Δύο φορές στη μεταπολεμική περίοδο η Γαλλία ανέτρεψε στρατηγικής σημασίας συμβιβασμούς που είχε συνυπογράψει η ηγεσία της με το Βερολίνο:
Το 1954, στη γαλλική Βουλή, μία ετερόκλητη πλειοψηφία Γκολικών - Κομμουνιστών απέρριψε τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας, ενός κοινού ευρωπαικού στρατού, που θα επέτρεπε τον επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας χωρίς την ανασυγκρότηση εθνικών ενόπλων δυνάμεων. Επρόκειτο για μία γαλλική πρωτοβουλία που ναυάγησε στο γαλλικό Κοινοβούλιο.
Το 2005, η Συνταγματική Συνθήκη, που αποτύπωνε το γαλλογερμανικό συμβιβασμό για την πολιτική ένωση με έναν μεικτό ομοσπονδιακό-διακρατικό χαρακτήρα, απερρίφθη σε δημοψήφισμα στη Γαλλία, τερματίζοντας άδοξα μία αναζήτηση που είχε αρχίσει με την ομιλία Φίσερ για Ευρωπαϊκό Σύνταγμα την Ανοιξη του 2000.
Σήμερα, η προεδρική εκλογή της προσεχούς Ανοιξης στη Γαλλία έχει πάρει μία δυναμική που θα μπορούσε να καταστεί μοιραία για το Σύμφωνο Ενισχυμένης Δημοσιονομικής Σταθερότητας που προωθεί η Μέρκελ.
Η απόφαση του Σαρκοζί να πλειοδοτήσει στην καταστροφική για τη Γαλλία και την Ευρωζώνη πρόσδεσή του στη γερμανική αντίληψη δημοσιονομικής σταθερότητας αλλά και η ανάμειξη της Μέρκελ στην προεκλογική του εκστρατεία εγγυώνται την απόλυτη πόλωση, καθώς στερούν τον Ολάντ, τον πιο πιθανό νικητή των εκλογών, από οποιοδήποτε περιθώριο ελιγμών προς μία συμβιβαστική λύση.
Ετσι, νίκη του σοσιαλιστή υποψηφίου θα σημάνει και άδοξο τέλος του Δημοσιονομικού Συμφώνου, καθώς της προεδρικής εκλογής έπονται βουλευτικές εκλογές, όπου μία ευνοϊκή προς το νεοεκλεγέντα πρόεδρο πλειοψηφία αποκλείεται να υιοθετήσει ένα Σύμφωνο που επιβάλλει τη συνέχιση της δημοσιονομικής πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης.
>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Με δύο λόγια, μετά την πιθανότατη έως βεβαία ήττα του Σαρκοζί, η διαπραγμάτευση στην Ευρωζώνη θα ξαναρχίσει σε μηδενική βάση, με κύριο ερώτημα τις επιπτώσεις στη Γερμανία:
Θα μείνει ανεπηρέαστη η σταθερότητα του ούτως ή άλλως ετοιμόρροπου κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων; Θα υπάρξουν οι διεργασίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη Γερμανία για τρίτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο σε πρόωρες εκλογές;
Με την ύφεση να καραδοκεί έχει περιθώριο σκληρής περιχαράκωσης η κυβέρνηση Μέρκελ; Και αν ναι, θα μπορέσει να διαπραγματευθεί έναν συμβιβασμό με τη νέα γαλλική ηγεσία;
Τα παραπάνω είναι αρκετά για να καταδείξουν το χαρακτήρα πύρρειας νίκης που είχε η έγκριση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας στην προχθεσινή Σύνοδο Κορυφής με τις υπογραφές των 25 από τους 27.
Επί της ουσία, πρόκειται για μία εύθραυστη πλειοψηφία, καθώς η αποδοχή των γερμανικών απόψεων αποτελεί κυρίως τακτικό ελιγμό για αποφυγή συγκρούσεων και αναταράξεων, και κυρίως το αντίτιμο για τη σιωπή και ανοχή της Μέρκελ στην de facto ποσοτική χαλάρωση του επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι.
Η απομόνωση του Βερολίνου σε ό,τι αφορά την πρόταση για «επίτροπο προϋπολογισμού» για την Ελλάδα ήταν αποκαλυπτική, από το Γιούνκερ και το Σαρκοζί μέχρι και τον καγκελάριο της Αυστρίας. Ηταν περισσότερο μία καταγραφή μιας πρώτης συσπείρωσης απέναντι σε μία δυναμική απροκάλυπτης γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωζώνη -όπως εύστοχα υπογραμμίζει σε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες το Spiegel- παρά εκδήλωση αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.
Η έστω εικονική πλειοψηφία των «25» είναι βέβαιο ότι θα εξανεμισθεί την επόμενη μέρα της ήττας στην προεδρική εκλογή της Γαλλίας όχι πλέον του Σαρκοζί αλλά του μοιραίου διδύμου Μερκοζί.
Για να καταφύγουμε στην ιστορία του κινηματογράφου, η συνεργασία των δύο ηγετών ξεκίνησε στα μέσα του 2010 ως «Επικίνδυνα Παιχνίδια» για να εξελιχθεί σήμερα σε «Ολέθρια Σχέση».
Αντιγερμανική συσπείρωση...
Η απομόνωση του Βερολίνου σε ό,τι αφορά την πρόταση για «επίτροπο προϋπολογισμού» για την Ελλάδα ήταν αποκαλυπτική, από το Γιούνκερ και το Σαρκοζί μέχρι και τον καγκελάριο της Αυστρίας. Ηταν περισσότερο μία καταγραφή μιας πρώτης συσπείρωσης απέναντι σε μία δυναμική απροκάλυπτης γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωζώνη, παρά εκδήλωση αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.
Θα μείνει ανεπηρέαστη η σταθερότητα του ούτως ή άλλως ετοιμόρροπου κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων; Θα υπάρξουν οι διεργασίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη Γερμανία για τρίτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο σε πρόωρες εκλογές;
Με την ύφεση να καραδοκεί έχει περιθώριο σκληρής περιχαράκωσης η κυβέρνηση Μέρκελ; Και αν ναι, θα μπορέσει να διαπραγματευθεί έναν συμβιβασμό με τη νέα γαλλική ηγεσία;
Τα παραπάνω είναι αρκετά για να καταδείξουν το χαρακτήρα πύρρειας νίκης που είχε η έγκριση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας στην προχθεσινή Σύνοδο Κορυφής με τις υπογραφές των 25 από τους 27.
Επί της ουσία, πρόκειται για μία εύθραυστη πλειοψηφία, καθώς η αποδοχή των γερμανικών απόψεων αποτελεί κυρίως τακτικό ελιγμό για αποφυγή συγκρούσεων και αναταράξεων, και κυρίως το αντίτιμο για τη σιωπή και ανοχή της Μέρκελ στην de facto ποσοτική χαλάρωση του επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι.
Η απομόνωση του Βερολίνου σε ό,τι αφορά την πρόταση για «επίτροπο προϋπολογισμού» για την Ελλάδα ήταν αποκαλυπτική, από το Γιούνκερ και το Σαρκοζί μέχρι και τον καγκελάριο της Αυστρίας. Ηταν περισσότερο μία καταγραφή μιας πρώτης συσπείρωσης απέναντι σε μία δυναμική απροκάλυπτης γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωζώνη -όπως εύστοχα υπογραμμίζει σε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες το Spiegel- παρά εκδήλωση αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.
Η έστω εικονική πλειοψηφία των «25» είναι βέβαιο ότι θα εξανεμισθεί την επόμενη μέρα της ήττας στην προεδρική εκλογή της Γαλλίας όχι πλέον του Σαρκοζί αλλά του μοιραίου διδύμου Μερκοζί.
Για να καταφύγουμε στην ιστορία του κινηματογράφου, η συνεργασία των δύο ηγετών ξεκίνησε στα μέσα του 2010 ως «Επικίνδυνα Παιχνίδια» για να εξελιχθεί σήμερα σε «Ολέθρια Σχέση».
Αντιγερμανική συσπείρωση...
Η απομόνωση του Βερολίνου σε ό,τι αφορά την πρόταση για «επίτροπο προϋπολογισμού» για την Ελλάδα ήταν αποκαλυπτική, από το Γιούνκερ και το Σαρκοζί μέχρι και τον καγκελάριο της Αυστρίας. Ηταν περισσότερο μία καταγραφή μιας πρώτης συσπείρωσης απέναντι σε μία δυναμική απροκάλυπτης γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωζώνη, παρά εκδήλωση αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου