ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

Είναι, εν πολλοίς απαρά-δεκτο και ενδεικτικό μι-κροπολιτικής υστεροβου-λίας, το φαινόμενο, οι πολιτικοί μας να εντάσ-σουν στην επικοινωνιακή τους συμπεριφορά, ακόμα και τις επισκέψεις, που πραγματοποιούν κατά τις θρησκευτικές εορτές, όπως π.χ. ανήμερα του δεκαπενταύγουστου. Άλλο τόσο κατακριτέο είναι και το πλασάρισμα, κατά τη διαδικασία του «προσκυνήματος» δηλώσεων επί των πολιτικών εξελίξεων, οι οποίες, βέβαια, καμιά σχέση δεν έχουν, ούτε με τη γιορτή, ούτε με το περιεχόμενό της και έχουν ετοιμασθεί και φτιασιδωθεί, μέρες πριν !...

Φαντασθείτε τον υπεύθυνο «τελετάρχη» του κ. τάδε πολιτικού μας, να τηλεφωνεί στις αρχές της εβδομάδας στον συνεργαζόμενο και αδρά αμοιβόμενο, image maker και να του θέτει το ζήτημα : «…Της Παναγίας το Σάββατο, που έρχεται… Που πάμε και τι λέμε ?...». Ταυτόχρονα, φανταστείε, το τηλεφώνημα στον υπεύθυνο κινητοποιήσεων και την προτροπή : «…Το Σάββατο πάμε στην Παναγία τάδε, κάνε κουμάντο !...». Σωστά μαντέψατε, είναι για την προσέλευση …αυθόρμητων χειροκροτητών
Προσομοιάστε, τώρα στη σκέψη σας, τη μάζωξη του επικοινωνιακού επιτελείου, με τους έκτακτους προσκεκλημένους να ξεκινάνε από το Αλφα : «τι είναι η γιορτή της Παναγίας ?...». Σκεφτείτε την καταγραφή των δημοφιλών σημείων εορτασμού της θρησκευτικής επετείου και την χαρακτηριστική ανάλυση – του αρμόδιου – για το τι σηματοδοτεί η επίσκεψη στον έναν ή τον άλλον τόπο εκδηλώσεων. Τι επικοινωνεί, δηλαδή, στο λαό, (μάλλον στο υποσυνείδητό του…), η επίσκεψη στην Τήνο ή την Παναγία Σουμελά ή την Παναγία την Τρυπητή ή…

Κάτω απ΄ αυτό το πρίσμα, μπορούμε να αντιληφθούμε, να αιτιολογήσουμε και να αξιολογήσουμε τις επισκέψεις των πολιτικών μας σε διάφορους θρησκευτικούς χώρους και τις αναφορές τους σε ζητήματα, πολιτικά μεν, αλλά άσχετα με το χώρο, και τη γιορτή. Φυσικά άσχετα και με το ενδιαφέρον – τη συγκεκριμένη στιγμή – των παρευρισκόμενων προσκυνητών, οι οποίοι, κάθε άλλο παρά ν΄ ακούσουν δηλώσεις για την εν γένει πολιτική κατάσταση, έχουν πάει εκεί…

Στον αντίλογο, πως οι ως άνω δηλώσεις γίνονται, από το θρησκευτικό, μεν χώρο, αλλά κυρίως ενώπιον των δημοσιογράφων και για τις ανάγκες των ΜΜΕ, βρίσκεται η διαπίστωση, σχετικά με την καταγραφόμενη , στην κοινωνία, αξιοπιστία και των δύο : και των πολιτικών και των μέσων μαζικής ενημέρωσης !...

Υ.Γ. : Όχι ασυνήθιστη σκηνή – συζήτηση στο αυτοκίνητο αναχώρησης του πολιτικού : «…Καλά τα πήγαμε, έτσι ?...». «…Πολύ ωραία !...». «…Κεράκι ανάψαμε ?...». «…Και βέβαια, ήταν στο πρόγραμμα…».