Η επαφή με την πραγματικότητα είναι κρίσιμο εφόδιο για κάθε κυβέρνηση, ειδικά σε ώρες κρίσης. Με βαρύ φορτίο στις πλάτες της, η κυβέρνηση είναι φυσικό να διογκώνει προσδοκίες. Αρκεί να μην ξεπερνά το μέτρο. Όμως, τα περί success story είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, εκείνοι που κάνουν λάβαρο την υπερβολή, να αρχίσουν να την προσλαμβάνουν ως πραγματικότητα.
Ο σχηματισμός της τριμερούς υπήρξε από μόνος του σημαντική επιτυχία για τη χώρα. Από την ώρα που ξέσπασε η κρίση, εταίροι και δανειστές καλούσαν το εγχώριο κομματικό σύστημα να επιδείξει στοιχειώδη συναίνεση μπροστά στις προκλήσεις (κάτι που συνέβη σε Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία). Αυτό δεν έγινε, κυρίως με ευθύνη του Σαμαρά στη γνωστή λαϊκίστική του φάση. Η συναίνεση επιβλήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα και διευκολύνθηκε από το μετασχηματισμό του πρωθυπουργού. Άλλωστε, η χώρα οφείλει τη βελτιωμένη διεθνή εικόνα της στην τρικομματική κυβέρνηση και στο «νέο» Σαμαρά.
Η κυβέρνηση έχει επίσης ευνοηθεί από το ότι κινείται σε ένα πιο επιεικές ευρωπαϊκό κλίμα. Οι εταίροι επιδιώκουν πάση θυσία σταθεροποίηση των αγορών έναντι της Ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να μην δίνουν αφορμές για αναταράξεις στην εικόνα του πιο αδύναμου κρίκου, που είναι η Ελλάδα. Ακόμη και το ΔΝΤ, που θεωρεί το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο, μάλλον θα διευκολύνει την Ευρώπη μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Μετά, αρχίζουν τα δύσκολα. Ενώ, όσοι διάβασαν την έκθεση του ΔΝΤ γνωρίζουν, ότι η κεντρική συλλογιστική του έχει ως στόχο τα όργανα της Ε.Ε. και όχι το να κάνει δήθεν σκληρή αυτοκριτική, όπως φαντασιώνονται εγχώριοι αντιμνημονιακοί.
Το 2010, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κρίση. Πλέον, αναγνωρίζουν αστοχίες, αλλά χρεώνουν (όχι αδίκως) πρωτίστως το εγχώριο κομματικό σύστημα, που δεν έδωσε την κομβική μάχη των μεταρρυθμίσεων. Οι κυβερνήσεις τις απέφευγαν και οι αντιπολιτεύσεις τις πολεμούσαν. Το σοβαρότερο λάθος των δανειστών είναι πως υποτίμησαν τις αντιστάσεις αυτές. Έχουν βεβαίως πλέον ξυπνήσει αναγνωρίζοντας ως ταμπού του κομματικού συστήματος την «προστασία» του πελατειακού δημοσίου τομέα. Γι' αυτό άλλωστε δεν κλείνουν πλήθος μικρών άχρηστων οργανισμών. Ακριβώς επειδή οι οργανισμοί αυτοί προστατεύονται από κομματικά συμφέροντα και συγκεκριμένους υπουργούς, σε κατάσταση πανικού, υπό την πίεση της τρόικας, και με άκρα προχειρότητα επελέγη το λουκέτο της ΕΡΤ. Το μήνυμα που στέλνεται προς τις διεθνείς αγορές δεν είναι εκείνο της αποφασιστικότητας, αλλά ότι το κράτος, με θεράποντα ιατρό τους πολιτικούς, παραμένει πάντα άρρωστο. Πώς λοιπόν να ενθαρρυνθούν έτσι ξένες επενδύσεις; Πώς να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις; Πώς να εμπιστευθούν οι επενδυτές πολιτικούς με πελατειακά σύνδρομα και ανικανότητα διοίκησης ;
Η παρούσα κυβέρνηση, με ρηχή συνοχή και κυρίως ανεπαρκές κομματικό προσωπικό, είναι καταδικασμένη να κάνει σπασμωδικά και μετέωρα βήματα στην αλλαγή των δομών του κράτους και της οικονομίας. Με τους κομματικούς και τους μέτριους, το καλύτερο σενάριο για τη χώρα είναι να σέρνεται με μία αναιμική ανάπτυξη, σε βάθος χρόνου. Ενώ καραδοκεί πάντα και το χειρότερο σενάριο. Αυτές δεν είναι μίζερες διαπιστώσεις. Είναι διαπιστώσεις που περιγράφουν μία μίζερη πραγματικότητα, που άλλωστε όλοι βιώνουμε. Όσο αυτή δεν αλλάζει, οι μόνοι που θα πιστεύουν το «success story» θα είναι αυτοί που κυβερνούν.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου