ΦΑΣΙΣΤΟΡΑΜΑ !...

Όποιος, έστω και με πόνο ψυχής, έχει αποδεχθεί πως η Γη είναι σφαιρική και όχι επίπεδη και πως τους κεραυνούς δεν τους ρίχνει ο Δίας, μπορεί να καταλάβει το γιατί οι ψηφοφόροι της Χρυσής της Αυγής είναι φασίστες με την ίδια ευκολία που καταλαβαίνει πως κάποιος που τρώει κρέας μάλλον δεν είναι βετζετέριαν. Ακόμα όμως κι αυτός μπορεί να δυσκολευτεί να αναγνωρίσει εκείνους τους φασίστες που δεν παραπέμπουν ευθέως στα πρώτα επεισόδια του «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος». Γι’ αυτό και έφτιαξα ή «σκάρωσα», για να ικανοποιήσω και τους αναγνώστες που έχουν μια έφεση στο έντεχνο, μια μικρή λίστα με τα βασικότερα είδη φασιστών προκειμένου το σύνθημα «μάθε και προφυλάξου» να αποκτήσει υπόσταση και πέρα από τον αγώνα ενάντια στα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα.

 

Ο ορίτζιναλ φασίστας. Ο φασίστας με τη σφραγίδα της γνησιότητας που συνήθως είναι κάποιο τατουάζ με τη σβάστικα που κάνει παρέα σε ένα άλλο τατουάζ με την ελληνική σημαία. Είναι αυτός που χωρίς κανέναν δισταγμό εκφράζει τις απόψεις του για διάφορες κατηγορίες συμπολιτών του, όπως οι ομοφυλόφιλοι ή οι μετανάστες ή οι αριστεροί ή ναρκομανείς, οι οποίες έχουν όλες ένα κοινό: Τους αξίζει η κρεμάλα. Ο κανονικός φασίστας δεν δίνει καμία σημασία σε αστικούς καθωσπρεπισμούς, θέλει να λέει τα πράγματα όπως τα βλέπει αν και δυσκολεύεται αρκετά καθώς η χρήση λέξεων που έχουν περισσότερες από 2 συλλαβές του είναι επίπονη. Του αρέσει πολύ η βία και ειδικότερα εκείνη η εκδοχή της βίας στην οποία αυτός βιαιοπραγεί εναντίον κάποιου που δεν έχει τη δυνατότητα να ανταποδώσει. Ψηφίζει τη Χρυσή την Αυγή, τον γοητεύουν οι στρατιωτικές στολές και οι μυώδεις άντρες. Αγαπημένο του χόμπι είναι η τυφλή υπακοή η οποία τον απαλλάσσει από την πιο οδυνηρή γι’ αυτόν διαδικασία: της σκέψης.

 

>>>Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο...

Ο δημοκράτης φασίστας ή «αλλάς». Πρόκειται για το πιο ύπουλο είδος φασίστα, αν είσαι παιδί του δημοτικού ή κοινό στις εκπομπές του Νίκου του Χατζηνικολάου. Οι υπόλοιποι τον ξεχωρίζουμε από λέξεις, κυρίως επειδή οι λέξεις αυτές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη μαγική λέξη «αλλά». «Δεν είμαι ρατσιστής ΑΛΛΑ δεν μπορώ να μπαίνω σε λεωφορείο και να βλέπω μόνο ανθρώπους οι οποίοι μιλάνε μια γλώσσα στην οποία δεν μπορώ να βριστώ» ή «Δεν είμαι κάθαρμα ΑΛΛΑ όταν μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι πλακώνω στο ξύλο τη γυναίκα μου». Έχει μια δικαιολογία για κάθε του γουρουνιά, με πιο συνηθισμένες το μνημόνιο, την ανεργία και τους ψεκασμούς ή ψεκασμούς. Ενημερώνεται από τον Γιώργο τον Τράγκα και τον Μάκη τον Τριανταφυλλόπουλο. Εκτός από τη Χρυσή την Αυγή ψηφίζει και τους Καμμένους τους Έλληνες και το πιο σημαντικό του κατόρθωμα είναι το ότι οι γονείς του αφού γνωρίστηκαν, έκαναν σεξ χωρίς προφυλάξεις, αποφάσισαν να μην κάνουν έκτρωση και παρέμειναν στην Ελλάδα. Δηλαδή μια σειρά τυχαίων γεγονότων στα οποία δεν είχε καμία συμμετοχή και τα οποία συνοψίζει στη φράση «είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας».

 

Ο φασιστερός. Ο φασίστας της αντίπερα όχθης. Πιστεύει πως ακόμα και στο πλαίσιο μιας αστικής δημοκρατίας κάποιος έχει το ηθικό δικαίωμα να βιαιοπραγήσει αρκεί να το κάνει για τα ιδανικά της αριστεράς και το καλό της ανθρωπότητας. Θεωρεί τη δική του έκφραση ανώτερη οποιουδήποτε δικαιώματος μπορεί να έχει κάποιος συμπολίτης του και γι’ αυτό χωρίς κανένα δισταγμό και παρέα με μερικούς φίλους του κλείνει οποιονδήποτε δρόμο του κάνει κέφι ή μουτζουρώνει τον τοίχο οποιουδήποτε σπιτιού εκτός φυσικά από του δικού του, γιατί δεν είναι και κανένα κορόιδο. Επειδή η σχέση του με την πολιτική είναι βαθιά θρησκευτική δικαιολογεί τις πράξεις και τις απόψεις του με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και οι χριστιανοί. Απλώς, αντί να επικαλείται εδάφια από την Καινή τη Διαθήκη επικαλείται αποσπάσματα από το Κεφάλαιο του Αγίου Καρόλου του Μαρξ. Αυτό που σιχαίνεται περισσότερο είναι η αστυνομική βία, εκτός αν η αστυνομία ασκεί τη βία στο πλαίσιο κάποιου καθεστώτος της αρεσκείας του.

 

Ο πολίτικαλ ο κορέκτ φασίστας. Το πιο καλά κρυμμένο είδος φασίστα είναι ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να επιβάλει την άποψη πως για κάποιον που είναι 200 κιλά το πιο σημαντικό δεν είναι η δίαιτα, αλλά το να πάψουν οι γύρω του να τον αποκαλούν χοντρό. Η ψυχολογική του ανάγκη να επιβάλει τις απόψεις του είναι ακριβώς η ίδια με όλων των υπόλοιπων φασιστών μόνο που εξαιτίας της αστικής του κουλτούρας επιλέγει λιγότερο βίαιους τρόπους με πιο αγαπημένο τη λογοκρισία. Φανατικός θιασώτης της ποσόστωσης, αν μπορούσε θα επέβαλε στις ομάδες μπάσκετ να έχουν τουλάχιστον 2 παίκτες με ύψος κάτω από 1.60. Σιχαίνεται οποιαδήποτε χιουμοριστική αναφορά στο σεξ, την οποία αποκαλεί σεξισμό, κυρίως επειδή γι’ αυτόν ήταν πάντοτε μια σπάνια και δυσάρεστη εμπειρία, και η αλήθεια είναι πως είναι όντως οδυνηρό να βλέπεις τους άλλους να γελάνε με κάτι που σε πονάει. Ο ίδιος προσπαθεί να παραμυθιάσει τους γύρω του πως τα κίνητρά του είναι αγνά και ανθρωπιστικά, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία ρομπότ όπου οι άνθρωποι δεν θα «γαμιούνται» αλλά θα «συνευρίσκονται ερωτικά» μιλώντας στον πληθυντικό και αφού πρώτα έχουν υπογράψει συμβόλαιο το οποίο θα καθορίζει με σαφήνεια το τι επιτρέπεται και τι όχι.

 

Ο απολιτίκ ή υπερκομματικός φασίστας. Το πιο συνηθισμένο είδος φασίστα. Ο απενοχοποιημένος φασισμός του δεν έχει ανάγκη να φορέσει κάποιο ιδεολογικό μανδύα, καθώς καθορίζεται αποκλειστικά από την επιθυμία του να κάνει ό,τι γουστάρει όποτε γουστάρει. Ενώ τα μέλη αυτής της κατηγορίας μπορεί να ψηφίζουν οποιοδήποτε κόμμα, ή και κανένα, έχουν όλοι κοινή κοινωνική συμπεριφορά. Αν έχουν αυτοκίνητο παρκάρουν όπου γουστάρουν με προτίμηση στις ράμπες των αναπήρων ή τις εισόδους πάρκινγκ. Αν καβαλάνε μηχανή φροντίζουν να είναι με κομμένη εξάτμιση ώστε η σπουδαία –σύμφωνα με τη μαμά τους που έχει πάντα δίκιο– προσωπικότητά τους να μην περάσει απαρατήρητη από κανέναν σε ακτίνα χιλιομέτρων. Αν έχουν ποδήλατο προτιμούν να κινούνται στα πεζοδρόμια, αν είναι πεζοί προχωρούν μόνο ευθεία και αν χρησιμοποιούν τα Μέσα της Μαζικής της Μεταφοράς αρνούνται να κάνουν μπάνιο και να χάσουν έτσι ένα μέρος της προσωπικότητας που χαρίζει σε κάθε άνθρωπο η ιδιαίτερη μυρωδιά του. Αγαπημένα τους χόμπι είναι η προσπέραση των κορόιδων που κάθονται στην ουρά και το κάπνισμα τεράστιων μυρωδάτων πούρων σε μπαρ. Καμιά φορά τους κάνουμε παρέα για να αισθανθούμε καλύτεροι άνθρωποι από όσο στ’ αλήθεια είμαστε και μπράβο μας.

 

Μάνος Βουλαρίνος