ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΑΣ ?...

Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε σήμερα ένας μαθητής του λυκείου αν του έβαζαν έκθεση με θέμα «Τι είναι η Ευρώπη μας». Δεν ξέρω ειλικρινά τι θα μπορούσε να γράψει σήμερα ένα δεκαεξάχρονο παιδί επί του θέματος. Θα το ξένιζε αυτό το «μας»; Θα έλεγε πολύ απλά πως η Ευρώπη ήταν κάποτε μια μεγάλη χώρα που μας δάνειζε και τώρα ζητάει πίσω τα δανεικά της; Θα έγραφε για το ευρώ; Θα αναφερόταν στον Βολταίρο, στα δικαιώματα του ανθρώπου ή θα μιλούσε για τη Μερσεντές του πατέρα του ή την άλλη, αυτή που πάντα ονειρευόταν ο πατέρας του και ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει;

Κι αν το θέμα της έκθεσης δεν το βάζαμε στα λύκεια αλλά κάποιος πεφωτισμένος νους αποφάσιζε να ζητήσει από τους 300 του Κοινοβουλίου μας να εκφέρουν άποψη επί του θέματος, τότε πόσα διασκεδαστικά θα είχαμε να διαβάσουμε στις κρύες νύχτες του χειμώνα; Θα μου πείτε, πολλά ζητάω. Κρίνοντας από τον τρόπο που ασκούν, στην πλειονότητά τους, τη ρητορική τέχνη, καλύτερα θα ήταν να ασκηθούν εντατικά στην έκθεση ιδεών πριν τους δοθεί το όποιο θέμα.

Κι αν κάποιοι ζητούσαν από κάποιον γραφειοκράτη των Βρυξελλών, απ' αυτούς που προσπαθούν να βάλουν σε τάξη την αλιεία της ρέγκας στη Βαλτική για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, τότε τι θα έγραφε αυτός για την Ευρώπη του; Κι αν πάμε πιο ψηλά ακόμη, ώς την κυρία Μέρκελ, εκείνη τι θα έχει να μας πει για την Ευρώπη της; Στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή. Διότι στο σημείο αυτό είναι που τα πράγματα γίνονται σοβαρά.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η αλήθεια είναι πως την ερώτηση την έχω θέσει πολλές φορές στον εαυτό μου. Και όσες απαντήσεις δίνω μοιάζουν περισσότερο με απαντήσεις στο ερώτημα «Τι ήταν η Ευρώπη», παρά στο «Τι είναι η Ευρώπη». Ετσι, για την Ιστορία, να καταγράψω τις πιο πρόχειρες: για ένα παιδί που μεγάλωσε στα χρόνια της χούντας, όπως εγώ, η Ευρώπη ήταν ένα καταφύγιο δημοκρατίας. Κι αργότερα ήταν η ευκαιρία για να γλιτώσουμε από τη χυδαία αυθαιρεσία του κακότεχνου κατασκευάσματος που ακούει στο όνομα ελληνικό κράτος. Ηταν και πολλά άλλα, πολύ βαθύτερα, μεταξύ αυτών δε, το σημαντικότερο ίσως, ένας τρόπος για να αγαπάς την Ελλάδα όχι σαν το μικροχώραφο όπου όλοι σφάζονται για να μοιράσουν πέντε τετραγωνικά, αλλά ως έναν χώρο γενναιόδωρο που οργάνωσε μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, έναν μοναδικό τρόπο για να βλέπεις τον άνθρωπο, έναν πολιτισμό.

Αυτή ήταν η Ευρώπη του Μαλρό, π.χ.που εκφωνούσε το Εγκώμιο στην Ελλάδα ένα βράδυ του Μαΐου του 1959 στην Πνύκα. Ηταν και η Ευρώπη του Καμί που αμέσως μετά τον πόλεμο έγραψε τον «Προμηθέα στα Τάρταρα». Ηταν η Ευρώπη πολλών άλλων που σήμερα πανικόβλητη μοιάζει να θέλει να τους ξεχάσει. Και το στοίχημα της Ευρώπης σήμερα είναι αν τελικά θα καταφέρει να αποδείξει πως όλα αυτά τα υλικά που κουβαλάει μέσα της είναι ισχυρότερα από τις αγορές και τις φούσκες τους.

Τάκης Θεοδωρόπουλος