Οι εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι καταιγιστικές κι όλα δείχνουν πως το 2011, θ΄ αποτελέσει τη χρονιά σημαντικών ανακατατάξεων.Ευτυχώς ή δυστυχώς, μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο, το «ελληνικό ζήτημα» έπαψε νάναι μεμονωμένο, τα προβλήματα της οικονομίας μας, δεν αντιμετωπίζονται, πια, ως τα μοναδικά κι έτσι στο «παιχνίδι» μπαίνουν περισσότεροι, μπαίνουν όλοι και το χοντραίνουν πολύ !
Σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Γ. Παπανδρέου δικαιώνεται στην εκτίμησή του (που κανείς δεν έπαιρνε τοις μετρητοίς), πως η ελληνική κρίση αντανακλά δυσμορφίες και δυσλειτουργίες της Ευρωζώνης κι όχι την τεμπελιά ή την πονηριά των Ελλήνων.
Η Μέρκελ, έπαψε νάναι κακιά κι αντίθετη μόνο με την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό της κι εμφανίζεται απέναντι σε πολλούς άλλους, αρκετοί των οποίων με θεσμικά καθήκοντα : τον Γιούνγκερ, τον Τρισέ κ.α.
Στο τραπέζι πέφτουν βαρύγδουπα θέματα, όπως π.χ. η δημιουργία και η έκδοση του Ευρωομολόγου, ενώ οι επιλογές και οι επιδιώξεις της Γερμανίας, έπαψαν, πια, ν΄ αντιμετωπίζονται ως θέσφατα και συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα πυρά αμφισβητήσεων.
Μέσα στο χαμό, εμείς προσπαθούμε να επωφεληθούμε και να περάσουμε τις αποφάσεις που μας συμφέρουν, με πρώτη την επιμήκυνση της αποπληρωμής των 110 δισ. €, μπας κι αλαφρώσουμε τις ασήκωτες υποχρεώσεις μας για τα αμέσως επόμενα χρόνια και κατανείμουμε τα τοκοχρεωλύσια σε περισσότερες ετήσιες δόσεις.
Ο Παπανδρέου προσπαθεί να ελιχθεί στα στενά περιθώρια που του αφήνει το Μνημόνιο και οι ντιρεκτίβες του, ενώ επιχειρεί να παίξει κι όποιο χαρτί άξιο λόγου και δύναμης, μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο στους σκληρούς και τις έξαλλες της Ευρωζώνης.
Σ΄ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η επίσκεψη του Στρος Καν, του οποίου η διαφορετικότητα, έχει εκφρασθεί, ήδη, σε τρία βασικά και άκρως σημαντικά για την Ελλάδα, ζητήματα : την επιμήκυνση της αποπληρωμής, την έκδοση του Ευρωομολόγου και την ενίσχυση, με παραπέρα πόρους, του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στήριξης.
Αν και πολύ ενδιαφέροντα όλ΄ αυτά, δεν φαίνεται, πάντως να επηρεάζουν στα ίσια και άμεσα, τα νέα «αγγούρια» που έχουν προκύψει για τον μέσο ΄Ελληνα και κυρίως τον εργαζόμενο, με τις επί θύραις νέες περικοπές των αποδοχών του, στο μεν δημόσιο τομέα με το νέο μισθολόγιο, στο, δε, ιδιωτικό με τις ρυθμίσεις για τις συλλογικές συμβάσεις και μειώσεις, που συνεπάγονται.
΄Οσο κι προχωράμε, όσο κι αν εξελισσόμαστε, ως ανθρωπότητα και ως κοινωνίες, κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα, ως φυσικοί άτεγκτοι νόμοι, όπως π.χ. το «όταν στο βάλτο παλεύουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια « !...
Αν και πολύ ενδιαφέροντα όλ΄ αυτά, δεν φαίνεται, πάντως να επηρεάζουν στα ίσια και άμεσα, τα νέα «αγγούρια» που έχουν προκύψει για τον μέσο ΄Ελληνα και κυρίως τον εργαζόμενο, με τις επί θύραις νέες περικοπές των αποδοχών του, στο μεν δημόσιο τομέα με το νέο μισθολόγιο, στο, δε, ιδιωτικό με τις ρυθμίσεις για τις συλλογικές συμβάσεις και μειώσεις, που συνεπάγονται.
΄Οσο κι προχωράμε, όσο κι αν εξελισσόμαστε, ως ανθρωπότητα και ως κοινωνίες, κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα, ως φυσικοί άτεγκτοι νόμοι, όπως π.χ. το «όταν στο βάλτο παλεύουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια « !...
.jpg)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Στο οικονομικό επίπεδο οι νόμοι ήταν και θα είναι πάντα ίδιοι, με βασικότερο κανόνα, ότι αν ξοδεύεις παραπάνω απ΄ ό,τι βγάζεις κάποια στιγμή θα καταρρεύσεις και θα χάσεις ό,τι είχες, εκτός αν πας να κλέψεις του γείτονα (π.χ. ΗΠΑ).
Επιπλέον μπορεί να εξελισσόμαστε σαν κοινωνία, αλλά σε τεχνολογικό επίπεδο. Η εξέλιξη σε πνευματικό επίπεδο και πάρα την απλόχερη και δωρεάν παροχή παιδείας τις τελευταίες 10ετίες είναι αρνητική. Διαφωνώ επομένως με την έννοια εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Υπάρχει βασικά μετεξέλιξη, που καθορίζεται κυρίως από την παγκοσμιοποίηση, όπως αυτή διαφαίνεται στο εμπόριο, στην μεγάλης έκτασης επίδραση από γεγονότα στην άλλη άκρη της γης, στους μετανάστες, στις επενδύσεις κλπ. Η αρχική ευφορία, που πρόσφερε η παγκοσμιοποίηση στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, άρχισε να γυρνά πλέον μπούμεραγκ, γιατί είναι νομοτελειακή η εξισσορόπηση της κατάστασης προς όφελος και των υπολοίπων λιγότερο ανεπτυγμένων κοινωνιών.
Θεωρώ λοιπόν, ότι αυτά που βιώνουμε σήμερα είναι στάδια αυτής της μετεξέλιξης της ανθρωπότητας, που δεν μπορώ να προβλέψω, που θα καταλήξει, καθώς υπάρχουν αναρίθμητοι πλέον αστάθμητοι παράγοντες (ανά τον κόσμο), που μπορεί να οδηγήσουν στην μία ή στην άλλη κατάσταση.
Το δίπολο Ανατολή-Δύση με τη φτωχή προσθήκη των Αδεσμεύτων έχει κλείσει τον κύκλο του. Τώρα τα κέντρα εξουσίας είναι πολλά (κάποια απ΄ αυτά μη κρατικής υφής) και διαπλεκόμενα και το μέλλον επί του παρόντος δεν φαίνεται να είναι ελεγχόμενο από 1 ή 2 δυνάμεις.
Ενδιαφέρουσα κατάσταση, αλλά πραγματίκά αγχωτική και το θέμα είναι η Ελλάδα, τι ρόλο θα παίξει και πως θα αντιδράσει στα φαινόμενα αυτά, αφού αυτό θα καθορίσει και την πορεία της χώρας και των πολιτών της.
Ετσι είναι.Αλλά αυτή η θεώρηση μοιάζει να είναι τόσο δυσεξήγητη και τόσο έξω απο τις δυνατότητες της χώρας να επηρρεάσει την κατάσταση (ακόμα και αν μπορούσε να ξέρει που θα ισορροπήσουν τα πράγματα),ώστε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υιοθετήσει πρακτικές δοκιμασμένες με βάση τους κανόνες που έχει παραδεχθεί η ανθρωπότητα (και η επιστήμη)προαιωνίως.
δηλαδή να μη ξοδεύεις περισσότερα απο αυτά που βγάζεις ως κράτος.Τα υπόλοιπα θα τα κάνει η γνώση του πολιτικού ηγέτη, το ένστικτο του λαού και η συγκυρία.
Το άμεσο πρόβλημά μας όμως σήμερα είναι οτι ενώ σε ατομικό επίπεδο συμφωνούμε σ΄αυτή την παραδοχή ως προς το κράτος το οποίο συναποτελούμε,διαφωνούμε ως πρός το πόσα βγάζει στην πραγματικότητα για το κράτος και πόσα ξοδεύει ο καθένας απο μάς ως φυσικό πρόσωπο.
Αυτό το ζήτημα δεν είναι λυμένο.Και δεν είναι εύκολο να λυθεί χωρίς δικαιοσύνη άλλου τύπου.Πολύ περισσότερο γιατί ακόμα και αν βγάζαμε ως κράτος όσα είχαμε ανάγκη να ξοδέψουμε,το γεγονός οτι πρέπει να πληρώνουμε αυτά που χρωστάμε για την αδικαιολόγητη ευημερία του παρελθόντος κάποιων,θα επιτείνει την διαφωνία και την αγανάκτηση του ανήμπορου που θα κληθεί να βαστάξει το επι πλέον βάρος. Εκτός και αν η βαρβαρότης κυριαρχήσει.
Δημοσίευση σχολίου