Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΜΑΡΑ, ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ !...

Από την έναρξη της εκδήλωσης αυτής της κρίσης, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας απέτυχαν να σταθούν στο ύψος αυτής της μοναδικής ιστορικής πρόκλησης αλλά και εθνικής ευθύνης που αναλογεί σε μια τέτοια πρωτοφανή περίσταση.

Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τις δικές του ευθύνες, αλλά και τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος συνολικά, αναγνωρίζοντας έμπρακτα και όχι στα λόγια, τα λάθη του παρελθόντος.

Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, σχεδόν στο σύνολό τους, συνέχισαν να πολιτεύονται με όλες τις παθογένειες που μας έφεραν στην κρίση και πληρώσαμε πανάκριβα.

Είναι η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά, αλλά οι ευθύνες και των άλλων πολιτικών δυνάμεων κρίνονται στις εκλογές αυτές.

- Οι ευθύνες του κ. Σαμαρά είναι τεράστιες, ιστορικών διαστάσεων.

Αρνήθηκε και αρνείται μέχρι και σήμερα την αναγνώριση και ανάληψη οποιασδήποτε ευθύνης αναλογεί στη ΝΔ, για το ότι φτάσαμε στην κρίση.

Ετέθη ο ίδιος επικεφαλής του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μετώπου», μιας ετερόκλητης και καιροσκοπικής συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων που προσπάθησαν να πείσουν ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο.

Λειτούργησε σε μια άτυπη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ και με σχεδόν πλήρη ταύτιση απόψεων και επιχειρηματολογίας στα περισσότερα θέματα, εκτρέφοντας το τέρας του διχασμού, της συνωμοσιολογίας και της δημαγωγίας, που τελικά έπληξε καίρια τον ίδιο και την παράταξή του, όταν η ιστορία τον υποχρέωσε εξ ανάγκης στα τέλη του 2011 να κάνει στροφή 180 μοιρών και να στηρίξει τα όσα κατήγγειλε μέχρι τότε. Αυτό ήταν το τίμημα της δημαγωγίας του.

Εξάλλου, ο κ. Σαμαράς ευθύνεται και για τη διενέργεια των εκλογών αυτή την τελείως άκαιρη χρονική στιγμή, με σχεδόν μηδενική ρευστότητα στην οικονομία και με ένα τραπεζικό σύστημα μετέωρο πριν καν ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίησή του, πριν καν εισπράξουμε τη δόση που θα επέτρεπε στο κράτος να αποπληρώσει τις υπέρογκες συσσωρευμένες υποχρεώσεις του, δίνοντας το φιλί της ζωής σε χιλιάδες επιχειρήσεις που παραπαίουν.

Τα φαινόμενα που ζούμε τώρα, όπως η τραγική έλλειψη φαρμάκων και η ενεργειακή κρίση, είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της βιασύνης και απρονοησίας να κάνουμε εκλογές χωρίς να σταθεροποιηθεί η κατάσταση της οικονομίας μας. Είναι φαινόμενα ενδεικτικά και των μεγάλων κινδύνων που ελλοχεύουν.

- Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί παρά άλλη μια καμουφλαρισμένη εκδοχή των νοσηρών φαινομένων καιροσκοπισμού και δημαγωγίας που ζήσαμε κατά κόρον τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Δεν θέλει το μνημόνιο, αλλά θέλει τα λεφτά του μνημονίου, γιατί γνωρίζει ότι χωρίς αυτά η χώρα μας κινδυνεύει.

Δεν θέλει το μνημόνιο, αλλά θέλει τη μείωση του χρέους του μνημονίου -και μάλιστα μεγαλύτερη.

Διατείνεται ότι μπορούμε να «εκβιάσουμε» τους εταίρους μας διότι είμαστε πια κοντά σε πρωτογενές πλεόνασμα και δεν έχουμε πια τόσο μεγάλη ανάγκη τα χρήματά τους.

Μόνο που είμαστε πια κοντά σε πρωτογενές πλεόνασμα χάρη στην πολιτική που ασκήθηκε μέχρι τώρα την οποία καταγγέλει και θέλει να ακυρώσει.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου σοβαρό. Είναι άραγε φορέας αλλαγής μια δύναμη που εναντιώθηκε και εναντιώνεται σε κάθε προσπάθεια διαρθρωτικής αλλαγής, μεταρρύθμισης του κράτους, των θεσμών και της οικονομίας προκειμένου να γίνουμε κοινωνία ευνομίας και να αποκτήσουμε αυτοδύναμη παραγωγική οικονομία; Παντού ακραία άρνηση -ακόμα και με την υπόθαλψη βίαιων συμπεριφορών- και λυσσαλέα υπεράσπιση της στασιμότητας και της υφιστάμενης κατάστασης.

Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι πράξη καταδίκης των στρεβλών φαινομένων που χαρακτήρισαν την μεταπολιτευτική περίοδο. Το αντίθετο.
Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν, οι αντιλήψεις είναι κατά βάθος οι ίδιες.

- Σήμερα η πρώτη και μεγάλη μας μάχη είναι αυτή για την Ελλάδα. Με ενότητα, με παρρησία, με αίσθημα ευθύνης και ειλικρίνειας. Χρειάζεται τόλμη και μεγάλες αλλαγές για να απαλλαγούμε από τα φαινόμενα που μας έκαναν να είμαστε ο ασθενής κρίκος της αλυσίδας του Ευρώ.

Να σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Με μεγαλύτερη αυτοδυναμία. Χωρίς εξαρτήσεις.

Αυτός είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για να προστατέψουμε τα κεκτημένα της προόδου μας τις προηγούμενες δεκαετίες, τη συμμετοχή μας στην κοινότητα των προηγμένων χωρών, τη συμμετοχή μας στην κοινότητα ενός από τα πιο ισχυρά νομίσματα του κόσμου.

Αυτό είναι το μέγεθος της εθνικής πρόκλησης που αντιμετωπίζουμε από την πρώτη στιγμή. Αξιοποιώντας την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα του λόγου μας έναντι των εταίρων μας, για να βελτιώνουμε βήμα-βήμα και με διαπραγμάτευση τις αρχικές συμφωνίες, ακριβώς όπως κάναμε μέχρι τώρα.

Αυτός δεν μπορεί παρά να είναι και ο στόχος της κυβέρνησης που πρέπει να προκύψει από τις επόμενες εκλογές: μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας, μια κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, για τη συνέχιση πρωτίστως της προσπάθειας για τις μεγάλες αλλαγές που αντιμετωπίζουν τη ρίζα του προβλήματος, με παράλληλη προσπάθεια να βελτιωθούν για άλλη μια φορά οι όροι της συμφωνίας με τους εταίρους μας μέσα από διάλογο, αξιοποιώντας και τη μερική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη, μετά και την εκλογή Ολάντ - χωρίς να περιμένουμε σωτήρες ή θαύματα.

Αυτή είναι η πρόταση του ΠΑΣΟΚ.

Είναι η μόνη πατριωτική, προοδευτική, ρεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα και τολμηρή πρόταση.

- Κατανοώ πλήρως τον πόνο αλλά και την οργή των πολιτών. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουν θυμό οι πολίτες που πλήρωναν κανονικά του φόρους τους, που σεβόντουσαν τους νόμους και τους κανόνες, που δεν συμμετείχαν στις αδιαφανείς συναλλαγές των διαφόρων συντεχνιών με το κράτος.

Θα ήθελα να είχαμε το χρόνο που χρειάζεται, και χρειάζεται τουλάχιστον μία τετραετία, για να διορθώσουμε αυτά που εξοργίζουν τους νομοταγείς πολίτες εδώ και δεκαετίες με βαθύτατες αλλαγές που ξεκινήσαμε. Δεν τον είχαμε.
Την ίδια ώρα έπρεπε να αποφασίσουμε άμεσα πώς θα αποφύγουμε την κατάρρευση της χώρας.

Αδικήσαμε πολύ κόσμο, αλλά την αποφύγαμε. Αναγκαστήκαμε να δώσουμε μάχες με πυρομαχικά που είχαμε και αντλούσαμε από ένα σύστημα άδικο. Αλλά αποφύγαμε την κατάρρευση. Και τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε τις αλλαγές και να κατακτήσουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης και προστασίας του αδυνάμου. Να αντιμετωπίσουμε τις αδικίες.

Αν είχαμε καταρρεύσει, δεν θα μπορούσαμε να διορθώσουμε τίποτα. Αν καταρρεύσουμε δεν θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τίποτα.

Είναι φυσιολογικό και υγιές σήμερα οι νομοταγείς πολίτες να θέλουν να καταδικάσουν τα στρεβλά φαινόμενα της Μεταπολίτευσης, να έχουν διάθεση τιμωρίας.

Αλλά θέλω να τους πω με κάθε ειλικρίνεια ότι, πρέπει να σταθμίσουν με μεγάλη προσοχή τις επιλογές τους αν θέλουν αυτό που θα ψηφίσουν να αποτελεί πραγματική καταδίκη του στρεβλών φαινομένων του παρελθόντος και όχι μια κατ’ επίφαση καταδίκη που πίσω της κρύβει την προσπάθεια διαιώνισης των παθογενειών αυτών.

Γιατί τότε, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να νομίζουν καλοπροαίρετα ότι τιμωρούν κάποιους και στην πραγματικότητα να τιμωρούν τον ίδιο τους τον εαυτό, την προοπτική της χώρας και των παιδιών τους. 

Απόσπασμα από άρθρο του Γ. Παπανδρέου

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ !...

Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΟΣ ΤΗΣ ...ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ !...

Ο ένας καβάλα στο καλάμι του, σε ξέφρενο καλπασμό, τάζει, προδι-κάζει, απειλεί, θεωρεί τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, όπως εκείνες με τις συνιστώσες του !

Ο άλλος, το αντίπαλο ...δέος, γυρισμένος τ΄ ανάποδα, (απ΄ τις κωλο-τούμπες), ματαιοπονεί επιχειρώντας να δείξει σοβαρός και εγγυητής της πορείας της χώρας μέσα στην Ευρώπη και το Ευρώ, ενάντια στην αφροσύνη και τις επικίνδυνες πολιτικές του άλλου πόλου.

Μιλάμε για σοβαρότητα και μάλιστα για πολλή σοβαρότητα, όπως αποδεικνύει και το βίντεο, που ανέβηκε στο You Tube από το Γ. Μανουσσάκη...

Ήθελα νάξερα, πόσο θράσος και ξετσιπωσιά χρειάζεται για να λες, λίγους μήνες μετά, τα ακριβώς αντίθετα απ΄ όσα υποστήριζες ?...

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΣΟΚ !...

Σημαίες έχω σηκώσει στη ζωή μου. Όχι πολλές και όχι αβασάνιστα. Σημαίες έχω σηκώσει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πάντα όμως τις ίδιες εδώ και δεκαετίες. Από τότε που καταλαβαίνω τον εαυτό μου.

Παρακολουθώ από την επόμενη των εκλογών της 6ης Μαΐου συμπεριφορές, κείμενα, απόψεις. Βλέπω να εκτυλίσσεται για μια ακόμη φορά μπροστά στα μάτια μου η ίδια ιστορία. Η ξιπασιά, η αλαζονεία, η επιδειξιμανία του πολιτικά νεόπλουτου, η επίδειξη δύναμης να αναδύονται και να παραμορφώνουν πρόσωπα και ψυχές.

Δεν υπάρχουν Πασόκοι γράφει κάποιος, εξαφανίστηκαν. Υπάρχουν ακόμα «ολίγοι αμετανόητοι Πασόκοι» διαπιστώνει κάποιος σε σχόλιο του επίσης στο facebook.

Να σας πω λοιπόν τη δική μου αλήθεια για το αν υπάρχουν και πόσοι.

Δεν ξέρω πόσοι άλλοι υπάρχουν, ξέρω όμως ότι υπάρχω εγώ.

Είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ. Έχω όνομα, φίλους, εχθρούς, αποτυχίες και επιτεύγματα, έχω 54 χρόνια ζωής με χαρές, λύπες, όνειρα σακατεμένα και όνειρα ζωντανά.

Είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ. Είμαι αυτός που ήμουν πριν τις τελευταίες εκλογές. Είμαι το ίδιο πρόσωπο το 2012 με αυτό που ήμουν το 2009, το 2007, το 2004, το 2000, το 1996, το 1993, το 1990, το 1989, το 1985, το 1981, το 1977, το 1974. Είμαι το ίδιο πρόσωπο στον ίδιο πολιτικό χώρο.

Είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν και είναι επιλογή μου. Κανείς δεν με πίεσε, κανείς δεν μου έταξε, κανείς δεν με παρέσυρε. Είμαι εδώ που είμαι γιατί πίστεψα, το σκέφτηκα, το ζύγισα και το αποφάσισα. Όχι μία αλλά χιλιάδες φορές. Όχι πάντα εύκολα, όχι χωρίς αμφιβολίες και ερωτηματικά.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ διαβάζοντας την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο από τα ΜΜΕ, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα «πλειοψηφικά» ρεύματα και την «επικρατούσα άποψη». Γιατί ξέρω ότι η πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου τα τελευταία δύο χρόνια έσωσε τη χώρα και τους αδύναμους οικονομικά πολίτες από την καταστροφή. Παρά τα επιμέρους λάθη και παλινωδίες. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια που κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται.

Είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ. Με μια ηγεσία στο κίνημα που δεν θέλει το ΠΑΣΟΚ, που ψάχνει κάποιους άλλους, κάπου αλλού. Που θέλει να τελειώνει μια και καλή με τα σύμβολα και τους ανθρώπους και την ιστορία και την προοπτική του πολιτικού φορέα που ανήκω και μου ανήκει. Εγώ όμως είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ. Και θα συγκρουστώ λυσσαλέα μέχρι τέλους με αυτή την ηγεσία ή όποια άλλη επιχειρήσει τα ίδια.

Είμαι εδώ και είμαι ΠΑΣΟΚ. Την Κυριακή που έρχεται θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ.
Είμαι ένας μικρός, ασήμαντος άνθρωπος που φρόντισα να μη λείψω ποτέ από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Είμαι ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος που είχα την ευκαιρία να κάνω ΜΑΖΙ με πολλούς, εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, σημαντικά πράγματα.

Έτσι λοιπόν και επειδή ο καθένας έχει και διαμορφώνει το δικό του κώδικα αξιών είμαι υπερήφανος ότι μια μέρα θα μπορώ να πω στο παιδί μου:

Ήμουν εκεί και ήμουν ΠΑΝΤΑ ΠΑΣΟΚ. Στα καλά και στα κακά. Έστω κι αν ήμουν ο τελευταίος.

Ήμουν εκεί και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν σήκωσα ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ.

Από τον Alzap

ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ !...

Ο υπαρχηγός του Τσίπρα, σε μια ολοκληρωμένη και σαφέστατη τεκμηρίωση της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ, για την Ε.Ε. την Ευρωζώνη, το Ευρώ και τη συμμετοχή της Ελλάδας σ΄ αυτά.

Ο Παναγιώτης έχει κερδίσει "με το σπαθί του" μια κεντρική θέση κι ένα ρυθμιστικό ρόλο, στην πιθανότατη κυβέρνηση της Αριστεράς, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Α. Τσίπρα !...

ΜΕΤΑ ΛΟΓΟΥ ΓΝΩΣΕΩΣ !...

O Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής Νικηφόρος Διαμαντούρος, o Πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, Χρήστος Ροζάκης και o Βασίλης Σκουρής, Πρόεδρος του Δικαστηρίου της ΕΕ, ένοιωσαν την ανάγκη να παρέμβουν και να κτυπήσουν το καμπανάκι της ανησυχίας.

Αυτοί ξέρουν και μιλούν εκ γνώσεως, για την Ευρώπη και την συμμετοχή της Ελλάδας σ΄ αυτήν.

Η δημόσια επιστολή τους είναι εύγλωττη :

«Η κρίση που ταλανίζει την χώρα μας τα τελευταία χρόνια, με άμεσα θύματα ένα μεγάλο τμήμα του λαού, και ειδικότερα τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, έχει διαστάσεις που, όλοι γνωρίζουμε, ξεπερνούν τα σύνορά μας και εκτείνονται στο σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου, παρουσιάζοντας, όμως, ποσοτικές και ποιοτικές διαφορές για τα επιμέρους πάσχοντα κράτη.

» Παρά ταύτα, αυτή η άκρως αρνητική εξέλιξη των οικονομικών της ευρωζώνης φαίνεται να έχει και τη θετική εκδοχή της: μετά από ένα μεγάλο διάστημα ουσιαστικής αδράνειας των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και των κρατών που κινούν τα νήματα των πολιτικών εξελίξεων της διακυβερνητικά οργανωμένης ηπείρου μας, και μετά από μία περίοδο συγκυριακής αντιμετώπισης του παθογενούς φαινομένου της κρίσης, η Ευρώπη δείχνει να ανασυντάσσεται.

» Στο τραπέζι αρχίζουν να παρουσιάζονται σχέδια βραχυπρόθεσμης ή μεσοπρόθεσμης υπέρβασης της κρίσης που δεν αποτελούν πια έωλες και απομακρυσμένες προσπάθειες εξυπηρέτησης των περιστασιακών αναγκών των επιμέρους κρατών και μόνον, αλλά τμήμα μιας νέας πορείας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

» Παράλληλα, ακούγονται απόψεις για μια μακροπρόθεσμη προοπτική κοινής οικονομικής πολιτικής ή και διακυβέρνησης, που επαναφέρει το όραμα μιας πολιτικής ένωσης. Αυτές οι τάσεις που πολύ σύντομα φαίνεται ότι θα μετουσιωθούν σε συγκεκριμένες πολιτικές δεν μπορεί παρά να λειτουργήσουν κατευναστικά και να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης, στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης για την Ευρώπη, αλλά και σε ενίσχυση τόσο του διεθνούς ρόλου της όσο και αυτού των κρατών μελών της.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

» Στις κρίσιμες αυτές στιγμές των νέων προοπτικών, όταν πολλά αρχίζουν να αλλάζουν, είναι απολύτως απαραίτητο η Ελλάδα να είναι παρούσα στις διεργασίες και να επωφεληθεί από αυτές. Τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα. Θα ήταν ειρωνεία της ιστορίας να έχουμε όλοι υποστεί σημαντικές θυσίες, που ως ένα σημείο έχουν αποδώσει καρπούς, προκειμένου να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις συμμετοχής μας σε μια αναμφίβολα απαιτητική οικογένεια κρατών, και να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια ακριβώς την ώρα που δημιουργούνται οι προϋποθέσεις όχι μόνον ελάφρυνσης ορισμένων από τα βάρη που φέρουμε στην πλάτη μας, αλλά ακόμα και βελτίωσης των συνθηκών ζωής μας που βαθμιαία θα επιφέρουν οι διαφαινόμενες θεσμικές αλλαγές.

» Και σε αυτή τη διαπίστωση, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το δεδομένο ότι η εναλλακτική λύση που εκπροσωπεί η έξοδός μας από την ευρωζώνη θα μας αποστερήσει όχι μόνον από μελλοντικά οικονομικά ευεργετήματα αλλά και από την ασφάλεια, τη διατήρηση ειρήνης στο εσωτερικό και στις διεθνείς μας σχέσεις, και τη συμμετοχή μας στο διεθνές γίγνεσθαι με την κάλυψη ενός παγκόσμια αναγνωρισμένου παίκτη. Και, δυστυχώς, για όσους ζουν από κοντά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, το ενδεχόμενο μιας εξόδου από την ευρωζώνη, εάν άμεσα ή έμμεσα το επιδιώξουμε, δεν φαντάζει πια τόσο ουτοπικό όσο ορισμένοι θα ήθελαν να πιστεύουν.»

ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ !...

Και καλά ο Αμυράς, είναι ένας μυαλοφυγόδικος αντάρτης πόλεων, που έχει μανία με τις μολότοφ, τα σπαθιά και τα τσεκούρια και προσπά-θησε, με δική του πρωτοβουλία, να μπει υποψήφιος στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Λαφαζάνης όμως ; Μόνος του πλασαρίστηκε ως υπαρχηγός και μόνος του λέει όσα λέει, για το ...προοδευτικό ελληνικό νόμισμα, (επαναστατικό παρατσούκλι της δραχμής !...) και τη σίγουρη, όσο και αναπόφευκτη έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ ;

Το δούλεμα του ελληνικού λαού πάει ψιλό γαζί !

Υ.Γ. Ο τύπος δίπλα - στο πρώτο βίντεο - με τις κινήσεις του,είναι "όλα τα λεφτά" !...

TA KOMMENA TOY ANTENA !...

ΠΑΛΙΑ ΜΑΣ ΤΕΧΝΗ ΚΟΣΚΙΝΟ !...

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο έλληνας βολοδέρνει ανάμεσα σε πλείστα όσα προβλήματα και πλείστα όσα διλήμματα. Αν αυτοί που υποστηρίζουν πως "ο καθένας φτιάχνει τη μοίρα του", έχουν δίκιο, τότε εμείς, σ΄ αυτή τη μικρή, τη λεγόμενη ευλογημένη, χώρα, τη φτιάχνουμε και την παραφτιάχνουμε, μέσα στους αιώνες, με χορό και τραγούδια, μεν, αλλά και με πολύ άγχος και φόβο, δε !

Τα πράγματα, για μιαν ακόμα φορά, παρουσιάζονται μπερδεμένα και οι επιλογές που παρουσιάζονται, αμφιλεγόμενες και δύσκολες. Σιγά μη χαλάσει, τώρα, η πεπατημένη της Ελλάδας !...

Τα δικά μας προβλήματα. γιγαντώθηκαν στα πλαίσια των συστημικών αναταράξεων και των ευρωπαϊκών αδιεξόδων και μπήκαμε στο τούνελ, που εμπεριέχει και την πρέσα. Τώρα, την ώρα της συμμετοχής και της απόφασης, για το παραπέρα, απηυδισμένοι και θυμωμένοι, προσπαθούμε να θυμηθούμε τους "ηρωϊσμούς" της φυλής και να τα βάλουμε με τους συνήθεις φταίχτες των δεινών μας, τους "άλλους" !

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Πειστήκαμε, κατ΄ αρχήν, πως το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό είναι για χέσιμο και πάμε γι΄ άλλους, μοιράζοντας τα "ζήτω" μας στους καινούργιους : τον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, τον Καμμένο, τον Τζήμερο, τον Κασιδιάρη...

Αλάνθαστο ελληνικό κριτήριο, πάλι μπροστά σε ...μεγαλουργίες εμφανίζεσαι !...

Σιγουρευτήκαμε, πια, πως οι άλλοι, οι "μεγάλοι" συνεχίζουν την πατροπαράδοτη εκμετάλλευση της χώρας και του λαού της και πρέπει, για άλλη μια φορά, να δεχτούν τον κουτσαβακισμό μας ! Βουρ κι απάνω τους, αδέλφια !
Κι όποιον πάρει ο χάρος, από τους συνηθισμένους πελάτες του !

Τα παραλέω και τα παραγράφω ; Μπορεί και έως ένα σημείο και μακάρι ! Ίσως η ιστορία του κουτσαβακισμού, στην περίπτωσή μας να μην επαναληφθεί, ως φάρσα !...

ΤΑ ΣΟΚ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Μια σειρά γεγονότων, από τα ναζιστικά ραπίσματα στις «παρειές» της αστικής δημοκρατίας, τον εγκληματικό αυτισμό των κομμάτων, την ομόθυμη στήριξη στον 24χρονο νεαρό από την Παιανία που προχώρησε στην αυτοδικία και το σχεδόν αυτοχειριαστικό κίνημα του «δεν με νοιάζει» που απλώνεται μεταξύ των πολιτών, συντείνουν στην εκτίμηση ότι το εθνικό σκάφος πλέει αύτανδρο στην άβυσσο. Ελάχιστες ημέρες πριν από τη νέα εκλογική αναμέτρηση πολιτικοί και πολίτες «παραμυθιάζουν» και «παραμυθιάζονται», στήνουν εκουσίως ή ακουσίως σκηνικά διχασμού, υποτιμούν ή υπερτιμούν τις εκκολαπτόμενες αλλαγές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τις συνέπειές τους για την Ελλάδα και αδυνατούν να ομονοήσουν στο μίνιμουμ των εθνικών αναγκαιοτήτων .

Το τηλεοπτικό πλάνο του Χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη μπορεί να «σόκαρε» την πολιτική τάξη της χώρας και να ομογενοποίησε τις διαπιστώσεις και τις επισημάνσεις για το κίνδυνο «του φιδιού» που περιφέρεται από τις 6 Μαΐου «νομιμοποιημένο», αλλά δεν δείχνει να οδηγεί στο επόμενο αυτονόητο επιβεβλημένο και μόνο ουσιαστικό βήμα που απαιτείται για την προστασία της κοινωνίας, της δημοκρατίας και της χώρας. Δηλαδή, στην αναζήτηση της πολιτικής ατζέντας και της ρητορικής που θα μπορούσε να γεφυρώσει το «βάραθρο» που έχει ανοίξει στη χώρα η πολύπλευρη κρίση και το οποίο διευρύνουν με επικίνδυνη ελαφρότητα και απερισκεψία τα πολιτικά κόμματα με τις ψευδεπίγραφες διαιρέσεις «δεξιών-αριστερών» «πατριωτών-ενδοτικών» και τα ακυρωμένα από την ελληνική και διεθνή πραγματικότητα διλήμματα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» .

Η ελληνική κοινωνία ακινητοποιημένη στα δικά της καθημερινά αλλεπάλληλα «σοκ», της ανεργίας, της εγκληματικότητας, της ανασφάλειας για το τι ξημερώνει, δεν φάνηκε να σοκάρεται από τα «φασιστικά χαστούκια». Επιπλέον είχε εκπαιδευτεί με επιμέλεια πολλά χρόνια στη συστηματική παραβίαση των κανόνων που επιβάλλει η δημοκρατία και η οργανωμένη λειτουργία του κράτους, στην ανοχή της ανομίας και της παρανομίας. Και τους τελευταίους πολλούς μήνες «εθίστηκε» στην ιδέα και την εικόνα «στραπατσαρίσματος» του κοινοβουλευτισμού ως δήθεν μάθημα και τιμωρία στους «πολιτικούς που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση».

Το «συμβόλαιο» αυτό άλλωστε ανέθεσαν στους Χρυσαυγίτες στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση 440 χιλιάδες Ελληνες που τους ψήφισαν και απομένει να δούμε αν θα το «ακυρώσουν» στις 17 Ιουνίου. Δυστυχώς τα κόμματα που εξεγέρθηκαν και δικαίως στη «βαναυσότητα» του αμφιλεγόμενου Χρυσαυγίτη στέκονται αμήχανα στη «βαναυσότητα» έναντι των καρκινοπαθών, στις προειδοποιήσεις ότι χιλιάδες συνταξιούχοι σύντομα θα υποστούν την «απάνθρωπη» στέρηση των συντάξεών τους, στην ανεξέλεγκτη καταβύθιση στην εγκληματικότητα και την ανομία. Με μια εγκληματική λογική «business as usual» οι πολιτικές δυνάμεις υπόσχονται «αναδιαπραγματεύσεις», «αναθεωρήσεις» «καταγγελίες» και εκβιαστικά αντίποινα, ξαναμοιράζουν «λεφτά που δεν υπάρχουν», πλειοδοτούν, δημιουργούν φρούδες ελπίδες στους απελπισμένους και κλείνουν και πάλι το μάτι στους επιτήδειους κρατικο-αναθρεμένους που αλλάζουν «σημαία» ανάλογα με το ποιο πλοίο προβάλλει πρώτο στον κάβο.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, που διαγκωνίζονται για την εκλογική πρωτιά και την εντολή της διακυβέρνησης «τζογάρουν» σε ακοστολόγητα μέτρα, δηλώνουν προθέσεις που δεν γίνεται να μετουσιωθούν σε πράξεις, είτε εντός είτε εκτός Μνημονίου. Οι προεκλογικές υποσχέσεις για τα επιδόματα ανεργίας και αποκατάστασης των συντάξεων αγγίζουν τα όρια της «ανήθικης εξαπάτησης» αν αναλογιστεί κανείς ότι το ΙΚΑ , ο ΟΑΕΕ και ο ΟΑΕΔ στην κυριολεξία ξύνουν αυτή τη στιγμή τον πάτο των ταμείων για να καταβάλουν συντάξεις, ενώ είναι παντελώς αμφίβολο μέχρι πότε θα υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Την ίδια ώρα, ο τουρισμός που λειτούργησε ως «σωσίβιο» την περσινή χρονιά παρασύρεται στον πάτο εξαιτίας της μέγγενης πιέσεων και εκβιασμών από τους παγκόσμιους ταξιδιωτικούς πράκτορες. Εκμεταλλευόμενοι την πολιτική αβεβαιότητα και την επισφαλή θέση της χώρας στην Ευρωζώνη, οι μεγάλοι παίκτες του τουρισμού προσπαθούν να εξασφαλίσουν αντί ψιχίων τα συμβόλαια του 2013. Εξαναγκάζουν τις δύο «απασφαλισμένες βόμβες» της Ευρωζώνης δηλαδή την Ελλάδα και την Ισπανία να «μειοδοτούν» για τα πολυπόθητα συμβόλαια.

Ευκαιρίες
Με παρόμοιες μεθόδους μεγάλα επιθετικά funds προερχόμενα από την Κίνα, τις ΗΠΑ , την Ελβετία και την Ιαπωνία έχουν εξαπολύσει «κυνήγι» ευκαιριών στην Ελλάδα . Βολιδοσκοπούν και οργανώνουν την αγορά εταιρειών που είτε είναι ήδη κουφάρια είτε αργοπεθαίνουν από την έλλειψη ρευστότητας ή βρίσκονται υπερχρεωμένες στις τράπεζες. Ομολογούν δε με κυνισμό ή επιχειρηματικό ρεαλισμό -διαλέξτε όποιον όρο σας ταιριάζει- ότι ποντάρουν στην «Ελλάδα της δραχμής».

Σε αυτή την Ελλάδα που δεν επιθυμεί να επιστρέψει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών αλλά ταυτοχρόνως τη φέρνει όλο και πιο κοντά με την πείσμονα λογική «δεν με νοιάζει» με την οποία δείχνει να κάνει τις πολιτικές και άλλες επιλογές της.

Κατερίνα Γαλανού

ΤΟ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ !...

Κανείς δεν αμφισβητεί πλέον την πλήρη απομόνωση της Γερμανίας ως προς τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Κατεγράφη πανηγυρικά στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του G8 στο Καμπ Ντέιβιντ, αναμένεται να επιβεβαιωθεί και στο επίπεδο των G-20 αλλά και σε όλες τις διμερείς και πολυμερείς ενδοευρωπαϊκές διαβουλεύσεις που θα προηγηθούν της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου.

Ο Ολάντ ζητά εδώ και τώρα Σύμφωνο Ανάπτυξης που θα ισορροπεί τις δρακόντειες διατάξεις του Δημοσιονομικού Συμφώνου, ο Ραχόι προσπαθεί να πετύχει απευθείας ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος της Ισπανίας για να αποφύγει της ταπείνωση μιας διάσωσης τύπου Ελλάδας, ενώ στην Ιταλία ο Μόντι διαπιστώνει ότι η άκαμπτη στάση της Γερμανίας τού αφαιρεί κάθε περιθώριο όχι απλά ελιγμών αλλά επιβίωσής του μέχρι τις εκλογές της προσεχούς Άνοιξης.

Τι σχεδιάζει η κυβέρνηση Μέρκελ; Η απάντηση είναι προφανής καθώς πιστεύει ακράδαντα ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της τόσο στο επίπεδο των ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών όσο και στους εσωτερικούς συσχετισμούς της χώρας.

Με απλά λόγια, για πολλοστή φορά, στο Βερολίνο ενεργοποιείται το σύνδρομο της δυναμικής αντεπίθεσης: Ας θυμηθούμε την εαρινή επίθεση του 1918 στο Δυτικό Μέτωπο και τη μάχη των Αρδενών το Δεκέμβριο του 1944 - Άνοιξη του 1945 που παρ' ολίγο να προκαλέσουν πλήρη ανατροπή.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Σήμερα στο Βερολίνο πιστεύουν ότι η διάσωση της Ισπανίας και λίγο αργότερα της Ιταλίας θα πυροδοτήσουν πίεση των Αγορών στη Γαλλία με αποτέλεσμα μια ρεαλιστική αναδίπλωση του Ολάντ, εξελίξεις, ο ορίζοντας των οποίων είναι το Φθινόπωρο.

Τότε θα δρομολογηθεί μια οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης που θα προβλέπει γενναία εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη με παράλληλη ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου, της Επιτροπής και του Συμβουλίου. Μια οικονομική διακυβέρνηση που θα αναγάγει σε ευρωπαϊκή κλίμακα το γερμανικό δημοσιονομικό μοντέλο και παράλληλα θα δρομολογεί τη δυναμική της πολιτικής ενοποίησης κατά το γερμανικό ομοσπονδιακό πρότυπο.

Ετσι με το θρίαμβο της γερμανικής Ευρωζώνης την Άνοιξη του 2013 η καγκελάριος θα εξαπολύσει την εσωτερική της αντεπίθεση με στόχο την επανεκλογή της το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα: Το 1848 η Εθνοσυνέλευση της Φραγκφούρτης ζητούσε εθνική ενοποίηση στα πρότυπα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Καθώς επρόκειτο για μια δυναμική που απειλούσε την πορεία προς την κυριαρχία αλλά και τις εσωτερικές ισορροπίες του ισχυρότερου τότε γερμανικού κράτους της Πρωσίας, η πορεία προς την εθνική ενοποίηση πάγωσε για να υλοποιηθεί είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 1870 στις προδιαγραφές του Πρώσου καγκελαρίου Μπίσμαρκ.

Στα παραπάνω υπάρχει ένας στρατηγικής σημασίας παράγων αβεβαιότητας: Αν η Γερμανία πιστεύει ότι αντέχει τις επιπτώσεις της εξώθησης στο παρά πέντε της χρεοκοπίας της Ισπανίας σήμερα και της Ιταλίας αύριο, αν επιπλέον προσδοκά σε μια ελεγχόμενη κρίση στις διμερείς σχέσεις με μια πιεζόμενη από τις αγορές Γαλλία, στην Ουάσιγκτον και στο Παρίσι φοβούνται την πυροδότηση μιας ανεξέλεγκτης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Αν η Γερμανία επιφυλάσσει στην Ισπανία μεταχείριση τύπου Ελλάδας και στη Γαλλία μεταχείριση τύπου Ιταλίας, το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να επιδείξει παρόμοια αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στις ΗΠΑ που ελέγχουν τόσο την Ομάδα του G8 όσο και τους G-20 ως προς τη διαμόρφωση της μεσοπρόθεσμης ατζέντας διαχείρισης της κρίσης.

Γ. Καπόπουλος

ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ !...

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ !...

Έπρεπε να επιτεθεί στη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρης για να αρχίσουμε κάπως να μιλάμε για το επικίνδυνο φαινόμενο, που απειλεί την κοινωνία μας. Κρίμα, που έπρεπε να γίνει έτσι, αλλά τουλάχιστον μπορεί τώρα να μιλήσουμε πιο καλά.

Πρώτον: Η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός είναι εδώ πριν πέσουν τα χαστούκια και τα νερά στα τηλεοπτικά στούντιο σε βάρος βουλευτών. Είναι στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων. Με θύματα ξένους και διαφορετικούς. Με άλλοθι την «προστασία» ανυπεράσπιστων πολιτών, οι φασίστες αύξησαν την επιρροή τους, σε μία παραπαίουσα κοινωνία.

Δεύτερον: Το θέμα μας δεν είναι η βία του φασισμού. Είναι ο ίδιος ο φασισμός και το πώς εμφιλοχώρησε τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Ο φασισμός είναι συνδεδεμένος με τη βία κατά των αδυνάτων και των διαφορετικών, άρα η αντίδρασή μας δεν πρέπει να αφορά στην εκδήλωση της βίας, αλλά στον ίδιο τον φασισμό. Και όχι μόνο γιατί χρησιμοποιεί βία, αλλά για όλα όσα πρεσβεύει.

Τρίτον: μία σοβαρή συζήτηση πρέπει αν αναζητήσει τα αίτια και τις ευθύνες γα το πώς φούντωσε το φαινόμενο. Ώστε να μην περιοριστεί η κουβέντα σε μία απλή ευαισθητοποίηση και εκδήλωση συμπαράστασης στα επώνυμα θύματα και σε γενικόλογες αναφορές υπεράσπισης της δημοκρατίας.

Θα επικαλεστώ τον ερευνητή Ρόμπερτ Πάξτον, ο οποίος λέει: «Οι φασιστικές ιδέες και τα φασιστικά κινήματα ανθούν σε καταστάσεις κρίσης. Η τωρινή οικονομική ύφεση προκαλεί το φόβο ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν έχουν τη δύναμη να δημιουργούν θέσεις εργασίας και ευημερία και ενθαρρύνει την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων. Την παρούσα στιγμή, όταν οι αριστερές λύσεις έχουν απαξιωθεί, κερδίζουν έδαφος δεξιές λύσεις κάθε μορφής, ανάμεσα στις οποίες και ο φασισμός».

Ο φασισμός λοιπόν είναι γέννημα της οικονομικής κρίσης. Όταν τεράστια τμήματα της κοινωνίας ρίχνονται στον Καιάδα, είναι φυσιολογικό να αναζητούν τέτοιες διεξόδους. Όπως με μίσος τους συμπεριφέρεται η κοινωνία, μέσα από τους θεσμούς της, έτσι και πολλοί απελπισμένοι απαντούν με μίσος. Μίσος προς τον ξένο, που, υποτίθεται τους παίρνει τις δουλειές ή είναι απειλή για το έθνος και τη φυλή. Μίσος προς το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, που είναι αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο. Μίσος προς κάθε τι διαφορετικό. Καταφυγή σε έννοιες περί καθαρότητας της φυλής, περί του αδικαίωτου και κατατρεγμένου έθνους. Και χρησιμοποίηση κάθε μέσου για την επιβολή αυτών των ιδεών.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Το φαινόμενο του φασισμού διογκώθηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, με την διάλυση κάθε κοινωνικού ιστού. Με τον ιδιότυπο εμφύλιο μεταξύ κοινωνικών ομάδων, που καλλιεργήθηκε για να επιβληθούν νεοφιλελεύθερες και άδικες πολιτικές. Και φυσικά με την οικτρή αποτυχία του αστικού πολιτικού συστήματος. Τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητά του. Με την εγκληματική ευθύνη και την αδιαφορία για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Η κοινωνία γέμισε μίσος, φθόνο και απόγνωση.

Ας μην συγχέουμε τις εκδηλώσεις της λαϊκής δυσαρέσκειας, όσο ακραίες κι αν είναι καμιά φορά, με τις φασιστικές νοοτροπίες. Ο φασισμός δεν περιμένει νομιμοποίηση και έγκριση από κανέναν για να εκδηλωθεί. Αρκεί να του δώσεις το έδαφος να καλλιεργηθεί. Και το έδαφος είναι η ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση και η απύθμενη κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ας κοιτάξουμε να ξαναφτιάξουμε μία ευνομούμενη πολιτεία. Ας κάνουμε πιο δίκαια τα βάρη της οικονομικής κρίσης. Ας παρέμβουμε πιο αποφασιστικά σε θέματα ασφάλειας, χωρίς όμως να καλλιεργούμε το μίσος και την ξενοφοβία. Έτσι απομονώνεται ο φασισμός. Έτσι αντιμετωπίζεται η βία. Έτσι εξοβελίζουμε τη βαρβαρότητα.

Την πόρτα στη Χρυσή Αυγή, τους Κασιδιάρηδες και τον φασισμό την άνοιξε η κρίση- οικονομική και πολιτική - και η αδυναμία να την αντιμετωπίσουμε με κοινωνική δικαιοσύνη. Και μπορούμε να την κλείσουμε μόνο εάν αντιμετωπίσουμε τα αίτια, όχι μόνο με λεκτικές καταδίκες της βίας.

Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ !...

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ : ΛΑΒΑΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ !...

Επιχειρώντας ν΄ αποδείξει πως, εκτός από τον προφορικό λόγο, τα καταφέρνει καλά και στα γραπτά, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέλεξε να επικοινωνήσει με τους ψηφοφόρους, μέσω και μιας ανοικτής επιστολής.

Ως βασικό σκοπό του εγχειρήματος ο Β. Βενιζέλος αναφέρει την τεκμηρίωσητης άποψης πως «μόνο ένα εκλογικά και κοινοβουλευτικά ισχυρό ΠΑΣΟΚ εγγυάται και διασφαλίζει την αναγκαία και ισορροπημένη κυβερνητική συνεργασία. Μια διακυβέρνηση εθνικής συνευθύνης…».

Οι «λογοπλοκίες» τόχουν ξαναγράψει, πως το ΠΑΣΟΚ, σ΄ αυτή τη συγκυρία έχει πάρει κι έχει προβάλλει τις λογικότερες και σωστές θέσεις, όπως, επίσης, έχει καταφέρει να δεθεί και να πλασαριστεί σαν ο γνησιότερος εταίρος, συνεργάτης και εκφραστής του κινήματος της αλλαγής στην Ευρώπη, το οποίο οδηγούν οι σοσιαλιστικές δυνάμεις, ξεκινώντας από τη Γαλλία.

Παράλληλα, όμως, έχουμε γράψει και πως «…δυστυχώς, ούτε το κλίμα, ούτε οι καταστάσεις ευνοούν τις οποιεσδήποτε προσπάθειες, για συνθέσεις, καθώς αυτοί που πλασαρίστηκαν, επιτυχώς, ως αθώοι για το παρελθόν, (απώτερο και πρόσφατο) και λυτρωτές για το παρόν, δεν αξιολογούνται, καν, για το μέλλον που προτείνουν, μέσα στο ισοπεδωτικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί…».

Τονίσαμε δε, πως οι προσπάθειες για την προώθηση συνθετικών λύσεων, φαντάζουν μάταιες, μιας και «…μέσα σ΄ αυτό το χαμό, ούτε ακούγονται, ούτε επηρεάζουν !...».

Η επιστολή του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ θα αποσταλεί με e-mail σε εκατοντάδες χιλιάδες αποδέκτες μέσω της βάσης δεδομένων που διαθέτει η Ιπποκράτους, ενώ για τους πολίτες που δεν έχουν τη δυνατότητα της ηλεκτρονικής πρόσβασης θα τυπωθούν φυλλάδια με την επιστολή, τα οποία είτε θα ταχυδρομηθούν είτε θα διανεμηθούν πόρτα - πόρτα.

Διαβάστε την επιστολή στη συνέχεια…

Φίλες και φίλοι,

στις 6 Μαΐου οι πολίτες έστειλαν ένα πολύ αυστηρό μήνυμα στο ΠΑΣΟΚ. Το λάβαμε, με απόλυτο σεβασμό στην οργή και την αγανάκτηση τους.
Κάναμε στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών ό,τι μπορούσαμε προκειμένου να προκύψει κυβέρνηση που να αποτυπώνει τη βούληση του λαού. Ικανή να διαχειριστεί μια μεγάλη κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Τα κόμματα που είχαν εξαρχής ως μόνο μέλημα την αύξηση της εκλογικής τους δύναμης ή δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης για να μη δοκιμαστούν στην πράξη οι προεκλογικές τους υποσχέσεις ή δεν άντεχαν το βάρος της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση, οδήγησαν τη χώρα ξανά σε εκλογές.
Παρατάθηκε έτσι η πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα που βλάπτει τον τόπο και ιδίως τους πιο αδύναμους.

Στις 17 Ιουνίου ο Ελληνικός λαός καλείται να λάβει ιστορικού χαρακτήρα αποφάσεις που θα καθορίσουν την μοίρα των Ελλήνων για δεκαετίες.

Ο Ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, θέλει :

-Η Ελλάδα να είναι σταθερά μέσα στο ευρώ.
-Να αλλάξουν οι δυσμενείς όροι της δανειακής σύμβασης που προκαλούν μείωση των εισοδημάτων, ύφεση και ανεργία.
- Να μη διαταραχθεί η σχέση μας με την Ευρώπη και να μη θιγούν οι θετικές όψεις της δανειακής σύμβασης, όπως η δραστική μείωση του χρέους και των ετήσιων τόκων, η προστασία των καταθέσεων των Ελλήνων στις τράπεζες και η καταβολή των επόμενων δόσεων του δανείου που χρειάζονται για την κάλυψη των ταμειακών αναγκών του δημοσίου, αλλά και για την στήριξη της ανάπτυξης.
-Να στηριχθεί η ανάπτυξη, δηλαδή η παραγωγή, οι επενδύσεις και η απασχόληση στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης.
- Να λειτουργεί ένα δίκτυ προστασίας και αλληλεγγύης για τους ανέργους, τους πιο αδύναμους, αυτούς που κτυπήθηκαν πιο σκληρά από την κρίση.
- Να υπάρχει κλίμα σταθερότητας, ασφάλειας και αισιοδοξίας μέσα σε ένα κράτος δικαίου που λειτουργεί, μέσα σε μια κοινωνία που διατηρεί τη συνοχή της και αντιδρά στον κίνδυνο του εκφασισμού της.
- Να στρατευθούν όλες οι δυνάμεις του τόπου που μπορούν να βοηθήσουν ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί.
Αυτή την Εθνική στρατηγική, που ενώνει και εκφράζει του Ελληνες, προτείνει το ΠΑΣΟΚ.

Την ώρα που άλλοι στήνουν το πλαστό σκηνικό ενός δήθεν δικομματισμού το ΠΑΣΟΚ διατυπώνει τη μόνη υπεύθυνη και ολοκληρωμένη Εθνική στρατηγική:
Την στρατηγική της αναθεώρησης των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, χωρίς να τίθεται σε αμφιβολία η εφαρμογή των θετικών πλευρών της σύμβασης που είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα. Χωρίς να τίθεται σε αμφιβολία η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Η άλλη γραμμή, αυτή της μονομερούς καταγγελίας της δανειακής σύμβασης, βασίζεται σε δυο επικίνδυνα σοφίσματα:

- πως ούτως ή άλλως η Ελλάδα οδηγείται εκτός ευρώ
- και πως ούτως ή άλλως η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει λόγω της δανειακής σύμβασης.

Άρα - λένε τα σοφίσματα αυτά - η Ελλάδα, χωρίς να έχει κάτι να χάσει, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο και τη θέση της μέσα στην Ευρώπη και την αποφυγή της χρεωκοπίας που κατάφερε ως τώρα με τις μεγάλες θυσίες των πολιτών της.
Αλλοίμονο όμως αν επικρατήσει αυτή η ισοπεδωτική λογική. Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν πολλά να χάσουν. Δεν έκαναν τόσες θυσίες για το τίποτα.

Δεν πρέπει όμως να επικρατήσει ούτε η λογική της παλαιοκομματικής προεκλογικής παροχολογίας που υποτιμά τη νοημοσύνη και τα ιστορικά βιώματα του λαού μας.

Κάποιοι δεν διδάχθηκαν, δυστυχώς, τίποτα από αυτά που υφίσταται η πατρίδα μας λόγω της δημοσιονομικής κρίσης.

Η Εθνική στρατηγική που προτείνουμε δεν είναι κάτι που προέκυψε μετά την δραματική μείωση της εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο πλήρωσε τεράστιο κόστος για τις δύσκολες και δυσάρεστες αποφάσεις που αναγκάστηκε να πάρει.

Αυτά που προτείνουμε τώρα, ως τη μόνη εφικτή και υπεύθυνη Εθνική στρατηγική, δεν είναι τίποτα άλλο από την δημοσιοποίηση των θέσεων για οποίες αγωνιστήκαμε στην πολύμηνη δύσκολη διαπραγμάτευση για τη μείωση του χρέους, την προστασία των καταθέσεων των Ελλήνων, το νέο δάνειο, για να μπορέσει η Ελλάδα να ξαναγίνει ανεξάρτητη και ισότιμη μέσα στην Ευρωζώνη.

Έξω από το χορό όλοι ξέρουν πολλά τραγούδια. Η σκληρή και δύσκολη διαπραγμάτευση δεν γίνεται εδώ, στις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων, αλλά με ξένες κυβερνήσεις ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, υπό την απειλή των πιο άγριων κερδοσκοπικών κύκλων των διεθνών αγορών.

Τότε ήμασταν από κάτω. Έπρεπε να διασφαλίσουμε μέσα σε μια συντηρητική Ευρώπη αυτά που ήταν ζωτικά για την Ελλάδα. Τώρα έχουμε ένα κεκτημένο από το οποίο ξεκινάμε τη δεύτερη φάση της διαπραγμάτευσης. Το χρέος και οι ετήσιοι τόκοι έχουν μειωθεί, 150 δις ευρώ έχουν ήδη εκταμιευθεί από τη δανειακή σύμβαση. Έχουμε νέους παίκτες στην Ευρώπη, όπως τον Πρόεδρο Ολάντ.

Έχουμε τη στήριξη των ευρωπαίων σοσιαλιστών.

Αυτά δεν έγιναν ούτε τυχαία ούτε από μόνα τους.

Η χώρα πρέπει να είναι στις 18 Ιουνίου ενωμένη και έτοιμη για μια πανεθνική προσπάθεια που θα τη βγάλει οριστικά και με ασφάλεια από τη κρίση και την εξάρτηση.

Κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να κυβερνήσει και να διαχειριστεί την κρίση. Η εποχή των μονοκομματικών κυβερνήσεων πέρασε και πολιτικά και αριθμητικά. Δεν υπάρχουν μονομάχοι, δεν υπάρχει πλέον διπολικό κομματικό σύστημα. Στις 18 Ιουνίου δεν θα υπάρχει, ούτως ή άλλως, αυτοδύναμη κυβέρνηση. Θα αναζητηθούν συνεργασίες.

Μόνο ένα εκλογικά και κοινοβουλευτικά ισχυρό ΠΑΣΟΚ εγγυάται και διασφαλίζει την αναγκαία και ισορροπημένη κυβερνητική συνεργασία. Μια διακυβέρνηση εθνικής συνευθύνης.

Μόνο ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ εγγυάται και διασφαλίζει την εφαρμογή της μονής εφικτής και υπεύθυνης στρατηγικής, που εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Αν αυτό δεν επιτευχθεί, το αδιέξοδο θα είναι δυστυχώς αναπόφευκτο, όποιο και αν είναι πρώτο κόμμα.

Το θέμα μας δεν είναι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στη διαχείριση της εξουσίας, που για μας σημαίνει φθορά και κόστος, αλλά η διασφάλιση της αναγκαίας εθνικής συστράτευσης και η προώθηση της αναγκαίας εθνικής στρατηγικής.

Φίλες και φίλοι,

Η Εθνική στρατηγική που προτείνουμε δίνει ασφαλή και πρακτική απάντηση στις αγωνίες του ανέργου, του συνταξιούχου, του μισθωτού, του δημόσιου υπαλλήλου, του επαγγελματία, του νέου επιστήμονα, του αγρότη, της μόνης γυναίκας που σηκώνει το βάρος της οικογένειας.

Απευθύνομαι σε κάθε Ελληνίδα, σε κάθε Έλληνα προσωπικά. Ξεχωριστά απευθύνομαι στους πολίτες που νοιώθουν ότι ανήκουν στη δημοκρατική παράταξη, που εμπιστεύτηκαν στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ και απογοητεύτηκαν γιατί η κρίση ανέτρεψε όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμασταν.

Σας ζητώ να αξιολογήσετε ψύχραιμα τα πολιτικά δεδομένα από τη σκοπιά της δικής σας προσδοκίας, αλλά και από τη σκοπιά της εθνικής προοπτικής.

Οι Έλληνες αγωνιζόμαστε και θα καταφέρουμε να κάνουμε την Ελλάδα ξανά αυτοδύναμη μέσα στην Ευρώπη. Αρκεί να το θελήσουμε στις 17 Ιουνίου.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Ευάγγελος Βενιζέλος

Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ !...

Στα τέλη του 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου μπήκε στο νοσοκομείο, ορίζοντας ως αναπληρωτή πρωθυπουργό τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Στα μέσα Ιανουαρίου του 1996, η υγεία του ανάγκασε τον Ανδρέα να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα συνεδρίασε για να εκλέξει νέο πρόεδρο του κόμματος, που θα γινόταν αυτομάτως και πρωθυπουργός. Ισοψήφησαν ο Ακης Τσοχατζόπουλος με τον Κώστα Σημίτη, ενώ έμεινε πίσω ο Γεράσιμος Αρσένης και πολύ πίσω ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος. Πριν από την επαναληπτική ψηφοφορία μεταξύ των δύο πρώτων, ο Αρσένης εξέφρασε υποστήριξη στον Τσοχατζόπουλο. Μάλιστα, προτάθηκε από τον δεύτερο σενάριο δυαρχίας, με τον Αρσένη πρωθυπουργό και τον ίδιο πρόεδρο του κόμματος. Ο Σημίτης, που επέμεινε στην ανάγκη καθαρών λύσεων, κέρδισε με μικρή διαφορά τη νέα ψηφοφορία κι έγινε πρωθυπουργός.

Η επικράτηση του Σημίτη ήταν έκπληξη, καθώς το ΠΑΣΟΚ ήταν ώς τότε κυρίως αυτό που εξέφραζε ο Τσοχατζόπουλος: το μόρφωμα που συχνά αναφέρεται ως «βαθύ ΠΑΣΟΚ», δηλαδή ένα κόμμα βασισμένο στους ισχυρούς εσωτερικούς μηχανισμούς, στους επαγγελματίες κομματικούς, στον έλεγχο κλαδικών και συντεχνιακών οργανώσεων και τη διαπλοκή τους με τα δίκτυα πελατειακών σχέσεων που χτίστηκαν από το 1981 σε υπουργεία και οργανισμούς, μέσω εγκάθετων κομματικών κομισάριων -των λεγόμενων «πρασινοφρουρών», τα δίκτυα εξουσίας που ουσιαστικά υποκατέστησαν την επίσημη γραφειοκρατική ιεραρχία του κράτους, επιβάλλοντας ένα νέου τύπου παρακράτος.

Στα χρόνια της πρωθυπουργίας του Σημίτη αναδείχθηκε για πρώτη φορά, μέσα από κάποια καινούργια πρόσωπα και κυβερνητικές πράξεις η νέα, τότε, «εκσυγχρονιστική» πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Ομως η άλλη, των «τσοχατζοπουλικών» δεν εξαφανίστηκε. Τουναντίον. Αν και έχασε τη συμβολική ταύτισή της με τον ηγέτη του κόμματος, λειτούργησε ουσιαστικά ως αυτόνομη ομάδα σε κυβερνητικό επίπεδο, ελέγχοντας καίρια υπουργεία, με τον αρχηγό της, Ακη Τσοχατζόπουλο, πανίσχυρο υπουργό, αρχικά Αμυνας και μετά Ανάπτυξης. (Την πολιτεία του ως υπουργού τη μάθαμε πρόσφατα.) Και βέβαια, το βαθύ ΠΑΣΟΚ παρέμεινε πανίσχυρο στο μέσο και το κατώτερο οργανωτικό επίπεδο του κόμματος.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Με κάποια πολύ ουσιαστική έννοια, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη παρέμεινε εν πολλοίς το βαθύ, «τσοχατζοπουλικό» κόμμα, ενώ οι εκσυγχρονιστές έμειναν ξένο σώμα, τόσο που ύστερα από δεκαπέντε χρόνια, το 2009, ήταν ακόμη για τα περισσότερα στελέχη «αυτοί», οι άλλοι, οι μη-καθαροί και μη-γνήσιοι.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε στηρίξει από την αρχή τον Σημίτη, και όταν παρέλαβε από αυτόν το κόμμα, το 2004, προσπάθησε να το μεταλλάξει σε αμιγώς εκσυγχρονιστικό. Αν και απέτυχε, έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους του βαθέος ΠΑΣΟΚ να ερμηνεύσουν την αναποτελεσματική διαχείριση της οικονομικής κρίσης από την κυβέρνησή του, που έφερε και την εκλογική συντριβή, ως ήττα του μετεξελιγμένου, εκσυγχρονιστικού κόμματος. Τα απομεινάρια αυτού του κόμματος είναι το βαθιά τραυματισμένο ΠΑΣΟΚ του σήμερα, ένα κόμμα-σκιά του εαυτού του, που δηλώνει έντρομο ότι θα κυβερνήσει και με τη Νέα Δημοκρατία και με τον εκ διαμέτρου αντίθετο ΣΥΡΙΖΑ. Που αντί, δηλαδή, να ηγείται στην κοινωνία, ακολουθεί, ζητώντας ελεημοσύνη από όποιον τη δώσει.

Θα μπορέσει άραγε ποτέ αυτό το ΠΑΣΟΚ να ξαναποκτήσει τη θέση πρωταγωνιστικού κόμματος στην πολιτική σκηνή; Και αν ναι, με ποια ταυτότητα; Και ποιον αρχηγό; Αυτά θα τα απαντήσει το μέλλον. Αυτό που έχει σημασία να σημειώσουμε τώρα είναι ότι το άλλο ΠΑΣΟΚ, το βαθύ, επιζεί. Απλώς έχει μετακομίσει: από την Ιπποκράτους στην Κουμουνδούρου. Αυτό άρχισε να συμβαίνει τον χειμώνα, με την προσχώρηση στον ΣΥΡΙΖΑ αρκετών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προερχόμενων από αυτή την τάση, αλλά και -εξίσου σημαντικό- με τη μεταγραφή σημαντικών κομματικών στελεχών, αρκετών από το προσωπικό επιτελείο του Ακη Τσοχατζόπουλου. Οι άνθρωποι αυτοί συμμετείχαν καθοριστικά στον επιτελικό σχεδιασμό και την καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, και ήταν πίσω από το σύνθημα το «νέο ΠΑΣΟΚ».

Αυτή ακριβώς η μετάγγιση ήταν που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεχωρίσει από τα άλλα κόμματα της Αριστεράς και να τετραπλασιάσει το ποσοστό του 2009, αφού, όπως δείχνουν οι έρευνες, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ψηφοφόρων του ψήφιζαν ώς τότε ΠΑΣΟΚ. Από τις 6 Μαΐου και μετά συνεχίζονται οι μετακομίσεις στελεχών και συνδικαλιστών του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ατομικά και ομαδικά, για να προσελκυστούν περισσότεροι ψηφοφόροι. Ως συμβολική ευλογία αυτής της κίνησης, μάλιστα, ήρθε η πρόταση από τον κ. Τσίπρα, του κ. Αρσένη ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού. (Ετσι, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ο δεύτερος Ελληνας πολιτικός, μετά τον Ακη Τσοχατζόπουλο, που πρότεινε τον Γεράσιμο Αρσένη για πρωθυπουργό.)

Είναι τόσο πολλά τα στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ που μετακινήθηκαν πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ, που κατά κάποιον τρόπο αποτελούν μια ακόμη συνιστώσα του. Αυτή, η δέκατη τρίτη συνιστώσα, μπορεί να είναι μεν άτυπη, αλλά είναι μεγαλύτερη από τις άλλες δώδεκα μαζί, κι αποτελείται από στελέχη εμπειρότατα στον κομματικό έλεγχο του κράτους. Αναρωτιέμαι σε τι βαθμό το συνειδητοποιούν αυτό οι νέοι ψηφοφόροι, οι ιδεαλιστές και καλόπιστοι άνθρωποι που επιλέγουν να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια νέα πρόταση, μια ελπίδα για την ανανέωση της πολιτικής μας ζωής. Αναρωτιέμαι: ξέρουν ότι στην καρδιά του κόμματος που ψηφίζουν είναι οι παλιοί «τσοχατζοπουλικοί»; Και αν το ξέρουν, τους αρέσει ; Το εγκρίνουν ;

  Απόστολος Δοξιάδης

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΑΣ ΜΗ ΤΥΡΑΝΝΙΣΤΕΙ ΑΛΛΟ !...

Το κόμμα, υπό το Γ. Παπανδρέου, μετά την ήττα του 2007, ανασκου-μπώθηκε και κατήρτισε ένα ολοκληρωμένο, εναλλακτικό, πρόγραμμα διακυβέρνησης το οποίο, εκτός της διαχείρισης της οικονομίας, περιείχε και σωρό μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων, σ΄ όλους, σχεδόν τους τομείς.

Με βάση αυτό το πρόγραμμα κερδήθηκαν οι εκλογές του 2009 κι αυτό το πρόγραμμα επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί τους πρώτους μήνες.

Οι εξελίξεις στην οικονομία - μπορεί μη εντελώς αναπάντεχες, αλλά σίγουρα πολύ πιο σοβαρές από το αναμενόμενο - έφεραν, τάχιστα, το μεγάλο δίλημμα και συνάμα, το ξεκίνημα της εσωκομματικής διαπάλης των απόψεων και της σύγκρουσης των προτάσεων.

Δεν είναι του παρόντος οι αναλυτικές περιγραφές των γεγονότων, των λειτουργιών και των συμπεριφορών των ηγετικών στελεχών του Κινήματος, εκείνη την εποχή και συγκεκριμένα το τρίμηνο Δεκέμβρης 2009 - Φεβρουάριος 2010, (αυτό θα γίνει στην ώρα του και θάναι καταλυτικό), εκείνο, όμως, που είναι δεδομένο είναι, πως στη σύγκρουση εκείνη επικράτησαν οι ...ρεαλιστές, πείθοντας, (έως αναγκάζοντας...) τον Παπανδρέου, (με δυο πιστόλια στον κρόταφο : ένα από το εσωτερικό κι ένα από το εξωτερικό), να προχωρήσει στην υλοποίηση μιας πολιτικής, που δεν είχε καμιά σχέση με το επεξεργασμένο και το εξαγγελμένο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.

Είναι φανερό, βέβαια, πως εκείνοι που έσπρωξαν τα πράγματα προς τις πολιτικές του μνημονίου ήταν αυτοί που στη συνέχεια λειτούργησαν σε βασικές υπουργικές θέσεις και παρουσιάστηκαν στα μάτια του λαού, ως οι υπάκουοι διεκπεραιωτές των θελήσεων και των εντολών της τρόϊκας. Προσοχή αυτοί δεν ήταν, μόνο, σε άλλες ομάδες, αλλά προέρχονταν κι απ΄ την ομάδα του ίδιου του Γιώργου !

Το μεγάλο - το εγκληματικό - λάθος έγινε εκεί στα τέλη του 2009, που όταν έγιναν γνωστά όλα τα δεδομένα του "ελληνικού προβλήματος", δεν διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ και δεν προκηρύχθηκαν νέες εκλογές !

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Το ΠΑΣΟΚ να διαλυθεί και να μείνει στην κρίση της ιστορίας, για την μέχρι τότε πορεία του, παρουσία και δράση, χωρίς να ταυτιστεί με τις σφαγιαστικές πολιτικές, που έπαιρναν βίαια και αναίσχυντα, πίσω, όλα, σχεδόν, όσα είχε δώσει στο λαό τις προηγούμενες δεκαετίες.

Οι νέες εκλογές να γίνονταν, προκειμένου το εκλογικό σώμα να ενημερωθεί επί των ζητημάτων που ενέσκηπταν και να ψηφίσει στη βάση άλλων δεδομένων και άλλων προτάσεων και προγραμμάτων.

Επειδή αυτά τα δυο πράγματα δεν έγιναν, έχουμε, τον, μεν, Παπανδρέου στην άκρη, το δε ΠΑΣΟΚ στην ανυποληψία και τη συρρίκνωση.

Το μεγάλο Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πρέπει να τυραννιστεί άλλο κι οφείλουν όλοι να το σεβαστούν και να τ΄ αφήσουν τα χέρια της ιστορίας.

Οι πρωταγωνιστές των επιλογών και των εφαρμογών των συνταγών του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, ας πάνε εκεί που ανήκουν, στην κεντροδεξιά.

Ο Γ. Παπανδρέου ας κάνει την ειλικρινή αυτοκριτική του, ας περιμένει οι εξελίξεις να δικαιώσουν τη στάση του και την τακτική του κι ας επιχειρήσει τότε το come back, μέσα από ένα κεντροαριστερό σχήμα, που θα διακηρύξει και θα επικοινωνήσει ξανά, όλες εκείνες τις ιδέες, τις απόψεις και τα προγράμματα, που λόγω της τρόϊκας και των μνημονίων, έμειναν στο ράφι. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα, η άλλη, η δυνατή, η βιώσιμη νέα Ελλάδα τάχει, απόλυτη, ανάγκη !

Το άρθρο γράφτηκε από το Ν. Καραστάνο, ειδικά για τις ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ...
Ορθογραφική και συντακτική προσαρμογή από τον Λογοπλόκο...

Η ΤΟΥΜΠΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ !...

 Το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας, σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόγραμμα Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Είναι ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται σε μια μικτή οικο-νομία με ενισχυμένο κοινωνικό κράτος, και με ενισχυμένο δημόσιο τομέα.

Στην πραγματικότητα θυμίζει μέχρι αντιγραφής προγράμματα του λεγό-μενου «παλιού ΠΑΣΟΚ» πολιτι-κές που έχουν εγκαταλεφθεί τα τελευταία χρόνια και τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει ώς εναλλακτική λύση στην πολιτική της λιτότητας.

Είναι ένα πρόγραμμα που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γράψει η κυρία Λούκα Κατσέλη, που θα μπορούσε να έχει σχεδιάσει ο Ανδρέας Παπανδρέου του 1980, που θα μπορούσε να το έχει υποστηρίξει στα νιάτα του με θέρμη ακόμη και ο Κώστας Σημίτης. Είναι ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε με μικρές παραλλαγές να προσυπογράψει ακόμη και ένα κόμμα της λαικής δεξιάς, όπως η Νέα Δημοκρατία, όχι όμως ένα φιλελεύθερο δεξιό κόμμα.

Κατά τη γνώμη μου, το βασικό «νέο» απο την ομιλία Τσίπρα είναι οτι εγκαταλείφθηκε ο όρος Ριζοσπαστική Αριστερά και αντικαταστάθηκε με τον όρο «Αριστερή κυβέρνηση» και οτι ο παράγων χρόνος στην εφαρμογή του προγράμματος παίζει πλέον καθοριστικό ρόλο και εμφανίζεται με τη μορφή της «σταδιακής» εφαρμογής. Σταδιακά θα αποκατασταθούν οι απώλειες εισοδήματος, σταδιακά θα κρατικοποιθηθούν οι επιχειρήσεις αν και εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες της οικονομίας, σταδιακά θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας.

Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι οτι εγκαταλείφθηκε η λογική των μονομερών ενεργειών. Όλα όσα προτείνει θα γίνουν λέει – αν γίνουν – σε συνεργασία και με την έγκριση της Ευρώπης

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η εντύπωση που έδωσε ο κ. Τσίπρας είναι οτι εγκαταλείπει τον Κομουνισμό και κινείται προς τον Σοσιαλισμό πράγμα που ξεκαθαρίζει τα όρια του με το ΚΚΕ, αλλά θολώνει τα όρια του με το ΠΑΣΟΚ. Κινείται προς το κέντρο για να αυξήσει τους ψηφοφόρους του καθησυχάζοντας τους πανικόβλητους «αστούς» και ρίχνει τους τόνους. Η πιο ήπια αυτή εμφάνιση του Τσίπρα, δημιουργεί θετικές προυποθέσεις για το μέλλον της χώρας.

Αν εκλεγεί, θα κινηθεί εντός λογικών πλαισίων και ενδεχομένως θα κάνει μια ακόμη μεγαλύτερη υποχώρηση ανάλογα με τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων στις προτάσεις του.

Αν έρθει δεύτερος, μάλλον θα ακολουθήσει μια πιο ήπια στρατηγική, πιέζοντας μεν την ΝΔ και την όποια κυβέρνηση αλλά χωρίς να καίει την Αθήνα κάθε μέρα. Και αυτό θα το κάνει διότι γνωρίζει οτι πολύ σύντομα θα πάμε ξανά σε εκλογές και τότε θέλει να διεκδικήσει με μεγαλύτερες αξιώσεις την εξουσία.

Το Μνημόνιο έχει ακυρωθεί στην πράξη, (δεν χρειάζεται να το ακυρώσει ο Τσίπρας).

Το αν θα μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα του ο κ. Τσίπρας σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην Ευρώπη μόλις η Ισπανία καταφύγει στον Μηχανισμό Στήριξης, δεν ξέρουμε πώς θα αλλάξει η ευρωπαική πολιτική και τι θα πούν οι ευρωπαίοι ηγέτες για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, δεν ξέρουμε και πόσο θα υποχωρήσει ο κ. Τσίπρας στις απαιτήσεις των ευρωπαίων.

Όπως δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσουν στο πρόγραμμα Σαμαρά και στην επαναδιπραγμάτευση που εκείνος προτείνει.

Δεν ξέρουμε επίσης αν θα μας δώσουν τις επόμενες δόσεις, είτε είναι ο Τσίπρας είτε ο Σαμαράς απέναντι τους. Αν μας δώσουν τις επόμενες δόσεις θα μας τις δώσουν διότι έχουν μια άλλαγή πολιτικής στο μυαλό τους για ολόκληρη την Ευρώπη και όχι επειδή ο Σαμαράς θα το ζητήσει πιο ευγενικά απο τον Τσίπρα. Ούτως ή άλλως, τις δόσεις δεν τις δικαιούμαστε πλέον αφού δεν έχουμε πετύχει τους στόχους του Μνημονίου και το έχουμε καταργήσει στην πράξη. Ακόμη και η κορώνα του Τσίπρα οτι θα ακυρώσουμε το μνημόνιο, είναι απλώς φραστική. Διότι το μνημόνιο το έχουμε ήδη ακυρώσει, αδυνατώντας να το εφαρμόσουμε. Δεν έχουμε τηρήσει τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν απο αυτό, οπότε η σύμβαση αυτή δεν ισχύει ούτως ή άλλως.

Το μνημόνιο δεν χρειάζεται να το ακυρώσει ο Tσίπρας. Το ακύρωσαν οι κυβέρνησεις Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά και Παπαδήμου, αδυνατώντας να πετύχουν τις δεσμεύσεις που είχαν υπογράψει.

Η ουσία είναι οτι είτε με τον Τσίπρα είτε με τον Σαμαρά, σε λίγο καιρό θα ξεμείνουμε απο λεφτά, οι ντομάτες θα θεωρούνται είδος πολυτελείας και θα περιμένουμε τις ευρωπαικές αποφάσεις μπάς και σωθούμε όλοι μαζί με τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους και τους Ιταλούς. Η πορεία της ελληνικής οικονομίας εδώ που φτάσαμε δεν εξαρτάται ούτε απο τον Τσίπρα ούτε απο τον Σαμαρά, αλλά απο τις ευρωπαικές αποφάσεις που θα αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο την Ελλάδα.

Ψυχραιμία παιδιά

Το μόνο θετικό που μπορούμε να δούμε αυτή τη στιγμή είναι οτι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να ηρεμεί και να προσγειώνεται και αυτό μπορεί να εξασφαλίσει στην χώρα μια μεγαλύτερη ηρεμία, ένα πιο ήσυχο «πεζοδρόμιο» και έναν πιο ήσυχο διάλογο.

Και αυτό είναι σημαντικό για οποιαδήποτε εξέλιξη. Η χώρα χρειάζεται χρόνο και χρειάζεται και ηρεμία. Το εκρηκτικό κλίμα που προκαλούσαν μέχρι πρόσφατα ο Τσίπρας και ο Σαμαράς και φυσικά και άλλοι ασήμαντοι πολιτικοί, όπως πχ ο Καμμένος και ο Καρατζαφέρης προκάλεσε μεγαλύτερη ζημιά απο την ίδια την ύφεση.

Σε αυτό το εκρηκτικό κλίμα που πυροδοτήθηκε με παρανοικές δηλώσεις, που οδήγησε ανθρώπους στην αυτοκτονία και επιχειρήσεις σε κλείειμο, εδράζεται το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος της οικονομίας. Η ηρεμία που φαίνεται να αρχίζει να επικρατεί στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί τη βάση για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση στο εξωτερικό, είτε με τον Τσίπρα είτε με τον Σαμαρά, είτε με όλους μαζί.  

Γρηγόρης Νικολόπουλος

ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ !...

Όλη αυτή η ιστορία με τα μνημόνια και το δίλημμα του ευρώ μου φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου. Διότι στην πραγματικότητα δεν θίγουν εκείνα που πρέπει να αλλάξουν ώστε να έχουμε ελπίδες ουσιαστικής ανάκαμψης.

Το πρώτο που θα περίμενα πλέον από όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, θα ήταν οργανωμένα σχέδια για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.

Η τελευταία υπολογίζεται σε περίπου 60 δισ. ευρώ, άρα αν έστω το μισό πέρναγε μέσα στην… κανονική οικονομία και φορολογείτο (με έναν λογικό συντελεστή 20%) θα είχαμε αύξηση του ΑΕΠ κατά 30 δισ. και αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 6 δισ. ευρώ !

Είναι δε ευνόητο ότι οι αριθμοί αυτοί θα άλλαζαν ριζικά τους συσχετισμούς και στο σκέλος του χρέους (εφόσον υπολογίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ) και στο σκέλος του ελλείμματος, αυξάνοντας τα κρατικά έσοδα.

Πέραν αυτών -και τούτη τη σημείωση την κάνω ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρεται περισσότερο από άλλα κόμματα στην «κοινωνική δικαιοσύνη» και στην «ανακατανομή του πλούτου»-, αν δεν παταχθούν η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία, ούτε κοινωνική δικαιοσύνη μπορούμε να έχουμε, ούτε ανακατανομή του πλούτου.

Διότι για να γίνουν αυτά πρέπει το κράτος να ξέρει, με στοιχεία, ποιος είναι ο πλούσιος και ποιος ο φτωχός! Κάτι που ουδόλως δύναται να γνωρίζει σήμερα!

Όμως, κανένα κόμμα δεν έχει καταθέσει συγκροτημένες προτάσεις για το πιο καυτό ζήτημα από… καταβολής του ελληνικού κράτους! Ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο θα περίμενα την πλέον «δυναμική» και οργανωμένη τοποθέτηση.

Το δεύτερο θέμα αφορά αυτήν καθεαυτήν τη λειτουργία του κράτους.

Όχι απλώς τους υπεράριθμους ή εκείνους που έχουν τα μεγάλα προνόμια και τα επιδόματα. Αφορά την αξιοκρατική αξιολόγηση των υπαλλήλων στο Δημόσιο, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στις ΔΕΚΟ, αφορά τη μηχανοργάνωση και την αναδιοργάνωση του κράτους, αφορά την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της αδιαφορίας και βεβαίως της διαφθοράς.

Ούτε γι’ αυτά όμως έχουμε δει οργανωμένο σχέδιο από κάποιο κόμμα!

Το τρίτο κακό αφορά το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα, όπως επίσης και την αποτελεσματικότερη λειτουργία του Συντάγματος, προς όφελος της χώρας. Έχει δε στοιχεία πρακτικά αλλά και στοιχεία εξευμενισμού της κοινής γνώμης.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε 300 βουλευτές. Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε ταύτιση μεταξύ της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Δεν υπάρχει λόγος να χρηματοδοτούνται με τεράστια ποσά τα κόμματα, όπως δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζεται η ύπαρξη «ειδικών προνομίων» για τους πολιτικούς, είτε αυτό αφορά συντάξεις, είτε νόμους περί ευθύνης υπουργών, είτε τον διορισμό «κολλητών» στα γραφεία της Βουλής με προνομιακούς μισθούς.

Κι όμως, κανένα κόμμα δεν έχει σπεύσει να καταθέσει ολοκληρωμένο πλαίσιο προτάσεων για το πολιτικό σύστημα και την αναθεώρηση του Συντάγματος, σε θέματα που κατά την άποψή μου αφορούν την ίδια τη «λειτουργία» της χώρας.

Υπάρχει κι ένα τελευταίο «κακό» που πρέπει να διορθωθεί κι αφορά τη λειτουργία της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στην Ελλάδα, θέμα το οποίο κάποιοι επιλέγουν να αγνοούν συστηματικά, λες και δεν έπαιξε ρόλο στο γεγονός ότι η χώρα «δεν παράγει» δεν είναι «ανταγωνιστική» και είναι «κρατικοδίαιτη».

Μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα έχει πάθει σήψη από την αλληλεπίδρασή του με το διεφθαρμένο κρατικό σύστημα. Έχει μάθει στις επιδοτήσεις, στις μίζες, στη διαφθορά, στην κρατική προστασία, στη φοροαποφυγή και στην εισφοροδιαφυγή.

Το κυριότερο, δε, είναι ότι έχει ποτιστεί από τη νοοτροπία του εύκολου κέρδους, της αρπαχτής, της προχειρότητας, πολύ συχνά της εκμετάλλευσης του πελάτη και του εργαζομένου!

Ωστόσο, στην πράξη αυτό το «κακό» είναι συνέπεια των άλλων. Αν υπήρχε σταθερό πλαίσιο λειτουργίας, αν υπήρχε αποτελεσματική δικαιοσύνη και εφαρμογή των νόμων, αν η Πολιτεία λειτουργούσε και ήλεγχε με ορθό τρόπο, τότε και ο επιχειρηματίας θα λειτουργούσε αντίστοιχα, όπως σε άλλες χώρες του κόσμου.

Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Αυτή η άθλια εικόνα της Ελλάδας δεν έχει σχέση με πλαστά διλήμματα για το ευρώ ή για τα μνημόνια, έχει όμως μεγάλη σχέση με το πώς φτάσαμε ως εδώ και τι πρέπει να γίνει για να ξεφύγουμε από την κινούμενη άμμο στην οποία βούλιαξε ήδη ως τον λαιμό η χώρα.

Μια συζήτηση γι’ αυτά τα καυτά προβλήματα θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να γίνει με τους εταίρους μας, ακόμη και ως επιχείρημα για μεγαλύτερη πίστωση χρόνου.

Αλλά ποιος ασχολείται; Φοβάμαι ότι τα δύο κόμματα που κυριάρχησαν επί δεκαετίες φοβούνται να ανοίξουν τέτοιες πληγές κι ότι οι νεότερες δυνάμεις δεν θέλουν να «ανησυχήσουν» το νεοπαγές κοινό τους.

Είναι πολύ πιο εύκολο, τελικά, όχι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τους ψηφοφόρους να ασχολούνται με θέματα «απλά», με διλήμματα εύπεπτα, με ελπίδες φρούδες, παρά με την ουσία.

Η ουσία όμως είναι μία: Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος του ευρώ εξαιτίας των εγγενών αδυναμιών της. Κι αν αυτές δεν αλλάξουν, δεν πρόκειται να ανακάμψει, είτε μείνει είτε φύγει από το ευρώ, όσες εκλογές κι αν γίνουν.

Γ. Παπανικολάου

ΘΑ ΦΕΡΕΙ Η ΠΟΛΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΧΑΣΜΟ ?...

Η πόλωση είναι η διαδικασία ανάδειξης των σημαντικών ερωτημάτων και εναλλακτικών απαντήσεων σε μια εκλογική περίοδο.

Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στις εκλογές, όσο το ερώτημα της διακυβέρ-νησης γίνεται επιτακτικό, οι αποχρώσεις αδυνατίζουν και οι γνώμες στοιχίζονται διλλημματικά. Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει.

Διχασμός είναι η πόλωση που δεν εξαντλείται με το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά συνεχίζεται μιας και η κοινωνία αδυνατεί να συνυπάρξει. Οι αντιθέσεις επιμένουν σε αξιακά, ζωτικά υπαρξιακά θέματα και ο συνδυασμός τους ως πεποιθήσεις με την εκτίμηση των ατομικών συμφερόντων της ψήφου γίνεται εκρηκτικός.

Στη δεύτερη περίπτωση , του διχασμού, η κυβέρνηση δεν σημαίνει και κυβερνησιμότητα.

Η καθημερινή σύγκρουση δεν επιτρέπει την ομαλή διακυβέρνηση.

Το ερώτημα λοιπόν διχασμός ή πόλωση είναι καίριο. Δεν φτάνει στις 18 Ιουνίου να έχουμε κυβέρνηση. Πρέπει να είναι και βιώσιμη, στην κωματώδη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα.

Θεωρείτε καλύτερο στις εκλογές να ενισχυθούν ή να αποδυναμωθούν

τα κόμματα που θέλουν να καταγγείλουμε το μνημόνιο;

43% απαντούν αποδυνάμωση και 47% ενίσχυση. Το ίδιο συμβαίνει, στις διαδοχικές έρευνες από τις αρχές Μαρτίου. Γνώμες διαμορφωμένες και αμετακίνητες.

Ποιο ισχυρό κριτήριο για την επιλογή σας στις εκλογές είναι:

Να αποκτήσουμε κυβέρνηση που θα καταγγείλει το μνημόνιο; 33%

Να αποκτήσουμε κυβέρνηση που θα εξασφαλίζει το ευρώ ; 58%

Στην ερώτηση αυτή ο πυρήνας της καταγγελίας περιορίζεται στο 33%. Η παραμονή στην Ευρωζώνη επιβάλλεται σαν κριτήριο από περίπου έξι στους δέκα ερωτώμενους.

Εδώ αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα και την δυσκολία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, του μόνου κόμματος από τα δημοσκοπικώς «μεγάλα», που θέλει να απαντήσει θετικά και στα δύο ερωτήματα. Δυσκολία γιατί το μήνυμα που δέχεται από την Ευρώπη και η κριτική από τους υπολοίπους είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.

Κι εδώ ουσιαστικά αμετάβλητα τα μπλοκ του 33% και του 58%.

Πιστεύετε ότι η καταγγελία του μνημονίου θα έχει ως συνέπεια την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ;

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Να που η έρευνα ρωτά αυτό που προηγουμένως σχολιάσαμε :
48% λένε ναι , 41% όχι και 11% δεν μπορεί να αποφασίσει.
Σημασία έχει τώρα πια να τα δούμε μαζί. Το 39% των πολιτών πιστεύουν πως η καταγγελία του μνημονίου σημαίνει έξοδο από το ευρώ και ψηφίζουν με βασικό κριτήριο την διασφάλιση της παραμονής στην Ευρώπη ενώ ένα άλλο 8% που συμφωνεί στο που οδηγεί η καταγγελία ψηφίζει με κριτήριο την καταγγελία του μνημονίου.
Πρόκειται για τους αποφασισμένους, όσους έχουν ξεκάθαρη, ίδια θέση και στα δυο ερωτήματα.

Η αμφιθυμία αρχίζει σε όσους (41%) πιστεύουν πως η καταγγελία του μνημονίου δεν οδηγεί αναγκαστικά σε έξοδο από την ευρωζώνη.
Εδώ το 28%, δηλαδή 6 στους 10 θα ψηφίσουν με κριτήριο την παραμονή της χώρας στο Ευρώ, ενώ ένα άλλο 14%, περίπου 4 στους 10 με κριτήριο το μνημόνιο.

Είναι φανερό ότι ο επικοινωνιακός, πολιτικός καυγάς γίνεται για το 28% .¨όσο περισσότερο πεισθούν πως καταγγελία ισούται με έξωση τόσο θα απομακρυνθούν από το ΣΥΡΙΖΑ, αφού το βασικό κριτήριο επιλογής είναι η παραμονή στο Ευρώ.

Κι όσο περισσότερο βεβαιωθούν πως οι απειλές περί έξωσης είναι κούφια λόγια τόσο ευκολότερα θα ψηφίσουν το κόμμα που συνδυάζει καταγγελία μνημονίου με ευρώ.

Υπάρχουν τα δύο σε συσκευασία του ενός ;Τρεις εβδομάδες υπομονής και θα το ξέρουμε.

Γιάννης Αναστασάκος

Ο ΑΙΩΝΙΟΣ, Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ !...

ΤΟ ΠΑΡΑΚΜΑΖΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ !...

Αν κάτι προέκυψε, στα σίγουρα, από τις εκλογές της 6ης Μαϊου 2012, είναι το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Η συγκρότηση κυβερνήσεων από ένα παντοδύναμο κόμμα, όλα δείχνουν, πως δεν θα επαναληφθεί.

Με δεδομένη, λοιπόν, τη λαϊκή θέληση για συνεργασίες, συνθέσεις και συνδημιουργίες, το πολιτικό προσωπικό καλείται σε άμεση προσαρμογή και σε κατάλληλες πρακτικές.

Τα επακόλουθα της 6ης Μαϊου, απέδειξαν πως οι πολιτικοί μας, στην συντριπτική πλειοψηφία τους δεν χαμπάριασαν τίποτα και επιμένοντες στην πεπατημένη τους άφησαν τη χώρα ακυβέρνητη σε μια κρισιμότατη συγκυρία.

Εν όψει της νέας αναμέτρησης, θα περίμενε κανείς, αλλαγή του τροπαριού και, επί τέλους, συμμόρφωση προς τις (λαϊκές) υποδείξεις, πλην όμως τίποτα ! Ο καθένας στον κόσμο του και στον δρόμο του, τόσο σ΄ ό,τι αφορά τις θέσεις του για τη χώρα και την οικονομία, όσο και - κυρίως - σ΄ ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των υπολοίπων : κατηγόριες, καταδίκες, καταγγελίες, αφορισμοί, αποκλεισμοί !

"Μα καλά...", διερωτάται κάθε ήρεμος και λογικός παρατηρητής, "πως θα συνεργαστούν μετά, με δεδομένες τις προεκλογικές κόντρες ?...".

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Σε τούτη τη συγκυρία, οι μεν ενισχυμένοι της 6ης Μαϊου, έγιναν "θριαμβευτές" και καβάλησαν το καλάμι του νικητή, οι δε ηττημένοι, ξεπέρασαν στο πι και φι, το σοκ του λαϊκού χαστουκιού και επανήλθαν ως πρωταγωνιστές ! Ο καθένας κι ένας μοναδικός, ένας ...χαρισματικός εγγυητής της σιγουριάς της χώρας και του λαού !

Δυστυχώς, συνεχίζουν τις αυταπάτες, (οι παλιοί...) και τις απέκτησαν, με το καλημέρα, περνώντας και βλέποντας τον εαυτό τους και το κόμμα τους, ως το κέντρο της πολιτικής ζωής και τους άλλους, όχι απλά ως ανταγωνιστές και αντίπαλους, αλλά ως ανίκανους και επικίνδυνους, με δυο λόγια, ως εχθρούς.

Ενώ ξέρουν, πολύ καλά, πως την επαύριον των εκλογών και του αποτελέσματος, θα πρέπει ν΄ αναζητήσουν και να κάνουν συνεργασίες και συμβιβασμούς, επιμένουν στον τσαμπουκά και την έπαρση των ολίγων ημερών της προεκλογικής περιόδου ! Τόχουν στο αίμα τους, τόχουν στην παιδεία τους, είναι σύμφυτο με την λειτουργία τους, είναι ένα, ακόμα, αποδεικτικό στοιχείο της παρακμής τους !...