ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ !...

Για ολονών την καμπούρα υπάρχουν ράμματα και όλων η μούρη είναι για φτύσιμο ! Από που ν΄ αρχίσουμε και που να τελειώσουμε : από τους "αντάρτες" εισαγγελείς, που τη μια μέρα έριξαν τη "βόμβα" τους και την άλλη την κατάπιαν, από τους πολιτικούς, που τσίμπησαν κι έβγαλαν μύδρους ζητώντας "πλήρες φως", κάνοντας τους αμέτοχους και τους τάχα έκπληκτους, από τους δημιοσιοκάφρους, που σήκωσαν το θέμα στα ουράνια κι έσπευσαν να διαβεβαιώσουν για "ονόματα που κατέθεσαν οι παραιτηθέντες..." και τώρα υποχρεώνονται να μαζέψουν τα σάλια και τις βλακείες τους, μιλώντας, ως συνήθως, για φιάσκο των ...άλλων ! Να μην πω πολλά και για τους χαχόλους, που διάβασαν πίσω από τα γράμματα και τις λέξεις και αποφάνθηκαν, πως οι "πεπόνηδες", μιλώντας για παρεμβάσεις και πιέσεις, εννοούσαν την οικογένεια ...Παπανδρέου !...

Το "κουσούρι" στην Ελλάδα είναι γενικό κι αφορά τους πάντες ! Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, γεγονός, πως το ιδιοσυγκρασιακό σπορ της φυλής είναι η ...φούσκα ! Το "μπαμ" του σκασίματός της, κορυφαία ηδονική συνήθεια... Αν αυτό μοιάζει με τη μαλακία ; Μα δεν μοιάζει είναι !...

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ PSI !...

Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει ήδη στείλει το γράμμα της στον Αϊ-Βασίλη. Θέλει PSI και τίποτα άλλο. Η αγορά όμως λέει κάτι διαφορετικό. Η αρχική συμφωνία του PSI προέβλεπε ένα «κούρεμα» της τάξεως του 21% στην καθαρή παρούσα αξία. Από την αρχή είχαμε τονίσει πως η συμφωνία δεν ήταν επωφελής για την Ελλάδα («Ημερησία», 30 Ιουλίου του 2011).

Στην πραγματικότητα όμως, η λογική του PSI+ ήταν και είναι λανθασμένη. Για το λόγο αυτό εγκαταλείφθηκε από τους Ευρωπαίους. Είναι μυστήριο γιατί επιμένουν στην εφαρμογή του για την Ελλάδα. Ίσως γιατί δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν μαζί μας και ίσως γιατί και η ελληνική κυβέρνηση δεν ασχολείται με το θέμα σοβαρά. Η καινούρια όμως συμφωνία κατόρθωσε να είναι δυσμενής και για την Ελλάδα αλλά και για τους ομολογιούχους.

Η αναδιάρθρωση χρέους είναι μία εξαιρετικά λεπτή διαδικασία έχοντας και την επιπρόσθετη εμπλοκή της δήθεν εθελοντικής διαδικασίας. Τα ομόλογα διαπραγματεύονται γύρω στο 25%-40% και πάρα πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες τα έχουν ήδη εγγράψει κοντά σε αυτές τις τιμές έχοντας απορροφήσει μεγάλο μέρος της ζημιάς. Το PSI, τους καλεί να τα ανταλλάξουν με νέα, που θα έχουν περίπου την ίδια αξία με αυτήν που έχουν τιμολογήσει στο χαρτοφυλάκιό τους. Εάν όμως δεν συμμετάσχουν στο PSI, ενδέχεται να πάρουν 100 σε περίπτωση που αποφευχθεί η χρεοκοπία. Σε περίπτωση που η Ελλάδα χρεοκοπήσει και τυπικά, θα πάρουν πάλι κοντά στο 30% (υπόθεση). Άρα η λογική των τραπεζιτών, λέει ότι είναι καλύτερα εκτός PSI, παρά εντός, παρέα με την ΕΚΤ (45 δισ.).

Το PSI δεν είναι η καλύτερη λύση για την Ελλάδα στις σημερινές συνθήκες της αγοράς. Η αρχική ιδέα των Γερμανών ήταν η τιμωρία των ιδιωτών ομολογιούχων και η μείωση του χρέους. Η τιμωρία όμως των ομολογιούχων από την Ελλάδα δεν πρέπει να είναι ο στόχος και ούτε είναι προς όφελος της Ελλάδας. Η Ελλάδα πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για τρία πράγματα.

1) Επιτόκιο εξόδου. Δηλαδή η απόδοση με την οποία θα διαπραγματεύο-νται μετά την αναδιάρθρωση.

2) Πιστοληπτική αναβάθμιση μετά την αναδιάρθρωση.

3) Βιωσιμότητα του χρέους μετά την αναδιάρθρωση.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Δυστυχώς, το PSI με τη σημερινή του μορφή δεν πληροί τους τρεις αυτούς στόχους. Και τούτο, διότι οι ομολογιούχοι απαιτούν υψηλά τοκομερίδια καθιστώντας τη βιωσιμότητα και το επιτόκιο εξόδου προβληματικό. Η Ελλάδα θα χρειαστεί να δανειστεί ξανά για να πληρώσει τα νέα τοκομερίδια. Προσθέτοντας την αλλαγή σε αγγλικό δίκαιο και τις εγγυήσεις από το EFSF, τότε έχουμε ένα πραγματικό γόρδιο δεσμό. Το τραγελαφικό στην όλη υπόθεση είναι πως οι Ευρωπαίοι εμπιστεύονται και επιζητούν την προστασία του αγγλικού δικαίου αντί κάποιου άλλου. Μόνη εναλλακτική λύση η «εθελοντική» προσφορά επαναγοράς.

Υπάρχει όμως εναλλακτική λύση στο PSI. Πολύ απλά να δώσουμε 35% (περίπου) και να επαναγοράσουμε τα χρέος μας. Ούτως ή άλλως οι μόνοι που θα συμμετάσχουν στο PSI είναι όσοι πιεστούν από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αντί λοιπόν να ανταλλάξουμε τα παλιά με τα καινούρια ομόλογα κάνουμε «εθελοντική» προσφορά στο 35%. Τα προτερήματα αυτής της λύσης είναι:

Το χρέος μειώνεται στο 120% του ΑΕΠ από την πρώτη κιόλας μέρα. (15% αποχή από τη διαδικασία και με την ΕΚΤ να πάρει 70% της ονομαστικής).

Η Ελλάδα δεν πληρώνει τόκους και χρεολύσια για 10 χρόνια που είναι η περίοδος χάριτος των δανείων μας.

Η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί να αποδεχθεί το αγγλικό δίκαιο στα ομόλογα. Μόνο στα διμερή δάνεια προς το EFSF (όπως και τώρα).

Οι ομολογιούχοι παίρνουν ρευστό, δεν θα έχουν άλλες ζημίες και ούτε οι τράπεζες θα είναι αναγκασμένες να κάνουν περαιτέρω προβλέψεις ή διαχείριση ρίσκου. «Τιμωρούνται» δε ακόμα πιο αυστηρά αλλά από την αγορά.

Η Ελλάδα καθαρίζει όλο το στοκ των ομολόγων της. Τα καινούρια ομόλογα θα μπορούν να έχουν ρήτρες συλλογικής δράσης και ό,τι άλλο θέλουμε.

Η Ελλάδα θα βελτιώσει κατά πολύ τη βιωσιμότητα του χρέους της αλλά και την πιστοληπτική της ικανότητα άμεσα.

Αγοράζοντας και καταστρέφοντας τα ομόλογα, απομακρύνεται ο κίνδυνος πιστωτικού γεγονότος από ενεργοποίηση των ρητρών που υπάρχει σε πολλά ομόλογα του ΟΣΕ αλλά και της ελληνικής δημοκρατίας.

Η Ελλάδα θα πάει σε επιλεκτική χρεοκοπία όπως και με το PSI για όσο καιρό ισχύει η προσφορά.

Θα ρωτήσετε όμως, πού θα βρούμε τα λεφτά για την υλοποίηση της εν λόγω λύσης. Χρειάζονται περί τα 105 δισ. ευρώ. Αν υπάρξει συμφωνία με τους κατόχους, τότε τα ομόλογα σε βάθος 12 μηνών θα μπορέσει να τα «σηκώσει» το EFSF.
Συμπέρασμα Το PSI ήταν πάντα μια κακή επιλογή που προωθήθηκε από πολιτικούς. Η αγορά δίνει όμως πάντα καλύτερες λύσεις και αυτήν τη στιγμή λέει ξεκάθαρα μέσω των τιμών ότι η καλύτερη λύση είναι η προσφορά επαναγοράς και όχι η ανταλλαγή με νέα ελληνικά ομόλογα. Χρειάζονται άμεσα πρωτοβουλίες από την ελληνική πλευρά.

Ανδρέας Κούτρας

"Η Ν.Δ. ΜΕ ΕΜΠΛΕΞΕ" !...

Επιλογή και απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ ήταν οι αποκαλούμενες ιερές ανταλλαγές, ανέφερε στην απολογία του ο προφυλακισμένος ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ.

«Δεν θέλαμε τις ανταλλαγές, αλλά μας επιβλήθηκαν από την τότε κυβέρνηση για να ικανοποιηθούν οι τοπικοί φορείς που δεν μας ήθελαν εκεί», ήταν η απάντηση που έδωσε ο κατηγορούμενος σε μία από τις δεκάδες ερωτήσεις που του έθεσε η εφέτης ειδική ανακρίτρια Ειρήνη Καλού, η οποία είχε και τη γνώμη ότι ο ηγούμενος πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή.

Στην πολυσέλιδη απολογία του, που παρουσιάζουν «Τα Νέα», ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου περιγράφει τις σχέσεις που είχε αναπτύξει στο πλαίσιο των πνευματικών του καθηκόντων με πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής όπως με τον άλλοτε διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου Γιάννη Αγγέλου και τον πρώην υπουργό Θεόδωρο Ρουσόπουλο.

Αρνείται όμως με κατηγορηματικό τρόπο ότι κάποιος από αυτούς είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στην υπόθεση των ανταλλαγών και πολύ περισσότερο ότι ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε τη γνωριμία τους και την εξουσία που εκείνοι είχαν για να προχωρήσει το σχέδιο των ανταλλαγών ακινήτων μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και της Μονής Βατοπαιδίου.

Επιπλέον ο Εφραίμ αναφέρεται σε επαφές που είχε και με άλλους πρώην υπουργούς της ΝΔ, ισχυριζόμενος μεταξύ των άλλων:

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Για τον Πέτρο Δούκα: «Στον κ. Δούκα υποβάλαμε δύο αιτήματα. Ενα ήταν η απόδοση της διαχείρισης της λίμνης και το δεύτερο ήταν να μας αποζημιώσει εκείνο το τμήμα των παραλίμνιων που είχε δοθεί σε κατοίκους της περιοχής. Ο κ. Δούκας στα λίγα λεπτά που μας δέχτηκε στον διάδρομο, μας είπε ότι δεν είναι αρμόδιος και να πάμε στον κ. Σάββα Τσιτουρίδη».

Για τον Σάββα Τσιτουρίδη: «Το ίδιο αίτημα επαναλάβαμε λίγες μέρες μετά και μάλιστα εγγράφως στον κ. Τσιτουρίδη, υπουργό τότε Αγροτικής Ανάπτυξης, όταν τον επισκεφθήκαμε μαζί με τον μοναχό Αρσένιο στο υπουργείο».

Για τον Ευάγγελο Μπασιάκο: «Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2004 επισκεφθήκαμε τον υπουργό κ. Μπασιάκο. Αυτός μόλις είχε αναλάβει και μας είπε ότι είχε ενημερωθεί από τον κ. Αλέξανδρο Κοντό για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή του μετοχιού και ότι δεχόμαστε πολλές πιέσεις από τους φορείς και πάμε για συνολικές ανταλλαγές, δηλαδή ανταλλαγή της λίμνης και των παραλίμνιων εκτάσεων με αντίστοιχες εκτάσεις του Δημοσίου αρμοδιότητας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης».

«Η πάγια θέση της μονής είναι να μείνουμε εκεί σεβόμενοι την παράδοση της μονής μας, που τόσους αιώνες είναι εκεί και θέλει να συνεχίσει να παραμένει. Οι νομικοί μας σύμβουλοι μας είπαν ότι πρέπει να δεχτούμε τη θέση της κυβέρνησης να φύγουμε από τη λίμνη, γιατί αλλιώς θα είχαμε μακροχρόνιες διαδικασίες. Εμείς και συγκεκριμένα εγώ, λόγω της επαφής μου με τον πρίγκιπα Κάρολο και αφού μιλήσαμε, μού εξέφρασε τον ενθουσιασμό του να συνεργαστεί το Πριγκιπικό Ιδρυμα σε θέματα οικολογίας με το Βατοπαιδίου για το μετόχι της Ξάνθης», λέει σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της απολογίας του ο Εφραίμ.

…ΠΛΑΚΩΣΑΝ ΚΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ !...

Ε, καιρός ήταν ! Κοντά στους Γερμανούς και τους Γάλλους, να πλακώσουν κι οι Ρώσοι. Ανέκαθεν τρισυπόστατους δεν τους είχαμε τους προστάτες ; Ο καθένας με τον πόνο του και το ρόλο του.

Ο πιο πρόσφατος, ενέσκηψε ως θεματοφύλακας των συμβόλων της (κοινής) Ορθοδοξίας και των ιδιόμορφων φορέων της. Κατάλαβα καλά ή κάνω λάθος ; Ο Πούτιν υπονοεί δικαιώματά του στο ΄Αγιο ΄Ορος ; Τι είδους δικαιώματα ;

Πέρσι τέτοιο καιρό, ο Εφραίμ ήταν στη Ρωσία και πήγε και στο σπίτι του Βλαντιμίρ. Τι κουβέντες έγιναν ;

Μάλλον είναι πολύ πιο σύνθετο και σοβαρό το ζήτημα για να το δούμε στα πλαίσια μιας περίπτωσης με θρησκευτικό περιεχόμενο. Η ρωσική παρέμβαση, σε τόσο υψηλό επίπεδο, πολιτικό κι όχι (μόνο) εκκλησιαστικό, σε άλλα παραπέμπει κι αλλού οδηγεί : τη λειτουργία της κυρίαρχης ελληνικής πολιτείας αμφισβητεί, με ωμό και απαράδεκτο τρόπο, η απερίγραπτη, αμαρτωλή, ρωσική ηγεσία !

Αν υπάρχει και τώρα, η παραδοσιακή εγχώρια κακομοιριά και η ξενοδουλεία ; Αλίμονο !...

ΣΤΟ ΨΙΛΟ !...

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΝΕΡΟΥ !...

Κανένας κλάδος της ελληνικής οικονομίας δεν έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση, όσο εκείνος των ΜΜΕ. Από τους 8.000 περίπου δημοσιογράφους της χώρας μας, πάνω από 1.500 έχουν χάσει τη δουλειά τους την τελευταία διετία, σύμφωνα τουλάχιστον με τους ισολογισμούς των εισηγμένων επιχειρήσεων Τύπου. Άλλοι 1.500 στο «ALTER» και την «Ελευθεροτυπία» είναι ουσιαστικά άνεργοι, αφού καίτοι παραμένουν τυπικά στα μισθολόγια των επιχειρήσεών τους, δεν έχουν πληρωθεί εδώ και μήνες, ενώ είναι αμφίβολο αν θα πληρωθούν ποτέ.

Απλήρωτοι εδώ και μήνες, ή αντιμέτωποι με δραματικές καθυστερήσεις στην καταβολή των δεδουλευμένων τους, βρίσκονται και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοι σε μικρές πολιτικές, οικονομικές, περιφερειακές και αθλητικές εφημερίδες, site, κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και – κυρίως – περιοδικά. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν ακόμη δουλειά, έχουν υποστεί μειώσεις της τάξης του 20% στις αποδοχές τους και έχουν αναγκαστεί να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις (για να καταλάβετε για τι επίπεδα μισθών μιλάμε, φανταστείτε ότι σύμφωνα με την υφιστάμενη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ένας δημοσιογράφος με 10 χρόνια προϋπηρεσία αμείβεται περίπου με 1.100 ευρώ καθαρά. Μετά τις μειώσεις, οι καθαρές αποδοχές του έχουν κατέβει στα 900 ευρώ καθαρά ύστερα από δεκαετή καριέρα!). Σε ακόμη χειρότερη μοίρα βρίσκεται το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό των επιχειρήσεων τύπου, το οποίο έχει πραγματικά σφαγιαστεί.

Φυσικά, ο κλάδος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάντιά του. Η φούσκα της ελληνικής αγοράς ΜΜΕ συντηρείτο επί χρόνια χάρη στον πακτωλό κρατικής διαφήμισης, την υποχρέωση των Ανωνύμων Εταιρειών να δημοσιεύουν (επί πληρωμή φυσικά) τους ισολογισμούς τους σε εφημερίδες και τις παράπλευρες εργολαβίες των μιντιαρχών με το ελληνικό δημόσιο. Γι' αυτό και είχαμε επί τόσα χρόνια περισσότερες εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια και ραδιόφωνα από αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές. Τώρα που η κρατικές επιχορηγήσεις στέρεψαν, η διαφήμιση συρρικνώθηκε λόγω της κρίσης και η υποχρέωση δημοσίευσης ισολογισμών μετράει αντίστροφα, η φούσκα θα σκάσει και η ανεργία στο δημοσιογραφικό και τους παράπλευρους κλάδους θα ξεπεράσει το 70% (σήμερα βρίσκεται γύρω στο 50%).

Την επόμενη μέρα θα έχουν απομείνει μόνο όσες ειδησεογραφικές επιχειρήσεις πραγματικά αντέχει να σηκώσει το κοινό που έχει η χώρα, ενώ οι στρατοί των δημοσιογράφων που βγαίνουν κάθε χρόνο από ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΙΕΚ δεν θα βρουν ΠΟΤΕ δουλειά (εκτός ίσως από ελάχιστους και με εργασιακές συνθήκες γαλέρας). Τα πράγματα γίνονται χειρότερα λόγω του γεγονότος ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, λόγω ακριβώς των εξαρτήσεών της από το κράτος, αποδείχθηκε παντελώς αναξιόπιστη. Έτσι, κάθε προσπάθεια περιορισμού του ελλείμματος και δημοσιονομικού νοικοκυρέματος στο παρελθόν καταγγέλλονταν ως ανάλγητη και νεοφιλελεύθερη. Δεν είναι μόνο ότι ο λαϊκισμός πούλαγε και συνεχίζει να πουλάει. Είναι και ότι τα μίντια βασίζονταν ακριβώς στο χρήμα που μοίραζαν οι υπουργοί για να επιβιώσουν.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση όπου το προσωπικό συμφέρον των μιντιαρχών παρουσιάζονταν υποκριτικά ως δήθεν ενδιαφέρον για τα δεινά του λαού είναι τα αντιμνημονιακά λεγόμενα ΜΜΕ. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι την ίδια ώρα που καταγγέλλουν τον άτιμο τον νεοφιλελευθερισμό, ζητάνε από τους εργαζομένους τους τις πιο σκληρές θυσίες προκειμένου να επιβιώσουν οι εργοδότες. Διότι όλοι έχουμε υποστεί περικοπές στους μισθούς μας, αλλά ελάχιστοι όσες περικοπές, ή/και απολύσεις ή/και καθυστερήσεις πληρωμών, όσο οι εργαζόμενοι στο Ριζοσπάστη, την Τυποεκδοτική, τον 902 και το «Κόκκινο», δηλαδή τα επίσημα ΜΜΕ του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοίχως. Επίσης στην πρώτη γραμμή της αντιμνημονιακής ρητορικής, οι ιδιοκτήτες του ALTER και της Ελευθεροτυπίας αφήνουν τους εργαζομένους τους να πεινάνε (κυριολεκτικά) και τους ζητούν ουσιαστικά να συνεχίζουν να δουλεύουν χωρίς αμοιβή. Αν αυτό δεν είναι ακραία μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τότε τι είναι ;

Εξίσου υποκριτές οι τηλεπερσόνες που καταγγέλλουν το Μνημόνιο και την ανάλγητη Τρόικα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να διεκδικούν τα προηγούμενα χρόνια αμοιβές έως και 100πλάσιες των προβλεπόμενων από τη συλλογική σύμβαση, μολονότι γνώριζαν ότι αυτό αποτελεί και ακραία αδικία εις βάρος των συναδέλφων τους και θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των ΜΜΕ τους και άρα των μελλοντικών μισθών των απλών δημοσιογράφων. Με τα δανεικά λεφτά των τραπεζών, την εισφοροδιαφυγή, τη φοροδιαφυγή και την κρατική διαφήμιση πολλοί έγιναν τζάμπα μάγκες. Όσο για το ρεπορτάζ, την αιτιολογημένη γνώμη και την εμπεριστατωμένη άποψη, αυτές πέρασαν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανέξοδη καταγγελία και το κούνημα του δαχτύλου.

Ήλθε επιτέλους η ώρα λοιπόν να πέσουν οι μάσκες. Πριν πάρουμε στα σοβαρά τον καθένα που ακούμε να βγάζει αντιμνημονιακές κορώνες και πύρινους λόγους κατά του καπιταλισμού, να ψάχνουμε και λίγο τη συμπεριφορά του απέναντι στους συνεργάτες του, τους υφιστάμενους του, τους εργαζομένους του, αλλά και τη εν γένει στάση του στο δημόσιο βίο. Για παράδειγμα, πόσοι από τους μιντιάρχες που κράζουν για τη μείωση των συντάξεων, είναι εντάξει στις εισφορές τους απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία; Έλεος πια, πήξαμε στους αριστερούς τύπου Άκη σε αυτή τη χώρα.
Καλές γιορτές και καλή δύναμη σε όσους δοκιμάζονται...

Νικηφόρος Μαλεβίτης

ΔΕΝ Μ΄ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ !...

Σε κάτι από πρωτοχρονιάτικο "μποναμά" φέρνει η παρέμβαση του Γ. Παπανδρέου στα γενικότερα και τα εσωκομματικά πράγματα, ο οποίος, όμως, περιέχει κι ένα σαφές μήνυμα : μόνιμα και αποκλειστικά προσηλωμένος στο εθνικό ζήτημα και την πορεία της χώρας προς τη σωτηρία !

Η κατηγορηματική αυτή θέση, σημαίνει ορθά και κοφτά, πως οι όποιες άλλες διεργασίες και εξελίξεις δεν τον αφορούν και δεν ασχολείται !

Το ΠΑΣΟΚ, με επιλογή και ευθύνη του Παπανδρέου, αφού κέρδισε τις εκλογές το Νοέμβρη του 2009, στρατεύτηκε στην αντιμετώπιση του ελληνικού δράματος κι άσκησε εκείνη την σκληρή πολιτική - μονόδρομο, που ΟΛΟΙ οι άλλοι, χρόνια τώρα, την εξόρκιζαν και την προσπερνούσαν.

Το κρίσιμο αυτό έργο δεν τελείωσε, συνεχίζεται με τη στήριξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ από μία κυβέρνηση ευρείας στήριξης και το συμφέρον της χώρας επιτάσσει - δραματικά - την ολοκλήρωσή του. Κάθε πρόσκαιρη ανακοπή της πορείας διάσωσης μπορεί ν΄ αποβεί μοιραία, και συνεπώς, κάθε ενέργεια και συμπεριφορά υπονόμευσης και ανατροπής της κυβέρνησης, αποτελεί νάρκη στα θεμέλια της Ελλάδας.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η δικαίωση του ΠΑΣΟΚ, θα έρθει από την ολοκλήρωση της τιτάνιας προσπάθειας ξεπεράσματος της κρίσης με την παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια κι όχι από την πρόωρη και ανώφελη ετυμηγορία, του εκλογικού σώματος, σε μια συγκυρία ρευστή και μεταβατική ! Δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε ανάγκη, αυτή τη στιγμή πρόταξης των όποιων κομματικών, πολύ περισσότερο, δε, παρεϊστικων ή προσωπικών μικροσυμφερόντων και ενασχόλησης με την προώθησή τους. Πόσο, μάλλον, όταν πρόκειται για σχεδιασμούς και διαδικασίες, συγκεκριμένων πηγών και αφετηριών !...

Οι μικροκομματικές επιδιώξεις, οι υπαρξιακές αγωνίες και αναζητήσεις, στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ, δεν ενδιαφέρουν και δεν θα υπάρξει ενασχόληση μ΄ αυτές ! Δεν είναι η ώρα για να τεθεί στο τραπέζι και σε πρώτο πλάνο, ούτε το μέλλον του κόμματος, ούτε, φυσικά, το μέλλον κάποιων στελεχών και βουλευτών !

΄Οποιος έχει αντιληφθεί το εύρος και την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, δεν προτάσσει τα μικροσυμφέροντα και τις προσωπικές στρατηγικές, σπρώχνοντάς την, πιο κοντά στο γκρεμό, αλλά σκέφτεται και φέρεται υπεύθυνα και εθνικά, κάτι που ο Γ. Παπανδρέου έκανε και θα κάνει και στη συνέχεια !...

ΕΝΑΣ ΜΠΕΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗ Ν.Δ !...

Κάθε μέρα πέντε με δέκα τομεάρχες της Ν.Δ. βομβαρδίζουν με ανακοινώσεις τους υπουργούς από το ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν στη σημερινή κυβέρνηση, στο όνομα των αμαρτημάτων τους στην προηγούμενη. Μάλιστα ο τομεάρχης απασχόλησης Νίκος Νικολόπουλος έφτασε να ζητήσει την παραίτηση του υπουργού Γ. Κουτρουμάνη για το θέμα των επικουρικών συντάξεων. Στο όνομα υπαρκτών αδυναμιών -και άθλιων πρακτικών που κληρονομήθηκαν από το πρόσφατο παρελθόν-, η Ν.Δ. είναι ολοφάνερο ότι επιχειρεί να «ξηλώσει το πουλόβερ» της κυβέρνησης Παπαδήμου, για να «απελευθερωθεί» από τις όποιες δεσμεύσεις και να επιδοθεί απερίσπαστη στο σπορ της κατάκτησης της αυτοδυναμίας. Δυστυχώς στη διάθεση αυτή υποκύπτουν ακόμα και βουλευτές που άρθρωναν έναν πιο νηφάλιο πολιτικό λόγο το τελευταίο διάστημα. Αλλά φαίνεται ότι το χριστουγεννιάτικο event δεν καθορίζεται από αυτούς τις άγιες τούτες μέρες. Την παράσταση κλέβουν οι αντιμνημονιακοί της Ν.Δ., που κάνουν αντιμνημονιακά πάρτι με αντιμνημονιακές κομπανίες...

Στη Συγγρού το κλίμα τα τελευταία 24ωρα έχει αλλάξει. Η ατμόσφαιρα θυμίζει το διάστημα ακριβώς πριν από το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Η ηγεσία της Ν.Δ. επέλεξε τότε να στηρίξει το νυν πρωθυπουργό για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας. Τώρα ποιες είναι οι ενδείξεις ότι αυτή έχει αποσοβηθεί ώστε να κάνουν κάποιοι λόγο ακόμα και για «διαζύγιο» αμέσως μετά τις γιορτές; Ποιοι επενδύουν σε αυτό και γιατί; Υπάρχει η ανάγκη διερεύνησης και εξήγησης αυτής της στροφής της Ν.Δ. Ίσως να παίζει ρόλο πως όσο το καταρρακωμένο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στα πρόθυρα διαδοχής -με όλα τα συμπαρομαρτούντα- τόσο η Ν.Δ. θεωρεί ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του αντιπάλου προς όφελός της. Σε αυτό συμβάλλει ασφαλώς και η στάση πρωτοκλασάτων του ΠΑΣΟΚ που αίφνης είτε ζητούν να τελειώνουμε με την κυβέρνηση Παπαδήμου είτε ανακαλύπτουν ότι μπορούσαμε και αλλιώς, χωρίς το Μνημόνιο, ανακαλύπτοντας όψιμα ο ένας μετά τον άλλον τον αντιμνημονιακό τους εαυτό....

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Αυτά όμως δεν εξηγούν τη νευρικότητα που επικρατεί στις κινήσεις της Συγγρού. Και αυτή έχει να κάνει μάλλον με την εκτίμηση ότι η εμπλοκή της Ν.Δ. στο κυβερνητικό σχήμα δεν της αποφέρει πολιτικά οφέλη και στέκεται εμπόδιο στο δρόμο προς την αυτοδυναμία. Οι δημοσκοπήσεις -για τις οποίες αρκετοί στη Ν.Δ. τρέφουν λαγνεία- φανερώνουν μια καθήλωση των ποσοστών του κόμματος, παρά τη δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Στα μεγάλα αστικά κέντρα -Αθήνα, Θεσσαλονίκη- η καθήλωση είναι ανησυχητική. Η δημοτικότητα του Αντ. Σαμαρά δεν απογειώνεται. Και την ίδια ώρα, η κομματική βάση της Ν.Δ. «βράζει» κατά της στήριξης της «δοτής» κυβέρνησης Παπαδήμου. Όλα αυτά ωθούν αρκετούς στη Ν.Δ. να θεωρούν την εμπλοκή στο κυβερνητικό εγχείρημα ως ένα μεγάλο μπελά. Το βλέπουν βέβαια από τα μέσα, με βάση τα παραμορφωτικά τους μικροκομματικά «ματογυάλια».

Αγνοούν γι' αυτό δύο παραμέτρους. Η πρώτη έχει να κάνει με μια εύστοχη διατύπωση του Φ. Κουβέλη ότι δηλαδή η στάση της Ν.Δ. μπορεί να δημιουργήσει ένα «πολιτικό γεγονός» που να οδηγήσει σε εκλογές -ακόμα και νωρίτερα από τα συμφωνηθέντα- όταν όλοι πια γνωρίζουν πως οι διαβουλεύσεις για το PSI, πολύ περισσότερο σήμερα, δεν επιτρέπουν να κοιμόμαστε αγκαλιά με το ημερολόγιο... Κοντολογίς, μπορεί να λογαριάζουν σε ηρωική έξοδο στη Ν.Δ., αλλά πόσο σταθμίζουν τους τεράστιους κινδύνους για τη χώρα; Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με μια απλή διαπίστωση: η Ν.Δ. δίνει εξετάσεις ευθύνης με τον τρόπο συμμετοχής της στην κυβέρνηση Παπαδήμου και κρίνεται ακριβώς γι' αυτό από τους πολίτες - όχι μόνο από το τι τάζει για μετά τις εκλογές. Η κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα -συνεπώς και στη Ν.Δ.- είναι τόσο βαθιά, που ένα κόμμα εξουσίας όφειλε να αντιληφθεί πόσο αναγκαίο είναι να στηρίξει το δύσκολο εγχείρημα Παπαδήμου και όχι να αλληθωρίζει προς το «αδειανό πουκάμισο» μιας μετέωρης αυτοδυναμίας.

Ευτύχης Παλλήκαρης

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ EBENEZER ...DRAGHI !...

Δεν θα καταφέρει ποτέ να τελειώσει με αυτούς τους ισολογισμούς των τραπεζών, και είναι ήδη παραμονή Χριστουγέννων. Έχει ζαλιστεί από τα πολλά νούμερα. Τόσο πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τόσες ρήτρες ασφαλείας, εγγυήσεις, αναχρηματοδοτήσεις… Αρχίζει να μισοκοιμάται. Βρίσκεται μία δεκαετία πίσω. Ένα χαρούμενο πρωινό γεμάτο αισιοδοξία, όταν ο κόσμος καλωσόριζε το νέο νόμισμα.

Πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή! Αυτοί οι ύπουλοι Βρετανοί αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο ευρώ, αλλά εμείς θα τους δείξουμε! Το ενιαίο νόμισμα θα ενώσει την Ευρώπη οικονομικά και συμβολικά και σύντομα θα απειλήσει το δολάριο στην πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος.

Αποκαθηλώνουμε τους Γιάνκηδες από τον θρόνο τους και αφήνουμε στο περιθώριο τους Βρετανούς. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Μέσα σε μία δεκαετία οι οικονομίες του βορρά και του νότου θα έχουν συγκλίνει σε μία μεγαλοπρεπή ισχυρή μηχανή. Το ευρώ θα είναι σαν το γερμανικό μάρκο, αλλά με πιο σκούρο χρώμα από τον ήλιο του νότου.

Ο Ebenezer δεν μπόρεσε να κρατήσει περισσότερο αυτές τις χαρούμενες σκέψεις. Ξύπνησε από θορύβους στην πόρτα του. Δύο άνδρες, ένας Ιταλός και ένας Ισπανός, είχαν απόλυτη ανάγκη από χρήματα. Ρώτησαν αν, υπό το πνεύμα των Χριστουγέννων, ο κ. Draghi θα μπορούσε να τους βοηθήσει και αυτοί σε αντάλλαγμα θα υποσχεθούν ότι θα σταματήσουν να είναι πολυέξοδοι. Πλάκα κάνουν; Νομίζουν ότι μπορεί απλώς να τυπώσει χρήμα; Αυτά τα κάνει ο ύπουλος ανταγωνιστής του σε έναν άλλο οίκο εκκαθάρισης και οδεύει προς την καταστροφή.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Ο Draghi άρχισε και πάλι να λαγοκοιμάται. Είχε, όμως, σπασμωδικά και περίεργα όνειρα. Έβλεπε την εικόνα ενός μικρού παιδιού από την Ελλάδα που οι γονείς του δεν μπορούσαν να του δώσουν το φάρμακο που απεγνωσμένα χρειαζόταν. Αποφάσισε ότι είναι απλώς κουρασμένος επειδή για τόση ώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να ισοσκελίσει τα βιβλία των τραπεζών. Μερικές φορές πετάχτηκε νομίζοντας ότι είχε βρει τα χρήματα που χρειαζόταν. Σχεδόν αμέσως, όμως, συνειδητοποιούσε ότι τελικά η διαφορά ήταν μεγαλύτερη από όση είχε εκτιμήσει αρχικά. Αν είχαμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα εξαρχής, τώρα δεν θα ήμασταν σε αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκε με καημό.

Δεν είχε πια κανένα νόημα. Καλύτερα να πήγαινε σπίτι του. Η ώρα είχε περάσει και εκείνος, εξουθενωμένος, έπεσε στο κρεβάτι. Σχεδόν αμέσως ονειρευόταν. Να και πάλι αυτό το μικρό αγόρι από την Ελλάδα. Οι γονείς του, ρακένδυτοι, θρηνούν. Το αγόρι πέθανε. Λες και ήταν χαρακτήρας από αυτές τις φθηνές μελοδραματικές ταινίες. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, σκέφτηκε ο Draghi. Τότε κοίταξε την ημερομηνία: 24 Δεκεμβρίου 2015. Έβλεπε στο μέλλον. Αχ, αν μπορούσε μόνο να δει τις τιμές των μετοχών εκείνη την ημέρα, θα έβγαζε μια περιουσία!

Λογικεύτηκε. Άρχισε να σκέφτεται το αγόρι και όχι το ταλαίπωρο νόμισμά του. Αν ο μικρός Τίμαιος πεθαίνει το 2015, τότε υπάρχει ακόμη χρόνος να σωθεί. Ποιο ήταν και πάλι το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει; Το φάρμακο υπάρχει και έχει δοκιμαστεί πολλές φορές. Το αποτέλεσμα δεν είναι απολύτως βέβαιο και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και από τον ασθενή. Συνήθως, όμως, η θεραπεία έχει αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν οι μικροί Έλληνες θέλουν να σωθούν, θα πρέπει να τους επιτραπεί να φύγουν από το πολύτιμο ευρώ και (μακριά από εμάς) να κάνουν υποτίμηση.

Άρχισε να σκέφτεται πώς μπορούσε να γίνει αυτό το σχέδιο. Τον πήρε και πάλι ο ύπνος. Νάτος και πάλι ο μικρός Τίμαιος. Δείχνει τόσο χαρούμενος και υγιής παίζοντας στην παραλία. Πίσω του, εκατοντάδες τουρίστες που απολαμβάνουν τον ήλιο και ούζο σε καταπληκτικές τιμές, με την ευγενική συνδρομή των νέων πτήσεων της Ryanair στα ελληνικά νησιά. Ίσως πάει και ο ίδιος κάποια στιγμή εκεί, σκέφτηκε, και κοιμήθηκε και πάλι μέχρι το πρωί των Χριστουγέννων.

Του Neil Collins από FINACIAL TIMES - Euro2day

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !...

Πατήστε ΕΔΩ για να δείτε την κάρτα !

ΣΥΜΦΟΡΗΣΗ !...

Έχουμε και λέμε :

1) Για το σκάνδαλο στο δήμο Θεσσαλονίκης στη φυλακή βρίσκονται εδώ και καιρό οι Σαξώνης -Λεμούσιας (ο δεύτερος δεξί χέρι του Παπαγεωργόπουλου). Έπονται όπως φαίνεται και άλλοι.

2) Για το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων στη φυλακή οδηγήθηκαν πατήρ και υιός Πρινιωτάκη καθώς και ο αξιότιμος κος Καπράνος πρόσφατα.

3) Για το σκάνδαλο Βατοπεδίου - κατά φαντασία μας κατά τον ΣΚΑΙ και πολλούς άλλους - προφυλακιστέος σήμερα ο άγιος πατήρ Εφραίμ.

4) Για το σκάνδαλο ΑΣΠΙΣ στη φυλακή ο Ψωμιάδης εδώ και 1,5 χρόνο.

5) Στη φυλακή και ο έτερος Ψωμιάδης - στα Σκόπια. Ο τρίτος Ψωμιάδης - ο πολιτικός της ομάδας των συνεπίθετων - την γλίτωσε με τριετή αναστολή. Εσχάτως θα τον πετύχετε στου Παπαδάκη ελλείψει Αυτιά .

6) Στη φυλακή Μπέος και Τσακογιάννης για τα στημένα.

Είναι μετά ο Παπαιωάνου να μην ψάχνει απελπισμένος τρόπους να αποσυμφορήσει τις φυλακές;

Όλοι οι παραπάνω πήγαν φυλακή με κυβέρνηση Παπανδρέου. Προσωπικά αμφιβάλλω πολύ αν είχε γίνει το ίδιο με κυβερνήσεις Καραμανλή και ανθρώπους στην Δικαιοσύνη σαν τον Κεδίκογλου και τον Σανιδά.

Αφιερωμένο σε όσους λένε ότι είναι όλοι ίδιοι. Προσωπικά φοβάμαι ότι στο μέλλον θα νοσταλγήσουμε την κυβέρνηση Παπανδρέου και τα όσα - λίγα κατά τη γνώμη μου - πέτυχε στον τομέα της κάθαρσης...

Τόγραψε ανώνυμος σχολιογράφος...

ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΙ !...

΄Οπως και να το κάνουμε είμαστε λαός ...χαρισματικός. Η ιστορία μας, παλιά και πρόσφατη, το αποδεικνύει, καθώς, αν και μια χούφτα, κάνουμε τον Κόσμο ολάκερο ν΄ ασχολείται μαζί μας. Το γιατί, όπως λέει το λαϊκό άσμα "δεν έχει καμιά σημασία...!".

΄Οχι που θ΄ αφήναμε στο απυρόβλητο και τη διαδικασία, κατ΄ άλλους θεσμό, των συμμαχικών κυβερνήσεων, (ή συνεργασίας ή ευρείας συμμετοχής ή έκτακτης ανάγκης ή εθνικής ενότητας ή και το λουρί της μάνας !...). Από ...λογοπαιγνία, σκίζουμε οι μπαγάσηδες...

Η κυβέρνηση Παπαδήμου γεννήθηκε, μετά από άκρως επώδυνο τοκετό, για να προχωρήσει μια πολιτική, που δεν αντέχονταν και δεν έβγαινε από ένα και μόνο κόμμα. Μια πολιτική πράγματι εθνικής ανάγκης και απ΄ αυτές που δεν είναι συνυφασμένη με πρόσκαιρα αποτελέσματα ή πρόσκαιρα ωφελήματα, γι αυτό και δεν συνδυάζεται με μπράβο και επαίνους, τουλάχιστον για τώρα.

Δυστυχώς, η "ιατρική" επιβεβαιώνεται στο ό,τι τα προβλήματα στην κύηση και τη γέννα, επηρεάζουν το "τέκνο" : η τωρινή κυβέρνηση είναι προβληματική !...

Τόσο οι συμμετέχοντες σ΄ αυτήν, όσο και οι απ΄ έξω, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσαλώσουν, σε μια συμπεριφορά και μια λειτουργία, όχι απλά ιδιοτελή και μικροπολιτική, αλλά επικίνδυνη και εν πολλοίς επιβλαβή για τη χώρα.

Οι "συνεργαζόμενοι" κάνουν κάθε τι για να δείξουν, πως μπορούν οι πολιτικοί να κυβερνούν αντιπολιτευόμενοι ή, (ταυτόχρονα και παράλληλα), να αντιπολιτεύονται κυβερνώντας, ενώ οι μη συνεργαζόμενοι πάτησαν στο τέρμα το γκάζι στην διαδρομή "της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση" !! Είπαμε, χαρισματικοί, και, στο πολιτικό προσωπικό. ΄Αλλωστε το δείχνουν τα ...έργα τους !... 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια..

.
΄Ολοι φτιάχνουν τις κυβερνήσεις συνεργασίας για να προσφέρουν και να προσθέσουν, εμείς την κάναμε για πάρουμε και ν΄ αφαιρέσουμε. Ορισμένοι την είδαν ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, άλλοι ως πάγκο εκτέλεσης ταχυπολιτικών τρυκ και κόλπων κι άλλοι ως πασαρέλλα επίδειξης της πολιτικής τους γκαρνταρόμπας.

Τι να περιμένει κανείς από κυβερνώντες που λειτουργούν με το βλέμμα στραμμένο, όχι στο σήμερα και στα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες της χώρας, αλλά στο αύριο και στην ψηφοθηρία για λογαριασμό της πάρτη τους ή του κόμματός τους ;

Κι όμως, το "παιδί" αυτό, το πρώτο μετά από δεκαετίες ολόκληρες, θα μπορούσε να κάνει πράματα και θάματα και ν΄ αποδείξει, στην πράξη, πως το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, μπορεί να διορθωθεί και ν΄ ανανήψει και στο έργο του και στη συνείδηση του λαού.

Οι ...χαρισματικοί πολιτικοί μας αποδεικνύονται ανάξιοι του ρόλου και της αποστολής τους, βαθιά μολυσμένοι και βαθιά νυχτωμένοι, άξιοι, μόνο, για την καληνύχτα του ελληνικού λαού, ως προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα και τους συγκεκριμένους πολιτικούς σχηματισμούς !...

ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !...

Εντεκα βουλευτές (*) εμφανίζονται να μη δικαιολογούν πού κατέληξαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία ο καθένας τους απέσυρε από τους τραπεζικούς λογαριασμούς του και, σύμφωνα με δηλώσεις των αρμοδίων για το «πόθεν έσχες παραγόντων της Βουλής, το θέμα θα ερευνηθεί. Και η απορία είναι απλή: για ποιον λόγο δεν έχει ήδη ερευνηθεί; Πόσες μέρες χρειάζονται για να κληθούν οι συγκεκριμένοι βουλευτές και να δικαιολογήσουν -ή να μην καταφέρουν να δικαιολογήσουν- πού πήγαν τα χρήματα αυτά; Δύο; Τρεις; Παραπάνω όχι.

Μου είναι αδύνατο να υπολογίσω πόσες φορές πρέπει να έχω γράψει από το 1975 μέχρι σήμερα για την κοροϊδία του δήθεν ελέγχου της εξέλιξης της οικονομικής κατάστασης των πολιτικών. Ή της κοροϊδίας να δημοσιοποιούνται λίγες μέρες πριν μπει το 2012 στοιχεία για το 2009; Γιατί περί κοροϊδίας πρόκειται. Και μάλιστα ξεδιάντροπης, μια και συνεχίζεται επί τόσα χρόνια.

Ας υποθέσουμε ότι αποφασίζει η Βουλή να ελέγξει όχι τα οικονομικά μίας μόνο χρονιάς, αλλά της συνολικής πολιτικής έως τώρα πορείας των 300 μελών της. Τι χρειάζεται για να γίνει η δουλειά; Δύο ή τρεις δημοσιογράφοι και ισάριθμοι λογιστές. Από άποψη στοιχείων θα χρειαστούν το πρώτο και το τελευταίο «πόθεν έσχες» του καθένα και όλες οι φορολογικές δηλώσεις του, κυρίως η τελευταία πριν από την είσοδό του στη Βουλή. Κι από άποψη χρόνου δύο ή, το πολύ, τρεις μήνες.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Δεν αμφιβάλλω ότι ειδικότεροι στους ελέγχους σχετικών θεμάτων μπορεί να χρειαστούν λιγότερο χρόνο και να καταλήξουν σε εγκυρότερα συμπεράσματα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι μια δημοσιογραφική ερευνητική ομάδα με την προαναφερθείσα λογιστική υποστήριξη μια χαρά θα την έκανε τη δουλειά. Αλλωστε, μικρός είναι ο τόπος μας, λίγο ή πολύ γνωριζόμαστε ο ένας με τον άλλον, ξέρουμε ποιες είναι οι περιπτώσεις που θα πρέπει να ερευνηθούν διεξοδικά και ποιες εκείνες που θα βρεθούν καθαρές.

Ωστόσο, τέτοια έρευνα δεν υπάρχει περίπτωση να τη δούμε στο ορατό μέλλον. Το λέει και η παροιμία, άλλωστε. «Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Και στην περίπτωση των «πόθεν έσχες» των πολιτικών, το «κοσκίνισμα» ή το δούλεμα ή η κοροϊδία, δώστε όποια ονομασία θέλετε, έχει εξελιχθεί σε επιστήμη.

Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος

(*)  Είναι δέκα, γιατί ο Πάγκαλος δικαιολόγησε...

ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ !...

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΔΙΠΟΛΟ !...

Mε ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Kωστή Στεφανόπουλο, τα ηγετικά στελέχη του κομματικού συστήματος δείχνουν να μην κατανοούν ότι η πραγματικότητα γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη μετά την πρόσφατη σύνοδο της E.E. Tο δημοσιονομικό σύμφωνο που επέβαλαν η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, με κεντρικό στόχο τη σταθεροποίηση του ευρώ, αυξάνει την πιθανότητα οι δημοσιονομικά «προβληματικές» χώρες-μέλη, κάποια στιγμή, να βρεθούν εκτός της ζώνης του ευρώ. Kαι πρώτη στη λίστα αυτή είναι η χώρα μας.

Tο να ομφαλοσκοπούμε εάν μας αρέσει ή όχι η πολιτική της Mέρκελ, που εδράζεται πρωτίστως στη δημοσιονομική πειθαρχία, ανήκει στη σφαίρα της ρητορείας των πολιτικών και της αυταρέσκειας κάποιων δημοσιογράφων.

Στην προσπάθεια για την αποφυγή της χρεοκοπίας θα έπρεπε τα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου να είχαν άμεσα καταλήξει σε δυο κοινές αποφάσεις: Nα προεκτείνουν για αρκετούς μήνες, αν όχι μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013, το χρόνο των εκλογών και ταυτόχρονα να ταυτιστούν με την απαρέγκλιτη υλοποίηση όλων των μεταρρυθμίσεων για τις οποίες έχουμε δεσμευτεί. Aυτές άλλωστε είναι ζωτικές για να μπει, σταδιακά, η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Όμως, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Πολύ σωστά ο Kωστής Στεφανόπουλος κατέστησε σαφές πως πρόωρες εκλογές «θα βλάψουν τα συμφέροντα της χώρας». Έχει επίσης δίκιο όταν σημειώνει ότι το ζητούμενο είναι ο νυν πρωθυπουργός να μπορεί να παύει και να διορίζει υπουργούς - δηλαδή να κυβερνά, με την έγκριση βεβαίως της πλειοψηφίας του Kοινοβουλίου. (απόψεις που άλλωστε διατύπωσε με θάρρος και η Άννα Διαμαντοπούλου). Άλλωστε η αποστολή του δεν είναι, παρά τα όσα επιπόλαια συμφώνησαν οι τρεις κομματικοί αρχηγοί - εμβαλωματική. Aλλά η ουσιαστική υλοποίηση τομών. Tομές και όχι μπαλώματα απαιτούν οι κρισιμότατες περιστάσεις. Aυτό το κατανοεί η κοινή γνώμη, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Oι πολίτες δεν θέλουν τον Λ. Παπαδήμο ως παρένθεση ελαχίστων μηνών.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Tαυτόχρονα η αποστολή του Λ. Παπαδήμου δεν εξαντλείται στο PSI. Zητούμενο είναι και οι μεταρρυθμίσεις, προς τις οποίες είναι διαχρονικά αλλεργικό το κομματικό σύστημα. Ένα κομματικό σύστημα που κατάφερε να δημιουργήσει μια κυβέρνηση τύποις συμμαχική, ενσωματώνοντας παρατάξεις που την αντιπολιτεύονται. Tαυτόχρονα παραμένουν στους κόλπους της υπουργοί αντίπαλοι των μεταρρυθμίσεων. Γι' αυτό η εφεδρεία και η αναγκαία δραστική περικοπή του προσωπικού στο δημόσιο τομέα εξελίσσεται σε φάρσα, καθώς ανακοινώθηκε πρωτοφανής αριθμός νεοπροσλαμβανομένων. Γι' αυτό υπουργοί σέρνουν τα πόδια τους στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων από τα φορτηγά στα ταξί, αλλά και σε άλλους κλάδους. Άλλωστε N.Δ. και ΛA.O.Σ συν οι λαϊκιστές του ΠAΣOK, θέλουν να φρενάρουν τις μεταρρυθμίσεις. Ώστε να τις προλάβουν οι εκλογές.

Γι' αυτό οι βιαστικές εκλογές και η αποφυγή των μεταρρυθμίσεων αποτελούν ένα καταστροφικό δίπολο. Mε ένοχο το κομματικό σύστημα. Kαι θύμα τη χώρα. Σε ώρες που κυριολεκτικά κρίνεται η τύχη του τόπου.

Γιάννης Λούλης

Ο ...ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ !...

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ !...

Απαισιόδοξος εμφανίστηκε ο Ντομινίκ Στρος Καν για την προοπτική που έχει η Ευρωζώνη να ξεπεράσει την κρίση, σε 45λεπτη ομιλία του στο Πεκίνο, μετά από ερωτήσεις δημοσιογράφων.

"Βλέπουμε τις ευρωπαϊκές χώρες να περνούν από το ένα σχέδιο διάσωσης στο άλλο, από τη μια σύνοδο κορυφής στην άλλη, πάντα χωρίς να παραδέχονται τις απώλειες, χωρίς να επιτρέπουν την ανάπτυξη και αποτυγχάνοντας να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη", τόνισε ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ στην ομιλία του.

Υπογράμμισε μάλιστα ότι "το ευρώ είναι στο μέσο του ποταμού" και ότι το γεγονός ότι η "νομισματική Ένωση δεν έχει υλοποιηθεί το καθιστά πολύ ευάλωτο" ενώ επισήμανε ότι "η βάρκα είναι έτοιμη να βουλιάξει". Επέρριψε δε ευθύνες για την κρίση τόσο στην Άγκελα Μέρκελ όσο και στο Νικολά Σαρκοζί, για τους οποίους είπε ότι δεν έχει πεισθεί ότι μπορούν να συνεννοηθούν και ότι πιθανώς αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν επιτρέπουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα να προχωρήσει.

Σε όσους δημοσιογράφους του έθεταν προσωπικές ερωτήσεις, πάντως, για το ερωτικό σκάνδαλο το οποίο τον ταλαιπώρησε, απαντούσε "ουδέν σχόλιο".

Τόνισε όμως ότι μια κατάρρευση της Ευρωζώνης δεν θα έλυνε την κρίση χρεών των κρατών μελών της. Μια θεμελιακή λύση στην κρίση χρεών θα έπρεπε να βασίζεται στην ανάπτυξη είπε ο Στρος Καν, και δεν θα έπρεπε να δίνεται υπερβολική σημασία στα μέτρα λιτότητας.

Στην αναφορά του για την Ελλάδα υπογράμμισε ότι είναι κρίμα που η στρατηγική του ΔΝΤ για τη χώρα μας δεν υιοθετήθηκε και δεν εφαρμόστηκε σωστά και χαρακτήρισε το ΔΝΤ δυσλειτουργικό.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

"Το όλο σύστημα δεν θεωρούσε την Ευρωζώνη ως ζώνη αλληλεγγύης όπως θα έπρεπε να είναι κάθε νομισματική ένωση. Μάλλον, η ιδέα ήταν ότι οι Έλληνες έπρεπε να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα δανείσουν στους Έλληνες αλλά συν ένα περιθώριο. Γιατί; Επειδή οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Από ηθικής πλευράς, δεν έχω κανένα σχόλιο. Από οικονομικής άποψης, όμως, σίγουρα δεν βοήθησε", τόνισε χαρακτηριστικά.

Σχετικά με τις ευρωπαϊκές τράπεζες υποστήριξε ότι υιοθετούν πολιτική πιστωτικής συρρίκνωσης στην αγορά αντί να καλύψουν τους κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας, κάτι που όπως είπε αποτελεί αρνητική εξέλιξη για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Σε όσους δημοσιογράφους του έθεταν προσωπικές ερωτήσεις, πάντως, για το ερωτικό σκάνδαλο το οποίο τον ταλαιπώρησε, απαντούσε "ουδέν σχόλιο".

Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ !...

Καθισμένος στην πολυθρόνα στο σπίτι του στην Αθήνα, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου δεν θα μπόρεσε να συγκρατήσει ένα πικρό χαμόγελο παρακολουθώντας την απόλυτη απομόνωση του David Cameron, στον απόηχο του βέτο στη συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες.

Η περιφρόνηση που λούστηκε ο κ. Cameron, στον οποίο επιδεικτικά επιτέθηκε ο Γάλλος πρόεδρος κ. Nicolas Sarkozy, προφανώς θα θύμισε στον κ. Παπανδρέου το σφυροκόπημα που είχε υποστεί ο ίδιος από την ευρωπαϊκή αδελφότητα στη σύνοδο στις Κάνες. Έχοντας τολμήσει να προτείνει να αποφασίσουν μόνοι τους οι Έλληνες πολίτες όσον αφορά την κλιμακούμενη αυστηρότητα των μέτρων λιτότητας που τους επέβαλε η Ε.Ε., ο κ. Παπανδρέου δέχτηκε ταπεινωτικές επιπλήξεις και στάλθηκε πίσω στην πατρίδα του για να αποσύρει το δημοψήφισμα και να παραιτηθεί.

Οι Βρετανοί μπορούν να παρηγορηθούν γιατί η Βρετανία εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα να επιλέξει -ορθά ή εσφαλμένα- να αντιταχθεί στον κανόνα των υπαγορεύσεων, ο οποίος δείχνει να έχει γίνει ο κανόνας στην ευρωζώνη όσο διογκώνεται η κρίση χρεών, παράλληλα με τη διαρκώς αυξανόμενη απελπισία των ηγετών της.

Μπορούν να στραβοκοιτάζουν τη «δικαιοσύνη του νικητή», που ο κ. Sarkozy και η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel έχουν επιβάλει στην Ελλάδα, αναλογιζόμενοι τα πλεονεκτήματα της στάσης του κ. Cameron στις Βρυξέλλες.

Παράδειγμα είναι η μοίρα των ελληνικών τραπεζών. Αυτά τα ιδρύματα δεν ήταν η αιτία του ελληνικού προβλήματος. Αντιθέτως, οι σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι το άμεσο αποτέλεσμα της δημοσιονομικής δυστροπίας της κυβέρνησης, που επιβλήθηκε επί υπερβολικά μεγάλο διάστημα εξαιτίας της αμέλειας των Βρυξελλών, και που τελικά απέκλεισε την ελληνική κυβέρνηση, και κατά συνέπεια και τις τράπεζες, από τις διεθνείς αγορές.

Βάζοντας αλάτι στην πληγή, οι τράπεζες τιμωρήθηκαν επιπρόσθετα με την υποχρεωτική αποφυγή του ρίσκου και τις επενδύσεις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, τα οποία μέχρι τις αρχές του έτους, μόλις, θεωρούνταν σχετικά ασφαλή, δεδομένου του πόσο χαμηλός ήταν τότε ο κίνδυνος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, πόσο μάλλον η Ευρώπη.

Τις ερχόμενες ημέρες, η BlackRock Solutions, ο διεθνής επενδυτικός οίκος που έχει κληθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος να αποτιμήσει ανεξαρτήτως την ποιότητα των δανειακών βιβλίων της χώρας, θα δώσει τα αποτελέσματά της. Παράλληλα, οι τράπεζες συμμετέχουν επίσης με το ΔΝΤ, την Ε.Ε., την ΕΚΤ και τους διεθνείς επενδυτές στον τελευταίο κύκλο διαπραγματεύσεων, που θα καθορίσει τις λεπτομέρειες του προτεινόμενου κουρέματος 50% στα κρατικά ομόλογα της Ελλάδας, που είναι απαραίτητη συνθήκη για τη νέα δόση δανείων στην Αθήνα.

Η κατάληξη όλων αυτών θα είναι ένα έλλειμμα κεφαλαίων για όλες τις ελληνικές τράπεζες, που, αν δεν καλυφθεί με ειδικά μέτρα όπως η άντληση κεφαλαίων και εκποιήσεις, πιθανότατα θα οδηγήσει σε, μεγαλύτερη ή μικρότερη, κρατικοποίηση. Η ανακοίνωση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος για την πρόταση έκδοσης προνομιούχων μετοχών 1 δισ. ευρώ στην ελληνική κυβέρνηση δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να αποφύγει να καταλήξει στα χέρια ενός απαξιωμένου δημόσιου τομέα. Μόνο ο χρόνος θα μπορέσει να πει σε ποιον βαθμό η ΕΤΕ και οι άλλες τράπεζες θα επιτύχουν.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες καταθέτες έχουν επιδείξει αξιοσέβαστο βαθμό ψυχραιμίας, καθώς κλιμακώνεται η κρίση. Αν και έχουν παρατηρηθεί αισθητές εκροές, δεν έχουν εκδηλωθεί μαζικές αναλήψεις όπως είχαν γίνει στη Northern Rock. Η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών πρέπει να είναι πολύ εκνευριστική για τις διοικήσεις τους, για να μην πούμε για τους πελάτες, δεδομένου ότι η διολίσθησή τους στην οικονομική άβυσσο παρουσιάζει τέλειο συγχρονισμό με την κακοδιαχείριση της κρίσης της ευρωζώνης από τους Ευρωπαίους ηγέτες.

Πρώτος και μεγαλύτερος ένοχος είναι το περίεργο ζευγάρι Merkel-Sarkozy, που έχει αναγάγει τη δαιμονοποίηση της Ελλάδας σε απόλυτη αιτία της κρίσης, μετατρέποντας με μαθηματική ακρίβεια αυτό που θα έπρεπε να είναι σχετικά μικρό και επιλύσιμο πρόβλημα σε πρώτου βαθμού κρίση εμπιστοσύνης για όλο το ευρωπαϊκό έργο.

Αποτυγχάνοντας να επιλύσει το ελληνικό πρόβλημα στην αρχή του, σε συνδυασμό με τις τραμπουκικές τακτικές του, το δίδυμο... Merkozy έχει οδηγήσει τους πολίτες των 27 μελών της Ε.Ε. σε κατάσταση που δεν φαντάζονταν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους πριν από 12 μήνες. Η απόρριψη από τον κ. Sarkozy του αιτήματος της Βρετανίας να επιλέξει μη συμμετοχή στη Συνθήκη για το City του Λονδίνου, επειδή οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι είναι εν γένει υπεύθυνοι για την κρίση, είναι ένα ανησυχητικό σημάδι ότι αυτός και οι σύμμαχοί του δεν έχουν μάθει τίποτα καθώς σκουντουφλάνε από τη μία σύνοδο στην άλλη. Θα ήταν μικρό το τίμημα που θα πλήρωναν για χάρη της ενότητας.

Τα προβλήματα των ελληνικών τραπεζών είναι άμεσο αποτέλεσμα του σκασίματος της φούσκας της ευρωπαϊκής ηγεσίας, όπως είναι και όλα τα άλλα προβλήματα. Καθώς παρακολουθούμε τον αγώνα τους να αποφύγουν την κρατικοποίηση, σίγουρα αξίζει πίσω από τη διαμάχη με τον κ. Cameron να αναζητήσουμε την ουσία και το όραμα της συμφωνίας που πέτυχαν οι 26 στις Βρυξέλλες.
Έχοντας αυτά κατά νου, ίσως μπορέσουμε να συγχωρέσουμε τον κ. Παπανδρέου που υπερασπίστηκε τη δημοκρατία και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον κ. Cameron που υπερασπίστηκε τις τράπεζές του.

Paul Betts - FINACIAL TIMES - Euro2day

Η ΠΑΣΑΡΕΛΑ Ή ΑΛΛΙΩΣ : ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΛΠΙΔΑΣ !

Από την παράσταση "ο Έμπορος της Βενετίας"...

Ακόμα κι αν το εν τρίτον απ΄ όσα καταμαρτυρούνται στους πολιτικούς να είναι αλήθεια και βάσιμα, θα περίμενε, κανείς, κάποιοι από τους πρωτοκλασάτους του συναφιού να εμφανίζονται συνειδητοποιημένοι, αυτοκρινόμενοι και, γιατί όχι, συγκλονισμένοι, "αισχυνόμενοι και ταπεινοί" !

Αμ, δε, όμως, κάθε άλλο παρά τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε και τέτοιες συμπεριφορές παρακολουθούμε, στις δύσκολες και κρισιμό-τατες ημέρες και καταστάσεις που ζούμε, ως λαός και ως χώρα.

Η κυρίαρχη αντίληψη, που έχει επικρατήσει στις τάξεις των πολιτι-κών "ταγών", (σε εισαγωγικά και μάλιστα, πολλά...), είναι η ακριβώς αντίθετη, από την πρέπουσα, δηλαδή, ανιστόρητη, αναίσθητη και προκλητική !

Με δυο λόγια : οι πάμπολλες και καθοριστικές ευθύνες του διαχρονι-κού πολιτικού προσωπικού για την κατάντια της χώρας, έχει καταγραφεί κι έχει καταλογιστεί, αποτυπώνεται, ποικιλοτρόπως, τόσο στις συμπεριφορές, όσο και στις προθέσεις του ελληνικού λαού, αλλά - "κοιτάξτε να δείτε", λένε - αυτό αφορά τους ...άλλους κι όχι εμάς, όχι εμένα !!! "Εγώ", τάχω ...πει, τάχω ...γράψει, νοιώθω διαχωρισμένος κι ας ήμουνα με τα μπούνια στις εξελίξεις, που καθόρισαν την πορεία προς τον γκρεμό !

"Εγώ", έκανα την αυτοκριτική μου, (στη γυναίκα μου ή το εικόνισμα του υπνοδωματίου μου...), ανέλαβα τις ευθύνες μου, (μιλώντας για τους πολιτικούς, γενικά και αόριστα κι όχι για τον εαυτό μου...), και, τώρα, νοιώθω αμόλυντος, καθαρός, έτοιμος να μπω στην "πασαρέλα" και να συμμετάσχω στο "εμπόριο ελπίδας", που αναπτύσσεται...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μεταπολιτευτική δομή του πολιτικού εποικοδομήματος μας τελείωσε κι όλα δείχνουν, πως επέρχεται η είσοδος σε μια μεταβατική, μετασχηματική, πλην επώδυνη, περίοδο, με τις επόμενες εκλογές - όποτε κι αν γίνουν, να λειτουργούν, απλά, ως επικυρωτική διαδικασία, των ήδη διαμορφωθέντων δεδομένων. Το πολιτικό σκηνικό θ΄ αλλάξει, με νέα σχήματα, νέα στελέχη και νέους αρχηγούς.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Σ΄ αυτή τη διαδικασία - την αναγκαία και απόλυτα δημοκρατική - είναι που παρουσιάζονται οι παραφωνίες επίλεκτων στελεχών, της απερχόμενης πολιτικής νομενκλατούρας, τα οποία κάνουν ό,τι προκλητικότερο για να δείξουν, πως στους μικροϋπολογισμούς τους, κάθε άλλο, παρά οι ανάγκες και το συμφέρον του λαού και της χώρας προτάσσονται. Οι προσωπικές στρατηγικές και οι αγωνιώδεις προσπάθειες εξασφάλισης ρόλου και στο νέο σκηνικό, είναι που εξελίσσονται και, φυσικά, προκαλούν.

Θλιβερό, συνάμα και τραγικό παράδειγμα, αυτό ορισμένων στελεχών του (υπό αναδόμηση κι αυτό), ΠΑΣΟΚ, που διαβλέποντες ή γνωρίζοντες τα περί νέου κεντροδεξιού κομματικού σχήματος, θεωρούντες δεδομένη και κατοχυρωμένη την ...αριστεροσύνη τους, στήνουν συνεχώς και εναγωνίως γέφυρες προς τη Δεξιά, αποβλέποντες σε μια καλή παρουσία στην οντισιόν, για την εξεύρεση των νέων ηγετών. Να η πασαρέλα σε μια διαδικασία, που εμπορεύεται την απόγνωση, αλλά και τις ελπίδες του σφαγιασμένου και ταπεινωμένου ελληνικού λαού !...

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ !...

Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι οικονομολόγος. Είμαι ένας απλός δάσκαλος, ένας σκεπτόμενος, που σκέπτομαι το παρόν και το μέλλον του λαού και του έθνους μας. Εχω πολλές φορές υποστηρίξει την ανάγκη οι άνθρωποι των γραμμάτων, αν είναι δυνατόν, όλοι να βγουν από τον πύργο τους, να ενδιαφερθούν για τα κοινά και να μεριμνήσουν για τα κοινά. Σήμερα η υποχρέωση αυτή γίνεται απαίτηση με τα δεινά που έχουν επισωρευθεί στον τόπο μας.

Με το αμέριστο ενδιαφέρον που απαιτούσε η στιγμή διάβασα το άρθρο του σεβαστού μας πρώην Προέδρου κ. Κωστή Στεφανόπουλου. Εχοντας πλήρη βέβαια ενημέρωση των νεοελληνικών συνθηκών προτείνει ιδανική λύση του πολιτικού μας προβλήματος της στιγμής: τη διετή παράταση της θητείας του Πρωθυπουργού κυρίου Παπαδήμου, που, εξουσιοδοτημένος νόμιμα, θα μπορούσε να συνεχίσει τη μεγάλη του προσπάθεια. Εχοντας, όσο μπορώ, υπόψη μου τη σύγχρονή μας περιπέτεια, νομίζω ότι μια τέτοια λύση δύσκολα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η πρόταση συζητήθηκε ευρύτερα. Ακούστηκαν διάφορες γνώμες, που υπαγορεύονται, νομίζω, από τη στυγνή πραγματικότητα. Πολλοί συστήνουν λιγότερο εκτεταμένη παράταση του βίου της σημερινής κυβέρνησης. Και ίσως έχουν δίκιο. Αλλά το παράλληλο πρόβλημα είναι πώς θα επιτύχομε τη μεταβολή του σημερινού πολιτικού συστήματος - πράγμα που είναι απολύτως αναγκαίο.

Βέβαια οι εκλογές θα δώσουν την εφικτή λύση στο πρόβλημα τούτο. Αναγκαία όμως είναι η ανανέωση της πολιτικής μας ζωής με την εμφάνιση, με την παρουσία νέων πολιτικών δυνάμεων, προοδευτικών προσώπων επιλεγμένων, ώστε να αλλάξει πάλι στον τόπο μας ό,τι πρέπει να αλλάξει. Οι νέοι πολιτικοί μας με το στηριγμένο στις νέες απαιτήσεις πολιτικό σύστημα να αφοσιωθούν με πάθος στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος του συνόλου, την αποφυγή των παλαιών συνηθειών, που εξώθησαν τη ζωή μας στα χείριστα άκρα, που δε χρειάζεται να τα κατονομάσομε.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Και για να επανέλθω στις αρχικές σκέψεις μου, πρέπει να ενισχυθεί ο Πρωθυπουργός όχι μόνο με την παράταση της θητείας του, αλλά και να αφεθεί ελεύθερος στην επιλογή των συνεργατών του, που θα πρέπει να είναι εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα με ικανότητες που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της σύγχρονης συγκυρίας.

Σχολιάζοντας τώρα τη σημερινή πολιτική κατάσταση θα διαπιστώσομε αδυναμίες βασικές στη σημερινή κυβέρνηση. Διερωτάται κανείς σήμερα: Αντιμετωπίζει αντιπολίτευση η σημερινή κυβέρνηση; Πρέπει να ομολογήσομε ότι όσοι σήμερα επιθυμούν χρονικό περιορισμό στη δικαιοδοσία της κυβέρνησης συγκροτούν εμφανώς αντιπολίτευση. Γιατί η κυβέρνηση με τη σημερινή της συγκρότηση και σε περιορισμένο χρονικό όριο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει το αληθινά δύσκολο έργο που έχει αναλάβει. Ο Πρωθυπουργός, το πιστεύουν ευτυχώς πολλοί, διαθέτει δυνατότητες. Χρειάζεται όμως επικουρία.

Ας επιτραπεί και τούτο να προσθέσω. Σήμερα ορισμένοι συντηρητικοί κύκλοι από το γεγονός της εκατονταετηρίδας του Ελύτη υποστηρίζουν το δίδαγμά του για ελπίδα. Ποιος όμως - διερωτώμαι - σοβαρός νεοέλληνας δεν εμπνέεται σήμερα από την ελπίδα για τη μελλοντική ανόρθωση του νέου ελληνισμού; Από την ελπίδα ξεκινούμε, όμως δε φτάνει η ελπίδα. Χρειάζεται η περίσκεψη. Χρειάζεται η σωφροσύνη. Χρειάζεται λιγότερος εγωισμός και στα άτομα και στα κόμματα τα σημερινά και εκείνα του μέλλοντος. Είναι ανάγκη να ξεπερνούμε τον εαυτό μας, όταν βρισκόμαστε ιδίως σε δύσκολες συνθήκες.

Εμμανουήλ Κριαράς

ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ !...

΄Οταν μια πολιτική και ο φορέας της (ή οι φορείς της...), έχουν καταγραφεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης ως τελειωμένοι, ό,τι και να κάνουν στο μεσοδιάστημα, μέχρι την αποκαθήλωσή τους, δεν πιάνει, δεν πείθει ! Τα μάτια όλων, οι προσδοκίες τους, είναι στραμμένες στην επόμενη μέρα τους κι όχι στο τι λένε ή σκαρφίζονται, πρόσκαιρα και όψιμα, προκειμένου να δείξουν. πως κάτι κάνουν...

Ο κανόνας αυτός ισχύει απόλυτα, για τους ευρωπαϊκούς ηγέτες, περιορισμένης ικανότητας, που βρέθηκαν στο τιμόνι της Ε.Ε. στις αρχές του 21ου αιώνα. Μέρκελ και Σαρκοζί κι ό,τι εκπροσωπούν και προωθούν, έχουν σφραγιστεί ως τελειωμένοι κι ό,τι κι αν πουν ή αποφασίσουν, λαοί, ΜΜΕ και αγορές τ΄ ακούν βερεσέ και περί άλλων τυρβάζουν και προετοιμάζονται.

Το σκηνικό αυτό, βέβαια, που διαμορφώνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει, δυστυχώς τις παρενέργειές του και στα ελληνικά ζητήματα, οι οποίες. κάθε άλλο, παρά θετικές είναι.

Η δυσπιστία και η καχυποψία για τις πράξεις των Μερκελοσαρκοζήδων, επεκτείνεται και σ΄ ό, τι κάνουν σχετικά με το ελληνικό πρόβλημα, με τις παρεμβάσεις, τις πολιτικές και τα μέτρα τους. Είναι συζητήσιμο και σηκώνει πολύ κουβέντα το ερώτημα αν είναι εγχώριας ή ευρωπαϊκής αφετηρίας, η κύρια αιτία της δυσπραγίας και των δυσκολιών αντιμετώπισης του ελληνικού ζητήματος. Και λέμε "κύρια αιτία", μιας και οι ευθύνες υπάρχουν κι εδώ κι εκεί...

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Υπ΄ αυτές τις συνθήκες κι αυτές τις διαπιστώσεις δεν διαφαίνεται καλύτερη και επωφελέστερη εσωτερική διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, από την ευρεία συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο, που υπάρχει, χάρη στις πρωτοβουλίες και τις προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου.

Ό,τι κι αν εκτιμηθεί, ό,τι κι αν υποστηριχθεί, στο εσωτερικό μέτωπο δεν μπορεί - και δεν υπάρχει - καμιά αξιόπιστη μονομερής και αυτοδύναμη πολιτική πρόταση και δύναμη, ικανή να αντεπεξέλθει στις ανάγκες και στις υποχρεώσεις, που συνεπάγεται η πορεία προς τη διέξοδο από την κρίση και το τέλμα.

Τα παραπάνω δεν μπορούν παρά να καθορίζουν την όποια πολιτική προσέγγιση της συγκυρίας στην Ελλάδα και, φυσικά, δεν μπορούν παρά να διαμορφώνουν τα βασικά πλαίσια της υπεύθυνης και πατριωτικής θέσης και στάσης, κάθε πολιτικού προσώπου και φορέα.

ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ !...

Η ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΜΟΛΟΤΟΦ !...

Την τελευταία χρονιά η χώρα μας έγινε ένας από τους κορυφαίους προορισμούς για... δημοσιογραφικό και φωτογραφικό «τουρισμό» από όλη την υφήλιο. Ουκ ολίγες φωτογραφίες από τις ελληνικές διαδηλώσεις συμπεριλαμβάνονται στα αφιερώματα των μεγάλων διεθνών ΜΜΕ για το έτος που τελειώνει σε λίγες μέρες.

Όμως, η μοναδική ελληνική φωτογραφία που θα συμπεριληφθεί στην πολύ μεγάλου κύρους ιντερνετική (και μοναδική πλέον) εκδοχή του Life για «τις φωτογραφίες της χρονιάς», θα υπήρχε και χωρίς το πλήθος των ξένων αποστολών και ανταποκριτών. Και αυτό γιατί ανήκει στην κυρία Μάρω Κουρή. Μια φωτορεπόρτερ που φωτογραφίζει και γράφει για 20 χρόνια, έχει βραβευτεί με το βραβείο SCOOP και έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα έντυπα της Ελλάδας και το εξωτερικό.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία προέρχεται από τη διαδήλωση της 19ης Οκτωβρίου και δείχνει έναν... πολύχρωμο άνδρα των ΜΑΤ την ώρα που μια μολότοφ εκρήγνυται ακριβώς πίσω του. Η ίδια η ιστορία αυτής της φωτογραφίας έχει πολλές διαστάσεις. «Αφενός δεν είναι μια φωτογραφία που βγήκε στην τύχη, κάτι που μπορεί να συμβεί. Είναι κάτι που το παρατήρησα και το φωτογράφησα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση "κίνητρο" ήταν η φλόγα που προκαλείται από την έκρηξη της μολότοφ. Ήταν σαν ο αστυνομικός να απέκτησε "φλεγόμενα φτερά" λέει η κυρία Κουρή.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η άλλη διάσταση έχει σχέση με την επικαιρότητα εκείνων των ημερών. «Κάποιος απόστρατος αξιωματικός της ΕΛΑΣ είχε κατά κάποιον τρόπο συμβουλεύσει τους διαδηλωτές να μην χρησιμοποιούν μολότοφ, πέτρες και μάρμαρα απέναντι στα ΜΑΤ. Αντί για αυτά πρότεινε σαν "όπλο" την κόκκινη μπογιά που αν πέσει στην μάσκα και το κράνος του ματατζή ουσιαστικά τον ακινητοποιεί. Και αυτό γιατί χάνει τελείως το οπτικό του πεδίο».

Όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι της, βλέπει τις αλλαγές που φέρνει η εποχή στην ελληνική κοινωνία σε όλες τις πτυχές της, ακόμα και στις διαδηλώσεις. «Αφενός τα χημικά πλέον έχουν γίνει ανυπόφορα, ενώ τα περισσότερα είναι ληγμένα. Αν κάποτε μπορούσες κάνεις τη δουλειά σου χωρίς μάσκα, αυτό πλέον δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη. Επιπλέον, οι διαδηλωτές - όχι αυτοί που μετέχουν στις συγκρούσεις με την αστυνομία - έχουν γίνει πιο αρνητικοί απέναντι μας. Άλλοι θα σου πουν μη φωτογραφίζεις γιατί νομίζουν ότι θα δείξεις το πρόσωπό τους και άλλοι μας κατηγορούν "ότι δεν δείχνουμε το τι κάνει η αστυνομία". Το θέμα είναι όμως να κάνεις καλά την δουλειά σου, και νομίζω πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φωτορεπόρτερ την κάνει καλά».

Ασκώντας για δυο δεκαετίες το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ, «μια δουλειά που την κάνω ήδη από μαθήτρια», έχει ζήσει όλες τις αλλαγές που έφερε η τεχνολογία. «Η ζωή μας έχει γίνει πιο πρακτική και γρήγορη. Κάποτε κουβαλούσα ολόκληρες τσάντες με φιλμ μαζί μου, τώρα απλά ένα λάπτοπ. Από την άλλη πλευρά ακριβώς λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Για αυτό δεν συμπαθώ την τεχνολογία ιδιαίτερα». Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι οι κίνδυνοι του επαγγέλματος. «Είτε είσαι σε ένα πολεμικό μέτωπο, είτε σε μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, είτε ακόμα όταν είσαι εκτεθειμένος σε μικρόβια και εστίες μόλυνσης όταν καλύπτεις π. χ. ένα θέμα για τους Ρομά στον Ταύρο οι κίνδυνοι είναι συνεχείς. Και όλα αυτά ενώ το επάγγελμα μας δεν περιλαμβάνεται στα βαρέα και ανθυγιεινά».

Η εποχή είναι οικονομικά δύσκολη και για τους ελεύθερους επαγγελματίες φωτορεπόρτερ ακόμα δυσκολότερη. «Αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση π. χ. με μια δεκαετία πριν, είναι ότι πράγματα όπως οι χρηματοδοτημένες αποστολές στο εξωτερικό δεν υπάρχουν πια. Σήμερα ο καθένας πρέπει να ρυθμίζει τον προϋπολογισμό του και τις κινήσεις του μόνος του». Πάντως, τουλάχιστον όσον αφορά την κυρία Κουρή έλλειψη έμπνευσης δεν υφίσταται. «Δεν είχα ποτέ δυσκολία στο να βρίσκω θέματα, αντιθέτως. Ακόμα και αυτό να συνέβαινε όμως είναι τέτοια η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή που ιδέες προκύπτουν συνεχώς».
Τι γίνεται με τα θέματα που δεν δημοσιεύονται; «Καταρχάς συνεργάζομαι με πολλά έντυπα και πρακτορεία του εξωτερικού, έτσι σχεδόν πάντα δημοσιεύσω τη δουλειά μου. Να ξέρετε κάτι όμως, οι φωτογραφίες που για οποιονδήποτε λόγο δεν θα δημοσιευθούν σε ένα έντυπο, όχι μόνο βλέπουν τελικά το φως της δημοσιότητας, αλλά είναι και εκείνες που τελικά βραβεύονται. Αρκεί να επιμείνεις έτσι ώστε να βρεις τον τρόπο να την κάνεις γνωστή όσο το θέμα είναι ακόμα ζωντανό».

Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Έχει φωτογραφήσει από προσωπικότητες παγκοσμίου φήμης όπως ο Νέλσον Μαντέλα ή ο Ουμπέρτο Εκο μέχρι θέματα στα βάθη της Αφρικής, της Ασίας και γενικά όπου υπάρχουν συγκρούσεις ή ζητήματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό βάζω απλά έναν όρο στον εαυτό μου. Δε θα γυρίσω πίσω αν δεν έχω το θέμα για το οποίο πήγα εκεί».

Από αυτά τα ταξίδια είναι εμπνευσμένη και η έκθεση της για τις «Γυναίκες του κόσμου» που ως το Σάββατο φιλοξενείται στον εικαστικό χώρο «Our Bazaar» (Δράκου 33, Κουκάκι). Μάλιστα, την Παρασκευή από τις 19.00 μέχρι τις 21.30 και το Σάββατο, από τις 13.00 μέχρι τις 15.00, η κυρία Κουρή θα βρίσκεται εκεί για να διηγηθεί την ιστορία καθεμίας από τις 150 φωτογραφίες. Από την Δευτέρα η έκθεση μεταφέρεται στη... Λίμνη Πλαστήρα και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Kazarma στον οικισμό Καλύβια Φυλακτής. «Νομίζω ότι το να φωτογραφίζεις τις γυναίκες, είναι ένας πολύ καλός τρόπος να βλέπεις το τι συμβαίνει σε κάθε κοινωνία.

Επισκεφθείτε το site της Μάρως Κουρή
Επισκεφθείτε το κανάλι της Μάρως Κουρή στo YouTube

Γ. Πουλιόπουλος - ΤΟ ΒΗΜΑ

ΔΟΥΓΚΕΡΚΗ ΚΑΙ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ !...

Στη Δουγκέρκη, τον Ιούνιο του 1940, το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα στη Γαλλία υποχρεώθηκε σε ταπεινωτική αποχώρηση από τη Γηραιά Ηπειρο, ένα επεισόδιο που τότε ταυτίσθηκε με την εγκαθίδρυση γερμανικής Ευρώπης.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η απόβαση των ΗΠΑ και της Βρετανίας στη Νορμανδία έκλεινε το κεφάλαιο της σύντομης αγγλοσαξονικής απουσίας από την ηπειρωτική Ευρώπη.

Σήμερα, αν παρομοιάσουμε την απομόνωση της Βρετανίας στη Σύνοδο Κορυφής της Παρασκευής με τη Δουγκέρκη, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η αγγλοσαξονική αντεπίθεση, η Νορμανδία, ήδη προαναγγέλλεται και προεξοφλείται ως επερχόμενη :

Σε συνέντευξή του στη χθεσινή Monde, ο Σαρκοζί παραδέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι επίκειται η απώλεια της βαθμολογίας ΑΑΑ της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας είτε μεμονωμένα είτε στο πλαίσιο συνολικής υποβάθμισης της Ευρωζώνης, και αρκέστηκε στη διαβεβαίωση ότι θα πρόκειται για μία αρνητική εξέλιξη μεν, αλλά, πάντως, όχι μη αντιμετωπίσιμη.

Σε χθεσινή του ομιλία στο Τελ Αβίβ, ο επικεφαλής οικονομολόγος της S&P για την Ευρώπη, αφού συμπέρανε ότι η αρνητική επιτήρηση των 15 χωρών της Ευρωζώνης ενόψει πιθανής υποβάθμισης δεν επαρκεί, τόνισε ότι «χρειάζεται ένα άλλο σοκ πριν όλοι στην Ευρωζώνη διαβάσουν την ίδια σελίδα, όπως π.χ. μία μεγάλη γερμανική τράπεζα που συναντά πραγματικές δυσκολίες στις αγορές, κάτι που βραχυπρόθεσμα είναι πολύ πιθανό». Τότε, κατέληξε, στη Γερμανία θα καταλάβουν ότι κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο.

Πέραν, όμως, της προαναγγελθείσας και αναμενόμενης επίθεσης των αγορών και των οίκων αξιολόγησης, αλλά και των ελάχιστα διπλωματικών αρνητικών τοποθετήσεων της Ουάσιγκτον, η εσωτερική πολιτική συγκυρία στη Γαλλία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε σοβαρό παράγοντα περιπλοκής, αν όχι να βραχυκυκλώσει τα συμφωνηθέντων την Παρασκευή στις Βρυξέλλες.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Με δεδομένο ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος στη Γαλλία απαιτεί πλειοψηφία των δύο τρίτων σε κοινή σύνοδο Βουλής - Γερουσίας, η υιοθέτηση του «χρυσού κανόνα», του μονίμου δηλαδή περιορισμού των ελλειμμάτων, προβάλλει ως αδύνατη, τουλάχιστον μέχρι τον προσεχή Μάιο, όπου διεξάγεται ο δεύτερος γύρος της προεδρικής εκλογής.

Ετσι, η Γαλλία προβάλλει σαν ένα εξίσου σημαντικό με την αντίδραση των αγορών πεδίο δοκιμασίας των αποφάσεων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής: Πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ του υποψηφίου των Σοσιαλιστών Ολάντ που έχει ήδη δεσμευθεί για επαναδιαπραγμάτευση, υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης και κλυδωνισμός του τραπεζικού συστήματος κάθε φορά που θα πιέζονται η Ιταλία και η Ισπανία.

Μία παρόμοια εξέλιξη θα επιβεβαιώσει για τρίτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία μία γαλλική σταθερά, την αδυναμία υλοποίησης των συμβιβασμών που συνάπτονται με τη Γερμανία: Το 1954 απερρίφθη στη γαλλική Βουλή η πρόταση για Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα και το 2005 σε δημοψήφισμα η Συνταγματική Συνθήκη.

Η εμμονή των ΗΠΑ στην εναρμόνιση της Ευρωζώνης με την πολιτική της Fed και η συνέχιση της πίεσης των αγορών και των οίκων αξιολόγησης εγγυώνται ότι η Νορμανδία είναι από ότι φαίνεται η επόμενη μέρα της Δουγκέρκης.

Πρόκειται για ένα σκηνικό που εγγυάται περισσότερες Συνόδους Κορυφής μέχρι να κατανοήσουν στο Βερολίνο ότι η βαρύνουσα επιρροή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν επιτρέπει πρόωρες αλαζονικές θριαμβολογίες του τύπου «Bye bye Britain», που ήταν ο υπέρτιτλος άρθρου του Spiegel την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου.

Γ. Καπόπουλος

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ : ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ !...

«Πιστεύω και ελπίζω ότι η Ευρώπη θα ξεπεράσει την κρίση. Αλλά θα περάσει δύσκολα το επόμενο χρονικό διάστημα. Το πιο σωστό, το πιο υπεύθυνο, είναι να υπάρχει Κυβέρνηση ευρύτατης συνευθύνης, για να αντιμετωπίσουμε κάθε ενδεχόμενο, αντί να είναι κλειστή η Βουλή ή να βρίσκεται η χώρα σε προεκλογική περίοδο, σε μια κρισιμότατη συγκυρία για εμάς και την Ευρώπη», δήλωσε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, μιλώντας στο 22ο ετήσιο Συνέδριο του Ελληνοαμερικα-νικού Επιμελητηρίου, με θέμα «Η ώρα της ελληνικής οικονομίας - Ώρα ευθύνης, αποφάσεων και δράσης».

«Το πιο υπεύθυνο», τόνισε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, «είναι να κάνουμε όλοι οι πολιτικοί το καθήκον μας, αντί να διασπάται η εθνική προσπάθεια από την εκλογική μας κινητοποίηση». Και διευκρίνισε ότι «είναι πάντα χρήσιμη η πολιτική συζήτηση, όπως και οι ιδεολογικές διαφορές, αλλά πρέπει να πάρουμε εθνικής φύσης αποφάσεις και είμαστε σε διλήμματα, που έχουν σημασία για το έθνος και το αύριο της χώρας. Βασικά διλήμματα».

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ανέφερε ότι ο Ελληνικός λαός απαιτεί πολιτικούς και κόμματα, που βάζουν το ευρύτερο συμφέρον πάνω από το στενό εκλογικό συμφέρον. Και προσέθεσε : «αυτό κάνουμε κι εμείς. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή. Η συνεργασία μας σήμερα, είναι και εγγύηση για τους πολίτες μας, όπως και για όσους μας βοηθούν - τους φορολογούμενους των άλλων χωρών, τους λαούς που φορολογούνται και μας δανειοδοτούν».

«Περάσαμε μια πρωτοφανή δοκιμασία. Και σταθήκαμε όρθιοι», είπε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας όμως ότι έχουμε ακόμα μπροστά μας προκλήσεις. «Δεν μπορώ, παρά να εκφράσω την πίστη μου», δήλωσε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, «ότι μπορούμε με συλλογική προσπάθεια να τα καταφέρουμε. Όχι μόνο να βγούμε από την κρίση, αλλά και να βγούμε πολύ καλύτεροι, σε μια οικονομία εύρωστη και βιώσιμη, με πίστη στις δυνατότητες και την ικανότητα των Ελλήνων. Αρκεί να αναλάβουμε όλοι την ευθύνη, να λάβουμε τις αναγκαίες αποφάσεις και να τις κάνουμε πράξη».

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Γ. Παπανδρέου ΕΔΩ !

 

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΣΤΟ 22o ΕΤΗΣΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ :
«Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ, ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ»

Αγαπητέ Πρόεδρε του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου,
Αγαπητέ κ. Πρέσβη των ΗΠΑ,
Κύριοι πρέσβεις, κύριοι συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι,
Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση.

Και βέβαια, ο τίτλος του Συνεδρίου είναι πράγματι επίκαιρος. «Ώρα ευθύνης, αποφάσεων και δράσης» για όλους μας - την παγκόσμια κοινότητα, την Ευρώπη, την Ελλάδα, τους κοινωνικούς εταίρους, τα κόμματα. Θέλω να ξεκινήσω, όμως, με μια ειλικρινή διάγνωση των αιτιών της κρίσης, διότι για να υπερβούμε την κρίση, πρέπει να δούμε πώς θα πάμε μπροστά και γιατί φτάσαμε έως εδώ.

Αντιμετωπίσαμε τρία φαινόμενα ταυτόχρονα: βρεθήκαμε πρώτα απ' όλα αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα μιας αλόγιστης, θα έλεγα, ολέθριας κυβερνητικής διαχείρισης, τα χρόνια που προηγήθηκαν του 2009, με δραματική επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης, που εκτίναξε ελλείμματα και χρέη σε επίπεδα τα οποία σχεδόν διπλασιάστηκαν ιστορικά, μέσα σε λίγα χρόνια.
Παράλληλα, η ένταση των διαλυτικών φαινομένων - μίλησε ο κ. Γραμματίδης για τη λειτουργία του κράτους - η αποσάθρωση της κρατικής λειτουργίας που καλλιεργήθηκε, η αύξηση της αδιαφάνειας, των σκανδάλων, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, η ίδια η υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών, είχαν άμεση επίπτωση και στην οικονομία, αλλά και στην αξιοπιστία της χώρας μας, τόσο απέναντι στους πολίτες μας, όσο και διεθνώς.

Έτσι, μέσα στη συγκυρία μιας πρωτοφανούς δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης, μέσα σε ένα κλίμα φόβου των αγορών να ρισκάρουν, βρέθηκε η χώρα μετέωρη στο χείλος της χρεοκοπίας. Είχαμε πει τότε, «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» - πόσο δίκιο είχαμε!
Η Κυβέρνησή μας τότε ήταν έτοιμη για τις μεγάλες αλλαγές, που χρειαζόταν ο τόπος. Όμως, ασχοληθήκαμε, αναγκαστικά ασχοληθήκαμε - ήταν ευθύνη μας, βεβαίως - με το να σώσουμε τη χώρα, με όποια μέσα υπήρχαν. Πριν προλάβουμε να την αλλάξουμε.

Και βέβαια, αλλάξαμε και αλλάζουμε την Ελλάδα - και θα επανέλθω σε αυτό - αλλά θα ήταν πολύ καλύτερο για όλους μας να είχαμε προλάβει την κρίση με τις αλλαγές αυτές, δηλαδή να μην φτάσουμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, να μην φτάσουμε στο να ζητήσουμε βοήθεια και προστασία από τους εταίρους μας, να μην χρειαστεί να είμαστε υπό την εποπτεία μιας Τρόικας, να μην χρειαστεί να περάσουμε από την απότομη και σχεδόν βίαιη προσαρμογή, για να μην καταρρεύσουμε.
Σήμερα, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι, μαζί με τη διαχείριση της κρίσης, να κάνουμε - όπως και κάνουμε - τις βαθιές αλλαγές, που θα μας επιτρέψουν επιτέλους να σταθούμε στα δικά μας, ελληνικά πόδια.

Το δεύτερο φαινόμενο που αντιμετωπίσαμε ήταν η αποτυχία των ίδιων των ευρωπαϊκών θεσμών να προλάβουν αυτό τον εκτροχιασμό, ειδικά το δημοσιονομικό. Και είναι απορίας άξιο πώς μια χώρα, που βρισκόταν σχεδόν συνεχώς υπό δημοσιονομική επιτήρηση από το 2004 μέχρι και το 2009, έφτασε σε αυτό το σημείο, στο σημείο όπου έθεσε σε κίνδυνο τη σταθερότητα του ίδιου του ευρώ. Εάν είχαν πράγματι λειτουργήσει οι θεσμοί αυτής της Ένωσης, δεν θα παρέδιδε η προηγούμενη Κυβέρνηση ένα έλλειμμα και ένα χρέος μη διαχειρίσιμο.

Το τρίτο φαινόμενο που αντιμετωπίσαμε, με αρνητικά αποτελέσματα που τα ζούμε ακόμη και σήμερα, ήταν η αποτυχία της ίδιας της Ευρωζώνης να διαγνώσει έγκαιρα τις εγγενείς αδυναμίες της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αποτυχία της, θα έλεγα, επίσης, ήταν και το ότι δεν αναγνώρισε έγκαιρα αυτό που εξ αρχής είχα υποστηρίξει, δηλαδή ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν μόνο ελληνική. Ναι, είχαμε και έχουμε τις ευθύνες μας, όμως, δεν ήμασταν εμείς το πρόβλημα της Ευρωζώνης και, όπως πολύ χαρακτηριστικά λένε πολλοί αναλυτές, «δεν μπορεί μια χώρα, που αποτελεί το 2%-3% του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να είναι το πρόβλημα της Ευρωζώνης».

Κυρίες και κύριοι, για πόσο καιρό δεν ζήσαμε με το μύθο που ορισμένοι καλλιεργούσαν, προσβάλλοντάς μας, μάλιστα, πολλές φορές, ότι αρκούσε η Ελλάδα να βάλει τάξη στα του οίκου της, για να ηρεμήσουν από μόνα τους τα πράγματα στην Ευρώπη; Ήταν μια θεωρία, που δεν άντεξε για πολύ, αλλά χάθηκε πολύτιμος χρόνος.
Το 2010, θυμίζω, τέτοια εποχή, όταν σας μίλησα πέρυσι, η Ελλάδα ήταν καθ' όλα συνεπής στις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει. Εν τω μεταξύ, όμως, η κρίση φούντωνε. Δείτε τι έγινε, λοιπόν, με τη συμπεριφορά κατεστημένων ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων: αντί, πέρα των υπαρκτών ευθυνών της χώρας μας, να δουν τη συστημική πλευρά της κρίσης και να την εξηγήσουν στους πολίτες τους, προτίμησαν μια στάση ευκολίας έναντι της κοινής τους γνώμης.
Με τη βοήθεια μερίδας των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, καλλιεργήθηκαν στερεότυπα και χαράχτηκαν νέες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε «εργατικούς βόρειους» και δήθεν «τεμπέληδες Έλληνες ή νότιους».

Λύσεις και εργαλεία, που εμβαθύνουν την ευρωπαϊκή συνεργασία, στιγματίστηκαν με εύπεπτα και εύκολα επιχειρήματα. Αυτό-εγκλωβίστηκαν ηγεσίες και πολιτική, υιοθέτησαν μια ολέθρια προκατάληψη, που δεν έβλεπε μια χώρα να ασθενεί, λόγω πολλών αιτιών, αλλά που ταύτιζε την ασθένεια, το αίτιο του κακού, με την ίδια τη χώρα.
Όταν επί μήνες αρνείσαι κάτι και καλλιεργείς τις αντίστοιχες προκαταλήψεις στην κοινή γνώμη, μετά είναι πολύ δύσκολο να ανατρέψεις το κλίμα αυτό. Συνεπάγεται, όμως, και μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, συγκριτικά με αυτό που θα είχες, αν εξ αρχής είχες δει το πρόβλημα στη σωστή του διάσταση και ήσουν ειλικρινής με τους πολίτες.

Αυτός ο υπόκωφος ρατσισμός αποτελεί απειλή για την Ευρώπη, την Ευρώπη του σήμερα και του αύριο.
Τώρα, που χρειάζεται να συγκλίνουμε, να εμβαθύνουμε τη συνεργασία μας, σήμερα, απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε η ανατροπή αυτών των αντιλήψεων, η επαναφορά αξιών που στερέωσαν την αρχική ιδέα της Ευρώπης, προκειμένου να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις στην Ένωση.
Είμαστε, ναι, μια Ευρώπη πολυπολιτισμική, με διαφορετικές παραδόσεις, ιστορίες, γλώσσες, ικανότητες και ταλέντα. Αυτή η ποικιλία είναι η δύναμή μας. Όχι η αδυναμία μας. Η Ελληνίδα, ο Έλληνας έχουν τεράστια αποθέματα ταλέντου, εργατικότητας, φιλότιμου, δημιουργικότητας, παλικαριάς, συμπόνιας και ανθρωπιάς, αρκεί να δοθεί το κατάλληλο έδαφος και οι συνθήκες.

Βεβαίως, στην περίπτωση της χώρας μας, υπήρξε τελικά η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και, μάλιστα, πρωτοφανής σε μέγεθος. Δώσαμε μάχη γι' αυτήν και πείσαμε. Πείσαμε, ότι μπορούμε να είμαστε αξιόπιστοι και τιμούμε την εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη των εταίρων μας, τη στήριξη των λαών και των φορολογούμενων κάθε χώρας που βοηθά τη χώρα μας, προσπαθώντας εμείς να είμαστε όσο γίνεται πιο συνεπείς στις δεσμεύσεις μας. Και αυτό, βεβαίως, με βαριές θυσίες των πολιτών.
Τονίζω πάντα ότι αυτή η αλληλεγγύη είναι μια επένδυση. Επένδυση σε μια Ελλάδα διαφορετική, όχι στην Ελλάδα του πρόσφατου παρελθόντος. Αλλά αυτή η αλληλεγγύη προς τη χώρα μας δεν αρκούσε για να αντιμετωπισθεί συνολικά η κρίση.

Η κρίση του 2008 είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η εμπιστοσύνη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να παγώσουν Τράπεζες, συναλλαγές και επενδύσεις. Σήμερα, κινδυνεύουμε από τη χαμένη εμπιστοσύνη προς το κοινό μας νόμισμα, το ευρώ. Πιο συγκεκριμένα, από την έλλειψη της βούλησής μας, ως Ευρωπαίων, να δουλέψουμε πραγματικά μαζί, για να υπερβούμε τα προβλήματα και να χτίσουμε μια πραγματική νομισματική, οικονομική και πολιτική Ένωση.
Αυτό αναζητείται συνεχώς, από Σύνοδο Κορυφής σε Σύνοδο Κορυφής, όπου κάθε φορά υποτίθεται ότι θα δοθεί επιτέλους μια σαφής και τελική απάντηση. Κάθε φορά, η Ευρώπη βρέθηκε ένα-δυο βήματα πίσω από την ανάγκη της στιγμής, κάνοντας πολύ λίγα, πολύ αργά.

Μέχρι τώρα, βλέπαμε σενάρια εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Σήμερα, στα Μέσα Ενημέρωσης, γράφονται ακόμα και σενάρια εξόδου της Γαλλίας από το ευρώ.
Η αντίδρασή μας ήταν σαν να δίνεις σε μια ασθένεια μια μικρή δόση αντιβιοτικού, που δεν αρκεί, με αποτέλεσμα να χειροτερεύει η κατάσταση του ασθενούς, να χρειάζεται έπειτα και νέα, πολύ μεγαλύτερη δόση αντιβιοτικού, πάλι όμως να δίνεις μικρότερη του απαραίτητου, και να φτάνουμε πια στο σημείο όπου ο ασθενής να έχει εξουθενωθεί, αλλά και ο ιός να έχει μετεξελιχθεί, ώστε να μην πιάνουν πια τα φάρμακα.

Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, ούτε και με την τελευταία απόφαση της 9ης Δεκεμβρίου. Ναι, είναι μια θετική απόφαση. Θετική για την Ελλάδα, όπως ήταν θετικές οι αποφάσεις του Οκτωβρίου και του Ιουλίου. Όμως, αυτές οι αποφάσεις, αν είχαν παρθεί προ ενός έτους ή ακόμα και προ έξι μηνών, θα ήταν πολύ διαφορετικό το κλίμα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Γιατί, πολλές φορές, όχι μόνο αποφασίζουμε πολύ λίγα, πολύ αργά, αλλά δίνουμε και λάθος φάρμακα. Παίρνω ως παράδειγμα - και πιστεύω ότι ήταν καθοριστικό για την πορεία και της χώρας μας - την απόφαση της Deauville, για τον τρόπο συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα, το λεγόμενο «PSI». Θεωρητικά, ναι, μοιάζει ωραίο να πληρώνουν οι ιδιώτες επενδυτές, που αγοράζουν τα κρατικά ομόλογα. Ήταν και ωραίο να το λέμε εμείς, οι Κυβερνήσεις, στην κοινή μας γνώμη.

Στην πράξη, όπως εξαρχής είχα επισημάνει, αυτό θα είχε - και είχε τελικά - το αντίθετο αποτέλεσμα. Σε μια εποχή όπου οι αγορές λειτουργούν φοβικά, αρνούμενες να αναλάβουν ρίσκο και αναζητούν εμπιστοσύνη και ασφάλεια, είναι τελείως παράλογο να τις φοβίζει κανείς περισσότερο, με την απειλή ότι θα σημειώσουν μεγάλες απώλειες, αν επενδύσουν τα χρήματά τους σε κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης.
Το αποτέλεσμα ήταν προβλέψιμο, όπως δημοσίως, σε ομιλία μου στο Παρίσι, είχα τονίσει πέρυσι, τέτοια εποχή. Το αυξημένο ρίσκο ενσωματώθηκε στο κόστος δανεισμού, οι Τράπεζες σταμάτησαν να δανείζουν με λογικά επιτόκια τις πιο προβληματικές χώρες, διαιρέθηκε η Ευρωζώνη από τις ίδιες τις αγορές σε χώρες χαμηλού και υψηλού ρίσκου, ενώ τα spreads εκτινάχθηκαν, με θύμα όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, που αναγκάστηκαν και αυτές να ενταχθούν σε μηχανισμό στήριξης.

Αποτέλεσμα; Να υπονομευθούν τα θεμέλια του κοινού νομίσματος και να απειληθεί το ευρώ. Οι αποφάσεις του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, λοιπόν, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά πρέπει να συμπληρωθούν το ταχύτερο με τολμηρά βήματα. Βέβαια, το περσινό κλίμα των αγορών είχε αρνητικές συνέπειες και στην Ελλάδα και στο πρόγραμμά μας.
Δημιουργήθηκε κλίμα, ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει - θυμάστε όλα τα δημοσιεύματα - ότι η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ από τις αρχές του 2011. Υπήρξαν αναλυτές, αλλά ακόμα και υψηλόβαθμα στελέχη της Ευρωζώνης, που μιλούσαν για όλα αυτά τα ενδεχόμενα, με αποτέλεσμα η πραγματική οικονομία να χτυπηθεί, οι Τράπεζες να φοβηθούν, οι επενδυτές, Έλληνες και ξένοι, επίσης να φοβούνται την επένδυσή τους και να περιμένουν να δουν τι θα γίνει με την Ελλάδα, αν θα μείνει στο ευρώ ή θα χρεοκοπήσει. Και βεβαίως, ο καταναλωτής, ο καταθέτης να αντιδρά με διαφορετικούς τρόπους, ακόμα και να βγάζει τα λεφτά του από τις Τράπεζες, να τα στέλνει στο εξωτερικό ή αλλού, και αυτό να έχει ακόμα πιο αρνητική επίπτωση στην πραγματική οικονομία.
Βέβαια, εν τέλει, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη διαχείριση και ρύθμιση των χρεών χωρών, θα περιοριστεί, όπως αποφασίστηκε στην πρόσφατη Σύνοδο και τη Σύνοδο του Οκτωβρίου, μόνο στην Ελλάδα. Αυτό είναι τελικά ευεργετικό για τη χώρα μας, όμως, για την Ευρωζώνη, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα θα μπορούσε να γίνει - όπως πολλοί και όπως και εγώ έχω προτείνει - με την καθιέρωση ενός φόρου επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών.
Τα ποσά που θα συγκέντρωναν, θα αποτελούσαν πηγή εσόδων για το μηχανισμό στήριξης, τον λεγόμενο «EFSF», ασφάλιστρα για την Ευρωζώνη, όπως και πηγή για μόχλευση ιδιωτικών επενδύσεων σε αναγκαίες υποδομές, για την ολοκλήρωση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, αλλά και για την κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη.

Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών δεν μπορεί και δεν θα επιτευχθεί μόνο με περισσότερη δημοσιονομική πειθαρχία. Αυτή είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Εάν 17 ή ακόμα και 27 χώρες ακολουθήσουν πρόγραμμα λιτότητας και μόνον, όχι μόνο δεν θα λυθεί το πρόβλημα, αλλά θα ενταθεί το πρόβλημα του χρέους που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με μια παρατεταμένη ύφεση.

Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι απλά θέμα διαχείρισης ελλειμμάτων και χρέους. Είναι ζήτημα ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας. Και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει πιθανώς διαφορετικά αίτια. Στην Ισπανία, η κρίση ξέσπασε, λόγω μιας «φούσκας» στις οικοδομές. Στην Ιρλανδία, λόγω της «φούσκας» στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Στην Ελλάδα και στην Ιταλία, όλοι οι αναλυτές υποστηρίζουν, όπως και εμείς γνωρίζουμε καλά, ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας είχε και έχει σχέση πολύ περισσότερο - το είπε εξάλλου και ο Πρόεδρός σας - με την ανομία, τη γραφειοκρατία, την πελατειακή διάρθρωση του κράτους και της οικονομίας και με την αδιαφάνεια, που δεν συνέβαλαν στη σωστή διαχείριση των επενδύσεων ή των πόρων που έχει ο τόπος.

Άρα, αυτή η ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε τι θα βασιστεί; Μήπως θα βασιστεί στα μοντέλα των αναδυόμενων οικονομιών; Στη φθηνή εργασία; Στην έλλειψη συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων; Στην έλλειψη κοινωνικού κράτους; Στην εύκολη υποβάθμιση του περιβάλλοντος από τη βιομηχανική ανάπτυξη;

Αυτά είναι προσωρινά πλέον αιτήματα, που έχουν οι αναδυόμενες και οι αναπτυσσόμενες χώρες. Δεν είναι όμως μοντέλο ανταγωνιστικό, ούτε και κοινωνικά δίκαιο για την Ευρώπη. Δεν είναι ευρωπαϊκό μοντέλο.
Η Ευρώπη θα ανταγωνιστεί, με βάση όχι τις ανισότητες, αλλά την ποιότητα. Και τα εργαλεία, για να ανταγωνιστούμε σωστά και να βγούμε από το φαύλο κύκλο, είναι γνωστά. Είναι, μεταξύ άλλων, η επένδυση σε ένα άλλο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης - το θέμα της περσινής σας συνάντησης.

Μεγαλύτερη διαφάνεια, καλύτερη αξιοποίηση των πόρων κάθε κράτους, αλλά και των ευρωπαϊκών πόρων, καθώς και του ανθρώπινου δυναμικού, που είναι ένα συγκριτικό μας πλεονέκτημα, εκσυγχρονισμό μέσα από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, ταυτόχρονα, μια ριζική στροφή στην ποιοτική και πράσινη ανάπτυξη.

Ήμουν πρόσφατα στο Durban της Νότιας Αφρικής, στη συνάντηση για την κλιματική αλλαγή. Είμαι πεπεισμένος, όσο ποτέ άλλοτε, ότι οι δύο κρίσεις, η κρίση στην οικονομία και η κρίση στο θέμα του κλίματος, είναι συνυφασμένες και οι λύσεις είναι κοινές.
Για τον αναπτυγμένο κόσμο και την Ευρώπη ειδικότερα, αποτελεί ευκαιρία η επένδυση σε μια πράσινη οικονομία. Με τον εκσυγχρονισμό των υποδομών μας. Τη σύνδεση των περιοχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ακόμα παραμένουν ασύνδετες - Νότια, Κεντρική, Ανατολική, Βόρεια Ευρώπη. Τη σύνδεση, με επένδυση σε σύγχρονες συγκοινωνίες, δίκτυα πράσινης ενέργειας, ευρυζωνικά δίκτυα, δίκτυα παιδείας και καινοτομίας.

Αυτή η μεγάλη επένδυση θα μας κάνει ανταγωνιστικούς. Παράλληλα, αυτή η επένδυση θα δημιουργήσει δουλειές. Θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί και να βοηθηθεί η ανάπτυξη και, βεβαίως, μπορεί να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη μέσα από τα κατάλληλα εργαλεία.
Κατάλληλα εργαλεία: η αλλαγή της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα ευρωομόλογα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, αλλά και τα αναπτυξιακά ευρωομόλογα, καθώς και ο φόρος επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών, όπως και ο φόρος επί του διοξειδίου του άνθρακα, που μπορούν να αποφέρουν πολύ σημαντικούς πόρους. Θα επιτρέψουν την ενίσχυση της ανάπτυξης, με επένδυση στη λεγόμενη «πράσινη οικονομία».

Έτσι, θα ενισχυθεί η ανάπτυξη, η απασχόληση, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα μειωθούν οι ανισότητες. Και έτσι, μέσα από αυτή την ανάπτυξη, μπορούμε να καταφέρουμε, με τη σειρά μας, τη μείωση του χρέους. Είμαι πεπεισμένος ότι η Ευρώπη έχει τις δυνατότητες, εφόσον υπάρχει και η πολιτική βούληση.
Κλείνω την τοποθέτησή μου για τα διεθνή, με μια αναφορά στο ρόλο των αγορών. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής, για να δει ότι οι αγορές δεν λειτουργούν πάντα - ίσως, ούτε καν συνήθως - ορθολογικά. Τα παραδείγματα είναι γνωστά. Η ευφορία, από τη μια πλευρά, που δημιούργησε «φούσκες», ο φόβος από την άλλη και οι οίκοι αξιολόγησης, που ακολουθούν τις αγορές, αντί να τις αξιολογούν πραγματικά.

Που δεν είδαν να έρχεται η κρίση το 2008, που δεν είδαν τα ελλείμματα και το χρέος της χώρας μας και μας αξιολογούσαν με «3Α», τότε που έπρεπε να μας προειδοποιήσουν και, βεβαίως, στη συνέχεια, να αντιδρούν στα άκρα, τελείως αντίθετα, μόλις δημιουργήθηκε η κρίση, με συνεχείς υποβαθμίσεις και δυσμενείς προβλέψεις.
Χρειάζονται λοιπόν δημοκρατικές εποπτείες και ρυθμίσεις, ώστε να μπορέσουμε να κατευθύνουμε τις αγορές σωστά. Ένα παράδειγμα: σήμερα, οι αγορές ζητούν ευρωομόλογα, πρόταση που θεωρήθηκε πριν από ένα χρόνο «αριστερή».

Η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα, οι ακραίες καταστάσεις αδιαφανών, ευνοϊκών προϊόντων, τα γνωστά «CDS's», οι φορολογικοί παράδεισοι, είναι μόνο μερικά από αυτά τα οποία, παρά τα πολλά λόγια, το G20 και η Ευρώπη δεν έχουν ρυθμίσει. Έχουν καθυστερήσει. Και είναι ευθύνη και της Διεθνούς Κοινότητας, είναι ευθύνη των μεγάλων δυνάμεων της Διεθνούς Κοινότητας, να πάρουν πρωτοβουλίες.

Η αδυναμία να ρυθμίσουν τις αγορές δημιουργεί τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις, εκρήξεις που ζούμε σε όλο τον κόσμο. Και είναι ένα στοίχημα για τη Δημοκρατία, να μπορούμε να βάλουμε την πολιτική, δηλαδή την απόφαση των λαών μας και των Κυβερνήσεών μας, υπεράνω των αποφάσεων των άναρχων αγορών.
Και βέβαια, θα ήταν απαράδεκτο να προσπαθήσουν κάποιοι πολιτικοί στην Ευρώπη, η λύση που θα υιοθετηθεί, να είναι λύση που θα οδηγεί ξανά στην ξενοφοβία, στο ρατσισμό και στον ακραίο εθνικισμό. Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι μεγαλύτερη σύγκλιση, κατανόηση και αλληλεγγύη.

Η δική μας συμμετοχή στο ευρώ, παρά τις δυσκολίες, είναι μια βασική προστασία και σταθερότητα. Όμως, λόγω αυτών των εξελίξεων, δεν μπορούμε να βασιστούμε στο ότι η Ευρώπη θα βγει από τη δίνη σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Γι' αυτό, συμπεραίνω ότι είναι ακόμα μεγαλύτερη η ανάγκη, και εμείς, ζητώντας μεν την προστασία της Ευρώπης, ζητώντας τις αλλαγές στην Ευρώπη, να κάνουμε το γρηγορότερο τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα μας, ώστε να σταθούμε στα δικά μας πόδια και όχι σε «δάνειες» δυνάμεις.

Χρειαζόμαστε να πάμε σε ανάπτυξη, αλλά αυτή δεν θα έρθει από μόνη της. Δεν θα έρθει με το να πετάξουμε λεφτά στο πρόβλημα. Αν ήταν τόσο εύκολο, δεν θα είχαμε ύφεση το 2008 και το 2009, όταν είχαμε πετάξει τεράστια ποσά, με αποτέλεσμα τα χρέη και τα ελλείμματα. Τότε είχαμε ύφεση, και όχι μόνον ύφεση, αλλά και εκτίναξη των χρεών και των ελλειμμάτων.

Πρέπει λοιπόν να γίνουμε μια χώρα που παράγει, που παράγει εξαγωγικά, που παράγει ανταγωνιστικά, που παράγει ποιοτικά, που παράγει και ελληνικά. Για να γίνουμε πια ανεξάρτητοι και να ορίζουμε την τύχη μας. Και αυτό, μπορούμε να το κάνουμε πραγματικά ελληνικά, αναδεικνύοντας τα όσα θετικά έχουμε, τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Και μπορούμε.

Μπορούμε. Και είναι απαράδεκτο να διολισθαίνει η χώρα σε μια λογική παραίτησης, κατάθλιψης, μοιρολατρίας ή και ισοπέδωσης των όσων πράγματι έχουμε πετύχει με θυσίες. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η απεξάρτησή μας δεν θα έρθει, με το να βρούμε κάποιο εξιλαστήριο θύμα για τα προβλήματά μας, αλλά πρέπει να υπάρξει ανάταση και αυτοπεποίθηση για το τι μπορεί και το τι κάνει και η Ελλάδα και ο Ελληνισμός.

Ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα για την Ελλάδα μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε ελληνικό θαύμα, από τη στιγμή που υπάρχουν και προωθούνται επιτυχίες - και υπάρχουν. Έχουμε μια πρωτοφανή στροφή στις εξαγωγές, με μεγάλη επιτυχία, 40% αύξηση, και αυτό με κατεξοχήν ποιοτικά ελληνικά προϊόντα. Μπορούμε και περισσότερο. Στον τουρισμό, στις υπηρεσίες, στην παιδεία και την υγεία, στον πολιτισμό, που μπορούν να γίνουν εξαγωγικές βιομηχανίες. Αντί να εξάγουμε φοιτητές, να εξάγουμε γνώση.

Η χώρα μας έχει καταβάλει την τελευταία διετία μια υπεράνθρωπη προσπάθεια και έχουμε αποτελέσματα. Καταρχήν, το μείζον, την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας. Δεν είναι μόνον αυτό. Η δημοσιονομική εξυγίανση που έχει επιτευχθεί δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία.
Νομίζω ότι η απαξίωση αυτού του άθλου, διότι περί άθλου πρόκειται, συνιστά πάνω απ' όλα προσβολή προς τα επιτεύγματα των Ελλήνων πολιτών και τις θυσίες τους και, μάλιστα, τις βαριές θυσίες που έκαναν, για να φτάσουμε σ' αυτό το αποτέλεσμα.

Αυτή η προσπάθεια είναι που στήριξε τη μεθοδική και σκληρή διαπραγμάτευση που κάναμε και έφερε στη χώρα αποφάσεις χωρίς ιστορικό προηγούμενο - δύο πακέτα στήριξης, συνολικού ύψους 240 δισεκατομμυρίων ευρώ, μείωση κατά 50% του ιδιωτικού χρέους και, βεβαίως, δεκάδες δισεκατομμύρια που δεν θα πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι, όπως παραδείγματος χάρη μείον 5 δις σε βάρη, για τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους, του 2012.

Βεβαίως, τα τελευταία δύο χρόνια, η Ελλάδα κατάφερε κι άλλα:
- Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που για δεκαετίες το ακούγαμε, το οποίο έχει ακόμα θέματα εφαρμογής.
- Τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, που το κάνει βιώσιμο για τις επόμενες γενιές.
- Την ανεξαρτητοποίηση της Στατιστικής Αρχής, για να έχουμε πλήρη διαφάνεια.
- Την πλήρη αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των Τριτοβάθμιων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
- Τη νέα περιφερειακή συγκρότηση της χώρας με τον «Καλλικράτη».
- Την άρση του καμποτάζ για τα κρουαζιερόπλοια.
- ΑΣΕΠ και μόνον ΑΣΕΠ σε όλους τους διορισμούς, παντού.
- Τη δημιουργία, για πρώτη φορά, Εθνικού Οργανισμού Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης και Υγείας, που θα μπει σε λειτουργία πολύ σύντομα.
- Την πλήρη διαφάνεια σε όλες τις κρατικές δαπάνες.
- Το μέγεθος του δημοσίου τομέα μειώθηκε κατά περίπου 200 χιλιάδες άτομα μέσα σε μια διετία και έχουμε πραγματικά ενιαίο μισθολόγιο.
- Έχουμε επιστροφή στο παραγωγικό μοντέλο, με μεγάλη αύξηση του μεριδίου των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, με προοπτικές όπως το project «Helios».
- Τη δημιουργία Οικονομικής Αστυνομίας και, για πρώτη φορά, το ανελέητο κυνήγι της φοροδιαφυγής, με διαφάνεια στο τραπεζικό απόρρητο.
- Την ίδρυση επιχειρήσεων σε μία ημέρα.
- Την στροφή στην αγροτική οικονομία, τη μεσογειακή διατροφή, την ηλεκτρονική συνταγογράφηση στις προμήθειες και την εξυγίανση των ΔΕΚΟ.
Τόσα πολλά και πολλά άλλα, σε τόσο λίγο χρόνο, δεν είχε κάνει καμία χώρα στο παρελθόν, τουλάχιστον η δική μας, παρά το ότι κάθε μέρα παλεύαμε στο χείλος του γκρεμού, για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία.
Να προσθέσω κάτι ακόμα, αυτονόητο και αυτό, όπως και πολλά από τα προηγούμενα, αλλά που δεν γίνονταν επί χρόνια. Ζήσαμε και μια διετία χωρίς σκάνδαλα - και να μην το ξεχνάμε αυτό. Αλλά προσωπικά, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη αλλαγή έγκειται στο ότι έχει πια εμπεδωθεί στη συνείδηση των πολιτών, ότι η χώρα χρειάζεται μεγάλες αλλαγές και, βεβαίως, ιδιαίτερα το κράτος.

Γι΄ αυτό, χρειάζεται να σταματήσουμε τη μοιρολατρία, χρειάζεται να προχωρήσουμε μπροστά δυναμικά και να τελειώνουμε με την αμφιβολία. Να τελειώνουμε με την αμφιβολία, πρώτα απ΄ όλα, απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στην ίδια την Ευρώπη, να τελειώνουμε με την αμφιβολία για την πορεία και τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης και να επανέλθει η εμπιστοσύνη. Να τελειώνουμε, όμως, και με τα σενάρια για τη χώρα μας.

Η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου δεν κάνει τη ζωή μας ρόδινη από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφάλειας, σιγουριάς και προοπτικής. Πέρα από τις χρηματοδοτικές δυνατότητες, μας επιτρέπει να διαχειριστούμε και να ρυθμίσουμε το χρέος μας με αποτελεσματικό τρόπο και, βεβαίως, παράλληλα, να αποκτήσουμε τη διεθνή εμπιστοσύνη και την εμπιστοσύνη των αγορών.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ήταν καθοριστικό να εφαρμοστεί αυτή η συμφωνία άμεσα και σε κλίμα μέγιστης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης. Εφόσον η συναίνεση δεν μπορούσε να επιτευχθεί σε πολιτικό επίπεδο, στο επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, είχα χρέος να την αναζητήσω στο επίπεδο της κοινωνίας, να πάω κατευθείαν στο επίπεδο των απλών πολιτών.

Γι΄ αυτό και έκανα την πρόταση για δημοψήφισμα, για να αποφασίσει ο ίδιος ο Ελληνικός λαός για την πορεία του έθνους. Και τελικά, δεν έγινε το δημοψήφισμα, γιατί ξαφνικά - όπως και είχα πει - εφόσον υπήρξε η συμφωνία, έγινε πραγματικότητα και η συναίνεση σε πολιτικό επίπεδο, αυτό που αναζητούσα από τον περασμένο Ιούνιο και το οποίο, βεβαίως, συνέβαλε στη δημιουργία μιας Κυβέρνησης Εθνικής Συνευθύνης, η οποία σήμερα κυβερνά τον τόπο.

Όσον αφορά την προσωπική μου θέση, ήταν πάντα ξεκάθαρη. Ήμουν και είμαι στην πολιτική, όχι για τα αξιώματα, αλλά για τις πρωτοβουλίες και τις ευθύνες που αναλαμβάνω. Να ανοίγω νέους δρόμους. Και αυτό έκανα σε όλη μου τη διαδρομή. Εξάλλου, τι σημασία έχει το πολιτικό κόστος που ανέλαβα προσωπικά, σε σχέση με το κόστος που θα αναλάμβαναν οι πολίτες, αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει;

Ο σχηματικός Κυβέρνησης Εθνικής Συνευθύνης και η συνεργασία, ήταν και είναι σταθερή επιλογή μου. Έχουμε μπροστά μας ως χώρα άμεσες και δύσκολες μάχες. Η παρούσα Κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου παρέχει τα καλύτερα δυνατά εχέγγυα, για να αντιμετωπίσουμε τις επερχόμενες προκλήσεις.

Πρώτον, τις διαπραγματεύσεις τις ίδιες για το νέο Μνημόνιο, που θα συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση. Δεν είναι εύκολες διαπραγματεύσεις, όμως, η ευρύτερη συναίνεση δημιουργεί ένα πλαίσιο, που μας βοηθά ακόμα και διαπραγματευτικά. Θα σας πω κάτι απλό: τον Ιούνιο, όταν είχα συζητήσει με τον Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον κ. Σαμαρά, είχα πει να πάμε να διαπραγματευτούμε μαζί. Τελικά, δεν έγινε.

Είχα πει, «να διαπραγματευτούμε, μιας και το θέτεις. Και δεν έχουμε καμία αντίρρηση να δούμε ένα νέο εθνικό φορολογικό σύστημα, διότι πράγματι οι φόροι οι οποίοι υπάρχουν σήμερα είναι αρκετά μεγάλοι, αλλά δεν είναι μόνον αυτό, είναι και άδικα κατανεμημένοι πολλές φορές».

Πρέπει, από την άλλη πλευρά, όμως, να έχουμε τη συναίνεση του Ελληνικού λαού, τη συμμετοχή και τη στήριξη του Ελληνικού λαού σε αυτό το νέο φορολογικό σύστημα. Δεν αρκεί, όπως πολύ σωστά είπε ο κ. Γραμματίδης, απλά να ψηφίζουμε νόμους, αν αυτοί οι νόμοι δεν εφαρμόζονται για διάφορους λόγους, είτε διότι το ίδιο το Δημόσιο έχει μάθει διαφορετικά, έχει μάθει τη συναλλαγή σε πολλές περιπτώσεις, τη διαφθορά, δυστυχώς - να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους - ή ακόμα όταν υπάρχουν και κινήματα, που λένε «δεν πληρώνω» και, μέσα από αυτό, νομιμοποιούν τη φοροδιαφυγή.

Αν όμως πάμε και διαπραγματευθούμε μαζί, αν σήμερα ως Κυβέρνηση Εθνικής Συνευθύνης διαμορφώσουμε ένα εθνικό φορολογικό νομοσχέδιο, που ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο κ. Βενιζέλος, πρόκειται να προωθήσει, αν από κοινού το κάνουμε αυτό, θα πάμε στον Ελληνικό λαό και θα πούμε, ναι, μπορούμε να μειώσουμε τα βάρη σε ένα βαθμό.
Αλλά προϋπόθεση αυτής της μείωσης είναι να υπάρχει από όλους μας το αίσθημα του εθνικού καθήκοντος, να μην υπάρχει πια φοροδιαφυγή. Τότε, και μείωση των βαρών μπορούμε να έχουμε, και περισσότερα έσοδα μπορούμε να έχουμε, και να πείσουμε και την Τρόικα γι' αυτό.

Γι' αυτό, είναι πολύ σημαντικό να μείνει αυτή η Κυβέρνηση για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, μια Κυβέρνηση Εθνικής Συνευθύνης, για να μπορέσει να ολοκληρώσει ένα εθνικό έργο. Ένα εθνικό έργο για τη χώρα.

Η διαπραγμάτευση αυτή δεν μπορεί να έχει έναν παραλογισμό. Δηλαδή, από τη μία, να λέμε ότι θα διαπραγματευτούμε για το νέο πρόγραμμα και, από την άλλη, να παρουσιάζουμε στους πολίτες μαγικές και ψευδείς εικόνες, ότι δήθεν η διαπραγμάτευση αυτή θα γίνει ή θα είναι ευχερέστερη μετά τις εκλογές.
Προσέξτε τον παραλογισμό: θα διαπραγματευτούμε τώρα με τους εταίρους μας, μέσα από μια Κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία συμμετέχουν οι κύριες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, θα ψηφίσουμε αυτή τη συμφωνία με συντριπτική πλειοψηφία και, στη συνέχεια, θα ζητήσουμε μερικούς μήνες αργότερα αλλαγή αυτής της συμφωνίας!

Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Τώρα είναι η ώρα της διαπραγμάτευσης και τώρα πρέπει όλες οι δυνάμεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους, συμμετέχοντας σ' αυτήν, με τις θέσεις τους, βεβαίως, με τις προτάσεις τους, για να είναι ακόμα καλύτερες οι διαπραγματεύσεις και το αποτέλεσμά τους.
Δεύτερον, πρέπει να ολοκληρωθεί η προσπάθεια για μείωση του χρέους. Μια δύσκολη προσπάθεια, αλλά που μπορεί να απαλλάξει τον κάθε Έλληνα πολίτη από ένα σημαντικότατο βάρος του χρέους, που φέρει στις πλάτες του.
Τέλος, θέλω να επισημάνω πως η συνεχής εκλογολογία έχει αρνητικά αποτελέσματα για τη χώρα και την οικονομία. Την βλάπτει.

Κανείς δεν ξέρει σε τι πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον θα βρεθεί η Ευρώπη τους επόμενους μήνες. Πιστεύω και ελπίζω ότι θα ξεπεράσει την κρίση. Αλλά θα περάσει δύσκολα το επόμενο χρονικό διάστημα. Το πιο σωστό, το πιο υπεύθυνο, είναι να υπάρχει Κυβέρνηση ευρύτατης συνευθύνης, για να αντιμετωπίσουμε κάθε ενδεχόμενο, αντί να είναι κλειστή η Βουλή ή να βρίσκεται η χώρα σε προεκλογική περίοδο, σε μια κρισιμότατη συγκυρία για εμάς και την Ευρώπη.

Το πιο υπεύθυνο είναι να κάνουμε όλοι οι πολιτικοί το καθήκον μας, αντί να διασπάται η εθνική προσπάθεια από την εκλογική μας κινητοποίηση. Είναι πάντα χρήσιμη η πολιτική συζήτηση, όπως και οι ιδεολογικές διαφορές, αλλά πρέπει να πάρουμε εθνικής φύσης αποφάσεις και είμαστε σε διλήμματα, που έχουν σημασία για το έθνος και το αύριο της χώρας. Βασικά διλήμματα.
Και ο Ελληνικός λαός απαιτεί πολιτικούς και κόμματα, που βάζουν το ευρύτερο συμφέρον πάνω από το στενό εκλογικό συμφέρον. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή. Η συνεργασία μας σήμερα, είναι και εγγύηση για τους πολίτες μας, όπως και για όσους μας βοηθούν - τους φορολογούμενους των άλλων χωρών, τους λαούς που φορολογούνται και μας δανειοδοτούν.

Με την ολοκλήρωση της προσπάθειας εφαρμογής της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, θα μπορούμε να ρίξουμε όλο το βάρος των προσπαθειών μας στη συνέχιση των μεγάλων αλλαγών, που αποτελούν εγγύηση για τη χώρα. Γιατί πιστεύω ότι, διακομματικά, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν ή τι σκοπεύουν να ψηφίσουν οι πολίτες, έχουμε τεράστιες δυνατότητες συνεργασίας και συναίνεσης - και αυτό απαιτεί ο καιρός.

Έχουμε ακόμα πολλή δουλειά. Να εμπεδώσουμε αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης προς τους Έλληνες πολίτες, που έχει χαθεί, είχε χαθεί τουλάχιστον, αλλά ανακτάται σιγά - σιγά, συνεχίζοντας αποφασιστικά τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Για να μάθουμε τι συνέβη με αυτούς που πήγαν λεφτά στην Ελβετία, για να υπάρχει ένα εθνικό φορολογικό σύστημα, όπως είπα, και να αναδιαρθρώσουμε τον τραπεζικό τομέα, ώστε να είναι και πάλι σε θέση να στηρίξει την πραγματική οικονομία.

Να συνεχίσουμε τη μάχη για την παιδεία, να δώσουμε πραγματικά εφόδια στους Έλληνες πολίτες και στη νεολαία μας. Να αναδιαρθρώσουμε το δημόσιο τομέα. Να γίνει παραγωγικός, φιλικός, υποστηρικτικός, να απελευθερώνει δυνάμεις, αντί να τις καταπιέζει.

Να συνεχίσουμε τη μάχη κατά της γραφειοκρατίας .Τη μάχη για τη Δικαιοσύνη, για το διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο, όπου έχουμε τεράστιες δυνατότητες. Δεν θέλω να μπω σε όλα αυτά, τα οποία γνωρίζετε καλά εσείς, ως επιχειρηματίες, τι δυνατότητες έχει η χώρα μας.

Να ολοκληρώσουμε το σύστημα υγείας και να κάνουμε αλλαγές και στο πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι μέρος του προβλήματος. Μεγάλες αλλαγές, άλλες συνταγματικές, άλλες για το εκλογικό σύστημα.

Φίλες και φίλοι, θα μπορούσαμε να τα κάνουμε αυτά μέσα από μια ευρύτατη συναίνεση, διότι όλες αυτές οι αλλαγές, είναι αλλαγές που δημιουργούν το βάθρο των δημοκρατικών μας θεσμών. Βεβαίως, υπάρχουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις, αλλά κάποιες βασικές μας αξίες, κάποιοι βασικοί θεσμοί πρέπει να είναι όχι απλώς αποδεκτοί, αλλά και να δημιουργηθούν από όλους μας, συλλογικά.

Τότε θα ανακτήσει και ο Έλληνας πολίτης την εμπιστοσύνη του απέναντι στην Πολιτεία, την εμπιστοσύνη του απέναντι στη χώρα του, στην πατρίδα του, την οποία αγαπά και για την οποία θέλει το καλύτερο.

Φίλες και φίλοι, περάσαμε μια πρωτοφανή δοκιμασία. Και σταθήκαμε όρθιοι. Έχουμε ακόμα μπροστά μας προκλήσεις. Δεν μπορώ, παρά να εκφράσω την πίστη μου, ότι μπορούμε με συλλογική προσπάθεια να τα καταφέρουμε. Όχι μόνο να βγούμε από την κρίση, αλλά και να βγούμε πολύ καλύτεροι, σε μια οικονομία εύρωστη και βιώσιμη, με πίστη στις δυνατότητες και την ικανότητα των Ελλήνων.

Παραφράζοντας τον τίτλο του Συνεδρίου σας, αρκεί να αναλάβουμε όλοι την ευθύνη, να λάβουμε τις αναγκαίες αποφάσεις και να τις κάνουμε πράξη.
Σας ευχαριστώ.