Δυστυχώς για μια ακόμη φορά η διαπίστωση του Καρλ Μαρξ ότι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται τη δεύτερη φορά είναι φάρσα, διαψεύδεται καθώς μπροστά εκτυλίσσεται μια επανάληψη, που είναι δίχως υπερβολή τραγωδία.
Το 1848 ο γερμανικός λαός ξεσηκώθηκε από τη Βιέννη μέχρι την Φραγκφούρτη και το Μόναχο σε μια επανάσταση με αίτημα τον εκδημοκρατισμό και την εθνική ενότητα. Είκοσι δύο χρόνια μετά το 1870, η Πρωσία υπέτασσε την υπόλοιπη Γερμανία και έστεφε τον βασιλιά της αυτοκράτορα του Δεύτερου Ράιχ στο ανάκτορο των Βερσαλλιών επί των ερειπίων της ηττημένης και ταπεινωμένης Γαλλίας του Ναπολέοντα του Τρίτου του Μικρού.
Το 1989 οι Ανατολικογερμανοί ξεσηκώθηκαν ζητώντας πλειοψηφικά δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ενα χρόνο μετά η Δυτική Γερμανία των Κολ-Γκένσερ προσαρτούσε την Ανατολική, έχοντας δώσει ως διασφάλιση τη δέσμευση στη Γαλλία του Μιτεράν, ότι η Ενιαία Γερμανία θα ενταχθεί αμέσως στη δυναμική μιας οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.
Χθες, η Γερμανία γιόρτασε την εικοστή δεύτερη επέτειο της πτώσης του τείχους με το δίλημμα γερμανική Ευρώπη ή ευρωπαϊκή Γερμανία, να έχει ως τρίτη απάντηση μια Μικρή γερμανική Ευρώπη, που δεν χωρά την περιφέρεια, ούτε καν την τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης την Ιταλία και πιθανότατα, ούτε καν τη Γαλλία.
Η ιστορία είναι αμείλικτη, επαναλαμβάνεται με την ίδια τραγική ωμότητα, βοηθούμενη από την αδράνεια ανιστόρητων πολιτικών ηγεσιών:
Οι επαναστάσεις το 1848 του γερμανικού λαού και το 1989 των Ανατολικογερμανών απαλλοτριώνονται από στρατηγικές ισχύος και ηγεμονίας, που ανατρέπουν τις υφιστάμενες ευρωπαϊκές ισορροπίες.
Η αυτοσυγκράτηση της Ενιαίας Γερμανίας εξαντλείται μέσα σε δύο εικοσαετίες. Μετά την παραίτηση του Μπίσμαρκ μια εν συγχύσει ελίτ πίστευε ότι η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη πνίγει τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα, και σήμερα με τον ίδιο τρόπο μια ισχυρή μερίδα στο Βερολίνο πιστεύει ότι μια νέα διαίρεση της Ευρώπης, είναι η καλύτερη λύση για τη χώρα.
>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Πριν από εκατό χρόνια το 1911 ήταν σαφές ότι μια ισχυρή και ενιαία Γερμανία είναι ασύμβατη με τη διαφύλαξη της ειρήνης στη Γηραιά Ηπειρο. Χρειάστηκε η τραγική κατακρήμνιση της Ευρώπης το 1945 και η εγκαθίδρυση της ταυτόχρονης ηγεμονίας των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ σε μια διαιρεμένη ήπειρο για να υπάρξει μια σταθερότητα που κράτησε σαράντα πέντε χρόνια.
Η κατάρρευση της Ιταλίας τη μέρα της γερμανικής ενοποίησης είναι το πιστοποιητικό θανάτου του ευρωπαϊκού οράματος των Κολ-Μιτεράν, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το Μάαστριχτ. Η κατάρρευση της Ιταλίας οδηγεί στην κατάρρευση της Γαλλίας με το Σαρκοζί να τελειώνει τον πολιτικό του βίο ως κακέκτυπο του Ναπολέοντα του Τρίτου.
Και, όμως, την ώρα που η ψευδαίσθηση της πολιτικής ορθότητας έδινε στο συμβιβασμό του Μάαστριχτ μια υπεραισιόδοξη ερμηνεία, η Γηραιά Ηπειρος ζούσε στη Γιουγκοσλαβία την πρώτη μετά το 1945 πολεμική σύγκρουση σε ευρωπαϊκό έδαφος με το Βερολίνο να βρίσκεται απέναντι στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον για τη διαχείρισή της.
Απ΄ ότι φαίνεται μια πλειοψηφική μερίδα στη Γερμανία δεν επιθυμεί να χτίσει πάνω στα ερείπια της Γιάλτας μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, αλλά μια γερμανική Μεσευρώπη, σαν αυτή που ονειρεύονταν οι θεωρητικοί της γεωπολιτικής στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το τέλος ενός οράματοςΠριν από εκατό χρόνια το 1911 ήταν σαφές ότι μια ισχυρή και ενιαία Γερμανία είναι ασύμβατη με τη διαφύλαξη της ειρήνης στη Γηραιά Ηπειρο. Χρειάστηκε η τραγική κατακρήμνιση της Ευρώπης το 1945 και η εγκαθίδρυση της ταυτόχρονης ηγεμονίας των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ σε μια διαιρεμένη ήπειρο για να υπάρξει μια σταθερότητα που κράτησε σαράντα πέντε χρόνια.
Η κατάρρευση της Ιταλίας τη μέρα της γερμανικής ενοποίησης είναι το πιστοποιητικό θανάτου του ευρωπαϊκού οράματος των Κολ-Μιτεράν, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το Μάαστριχτ. Η κατάρρευση της Ιταλίας οδηγεί στην κατάρρευση της Γαλλίας με το Σαρκοζί να τελειώνει τον πολιτικό του βίο ως κακέκτυπο του Ναπολέοντα του Τρίτου.
Και, όμως, την ώρα που η ψευδαίσθηση της πολιτικής ορθότητας έδινε στο συμβιβασμό του Μάαστριχτ μια υπεραισιόδοξη ερμηνεία, η Γηραιά Ηπειρος ζούσε στη Γιουγκοσλαβία την πρώτη μετά το 1945 πολεμική σύγκρουση σε ευρωπαϊκό έδαφος με το Βερολίνο να βρίσκεται απέναντι στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον για τη διαχείρισή της.
Απ΄ ότι φαίνεται μια πλειοψηφική μερίδα στη Γερμανία δεν επιθυμεί να χτίσει πάνω στα ερείπια της Γιάλτας μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, αλλά μια γερμανική Μεσευρώπη, σαν αυτή που ονειρεύονταν οι θεωρητικοί της γεωπολιτικής στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το τέλος ενός οράματοςΠριν από εκατό χρόνια το 1911 ήταν σαφές ότι μια ισχυρή και ενιαία Γερμανία είναι ασύμβατη με τη διαφύλαξη της ειρήνης στη Γηραιά Ηπειρο. Χρειάστηκε η τραγική κατακρήμνιση της Ευρώπης το 1945 και η εγκαθίδρυση της ταυτόχρονης ηγεμονίας των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ σε μια διαιρεμένη ήπειρο για να υπάρξει μια σταθερότητα που κράτησε σαράντα πέντε χρόνια.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου