ΜΙΣΗ ΧΑΡΑ, ΧΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ !...

Ξεκίνησα την ημέρα του τελικού με χαμόγελο. Ήμουν πραγματι-κά χαρούμενος γιατί γνώριζα ότι πρόκειται για την ημέρα που η αγαπημένη μου ΑΕΚ θα επιστρέψει στους τίτλους και όλοι οι μικροί ΑΕΚτσήδες θα έχουν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Κυπέλλου και να καυχιόνται στο σχολείο ότι η ομάδα τους πήρε το τρόπαιο. Για μένα δεν είχε μεγάλη σημασία. Όσοι όμως μου είχατε γράψει στο blog μου μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τη βαριά ήττα πως έχει σημασία για τον σύλλογο και τον κόσμο, τους πιτσιρικάδες να πάρει η ΑΕΚ το Κύπελλο, είχατε δίκιο και εγώ άδικο.

Ήλπιζα ότι θα γράψω διαφορετικά μετά το φινάλε του τελικού και ειδικά από τη στιγμή που ήμουν σίγουρος πως η ομάδα θα ανταποκρινόταν και θα έφτανε στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Σκεφτόμουν την καλή μου και τη χαρά που θα είχε στη θύρα 11 όπου βρισκόταν μαζί με τα δύο μου αδέρφια και τις γυναίκες τους αλλά και καλούς προσωπικούς μου φίλους, οι οποίοι είχαν θέση δίπλα τους και χαιρόμουν γνωρίζοντας πως όλοι μαζί μετά θα το γιορτάσουμε κάπου στη Νέα Φιλαδέλφεια (ή αν δεν ήθελαν εκεί κάπου αλλού).

Η χαρά μου ήταν τεράστια και έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν στον δρόμο για το ΟΑΚΑ συναντούσα «κιτρινόμαυρες» οικογένειες. Παππούδες με τους εγγονούς, πατέρες και μητέρες με τα παιδιά τους, φίλοι πιτσιρικάδες, ζευγάρια και όλοι τους ντυμένοι στην πιο όμορφη διχρωμία. «Μόνο το αποτέλεσμα να είναι αυτό που πρέπει και όλα θα είναι υπέροχα στο πάρτι μας», σκεφτόμουν ο χαζός. Είχα ήδη καταστρώσει το… σχέδιο για τα επινίκια. Όλοι μαζί η παρέα μου (που παρακολούθησε τον τελικό από τη θύρα 11) θα πηγαίναμε στη Νέα Φιλαδέλφεια που είναι δίπλα μας και θα γιορτάζαμε μαζί με το μεγάλο πανηγύρι της Πρωτομαγιάς. Θα πίναμε, θα τρώγαμε και θα χαζεύαμε τους ΑΕΚτσήδες να γιορτάζουν την επιστροφή της ομάδας στις κούπες και θα γινόμασταν κι εμείς ένα μαζί τους για να χαρούμε και να γιορτάσουμε.

Η εικόνα του ΟΑΚΑ με 40.000 Ενωσίτες να το έχουν κάνει έδρα μού έδινε τη βεβαιότητα ότι αυτή η κούπα είναι 10.000.000% της ΑΕΚ. Όλα αυτά πριν ξεκινήσει το ματς. Προτού ζήσουμε όσα συνέβησαν στο γήπεδο και τα οποία προσπαθώ να αποβάλω από το μυαλό μου. Τώρα, αρκετές ώρες μετά τον τελικό τα πράγματα δεν είναι καθόλου όμορφα όπως τα είχα εγώ στο μυαλό μου. Η γυναίκα μου συνεχίζει να μου περιγράφει πώς πέρασε δίπλα από το κεφάλι της (και της παρέας της) η φωτοβολίδα που πέταξαν οι οπαδοί του Ατρομήτου και να μου μιλάει για τα κλαμένα ματάκια δυο μικρών φίλων της ΑΕΚ που είχαν τρομάξει από όσα έβλεπαν να γίνονται. Την ίδια ώρα τα αδέρφια μου, μου εξιστορούν όλες τις σκηνές βίας και όλα τα επεισόδια που έγιναν με κάθε λεπτομέρεια.

Ο φίλος μου ο Γιάννης εξακολουθεί να μου… φωνάζει από το τηλέφωνο: «Ως πότε επιτέλους θα μας στερούν τη χαρά μας; Γιατί κανείς δεν κάνει τίποτα. Πήραμε Κύπελλο και δεν μπορέσαμε να το πανηγυρίσουμε, να το γιορτάσουμε ρε γαμώτο. Και γιατί; Για 200 ηλίθιους.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Δεν ξέραμε αν πήραμε το Κύπελλο ή αν διέκοψε το ματς ο Κάκος με υπαιτιότητα της ΑΕΚ και είχαμε βουβαθεί»… Όλα μου έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό. Όλες οι συζητήσεις, οι άσχημες εικόνες και όσα συνέβησαν και δεν αφορούν το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς για μένα μισή χαρά, χαρά δεν είναι… Και αυτό ισχύει για τον τελικό.

Χαίρομαι για τον Νίκο Λυμπερόπουλο που το άξιζε όσο κανείς άλλος, αλλά λυπάμαι ταυτόχρονα που του στερήσαμε τη δυνατότητα να το ζήσει όπως έπρεπε και άξιζε στο ήθος του και την προσωπικότητά του.

Χαίρομαι για την ΑΕΚ που επιβεβαίωσε σε όσους το είχαν ξεχάσει πως είναι η Μεγάλη Κυρία του ελληνικού ποδοσφαίρου και πήρε άξια (παρά το πρώτο γκολ που είναι οφσάιντ) το Κύπελλο Ελλάδας, μα την ίδια ώρα λυπάμαι που την πληγώνουν οι ίδιοι οι οπαδοί της.

Χαίρομαι για τις οικογένειες, τους παππούδες, τους γονείς και τα παιδιά που είδαν στο ΟΑΚΑ την αγαπημένη τους ΑΕΚ να επιστρέφει στους τίτλους, αλλά λυπάμαι γιατί είναι βέβαιο ότι θα κάνω πολύ καιρό να τους ξαναδώ έπειτα από όσα έζησαν (ξανά). Εννοείται πως δεν πήγα τελικά στη Νέα Φιλαδέλφεια, αφού δεν αισθάνομαι καλά για να γιορτάσω…
Για όλα τα παραπάνω και γιατί είναι ξεχωριστό να είσαι ΑΕΚ, επαναλαμβάνω: μισή χαρά, χαρά δεν είναι…

ΥΓ1. Μη μου γράψετε πάλι την… κασέτα: «Οι 200 έκαναν τις… λαλακίες και οι υπόλοιποι αποδοκίμαζαν και μάλιστα χειροκρότησαν τον Ατρόμητο και τους παίκτες του όταν πήγαν να πάρουν τα μετάλλια» και πως «δεν φταίνε οι πολλοί για τους 200», διότι η καραμέλα αυτή πρέπει να λιώσει… Ας αναλάβουν δράση οι πολλοί να μην επιτρέψουν στους λίγους να τους διώχνουν από το γήπεδο. Πώς; Δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα μπορεί να γίνει.

ΥΓ2. Αν είναι δυνατόν να χτυπούν τους ποδοσφαιριστές του Ατρόμητου και οι αστυνομικοί να τους κοιτάνε ενώ νωρίτερα τους ζητούσαν οι ίδιοι οι παίκτες να απομακρύνουν τους οπαδούς της ΑΕΚ (ο Θεός να τους κάνει και οπαδούς και ΑΕΚτσήδες) οι οποίοι πετούσαν ότι είχαν και δεν είχαν πάνω τους (και φωτοβολίδες) στη θύρα όπου βρίσκονταν οι οικογένειες των ποδοσφαιριστών της ομάδας του Δώνη.

ΥΓ3. Απλές σημειώσεις σε δευτερευούσης σημασίας γεγονότα: 1) Ο κορυφαίος της ΑΕΚ ήταν ο Ντιοπ. 2) Απίστευτο στιγμιότυπο το ξέσπασμα σε κλάματα του Νάτσο Σκόκο τη στιγμή της αναγκαστικής αντικατάστασής του. 3) Τα μετάλλια με τη μεγαλύτερη αξία πέρασαν στο λαιμό των φροντιστών Νίκου Κορομηλά (γνωστός και ως «Μήτσι») και του Κώστα Καρυδόπουλου (του καλού μας «πασά»). 4) Απαράδεκτες ως συνήθως οι δηλώσεις του Αδαμίδη. 5) Αξέχαστες οι δηλώσεις τόσο του Λυμπερόπουλου, όσο και του Δώνη!

Του Γ. Τσακίρη από τη GAZETTA