«…Η σύγχρονη «ρίζα της συμφοράς» είναι η συγκέ-ντρωση της εξουσίας στους λίγους. Δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα της νεοσυντηρητικής πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Το βλέπω πηγαίνοντας παντού, ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Αλλά η κάθε χώρα, φίλες και φίλοι, η κάθε Δημοκρατία, αντιδρά ανάλογα. Ανάλογα με τις αντιστάσεις της, την δύναμη των θεσμών της, τις πολιτικές της κυβέρνησής της. Και στην Ελλάδα, αυτή η υπερσυγκέντρωση εξουσίας κατέληξε στην εξάρτηση της πολιτικής από κάθε είδους μικρό ή μεγάλο ανεξέλεγκτο συμφέρον: επιχειρηματικό, ιδιωτικό, κομματικό, μιντιακό ή όποιο άλλο.
Αυτή η σύγχρονη «ρίζα της συμφοράς» είναι η πολιτική επιλογή κάποιων που λένε: «Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Η Ελλάδα ανήκει μόνο σε κάποιους Έλληνες.» Και οι σημερινές εξαρτήσεις στέλνουν σε όλη την κοινωνία τα χειρότερα μηνύματα.
Διότι σήμερα, βαφτίζουν την παρανομία, «μαγκιά». Καθιστούν την «λαμογιά», προνόμιο. Θεοποιούν το «κονέ», ως κλειδί επιτυχίας. Λέξεις, δυστυχώς, που έγιναν μέρος στο πολιτικό μας λεξιλόγιο.
Αυτές οι πρακτικές δεν είναι θεμέλιο δημιουργίας. Είναι εργαλεία «βολέματος» του ενός που ξεβολεύει τον διπλανό του. Που κατακερματίζει έτσι την συλλογική μας προσπάθεια. Που σπαταλά δυνάμεις μας. Που αναδεικνύει τους αρεστούς, και όχι τους άριστους. Που ενθαρρύνει το δίκιο του ισχυρού, και όχι την ισχύ του Δικαίου.
Με αυτή την αντίληψη, η χώρα έφτασε σήμερα στο πλήρες αδιέξοδο. Και δεν είναι μόνο η οικονομική κατάρρευση, η διαφθορά, η γενικευμένη ανομία, η διάλυση του κράτους, η καταστροφή του φυσικού μας πλούτου και περιβάλλοντος. Δεν είναι μόνο η αδιαφορία για την καθημερινότητα των πολιτών.
Είναι πάνω απ' όλα αυτή η αποκαρδιωτική κατάπτωση που ζούμε. Η συνθηκολόγηση με την παραίτηση από κάθε προσπάθεια, αφού τίποτα, μου λένε πολλές φορές, πολλοί με τους οποίους μιλώ στο δρόμο, δεν μπορεί να αλλάξει σ' αυτό τον τόπο.
Μία νοοτροπία διακυβέρνησης, που καταπνίγει τη δημιουργικότητα, την αυτοπεποίθηση του Ελληνισμού. Που στραγγαλίζει την πρωτοβουλία. Που αποκαρδιώνει τον νέο. Που γονατίζει τον ηλικιωμένο. Που πνίγει την επιχειρηματικότητα, κάθε ατομική και ομαδική προσπάθεια. Που δεν επιτρέπει σε κανέναν να σχεδιάσει για την επόμενη χρονιά, τον επόμενο μήνα ή την επόμενη μέρα.
Διότι η αυθαιρεσία, η έλλειψη κανόνων, αρχών, τα ανατρέπει όλα. Και αγανακτούμε με την έλλειψη αρχών, αξιών και θεσμών. Εξοργιζόμαστε με το κενό σεβασμού στον άνθρωπο και ανθρωπιάς. Που δεν αποτελεί μόνο ζήτημα ηθικό, αλλά και βαθιά λειτουργικό για μια Δημοκρατία …».
Αλλά η κάθε χώρα, φίλες και φίλοι, η κάθε Δημοκρατία, αντιδρά ανάλογα. Ανάλογα με τις αντιστάσεις της, την δύναμη των θεσμών της, τις πολιτικές της κυβέρνησής της. Και στην Ελλάδα, αυτή η υπερσυγκέντρωση εξουσίας κατέληξε στην εξάρτηση της πολιτικής από κάθε είδους μικρό ή μεγάλο ανεξέλεγκτο συμφέρον: επιχειρηματικό, ιδιωτικό, κομματικό, μιντιακό ή όποιο άλλο.
Αυτή η σύγχρονη «ρίζα της συμφοράς» είναι η πολιτική επιλογή κάποιων που λένε: «Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Η Ελλάδα ανήκει μόνο σε κάποιους Έλληνες.» Και οι σημερινές εξαρτήσεις στέλνουν σε όλη την κοινωνία τα χειρότερα μηνύματα.
Διότι σήμερα, βαφτίζουν την παρανομία, «μαγκιά». Καθιστούν την «λαμογιά», προνόμιο. Θεοποιούν το «κονέ», ως κλειδί επιτυχίας. Λέξεις, δυστυχώς, που έγιναν μέρος στο πολιτικό μας λεξιλόγιο.
Αυτές οι πρακτικές δεν είναι θεμέλιο δημιουργίας. Είναι εργαλεία «βολέματος» του ενός που ξεβολεύει τον διπλανό του. Που κατακερματίζει έτσι την συλλογική μας προσπάθεια. Που σπαταλά δυνάμεις μας. Που αναδεικνύει τους αρεστούς, και όχι τους άριστους. Που ενθαρρύνει το δίκιο του ισχυρού, και όχι την ισχύ του Δικαίου.
Με αυτή την αντίληψη, η χώρα έφτασε σήμερα στο πλήρες αδιέξοδο. Και δεν είναι μόνο η οικονομική κατάρρευση, η διαφθορά, η γενικευμένη ανομία, η διάλυση του κράτους, η καταστροφή του φυσικού μας πλούτου και περιβάλλοντος. Δεν είναι μόνο η αδιαφορία για την καθημερινότητα των πολιτών.
Είναι πάνω απ' όλα αυτή η αποκαρδιωτική κατάπτωση που ζούμε. Η συνθηκολόγηση με την παραίτηση από κάθε προσπάθεια, αφού τίποτα, μου λένε πολλές φορές, πολλοί με τους οποίους μιλώ στο δρόμο, δεν μπορεί να αλλάξει σ' αυτό τον τόπο.
Μία νοοτροπία διακυβέρνησης, που καταπνίγει τη δημιουργικότητα, την αυτοπεποίθηση του Ελληνισμού. Που στραγγαλίζει την πρωτοβουλία. Που αποκαρδιώνει τον νέο. Που γονατίζει τον ηλικιωμένο. Που πνίγει την επιχειρηματικότητα, κάθε ατομική και ομαδική προσπάθεια. Που δεν επιτρέπει σε κανέναν να σχεδιάσει για την επόμενη χρονιά, τον επόμενο μήνα ή την επόμενη μέρα.
Διότι η αυθαιρεσία, η έλλειψη κανόνων, αρχών, τα ανατρέπει όλα. Και αγανακτούμε με την έλλειψη αρχών, αξιών και θεσμών. Εξοργιζόμαστε με το κενό σεβασμού στον άνθρωπο και ανθρωπιάς. Που δεν αποτελεί μόνο ζήτημα ηθικό, αλλά και βαθιά λειτουργικό για μια Δημοκρατία …».
Τα παραπάνω, δεν είναι μια, απλή, αντιπολιτευτική κριτική στη κυβέρνηση της νεοδημοκρατίας… Αφορούν πολλούς και από πολλές πλευρές και απευθύνονται σε όλους !...
Ο Γ. Παπανδρέου, κωδικοποίησε σε σαράντα γραμμές τις απόψεις και τις θέσεις του για τη ρίζα της κακοδαιμονίας στη χώρα…
Ναι, είναι «γροθιά στον τοίχο» και ενέχει κινδύνους… Ναι, θυμίζει ανάλογες αναφορές σε διευθεντάδες και νταβατζήδες, που έμειναν απλές αναφορές, χωρίς πολιτικές πράξεις αντιμετώπισής τους…
Ο Γιώργος παίρνει το ρίσκο και αποκαλύπτει προεκλογικά τις προθέσεις του, γνωρίζοντας, πολύ καλά, πως ο ελληνικός λαός, δεν αντέχει και δεν θα δεχτεί άλλη υπαναχώρηση, στο βασικό ζήτημα – πρόβλημα της Δημοκρατίας μας…
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου