ΤΟ BLOGGING ΘΕΛΕΙ ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ !...

Αναμένοντας την ακτινογραφία κι αφού είχε γίνει διπλή παυσίπονη για τον αβάστακτο πόνο, το ερώτημα ήρθε με αρκετή δόση αγωνίας : με το γύψο, θα μπορώ να γράφω ;
Ο γιατρός – φίλος και ενήμερος για τις ενασχολήσεις μου – ξέσπασε : δεν κοιτάς τα χάλια σου, αυτό σκέπτεσαι ;
- Μα…
- Τι, μα… Κάτσε να δούμε αν θα μπει γύψος ;
- Υπάρχει περίπτωση να μη χρειαστεί ; Να τη βγάλω έτσι ;
Χαμογέλασε περίεργα.
- Δεν κατάλαβες, καλά !... >>>Διαβάστε περισσότερα...

Το κατάλαβα, απόλυτα, με την εμφάνιση της ακτινογραφίας…
Όταν, δυο ώρες αργότερα, «ντυμένος» μόνο με την γνωστή πράσινη χλαμύδα, μ΄ έσπρωχναν προς το χειρουργείο, πρόλαβα να ρωτήσω : «τοπική ή ολική νάρκωση θα γίνει ;», η απάντηση ήρθε κατηγορηματική και αφοπλιστική : «ολική, βέβαια, έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε !...».
Ο, συνήθως, καλοσυνάτος αναισθησιολόγος, θυμάμαι, πως μου κόλλαγε για την ΑΕΚ, πριν με «βυθίσει»…

Μ΄ έναν πόνο απόκοσμο και μια πρωτόγνωρη αίσθηση (σαν να μην έχεις χέρι) το ξύπνημα από το λήθαργο, ήταν εφιαλτικό ! Απορία ανάκατη με ανησυχία, τα πρώτα συναισθήματα : «τι νάγινε άραγε ;…».
«Πονάω, πονάω πολύ !» τσίριζα, αλλά μέσα από τη μάσκα του οξυγόνου δεν μ΄ άκουγε κανείς…Το δεξί μου χέρι σαν να λείπει και τ΄ αριστερό δεμένο κάτω, με τα σωληνάκια των ορών, πως ν΄ απελευθερώσω το στόμα και τη φωνή ;
Κι όμως, το ερώτημα που έπαιξε πάλι, είχε να κάνει με το γράψιμο : «θα μπορέσω, άραγε, να ξαναδακτυλογραφήσω ;», σκέφτηκα, μέσα στην ταλαιπωρία μου…
Είχα μπλέξει σε διαδικασία, στην οποία, όπως λένε, το δευτερόλεπτο φαντάζει ώρα και το λεπτό ημέρα…
Δεν ξέρω πόσες …ημέρες, μετά, ο φίλος μου ο Γιάννης – ο γιατρός – έσκυψε πάνω μου, στα καταπράσινα κι αυτός, καπελωμένος και μασκοφορεμένος : «όλα πήγαν καλά !...», ψέλλισε…
- Πονάω, υποφέρω !... ούρλιαξα, νοιώθοντας, πέρα των άλλων κι ένα δυνατό κάψιμο στο λαιμό.
- Σου δίνουμε, ήδη, παυσίπονα, είπε, δείχνοντας τους ορούς, Σε λίγο θα σε πιάσουν, κουράγιο !...
Μια κουβέντα, ήταν…
Στο θάλαμο, αφού είχε περάσει η επήρεια του αναισθητικού κι είχαν δράσει τα παυσίπονα, σε συνθήκες σαφώς πιο ήρεμες, έγινε η ενημέρωση : συντριπτικό κάταγμα, μ΄ ένα κυλινδρικό κομμάτι του καρπού θρυμματισμένο ! ΄Εγινε χειρουργική ανάταξη με τη βοήθεια λάμας, η οποία στηρίζεται σε ολόκληρο σύστημα από μεταλλικά ραβδάκια και βίδες…

Το δεξί χέρι, το καλό της Παναγίας, αλλά και του Λογοπλόκου, εν αχρηστία για 50, περίπου, μέρες !
Μούρθε ταμπλάς : πω, πω ρε γαμώτο !... ξέσπασα, πως θα γράφω τώρα ;
Φάνηκε πως έδωσα την αφορμή για το πρώτο – μετά από ώρες ταλαιπωρίας – ξέσπασμα των αγαπημένων μου και, σχεδόν, μ΄ ένα στόμα σύζυγος και γιος, μου την έπεσαν : αντί να σκέπτεσαι τα βασικά που δεν θα μπορείς να κάνεις, (πλύσιμο, ντύσιμο, ξύρισμα, οδήγηση κ.α.), χολοσκάς για το γράψιμο στο blog ;
Θεωρώντας μάταιη και κουραστική εκείνη τη στιγμή, οποιαδήποτε προσπάθεια εξήγησης και υπεράσπισής, έσπευσα να σιωπήσω, πλην όμως η ανακούφιση ήρθε με τη φωνή της κορούλας μου : μη στεναχωριέσαι, μπαμπούλη, θα σε βοηθάω εγώ, μαζί θα τα γράφουμε !

Η τρέλα και η αγάπη ! ΄Ένα εκρηκτικό μίγμα, που δημιουργεί μεγάλη δύναμη, η οποία μπορεί να ξεπεράσει κάθε δυσκολία. Οι ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ δεν θα στερέψουν, έστω και μετ΄ εμποδίων, συνεχίζουν !...