Εντάξει, οι τράπεζες διαχειρίζονται τις αποταμιεύσεις των πολιτών, τον καρπό της δουλειάς και των κόπων, ατόμων, οικογενειών και επιχειρήσεων και γι αυτό πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή και υπομονή, αλλά ως πόσο και ως πότε ;Η περίπτωση των ελλήνων τραπεζιτών ταιριάζει απόλυτα στο σκηνικό της τολμηρής, αλλά σοφής παροιμίας «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται !...». Η χώρα και η οικονομία βρίσκονται σε πρωτοφανή και υπαρξιακή κρίση, το ημιβυθισμένο κράτος προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει τα απαραίτητα και μεταξύ αυτών το τραπεζικό σύστημα, οι ενισχύσεις και οι εγγυήσεις πέφτουν σύννεφο - την ίδια ώρα που εργαζόμενοι και επιχειρήσεις βογγάνε και λιμοκτονούν - κι αυτοί, απτόητοι και ατάραχοι να διαγκωνίζονται και να κονταροχτυπιούνται για το τουπέ και για το λουφέ !
Μιλάμε για το πιο προκλητικό φαινόμενο στη σημερινή ελληνική κοινωνία, για την πιο κουτσαβάκικη συμπεριφορά παραγόντων της δημόσιας οικονομικής ζωής, οι οποίοι δεν φαίνεται να χαμπαριάζουν, ούτε από κρίση, ούτε από προβλήματα, ούτε από ανάγκες και καθήκοντα. Βγαίνουν και μιλάνε για τις τράπεζές «ΤΟΥΣ», αποσιωπώντας το γεγονός, πως, στην ουσία, δεν τους ανήκουν πλέον ! Βγαίνουν και λένε όχι στις συγχωνεύσεις, επειδή, τάχα, θα …κρατικοποιηθούν, λες και δεν ξέρουν πως, ήδη, ΟΛΕΣ οι τράπεζες ανήκουν στο δημόσιο !
Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε το φαινόμενο της «μαντάμ Σουσούς», που ξέπεσε και λάλησε και ζει στον «κόσμο της» αναπολώντας περασμένα μεγαλεία. ΄Εχουμε να κάνουμε με το αφάν κατέ της ελληνικής μπουρζουαζίας, τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του ελληνικού μεταπρατικού καπιταλιστικού συστήματος και κυκλώματος, που παρά τις εξελίξεις, παρά τις θεμελιακές αλλαγές, παρά το δομικό, αλλά και επιχειρησιακό εκτροχιασμό τους, παραμένουν απτόητοι, άνετοι, αισιόδοξοι και φυσικά, προκλητικότατοι !
Η εξήγηση είναι απλή και γνωστή : όντας ανέκαθεν οι απλόχεροι χρηματοδότες του πολιτικού συστήματος και των φορέων του, αλλά και των μέσων μαζικής πληροφόρησης, απολαμβάνουν και σήμερα την ασυλία και την πλήρη στήριξη της πολιτικής και των πολιτικών, καθώς και το λιβάνισμα των κάθε είδους ΜΜΕ !...
Η εξήγηση είναι απλή και γνωστή : όντας ανέκαθεν οι απλόχεροι χρηματοδότες του πολιτικού συστήματος και των φορέων του, αλλά και των μέσων μαζικής πληροφόρησης, απολαμβάνουν και σήμερα την ασυλία και την πλήρη στήριξη της πολιτικής και των πολιτικών, καθώς και το λιβάνισμα των κάθε είδους ΜΜΕ !...
.jpg)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Μια χαρά τα λες Λογοπλόκε .Την στιγμή όμως που ζούν με δανεικά και εγγυήσεις δεν θάπρεπε το Κράτος να τους ξηλωσει εν μιά νυκτί?
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου είναι η γυμνή αλήθεια, η εξήγηση.
Όλοι, από τον πιο άσχετο, μέχρι και τον πιο έμπειρο οικονομικό αναλυτή, γνωρίζουν ότι η «ελληνική κρίση» είναι πρωτίστως (αν όχι αποκλειστικά) τραπεζική κρίση. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι εκείνο που κατέρρευσε, μη αντέχοντας να κρατηθεί άλλο στα γυάλινα πόδια του. Ο κουρασμένος, αμέσως μόλις ξέσπασε η «κρίση», έσπευσε να χαρίσει στα τραπεζικά τομάρια 28 δισ. ευρώ χωρίς εγγυήσεις και φυσικά (εννοείται!) ανταλλάγματα, σε μια προσπάθεια να πέσουν χρήματα στην αγορά (!) και να τονωθεί η ελληνική οικονομία. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγινε, όπως ξέρουν όλοι. Το μόνο που έγινε, ήταν, οι επί δεκαετίες μπουκωμένοι και αχόρταγοι τραπεζίτες να τα εξαφανίσουν, χωρίς να τονώσουν τίποτ’ άλλο από τις τσέπες τους και τις καταθέσεις τους.
Και μετά;
Δε βαριέσαι. Πάμε …γι’ άλλα.
Άλλα 25 δισ. τους δίνει και η παρούσα κυβέρνηση, μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος, σε μια (κι άλλη;;;) προσπάθεια τόνωσης της ρευστότητας στην αγορά. Τώρα, γιατί σύμπας ο ελληνικός λαός είναι πεπεισμένος ότι κι αυτά θα γίνουν κότερα, ταξίδια, έξτρα μπόνους και αμοιβές; Έλα ντε!
Βέβαια, από κάπου αυτά τα καθάρματα αντλούν την δύναμη τους. Και την ασυδοσία τους. Δεν χάνουν, δεν κινδυνεύουν, δεν διώκονται, δεν τιμωρούνται. Ταΐζουν πολύ κόσμο. Όχι με την έννοια …των πολλών. Ταΐζουν αυτούς που χρειάζονται για να κάνουν τις (βρωμο)δουλειές τους.
Όσο για τον ελληνικό λαό;
Στο Βιλαμπάχο …ακόμα τρίβουν…
Δημοσίευση σχολίου