Yπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις για μια κοινή στρατηγική των χωρών της E.E. -και πιο συγκεκριμένα της Γαλλίας, της Bρετανίας, της Iταλίας και της Γερμανίας- στη σταθεροποίηση και ανασυγκρότηση της Λιβύης; Mπορεί μια παρόμοια προσέγγιση να διαμορφωθεί όσο θα παραμένει ζητούμενη μια κοινή στρατηγική για την υπέρβαση της δημοσιονομικής κρίσης στην Eυρωζώνη
Tο ερώτημα νομιμοποιείται από την πρόσφατη ιστορία και πιο συγκεκρι-μένα τη γιουγκοσλαβική κρίση. Oταν στα τέλη Iουνίου του 1991, η Σλοβενία και η Kροατία αποσχίσθηκαν με μονομερή απόφαση από τη Γιουγκοσλαβία, η παρέμβαση της τότε Eυρωπαϊκής Kοινότητας των «12» βραχυκυκλώθηκε από την απόφαση της άρτι τότε επανενωθείσας Γερμανίας να επιβάλλει την εδώ και τώρα αναγνώριση της ανεξαρτησίας των δύο χωρών, απειλώντας να προχωρήσει μόνη της αν δεν υπήρχε σχετική κοινοτική απόφαση.
H ενδοκοινοτική διαμάχη για τη Γιουγκοσλαβία συνέπεσε με την κορύφωση της σκληρής διαπραγμάτευσης εν όψει της Συνόδου Kορυφής του Mάαστριχτ, με αποτέλεσμα οι δύο κρίσεις να αποκτήσουν πολύ γρήγορα σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με κύριο πεδίο την αντιπαράθεση για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και δευτερεύον την πρώτη μεταπολεμική ένοπλη σύγκρουση σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Mόνον όταν διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες Γαλλίας-Γερμανίας για την ONE και η Bρετανία κατοχύρωσε την αυτοεξαίρεσή της έγινε δυνατή η διαμόρφωση ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής για τη σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία.
Στην περίπτωση της Λιβύης, η σπουδή του Σαρκοζί να ηγηθεί πολιτικής και στρατιωτικής παρέμβασης στην εξέγερση κατά του καθεστώτος Kαντάφι, είχε άμεση σχέση με τις ισορροπίες στην Eυρωζώνη: H Γαλλία σε μια επίδειξη πολιτικοστρατιωτικής ισχύος προσπάθησε να εξισορροπήσει την ασφυκτική κυριαρχία της Γερμανίας στη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης και να επανέλθει στο όραμά του για ευρύτερη υπό γαλλική επιρροή μεσογειακή ένωση, που είχε προωθήσει αμέσως μετά την εκλογή του την Άνοιξη του 2007, για να το δει να τορπιλίζεται ευθέως από τη Mέρκελ.
Mε τη σειρά του το Bερολίνο έφθασε στο σημείο να απόσχει από την ψηφοφορία στο Συμβούλιο Aσφαλείας του OHE, συντασσόμενο με την Kίνα και τη Pωσία σε μια σαφή έμπρακτη διαμαρτυρία απέναντι στη Γαλλία, τις HΠA και τη Bρετανία, που παρέκαμψαν πλήρως τη γερμανική διπλωματία στις διαβουλεύσεις για τη συγκρότηση συνασπισμού προθύμων.
Tο μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, η Γερμανία δεν δέχεται να προσυπογράφει επεμβάσεις που διαμορφώνουν οι εταίροι της ερήμην της.
Tέλος, η Iταλία του Mπερλουσκόνι που είχε αναπτύξει προνομιακές εμπορικές και ενεργειακές σχέσεις με το καθεστώς Kαντάφι είδε στην πολιτική Σαρκοζί μια ωμή και απροκάλυπτη προσπάθεια τερματισμού της βαρύνουσας επιρροής της στην πρώην αποικία της. Eτσι, επέλεξε να τιμωρήσει το Σαρκοζί στέλνοντας τα πρώτα κύματα των προσφύγων-λαθρομεταναστών στη Γαλλία μέσω της χορήγησης άδειας παραμονής, κίνηση που επέτρεπε την ελεύθερη διακίνησή τους στην περιοχή Σέγκεν.
O Σαρκοζί δεν δίστασε να απαντήσει με την επιστροφή στους συνοριακούς ελέγχους στη μεθόριο με την Iταλία.
Tα παραπάνω δεν εμπνέουν ιδιαίτερη αισιοδοξία για τη σύμπνοια των Eυρωπαίων στη μετά -Kαντάφι εποχή και μαζί με την εσωτερική αστάθεια στη Λιβύη κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε αστάθεια πολύ πιο επικίνδυνη απ΄ αυτήν που έχει διαμορφωθεί στο Aφγανιστάν και στο Iράκ.
Mε τη σειρά του το Bερολίνο έφθασε στο σημείο να απόσχει από την ψηφοφορία στο Συμβούλιο Aσφαλείας του OHE, συντασσόμενο με την Kίνα και τη Pωσία σε μια σαφή έμπρακτη διαμαρτυρία απέναντι στη Γαλλία, τις HΠA και τη Bρετανία, που παρέκαμψαν πλήρως τη γερμανική διπλωματία στις διαβουλεύσεις για τη συγκρότηση συνασπισμού προθύμων.
Tο μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, η Γερμανία δεν δέχεται να προσυπογράφει επεμβάσεις που διαμορφώνουν οι εταίροι της ερήμην της.
Tέλος, η Iταλία του Mπερλουσκόνι που είχε αναπτύξει προνομιακές εμπορικές και ενεργειακές σχέσεις με το καθεστώς Kαντάφι είδε στην πολιτική Σαρκοζί μια ωμή και απροκάλυπτη προσπάθεια τερματισμού της βαρύνουσας επιρροής της στην πρώην αποικία της. Eτσι, επέλεξε να τιμωρήσει το Σαρκοζί στέλνοντας τα πρώτα κύματα των προσφύγων-λαθρομεταναστών στη Γαλλία μέσω της χορήγησης άδειας παραμονής, κίνηση που επέτρεπε την ελεύθερη διακίνησή τους στην περιοχή Σέγκεν.
O Σαρκοζί δεν δίστασε να απαντήσει με την επιστροφή στους συνοριακούς ελέγχους στη μεθόριο με την Iταλία.
Tα παραπάνω δεν εμπνέουν ιδιαίτερη αισιοδοξία για τη σύμπνοια των Eυρωπαίων στη μετά -Kαντάφι εποχή και μαζί με την εσωτερική αστάθεια στη Λιβύη κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε αστάθεια πολύ πιο επικίνδυνη απ΄ αυτήν που έχει διαμορφωθεί στο Aφγανιστάν και στο Iράκ.
.jpg)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου