Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ !...

Η αποϊδεολογικοποίηση του υπαρξιακού, αλλά και των άλλων προβλημάτων της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης είναι ό, τι το χειρότερο για την πορεία αυτού του μεγάλου οργανισμού κρατών και βέβαια, ενάντια στα συμφέροντα των λαών που συμμετέχουν και διαβιώνουν στα πλαίσιά του.
Την Ε.Ε. δεν την κυβερνάνε άχρωμοι και άοσμοι (ιδεολογικά και πολιτικά) πολιτικοί μηχανισμοί και πρόσωπα, τα όργανά της δεν συγκροτούνται με κριτήρια υπερπαραταξιακά, τις, δε, αποφάσεις της δεν τις προκαλούν και δεν τις καθοδηγούν σκέψεις, προθέσεις και επιδιώξεις αγνές και αμόλυντες.

Όλα τα ζητήματα έχουν ιδεολογικό στίγμα και πολιτικό χρώμα, όπως πρέπει νάχουν η προσέγγισή τους, η ανάλυσή τους και οι απόπειρες επίλυσής τους. Πρόκειται για το χαρακτηριστικό που (πρέπει να) ξεπερνάει τον υφιστάμενο συσχετισμό δυνάμεων σε εθνικό και κρατικό επίπεδο.
Η αντίθετη άποψη και θέση, αποδέχεται και καθιστά αναλλοίωτη και αναμφισβήτητη την παντοδυναμία των μεγάλων κεντρικών χωρών, των συμφερόντων τους και των πολιτικών τους και μετατρέπει την πορεία της Ε.Ε. στο μέλλον, σε μια προδιαγεγραμμένη και περίπου νομοτελειακή εξέλιξη.

Και τα προβλήματα, λοιπόν, της ΄Ενωσης, είναι ιδεολογικά και πολιτικά, και το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι, υπερ-ιδεολογικό και υπερ-πολιτικό.
Όπως πάντα, έτσι και σ΄ αυτή την περίπτωση η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει τους …ερχόμενους, δηλαδή αυτούς που οφείλουν να αντιδράσουν στις πράξεις των εξουσιαζόντων και κυβερνώντων, ν΄ αποκαλύψουν τις συνέπειες των πολιτικών τους, να δώσουν τις σωστές αιτίες των γεγονότων και να προτείνουν αξιόπιστες ενέργειες για την ανατροπή τους.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Οι Σοσιαλιστές, σε επίπεδο Ευρώπης, έχουν μεγάλες ευθύνες και τεράστιες υποχρεώσεις παρέμβασης στις τραγικές καταστάσεις που δημιουργούνται και εξελίσσονται, η επεξεργασία και η παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιμετώπισης των προβλημάτων και χάραξης μιας συγκεκριμένης πορείας για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης, είναι εκ των ουκ άνευ.
Η ευθύνη αυτή βαρύνει, εν πολλοίς, το Γιώργο Παπανδρέου, ως τον ηγέτη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και ως τον πολιτικό που με την εν γένει πολιτεία του έχει αποκτήσει την ευρωπαϊκή και παγκόσμια αναγνώριση και αποδοχή.

Ο ρόλος του ΄Ελληνα πρωθυπουργού, δεν μπορεί να συνεχίσει στο υπερ-ιδεολογικό μοτίβο και στο χάϊδεμα κάθε άποψης ή κάθε πράξης των «μεγάλων», περιοριζόμενος στο ρόλο του εκπροσώπου ενός μικρού και, ταυτόχρονα, προβληματικού κράτους. Πρέπει να μετεξελιχθεί, να εμπλουτισθεί και, βέβαια, να ενισχυθεί στο ρόλο ενός παγκόσμιου πολιτικού ηγέτη, εκπροσώπου ενός ολόκληρου ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος, που αμφισβητεί και απειλεί την παντοδυναμία της συντήρησης και των εγκληματικών πολιτικών της.

΄Ετσι, ακόμα και η υπόθεση της Ελλάδας, θα μπει σε άλλα επίπεδα και είναι σίγουρο πως θα βοηθηθεί πολύ περισσότερο.

Το γεγονός πως το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτού του είδους η δραστηριότητα του Γ. Παπανδρέου, έχει αυξηθεί, δείχνει πως υπάρχει, ήδη, η σωστή επιλογή !...