ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΝΕΡΟΥ !...

Κανένας κλάδος της ελληνικής οικονομίας δεν έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση, όσο εκείνος των ΜΜΕ. Από τους 8.000 περίπου δημοσιογράφους της χώρας μας, πάνω από 1.500 έχουν χάσει τη δουλειά τους την τελευταία διετία, σύμφωνα τουλάχιστον με τους ισολογισμούς των εισηγμένων επιχειρήσεων Τύπου. Άλλοι 1.500 στο «ALTER» και την «Ελευθεροτυπία» είναι ουσιαστικά άνεργοι, αφού καίτοι παραμένουν τυπικά στα μισθολόγια των επιχειρήσεών τους, δεν έχουν πληρωθεί εδώ και μήνες, ενώ είναι αμφίβολο αν θα πληρωθούν ποτέ.

Απλήρωτοι εδώ και μήνες, ή αντιμέτωποι με δραματικές καθυστερήσεις στην καταβολή των δεδουλευμένων τους, βρίσκονται και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοι σε μικρές πολιτικές, οικονομικές, περιφερειακές και αθλητικές εφημερίδες, site, κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και – κυρίως – περιοδικά. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν ακόμη δουλειά, έχουν υποστεί μειώσεις της τάξης του 20% στις αποδοχές τους και έχουν αναγκαστεί να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις (για να καταλάβετε για τι επίπεδα μισθών μιλάμε, φανταστείτε ότι σύμφωνα με την υφιστάμενη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ένας δημοσιογράφος με 10 χρόνια προϋπηρεσία αμείβεται περίπου με 1.100 ευρώ καθαρά. Μετά τις μειώσεις, οι καθαρές αποδοχές του έχουν κατέβει στα 900 ευρώ καθαρά ύστερα από δεκαετή καριέρα!). Σε ακόμη χειρότερη μοίρα βρίσκεται το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό των επιχειρήσεων τύπου, το οποίο έχει πραγματικά σφαγιαστεί.

Φυσικά, ο κλάδος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάντιά του. Η φούσκα της ελληνικής αγοράς ΜΜΕ συντηρείτο επί χρόνια χάρη στον πακτωλό κρατικής διαφήμισης, την υποχρέωση των Ανωνύμων Εταιρειών να δημοσιεύουν (επί πληρωμή φυσικά) τους ισολογισμούς τους σε εφημερίδες και τις παράπλευρες εργολαβίες των μιντιαρχών με το ελληνικό δημόσιο. Γι' αυτό και είχαμε επί τόσα χρόνια περισσότερες εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια και ραδιόφωνα από αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές. Τώρα που η κρατικές επιχορηγήσεις στέρεψαν, η διαφήμιση συρρικνώθηκε λόγω της κρίσης και η υποχρέωση δημοσίευσης ισολογισμών μετράει αντίστροφα, η φούσκα θα σκάσει και η ανεργία στο δημοσιογραφικό και τους παράπλευρους κλάδους θα ξεπεράσει το 70% (σήμερα βρίσκεται γύρω στο 50%).

Την επόμενη μέρα θα έχουν απομείνει μόνο όσες ειδησεογραφικές επιχειρήσεις πραγματικά αντέχει να σηκώσει το κοινό που έχει η χώρα, ενώ οι στρατοί των δημοσιογράφων που βγαίνουν κάθε χρόνο από ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΙΕΚ δεν θα βρουν ΠΟΤΕ δουλειά (εκτός ίσως από ελάχιστους και με εργασιακές συνθήκες γαλέρας). Τα πράγματα γίνονται χειρότερα λόγω του γεγονότος ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, λόγω ακριβώς των εξαρτήσεών της από το κράτος, αποδείχθηκε παντελώς αναξιόπιστη. Έτσι, κάθε προσπάθεια περιορισμού του ελλείμματος και δημοσιονομικού νοικοκυρέματος στο παρελθόν καταγγέλλονταν ως ανάλγητη και νεοφιλελεύθερη. Δεν είναι μόνο ότι ο λαϊκισμός πούλαγε και συνεχίζει να πουλάει. Είναι και ότι τα μίντια βασίζονταν ακριβώς στο χρήμα που μοίραζαν οι υπουργοί για να επιβιώσουν.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση όπου το προσωπικό συμφέρον των μιντιαρχών παρουσιάζονταν υποκριτικά ως δήθεν ενδιαφέρον για τα δεινά του λαού είναι τα αντιμνημονιακά λεγόμενα ΜΜΕ. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι την ίδια ώρα που καταγγέλλουν τον άτιμο τον νεοφιλελευθερισμό, ζητάνε από τους εργαζομένους τους τις πιο σκληρές θυσίες προκειμένου να επιβιώσουν οι εργοδότες. Διότι όλοι έχουμε υποστεί περικοπές στους μισθούς μας, αλλά ελάχιστοι όσες περικοπές, ή/και απολύσεις ή/και καθυστερήσεις πληρωμών, όσο οι εργαζόμενοι στο Ριζοσπάστη, την Τυποεκδοτική, τον 902 και το «Κόκκινο», δηλαδή τα επίσημα ΜΜΕ του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοίχως. Επίσης στην πρώτη γραμμή της αντιμνημονιακής ρητορικής, οι ιδιοκτήτες του ALTER και της Ελευθεροτυπίας αφήνουν τους εργαζομένους τους να πεινάνε (κυριολεκτικά) και τους ζητούν ουσιαστικά να συνεχίζουν να δουλεύουν χωρίς αμοιβή. Αν αυτό δεν είναι ακραία μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τότε τι είναι ;

Εξίσου υποκριτές οι τηλεπερσόνες που καταγγέλλουν το Μνημόνιο και την ανάλγητη Τρόικα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να διεκδικούν τα προηγούμενα χρόνια αμοιβές έως και 100πλάσιες των προβλεπόμενων από τη συλλογική σύμβαση, μολονότι γνώριζαν ότι αυτό αποτελεί και ακραία αδικία εις βάρος των συναδέλφων τους και θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα των ΜΜΕ τους και άρα των μελλοντικών μισθών των απλών δημοσιογράφων. Με τα δανεικά λεφτά των τραπεζών, την εισφοροδιαφυγή, τη φοροδιαφυγή και την κρατική διαφήμιση πολλοί έγιναν τζάμπα μάγκες. Όσο για το ρεπορτάζ, την αιτιολογημένη γνώμη και την εμπεριστατωμένη άποψη, αυτές πέρασαν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανέξοδη καταγγελία και το κούνημα του δαχτύλου.

Ήλθε επιτέλους η ώρα λοιπόν να πέσουν οι μάσκες. Πριν πάρουμε στα σοβαρά τον καθένα που ακούμε να βγάζει αντιμνημονιακές κορώνες και πύρινους λόγους κατά του καπιταλισμού, να ψάχνουμε και λίγο τη συμπεριφορά του απέναντι στους συνεργάτες του, τους υφιστάμενους του, τους εργαζομένους του, αλλά και τη εν γένει στάση του στο δημόσιο βίο. Για παράδειγμα, πόσοι από τους μιντιάρχες που κράζουν για τη μείωση των συντάξεων, είναι εντάξει στις εισφορές τους απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία; Έλεος πια, πήξαμε στους αριστερούς τύπου Άκη σε αυτή τη χώρα.
Καλές γιορτές και καλή δύναμη σε όσους δοκιμάζονται...

Νικηφόρος Μαλεβίτης