσινη ανάπτυξη γιατί είναι η μόνη βιώσιμη επένδυση που θα μας εξασφαλίσει μελλοντική ανταγωνιστικότητα.
Τρίτον, χρειαζόμαστε πολιτική συνοχής για τους ανέργους. Στην Ελλάδα η ανεργία των νέων φτάνει το 62%. Στη Γερμανία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά. Και όμως - για πολλούς λόγους - η κινητικότητα των εργαζομένων στο εσωτερικό της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
 
Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα Ταμείο υποτροφιών που θα δίνει στους ανέργους τη δυνατότητα επανεκπαίδευσης σε όποια χώρα επιθυμούν. Ένα πρόγραμμα τύπου “Erasmus” για τους ανέργους. Χρειαζόμαστε επίσης βαθύτερη ενοποίηση. Δημοσιονομική και δημοκρατική – όπως ένας άμεσα εκλεγμένος Πρόεδρος της Ένωσης. Και τέλος χρειάζεται να ξανασκεφτούμε το πώς αντιμετωπίζουμε το θέμα του χρέους σε χώρες που βρίσκονται σε προγράμματα προσαρμογής.
 
Η ύφεση και τα πολιτικά μπρος-πίσω στην Ευρώπη, δείχνουν το δρόμο για τη Μεγάλη Συμφωνία που διαφαίνεται στον ορίζοντα: Βαθειά μεταρρύθμιση για οριστική αντιμετώπιση του χρέους. Και αυτό μπορεί να χρειαστεί επικύρωση μέσω δημοψηφισμάτων.
  
5. Δεν μπορούμε πλέον να εξαρτόμαστε από μια Ευρώπη που βασίζεται σε αποφάσεις κάποιων ελίτ. Η άνοδος του εξτρεμισμού είναι αποτέλεσμα ενός αισθήματος πλήρους αποδυνάμωσης του πολίτη. Ότι έχουμε, αν έχουμε πολύ μικρή δυνατότητα να ορίσουμε, πόσο μάλλον να αλλάξουμε τη μοίρα μας. Για αυτό αναζητάμε σωτήρες, αποδιοπομπαίους τράγους ακόμη και τη βία ως διέξοδο. Το αντίδοτο πρέπει να είναι η ενδυνάμωση των πολιτών μας, των λαών μας. 
 
Τα δημοψηφίσματα δεν είναι βέβαια μαγικές λύσεις, υπάρχουν πολλές μορφές δημοκρατικής συμμετοχής που μπορούν να ενισχύσουν την κοινωνική αποδοχή και στήριξη σε ένα Πρόγραμμα. Στα τέλη του 2011 είχα μόλις διαπραγματευτεί το μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στη σύγχρονη ιστορία, μια ελάφρυνση χρέους 100 δισ. και ένα νέο πρόγραμμα στήριξης για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Φυσικά αυτό θα σήμαινε συνεχιζόμενη δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά το κυριότερο ήταν ότι η συμφωνία αυτή θα πίεζε για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας. Ενάντια σε κατεστημένα συμφέροντα, την φοροδιαφυγή και τη διαφθορά.
 
Στις Κάννες, δέχθηκα κριτική από ευρωπαίους εταίρους μου για την πρόταση μου για δημοψήφισμα. Φοβόντουσαν την αναταραχή που μπορούσε να προκαλέσει ένα δημοψήφισμα στις αγορές. Τους απάντησα ότι θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών, μόνο όταν πρώτα έχουμε αποκτήσει την εμπιστοσύνη των λαών μας. Είμαι βέβαιος ότι θα είχαμε κερδίσει το δημοψήφισμα. Εν πάση περιπτώσει αυτό που σίγουρα κατάφερα ήταν να δημιουργήσω μία ευρεία πολιτική συναίνεση για τη Συμφωνία που είχα πετύχει, συναίνεση που δεν υπήρχε μέχρι τότε μεταξύ των πολιτικών κομμάτων.

Ο,ΤΙ ΛΑΜΠΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ !...


Αλλο πράγμα η "αντάρτικη" επίθεση κατά των εγκαταστάσεων της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. στη Χαλκιδική, η οποία, ανεξάρτητα από υπερφίαλες ιδεολογικές ή αλλες σκοπιμότητες και προθέσεις, το σίγορο είναι πως θα λειτουργήσει προβοκατόρικα και υπέρ των "εκμεταλλευτών επενδυτών" κι άλλο αυτή καθεαυτή η περίπτωση της επένδυσης, της εξόρυξης και της μετατροπής της Ελλάδας σε χώρα - μεγαλοπαραγωγό χρυσού.

Το άρθρο της Βάλιας Μπαζού, που ακολουθεί, όπως παρουσιάζεται πλήρως στοιχειοθετημένο, είναι, όχι απλά κατατοπιστικό, αλλά καταιγιστικό !...


Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας μετά την επίσκεψή του στην Αστυνομική Διεύθυνση Χαλκιδικής έκανε μια λιτή δήλωση συνδέοντας το μεταλλείο με την ευημερία της χώρας. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε : «έχουμε όλοι την υποχρέωση να εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα ξένων επενδύσεων στη χώρα. Είναι γνωστό ότι αυτή είναι η μόνη λύση για να αντιμετωπίσουμε το τεράστιο, το δραματικό πρόβλημα της ανεργίας».

Και αυτή η δήλωση είναι μια καλή ευκαιρία για να ξαναδούμε το θέμα της επένδυσης στο μεταλλείο της Χαλκιδικής. Να δούμε για τι είδους επένδυση μιλάμε και εάν αυτού του είδους οι επενδύσεις θα δώσουν το «φιλί της ζωής» στη χώρα.

Για παράδειγμα :
 
•Η χώρα θέλει επενδύσεις όπου το δημόσιο πουλάει ένα μεταλλείο προς 11 εκατομμύρια ευρώ ενώ η αξία του είναι άνω των 2,2 δισεκατομμυρίων ευρώ ;
 
•Η χώρα θέλει επενδύσεις όπου το δημόσιο δεν θα έχει κανένα έσοδο από τις εξορύξεις χαλκού και χρυσού.
 
Ας δούμε τα στοιχεία αναλυτικά :
 
1] Το ελληνικό δημόσιο «αγόρασε» τα μεταλλεία από την καναδική εταιρεία TVX στις 12 Δεκεμβρίου του 2003 έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ και μετά από λίγες ώρες τα «πούλησε», χωρίς να διεξαχθεί διαγωνισμός, στην Ελληνικός Χρυσός ΑΕ στην ίδια τιμή! Όπως αναφέρεται στο σχετικό ΦΕΚ έναντι του ποσού των 11 εκατομμυρίων ευρώ παραχωρήθηκαν στην εταιρεία: -2.500 στρέμματα γης -40.000 τ.μ βιομηχανικών κτιρίων και γραφείων -34 οριστικές παραχωρήσεις μεταλλείων έκτασης 317.000 στρεμμάτων (το 1/8 όλου του νομού Χαλκιδικής) - 11.000 τμ αστικά οικόπεδα - 310 κατοικίες στο Στρατώνι -όλος ο εξοπλισμός εξορύξεων -στοκ 270.000 τόνων συμπυκνώματος αρσενοπυρίτη (με περίπου 250.000 ουγγιές χρυσού).
 
2] Ένα χρόνο μετά την αγορά των μεταλλείων προς 11 εκατομμύρια ευρώ, η Ελληνικός Χρυσός εξαγοράστηκε σε ποσοστό 65% από την European Goldfields LTD έναντι 125,3 εκατ. δολαρίων (κυρίως σε μετοχές) και τον Ιούνιο του 2007 εξαγοράστηκε άλλο ένα 30% έναντι 178 εκατ. δολαρίων (με ανταλλαγή περίπου του 20% των μετοχών της European Goldfields).
 
3] Τον Φεβρουάριο του 2012, η European Goldfields απορροφήθηκε από την Eldorado Gold με την αξία της να έχει εκτιμηθεί στα 2,2 δισεκατομμύρια δολάρια.
 
4] Το κοιτάσματα χαλκού και χρυσού στις Σκουριές, είναι αξίας άνω των 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
 
5] Η Κομισιόν, τον Φεβρουάριο του 2011 έκρινε παράνομη και ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά την κρατική ενίσχυση ύψους 15,34 εκατ. ευρώ, η οποία χορηγήθηκε στην εταιρεία Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, με την πώληση περιουσιακών στοιχείων και γης του δημοσίου σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή της υποχρέωσης καταβολής φόρων. Η χώρα για αυτό το λόγο θα λογοδοτήσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
6] Το ελληνικό δημόσιο δεν θα εισπράξει ούτε ένα ευρώ από τα δικαιώματα εξόρυξης.
 
7] Από την αποκατάσταση του τέλματος Ολυμπιάδας το γκρουπ Εldorado Gold/AKTΩΡ θα έχει αφορολόγητο κέρδος 145 εκατομμύρια ευρώ αφού από τους 339.810 τόνους συμπυκνώματος θα ανακτηθούν τελικά 226.000 ουγγιές χρυσού και 1.427.000 ουγγιές αργύρου. Και θα είναι αφορολόγητο γιατί σύμφωνα με την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων «Το προϊόν της συμπύκνωσης θα πωλείται σε μεταλλουργία του εξωτερικού».

8] Σύμφωνα με την εγκεκριμένη ΜΠΕ της εταιρείας, στην πλήρη ανάπτυξη του Επενδυτικού Σχεδίου, σε βάθος δεκαετίας οι εργαζόμενοι θα είναι συνολικά 1.300.
 
Και μια ερώτηση για κλείσιμο :

Το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων έχει καταγγείλει ότι έγιναν 500 προσλήψεις μέσω ΕΣΠΑ και του προγράμματος κατάρτισης ανέργων και συγκεκριμένα : «Για τους 500 περίπου που “προσλήφθηκαν” με αυτόν τον τρόπο από την εταιρεία τον τελευταίο καιρό, η εταιρεία εισέπραξε από το ΕΣΠΑ 500Χ4.240= 2.120.000 ευρώ! Το ΕΣΠΑ πλήρωσε στους “προσληφθέντες” από την εταιρεία το ποσό των 500Χ2.000= 1.000.000 ευρώ Και από το ταμείο της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ δεν βγήκε ούτε ένα ευρώ» !...