ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ !...

Η Πολιτική είναι μια …διαολεμένη διαδικασία, με δικούς της νόμους και κανόνες, καθώς και με μια αυτοτροφοδοτούμενη ενέργεια – ικανότητα, κάλυψης κενών ή ακόμα και δημιουργίας λύσεων σε ζητήματα που μοιάζουν αδιέξοδα.
Οι διεργασίες που ακολούθησαν το εκλογικό αποτέλεσμα της 4ης Οκτώβρη 2009, φάνηκαν στην αρχή ν΄ αφορούν μόνο το μεγάλο ηττημένο, τη Ν.Δ., πλην όμως η συνέχεια επεφύλαξε εκπλήξεις : το ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε, ως κυβέρνηση, στην άσκηση μιας πρωτοφανούς αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής, η οποία, όσο κι αν το ίδιο την παρουσιάζει ως αναγκαστική και προσωρινή επιλογή, δεν παύει να προσδίδει κόστος και να οδηγεί στην απώλεια δυνάμεων και ψηφοφόρων.

Με δεδομένα, αφ΄ ενός τη διάσπαση της Ν.Δ. και αφ΄ ετέρου την κυβερνητική φθορά του ΠΑΣΟΚ, προκύπτει, ως λογικό, το συμπέρασμα, πως η εποχή των αυτοδύναμων κυβερνήσεων μας τελείωσε.
Στην περίπτωση αυτή δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη ή ψάξιμο για να ανιχνευθεί το αναμενόμενο αδιέξοδο, με βάση την κατάσταση και τη δομή του πολιτικού κομματικού σκηνικού.

Από τη μια, με το ΠΑΣΟΚ, υποχρεωτικά, υπερασπιστή της διαδικασίας και της πολιτικής του Μνημονίου και με όλους τους άλλους αντίθετους και κόντρα, κανένα περιθώριο συνεργασιών δεν θα μπορούσε να υπάρξει, στην περίπτωση νίκης του, αλλά με ποσοστό που δεν θάδινε αυτοδυναμία.
Από τη άλλη και στο αντι-μνημονιακό στρατόπεδο, καμιά ελπίδα σύμπραξης δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, με όλ΄ αυτά τα ζητήματα που χωρίζουν τις επί μέρους πολιτικές δυνάμεις κι όλες τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζονται.

Το διαμορφούμενο και διαφαινόμενο αδιέξοδο άρχισε να …υποσκάπτεται από τις διεργασίες, τόσο – τις φυσιολογικές – στο χώρο της Δεξιάς, όσο και από τις, εκ πρώτης όψεως, μη φυσιολογικές, στο χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, με τη διάσπαση του Συνασπισμού και τη δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Η εξέλιξη των πραγμάτων, η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, δείχνει φως στο βάθος του πολιτικού τούνελ και σκιαγραφεί τη δυνατότητα ύπαρξης διεξόδου, με συνεργασίες, στις οποίες, βέβαια, το ρόλο του κορμού θα έχει το ΠΑΣΟΚ.
Δεν θάταν καθόλου παράτολμη η πρόβλεψη για μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατικής Αριστεράς και δυνάμεων που αποχωρούν και θ΄ αποχωρήσουν από τη Ν.Δ. η οποία και θ΄ αναλάμβανε την διακυβέρνηση στη μετά μνημονίου εποχή. >>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Το σενάριο αυτό επηρεάζεται στρατηγικά και καθοριστικά, από την επιτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στην επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί στα μεγέθη της οικονομίας. Είναι, σχεδόν, σίγουρο πως τυχόν αποτυχία, θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου και θα θρυμμάτιζε το πολιτικό σκηνικό, με θλιβερές τις συνέπειες και τις περαιτέρω εξελίξεις.


Τα πρώτα βήματα προς την παραπάνω εξέλιξη έγιναν, δειλά αλλά φανερά, στην επιλογή από το Γ. Παπανδρέου και τη διαμόρφωση των υποψηφιοτήτων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων, θα παίξει σημαντικό ρόλο και θα επηρεάσει κατά πολύ τα μελλούμενα, με τρία ενδεχόμενα : πρώτο, την πιθανή ήττα του ΠΑΣΟΚ, που θ΄ ανατρέψει την πορεία των πραγμάτων, δεύτερο, το καλό αποτέλεσμα για το κυβερνητικό κόμμα, αλλά και την αξιοπρεπή επίδοση της Ν.Δ., που θα καταστήσει αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις και τρίτο, το θρίαμβο των υποστηριζόμενων από το ΠΑΣΟΚ υποψηφίων, γεγονός που θα φέρει πιο γρήγορα και θα κάνει πιο βαθιά τη διάσπαση της σαμαρικής Ν.Δ.

Οι αμετανόητοι, οι φανατικοί και οι στενόμυαλοι, (πολλαπλής προέλευσης), είναι ανάμεσα σ΄ αυτούς που έσπευσαν να κάνουν κριτική στις επιλογές του ΠΑΣΟΚ – εξαιρείται η κριτική της Ν.Δ. και των εκπροσώπων της καθότι, ανεπανόρθωτα, γελοία – και να προχωρήσουν σε διαπιστώσεις και αφορισμούς βιαστικούς και επιφανειακούς. Με κοινό, αλλά και διαχρονικό, χαρακτηριστικό τους την αδυναμία τους να δουν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους, δεν αποτελεί, ούτε έκπληξη, ούτε καινοφάνεια η συμπεριφορά τους !...

Ενταγμένος στους παραπάνω στρατηγικούς στόχους και ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, για τον οποίο, όμως, θα υπάρξει ξεχωριστό σημείωμα…