ΑΡΩΜΑ ΑΝΟΙΞΗΣ !...

Η ροή των ειδήσεων ακατάπαυστη: Ο Οσάμα μπιν Λάντεν νεκρός, ένταλμα σύλληψης για τον ηγέτη της Λιβύης, μία επίθεση στη συνοδεία του Ταγίπ Ερντογάν, νεκροί στη Συρία, σύνορα που κλείνουν στην Ευρώπη. Θάνατος, θλίψη, ανησυχία παντού.

Εκτός από μια μικρή γωνιά στη Γη. Εκεί όπου χθες καλωσόρισαν την ειρήνη. Και είδαν μπροστά τους να γεννιέται μια νέα εποχή. Την εποχή της συμφιλίωσης και της ελπίδας. Η Παλαιστίνη ενώθηκε. Φατάχ και Χαμάς τα βρήκαν, ύστερα από τέσσερα χρόνια. Η Χαμάς ξέχασε ότι η Φατάχ της υφάρπαξε την εξουσία, η Φατάχ ξέχασε ότι η Χαμάς της υφάρπαξε τη Γάζα. Αμφότερες υπόσχονται νέα εποχή.

Αλλά περιέργως, αυτή η είδηση δεν προκάλεσε χαρά στον... έξω κόσμο. Αντίθετα, για άλλη μία φορά, προκάλεσε την απροκάλυπτη εκδήλωση μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής. Ναι, Φατάχ και Χαμάς οδεύουν ολοταχώς προς τη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης. Αλλά αν η Δύση είναι έτοιμη να αποδεχθεί, συνεργαστεί και πολεμήσει στο πλευρό των τυχάρπαστων (χθεσινών, άγνωστων) ηγετών των αντικαθεστωτικών στη Λιβύη, γιατί, άραγε, αρνούνται να αποδεχθούν τον άνθρωπό τους, τον Αμπάς, ως πρόεδρο ενός ανεξάρτητου κράτους ;

Γιατί, άραγε, οι κυρώσεις που ήδη επιβάλλει το Ισραήλ ως αντίποινα (για τη συνεργασία, ισχυρίζεται, της Φατάχ με την `τρομοκρατική οργάνωση' Χαμάς) αποτελούν εσωτερική υπόθεση του Ισραήλ και, 45 ολόκληρα χρόνια μετά την παράνομη κατοχή, δεν αφορούν κανέναν διεθνή οργανισμό; `Η μήπως δεν είναι έτσι;

Η γαλλική εφημερίδα Le Monde αποκαλύπτει ότι η ισραηλινή κυβέρνηση αρνήθηκε να αποδώσει στην Παλαιστινιακή Αρχή χρήματα που εισπράττει για λογαριασμό της από την εξαγωγή παλαιστινιακών προϊόντων. Και η Jerusalem Post επιβεβαιώνει ότι η δέσμευση των κεφαλαίων αυτών θα αφήσει απλήρωτους περίπου 170.000 υπαλλήλους της Παλαιστινιακής Αρχής. Η ίδια εφημερίδα επισημαίνει ότι το Τελ Αβίβ ήδη παγώνει και τις άδειες των Παλαιστινίων αστυνομικών που επρόκειτο να επισκεφθούν την Ιορδανία για να εκπαιδευτούν από Αμερικανούς σε θέματα ασφαλείας. Και τα αντίποινα θα συνεχιστούν ;

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
«Πού είναι η οργή;» ρωτά, στον τίτλο του άρθρου του, ο Ντέιβιντ Χόροβιτς στην Jerusalem Post. «Περίμενα την παγκόσμια καταδίκη της Παλαιστινιακής Αρχής και του προέδρου της που επέλεξε να δέσει τη μοίρα του με μία οργάνωση που είναι ιδεολογικά ταγμένη στην εξάλειψη του Ισραήλ», γράφει. «Περίμενα να ακούσω να γελοιοποιούν την υπεράσπισή του γι' αυτόν το νέο διακανονισμό, αλλά περίμενα μάταια».

Φοβούμαι, κύριε Χόροβιτς, ότι θα περιμένετε πολύ ακόμα. Γιατί ναι, καταδίκη υπάρχει. Αλλά όχι για την απόπειρα εθνικής συμφιλίωσης. Αλλά για την πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών. Για το εμπόδιο που δεν αφήνει την αραβική άνοιξη να φθάσει στην Παλαιστίνη. Και για την αδυναμία του (του εμποδίου - του Τελ Αβίβ) να κατανοήσει τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή του.

Ο κόσμος στη Μέση Ανατολή μοιάζει να αλλάζει προς το καλύτερο και το αποτέλεσμα θα ήταν σπουδαιότερο, ακόμη πιο καλό, αν οι λαοί έπαιρναν τις τύχες στα χέρια τους. Χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.

Σύμφωνα με το BBC, η ηγεσία της Νέας Αιγύπτου, προς μεγάλη της τιμή, απηύθυνε έκκληση στις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος. Οι ΗΠΑ δεν απάντησαν. Τηρούν στάση αναμονής. Ούτε έσπευσαν να καταδικάσουν την εθνική συμφιλίωση στην Παλαιστίνη. Θα δούμε, είπαν. Κι αυτό, κύριε Χόροβιτς, λέει ήδη πολλά...

ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΜΠΕΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΗΣΙΑ