ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ?...

Στο παρελθόν οι κυβερνήσεις συνεργασίας εγκωμιάζοντο διεθνώς, στο μετρό που εθεωρούντο ότι άμβλυναν τις κομματικές αντιπαραθέσεις και διαμόρφωναν κλίμα εθνικής σύμπνοιας και κοινωνικής ειρήνης. Ωστόσο, η ιστορική εμπειρία έδειξε ότι κάθε φορά που αντιτιθέμενες δυνάμεις συνυπήρξαν σε σχήμα κυβερνητικής συνεργασίας, το αποτέλεσμα απέβη καταστροφικό τόσο για τις συνεργαζόμενες δυνάμεις όσο και για την εθνική σύμπνοια, όπως και για την κοινωνική ειρήνη.

Στην Ιταλία, από τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, οι κυβερνήσεις συνεργασίας κατέληξαν στην κοινωνική ανυποληψία του συνόλου των συνεργαζομένων πολιτικών δυνάμεων, στην άνοδο του κινήματος «καθαρά χέρια» και τελικά στον μπερλουσκονισμό, ως άρνηση και γελοιοποίηση της πολιτικής.

Στη Γερμάνια, οσάκις τα δύο μεγάλα κόμματα προέβησαν σε συνεργασία, αντιμετώπισαν τόση φθορά, ώστε φρόντισαν να τη διακόψουν εσπευσμένα, προ της επερχόμενης καταστροφής αμφότερων.

Στη χώρα μας, ο δικομματισμός έχει σήμερα φθαρεί, όμως όχι λόγω της κομματικής οξύτητος και αντιπαλότητος, αλλά κυρίως λόγω αυξανόμενης κοινωνικής ανυποληψίας των δύο πλευρών. Η ενδεχόμενη συνεργασία μεταξύ των δύο πόλων του πολιτικού συστήματος θα αποτελέσει απλή «τεχνική λύση», χωρίς όμως επαρκές κοινωνικό αντίκρισμα.

Σήμερα στη χώρα μας, κύριο χαρακτηριστικό είναι η κοινωνική κατάτμηση και η αύξουσα κοινωνική αστάθεια. Αυτό μετατρέπεται σε πολιτική κατάτμηση, αστάθεια και πολιτικό αδιέξοδο. Η ενδεχόμενη συνεργασία σε επίπεδο πολιτικής κινδυνεύει να διαβάλει ακόμη περισσότερο την κοινωνική αξιοπιστία των πολιτικών σχηματισμών.

Η συνεργασία θα αποδειχθεί ως μια «τεχνική λύση», μια «επί χάρτου λύση», που μπορεί να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα κοινωνικής αξιοπιστίας της πολιτικής, από αυτό που σήμερα προσπαθεί να επουλώσει. Για την Ελλάδα, το πρόβλημα δεν είναι εάν οι αντιτιθέμενες πολιτικές δυνάμεις θα συνεργαστούν μεταξύ τους ή όχι, αλλά κυρίως η ανάδειξη μιας ουσιαστικά διαφορετικής πολιτικής, με αυξημένη κοινωνική αξιοπιστία, για την απεμπλοκή της χώρας από τη σημερινή πτωτική δυναμική προς τον κοινωνικό όλεθρο.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Ηχώρα δεν χρειάζεται κυβέρνηση συνεργασίας για να επιβάλει τη σημερινή ολέθρια και αδιέξοδη πολιτική, αλλά χρειάζεται κυρίως πολιτική εθνικής και κοινωνικής ανάκαμψης, αδιακρίτως του κυβερνητικού σχήματος που θα την αναλάβει. Υπάρχει οξύ πρόβλημα κοινωνικής ουσίας, παρά πολιτικού περιτυλίγματος. Η πολιτική θα μπορούσε να παίξει ενεργό ρόλο, εάν ξεσήκωνε την κοινωνία και συμβάδιζε με αυτήν, αντί να περιορίζεται, όπως σήμερα, σε διευθετήσεις μεταξύ γραφείων και διαδρόμων.

Για να αναλάβει ενεργό ρόλο η πολιτική δεν χρειάζεται προνομιακή σύνδεση με κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, αρκεί να ενστερνιστεί τον μετωπικό και πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα της κοινωνικής αντίστασης, με πρόγραμμα κοινωνικής ανάτασης απέναντι στη λαίλαπα που έχει ενσκήψει, όπως ακριβώς το 1910 και το 1941.

Ενόσω αυτό δεν γίνεται ούτε κάτι τέτοιο διαγράφεται στον ορίζοντα, μέσα στο σημερινό κλίμα πολιτικής κατάτμησης, αστάθειας και κοινωνικής ανυποληψίας, ένα ενδεχόμενο σχήμα κυβερνητικής συνεργασίας θα κινδυνεύει να φθείρει ακόμη περισσότερο το ήδη καίρια φθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Κώστας Βεργόπουλος