Ο στόχος της πλήρους απελευθέρωσης του εμπορίου ΗΠΑ - Ε.Ε. είναι αυτονόητο ότι θα εξυπηρετήσει ζωτικά συμφέροντα των δύο ακτών του Ατλαντικού, παρ' όλα αυτά είναι μια δυναμική που αναζητείται εν μέσω στρατηγικού κενού, με τη διατλαντική σχέση να βρίσκεται στο μεταψυχροπολεμικό ναδίρ της.
Για πρώτη φορά από το 1947 και μετά, όταν με την εξαγγελία του Σχεδίου Μάρσαλ η Ουάσιγκτον αναγόρευσε τη σταθεροποίηση της Δυτικής Ευρώπης ως ζωτικό εθνικό της συμφέρον, οι ΗΠΑ δεν επηρεάζουν τις εξελίξεις στη Γηραιά Ηπειρο :
Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης εδώ και σχεδόν τρία χρόνια η αμερικανική πλευρά περιορίζεται στον ρόλο του σχολιαστή των εξελίξεων, που διαμορφώνονται κατά κύριο λόγο σύμφωνα με τις επιλογές της Γερμανίας.
Η πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου στην Ευρωζώνη είναι δεδομένη και συνθλιπτική, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό περιθώριο διορθωτικής παρέμβασης των ΗΠΑ.
Η εξισορρόπηση δεν μπορεί να προέλθει ούτε σε γεωπολιτικό επίπεδο: Μία αδύνατη δημοσιονομικά Γαλλία δεν περιμένει τίποτε ουσιαστικό από μια οριακά ισορροπούσα στη δημοσιονομική της ισορροπία Ουάσιγκτον.
Με άλλα λόγια δεν φαίνεται στον ορίζοντα προοπτική γεωπολιτικής εξισορρόπησης της οικονομικής ισχύος της Γερμανίας εντός της διατλαντικής σχέσης.
Αλλωστε, η γεωπολιτική εξισορρόπηση της γερμανικής ισχύος επιχειρήθηκε από τις ΗΠΑ μετά το 1989-91 με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Τελικά, απεδείχθη ότι δεν επρόκειτο για ατλαντική συνιστώσα των ευρωπαϊκών ισορροπιών, αλλά για προθάλαμο ευρωπαϊκής αναμονής μέχρι να ωριμάσουν οι προϋποθέσεις για πλήρη ένταξη. Η Πολωνία, που από προγεφύρωμα των ΗΠΑ προβάλλει σήμερα στενός εταίρος της Γερμανίας, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η αποδυνάμωση, αποσάθρωση και παρακμή της διατλαντικής σχέσης είναι ταχύτατη, αν θυμηθούμε ότι πριν από ακριβώς δέκα χρόνια η Ε.Ε. είχε χωρισθεί στα δύο, με τον γαλλογερμανικό άξονα να σηκώνει τη σημαία της χειραφέτησης με αφορμή την επικείμενη τότε επίθεση στο Ιράκ, και τη Βρετανία και Ισπανία στο πλευρό της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης να προβάλλουν ως αδιαμφισβήτητο το ευρω-ατλαντικό πλαίσιο.
Από τότε μέχρι σήμερα, η διατλαντική σχέση, η ατλαντική συμμαχία, είτε ως στρατιωτικό σκέλος, είτε ως πολιτική συμμαχία στην παγκόσμια σκηνή παρακμάζει, αποσαθρώνεται ταχύτατα σε βαθμό που να θυμίζει την παρακμή και τον υποβιβασμό της βρετανικής αυτοκρατορία σε κοινοπολιτεία, η οποία με τη σειρά της κατέστη κέλυφος χωρίς περιεχόμενο.
Από τη διαχείριση των επιπτώσεων της χρηματοπιστωτικής κρίσης μέχρι και τις συμμαχικές παρεμβάσεις σε εστίες κρίσεων και συγκρούσεων το ευρω-ατλαντικό πλαίσιο προβάλλει περισσότερο ως υστερόγραφο, ως αναφορά του παρελθόντος παρά ως σημερινό πραγματικό πεδίο όπου οι ΗΠΑ επηρεάζουν τη διαμόρφωση των ενδο-ευρωπαϊκών συσχετισμών. Δύο είναι οι λόγοι της ραγδαίας αποδιάρθρωσης της επιρροής των ΗΠΑ στη Γηραιά Ηπειρό :
Πρώτον, η εξαφάνιση για το ορατό μέλλον κάθε ουσιαστικής απειλής για την ασφάλεια των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., με τη μετακομμουνιστική Ρωσία να περιορίζει τις φιλοδοξίες άσκησης ηγεμονικής επιρροής στην πρώην ΕΣΣΔ.
Δεύτερον, η απουσία από τη Γερμανία -επί του παρόντος- κάθε φιλοδοξίας για κατοχύρωση στρατιωτικής-πολιτικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Η παράταση της σημερινής στρατηγικής αβεβαιότητας ως προς τη συνολική επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη θα έχει καταλυτικές συνέπειες: Θα επιταχύνει δραματικά το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και την ανάδυση ενός πολυπολικού μετα-αμερικανικού κόσμου εν μέσω κραδασμών προσαρμογής με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου