Ο πρωθυπουργός του μικρού Λουξεμβούργου και επικεφαλής του Eurogroup Ζ. Κ. Γιούνκερ έσωσε χθες την επίφαση αξιοπρέπειας για τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης: Αρνήθηκε να συμμετάσχει στην άτυπη σύσκεψη των υπουργών Οικονομιών Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Γερμανίας, που συνεκλήθη με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, για να χαραχθούν οι κατευθυντήριες γραμμές για τη σημερινή συνεδρίαση του Eurogroup.
Είναι απαξιωτικό, στα όρια της απρέπειας, να θεωρείται συνομιλητής του Βερολίνου η εκτός αγορών ημιθανής Ισπανία, η υπό προθεσμία ολίγων μηνών πριν από την κατάρρευσή της Ιταλία, αλλά και η βαλλόμενη από τα διασταυρωμένα πυρά Σόιμπλε-Πέντε Σοφών και Economist Γαλλία...
Πρόκειται για παρηγορητική χειρονομία στις ταπεινωμένες Μαδρίτη και Ρώμη ή για συνειδητή περαιτέρω υποβάθμιση του ειδικού ευρωπαϊκού βάρους της Γαλλίας ;
Πριν από μερικά χρόνια είχε τεθεί το ερώτημα αν στη διευρυμένη Ε.Ε. των «27» και στην Ευρωζώνη των «17» μπορεί να εξακολουθήσει να ασκεί ρόλο Διευθυντηρίου ο γαλλογερμανικός άξονας ή αν χρειαζόταν διεύρυνση της ηγετικής ομάδας, με τη συμμετοχή της Μαδρίτης και της Ρώμης.
Σήμερα, ενώ στην πράξη η Ευρωζώνη ζει υπό το Διευθυντήριο του ενός, της Γερμανίας δηλαδή, ενώ η Επιτροπή, το Συμβούλιο και το Eurogroup ασκούν διακοσμητικό ρόλο σχολιαστή των αποφάσεων και των παλινωδιών και παλινδρομήσεων του Βερολίνου, ο Σόιμπλε δίνει ρόλο στους ηττημένους καθιστώντας τους συνυπεύθυνους με τη γερμανική πολιτική.
Το τοπίο στην Ευρωζώνη είναι ξεκάθαρο, με ορίζοντα τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου, η Γηραιά Ηπειρος θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη δημοσιονομική κρίση με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής, με εμβαλωματικές λύσεις, που δεν θα δεσμεύουν με μη αντιστρέψιμο τρόπο το Βερολίνο προς μια συνολική λύση θωράκισης.
Με δύο λόγια, όπως λένε και στις ΗΠΑ, θα εξακολουθήσουμε να κλοτσάμε το τενεκεδάκι -to Kick the tin- χωρίς κανείς να σκέπτεται ότι το τενεκεδάκι έχει γίνει πολύ βαρύ και ότι, όποιος το κλοτσάει, κινδυνεύει να σπάσει το πόδι του.
Η πιο εντυπωσιακή εξέλιξη είναι η αιφνιδιαστική εξουδετέρωση της Γαλλίας, που
μέσα σε λίγες μέρες απαξιώθηκε από τη διαρροή των διαβουλεύσεων του Σόιμπλε με
τους Πέντε Σοφούς για το δημοσιονομικό πρόβλημα και την ανταγωνιστικότητά της,
αλλά και από το χλευαστικό εξώφυλλο του Economist.
Εκτός μάχης η Γαλλία, γρήγορα εγκατέλειψε τη στήριξη στη Λαγκάρντ για καθαρή λύση στη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους και από ό,τι φαίνεται θα υποχωρήσει κατά κράτος στην απονεύρωση της Τραπεζικής Ενωσης από ό,τι μπορεί να ενοχλήσει τη γερμανική πλευρά.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος σίγουρα θα συγκρουσθούν για το πότε συνθηκολόγησε η Γαλλία: Τον Νοέμβριο του 2012 με την υπογραφή του Ολάντ ή τον Οκτώβριο του 2010, όταν ο Σαρκοζί παραδόθηκε άνευ όρων στη Μέρκελ, στη συνάντηση κορυφής της Ντοβίλ, με κόστος το πρώτο κύμα επίθεσης των αγορών.
Θα επαναληφθεί δηλαδή η διαμάχη των ιστορικών για τη δεκαετία του '30, με την μια πλευρά να υποστηρίζει ότι όλα χάθηκαν όταν στις 7 Μαρτίου του1936 τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία, και την άλλη να θεωρεί ως μοιραία στιγμή τη Συμφωνία του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938, όταν Παρίσι και Λονδίνο προσυπέγραψαν τον ακρωτηριασμό της Τσεχοσλοβακίας.
Θα ήταν λάθος να συνδέσουμε τη γερμανική αναβλητικότητα μόνο με τις προεκλογικές σκοπιμότητες της Μέρκελ. Κυρίαρχο στην Ευρωζώνη, το Βερολίνο δεν έχει ακόμη κατασταλάξει προς ποια κατεύθυνση θα αξιοποιήσει την παντοδυναμία του.
Ξεκάθαρο τοπίο
Το τοπίο στην Ευρωζώνη είναι ξεκάθαρο. Με ορίζοντα τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου, η Γηραιά Ήπειρος θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη δημοσιονομική κρίση με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής, με εμβαλωματικές λύσεις που δεν θα δεσμεύουν με μη αντιστρέψιμο τρόπο το Βερολίνο προς μια συνολική λύση θωράκισης.
Εκτός μάχης η Γαλλία, γρήγορα εγκατέλειψε τη στήριξη στη Λαγκάρντ για καθαρή λύση στη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους και από ό,τι φαίνεται θα υποχωρήσει κατά κράτος στην απονεύρωση της Τραπεζικής Ενωσης από ό,τι μπορεί να ενοχλήσει τη γερμανική πλευρά.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος σίγουρα θα συγκρουσθούν για το πότε συνθηκολόγησε η Γαλλία: Τον Νοέμβριο του 2012 με την υπογραφή του Ολάντ ή τον Οκτώβριο του 2010, όταν ο Σαρκοζί παραδόθηκε άνευ όρων στη Μέρκελ, στη συνάντηση κορυφής της Ντοβίλ, με κόστος το πρώτο κύμα επίθεσης των αγορών.
Θα επαναληφθεί δηλαδή η διαμάχη των ιστορικών για τη δεκαετία του '30, με την μια πλευρά να υποστηρίζει ότι όλα χάθηκαν όταν στις 7 Μαρτίου του1936 τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στην αποστρατιωτικοποιημένη Ρηνανία, και την άλλη να θεωρεί ως μοιραία στιγμή τη Συμφωνία του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938, όταν Παρίσι και Λονδίνο προσυπέγραψαν τον ακρωτηριασμό της Τσεχοσλοβακίας.
Θα ήταν λάθος να συνδέσουμε τη γερμανική αναβλητικότητα μόνο με τις προεκλογικές σκοπιμότητες της Μέρκελ. Κυρίαρχο στην Ευρωζώνη, το Βερολίνο δεν έχει ακόμη κατασταλάξει προς ποια κατεύθυνση θα αξιοποιήσει την παντοδυναμία του.
Ξεκάθαρο τοπίο
Το τοπίο στην Ευρωζώνη είναι ξεκάθαρο. Με ορίζοντα τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου, η Γηραιά Ήπειρος θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη δημοσιονομική κρίση με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής, με εμβαλωματικές λύσεις που δεν θα δεσμεύουν με μη αντιστρέψιμο τρόπο το Βερολίνο προς μια συνολική λύση θωράκισης.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου