Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Η ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΟ ΛΑΟ !

 
Οι πολιτικές της λιτότητας, επιλεγμένα και μεθοδευμένα, οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στη φτώχεια και την ανέχεια. Όλα τα σχετικά στοιχεία το μαρτυρούν και το τεκμηριώνουν.
 
Οι αχαλίνωτες αυξήσεις της φορολογίας και η κατακρεούργηση των μισθών και των συντάξεων, επέφερε την αδυναμία των νοικοκυριών να αποπληρώσουν τα δάνεια που είχαν πάρει από τις τράπεζες, τις …καλές τους μέρες.
 
Στη συνηθισμένη πρακτική του τραπεζικού συστήματος να κάνει γενικευμένες επιδρομές στα περιουσιακά στοιχεία των αδύναμων οφειλετών, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, έδεσε καλά το φρένο στην ασυδοσία τους, με το νόμο για την προστασία της πρώτης κατοικίας, νόμος που ισχύει ως σήμερα.
 
Να, όμως, που οι σαμαροβενιζέλοι, βλέπουν αλλιώς το ζήτημα, λαμβάνουν διαφορετικά τις επιταγές των τροϊκανών και ετοιμάζουν αλλαγές στη σχετική νομοθεσία, αλλαγές που θα λύσουν τα χέρια των τραπεζών και θα δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στα χειμαζόμενα ελληνικά νοικοκυριά.
 
Οπως δήλωσε ο υφυπουργός Ανάπτυξης Θ. Σκορδάς, θα επιχειρηθεί μερική αναστολή των πλειστηριασμών από το 2014 με σταδιακή απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κάτω από την ασφυκτική πίεση της τρόικας για αναστολή του μέτρου..
 
Ο υφυπουργός, μιλώντας στην τηλεόραση επεχείρησε να «χρυσώσει το χάπι», μιλώντας για «κοινωνικά κριτήρια» και για το ρόλο που θα έχουν παράγοντες, όπως η κατάσταση του δανειολήπτη, (άνεργος ή πολύτεκνος κλπ), πόσα χρόνια το ακίνητο προστατεύεται από την υπάρχουσα νομοθεσία, η αντικειμενική του αξία κ.α..
 
Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ακινήτων που έχουν «παγώσει» ποικίλλουν : οι περισσότερες εκτιμήσεις μιλούν για περίπου 200 χιλιάδες ακίνητα, ενώ τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι 4 στα 10 δάνεια δεν εξυπηρετούνται.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΚΟΝΟ !...


Γιατί ενόχλησε το πάρτι-συναυλία του Ρέμου στην περιώνυμη παραλία της Ψαρούς στη Μύκονο; Σε τι διέφερε από δεκάδες άλλα που κατά καιρούς έχουν διοργανωθεί στην προ κρίσης αλλά (όπως βλέπουμε) και στη μετά κρίση Ελλάδα, με χαρακτηριστικά αναλλοίωτα στον χρόνο ;
 
Η ίδια, περίπου, σύνθεση κοινού (τον τόνο δίνουν ό,τι αποκαλούμε «celebrities»), η είσοδος στοίχιζε 180 ευρώ (διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ), η σαμπάνια έρρεε έως το πρωί. Και λοιπόν; Μάλιστα, αυτή τη φορά, υπήρχαν και υπάλληλοι του ΣΔΟΕ που ήλεγχαν ότι κόβονται αποδείξεις. Τίποτα παράνομο, τίποτα παράταιρο.
 
Εκανε και κάποιο άκομψο σχόλιο για τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, αλλά η πίστα και το κέφι δεν νοούνται χωρίς «πικάντικες» μικρές παρεκτροπές. Εξάλλου, πριν από λίγες εβδομάδες, δημοφιλής συνθέτης, ο Σταμάτης Κραουνάκης, σε συναυλία του στο προαύλιο της ΕΡΤ, «περιποιήθηκε» υπουργό της νυν κυβέρνησης και τη σύζυγό του σε ήχο ρυθμικό και καθόλου πλάγιο. Υστερα, μάλιστα, από τα σχόλια που ακούστηκαν, απάντησε, μεταξύ άλλων, ότι «το γέλιο είναι ίαμα» και «η σάτιρα είναι δικαίωμα».
 
 Και ο Αντώνης Ρέμος δήλωσε χθες ότι «όσον αφορά στο χιούμορ με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, είναι χιούμορ. Το χιούμορ του μέσου Ελληνα! Σε αυτούς ανήκω και εγώ και με αυτόν τον τρόπο αντιδράμε στη σκληρή, σημερινή πραγματικότητα στην οποία μας έχουν επιβάλει να ζούμε». Να, και ο «μέσος Ελληνας», ο οποίος στις καλές εποχές δεν έλειπε από τα κέντρα που εμφανιζόταν ο Ρέμος. Γνωρίζει ο καλλιτέχνης σε ποιον απευθύνεται και ποιος τον στηρίζει. Στέκει στο πλευρό του, λοιπόν, και τον εκφράζει.
 
Η δουλειά που έχει κάνει η ιδιωτική τηλεόραση στη διαμόρφωση του κοινού της πίστας, είναι αδιαμφισβήτητη. Επί χρόνια σε απευθείας σύνδεση, σε σχεδόν 24ωρη βάση, έχτισε γερά θεμέλια στο γούστο και στις προτιμήσεις. Οσο για το επίσημο κράτος, αφού έκλεισε τη δημόσια τηλεόραση, τώρα συμβάλλει στη διατήρηση της νομιμότητας, με τον ΣΔΟΕ να εμποδίζει τη φοροδιαφυγή και στην παραλία της Ψαρούς. Συμβολικά, θα πείτε. Αναρωτιέμαι : μήπως η υποκρισία είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο πριν από τη συνειδητοποίηση και την αλλαγή ;
 
Χρειάζεται δεκαετίες η μετατόπιση αντίληψης, σκέψης και πράξης. Εν τω μεταξύ, οι κοινωνικοπολιτικές συντεταγμένες διαμορφώνονται ως εξής: το κράτος υποκρίνεται ότι μάχεται τη φοροδιαφυγή (και όχι μόνο), υποκρινόμενο ότι πασχίζει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και να εδραιώσει τη «νέα Ελλάδα», οι καλλιτέχνες υποκρίνονται ότι συμπαραστέκονται στον «μέσο Ελληνα» περιγράφοντας «τη σκληρή πραγματικότητα», το κοινό υποκρίνεται ότι εκτονώνεται με όσους υποκρίνονται ότι το εκφράζουν, οι επικριτές όλων υποκρίνονται ότι οργίζονται γιατί εκ της υποκρισίας σιτίζονται, όσοι πραγματικά αηδιάζουν υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται την υποκρισία...

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ, ΤΩΡΑ, ΣΤΟΝ ΚΥΡ – ΦΩΤΗ ?...


Ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ κ, Κουβέλης, σε συνέντευξή του στην "εφημερίδα των Συνακτών", επανέρχεται σε πρόταση του κόμματός του για «δημιουργία ενός πόλου προοδευτικού, βασισμένου στους άξονες δημοκρατία - κοινωνική συνοχή - ανάπτυξη με ωφέλειες για όλους», που επιδιώκει τη συγκρότηση, σε προγραμματική βάση, «μιας ευρείας συμμαχίας δυνάμεων της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας, που αρνούνται καθεστηκυίες πολιτικές και πρακτικές που οδήγησαν στην κρίση».
 
  Ο κ. Κουβέλης, όπως διευκρινίζει, δεν υπολογίζει το ΠΑΣΟΚ στην προσπάθεια για τη συγκρότηση του συγκεκριμένου πόλου.
 
Τι να πεις, τώρα, στον κυρ Φώτη τον …επαναστάτη, τον …άσπιλο και τον …καθαρό από «καθεστηκυίες πολιτικές και πρακτικές» ? 
 
Το ό,τι δεν έχει τα φόντα να μιλάει, ως αμέτοχος στις μνημονιακές πολιτικές, μιας και το κομματίδιό του, από το καλοκαίρι του 2012 και μετά μπήκε με τα μπούνια σ΄ αυτές ; Το ό,τι χρεώνεται κι αυτός, μαζί με το Βενιζέλο, την ανόρθωση του Σαμαρά, τον οποίον επιβράβευσαν με την πρωθυπουργία, επειδή έριξε τον Παπανδρέου ;
 
Το ό,τι χαράμισε την αριστεροσύνη του δίνοντας προοδευτικό άλλοθι στις δεξιόστροφες πολιτικές του Σαμαρά, απόλυτα δουλοπρεπείς απέναντι στα κελεύσματα των γερμαναράδων και πλήρως αναίσθητες απέναντι στον ελληνικό λαό ;
Τι να σου πρωτοπεί κανείς κυρ Φώτη μας ; Πως η άσκηση πολιτικής δια της τεθλασμένης, διακοσμημένη με περικοκλάδες και γεμάτη από «ναι, μεν, αλλά…» και υπερασπιζόμενη «και το χωροφύλαξ και τον αστυφύλαξ…» δεν πείθει κανέναν σοβαρό ψηφοφόρο ;
 
Φαντάζομαι να καταλάβατε, πια, εκεί στην Αγίου Κωνσταντίνου πως όποτε κι αν γίνουν νέες εκλογές, θα βλέπετε τη Βουλή με το κιάλι, μιας και το 3%, είναι πια για το καμματίδιό σας, άπιαστο νούμερο !...

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΚΕΝΟ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ !...


Από την αρχή της κρίσης διαφαινόταν ότι δεν υπήρχε κάποιο κέντρο –εντός ή εκτός χώρας– που ήξερε τι να κάνει. Σήμερα, όμως, γίνεται κατανοητό κάτι ακόμη χειρότερο – όχι μόνο δεν ήξερε κανείς τι έπρεπε να γίνει, αλλά κανείς δεν νοιαζόταν για την Ελλάδα και τους Ελληνες τόσο ώστε να ξεπεράσει τις δικές του εμμονές και τα δικά του συμφέροντα. Αυτό δεν αφορά μόνο «ανάλγητους ξένους» αλλά κυρίως τους Ελληνες που είναι σε θέση να διαδραματίσουν ρόλο στην πορεία της χώρας – πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές, συνδικαλιστές και πολλοί άλλοι. Δεν έγινε καμία εθνική συνεννόηση για τη φύση του προβλήματος και για τις πιθανές λύσεις. Συνεχίστηκε η ίδια καταστροφική πορεία, ενώ αναμέναμε από ξένους οργανισμούς να μας στηρίξουν. Η χώρα έμεινε ορφανή τη στιγμή που είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη από φροντίδα και καθοδήγηση.
 
Είναι προφανές ότι το πρόγραμμα στήριξης -δάνεια υπό την προϋπόθεση μέτρων λιτότητας και μεταρρυθμίσεων- έχει προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, με τη χώρα να παραμένει βυθισμένη στην ύφεση για έκτη συνεχόμενη χρονιά. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι χωρίς στήριξη θα είχε επέλθει άμεση καθίζηση της οικονομίας, με καταστροφικές συνέπειες. Η χώρα κρατήθηκε ζωντανή αλλά υπέστη μεγάλα νέα τραύματα τα οποία την επιβαρύνουν περαιτέρω. Αρκετοί ξένοι έχουν καταλάβει το λάθος του προγράμματος, το οποίο, εξάλλου, φαίνεται να αποτυγχάνει και σε χώρες με καλύτερη δημόσια διοίκηση από τη δική μας. Η ανεργία στην Ευρώπη είναι σε πρωτοφανή ύψη. Οπως σημείωσε σε άρθρο του στους Financial Times της Παρασκευής ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζέικομπ Λιου, όταν ξέσπασε η κρίση στη χώρα του το 2008 η κυβέρνηση στήριξε την ιδιωτική οικονομία και την κατανάλωση, με αποτέλεσμα έκτοτε να έχουν δημιουργηθεί 7 εκατ. νέες θέσεις εργασίας.
 
Οσο και αν ευθύνονται δυνάμεις πέρα από εμάς, όμως, η τύχη της Ελλάδας εξαρτάται πρωτίστως από τους Ελληνες. Εδώ παρατηρούμε ένα κενό - την έλλειψη ενός πυρήνα που, για καλό ή για κακό, θα μπορούσε να οδηγήσει τις εξελίξεις. Δεν υπάρχει ούτε «βαθύ κράτος» ούτε άλλη μορφή κατεστημένου που, επιδιώκοντας τη δική του επιβίωση, θα εργαζόταν για την επιβίωση της οικονομίας. Ολος ο κρατικός μηχανισμός και οι θεσμοί εξαρτώνται από τα κόμματα. Με την εκλογική κατάρρευση των δύο «κομμάτων εξουσίας», και την αναγκαστική αποκήρυξη της πολιτικής των πελατειακών σχέσεων, δεν υπάρχει ούτε ισχυρό πολιτικό κέντρο ούτε μια συμπαγής δημόσια διοίκηση, παρά μόνο ομάδες και άτομα που επιδιώκουν την επιβίωσή τους σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Ετσι γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν σωστά μέτρα που θα ανακούφιζαν τους πολίτες, θα τόνωναν την οικονομία και θα οδηγούσαν σε μια πιο λειτουργική και δίκαιη χώρα. Αυτό αφορά τα πάντα, από την τόσο καθυστερηθείσα αναγέννηση του τραπεζικού συστήματος έως την εξυπηρέτηση πολιτών σε δημόσιες υπηρεσίες.
 
Η ευθύνη, όμως, δεν βαρύνει μόνο τα κόμματα που κυβερνούν. Οι πρωταγωνιστές απ’ όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τις παλιές συνήθειές τους – οι οποίες συνοψίζονται στην ανικανότητα να διακρίνουν προβλήματα, να σχεδιάσουν λύσεις και να αφοσιωθούν στην επίλυσή τους. Κάθε κόμμα συνεχίζει να πρεσβεύει τη δική του μοναδική αλήθεια, καταγγέλλοντας τα άλλα για όλα τα δεινά της χώρας και εμποδίζοντας κάθε πρόοδο. Η ταχεία όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, με όλο και πιο ακραία συνθήματα από το παρελθόν, επιδεικνύει ότι αρκετοί νέοι πολιτικοί αντλούν την πολιτική τους νομιμοποίηση και ταυτότητα από τις αντιμαχόμενες πλευρές του Εμφυλίου Πολέμου. Χωρίς να το καταλάβουμε, οδηγούμαστε προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις μέσα από μια εμμονή να επαναλάβουμε τραύματα ενός παρελθόντος που απεδείχθη καταστροφικό. Αντί να επιδιώκουμε την εθνική συσπείρωση, καταφεύγουμε σε διαχωριστικές γραμμές και ψεύτικα διλήμματα.
 
Ο δρόμος έξω από την κρίση θα ήταν δύσκολος έτσι κι αλλιώς, γιατί καμία κοινωνία δεν αποδέχεται εύκολα τη στέρηση και την απογοήτευση. Αλλά τα λάθη του σχεδίου διάσωσης και της εφαρμογής του, η αλαζονεία των δανειστών, η έλλειψη αυτοπεποίθησης των κυβερνήσεων και η απόλυτη άρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων άφησαν ένα κενό στην καρδιά της χώρας και υπονόμευσαν το όποιο αίσθημα εμπιστοσύνης για την πορεία της. Με αυτό το κενό βρίσκονται αντιμέτωποι οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης και κάθε πολίτης που αγωνιά για το μέλλον όλων μας.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΜΥΛΟ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ !...


Καιρό τώρα έτρεφα την ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή θα αντιληφθούμε -αν όχι όλοι, τουλάχιστον όσοι σεβόμαστε σ' αυτό τον τόπο τον νόμο, την τάξη και τη δημοκρατική ομαλότητα- ότι η μεθοδευμένη πολιτική οξύτητα μόνο δεινά προκαλεί. Θεωρούσα μάλιστα ότι θα ήταν σχετικά εύκολο από τη στιγμή που η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή είναι εδώ για να εξωθεί καθημερινά την πολιτική πραγματικότητα σε ακραίες εκδηλώσεις.
 
Ετρεφα και άλλη μία ψευδαίσθηση όλο αυτό τον καιρό. Πίστευα ότι κόμματα και πολιτικοί που ανήκουν στο λεγόμενο «συνταγματικό τόξο» θα αντιλαμβάνονταν ότι το λιγότερο που οφείλουν να κάνουν είναι να αποφεύγουν πρακτικές και συμπεριφορές ανάλογες εκείνων στις οποίες συστηματικά επιδίδονται οι ανήκοντες στο νεοναζιστικό μόρφωμα. Δυστυχώς το αντίθετο πράττουν και ανάλογο αποτέλεσμα αποφέρουν οι πράξεις τους.
 
Είναι δύσκολες οι μέρες που περνάμε και το πολιτικό θερμόμετρο βρίσκεται μόνιμα στο κόκκινο. Αλλά άλλο πολιτική αντιπαλότητα και άλλο μίσος. Και δυστυχώς αυτό το έχουμε ξεχάσει. Η Χρυσή Αυγή βγάζει μίσος όταν επιτίθεται στα άλλα κόμματα. Καθαρό, αδιαμφισβήτητο μίσος. Αλλά δεν είναι η μόνη. Το ίδιο -αν και όχι στην ίδια ένταση- βγάζουν και τα άλλα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης όταν απευθύνονται στα κόμματα της συγκυβέρνησης.
 
Δεν ξέρω αν και σε ποιο βαθμό εννοούν τα όσα λένε, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι έχουν χάσει το μέτρο. Χαρακτηρισμοί όπως «χούντα», «δωσίλογοι», «προδότες» και άλλα συναφή έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Ακόμη και οι απειλές για λαϊκά δικαστήρια και φυλακίσεις θεωρούνται λίγο έως πολύ συνηθισμένες. Τελευταία φτάσαμε σε πιο «εξειδικευμένες» απειλές κάποιων μυαλοφυγόδικων, που επιδιώκοντας να πρωτοτυπήσουν επιστράτευσαν φράσεις που παραπέμπουν ευθέως σε εμφύλιες συρράξεις.
 
Από τον Μιχαλολιάκο και τη νεοναζιστική παρέα του δεν περιμένει κανείς τίποτα διαφορετικό. Αλλά από κόμματα και ανθρώπους που προέρχονται από την Αριστερά άλλες λογικές και ευαισθησίες περιμένει κανείς. Ή και αξιώνει. Και πάντως σε καμία περίπτωση πράξεις και συμπεριφορές που ρίχνουν νερό στον μύλο της νεοναζιστικής συμμορίας. Οπως δυστυχώς συμβαίνει κάθε φορά που η πολιτική αντιπαράθεση εκτρέπεται σε ύβρεις και χυδαιότητες.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ, ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ?...


Το πρόσφατο άρθρο του Wolfgang Μunchau στους Financial Times, αποτύπωσε μια πραγματικότητα : Κανένας δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει το σύνολο του χρέους της, ασχέτως των δηλώσεων μιας μερίδας πολιτικών και τεχνοκρατών της Ευρώπης.
 
Ορθώς λοιπόν, ο Munchau πέρασε στο επόμενο ερώτημα: Θα γίνει το (αναπόφευκτο) κούρεμα εντός της Ευρωζώνης, με την συναίνεση των εταίρων δανειστών μας ; Ή εκτός του Ευρώ και με κάπως μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων της ελληνικής πλευράς ; Στην ουσία, χωρίς να το γράψει, ο Munchau ρωτάει πρακτικά αν θα επέλθει διάλυση της Ευρωζώνης, τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέραμε, ή θα υποχωρήσουν οι δανειστές και θα «κουρέψουν» τα οφειλόμενα ποσά, προκειμένου να κρατήσουν την σημερινή μορφή της «Ενωμένης Ευρώπης». Κι αυτό διότι η όλη «ιδέα» του κοινού νομίσματος στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν είναι ξενοδοχείο, όπου μένει όποιος θέλει για ένα διάστημα, κι άμα θέλει παίρνει το καπέλο του και φεύγει, αλλά ένα σπίτι που επιλέχτηκε και δεν αλλάζει.
 
Αν η Ελλάδα βρει το δρόμο της εξόδου, γιατί να μην τον βρει σε κάποια φάση και η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ισπανία, ακόμη και η Γαλλία ; Ας μην έχουμε αυταπάτες. Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν θα γίνει «μονομερώς» με δήθεν τσαμπουκά, αλλά μόνο με τη «ανοχή», για να μην πω την συναίνεση των δανειστών μας, που θα συνεχίσουν να είναι δανειστές μας, είτε είμαστε είτε φύγουμε από το ευρώ. Όσοι ρομαντικοί της αριστεράς (ή και της δεξιάς) πιστεύουν ακόμη στην δήθεν συγκριτικά «ανώδυνη» λύση του Grexit δεν έχουν παρά να διαβάσουν το πρόσφατο άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη.
 
Συνεπώς, μιλώντας γενικότερα, είτε τα κράτη που βρίσκονται στην πλευρά των δανειστών, θα βρουν τρόπους να «βάλουν νερό στο κρασί τους», σε ό,τι αφορά τα οφειλόμενα από τους δανεισμένους εντός του ευρώ, είτε η Ευρωζώνη θα διαλυθεί περίπου ... «κοινή συναινέσει».
 
Ασφαλώς τέτοιες αποφάσεις δεν λαμβάνονται με ευκολία. Όσο δύσκολο είναι ακόμη και για την ίδια την Γερμανία, να απαρνηθεί την τεράστια επένδυση πολιτικού, ιστορικού και οικονομικού κεφαλαίου, που οδήγησε στο σχηματισμό της Ευρωζώνης, άλλο τόσο είναι να «περάσει» στην κοινή γνώμη των κρατών του Βορρά, η έννοια της απώλειας σημαντικών κεφαλαίων υπέρ των «προβληματικών Νότιων».
 
Λαμβάνοντας υπ όψιν μας και το γεγονός ότι οι πολιτικοί έχουν γενικώς την τάση να μεταθέτουν τις δυσάρεστες αποφάσεις στο μέλλον (με την ελπίδα ότι η «μπόμπα» θα σκάσει στα χέρια κάποιου άλλου), είναι μάλλον επιπόλαιο να περιμένουμε γρήγορες ή «ριζικές» αποφάσεις στο θέμα του ελληνικού χρέους.
 
Θα είναι λοιπόν μεγάλη έκπληξη αν δούμε πραγματικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους πριν η κατάσταση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, φτάσει στο απροχώρητο ! Πιθανώς να δούμε μεσοβέζικες λύσεις, όπως μια αναδιάρθρωση των λήξεων και των επιτοκίων στα δάνεια, που όμως από μόνη της δεν θα λύσει το πρόβλημα. Πιθανώς να δούμε και μια «ελάφρυνση» του χρέους με το ESM να αναλαμβάνει ένα μέρος των κεφαλαίων που δαπανήθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Αυτές όμως οι λύσεις θα αποδειχτούν «ασπιρίνες», λόγω του μεγέθους του ελληνικού χρέους, αλλά και της συνεχιζόμενης ύφεσης στην Ελλάδα. Που πολύ δύσκολα θα μετατραπεί σε ισχυρή ανάπτυξη ενόσω όχι μόνο η ευρωπαϊκή αλλά και η παγκόσμια οικονομία κινούνται με επιβραδυνόμενους ρυθμούς.
 
Το συνολικό χρέος της ευρωζώνης έφτασε στο πρώτο τρίμηνο του 2013 το ποσοστό ρεκόρ 92% του ΑΕΠ, όταν υποτίθεται ότι επί τρία χρόνια γίνονται προσπάθειες για τη μείωση του. Η κατάσταση δε είναι πολύ χειρότερη στις χώρες του Νότου. Οι οπαδοί της λιτότητας θα ισχυριστούν βέβαια πως τέτοιου είδους σχέδια θέλουν χρόνο για να δείξουν αποτέλεσμα και ότι τα καλύτερα είναι μπροστά. Προσωπικά, έχω ζωηρές αμφιβολίες. Εκτιμώ ότι η λιτότητα με τον σφοδρό τρόπο που έχει επιβληθεί «στρεσάρει» της ευρωπαϊκές χώρες, όχι μόνο οικονομικά, δημιουργώντας «φαύλο κύκλο», αλλά κοινωνικά και πολιτικά.
 
Με έναν τρόπο που μπορεί τελικά να δυναμιτίσει τα ίδια τα θεμέλια της «Ενωμένης Ευρώπης». Δεν ξέρω αν τελικά το δίλλημα που έθεσε ο κ. Munchau, θα αποτελέσει διαπραγματευτικό «χαρτί» για τούτη, ή ίσως την επόμενη κυβέρνηση, όπως ο ίδιος αφήνει εμμέσως να εννοηθεί στο άρθρο του.
 
Νομίζω όμως ότι η συστηματική διερεύνηση ενός εναλλακτικού δρόμου, χρήσιμου εν πάση περιπτώσει εφόσον η Ευρωζώνη πάψει να είναι αυτό που ξέρουμε, ή πάψει να υπάρχει, θα έπρεπε να βρίσκεται στις «διακριτικές» προτεραιότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Δια πάν ενδεχόμενο.
 

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ !...


Μες στο κατακαλόκαιρο δεν είναι εύκολο να συζητάς για δυσάρεστα. Τα μηνύματα όμως είναι εμφανή. Είτε πρόκειται για την αντιπολίτευση, είτε για τον πρόεδρο του ΣΕΒ, είτε για κάποιους απλούς, αλλά «υποψιασμένους» πολίτες, οι περισσότεροι μιλούν για ένα καυτό φθινόπωρο με οικονομικές δυσκολίες και κοινωνικές αντιδράσεις. Κι έναν δύσκολο, ίσως πολύ δύσκολο, χειμώνα.

Προσωπικά, φοβάμαι πιο πολύ ότι γενικότερα η Δύση εισέρχεται στον βαρύ χειμώνα της παγκοσμιοποίησης, μια εποχή που δεν θα κρατήσει λίγους μήνες. Το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα έχει ήδη γυρίσει πολλά χρονία πίσω. Το ίδιο, αν και σε αρκετά μικρότερο βαθμό, ισχύει για το βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη στις ΗΠΑ. Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ η όποια ανάκαμψη δεν συνοδεύεται από θέσεις εργασίας.

Σε αρκετούς δεν είναι άγνωστο και το γεγονός ότι στην ίδια τη Γερμανία ο μέσος πολίτης δεν έχει δει το βιοτικό του επίπεδο να αυξάνεται με τους ρυθμούς που υποσχόταν η αναπτυξιακή της μηχανή, η οποία πράγματι δούλευε ακατάπαυστα τα τελευταία χρόνια.

Για κάποια χρόνια η παγκοσμιοποίηση θεωρήθηκε φάρμακο για κάθε νόσο. Μόνο κάποιοι γραφικοί «πράσινοι» και αντικαπιταλιστές, της εναντιώθηκαν. Όμως, τότε ήταν η εποχή του θέρους. Οι μικρομεσαίοι, η περίφημη μεσαία τάξη, κοιμούνταν τον ύπνο της ευμάρειας. Των γενναιόδωρων κρατικών παροχών, του αφειδούς τραπεζικού δανεισμού, της πιστωτικής κάρτας και των στεγαστικών δανείων.

Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μάλλον το φθινόπωρο. Τα προεόρτια του χειμώνα. Αρκετοί, είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για αναλυτές και επιχειρηματικούς παράγοντες, θα υποστηρίξουν το αντίθετο. Βλέπετε, ακόμη σταυροκοπιούνται επειδή η Δύση κατάφερε να επιβιώσει από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 αλλά κι επειδή η ευρωζώνη απέφυγε ως τώρα τη διάλυσή της. Νομίζουν (ή μήπως... εύχονται;) ότι τα δύσκολα βρίσκονται πίσω μας. Μπορεί να έχουν δίκιο, προσωπικά όμως, πιστεύω ότι σε διεθνές επίπεδο τα δύσκολα είναι μπροστά.

Παρατηρώ τις τεράστιες προσπάθειες της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, της περίφημης FED, να στηρίξει την ανάπτυξη. Κι απογοητεύομαι από τα πενιχρά αποτελέσματα που έχει στην πραγματική οικονομία ο πακτωλός χρήματος που «τυπώθηκε». Παρατηρώ την αμηχανία της Ευρώπης μπροστά στα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, τον χρόνο που κυλάει αναξιοποίητος, το γεγονός ότι οι κρατικές δαπάνες μειώνονται παντού. Μαζί τους όμως μειώνεται και η ρευστότητα για τις επιχειρήσεις, όπως και τα χρήματα που δίδονται για «έρευνα και ανάπτυξη», ίσως τον πιο καθοριστικό παράγοντα για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας στην «προηγμένη» Δύση.
 
Παρατηρώ τη «βουβή πλειοψηφία» να δουλεύει ολοένα και περισσότερο -αν έχει δουλειά- και να αμείβεται σε πραγματικούς όρους λιγότερο. Την ποιότητα ζωής, το αίσθημα ασφάλειας να περιορίζεται, αργά, αλλά σταθερά. Αλλά και τους πολύ πλούσιους αυτού του κόσμου να γίνονται πλουσιότεροι. Όχι μόνο στις «αναπτυσσόμενες» περιοχές του κόσμου, αλλά και στις ανεπτυγμένες. Ακόμη και στα προπύργια της «αστικής Δημοκρατίας», εκεί όπου κυρίαρχη, υποτίθεται, ήταν και είναι η μεσαία τάξη.

Παρατηρώ τις ανισορροπίες να μεγαλώνουν, τις εστίες έντασης να πολλαπλασιάζονται, το κέντρο βάρους που ξέραμε, με «ομφαλό» την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, να μετατοπίζεται προς την πλευρά του μακρινού Ειρηνικού. Η αλήθεια είναι ότι η Δύση και μαζί της -έστω και σερνάμενη- η Ελλάδα, έζησε 60-65 χρόνια σχεδόν αδιάκοπης ευμάρειας, μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Χωρίς πολέμους, καταστροφές και κοινωνική οδύνη. Τα σκαμπανεβάσματα ήταν ήπια, μικρά κύματα σε μια θάλασσα ευημερίας.

Ίσως αυτό να ήταν το καλοκαίρι που εμείς θεωρήσαμε ότι θα κρατήσει για πάντα. Ίσως γιατί κάποιοι από εμάς, τώρα πια οι περισσότεροι, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα σε αυτό, χωρίς να γνωρίσουν κάτι άλλο. Μάλλον γι' αυτόν τον λόγο παρατηρώ, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, μια τάση ερμηνείας των νέων προβλημάτων με παλιούς, ξεπερασμένους όρους, σε επίπεδο όχι μόνο πολιτικής, αλλά και οικονομίας. Γι' αυτό φοβάμαι ότι ζούμε το φθινόπωρο. Κι ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει ο χειμώνας.
 

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ?...


Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κακόγουστο αστείο... Μια από τις πιο εντυπωσιακές ειδήσεις της εβδομάδας ήταν τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε για το β' τρίμηνο του 2013 η Citigroup. Η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα των ΗΠΑ (βάσει ενεργητικού) εμφάνισε καθαρά -όχι μεικτά- κέρδη σχεδόν 4 δισ. δολάρια, όσο δηλαδή το χρηματοδοτικό κενό που έχει η Ελλάδα για το 2014! Ανάλογες επιδόσεις εμφανίζουν και οι υπόλοιποι χρηματοοικονομικοί κολοσσοί των ΗΠΑ, όπως η JP Morgan και η Goldman Sachs. Στη συντριπτική τους πλειονότητα τα αστρονομικά αυτά κέρδη προέρχονται από δραστηριότητες στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, το οποίο όπως και σχεδόν όλες οι αγορές του πλανήτη βρίσκεται σε σταθερά ανοδική τροχιά από τον Μάρτιο του 2009.
 
Τότε ήταν που η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, η λεγόμενη Fed, αποφάσισε να ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου πολιτική που επισήμως ονομαζόταν «ποσοτική χαλάρωση» και που στην ουσία συνιστούσε εκτύπωση φρέσκου χρήματος, προκειμένου να αποτρέψει την πλήρη κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και εν τέλει της οικονομίας των ΗΠΑ. Στρατηγική της ήταν να τυπώσει όσο χρήμα χρειάζεται και να το διοχετεύσει στις αγορές, ώστε να ξαναπάρουν αξία οι μετοχές, να ξαναδημιουργηθεί ο εικονικός πλούτος που εξανεμίστηκε βίαια το 2008 και σταδιακά να αρχίσει να ξαναδιαχέεται και στην πραγματική οικονομία, δίχως -το σημαντικότερο- να πειραχτεί το τραπεζικό σύστημα.
 
Τέσσερα χρόνια και πάνω από δύο τρισ. φρεσκοτυπωμένα δολάρια μετά η Fed κατάφερε να οδηγήσει τις αμερικανικές μετοχές στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών και να κάνει τους επενδυτικούς γίγαντες της Wall Street να (ξανα)μοιάζουν με χήνες που γεννούν χρυσά αυγά. Τυπώνοντας τόσο χρήμα, όμως, η Fed δεν έδωσε ώθηση μόνο στις αμερικανικές αγορές αλλά και στις ευρωπαϊκές, φουσκώνοντας τις τιμές των αξιών και με αυτόν τον τρόπο παρέχοντας σανίδα σωτηρίας και για τις υπερχρεωμένες μεγα-τράπεζες της Γηραιάς Ηπείρου, οι οποίες είναι κατά βάση βρετανικές, ιταλικές, ισπανικές, γαλλικές και -βέβαια- γερμανικές.
 
Έτσι, η Fed ανάλαβε από την αρχή της κρίσης να τυπώνει χρήμα, ώστε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μην χρειάζεται να το κάνει με τρόπο που ήταν πολιτικά αδύνατον να εξηγηθεί από τη γερμανική ηγεσία στους Γερμανούς ψηφοφόρους. Οι τελευταίοι, έχοντας γαλουχηθεί με τον φόβο του πληθωρισμού (ο οποίος θεωρείται υπεύθυνος για την άνοδο των Ναζί στην εξουσία), δεν ήθελαν με τίποτα να δουν την ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα. Ούτε, όμως, ήθελαν να δουν την Deutsche Bank, την Commerz-bank και τα διάφορα -δήθεν- ασφαλή ταμιευτήριά τους να καταρρέουν εξανεμίζοντας τις αποταμιεύσεις τους. Ετσι, προέκυψε το «Μνημόνιο Κατανόησης» ανάμεσα σε Βερολίνο και Ουάσιγκτον, που για να λειτουργήσει, όμως, έπρεπε να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν στην πορεία «ατυχήματα».
 
Γι' αυτό και μετά την αναμενόμενη κρίση χρέους που πυροδοτήθηκε στην Ευρωζώνη, όταν όλες μαζί οι τράπεζες σταμάτησαν ξαφνικά να δανείζουν αφήνοντας έκθετα τα κράτη, ελήφθη η κατάλληλη μέριμνα, υπό τη μορφή μιας άλλης κατηγορίας Μνημονίων ωσάν αυτό που εκβιάζεται να εφαρμόζει η Ελλάδα και το οποίο ναι μεν δεν διορθώνει το πρόβλημα, αλλά συντηρεί ένα status quo που ευνοεί την ανάρρωση και ευημερία των μεγάλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών.
 

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΚΙ Ο ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ !...


Δεν ξέρω τι μου ήλθε καλοκαιριάτικα και έκατσα να διαβάσω τα κείμενα θέσεων της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» και της «Κομουνιστικής Τάσης» για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Παραλίγο να μου έλθει κόλπος. Το ότι οι προτάσεις τους μας οδηγούν εκτός ευρώ και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το λιγότερο. Η τριτοκοσμική φτώχεια και η εξαθλίωση που θα φέρουν οι ιδέες τους επίσης είναι δευτερεύουσας σημασίας, αν και αξίζει να παραπέμψω ένα απόσπασμα από το κείμενο της Κομουνιστικής Τάσης για το τι θα συμβεί:
 
  «Ανεξάρτητα από την μορφή που θα λάβει μια ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα (συναινετική με τους δανειστές ή όχι, αποτέλεσμα άτακτης χρεοκοπίας), πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το νέο νόμισμα θα τείνει να απαξιωθεί από την αρχή και θα υποτιμηθεί ραγδαία. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια μια μεγάλη μείωση του εισοδήματος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο πληθωρισμός θα γιγαντωθεί σαν αποτέλεσμα της διοχέτευσης πληθωριστικού χρήματος στην κυκλοφορία για αναγκαίες πληρωμές (χρήμα που δεν θα αντανακλά πραγματικές παραγόμενες αξίες), αλλά και της ακρίβειας των χιλιάδων αναγκαίων εισαγόμενων εμπορευμάτων. Το κρατικό χρέος, ακόμα και αν η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνοδευτεί από μια δραστική του περικοπή, θα πολλαπλασιαστεί γρήγορα, καθώς ο δανεισμός του κράτους - αλλά και των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων - λόγω των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού, θα γίνει πανάκριβος. Η συνέπεια όλων αυτών θα είναι μια ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, με μια νέα απότομη πτώση του ΑΕΠ».
 
Το σημαντικότερο όμως δεν είναι ότι και οι ίδιοι οι φωστήρες αναγνωρίζουν τις συνέπειες των εισηγήσεών τους. Αυτό που προκαλεί σοκ είναι ότι αμφότερες οι τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν κατάργηση της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας, καθώς και την αναστολή των περισσότερων άρθρων του Β' Μέρους του Συντάγματος (Aτομικά και Kοινωνικά Δικαιώματα): εκτός από την απαλλοτρίωση των περιουσιών των χιλιάδων Ελλήνων μετόχων εισηγμένων εταιρειών, με την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», περίπατο πάει και η ελευθερία του τύπου: «Το κράτος, ως πάροχος ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών συχνοτήτων αλλά και ως εγγυητής του δημόσιου αγαθού και στο πλαίσιο μιας στρατηγικής κοινωνικού ελέγχου και κοινωνικοποίησης των μέσων ενημέρωσης, πρώτα απ’ όλα των τηλεοπτικών, θα καταργήσει τη δωρεάν νομή των συχνοτήτων από τα ΜΜΕ και θα επιβάλει κανόνες δεοντολογίας και μηχανισμούς ελέγχου για την τήρησή τους μαζί με αυστηρές κυρώσεις για την παραβίασή τους μέχρι και την αφαίρεση της άδειας λειτουργίας».
 
Αν τα ποσοστά που έλαβαν αυτές οι τάσεις στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιπροσωπευτικά, τότε οι απόψεις αυτές απηχούν στο 30% περίπου των ψηφοφόρων της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκτός αυτών όμως, υπάρχει και το ΚΚΕ, το οποίο επίσης δεν κρύβει ότι θέλει να καταργήσει την αστική δημοκρατία, αφού «η επανάσταση δεν έχει χρόνο για εκλογές», όπως έλεγε και ο Φιντέλ, ενώ φυσικά η Χρυσή Αυγή παραμένει σταθερά πάνω από το 12% στις δημοσκοπήσεις. Προσθέστε αυτά τα ποσοστά και θα έχετε το άθροισμα των αντιδημοκρατικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Εκτός από αυτές όμως, υπάρχει και ένας κόσμος ο οποίος δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την πολιτική, δεν βλέπει ποτέ ειδήσεις, δεν διαβάζει εφημερίδες, δεν ψηφίζει. Ξέρετε, είναι οι «ιδεολογικοί απόγονοι» των ανθρώπων που όταν είχε χούντα είτε «είχαν διάβασμα», είτε έλεγαν «τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν στην Αθήνα». Το άθροισμα των εχθρών της δημοκρατίας με των αδιάφορων για το τι πολίτευμα θα έχουμε είναι, κατά την ταπεινή μου εκτίμηση τουλάχιστον, τεράστιο. Οι υποστηρικτές της δημοκρατίας αυτή τη στιγμή μετά βίας αποτελούν την πλειοψηφική άποψη στην Ελλάδα.
 
Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε ενώπιον ενός πρωτοφανούς κινδύνου για τη Δημοκρατία από τα άκρα, οι δυνάμεις του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου «αγρόν ηγόραζαν». Τοποθετούν αποτυχημένους πολιτευτές σε θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό, στέλνουν τον Παπουτσή σε καλοπληρωμένη αργομισθία στην Ουάσινγκτον και προσπαθούν να περάσουν τροπολογίες για να κάνουν βόλτες με το προεδρικό τζετ. Όπως είχα γράψει και παλιότερα, ό,τι καταγγελίες και να γίνουν από εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα, το αυτί τους δεν ιδρώνει. Οι διαμαρτυρίες δεν διαπερνούν τη συνείδησή τους, λες και το δέρμα τους είναι χοντρό, αδιαπέραστο, σαν του Ιπποπόταμου. Νομίζω ότι τους λείπει η νοημοσύνη να καταλάβουν ότι μαζί με το λάκκο της δημοκρατίας και της Ελλάδας, σκάβουν και τον δικό τους λάκκο. Δυστυχώς, το μάθημα που σύντομα θα πάρουν και θα πάρουμε, θα είναι σκληρό.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΤΗ EUROSTAT !...


Είναι παρατηρημένο ότι κάθε τόσο όλο και θα βρεθεί κάποιος «νεοδημοκράτης» που θα θελήσει να προστατεύσει την «τιμή» της καραμανλικής διακυβέρνησης προβάλλοντας το γνωστό παραμύθι για το έλλειμμα που δήθεν διογκώθηκε σκόπιμα προκειμένου να τεθούμε υπό τον έλεγχο της τρόικας και του ΔΝΤ. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά ανέλαβε τον σχετικό ρόλο ο Π. Καμμένος δεν αλλάζει τίποτα. Υπουργός του Καραμανλή ήταν κι αυτός και έχει προσωπική γνώση της κομματικής λεηλασίας του δημόσιου τομέα. Οπως και προσωπική ευθύνη.

Εκείνο που με εντυπωσιάζει, ωστόσο, δεν είναι αυτή η επαναλαμβανόμενη υποκριτική κλάψα. Είναι ότι τελικά έχουν συναίσθηση μέχρι πού μπορούν να φθάσουν και τι τους παίρνει να κάνουν. Γι' αυτό και φροντίζουν να μην υπερβαίνουν τα στενά όρια της φτηνής επικοινωνιακής εκμετάλλευσης της γνωστής μήνυσης σε βάρος του επικεφαλής της Στατιστικής Υπηρεσίας. Γιατί αν τους πονάει πραγματικά το θέμα, τότε «το δίκιο τους» θα έπρεπε να το αναζητήσουν αλλού: στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, για την ακρίβεια, στη Eurostat.
 
Απλά πράγματα. Αν ειλικρινά πιστεύουν ότι τα στοιχεία που έστελναν οι κυβερνήσεις Καραμανλή στις Βρυξέλλες ήταν γνήσια και άδικα χαρακτηρίζονταν ψευδή και κατασκευασμένα και ότι πλαστά ήταν τα στοιχεία που ακολούθησαν, τότε οφείλουν να διεκδικήσουν την αποκατάσταση αυτής της «αδικίας». Κι επειδή δεν νομίζω ότι αντέχει να αναλάβει ο Καραμανλής ένα τέτοιο εγχείρημα, μπορεί να το αναθέσει στον Παυλόπουλο, ο οποίος, άλλωστε, έχει και πείρα από ευρω-στραπάτσα. Θυμηθείτε τον βασικό μέτοχο, που ήταν και πνευματικό κατασκεύασμά του.
 
Αυτή η ανοησία πρέπει να σταματήσει. Αν πραγματικά ενδιαφέρεται ο Σαμαράς για το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας δεν μπορεί να επιτρέπει στον κάθε βουλευτή του να παίζει τα μικροκομματικά του παιχνίδια σε βάρος μιας υπηρεσίας που κατάφερε να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των εταίρων μας στη σοβαρότητα και την εγκυρότητά της. Εκτός κι αν θεωρεί και ο ίδιος ότι δεν χάθηκε ο κόσμος αν αύριο ή μεθαύριο ξαναρχίσουν οι Ευρωπαίοι να μας χλευάζουν, όπως επί Καραμανλή του «μικρού», για greek statistics και άλλα συναφή.

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΟΡΝΙΘΩΝΑ !...


Το κρεμεζί το φόρεμα, ροδακινί ή καρπουζί, ροδί ή ό,τι άλλο επιθυμείτε που φορούσε η κ. Ραχήλ Μακρή προχθές στη Βουλή δεν ήταν παρά η χλωμή αντανάκλαση του κόκκινου που έβραζε μες την ψυχή της. Οχι το κόκκινο της κομμουνιστικής διεθνούς, αλλά το άλλο, το κόκκινο του αίματος που κοχλάζει και γουργουρίζοντας διψάει και πεινάει για το υπέρτατο αγαθό της ανεξαρτησίας. Διότι η κ. Μακρή, την επομένη της διακοσιοστής εικοστής τετάρτης επετείου από την κατάληψη της Βαστίλλης, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε εαυτήν με σκούφο φρυγικό, και ως ηρωική κοζανίτισσα Μαριάννα, απείλησε τους προδότες του Εθνους με κρεμάλες. Ευτυχώς ή δυστυχώς η θλιβερή εφεύρεση του δόκτορος Γκιγιοτέν έχει περιπέσει σε αχρηστία προ πολλού.

Δεν θα σχολιάσω τις αντιδράσεις που προκάλεσε η πρότασή της. Δεν είναι του επιπέδου σας, φίλοι αναγνώστες. Αντιθέτως, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο τον τρόπο με τον οποίο οι κρίσιμες ψηφοφορίες στην Βουλή επηρεάζουν τον ψυχισμό των βουλευτών. Πώς απελευθερώνουν τον πλούτο του ψυχικού τους κόσμου, πώς προκαλούν ακραίες φαντασιώσεις τις οποίες, υπό κανονικές συνθήκες, οι ίδιοι δεν θα τολμούσαν να εκμυστηρευθούν ούτε στον σύντροφό τους. Οταν μια κυρία, εν μέσω θέρους, φαντασιώνεται κρεμάλες αξίζει όλη μας τη συμπάθεια. Χρειάζεται κατανόηση για τις δύσκολες στιγμές που περνάει, ένα βλέμμα έστω, και γι’ αυτό δεν συμφωνώ καθόλου με την πρόταση που της έκανε ο κ. Τζαμτζής της Ν.Δ., η οποία, το επαναλαμβάνω, δεν είναι του επιπέδου σας και ως εκ τούτου δεν την αναφέρω.

Αυτές οι «κρίσιμες» συνεδριάσεις πάντως έχουν, θα συμφωνήσετε, ιδιαίτερο ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Κατ’ αρχάς μας επιτρέπουν να μάθουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ώς την ημέρα της «κρίσιμης» συνεδρίασης τους θεωρούσαμε ανύπαρκτους. Προσωπικά, δεν γνώριζα την ύπαρξη του κ. Μιχελογιαννάκη ώς την αξέχαστη εκείνη ημέρα που δήλωσε το περίφημο: «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται» - ο ίδιος μπορεί να νομίζει πως κάπου το διάβασε στον Καζαντζάκη.

Γνώριζα αντιθέτως την ύπαρξη του κ. Διαμαντόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ διότι προ καιρού είχε ο ίδιος φροντίσει να συστηθεί στο πανελλήνιο ως «αναρχικός» και προχθές εμπλούτισε τις ιστορικές μας γνώσεις με το ρητό του Αρη Βελουχιώτη «rendez-vous στα γουναράδικα». Δεν ξέρω αν ο Βελουχιώτης χρησιμοποίησε τη γαλλική έκφραση, σέρνοντας το ρο στην κορυφή του ουρανίσκου του. Εμαθα πάντως ότι τη χρησιμοποιούσε για να προετοιμάζει τους συντρόφους του διά παν ενδεχόμενο, τον υπέρ πάντων αγώνα και άλλα ωραία. Και είναι συγκινητικό να διαπιστώνεις ότι εν έτει 2013 η ιστορία του Εθνους εμπνέει τους πατέρες και τις μητέρες του στον τιτάνιο αγώνα που δίνουν για την πρόοδο κάπου ανάμεσα στις κρεμάλες και τον «μεγάλο δημοκράτη», τον Αρη, τον Βελουχιώτη (by courtesy of Kassimatis).

Δεν μπορώ, τέλος, να αφήσω ασχολίαστη την παρέμβαση της κ. Σακοράφα. Είναι κατά κάποιον τρόπο η επιτομή όλων των προηγουμένων. Στηρίχθηκε σε μια συνθετική παρουσίαση της πρόσφατης ιστορίας της χώρας. Και επειδή στις «κρίσιμες» ψηφοφορίες το βήμα της Βουλής θυμίζει και λίγο ντιβάνι ψυχαναλυτή οφείλω να ομολογήσω πως η κ. Σακοράφα έχει κάνει αλματώδη πρόοδο στην επεξεργασία του ασυνειδήτου της. Διότι θέλει πολλή δουλειά για να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως τα δεινά του τόπου, και του εν γένει καπιταλισμού, οφείλονται στο γεγονός ότι δεν τιμωρήθηκαν οι δωσίλογοι και δεν έγινε η αποχουντοποίηση- με τις απαραίτητες κρεμάλες υποθέτω. Να το έχουμε υπ’ όψη μας για το μέλλον. Οσο για τη Χρυσή Αυγή, αυτή για μια ακόμη φορά αντιμετώπισε την «κρίσιμη» ψηφοφορία με χιούμορ στρατοπέδου νεοσυλλέκτων, Κυριακή απόγευμα, λίγο πριν από την έξοδο.

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

ΘΕΡΙΖΕΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ !...


Τέσσερις χώρες της Ε.Ε., μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό νοικοκυριών που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην Ελλάδα, την Ισπανία, τη Βουλγαρία και την Κροατία, το ένα στα πέντε νοικοκυριά (20%) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή συμπεριλαμβανομένης και της κοινωνικής πρόνοιας δεν καταφέρνει να έχει διαθέσιμο εισόδημα ίσο ή ανώτερο του 60% του μέσου εισοδήματος στη χώρα του.
 
Επίσης, επισημαίνεται ότι στην Ε.Ε. το 16% των νοικοκυριών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα μικρότερα ποσοστά σχετικώς φτωχών νοικοκυριών εμφανίζονται στην Τσεχία και την Ολλανδία και κινούνται λίγο κάτω από το 10%. Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, περισσότερο εκτεθειμένοι στον κίνδυνο της φτώχειας είναι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι πολίτες με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης.
 
Στην Ελλάδα φτωχοί είναι, με βάση τα επίσημα στοιχεία, το 29,6% των ατόμων χαμηλής εκπαίδευσης (ο αντίστοιχος μέσος κοινοτικός όρος είναι στο 24,2%), το 19,7% των ατόμων μέσης εκπαίδευσης (μέσος όρος Ε.Ε. είναι στο 14%) και το 7,3% των ατόμων ανώτερης εκπαίδευσης (ο αντίστοιχος μέσος κοινοτικός όρος είναι στο 7,1%).
 
Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι μόνες χώρες μέλη της Ε.Ε. όπου ο αριθμός των ανδρών που φοιτούν στην ανώτερη εκπαίδευση είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο αριθμό των γυναικών

ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΪΜΠΛΕ !...

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΣΗΚΩ ΑΝΔΡΕΑ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΣ !...


Μπορεί το ΠαΣοΚ να φυτοζωεί δημοσκοπικά, αλλά η γοητεία και η πολιτική κληρονομιά του φαίνεται ότι παραμένουν ανέπαφες... Οι πάντες σχεδόν, διεκδικούν το παλιό... καλό παρελθόν του, στο οποίο επένδυσαν εκατομμύρια συμπολιτών μας. Ακόμη και τα παιδιά της Αλλαγής που βρίσκονταν στα αζήτητα, ξαναβγαίνουν πάλι στον αφρό, για να αξιοποιηθεί προφανώς η πείρα του κομματικού σωλήνα, στον οποίο ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν.
 
Οπως ο φέρελπις κ. Παπουτσής, που ανακλήθηκε από την εφεδρεία στην οποία βρισκόταν για να προσφέρει τις πολύτιμες, όπως έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως, υπηρεσίες του στην... Παγκόσμια Τράπεζα. Στο πλαίσιο προφανώς της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού και της αξιοποίησης των πιο ικανών δυνάμεων του τόπου, οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος αποφάσισαν ότι δεν μπορεί να στερείται άλλο η χώρα τη σθεναρή παρουσία του κ. Παπουτσή...
 
Δεν είναι οι μόνοι βέβαια που ανατρέχουν και προσβλέπουν στην κληρονομιά του ιδρυτή του ΠαΣοΚ. Γιατί και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εδώ και καιρό γοητευμένος από τις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μιμηθεί την παρουσία του. Οχι μόνο τον υπερασπίστηκε με πάθος από τα φληναφήματα του κ. Βορίδη, εντάσσοντάς τον στην κληρονομιά της Αριστεράς, αλλά δεν χάνει ευκαιρία που να μην ανατρέχει στη σκέψη του και στις παρεμβάσεις του. Οπως στην ομιλία του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου διακήρυξε υπερηφάνως ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ανήκουν στον λαό», παραπέμποντας προφανώς στην ιστορική φράση του Ανδρέα ότι «μόνος θεσμός είναι ο λαός»...
 
Τουτέστιν, ποια Συντάγματα, ποιος διαχωρισμός των εξουσιών, ποια κοινοβουλευτική δημοκρατία εν τέλει, όταν υπάρχει ο λαός, που εκφράζεται προφανώς αυθεντικά και καθολικά από το κόμμα και τον αρχηγό του, που εκπροσωπεί με αμεσότητα και γνησιότητα τη λαϊκή βούληση. Το πιστοποιούν άλλωστε και όλοι οι παλιοί - αλλά και σημερινοί - αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, όπως οι κκ. Μπαλασόπουλος, Φωτόπουλος και Καλφαγιάννης, με την ηχηρή παρουσία τους στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Οσο και να κατηγορούν λοιπόν κάποιοι το ΠαΣοΚ ότι είναι υπεύθυνο για όλα τα δεινά της χώρας, τα παιδιά του ΠαΣοΚ είναι εδώ, ενωμένα, δυνατά, έτοιμα να προσφέρουν και πάλι τις υπηρεσίες τους για την αναγέννηση της χώρας. Οσο και να φωνάζει ο κ. Βενιζέλος ότι το κόμμα του πληρώνει δυσανάλογα μεγάλο κόστος γιατί τόλμησε να βάλει πλάτη σε επώδυνα μέτρα για να σωθεί η χώρα, υπάρχουν όπως φαίνεται αρκετοί που επωφελούνται επενδύοντας είτε στα στελέχη που υπηρέτησαν ευδοκίμως την περίοδο των παχιών αγελάδων της Αλλαγής είτε στις λαϊκίστικες αντιλήψεις που κυριάρχησαν για μεγάλο διάστημα στην πολιτική ζωή, αλλά και στην κοινωνία, με τη συνδρομή και του ΠαΣοΚ.
 
Ιδέες και αντιλήψεις που έχουν αποκτήσει, όπως φαίνεται, μια διαχρονική αξία. Γιατί, ας μη γινόμαστε άδικοι, δεν ευθύνεται ο Ανδρέας και το ΠαΣοΚ επειδή τόσο ο κ. Καραμανλής στο πρόσφατο παρελθόν όσο και ο Τσίπρας σήμερα επέλεξαν να λαϊκίζουν και να χαϊδεύουν αφτιά, αντί να αναμετρηθούν με τα προβλήματα και τις ανάγκες της χώρας...

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ, ΝΑ ΠΑ΄ Ν’ ΑΠΑΥΤΩΘΕΙΤΕ !...


Μπορεί να μην φαίνεται και ως η καλύτερη αντίδραση, η γνωστή χουλιγκάνικη προτροπή, έρχεται, όμως, αυθόρμητα κι είναι, απόλυτα, ειλικρινής : όλοι σας, που συμμαχήσατε, για να παραπέμψετε τον Παπακωνσταντίνου με αναπόδεικτες κατηγορίες, ΟΛΑ τα κόμματα και τα κομματίδια, με προεξάρχοντες τους αρχηγούς και τους εντεταλμένους, κομπογιαννίτες, εισαγγελείς, τώρα που ψηφίσατε και ξεδώσατε, νομίζοντας, πως καθαρίσατε, μπορείτε να πάτε ν΄ απαυτωθείτε !
 
Η υπόθεση δεν πρόκειται να πάει στο Δικαστήριο, αφού τα «αδικήματα» έχουν παραγραφεί !!!
 
Αν, βέβαια, αυτό το αντιμετωπίζετε, ως «σκασίλα σας» και νομίζετε, πως εσείς, πάντως, εκτελέσατε το καθήκον σας, ας απαυτωθείτε δυο φορές, μιας κι ο λαός, μη τρώγοντας κουτόχορτο, έχει καταλάβει, πολύ καλά, το σκηνικό που στήσατε και την παράσταση που δώσατε, σε μια, μοναδική, ετερόκλητη συνεργασία και συμμαχία, προκειμένου να του ρίξετε στάχτη στα μάτια, κατηγορώντας και παραπέμποντας αυτόν που έφερε τη λίστα Λαγκάρντ, για να καλύψετε αυτόν, που μεθόδευσε το θάψιμό της !...
 
Υ.Γ.
1. Φυσικά και από την …άσεμνη προτροπή μου, εξαιρούνται οι διαφωνήσαντες με τις γραμμές των κομμάτων τους και καταψηφίσαντες την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, αν και τη θέση τους, θάπρεπε να την πάρουν και να την εξηγήσουν και δημόσια…
2. Η προτροπή δεν ισχύει, επίσης, ούτε και για τον σαλιάρη πανηγυρίζοντα «κομιστή», μιας κι αυτός δεν χρειάζεται σπρώξιμο, για να το κάνει…

ΣΤΡΟΦΗ ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ !...


Χώρες με γερές βάσεις στο πολιτικό τους σύστημα διαθέτουν έναν ισχυρό κεντρώο χώρο. Εδώ συντελούνται οι συγκλίσεις των κυβερνητικών κομμάτων τους. Το Κέντρο είναι το σημείο ισορροπίας για συναινέσεις, ακόμη περισσότερο σε ώρες κρίσεων. Στη χώρα μας έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ούτε καν προσπαθεί να ανοιχθεί στο Κέντρο. Ταυτόχρονα, είναι ανησυχητικές οι ενδείξεις για δεξιά στροφή της ΝΔ.

Γιατί εκδηλώνεται η στροφή αυτή; Σε ένα επίπεδο είναι ανακλαστική. Η σημερινή ΝΔ είναι πιο δεξιά απ' ό,τι στο παρελθόν. Ως αξιωματική αντιπολίτευση απεδείχθη πολωτική, λαϊκίστικη και αντιμεταρρυθμιστική. Επίσης, η ΝΔ μετά την κατάρρευση της τρικομματικής προσπαθεί σπασμωδικά να κερδίσει ψηφοφόρους από τη Χρυσή Αυγή, καθώς νιώθει ανασφάλεια για τις αντοχές της δικομματικής κυβέρνησης. Τέλος, η ΝΔ μοιάζει να πιστεύει πως «βρέξει χιονίσει», οι κεντρώοι ψηφοφόροι δεν έχουν άλλη επιλογή από την ίδια. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοκτονικά, κάνει αλλεπάλληλες ενέσεις ανασφάλειας στο εκλογικό σώμα (όπως λ.χ. με τα περί στάσης πληρωμών)!

Όμως, η ΝΔ ξεχνά πως όταν είσαι απλώς το «μη χείρον», τούτο το πλεονέκτημα είναι ιδιαιτέρως εύθραυστο. Ακριβώς όμως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παθογενής, κατά ένα παράδοξο τρόπο τροφοδοτεί τις παθογένειες της ΝΔ! Πιστεύοντας ότι ο νόμος της σύγκρισης (με τον ΣΥΡΙΖΑ) την καθιστά κυρίαρχη, η ΝΔ διολίσθησε σε αλαζονικές συμπεριφορές. Από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έως την ΕΡΤ, συμπεριφέρθηκε ως ταύρος εν υαλοπωλείο. Οδήγησε στην κατάρρευση της τριμερούς. Θεωρώντας τους κεντρώους ψηφοφόρους «σίγουρους» ανοίγεται άφοβα προς το χώρο της Χρυσής Αυγής.

Η ΝΔ δεν είναι αξιόπιστη ως πυλώνας του «φιλοευρωπαϊκού μετώπου», όταν φλερτάρει με τη Χ.Α. Όταν ιδιόρρυθμος υπερδεξιός βουλευτής της, πρώτα μίλησε για συνεργασία με τη Χ.Α. και μετά περιέγραψε τους νεοναζιστές ως μη απειλή κατά της δημοκρατίας, η ΝΔ βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι: Μια κρυστάλλινα σκληρή στάση απέναντί του, θα έδειχνε πως κάθε άνοιγμα προς τη Χ.Α. τής είναι απεχθές. Αν σφύριζε αδιάφορα θα αποδείκνυε πως επιδιώκει να θολώσει τις διαχωριστικές γραμμές με την ακρότατη Δεξιά αξιοποιώντας έτσι όσα εξέφρασε ο βουλευτής. Μίλησε απλώς για «περίεργη» (!) στάση του βουλευτή της. Παράλληλα, στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού υποβάθμισε το θέμα αφήνοντας το μήνυμα «να σταλεί». Επίσης, η ΝΔ συνεχίζει να απορροφά δεξιούς λαϊκιστές. Ενώ στην πρώτη γραμμή της έχει αναδείξει βουλευτή, που στο παρελθόν ηγήθηκε ακροδεξιού κόμματος και συνεργάστηκε με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά.
 
Αντί η ΝΔ να επενδύσει σε μη κομματικά στελέχη με διοικητικές ικανότητες για να επανδρώσει τις κυβερνήσεις της, χαϊδεύει παλαιοκομματικά το κάτω του μετρίου κομματικό δυναμικό της. Αν τολμούσε να υπερβεί τα κομματικά τείχη της χτίζοντας μια «άλλου τύπου» κυβέρνηση θα προσέλκυε μετριοπαθείς κεντρώους ψηφοφόρους, που τώρα ή αποστασιοποιούνται στην κάλπη ή διαμαρτύρονται τυφλά ψηφίζοντας ακόμη και Χ.Α. Κάνοντας τη δεξιά στροφή της, η ΝΔ δεν θα κερδίσει ψηφοφόρους διαμαρτυρίας. Απλώς θα «νομιμοποιήσει» τη Χ. Α.
 
Με άρρωστο όλο το κομματικό σύστημα, το τελευταίο που χρειάζεται ο τόπος τώρα είναι τη δεξιά στροφή της ΝΔ. Τούτο αποτελεί πρόσθετο πλήγμα στη ζωτική ισορροπία που προσφέρει ο χώρος του Κέντρου. Επί του οποίου οι πάντες λειτουργούν ως οδοστρωτήρες ενισχύοντας τα άκρα.
 

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ !...


Η Ιστορία, όχι τόσο του Μεγάλου Δουκάτου όσο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, σίγουρα επιφυλάσσει περίοπτη θέση για τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό του Λουξεμβούργο και πρώην πρόεδρο του Eurogroup Γιούνκερ. Από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 και κυρίως μετά την έκρηξη της δημοσιονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010, ο Γιούνκερ υπήρξε ο μόνος Ευρωπαίος αξιωματούχος που τίμησε τον θεσμικό του ρόλο και τις ευθύνες του, ο μόνος που κατ' εξακολούθηση είχε το θάρρος να λέει «όχι» στους Μέρκελ - Σόιμπλε.
 
Η αντίστιξή του με την πολιτική ανυπαρξία του προέδρου της Επιτροπής Μπαρόζο και του προέδρου του Συμβουλίου Ρομπάι είναι συντριπτικά ευνοϊκή υπέρ του. Πρωθυπουργός μίας μικρής χώρας, ο Γιούνκερ σήκωσε ανάστημα στις ολέθριες επιλογές του Βερολίνου και σε μεγάλο βαθμό συμπλήρωσε το κενό που άφησαν οι μοιραίοι και άβουλοι ηγέτες της Γαλλίας Σαρκοζί και Ολάντ.
 
Η περίπτωση Γιούνκερ διαψεύδει την παραδοχή ότι τα περιθώρια ελιγμών ενός ηγέτη είναι συνάρτηση του βάρους της χώρας του: το μικρό Λουξεμβούργο μέσω του πρωθυπουργού του ως προέδρου του Eurogroup όχι μόνον κάλυψε μέρος της λιποταξίας της Γαλλίας, αλλά απάλυνε και την ευρωπαϊκή πολιτική ανυπαρξία της Ισπανίας και της Ιταλίας.
 
Τίποτε δεν είναι, βέβαια, τυχαίο: το Λουξεμβούργο έχει στους γενετικούς του κώδικες την αντίσταση στον ηγεμονισμό των Μεγάλων, καθώς εδώ και δύο αιώνες μέχρι και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσε στόχο του επεκτατισμού πρώτα της Γαλλίας και στη συνέχεια της Γερμανίας.
 
Η προεδρία του Eurogroup, με δεδομένη τη σκληρή εμπειρία συμβίωσης με τον Γιούνκερ, ήταν μεγάλος πονοκέφαλος για τη Μέρκελ: στην αρχή προσπάθησε να επιβάλλει ως διάδοχό του τον Σόιμπλε και όταν διαπίστωσε ότι αυτό είναι αδύνατο, περιορίστηκε στον άχρωμο Ντάισελμπλουμ, που είναι αναλόγου αναστήματος με τους Μπαρόζο - Ρομπάι.
 
Οταν την άνοιξη του 2003 οι Σρέντερ - Σιράκ είχαν καλέσει άτυπη συνάντηση στο Παρίσι για μία χειραφετημένη από το ΝΑΤΟ ευρωπαϊκή άμυνα, ο Γιούνκερ προσερχόμενος δήλωσε ειρωνικά ότι φέρνει μαζί του την ισχύ των ενόπλων δυνάμεων της χώρας του... Μερικά χρόνια αργότερα απέδειξε ότι η επάρκεια πολιτικής βούλησης αλλάζει συσχετισμούς.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ STORY !...


Οι κομπογιαννίτες της «δικομματικής» βρίσκονται λίγο πριν από την απώλεια του …μπούσουλα και άρχισαν, ήδη, να εμφανίζουν τα συμπτώματα του « ψυχορραγούντος μουλαριού…». Τις επιθανάτιες «κλωτσιές» τις ανέθεσαν στα πολιτικά ζόμπι, τύπου Κυριάκου και Άδωνι, που όρμησαν στη σκηνή κι όποιον πάρει ο χάρος.
 
Η ωμότητα αυτών των δυο, μετριέται σε παραπλήσια επίπεδα με τη βλακεία τους, που τους κάνει να νομίζουν, πως ο Αντωνάκης κι ο Βαγγέλας τους διάλεξαν, ως …ικανούς κι όχι, ως ηλίθιους αναλώσιμους…
 
Το αδιέξοδο και της «πολιτικής της κωλοτούμπας» του Σαμαρέϊκου, διαφαίνεται βέβαιο και σίγουρο, αφού όλα δείχνουν, πως το σύμφωνο με τη Μέρκελ και η, πλήρης, αποδοχή των όρων και της στρατηγικής της, δεν έγιναν και δεν εξελίσσονται υπέρ της Ελλάδας, αλλά, αποκλειστικά, σε όφελος της ίδιας και του συναφιού της, στο δρόμο για την επανεκλογή της.
 
΄Ηδη, οι αναλύσεις περί του επικείμενου μπάχαλου, δίνουν και παίρνουν και δεν είναι μακριά η στιγμή που τα διλήμματα θα τεθούν και θα είναι αμείλικτα !
 
Ο εξορκισμός των «νέων μέτρων» περιορίζεται, πλέον, στους πιο αδίστακτους ψεύτες, όπως ο Βενιζέλος, ενώ οι από μέσα, προσέχουν, πολύ, πως τα λένε : «…δεν προβλέπονται νέα μέτρα για το 2013…», δηλώνει ο Στουρνάρας, αφήνοντας ορθάνοικτο το ενδεχόμενο λήψης τους, το 2014 !
 
Άρκεσε, μόλις ένα δίμηνο, για να καταρρεύσει το αμουδερό κατασκεύασμα του succes story, με το οποίο, ο Αντωνάκης, νόμισε, πως θα παραμυθιάσει και τους ξένους και (κυρίως) τους ιθαγενείς και πλέον ζούμε στη συγκυρία του μπάχαλου story !...

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ !...


«Η επερχόμενη διαγραφή του ελληνικού χρέους» τιλοφορείται το κύριο άρθρο της Wall Street Journal όπου υπογραμμίζεται ότι «Η ΕΕ δεν πρόκειται να πάρει ποτέ τα χρήματά της πίσω».
 
Σύμφωνα με τη σύνταξη της εφημερίδας, η συμφωνία της Δευτέρας για τη συνέχιση του δανεισμού της ελληνικής κυβέρνησης ήταν το εύκολο έργο για την Ευρώπη. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ξόδεψαν τρία χρόνια και πάνω από 200 δις ευρώ για να αφήσουν τώρα την χώρα μετέωρη.
 
Το δύσκολο έργο είναι να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, όπως τονίζεται: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκαγκ Σόιμπλε και η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, έχουν χαιρετήσει ενίοτε τα «επιτεύγματα» της Αθήνας, όπως αυτά παρουσιάζονται. Παρ' όλα αυτά το χρέος της Ελλάδας σε σχέση με το ΑΕΠ της ανήλθε στο 157% στα τέλη του προηγούμενου έτους, ακόμη και μετά την αναδιάρθρωση που μείωσε δραστικά την αξία του χρέους που κατείχαν οι ιδιώτες. Το 2012, το δημόσιο έλλειμμα ήταν στο 10% σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας, παράλληλα με ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 26,8%, την πενταετή συρρίκνωση του ΑΕΠ και την περαιτέρω ύφεση του 4,4% που αναμένεται για το τρέχον έτος.
 
Όλα αυτά υπογραμμίζουν αυτό που γίνεται σιγά-σιγά σαφές ακόμη και στις Βρυξέλλες και στη Φραγκφούρτη: Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποπληρώσει ποτέ τα χρήματα που της δάνεισαν για να την «σώσουν». Η τρέχουσα συζήτηση για το εάν η Ελλάδα έχει κάνει αρκετά μέσω των μεταρρυθμίσεων, της αύξησης των φόρων και της περικοπής δαπανών ώστε να κερδίσει την επόμενη δόση του σχεδίου διάσωσης, δεν έχει πολύ μεγάλο νόημα. Εάν η Ελλάδα αφεθεί μόνη της ή απομακρυνθεί, οι πιστωτές της στην Ευρωζώνη θα χάσουν τα χρήματά τους.
 
Αυτό το γνωρίζουν σίγουρα τόσο οι Έλληνες, όπως και οι Γερμανοί. Γνωρίζουν επίσης ότι το ποσοστό του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας είναι πολύ χειρότερο συγκριτικά με την περίοδο έναρξης των δανείων, όταν το χρέος της ανέρχονταν μόλις στο 129% του ΑΕΠ, και γι' αυτό η όποια συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους της Ελλάδας μοιάζει με ανέκδοτο.
 
Η Άγκελα Μέρκελ δήλωσε από την αρχή ότι ένας από τους στόχους της ήταν να καταστήσει το δάνειο τόσο επαχθές, ώστε κανείς άλλος να μην επεδίωκε κάτι ανάλογο. Αποστολή εξετελέσθη: Όλοι απεύχονται τη μοίρα της Ελλάδας για τους ίδιους και η ελληνική εμπειρία έκανε την επιλογή ενός δανείου, πολύ λιγότερο ελκυστική για τις λοιπές χώρες της ευρωζώνης.
 
Ωστόσο, σύμφωνα πάντα με το άρθρο της εφημερίδας, υπάρχει η άποψη στη Βόρεια Ευρώπη ότι χωρίς αυτή τη συνεχή πίεση, η Αθήνα μπορεί να οπισθοχωρήσει στους παλιούς κακούς της τρόπους και ότι οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
 
Στην πραγματικότητα, οι μεταρρυθμίσεις στην Αθήνα ήταν βεβιασμένες και ανεπαρκείς, παρά την υποτιθέμενη πίεση. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα που συνοδεύει κάθε διαδοχική αναθεώρηση του ελληνικού δανείου και η διαρκής (αν και απίθανη) απειλή ότι οι πιστωτές της Αθήνας θα αποχωρήσουν εάν δεν εκπληρωθούν οι όροι που έχουν θέσει, δεν ωφελούν την ιδιωτική οικονομία στην Ελλάδα.
 
Ούτε η διαχείριση της ελληνικής οικονομίας από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Φραγκφούρτη παρήγαγε μια οικονομική αναγέννηση. Αντιθέτως, επιδείνωσε τη δυσλειτουργία και την ξενοφοβία της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Για την Ελλάδα, το τέλος αυτής της διάσωσης δεν θα έρθει αρκετά σύντομα. Και το τέλος μπορεί να χρειαστεί να ξεκινήσει με την αναγνώριση ότι το να δανείσεις στην Ελλάδα το αντίστοιχο του 100% του ΑΕΠ της, προκειμένου η χώρα να αντιμετωπίσει τα υπερβολικά προβλήματα χρέους, δεν επρόκειτο ποτέ να λειτουργήσει όπως ήταν αρχικά η πρόθεση.
 
Η διαγραφή των χρεών για την Ελλάδα θα ήταν δύσκολη από πολιτικής απόψεως -ένας λόγος για τον οποίο η Άγκελα Μέρκελ δεν επιθυμεί καν να συζητήσει το θέμα παρά μόνο μετά τις γερμανικές εκλογές τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Θα ήγειρε ερωτήματα για την ισότιμη μεταχείριση χωρών όπως η Ιρλανδία, η οποία αντιμετωπίζει ένα εξοντωτικό βάρος ευρωπαϊκού χρέους. Και η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εμπλοκή της σ' αυτήν την οικτρή κατάσταση εξαρχής.
 
Τέλος, υποστηρίζεται ότι την ίδια στιγμή, η Ελλάδα και οι εταίροι της στην ευρωζώνη μοιράζονται την ευθύνη για το καταστροφικό από οικονομικής απόψεως, αποτέλεσμα του δανείου. Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε μόνη της να επωμιστεί το κόστος αυτού που έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό ένα κοινό λάθος. Είναι καιρός να εξεταστεί το ενδεχόμενο διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους της χώρας, ακριβώς όπως οι πιστωτές του ιδιωτικού τομέα υπέστησαν αναδιάρθρωση για το ελληνικό χρέος τον περασμένο χρόνο.