ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ !...

 

Και όταν επιτέλους θα έχουμε αφήσει πίσω μας, παρασάγγας πολλούς, το κακόφημο τούνελ και οι δυσκολίες θα είναι μισοσβησμένη ιστορία που θα την αναδιφούν οι λογοτέχνες του μέλλοντος, θα χρειαστεί να ανανεώσουμε το πρόγραμμα των πανεπιστημιακών σχολών. Και για να τιμήσουμε όσους κοπίασαν για μας και πόνεσαν, θα πρέπει να διασώσουμε κάτι από τη σκέψη τους, εισάγοντάς τη στη διδακτέα ύλη. Προς φωτισμό και παραδειγματισμό. Υπό τον τίτλο «Η ευθύνη της ανευθυνότητος» λ.χ., που ακούγεται μπανάλ, μπορεί όμως να απελευθερώσει τη φαντασία των διδασκόντων και, με δέλεαρ το χιούμορ, να ψυχαγωγήσει τους διδασκόμενους.

 

Στο πλαίσιο αυτό θα είναι υποχρεωτική η εκτενής αναφορά στο λεπτό ζήτημα των «Επανασυνδέσεων». Ηχητικά ντοκουμέντα και βίντεο από το παρελθόν, δηλαδή από τον Δεκέμβριο του 2013, και λοιπά εποπτικά όργανα (μια ξυλόσομπα, μια παλέτα, ένας παλιακός λογαριασμός της ΔΕΗ, αφού τότε, με δικά μας πια πετρέλαια και με την αιολική και την ηλιακή μας ενέργεια, δεν θα πληρώνουμε) θα δίνουν μια αρχαιολογική διάσταση στη διδασκαλία. Θα ακούνε λοιπόν και θα βλέπουν οι μέλλοντες φοιτητές τον ίδιο υπουργό, σε έξι συνεντεύξεις του εντός εικοσιτετραώρου, να δίνει επτά πιθανούς τρόπους κάλυψης του κόστους των επανασυνδέσεων. Και τον κυβερνεκπρόσωπο να προτείνει δημοψήφισμα εντός τεσσάρων μηνών, ώστε να διαλέξει ο λαός, βαθιά άνοιξη πια, πώς θα ξαναλειτουργήσουν οι κομμένες συνδέσεις.

 

  Θ’ ακούνε τα στελέχη ενός εκσυγχρονισμένου, επανιδρυμένου και εξηλεκτρονισμένου κράτους να ζητούν τη συνδρομή των εκκλησιών προς ανεύρεση των ορφανών ρεύματος νοικοκυριών. Και θα πληροφορούνται από τον καθηγητή τους ότι αυτό γινόταν και το ’50 και το ’60. Οταν αποφάσιζε ο ιερέας, σε συνάρτηση με την αγαθότητα της συνείδησής του και την αντοχή της στις πιέσεις, ποιοι θα πάρουν βιβλιάριο απόρων και ποιοι όχι. Θα βλέπουν επίσης, πάντοτε σ’ αυτό το χθεσινό μέλλον μας, τους κυβερνητικούς να αποφασίζουν να επιμεριστεί το κόστος των επανασυνδέσεων σε όλους τους λογαριασμούς της ΔΕΗ (τα κέρδη της οποίας δεν πρέπει να θιγούν, καθότι ιερά) και να το ονομάζουν αυτό «κοινωνική κρατική πολιτική».

 

Και θα συνειδητοποιούν ότι ετούτος ο τόπος υπήρξε κοιτίς πολλών, αλλά μόνο την πατρότητα των ευφημιστικών τεχνασμάτων κράτησε μέχρι τέλους.

Παντελής Μπουκάλας