Ο θρήνος, αυτός ο
καταραμένος, ζει και βασιλεύει στη Γάζα χρόνια τώρα. Κανείς δεν κάνει το παραμικρό
για να τον εξαφανίσει. Οι Ισραηλινοί τον τροφοδοτούν, τον γιγαντώνουν. Και οι
Παλαιστίνιοι κι εκείνοι τον συντηρούν, κακά τα ψέμματα. Όχι όλοι. Γιατί οι πολλοί,
είναι απλά θύματα.
Ο θρήνος δεν έφυγε
ποτέ από την Παλαιστίνη. Ακόμη κι όταν εκείνη έπαψε να υπάρχει και
μετονομάστηκε σε "Παλαιστινιακά Εδάφη", αυτός ήταν εκεί. Ακοίμητος
φρουρός. Τις τελευταίες μέρες, έχει πάλι "μεγαλώσει". Ιδίως από χθες
το απόγευμα όταν οι Ισραηλινοί στόχευσαν με οβίδες μια παραλία και σκότωσαν εν
ψυχρώ τέσσερα ανήλικα αγόρια.
Οι εικόνες των
συγγενών τους, των μανάδων, των πατεράδων, των αδερφών τους να πενθούν το χαμό
τους συγκινούν, συγκλονίζουν, συγκινούν, θυμώνουν. Ανάλογα πως θα το δει ο
καθένας.
Η πικρή αλήθεια όμως
είναι πως ο θρήνος τους, δεν μας αγγίζει ουσιαστικά. Γιατί ζούμε στην ασφάλεια.
Χωρίς σειρήνες, χωρίς οβίδες. Θα μας απασχολήσουν σήμερα, αύριο, μεθαύριο θα
γυρίσουμε πλευρό. Εκείνοι θα συνεχίσουν να ζουν μαζί του. Έχει γίνει
"φίλος" τους πια.
Ο θρήνος, φυσικά, δεν είναι
μόνο Παλαιστίνιος. Έχει "αδέρφια" σε όλη τη Γη. Υπάρχει και στο
Ισραήλ. Και στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και στο Ιράν και στην
Ινδία και στη Μαλαισία και παντού. Παντού. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο.
Υπάρχει όμως. Και θα υπάρχει όσο η ανθρώπινη ζωή δεν μπαίνει πάνω από συμφέροντα
και εξουσία.
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου