Δύο άρθρα που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν να έχουν αντίθετες προσεγγίσεις στην πραγματικότητα αλληλοσυμπληρώνονται σε μια περίτρανη διαπίστωση της χρεοκοπίας των μονομερών δημοσιονομικών περικοπών ως λύσης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης.
Πρόκειται για το άρθρο του Stefan Kaiser στο Spiegel με τίτλο «Ώρα να τελειώνουμε με τη φάρσα της διάσωσης της Ελλαδας» και το άρθρο του Jean Pisani Ferry στους Financial Times με τίτλο «Η αυτοκαταστροφική λιτότητα της Ευρώπης».
Στο πρώτο άρθρο με αφορμή την Ελλάδα -η οποία δεν χαρακτηρίζεται ως συνήθως ειδική περίπτωση- επισημαίνεται ότι η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα έχει εγκλωβίσει τη χώρα στην ύφεση και υποχρεώνει τις δύο πλευρές να υιοθετούν μια ρητορική αναντίστοιχη με την πραγματικότητα: Οι μεν δανειστές χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα και διατυπώνουν προσβλητικές προτάσεις, όπως αυτή για τον επίτροπο προϋπολογισμού, για να καθησυχάσουν την κοινή τους γνώμη ότι ελέγχουν την κατάσταση, η δε δανειολήπτρια χώρα προσυπογράφει στόχους που ξέρει ότι δεν μπορεί να τους τηρήσει. Η διατύπωση του άρθρου δεν αποκλείει την αναγωγή των συμπερασμάτων του και στις άλλες χώρες με κρίση χρέους εντός και εκτός του Προσωρινού Μηχανισμού.
Στο δεύτερο άρθρο οι μονομερείς πολιτικές λιτότητας παρουσιάζονται ως στρατηγικός κίνδυνος για ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς οι χώρες του νότου μαζί με τη Γαλλία αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 50% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Καίρια είναι η επισήμανση ότι οι δεσμεύσεις για περιορισμό του ελλείμματος μέχρι το 2013 που έχουν αναλάβει η Γαλλία και η Ισπανία είναι μη ρεαλιστικοί.
Οι παραπάνω προσεγγίσεις έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς δημοσιεύονται στη σκιά της σκληρής ρητορικής Μέρκελ-Σαρκοζί απέναντι στην Αθήνα, μια ρητορική που προορίζεται να καλύψει τη στρατηγική αμηχανία των δύο ηγετών για την εξέλιξη της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Η Ευρωζώνη τους τελευταίους μήνες βρίσκεται μπροστά σε έναν απίστευτο φαύλο κύκλο πολιτικής επιδείνωσης της κρίσης: Το Δεκέμβριο υιοθετήθηκε ένα ανεφάρμοστο και αναποτελεσματικό ενισχυμένο Σύμφωνο Σταθερότητας, με την προσδοκία ότι θα διευκολύνει τη γερμανική κυβέρνηση να αποδεχθεί την έκδοση ευρω-ομολόγου, και την πορεία προς την ποσοτική χαλάρωση και τον ελεγχόμενο πληθωρισμό.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα την οποία το Βερολίνο κάνει ότι αγνοεί: Η αποδοχή της καταστροφικής του εμμονής στη μονομερή δημοσιονομική λιτότητα γίνεται με την προσδοκία των εταίρων του ότι η λιτότητα με τις παρενέργειες που έχει ήδη συσσωρεύσει μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη για ριζική αλλαγή πολιτικής.
Τα παραπάνω είναι ένα επικίνδυνο και οριακό παιχνίδι που κινδυνεύει να πυροδοτήσει πανευρωπαϊκή κοινωνική έκρηξη και πολιτική αποσταθεροποίηση που θα ισοπεδώσουν όλα τα κεκτημένα συναίνεσης και σταθερότητας της μεταπολεμικής περιόδου και θα προκαλέσουν αναταράξεις που θα παραπέμπουν στη δεκαετία του '30.
Ετσι στο όνομα του Συνδρόμου της Βαϊμάρης που υποτίθεται ότι είναι ο σκληρός πυρήνας της γερμανικής ιδεοληπτικής εμμονής στη δημοσιονομική πειθαρχία απειλούνται όλα τα δεδομένα σταθερότητας στη Γηραιά Ήπειρο μετά το 1949.
Το σύνδρομο της Βαϊμάρης είναι περισσότερο πρόσχημα και άλλοθι, καθώς το γερμανικό πρόβλημα σήμερα έχει κυρίως γεωπολιτική διάσταση: Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Wolfgang Munchau η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη για να δεσμευθεί πλήρως σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και πολύ μικρή για να σταθεί μόνη της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη βρίσκονται σε οριακή ισορροπία, καθώς ένα οποιοδήποτε ατύχημα μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες παρενέργειες.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα την οποία το Βερολίνο κάνει ότι αγνοεί: Η αποδοχή της καταστροφικής του εμμονής στη μονομερή δημοσιονομική λιτότητα γίνεται με την προσδοκία των εταίρων του ότι η λιτότητα με τις παρενέργειες που έχει ήδη συσσωρεύσει μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη για ριζική αλλαγή πολιτικής.
Τα παραπάνω είναι ένα επικίνδυνο και οριακό παιχνίδι που κινδυνεύει να πυροδοτήσει πανευρωπαϊκή κοινωνική έκρηξη και πολιτική αποσταθεροποίηση που θα ισοπεδώσουν όλα τα κεκτημένα συναίνεσης και σταθερότητας της μεταπολεμικής περιόδου και θα προκαλέσουν αναταράξεις που θα παραπέμπουν στη δεκαετία του '30.
Ετσι στο όνομα του Συνδρόμου της Βαϊμάρης που υποτίθεται ότι είναι ο σκληρός πυρήνας της γερμανικής ιδεοληπτικής εμμονής στη δημοσιονομική πειθαρχία απειλούνται όλα τα δεδομένα σταθερότητας στη Γηραιά Ήπειρο μετά το 1949.
Το σύνδρομο της Βαϊμάρης είναι περισσότερο πρόσχημα και άλλοθι, καθώς το γερμανικό πρόβλημα σήμερα έχει κυρίως γεωπολιτική διάσταση: Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Wolfgang Munchau η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη για να δεσμευθεί πλήρως σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και πολύ μικρή για να σταθεί μόνη της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη βρίσκονται σε οριακή ισορροπία, καθώς ένα οποιοδήποτε ατύχημα μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες παρενέργειες.
.jpg)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Το τραγικο για τους λαους της Ευρωπης και φυσικα κυριως για την Ελλαδα ειναι οτι οι Μερκοζυ αποδειχτηκαν πολιτικα νανοι και οι υπολιποι αρχηγοι κρατων πολιτικα αδυναμοι και αβουλοι,μοιραια η ΕΕ δεν εχει καμμια προοπτικη για ανακαμψη οταν οι κυριαρχες δυναμεις εξυπηρετουν τα δικα τους συμφεροντα η κατανοηση των προβληματων παει περιπατο.
Το μονο ελαφριντικο που δινω στην ψηφιση του μνημονιου ειανι το εξης. Εαν δεν το ψηφιζαμε, ο σακατης και η απογονος του Χιτλερ θα ελεγαν οτι αρνουμαστε να συμμορφωθουμε και η ευθυνη θα ητανε ολη δικη μας, δηλαδη τους αφαιρεσαμε το αλοθι. Τωρα πιστευω οτι γιαυτο που θα ακολουθησει οχι μονο στην Ελλαδα αλλα γενικα στην Ευρωπη δεν θα ειναι ευκολο για το συνδικατο των Μερκοσαρκοζιδων να ριξουν ολη την ευθυνη στην Ελλαδα. Ηδη αρχησαν να ακουγονται φωνες για την γραμμη που επιβαλουν και βυθιζουν στην υφεση τις χωρες της ΕΕ. Ναι εχουμε κανει λαθη αλλα τα τραγικοτερα και τα πλεον καθοριστικα εχουν γινει απο αυτο το δυδυμο της συμφορας.
Συμβουλευω τους διαγραφεντες να σταματισουν να βγαινουν στα καναλια και να καταγγελου διοτι κανουν κακο μονο στον εαυτο τους γιατι ο κοσμος δεν ενδιαφερεται γιαυτα τα πραγματα. Οι ευθυνες ειναι συλλογικες και για τους 300 που δεν καθισαν κατω και να βρουν την καλλιτερη λυση για το Εθνος και τους πολιτες του και ειχανε καιρο να σφακτουν μεταξυ τους. Δεν βοηθησαν, αντιθετα σαμποταρισαν και δυσκολεψαν τα πραγματα με αποτελεσμα το ενα μετρο να φερνει το αλλο. Ας συμγωνουσαν στις αναγκαιες τουλαχιστον μεταρυθμισεις και ας διαφονουσαν πχ στα μισθολογικα κλπ ωστε να ειχαν λογο να μιλουν, τωρα ειναι ολοι συνυπευθυνοι στη συνυδειση του Λαου.
Δημοσίευση σχολίου