ΕΥΤΥΧΩΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΣΑ ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ !...

Το περίπτερο το κληρονομήσαμε άμα την αναχώρηση της πεθεράς για την …κόλαση, στις αρχές του 2009. «Το αφήνω στην κόρη μου, για να βγάλει κανα Ευρώ για την οικογένειά της, μιας κι ο αχαϊρευτος, που παντρεύτηκε ό,τι βγάζει το φέρνει ίσα – ίσα, μόνος του !...», έγραψε η κωλόγρια στη διαθήκη της. Πήρα …προίκα, μετά από 25 χρόνια γάμου !...

Κι όμως, όπως τόχα προβλέψει, η κληρονομιά, στην πορεία, έφερε περισσότερα προβλήματα στην οικογένεια, αντί να λύσει τα υπάρχοντα, καθώς ξέμεινα, τελείως από γυναίκα ! Η Τασία, θεωρώντας το ιερή υποχρέωση προς τη μάνα της, θρονιάστηκε στο περίπτερο, 24 ώρες το 24ωρο κι από δω πάει ο άνδρας της κι από κει τα παιδιά μας…

Με τα λεφτά που έβγαιναν να μην ανταποκρίνονται σε τίποτα στους κόπους και στις συνέπειες, που είχε η εκμετάλλευση του προικώου περιπτέρου, δεν άργησε πολύ να διαμορφωθεί και να καρφωθεί η ιδέα για την πώλησή του : το, «πρέπει να το ξεφορτωθούμε αυτό το διάολο, θα μας αλλοτριώσει, τελείως !...», ξεκίνησε ως σκέψη και μεταλλάχτηκε σε κάθετη απαίτηση. Δυστυχώς το δόγμα «η ιστορία της οικογένειάς μου δεν πουλιέται…», της Τασίας, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, για την επίτευξη του στόχου.

΄Ηταν το βράδυ της 4ης Οκτώβρη του 2009, που φάνηκαν τα πρώτα ρήγματα στην συζυγική ξεροκεφαλιά. Γυρίζοντας όλοι, από την επινίκια εκδήλωση στο εκλογικό κέντρο κι αφού τακτοποιήσαμε τις πράσινες σημαίες και τα λάβαρα στο πατάρι, (για μελλοντική χρήση…), καθήσαμε στην τραπεζαρία για ν΄ απολαύσουμε τ΄ αρνίσια παϊδάκια πούχαμε πάρει από την ψησταριά του Ζαχαρία…
«Λοιπόν, σύντροφε γιε μου και συντρόφισσες γυναίκα και κόρη, το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην εξουσία κι όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα θ΄ αλλάξουν για μας. Τα πέτρινα χρόνια τελείωσαν και μια νέα εποχή αρχίζει !...».

Επειδή έβλεπα πως το ψητό στο τραπέζι απορροφούσε όλο το ενδιαφέρον της οικογένειας, προτίμησα ν΄ αφήσω το δικό μου «ψητό» γι αργότερα και σήκωσα το ποτήρι μου : «στη νίκη μας !...», πρότεινα ρουφώντας το παγωμένο ροζέ κρασί…
Η ανυπομονησία του υιού, ήταν που μούδωσε την αφορμή να επανέλθω : «πατέρα, κάτι πήγες να πεις, προηγούμενα, και σταμάτησες…».
«Ναι, πράγματι… ΄Ελεγα, λοιπόν, πως τώρα με την καινούργια κυβέρνηση, εγώ θα τακτοποιηθώ, θα πάρω προαγωγή και θέση, άρα και περισσότερα λεφτά. Εσείς θα βοηθηθείτε να βρείτε δουλειά και να χαράξετε την πορεία σας… Είναι περιττό και ανώφελο να εξακολουθήσει η ταλαιπωρία και το μαρτύριο της μάνας σας στο κωλοπερίπτερο !».
Αντιλήφθηκα κόμπιασμα και φόρτσαρα :
«Ας το πουλήσουμε, επιτέλους !... Κι εσύ να ησυχάσεις κι εμείς να ξαναβρούμε τη σύζυγο και τη μητέρα…».
«Να το ψάξουμε και βλέπουμε…».
«Τι να δούμε ;».
«Τη δική σου πρόοδο, ας πούμε. Τα δυο πράγματα θα πρέπει να γίνουν παράλληλα, έτσι δεν είναι ;».
Συμφώνησα, όντας υπερβέβαιος για τα επερχόμενα…

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Μπαίνοντας ο καινούργιος χρόνος, το 2010, κάτι άρχισε να μου μυρίζει, μ΄ όλα όσα ακούγονταν και παίζονταν για την κατάσταση της οικονομίας, αλλά δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Ούτε παραξενεύτηκα και από την καθυστέρηση που παρουσιάζονταν στη δουλειά, ως προς την «αποκατάσταση των αγωνιστών κατά της δεξιάς»…
Αμέριμνος και ανυποψίαστος, σε συνεργασία με το φίλο μου το Μίλτο, είχα κάνει τις κρούσεις μου για το περίπτερο, είχα πάρει τις προσφορές κι είχα τοποθετήσει το όλο ζήτημα σε θέση stand bay.

Τα κρεμμύδια μ΄ έκαψαν με τα πρώτα μέτρα του Μαρτίου, ενώ με εκείνα του Μαϊου τσουρουφλίστηκα, όχι τόσο για τη μείωση των μισθών (εμένα, άλλωστε δεν με πιάνανε), αλλά με την αύξηση των φόρων στα τσιγάρα και τη φασαρία που ακολούθησε από τους περιπτεράδες, για τη μείωση του τζίρου και των κερδών τους.
Το ενδεχόμενο να χαλάσει η δουλειά, δηλαδή η πώληση του περιπτέρου της πεθεράς, μου προκαλούσε άγχος, ταραχή και θυμό.

Στο οικογενειακό συμβούλιο, κάποια μέρα του Αυγούστου, ξανασυζητήσαμε το θέμα κι είναι αλήθεια πως βρέθηκα σε δύσκολη θέση, καθώς με την πουστοκατάσταση που είχε διαμορφωθεί, ούτε προαγωγή είχα πάρει, ούτε αύξηση είχα δει στο μισθό μου.
«Δυστυχώς οι εξελίξεις δεν σε ευνοούν…», μου τόριξε η Τασία, με αρκετή δόση ειρωνείας…
«Θ΄ αλλάξουν τα πράγματα», ξεφύσησα μ΄ όση αισιοδοξία μπόρεσα να βρω μέσα μου…
Είχαμε μπει στην τελική ευθεία για τις περιφερειακές εκλογές, που φάνταζαν στο μυαλό μου σαν την καμπή στα γεγονότα και τις εξελίξεις και με την προσμονή της «αλλαγής στην αλλαγή», ρίχτηκα και πάλι στον αγώνα.
Μόνο που αυτή τη φορά ήμουνα μόνος μου : η γυναίκα μου απείχε, διαμαρτυρόμενη για τα φορολογικά μέτρα που έπλητταν τους περιπτεράδες, τα δε παιδιά μου στρατεύτηκαν στον αντάρτη υποψήφιο περιφερειάρχη, μιας και επί ένα χρόνο με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, δεν είχαν μπορέσει να βρουν δουλειά. Αυτή τη φορά οι σημαίες δεν κατέβηκαν από το πατάρι και η νίκη δεν γιορτάστηκε με παϊδάκια και ροζέ κρασί…

Στηριζόμενος στις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις για μη περαιτέρω μειώσεις των μισθών, άρχισα να κάνω νέους υπολογισμούς, λαμβάνοντας ως ενισχυτικό στοιχείο για την πώληση του κωλοπεριπτέρου και την επελθούσα πτώση των εισπράξεων.
Έκανα ένα νέο γύρο στους ενδιαφερόμενους, οι οποίοι, ναι μεν, είχαν ρίξει τις προσφορές τους, αλλά εξακολουθούσαν να ενδιαφέρονταν…

Ο ταμπλάς με τη μείωση των αποδοχών μου κατά 37%, μου ΄ρθε κατακέφαλα και μου ΄κοψε ήπατα και ελπίδες. Για τρεις μέρες μου κόπηκε κι η λαλιά… «Πέρασε ένα ισχυρό σοκ…», αποφάνθηκε ο τρελλόγιατρος που φέρανε στο σπίτι… Σιγά τη διαπίστωση !...

Την τέταρτη μέρα, σαββατόβραδο, η οικογένεια με φώναξε στην τραπεζαρία για να φάμε και να συζητήσουμε. Αυτή τη φορά τα παϊδάκια και το κρασί ήταν εκεί και οι αποφάσεις της Τασίας και των παιδιών, είχαν παρθεί :
«Τα παιδιά, είδαν κι απόειδαν και σκέφτηκαν ν΄ ασχοληθούν εκείνα με το περίπτερο. Θα δουλεύουν με βάρδιες, εναλλάξ και θ΄ απελευθερώσουν τη μάνα τους, προκειμένου να γυρίσει στον άντρα της !...».
Η φωνή μου ξανάρθε, μαζί με δάκρυα, αυτή τη φορά. Ένα παράξενο συναίσθημα με συνεπήρε, που όμως δεν έκατσα, καν, να το αναλύσω.
Ενστικτωδώς σήκωσα το ποτήρι για τσούγκρισμα και τελείως αυθόρμητα φώναξα : «ευτυχώς, που δεν πούλησα το περίπτερο !...».

Κι όμως, πρόκειται για ιστορία πραγματική !