Πριν από λίγες ημέρες είδαμε όλοι τις φωτογραφίες του Ελληνα Φύρερ, Νίκου Μιχαλολιάκου, μαζί με τα περιττώματα του γερμανικού νεοναζισμού. Ολο χάρη και καμάρι φωτογραφήθηκαν στον ναό της Δημοκρατίας, την ελληνική Βουλή.
Ακόμη κι αυτή η Βουλή, που έχει απαξιωθεί από το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα κι έχει αποδοθεί βορά στις ορέξεις του όχλου, αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ακόμη κι εκείνοι που βρίζουν, ασχημονούν, κατηγορούν τους τριακόσιους της Βουλής, γνωρίζουν καλά πως ακόμη κι αυτή η «κουτσή» Δημοκρατία είναι πάντα Δημοκρατία. Και απέχει παρασάγγας τόσο από τον φασισμό των άκρων όσο και από τους «αντάρτες πόλης» που εσχάτως έγιναν κι αυτοί μόδα στην κοινωνία μας.
Κι όμως, ο απολογητής του Χίτλερ εν Ελλάδι, Νίκος Μιχαλολιάκος, και τα πρωτοπαλίκαρα του, σε μια στημένη φωτογράφηση, έμπασαν στο ελληνικό Κοινοβούλιο τα «εγγόνια» του ναζισμού. Για να προκαλέσουν, να αποδείξουν ότι δε φοβούνται τίποτε, να επιβεβαιώσουν ότι η Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει, να συνδέσουν την άρια ελληνική φυλή με τους Γερμανούς συντρόφους τους. Και στέκονται μπροστά στην κάμερα όλο χαρά για την? τιμή που τους έκαναν οι εκπρόσωποι του ακραίου νεοναζιστικού κόμματος της Γερμανίας.
Προσέξτε : Είναι οι ίδιοι Χρυσαυγίτες που βρίζουν τη Γερμανία και τη Μέρκελ γιατί έχει την Ελλάδα υπό «κατοχή». Φαίνεται ότι η φασιστική μπότα των νεοναζιστών είναι πιο ελαφριά από τη μπότα της φράου Αγκελα.
Ενα από τα μειονεκτήματα της νεοελληνικής κοινωνίας είναι η «κοντή» μνήμη. Ξεχνάει εύκολα τα εγκλήματα των ναζιστών, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Μέχρι και οι κάτοικοι των Καλαβρύτων και του Διστόμου ψήφισαν μονοκούκι Χρυσή Αυγή, λες και η ιστορία σβήστηκε από τα ματωμένα χώματά τους.
Οπως εύκολα ξεχνάει τη γερμανική κατοχή και τις χιλιάδες των νεκρών, έτσι εύκολα αποστρέφει το βλέμμα από τα εγκλήματα των σύγχρονων φασιστών. Από τις καταδρομικές επιθέσεις τη νύχτα σε βάρος αλλοδαπών, αλλά και Ελλήνων. Από τον ιδεολογικό τσαμπουκά και την άρνηση του Χρυσαυγίτη να αποδεχθεί κάθε διαφορετική γνώμη. Από την ενστάλαξη του μίσους στην ελληνική κοινωνία. Μίσος για τον διπλανό μετανάστη, τον ομοφυλόφιλο, τον αριστερό, τον πολυπολιτισμικό.
Και δυστυχώς το φασιστικό μίσος απλώνεται σαν επιδημία που χτυπά κυρίως τους νέους. Είναι μόδα, είναι μαγκιά, είναι κυριαρχία μιας παλιάς ιδεολογίας που πλασάρεται ως το καινούργιο και αντισυστημικό; Δεν έχει καμιά σημασία.
Το πιο βασικό είναι ότι αυτή την περίοδο η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα φαινόμενο που μοιάζει με ανοικτή πληγή. Μοιάζει με το δέντρο του μίσους που ποτίζεται από την οικονομική κρίση, την πολιτική απαξίωση, την έλλειψη οράματος, το αδιέξοδο των νέων. Και για να αντιμετωπιστεί δε χρειάζεται μόνο η εφαρμογή των νόμων.
Βεβαίως και τα ρατσιστικά εγκλήματα πρέπει να διώκονται άμεσα και ο φασισμός να καταπολεμάται στη ρίζα του, απ' όπου κι αν προέρχεται. Το βασικό, ωστόσο, είναι να καταπολεμηθούν οι αιτίες της έκρηξης του φασισμού και η «δημοφιλία» της Χρυσής Αυγής, με την προβολή των εγκλημάτων τους στην κοινωνία και κυρίως στους νέους.
Μέσα στα σχολεία, που επωάζεται το αβγό του φιδιού πρέπει να γίνει συστηματική προσπάθεια να μάθουν τα παιδιά την πραγματική ιστορία. Να κάνουν κτήμα τους τα εγκλήματα του ναζισμού σε όλο τον κόσμο ώστε να μην τα αντιμετωπίζουν σαν απλά παραμυθάκια που μαθαίνουν παπαγαλία προκειμένου να δώσουν εξετάσεις. Να διδαχθούν την ανεκτικότητα για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη φυλή, την κοινωνική τάξη, την πολιτική ιδεολογία. Και να μάθουν ότι ο φασισμός δεν είναι μόδα, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Διότι όπως έγραψε κι ο Μπρεχτ: «Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει».
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου