ΕΚΛΟΓΕΣ, ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !...

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΡΤ υπήρξε από τους «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες» φορείς της μεταπολίτευσης, με έντονα στοιχεία ημετεροκρατίας, κακοδιαχείρισης και διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Από την άλλη, δεν κλείνεις την ΕΡΤ όπως κλείνεις ένα κατάστημα που πουλάει παπούτσια ή είδη μπεμπέ, και μάλιστα με οριακής ή αμφισβητούμενης νομιμότητας απόφαση. Όπως εύστοχα έγραψε κάποιος: «Η ΕΡΤ δεν είναι μόνο το πρόγραμμα που εκπέμπει. Είναι ένας πολύπλευρος οργανισμός, που περιλαμβάνει ορχήστρες, κρατάει την επαφή με την ομογένεια, διαθέτει και τροφοδοτεί το σημαντικότερο οπτικοακουστικό αρχείο της χώρας». Άλλωστε, δίπλα σε αρκετούς σκανδαλωδώς και με κομματικά κριτήρια διορισμένους, το δυναμικό της ΕΡΤ περιλαμβάνει ανθρώπους καθ’ όλα αξιόλογους και επαρκείς στη δουλειά τους.

Kατά τα άλλα, ας μη γελιόμαστε: η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ και της ΕΣΗΕΑ, οι Καλφαγιάννηδες και οι Τρίμηδες (που μάλλον η πολιτική/συνδικαλιστική κουλτούρα τους σταμάτησε στο γράμμα Α, όπου και η λέξη «απεργία»), καθώς και οι κάθε λογής αδιάλλακτοι και «ανυποχώρητοι» συνέβαλαν επίσης στη δημιουργία του προβλήματος, με την απροθυμία τους να δεχτούν προτάσεις συμμαζέματος της ΕΡΤ, όπως λ.χ. το σχέδιο Μόσιαλου.

Ανεξάρτητα από τη λύση που θα δοθεί τελικά στο ζήτημα της ΕΡΤ μετά και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο κίνδυνος πρόωρων εκλογών φάνηκε προς στιγμήν να πλανιέται πάνω από τη χώρα. Ο τρόπος με τον οποίο ο Σαμαράς και οι στενοί συνεργάτες του χειρίστηκαν το θέμα είχε ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να γίνουν ακόμα πιο εύθραυστες οι ήδη ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ των εταίρων της τρικομματικής κυβέρνησης. Ενώ η χώρα βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή σε ό,τι αφορά την προσπάθεια ανάκαμψής της, ενώ το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα έδειχνε να έχει βρει έναν κάποιο βηματισμό, το πολιτικό σκηνικό ήρθε περίπου τα πάνω κάτω: οι εκ των πραγμάτων δύσκολες σχέσεις μεταξύ των εταίρων επιδεινωθήκαν, το κλίμα στην κοινωνία πολώθηκε και πάλι, οι δυνάμεις της ανευθυνότητας και της αμετροέπειας βρήκαν ξανά πρόσφορο έδαφος για να «κάνουν παιχνίδι». Και όλα αυτά, σε μια περίοδο όπου κατ’ εξοχήν η χώρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και ηρεμία.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Με τα δημοσκοπικά (και όχι μόνο) ευρήματα που διαθέτουμε, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προέκυπτε από ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές θα ήταν σαφώς χειρότερη λύση απ’ ό,τι η σημερινή (πέρα από το ότι θα είχαμε, πιθανότατα, και περαιτέρω αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής). Αυτοδυναμία της ΝΔ θα σήμαινε άσκηση της εξουσίας, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, από ένα κόμμα που όχι μόνο, πριν δει «το φως το αληθινόν» (βοηθούντων και των Ευρωπαίων), πρωταγωνιστούσε επί περίπου δύο χρόνια στην «αντιμνημονιακή» χορωδία, αλλά και που δείχνει να ρέπει προς τον αυταρχισμό και τον αρχηγισμό. Αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, θα σήμαινε τεράστιες περιπέτειες για τη χώρα, χωρίς να αποκλείονται ακόμα κα τα χειρότερα. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένων μήπως; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Επανάληψη της σημερινής τρικομματικής; Χλωμό, στο μέτρο που θα είχε προηγηθεί η μεταξύ τους ρήξη.

Είναι, άραγε, τυχαίο ότι όλες –μα όλες– οι φωνές της λογικής και της σύνεσης απεύχονται εκλογές στους επόμενους μήνες; Με εξαίρεση τους θιασώτες της άποψης «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», ποιος μπορεί να θεωρεί πως οι εκλογές, όποιο και αν είναι το «σκορ» που θα σημειώσει το ένα ή το άλλο κόμμα, θα ήταν σήμερα η λύση; Και μάλιστα, με δεδομένο ότι ενδεχόμενη προκήρυξη εκλογών, αλλά και απλή διαμόρφωση κλίματος εκλογολογίας, αρκεί για να φέρει απόλυτη στασιμότητα και απραξία στην κυβερνητική μηχανή, να παγώσουν οι όποιες μεταρρυθμίσεις πήγαιναν (κουτσά στραβά, έστω) να δρομολογηθούν, να απομακρυνθεί και η παραμικρή πιθανότητα επενδύσεων στη χώρα.

Ευτυχώς, πάντως, τα χειρότερα φαίνεται (Δευτέρα, αργά το βράδυ) να αποφεύχθηκαν. Θέλω να πιστεύω πως σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα το ότι όλοι είχαν επίγνωση πόσο καταστροφική θα ήταν μια ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες αυτή τη στιγμή.

Ανδρέας Παππάς