ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ !...

Το οραματικό σχέδιο (και προσδοκία), των κυβερνητικών, έγκειται στην παγίωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και στην έναρξη της (πολυπόθητης και αβανταδόρικης) διαδικασίας, επιστροφής πόρων στο λαό, αρχίζοντας από τα ασθενέστερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, χαμηλοσυνταξιούχους, χαμηλόμισθους κλπ.

 

Στην αρχή μιας κρισιμότατης και μακρότατης προεκλογικής περιόδου, όχι με μία αλλά με τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, (Ευρωεκλογές, Αυτοδιοικητικές και Εθνικές), οι συγκυβερνήτες σχεδίαζαν και προσδοκούσαν τη στιγμή της μοιρασιάς, μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος, ως την πεμπτουσία της πολιτικής τους δράσης και ως το, κεντρικό, αποδεικτικό στοιχείο, της ορθότητάς της.

 

Αν έτσι είχαν, (που είχαν…), οι οραματικοί σχεδιασμοί τους, ατύχησαν, γιατί αποδεικνύεται πως άλλα περιέχουν «αι βουλαί» του συστήματος. Ναι, του συστήματος που λειτουργεί στη βάση νομοτελειακών και άτεγκτων κανόνων, αυτών που είχε ανακαλύψει και πρωτοεπισημάνει ο Καρλ Μαρξ.

 

Τι έχουμε, εδώ, λοιπόν ; Πρωτογενές «πλεόνασμα» ; Και τι θα γίνει ; Μοίρασμα χρημάτων ; Από που ως που και πως, σας ήρθε η ενίσχυση των ασθενέστερων ; Ποιοι χαμηλόμισθοι και ποιοι χαμηλοσυντα-ξιούχοι ;

 

>>>Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο...

Τα πρώτα «πλεονάσματα», (σε εισαγωγικά, επειδή είναι πολλαπλώς αμφισβητούμενα…), θα πάνε για την ενίσχυση των στυλοβατών του Συστήματος, κατ΄ άλλους Ηρακλειδείς και κατ΄ άλλον Πραιτωριανούς : τους Ένστολους, τους Δικαστικούς και τους Πανεπιστημιακούς !

 

Οι Σύμβουλοι της Επικρατείας ήταν απλοί και ωμοί : «…οι ένστολοι ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του κράτους και χρήζουν ειδικής προστασίας και μεταχείρισης σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα...» !!!

 

Το ερώτημα αν «έκαναν ό,τι έκαναν, κατόπιν πολιτικής εντολής», ακούγεται αφελές, καθότι η απάντηση είναι απλή και προφανής : πήραν εντολή από το Σύστημα, ενεργώντας σύμφωνα με την επιταγή των κανόνων του.

 

Ποιων κανόνων ; Μα αυτών που έχουν αποτυπωθεί στον κεντρικό Καταστατικό Χάρτη του, το Σύνταγμα, το οποίο τους περιέχει κι είναι αυτό που χαράσσει τους δρόμους και επιβάλλει το δέον γενέσθαι, σε κρίσιμης και κομβικής σημασίας διλημματικά ζητήματα, όπως, π.χ. το σημερινό : σε ποιους θα πάνε τα πρώτα «πλεονάσματα» ?...