ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΕΛΙΑ" ?...

Η επόμενη πολιτική περίοδος θα είναι μια παρατεταμένη σύγκρουση ανάμεσα στον λαϊκισμό και στη μεταρρύθμιση

Εχει σημασία μια συζήτηση για το μέλλον της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα σήμερα; Είναι προτεραιότητα; Οταν ζούμε το πέμπτο έτος της ύφεσης, η ανεργία φθάνει στο ένα τέταρτο του ενεργού πληθυσμού, τα μεσαία στρώματα αποδιαρθρώθηκαν και κινδυνεύει η υπόσταση του έθνους; Η δική μου προσέγγιση είναι, ναι.

Πρώτα να επαναλάβω μια ιστορική υπενθύμιση που αρκετοί έχουν βάλει πρόσφατα στην ημερήσια διάταξη, γιατί το κεκτημένο της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών της Μεταπολίτευσης και της συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς βρίσκεται σε υπαρκτό και απόλυτα ορατό κίνδυνο και πρέπει να βρούμε να ανακαλέσουμε την ιστορική μας μνήμη. Ο προοδευτικός δημοκρατικός πολιτικός χώρος από την ίδρυσή του από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1910, όποια μορφή και αν είχε, έχει καταγραφεί με θετικό πρόσημο στην ιστορία. Εχει συνδεθεί με τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης, την ένταξη της Ελλάδας στους ισχυρούς του δυτικού κόσμου και στην Ευρώπη, την αποφυγή εθνικών καταστροφών, την ενσωμάτωση των προσφύγων του 1922, την προσπάθεια αποτροπής του εμφύλιου, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τον εκδημοκρατισμό, τον κοινωνικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό. Από το 1933 και μετά, όταν αποδυναμωνόταν η Δημοκρατική Παράταξη και έμεναν ισχυρές η Δεξιά και η Αριστερά, δημιουργήθηκαν εντάσεις, παλινδρομήσεις, εκτροπές και καταστροφές.

Το σήμερα, βέβαια, είναι διαφορετικό από το χθες. Για τη σημερινή οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση υπάρχει μια θεμελιώδης αιτία. Οι ηγεσίες της χώρας, η πνευματική και η οικονομική, καθώς και τα αστικά κόμματα - όλα εκείνα που στο πολιτικό φάσμα βρίσκονται μεταξύ φασιστικών οργανώσεων και κομμουνιστικής Αριστεράς, έχουν εμφανή αδυναμία να προσδιορίσουν τη συνολική ουσία και μορφή, το μοντέλο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, της μεταολυμπιακής Ελλάδας.

Υπήρξε αδράνεια, αδυναμία επίλυσης προβλημάτων και διόρθωσης στρεβλώσεων, υποχώρηση εμπρός στον κρατισμό και στις συντεχνίες. Μετά προστέθηκαν οι επιπτώσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Από το 2002 και μετά, και κυρίως τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχουν απαντηθεί επαρκώς τα ερωτήματα που αφορούν την παραγωγική ανασυγκρότηση, τις αλλαγές στο κράτος και στους θεσμούς που απαιτούνται, ποιους αφορούν, ποιοι ωφελούνται, ποιοι πρέπει να βλαφτούν, ποιοι και γιατί αντιδρούν. Γιατί επιβάλλονται συγκεκριμένες αναδιαρθρώσεις, γιατί πρέπει να επιλέγονται κάποιες λύσεις και να απορρίπτονται άλλες. Η αδυναμία προκάλεσε ευρεία απόρριψη της πολιτικής, αντισυστημική συμπεριφορά σε σημαντικά τμήματα του πληθυσμού και κυρίως των νεότερων ηλικιών και αντιδραστική στάση σε άλλα, κυρίως, στρώματα, που εξαρτώνται από το κράτος και την πελατειακή πολιτική που θέλουν να διατηρήσουν τις υφιστάμενες στρεβλώσεις θεωρώντας ότι παρέχουν προστασία ή έστω «βόλεμα». Αυτά προστέθηκαν στις συμπεριφορές που απορρέουν από την εύλογη ανασφάλεια και οργή, απότοκα της ανέχειας, της ανεργίας και της έκπτωσης του βιοτικού επιπέδου. Από τη συνάρθρωση αυτών δημιουργήθηκε ένας πρωτότυπος λαϊκισμός και σήμερα ζούμε υπό το καθεστώς της πολιτικής του υπεροχής. Εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες, αλλά διαπερνά και κρίσιμα τμήματα των κομμάτων της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η επόμενη πολιτική περίοδος θα είναι μια παρατεταμένη σύγκρουση ανάμεσα στον λαϊκισμό και στη μεταρρύθμιση. Επιπλέον θα αναδύονται όλο και περισσότερο με ευκρίνεια οι εκδοχές τους. Δεξιός ή αριστερός λαϊκισμός, φιλελεύθερη ή προοδευτική μεταρρύθμιση.

Η ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού και δημοκρατικού χώρου θα γίνει στο πλαίσιο του δόγματος της -με κάθε θυσία- παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και με αντικείμενα τον προσδιορισμό του σχεδίου των συγκεκριμένων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται στο σύνολο των κρατικών, θεσμικών και κοινωνικών λειτουργιών και δραστηριοτήτων. Θα είναι η ελληνική προσέγγιση και συνιστώσα του ευρύτερου ευρωπαϊκού εγχειρήματος της κοινής πολιτικής οικογένειας των δημοκρατών και σοσιαλιστών. Μονόδρομος για πολλούς, ώστε η Ευρώπη να βγει από την κρίση και να βαδίσει προς την κοινωνική συνοχή, τη σύγκλιση μεταξύ των κρατών και την πλήρη ένωσή της. Πώς θα γίνει είναι δευτερεύον. Είναι αδιάφορο αν θα γίνει με ένωση όπως το Συνέδριο του Epinay των Γάλλων σοσιαλιστών το 1971 ή με ισότιμη συνεργασία όπως την ιταλική L' Olivo του 1995. Δεν έχει σημασία το χρώμα της γάτας, αρκεί να κάνει τη δουλειά της. Προσωπικά επέλεξα την, κατά την άποψή μου, πιο «αποτελεσματική γάτα» σήμερα. Επανεγγράφηκα μετά έντεκα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να ανασυσταθεί.

Γιάννης Δατσέρης