Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 η νεαρή και εύρωστη Αμερική ήθελε να δείξει τη δύναμή της, να ταπεινώσει γρήγορα και εύκολα μια πρώην ευρωπαϊκή αυτοκρατορία. Η Ισπανία ήταν το ιδανικό και εύκολο θύμα που έχασε ό,τι της είχε απομείνει από το ένδοξο αποικιακό παρελθόν, την Κούβα, το Πόρτο Ρίκο τις Φιλιππίνες και κάποια άλλα νησιωτικά συμπλέγματα στον Ειρηνικό. Ο πόλεμος αυτός ονομάζεται στην ισπανική ιστοριογραφία «Desastro» (καταστροφή), οδήγησε τη χώρα σε περιχαράκωση, εσωστρέφεια, από την οποία στην ουσία βγηκε μόνον μετά την ένταξη στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1986 και στη συνέχεια το 1999 στην Ευρωζώνη.
Σήμερα η Ισπανία του αφελούς Ραχόι, που νόμιζε ότι αρκούσε να είναι πιο σκληρός από τον προκάτοχό του Θαπατέρο για να λύσει το πρόβλημα, βαδίζει προς ένα δεύτερο «Desastro»: Ολα δείχνουν ότι τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος θα ακολουθήσει η διάσωση του ισπανικού κράτους, με την κοινωνία προκαταβολικά εξουθενωμένη από τις πρωτοφανείς δημοσιονομικές περικοπές.
Τότε το 1898 ο Χιρστ ήθελε ένα πόλεμο για να δείξει η Ουάσιγκτον τη δύναμή της, σήμερα ο Σόιμπλε θέλει μια μεταχείριση τύπου Ελλάδας για την Ισπανία, για να δείξει ότι στη γερμανική Ευρωζώνη που σχεδιάζει το μέγεθος δεν δίνει περισσότερα δικαιώματα, δεν διασφαλίζει ιδιαίτερη μεταχείριση, όπως γιά λίγο δημιουργήθηκε η εντύπωση μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής.
Η λίστα των χωρών-μελών ηήμη της Ευρωζώνης που ανακηρύσσονται καλοί μαθητές σε αντίστιξη με την απροσάρμοστη Ελλάδα, για να εισπράξουν την ίδια αντιμετώπιση επί της ουσίας στη συνέχεια είναι μακρά: Πρώτα η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, όπου πήραν προληπτικά μέτρα για να μην τους επιβληθούν χειρότερα, στη συνέχεια η Ιταλία, όπου το θαυμα Μόντι υπήρξε μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο, με τον Ιταλό πρωθυπουργό να καθιστά χρήσιμη και για το Βερολίνο την επιεική μεταχείριση της χώρας του και τώρα έρχονται η Κύπρος, η Σλοβενία και ακολουθεί η Κροατία.
Στην Ισπανία για ένα σχεδόν χρόνο ο Θαπατέρο δεν κουράστηκε να λέει ότι η χώρα του δεν είναι Ελλάδα θυμίζοντας ηρωικές εποχές της δεκαετίας του '70, όταν τα πλήθη στην Λισαβόνα φώναζαν ότι η Πορτογαλία δεν ειναι Χιλή και οι οπαδοί της ΟΝΝΕΔ στο Καλλιμάρμαρο τον Ιούλιο του 1975 φώναζαν Ελλάς δεν είναι Πορτογαλία.
Στην Ισπανία καταρρέουν μια σειρά από μύθοι:
Δείχτε πυγμή, προκαλέστε πόνο, μη φοβάστε το κόστος και οι Αγορές θα σας ανταμείψουν.
Κλείστε μια ΔΕΚΟ, κάντε μια ιδιωτικοποίηση όσο όσο, και το κλίμα θα βελτιωθεί.
Με άλλα λόγια, αποκαρδιώστε τους πολίτες, δημιουργήστε εμπιστοσύνη στις Αγορές, για να κερδίσετε ξανά, στη συνέχεια, τις μάζες.
Το πολιτικό πρόβλημα στην Ισπανία είναι άλυτο: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη γωνία, γιατί αρνήθηκε να αποδεχθεί την έκταση και το βάθος της κρίσης, και το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι επτά μήνες μετά τον εκλογικό του θρίαμβο, βαριά τραυματισμένο, με καμιά άλλη λύση στον ορίζοντα:
-Αυτό που δεν μπορεί να περάσει ο πρόσφατος νικητής, δεν μπορεί να το κάνει με τον μόλις απαξιωθέντα ηττημένο.
Το πείραμα Μόντι που τελειώνει και στην Ιταλία δεν έχει προϋποθέσεις μεταφοράς του στην Ισπανία.
Ετσι ο Ραχόι θυμίζει το ναυτικό διοικητή της Αβάνας το 1898, που φόρεσε τη μεγάλη στολή του Βασιλικού Ναυτικού της Ισπανίας και περίμενε να τον βυθίσουν οι αντίπαλοί του.
Από το Χιρστ στο Σόιμπλε
Τότε, το 1898, ο Χιρστ ήθελε ένα πόλεμο για να δείξει η Ουάσιγκτον τη δύναμή της, σήμερα ο Σόιμπλε θέλει μια μεταχείριση τύπου Ελλάδας για την Ισπανία, για να δείξει ότι στη γερμανική Ευρωζώνη που σχεδιάζει το μέγεθος δεν δίνει περισσότερα δικαιώματα, δεν διασφαλίζει ιδιαίτερη μεταχείριση, όπως για λίγο δημιουργήθηκε η εντύπωση μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου