Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, ΦΑΡΣΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ !...

Τακτικός επιφυλλιδογράφος της «Καθημερινής» κλείνει τη στήλη του της περασμένης Κυριακής (4/8/13) με τη γνωστή του επωδό: «…Τρίτο ενδεχόμενο, το εδώ σταθερά επαναλαμβανόμενο αίτημα: Να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι φορείς θεσμικής ευθύνης για τη συνοχή και τη συνέχεια της ελληνικής κρατικής υπόστασης: Ακαδημία, Δικαιοσύνη, Πανεπιστημιακές Σύγκλητοι, Ενοπλες Δυνάμεις, Επιστημονικά και Καλλιτεχνικά Επιμελητήρια. Να απαιτήσουν κυβέρνηση προσωπικοτήτων, Συντακτική Εθνοσυνέ-λευση, καινούργιο Σύνταγμα». Το νέο και ανησυχητικό στοιχείο στην παραπάνω διατύπωση είναι η συμπερίληψη των «Ενόπλων Δυνάμεων» στη μέση της λίστας των «φορέων θεσμικής ευθύνης», οι οποίοι ενθαρρύνονται να «απαιτήσουν» το άλφα, το βήτα, ή το γάμα, στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας !

 

Το παράθεμα αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια κομψή διατύπωση του συγγραφέα της επιφυλλίδας, που προτρέπει τις ένοπλες δυνάμεις να αναμειχθούν στην πολιτική ζωή του τόπου στο όνομα της προστασίας « … της ελληνικής κρατικής υπόστασης».

Σε περίπτωση πραγματοποίησης της ευχής του συγγραφέα, το αποτέλεσμα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα θυμίζει την επανάσταση στο Γουδί του 1909, σε μια ενδιάμεση περίπτωση, την 4η Αυγούστου 1936 με τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, και στη χειρότερη των περιπτώσεων, την 21η Απριλίου 1967 (για την οικοδόμηση της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών του Γεωργίου Παπαδόπουλου). Και εδώ το καίριο ερώτημα που θα αιωρείται είναι: ποιος τελικά θα επιλέξει την υποθετικά άτεγκτη «κυβέρνηση προσωπικοτήτων» που ένθερμα εισηγείται ο επιφυλλιδογράφος; Δεν θα είναι ο λαός, μετά από μια ελεύθερη εκλογική αναμέτρηση, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα και τους νόμους ;

 

Οντως, η Ελλάδα από τα τέλη του 2008 αντιμετωπίζει μια δύσκολη (ακόμη και τραγική) κατάσταση: πέντε χρόνια παρατεταμένης ύφεσης στην οικονομία, ανεργία που πλησιάζει το 30% (60% για τους νέους), δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, ασφυκτική και προσβλητική επιτήρηση από τους διεθνείς μας δανειστές, μια συγκυβέρνηση δύο κομμάτων που κατηγορούνται ως υπεύθυνα της σημερινής κατάντιας, και μια διασπασμένη αντιπολίτευση με θορυβώδεις νοσταλγούς της ναζιστικής Γερμανίας και του Χίτλερ από τη δεξιά της πλευρά και θιασώτες της αναρχίας ή θαυμαστές του Λένιν (αν όχι του Στάλιν) από την αριστερή όχθη. Και ο αντικειμενικός αναγνώστης θα με ρωτήσει δικαιολογημένα: Μα τι, επιτέλους, θέλεις άνθρωπέ μου; Οπως μας τα λες εδώ... ίσως ο επιφυλλιδογράφος στον οποίο αναφέρθηκες να έχει δίκιο !

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η απάντησή μου στον αναγνώστη θα είναι απλή και αρνητική! Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε το ρολόι της Ιστορίας πίσω σε ταραγμένες περιόδους διχασμού και αιματηρών συγκρούσεων για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Δεν χρειάζεται να χωριστούμε και πάλι σε Βασιλικούς και Βενιζελικούς, σε Κομμουνιστές και Εθνικιστές ή σε Χουντικούς και Αντιχουντικούς. Δεν χρειαζόμαστε ξανά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εξορίες, σε ξερονήσια, παιδομαζώματα και παιδουπόλεις. Επομένως, ο σημερινός διαχωρισμός που επιχειρείται μεταξύ Μνημονιακών και Αντιμημονιακών, θα μπορούσε να παιχτεί σαν επανάληψη μιας παλιάς τραγωδίας που παίρνει τη μορφή της φάρσας. Διότι η Ελλάδα σήμερα, παρά το οικονομικά της προβλήματα, είναι μια εδραιωμένη δημοκρατία που έχει κάνει από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 την ιστορική επιλογή να ενταχθεί στην εκκολαπτόμενη Ενωμένη Ευρώπη των Δημοκρατιών. Διότι κανένα κόμμα δεν τίθεται σήμερα εκτός νόμου για τα «πιστεύω» του, όσο αποκρουστικά και αν αυτά μερικές φορές ακούγονται. Διότι νόμιμες διαδικασίες, όπως οι ελεύθερες εκλογές και αναθεωρήσεις σημαντικών συνταγματικών διατάξεων, αποτελούν την πεμπτουσία των εδραιωμένων δημοκρατικών πολιτευμάτων.

Παρακολουθούμε στις μέρες μας ακόμη μια αναμέτρηση ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Ανάμεσα στην απελπισία και την απόγνωση από τη μια πλευρά, και την ελπίδα και την αυτενέργεια από την άλλη. Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, αν η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου εξακολουθήσει να εξασφαλίζει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, οι επόμενες εκλογές μπορούν να γίνουν τον Μάιο/Ιούνιο του 2016. Αρα, υπάρχει άνετος χρόνος για τους αμφισβητίες του σημερινού πολιτικού συστήματος να οργανωθούν, να δημιουργήσουν νέα κόμματα με τα λεγόμενα άφθαρτα πρόσωπα, και να διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Και φυσικά οι «προσωπικότητες» δεν εξαιρούνται από την πολιτική διαδικασία αρκεί να μην αναμένουν ένα «έφιππο εθνοσωτήρα» να τους εξασφαλίσει διά της βίας την εξουσία. Στο μεταξύ, η εδραίωση μιας γνήσιας και σύγχρονης κοινωνίας των πολιτών (πανεπιστήμια, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εκκλησία και άλλοι οικολογικοί και φιλανθρωπικοί φορείς) θα πρέπει να ξεφύγει από κρατικοδίαιτες συνήθειες του παρελθόντος.

Ευτυχώς, μια προσεκτική επισκόπηση των διεθνών μέσων ενημέρωσης δείχνει ότι η χώρα μας απομακρύνεται από τη ζώνη άμεσου κινδύνου χρεοκοπίας και υποχρεωτικής εξόδου από τη Ζώνη του Ευρώ... παρά τις συνεχιζόμενες περί του αντιθέτου υποδείξεις - επιθυμίες μιας ευπαρουσίαστης Καναδέζας ερευνήτριας, της Ναόμι Κλάιν. Με υπομονή και σύνεση, ανοίγει και πάλι ο δρόμος της επιστροφής της χώρας μας στις αγορές, στην ανάπτυξη νοοτροπιών αυτοπεποίθησης και αυτοπροσδιορισμού, στο αίσθημα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης και στην απενοχοποίηση της αυτοκριτικής. Πάνω απ’ όλα, παραμένουμε στον δρόμο για τη διατήρηση της κορυφαίας μεταπολιτευτικής μας επιλογής: Οτι είμαστε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Ενωμένης Ευρώπης.

Δηλαδή, μια Ελλάδα θεσμικά ενταγμένη στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, με στενές και φιλικές σχέσεις με τις ΗΠΑ (όπως αυτές επιβεβαιώνονται μετά την πρόσφατη συνάντηση Σαμαρά - Ομπάμα στην Ουάσιγκτον) και με ορθάνοιχτες τις πόρτες στενής συνεργασίας με οικονομικούς γίγαντες (π.χ., Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία). Αυτή η Ελλάδα δεν θα ξαναδώσει την ευκαιρία στους κυνηγούς δραματικών πρωτοσέλιδων τίτλων να εξομοιώσουν την πλατεία Συντάγματος με τις πλατείες Ταχρίρ και Ταξίμ.

Θεόδωρος Κουλουμπής .