Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα μετά τη σφαγή στο σχολείο του Κονέκτικατ είναι συγκλονιστικά: Από το 1999 μέχρι σήμερα 136 μαθητές και φοιτητές σε όλο τον κόσμο έχουν δολοφονηθεί από το όπλο κάποιων τρελών μέσα στο ίδιο τους το σχολείο ή το πανεπιστήμιο.
Αν προσθέσουμε και τα θύματα του Μπρέιβικ στη Νορβηγία (παιδιά ήταν κι αυτά) τότε μπορούμε εύκολα να μιλάμε για μια ανείπωτη τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη μερίδα του λέοντος σ' αυτή τη λίστα της ντροπής και κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός τα δάκρυα κυλάνε εύκολα στα μάτια των πολιτικών, καταδικάζονται τα γεγονότα, ανοίγει μια συζήτηση για την ελεύθερη πώληση όπλων, για τα λόμπι που κερδίζει δισεκατομμύρια.
Και ύστερα από λίγες ημέρες τα δάκρυα στεγνώνουν, η μνήμη «κονταίνει», τα λόμπι των όπλων κερδίζουν και πάλι σ' αυτό το υποκριτικό μπρα ντε φερ για το αν πρέπει να υπάρχει έλεγχος του οπλισμού στις ΗΠΑ. Θα πει κανείς : Τι μας νοιάζει εμάς αν οι Αμερικανοί είναι αυτοκαταστροφικοί, αν το DNA τους είναι «ποτισμένο» με τη βία και τα όπλα κι αν είναι υποκριτές και διπρόσωποι ;
Κι όμως, το παράδειγμα των ΗΠΑ πρέπει να προβληματίσει την Ελλάδα, διότι τα σημάδια δεν είναι καθόλου καλά κι αν δε θέλουμε να δούμε κι εμείς κάποτε ένα ελληνικό... Κονέκτικατ, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με όσους εύκολα ποτίζουν τους Ελληνες με το «ναρκωτικό» της βίας.
Τα τελευταία χρόνια, με την αύξηση της εγκληματικότητας, οι ειδήσεις έχουν γεμίσει με εικόνες απίστευτης αγριότητας που ευτυχώς δεν έχουν πάρει μαζική μορφή. Μόλις πριν από μερικές ημέρες ένα 16χρονο παιδί δολοφονήθηκε με τόση μίσος, που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους. Ομοίως, πριν από ενάμιση χρόνο κάποιοι αλλοδαποί δολοφόνησαν έναν νέο άνθρωπο για μία κάμερα, ενώ καθημερινά είναι τα φαινόμενα της δολοφονίας ή του βασανισμού μεταναστών. Και αυτά τα περιστατικά περνούν μέσα στα σπίτια μας, οι πολίτες εθίζονται στη βία, την αντιλαμβάνονται σαν ένα καθημερινό γεγονός.
Πόσο μακριά, λοιπόν, είναι η Ελλάδα από μια μαζική δολοφονία και τι κάνει η πολιτεία για να αποτρέψει ένα τέτοιο γεγονός; Από αυτά που βλέπουμε, δεν κάνει απολύτως τίποτε.Για παράδειγμα, τι έχει κάνει η επίσημη πολιτεία για να σταματήσει την ανεξέλεγκτη διακίνηση όπλων στην Ελλάδα ;
Χρόνια ακούμε για σύσταση αυστηρού νόμου για την οπλοκατοχή, αλλά τα Καλάσνικοφ... πωλούνται στην Ομόνοια. Εκτιμάται ότι στην Ελλάδα κυκλοφορούν πάνω από ένα εκατ. παράνομα όπλα, ενώ χιλιάδες πολίτες έχουν κάνει αιτήσεις για άδεια οπλοφορίας που δίνονται με απλές διαδικασίες.
Τα σύνορά μας, ειδικά προς την Αλβανία, είναι ξέφραγο αμπέλι όπου περνούν χιλιάδες όπλα. Στην Κρήτη θεωρείται... μαγκιά να έχεις όπλο και να κυκλοφορείς μάλιστα μ' αυτό, ενώ στον κόσμο της νύχτας δεν νοείται... καλός μπράβος χωρίς να έχει μαζί του ολόκληρο οπλοστάσιο και να μην ελέγχεται γι' αυτό.
Για να μη μιλήσουμε για όσους βάζουν φωτιά με λόγια και πράξεις. Τι είπε η «Χρυσή Αυγή» μετά την άγρια δολοφονία του 16χρονου στα Μέγαρα; Προανήγγειλε εκκαθαρίσεις στον καταυλισμό των Ρομά. Βία στη βία, με λίγα λόγια.Οι δε Χρυσαυγίτες βουλευτές, με αρχηγό τον Κασιδιάρη, τόνισαν με κυνικό τρόπο ότι αν υπήρξε κάτι καλό από την εκλογή τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν ότι μπορούν πλέον να κυκλοφορούν με τα κουμπούρια τους με την άδεια της Αστυνομίας και χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Ετσι εκλαμβάνουν τη Δημοκρατία οι ψευτοπαλίκαροι.Υπάρχουν πολλές μορφές βίας στην Ελλάδα.
Μεμονωμένες, προς το παρόν, που ελπίζουμε να μη γίνουν ποτέ μαζικές και να ζήσουμε... αμερικανικές τραγωδίες. Η πιο σοβαρή, όμως, πλευρά του προβλήματος είναι ο εθισμός στη βία. Στην τηλεόραση, στη δουλειά μας, στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις, στο... δίκιο του εργάτη, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε πολύ.
Αν προσθέσουμε και τα θύματα του Μπρέιβικ στη Νορβηγία (παιδιά ήταν κι αυτά) τότε μπορούμε εύκολα να μιλάμε για μια ανείπωτη τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη μερίδα του λέοντος σ' αυτή τη λίστα της ντροπής και κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός τα δάκρυα κυλάνε εύκολα στα μάτια των πολιτικών, καταδικάζονται τα γεγονότα, ανοίγει μια συζήτηση για την ελεύθερη πώληση όπλων, για τα λόμπι που κερδίζει δισεκατομμύρια.
Και ύστερα από λίγες ημέρες τα δάκρυα στεγνώνουν, η μνήμη «κονταίνει», τα λόμπι των όπλων κερδίζουν και πάλι σ' αυτό το υποκριτικό μπρα ντε φερ για το αν πρέπει να υπάρχει έλεγχος του οπλισμού στις ΗΠΑ. Θα πει κανείς : Τι μας νοιάζει εμάς αν οι Αμερικανοί είναι αυτοκαταστροφικοί, αν το DNA τους είναι «ποτισμένο» με τη βία και τα όπλα κι αν είναι υποκριτές και διπρόσωποι ;
Κι όμως, το παράδειγμα των ΗΠΑ πρέπει να προβληματίσει την Ελλάδα, διότι τα σημάδια δεν είναι καθόλου καλά κι αν δε θέλουμε να δούμε κι εμείς κάποτε ένα ελληνικό... Κονέκτικατ, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με όσους εύκολα ποτίζουν τους Ελληνες με το «ναρκωτικό» της βίας.
Τα τελευταία χρόνια, με την αύξηση της εγκληματικότητας, οι ειδήσεις έχουν γεμίσει με εικόνες απίστευτης αγριότητας που ευτυχώς δεν έχουν πάρει μαζική μορφή. Μόλις πριν από μερικές ημέρες ένα 16χρονο παιδί δολοφονήθηκε με τόση μίσος, που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους. Ομοίως, πριν από ενάμιση χρόνο κάποιοι αλλοδαποί δολοφόνησαν έναν νέο άνθρωπο για μία κάμερα, ενώ καθημερινά είναι τα φαινόμενα της δολοφονίας ή του βασανισμού μεταναστών. Και αυτά τα περιστατικά περνούν μέσα στα σπίτια μας, οι πολίτες εθίζονται στη βία, την αντιλαμβάνονται σαν ένα καθημερινό γεγονός.
Πόσο μακριά, λοιπόν, είναι η Ελλάδα από μια μαζική δολοφονία και τι κάνει η πολιτεία για να αποτρέψει ένα τέτοιο γεγονός; Από αυτά που βλέπουμε, δεν κάνει απολύτως τίποτε.Για παράδειγμα, τι έχει κάνει η επίσημη πολιτεία για να σταματήσει την ανεξέλεγκτη διακίνηση όπλων στην Ελλάδα ;
Χρόνια ακούμε για σύσταση αυστηρού νόμου για την οπλοκατοχή, αλλά τα Καλάσνικοφ... πωλούνται στην Ομόνοια. Εκτιμάται ότι στην Ελλάδα κυκλοφορούν πάνω από ένα εκατ. παράνομα όπλα, ενώ χιλιάδες πολίτες έχουν κάνει αιτήσεις για άδεια οπλοφορίας που δίνονται με απλές διαδικασίες.
Τα σύνορά μας, ειδικά προς την Αλβανία, είναι ξέφραγο αμπέλι όπου περνούν χιλιάδες όπλα. Στην Κρήτη θεωρείται... μαγκιά να έχεις όπλο και να κυκλοφορείς μάλιστα μ' αυτό, ενώ στον κόσμο της νύχτας δεν νοείται... καλός μπράβος χωρίς να έχει μαζί του ολόκληρο οπλοστάσιο και να μην ελέγχεται γι' αυτό.
Για να μη μιλήσουμε για όσους βάζουν φωτιά με λόγια και πράξεις. Τι είπε η «Χρυσή Αυγή» μετά την άγρια δολοφονία του 16χρονου στα Μέγαρα; Προανήγγειλε εκκαθαρίσεις στον καταυλισμό των Ρομά. Βία στη βία, με λίγα λόγια.Οι δε Χρυσαυγίτες βουλευτές, με αρχηγό τον Κασιδιάρη, τόνισαν με κυνικό τρόπο ότι αν υπήρξε κάτι καλό από την εκλογή τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο ήταν ότι μπορούν πλέον να κυκλοφορούν με τα κουμπούρια τους με την άδεια της Αστυνομίας και χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Ετσι εκλαμβάνουν τη Δημοκρατία οι ψευτοπαλίκαροι.Υπάρχουν πολλές μορφές βίας στην Ελλάδα.
Μεμονωμένες, προς το παρόν, που ελπίζουμε να μη γίνουν ποτέ μαζικές και να ζήσουμε... αμερικανικές τραγωδίες. Η πιο σοβαρή, όμως, πλευρά του προβλήματος είναι ο εθισμός στη βία. Στην τηλεόραση, στη δουλειά μας, στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις, στο... δίκιο του εργάτη, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε πολύ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου