ΜΑΣΚΑΡΕΜΕΝΗ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ, ΟΛΟΦΑΝΕΡΗ ΔΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑ !...

Το επεισόδιο με το πετσό-κομμα της ολιγόλεπτης ψηφιακής ταινίας του Κώστα Γαβρά στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης, είναι, δυστυχώς, γεγονός με πολύ ευρύτερες διαστάσεις και σηματοδο-τήσεις, απ΄ ό, τι, σε πρώτη φάση, φάνηκε.
Κατ΄ αρχήν στραπατσά-ρει, για δεύτερη φορά, τον …εκσυγχρονιστή δεξιό κ. Σαμαρά, (η πρώτη ήταν η αλλαγή του χαιρετισμού του στην ιστοσελίδα του Μουσείου, προκειμένου να «στριμώξει» το θείο Καραμανλή, στους εμπνευστές του έργου…), καθώς δείχνει, πως τα περί αλλαγών των εμποτισμένων δεξιών, μόνο στα επικοινωνιακά παιχνίδια, παίζουν, ενώ στην ουσία και στο βάθος, τα «πάντα μαύρα παραμένουν» !...

Το πιο σημαντικό, όμως, ζήτημα, που ανακύπτει, μ΄ αυτή την αψυχολόγητη λογοκρισία, είναι το γεγονός, πως σ΄ ένα κατ΄ εξοχήν ιστορικό χώρο και φορέα, πετσοκόβεται η ίδια η ιστορία ! Αλήθεια σε τι επίπεδα να καταρρέει η αξιοπιστία της όλης προσπάθειας, με τέτοιου είδους ενέργειες ;
Ως τρίτο, θέμα, προκύπτει το φαινόμενο του φόβου και της αγωνίας των σημερινών κυβερνώντων, να μη κατηγορηθούν για ξεστράτισμα από τα ιερά και όσια, από τα διαχρονικά ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ιδωμένα όμως όπως η καθεστηκυία τάξη τα διαμόρφωσε, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας αυτό καθεαυτό το πραγματικό περιεχόμενο και του ελληνικού και του χριστιανικού ιδεώδους.
Είναι, ενδεικτικό, πως το φιλμ του Γαβρά, λογοκρίθηκε, καθ΄ υπόδειξη, «κύκλων της Εκκλησίας», δηλαδή παρασκηνιακών και σκοτεινών παραγόντων και «θεματοφυλάκων»…

Κανείς, σώφρων, άνθρωπος δεν συνδέει την ιστορικά αποδεδειγμένη, (με στοιχεία, που και σήμερα διασώζονται), επιδρομή «φανατικών χριστιανών», συμπεριλαμβανομένων και ρασοφόρων, στα γλυπτά του Παρθενώνα, στο όνομα του εξοστρακισμού των ειδωλολατρικών συμβόλων της αρχαιότητας, με το γνήσιο πνεύμα του χριστιανισμού και το ουσιαστικό περιεχόμενο και μήνυμά του. Προς τι λοιπόν, η λογοκρισία ;
Ποιος είπε, πως κάθε παρεκτροπή και κάθε ηλιθιότητα, που έλαβε χώρα ανά τους αιώνες, από διάφορους τσαρλατάνους, που έδρασαν στο όνομα του Χριστού, χρεώνουν και αμαυρώνουν, κατ΄ ευθείαν και αβασάνιστα, το έργο και τη διδασκαλία του ;
Είναι ξεκάθαρο, πως η απαράδεκτη ενέργεια, είναι, πέρα για πέρα, έκφραση της δουλικότητας ΚΑΙ της νεοδημοκρατίας, απέναντι σε «κάποιους κύκλους» κι όχι πράξη, που πηγάζει από τις, τάχα, θρησκευτικές ευαισθησίες των φορέων της.

Δυστυχώς, μέσα στην ρηχότητά τους και την μασκαρεμένη θεοσέβειά τους, οι νεοδεξιοί του Καραμανλή και ο …εκσυγχρονιστής Σαμαράς, απέδειξαν, πως, τι ο χρόνος κι αν περνά, δεν αλλάζει η Δεξιά !...