ΟΙΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ !...

Η «κούραση» των συμπολιτευόμενων βουλευτών την οποία ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, δεν είναι τίποτα σε σχέση με την κούραση όλων των Ελλήνων πολιτών οι οποίοι απλώς βλέπουν κάθε χρόνο την κρίση να παρατείνεται και τις τσέπες τους να αδειάζουν.

Ο ξεκούραστος υπουργός καλό θα ήταν να διοχετεύσει την ενέργεια του στο σχεδιασμό μιας νέας οικονομικής πολιτικής, δικής του (και του επιτελείου του) εμπνεύσεως η οποία να είναι αρκετά ρεαλιστική για να μπορέσει να γίνει αποδεκτή από τους πιστωτές ώστε να αντικαταστήσει τα μνημόνια και παράλληλα να εξασφαλίζει την έξοδο από την κρίση και την πορεία προς την ανάπτυξη.

Τα τελευταία τρία χρόνια ακολουθείται μια πολιτική που αποδίδει μεν στη μείωση του δημοσίου ελλείμματος, αλλά είναι άδικη και δεν διασφαλίζει καμμία προοπτική ανάκαμψης. Ειναι άδικη διότι στηρίζεται στην φορολογική αφαίμαξη των έντιμων φορολογούμενων και δεν πιάνει τους φοροφυγάδες. Δεν εξασφαλίζει καμμία προοπτική ανάπτυξης διότι διαλύει την επιχειρηματικότητα και απορροφά όλη τη ρευστότητα της οικονομίας σπρώχνωντας την σε ολοένα βαθύτερη ύφεση.

Αφού πλέον έχουμε εξασφαλίσει την παραμονή μας στην Ευρωζώνη (ελπίζουμε) και αφού έχουμε διαπιστώσει όλα τα προβλήματα, είναι ώρα να αλλάξουμε πολιτική.

Ο κ. Στουρνάρας, θέλει να βλέπει μόνο έναν στόχο: Τη δημιουργία δημοσιονομικού πλεονάσματος. Ασφαλώς και είναι σημαντικός αυτός ο στόχος, ασφαλώς και πρέπει να είναι προτεραιότητα της ακολουθούμενης πολιτικής. Όμως η θέση του υπουργού Οικονομικών έχει ευθύνες πολύ μεγαλύτερες από την επίτευξη ενός και μόνο στόχου.

Δουλειά του κ. Στουρνάρα είναι ο συντονισμός όλων των παραγωγικών υπουργείων. Η απραξία του υπουργού Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη, είναι τελικά πρόβλημα του Στουρνάρα, θέλει δεν θέλει να το παραδεχθεί. Η αδυναμία των μηχανισμών του υπουργείου οικονομικών να συλλάβουν τη φοροδιαφυγή, είναι πρόβλημα του κ. Στουρνάρα, παρόλο που υπάρχει αρμόδιος υφυπουργός. Η ανικανότητα στη σύνταξη ενός απλού φορολογικού συστήματος, είναι επίσης πρόβλημα του ίδιου του υπουργού, κι ας το έχει αναθέσει στον υφυπουργό του. Η έλλειψη ρευστότητας που πνίγει τις επιχειρήσεις, πρόβλημα του Στουρνάρα επίσης είναι και όχι του Προβόπουλου ή κάποπιων «κακών» τραπεζιτών. Η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να ξεφύγει από την ύφεση πάλι του Στουρνάρα πρόβλημα είναι.

Και μπορεί ο ίδιος να αισθάνεται ότι τα πηγαίνει καλά, επειδή οι πιστωτές είναι ευχαριστημένοι, αλλά τελικά την οικονομία δεν την βελτιώνει, αντίθετα την ισοπεδώνει.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Ο κ. Στουρνάρας, υποτίθεται ότι πιέζει την κυβέρνηση να προωθήσει μεταρρυθμίσεις. Το πιστεύουμε. Όμως η πίεση του δεν περνάει. Και πρέπει να δεί τι θα κάνει με αυτό. Δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος επειδή εκείνος καταφέρνει να μειώσει το έλλειμμα (σε ταμειακή βέβαια βάση) όταν η οικονομία καταρρέει. Θα μου πείτε, έχει ο Στουρνάρας δυνατότητες να πιέσει περισσότερο την κυβέρνηση και τον Σαμαρά ; Φυσικά και έχει. Είναι ο κρισιμότερος υπουργός της κυβέρνησης, έχει την ευθύνη της οικονομίας και αν δεν προχωράνε τα πράγματα όπως θα ήθελε, έχει και δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να πιέσει τον Σαμαρά για αλλαγές προσώπων αλλά και για αλλαγές πολιτικής.

Όσο ικανοποιημένος και αν αισθάνεται σήμερα, πρέπει να ξέρει ότι το έργο του ούτε θα αναγνωρισθεί, ούτε θα επιβιώσει αν δεν αλλάξουν πολλά πράγματα στις στρεβλές δομές της ελληνικής οικονομίας. Και ο Στουρνάρας έχει την ευθύνη της οικονομίας και κατά συνέπεια όλων των επιμέρους πολιτικών που την επηρεάζουν. Για παράδειγμα, ακόμη και το υπουργείο Παιδείας, πρόβλημα του Στουρνάρα είναι. Αν το πρόβλημα μας είναι η στρεβλή νοοτροπία της ατιμωρησίας και της ήσσονος προσπάθειας, το υπουργείο Παιδείας έχει σημαντική συμβολή σε αυτό το πρόβλημα.

Το σύνθημα «δωρεάν παιδεία για όλους» που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες, πρέπει να αντικατασταθεί διότι θέτει λάθος στόχο. Γιατί να είναι δωρεάν για όλους η Παιδεία και να μην είναι μόνο για αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν; Γιατί κάποιος που ξοδεύει 12.000 ευρώ το χρόνο για να στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, να μην πληρώνει τίποτα, έστω και ένα ποσό της τάξεως των 3-6.000 ευρώ γαι το Πανεπιστήμιο ; Γιατί να πληρώνουμε όλοι οι άλλοι τις σπουδές του κάθε εύπορου φοιτητή ;

Θα μου πείτε «τρελός είσαι και λές να πληρώνουμε και για το Πανεπιστήμιο ; Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα που πληρώνουμε;» Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Όταν πληρώνουμε φόρους γενικώς, τα λεφτά χάνονται στις σπατάλες των διαφόρων υπουργείων. Πιο φτηνά θα μας ερχόνταν να πληρώναμε για τη χρήση κάθε δημόσιας υπηρεσίας και πιο καλά θα δούλευε το κράτος, με μεγαλύτερη διαφάνεια και αποτελεσματικότητα. Εννοείται βέβαια ότι όταν η πανεπιστημιακή παιδεία δεν είναι δωρεάν, θα υπάρχει ένα σοβαρό κίνητρο για τους φοιτητές να περνάνε τα μαθήματα και να τελειώνουν τις σπουδές τους. Εννοείται επίσης ότι θα πρέπει να μπεί μέγιστος χρόνος σπουδών, πολύ αυστηρός για αυτούς που απολαμβάνουν τη δωρεάν παιδεία. Αν κοπούν μια δυο φορές, θα πρέπει να φεύγουν από το Πανεπιστήμιο, ή να πρέπει να πληρώσουν για να συνεχίσουν.

Όλα αυτά στην Ελλάδα θεωρούνται αδαινόητα. Κατά τη γνώμη μου είναι αυτονόητα και αναγκαία. Διότι αν δεν γίνουν, αν δηλαδή όλοι οι φοιτητές σπουδάζουν δωρεάν και εσαεί, όλοι οι φορολογούμενοι θα πληρώνουν εσαεί και χωρίς λόγο. Και φυσικά, ο φοιτητής που έμαθε ότι τα έχει όλα δωρεάν και για πάντα και ότι δεν κινδυνεύει να απωλέσει το δικαίωμα φοίτησης όταν δεν περνάει τα μαθήματα για περισσότερες από μια φορές, αποκτά μια νοοτροπία κακή, μια νοοτροπία ατιμωρησίας, μια νοοτροπία διακιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις που τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή και γίνεται αντιπαραγωγικός και άχρηστος.

Η ίδια λογική κατά τη γνωμη μου πρέπει να ισχύσει για όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Μια στοιχειώδης πληρωμή για τη χρήση τους, θα εξασφάλιζε δημόσια έσοδα απεύθείας στο υπουργείο που την παρέχει, μειώνοντας το κόστος του προυπολογισμού και τη συνολική μας επιβάρρυνση.

  Όλα αυτά είναι θέματα που αφορούν τελικά τον κ. Στουρνάρα. Και είναι θέματα με τα οποία δεν ασχολείται, θεωρώντας ότι είναι αρμοδιότητες άλλων υπουργών. Κακώς. Διότι ο ίδιος θα «την πληρώσει» στο τέλος και η καλή του πρόθεση θα πέσει στο κενό αν δεν καταφέρει να επιβάλει δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προς όφελος του οικονομικού μας μέλλοντος.

Γρηγόρης Νικολόπουλος