ΣΚΛΗΡΟ ΠΟΚΕΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΑΝΤ !...

Ο χαμηλών τόνων και προφίλ Ολάντ χτύπησε σκληρά στη Σύνοδο Κορυφής : Απέσπασε - έστω και μεταχρονολογημένη για λίγους μήνες - την Τραπεζική Ενωση, δεν δέχθηκε να συζητήσει τώρα την πρόταση Σόιμπλε για επίτροπο με δικαίωμα βέτο στους προϋπολογισμούς των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και ξεκαθάρισε ότι το θέμα μπορεί να τεθεί όταν ληφθεί η απόφαση για έκδοση ευρω-ομολόγου.

 

Πρόκειται για μια κλιμάκωση της αντιπαράθεσης Γαλλίας - Γερμανίας, στην οποία, όμως, οι δύο πλευρές έχουν ως προτεραιότητα να κερδίσουν χρόνο: Η Μέρκελ δέχεται την Τραπεζική Ενωση, αλλά διασφαλίζει τον πολύτιμο χρόνο για να συμμαζέψει το τραπεζικό σύστημα της χώρας της, στα ντουλάπια του οποίου υπάρχουν πολλοί σκελετοί. Σε αντάλλαγμα, ο Ολάντ ζητά χρόνο για να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες, αλλά ταυτόχρονα πιέζει ασφυκτικά για τον κοινό δανεισμό των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.

 

Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια διαπραγμάτευση, για μια μεγάλη στροφή, η ολοκλήρωση της οποίας χρειάζεται ένα με ενάμιση χρόνο στην καλύτερη περίπτωση και εύλογα τίθεται το ερώτημα τι γίνεται μέχρι τότε με την Ισπανία και στη συνέχεια με την Ιταλία. Αν δεν υπάρξει μια -μη διαφαινόμενη στον ορίζοντα σήμερα- δυναμική ισχυρής επιτάχυνσης, η Μαδρίτη θα πρέπει πολύ σύντομα να αναζητήσει διάσωση τύπου Ελλάδας - Ιρλανδίας - Πορτογαλίας. Αν ο Ραχόι για λόγους πολιτικού κόστους καθυστερήσει, εξαναγκάζοντας το τραπεζικό σύστημα της χώρας να αγοράζει κρατικά ομόλογα, τότε θα καταστήσει δραματικό αδιέξοδο τον φαύλο κύκλο αλληλοεπιβάρυνσης του δημοσίου και του τραπεζικού τομέα, που έχει οδηγήσει την χώρα εκτός αγορών.

 

Το άλλο ερώτημα που τίθεται είναι αν η δέσμευση Ντράγκι -ότι θα παρέμβει ακόμη και με συμβατικό τρόπο αν χρειασθεί- πείθει και αποτρέπει τις αγορές από ένα νέο «τσουνάμι» πίεσης προς τους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης.

 

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Αντέχει η αξιοπιστία της δέσμευσης του επικεφαλής της ΕΚΤ την μακρά διαπραγμάτευση που βρίσκεται μπροστά μας; Εδώ βαδίζουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή, που θυμίζει την πυρηνική ισορροπία του τρόμου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ την εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Σε ποια στιγμή η άλλη πλευρά θα καταφύγει στην χρήση των πυρηνικών όπλων; Η κρίση της Κούβας το 1962 κατέδειξε ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα πήραν το ρίσκο να δοκιμάσουν πού βρισκόταν η «κόκκινη γραμμή» της άλλης πλευράς.

Το σκληρό πόκερ στην Κούβα το 1962 παρουσιάσθηκε στην αρχή σαν ήττα της Μόσχας, για να φανεί στη συνέχεια ως υποχώρηση της Ουάσιγκτον: Η ΕΣΣΔ απέσυρε τους πυραύλους από την Κούβα και σε μερικούς μήνες η Ουάσιγκτον απέσυρε τους αντιστοίχου βεληνεκούς πυραύλους «Γιούπιτερ» και «Τορ» από την Τουρκία, εγγυόμενη παρασκηνιακά ότι δεν θα επιχειρήσει ξανά να ανατρέψει τον Κάστρο.

Σήμερα, ουδείς εγγυάται ότι όσο θα συνεχίζεται η σκληρή διαπραγμάτευση Παρισιού - Βερολίνου η απειλή παρέμβασης του Ντράγκι θα προφυλάξει την Ισπανία και την Ιταλία από ατυχήματα.

Ο Ολάντ βρίσκεται στην αρχή της θητείας του και μπορεί να πάρει σκληρά μέτρα λιτότητας, με την ελπίδα ότι το κόστος θα απορροφηθεί όταν ολοκληρωθεί η στροφή της Ευρωζώνης με την επιστροφή στην ανάπτυξη.

Αντίθετα, η Μέρκελ, που έχει μπροστά της εκλογές, πολύ δύσκολα μπορεί να πείσει τα στελέχη και τη βάση της Χριστιανοδημοκρατίας ότι ο επίτροπος με το βέτο αξίζει τον υπερεθνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος της χώρας και πολύ περισσότερο το ευρω-ομόλογο, το οποίο έχει δεσμευθεί δημόσια ότι δεν θα υπάρξει όσο ζει!

Ισορροπία τρόμου
Αντέχει η αξιοπιστία της δέσμευσης του επικεφαλής της ΕΚΤ την μακρά διαπραγμάτευση που βρίσκεται μπροστά μας; Εδώ βαδίζουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή, που θυμίζει την πυρηνική ισορροπία του τρόμου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ την εποχή του Ψυχρού Πολέμου: Σε ποια στιγμή η άλλη πλευρά θα καταφύγει στην χρήση των πυρηνικών όπλων; Η κρίση της Κούβας το 1962 κατέδειξε ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα πήραν το ρίσκο να δοκιμάσουν πού βρισκόταν η «κόκκινη γραμμή» της άλλης πλευράς.

Γ. Καπόπουλος