ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ !...

Το λάθος έγινε και, δυστυχώς, δεν διορθώνεται. Λάθος ήταν η επίσπευ-ση των εκλογών και το συνακόλουθο θρίλερ ακυβερνησίας που ζει η χώρα. Ηταν λάθος διότι έχουμε κατασπατάληση του ωφέλιμου χρόνου που «αγόρασε» το πολιτικό σύστημα -ακριβέστερα οι φιλοευρωπαϊκές του δυνάμεις- με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Μιας κυβέρνησης που παρά τη βραχύβια θητεία της πέτυχε αποτελέσματα μακράς πνοής για τη χώρα.

Όπως η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους που συνέβη ποτέ διεθνώς με πρακτικό όφελος 100 δισ. για τη χώρα αποκλειόμενης ταυτόχρονα της άτακτης χρεοκοπίας και η διασφάλιση μιας νέας δανειακής σύμβασης ύψους 138 δισ. ευρώ. Χάρη σε αυτά τα επιτεύγματα παραμένει ισχυρό και το τραπεζικό σύστημα, ώστε να μην εκτίθενται ως κοινοί κομπογιαννίτες και όσοι εκ του ασφαλούς, πλέον, μπορούν να αναμηρυκάζουν υποσχέσεις για ανάπτυξη.

Παράταση του βίου αυτής της κυβέρνησης θα επέτρεπε σε όσα κόμματα πιστεύουν πραγματικά στην αξία της παραμονής της χώρας στο ευρώ και στη συνεργασία τους, να απο-δείξουν ότι είναι σε θέση να επαναφέρουν την οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης, ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει πια κανονικό μέλος της Ευρωζώνης.

Ας όψεται ο κ. Σαμαράς που η αναδίπλωσή του με το δεύτερο Μνημόνιο είχε ως υποχρεωτικό «αντίδωρο» στα αιφνιδιασμένα στελέχη του κόμματός του την άμεση προσφυγή στις εκλογές για να πιστοποιηθεί η «παρένθεση» της αλλαγής στάσης. Ας όψεται η ηγεσία της Ν.Δ., της οποίας η ψήφος στο δεύτερο Μνημόνιο δεν ήταν αποτέλεσμα ενσυνείδητης αλλαγής πολιτικής αλλά υποχρεωτική επιλογή ενός ισχυρού άλλοθι υπό το φόβο εθνικού «κατηγορώ» ως αναπότρεπτη εξέλιξη μιας αναπόφευκτης χρεοκοπίας.

Υπάρχει κάτι χειρότερο από ένα λάθος; Ένα δεύτερο λάθος. Και αυτό είναι όχι τόσο το σύνθημα περί «αυτοδυναμίας», αλλά ο a priori αποκλεισμός κυβέρνησης συνεργασίας. Ακριβώς γιατί η ιδεολογική αδιαφορία της Αριστεράς στον κίνδυνο πολιτικής αστάθειας βρίσκει την αστική «νομιμοποίησή» της. Αλλά και για έναν δεύτερο σημαντικό λόγο. Δημιουργείται η αίσθηση ότι τα μεγάλα κόμματα δεν προτίθενται, πράγματι, να προχωρήσουν σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, προϋπόθεση επιτυχίας των οποίων αποτελεί η υποστήριξή τους όχι μόνον από μία ελέω εκλογικού νόμου κίβδηλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά από μία συμπαγή κοινωνική πλειοψηφία που αντιλαμβάνεται την ανάγκη ριζικών μεταρρυθμίσεων.

Είναι απορίας άξιον πώς ο κ. Σαμαράς ακόμα και στο «παρά πέντε» της πλέον κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη στοιχειώδους αυτοκριτικής για το κόμμα του φιλοδοξώντας να φορτώσει σε ένα μόνο κόμμα -όποιο και αν είναι αυτό- τα δεινά μιας λανθασμένης πολιτικής δεκαετιών.

Εντάξει, κατανοητή η ανάγκη να δείξουμε στο κομματικό ακροατήριο ότι «στηρίζει το Σαμαρά ο Καραμανλής», αλλά το θηριώδες έλλειμμα των 36,1 δισ. ευρώ του 2009 ποιον δείχνει; Τον Παπανδρέου και το Βενιζέλο ή τον κυβερνήτη- πρωταγωνιστή της πιο δραματικής σκηνής του ελληνικού δράματος;

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Πρακτικά ο κ. Σαμαράς -και ας επιχειρεί με επικοινωνιακές επιθέσεις της τελευταίας στιγμής κατά της Αριστεράς να διαχωρίσει τη θέση του από τις δικές της- «κλείνει το μάτι» σε όλους εκείνους που επειδή δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τόπο, βρήκαν οχυρό στην κατασκευή αντιμνημονιακών τειχών. Ωσάν η Ελλάδα των δανεικών και του διαλυμένου παραγωγικού ιστού, η Ελλάδα των συντεχνιακών ρετιρέ, των μαϊμού συνταξιούχων, η χώρα-χαρά των φοροφυγάδων, η Ελλάδα παράδεισος των καταφερτζήδων και της κομματικής νομενκλατούρας στο κράτος να ήταν η χώρα-πρότυπο που ευτυχώς -για άλλα κράτη- κανένα από αυτά δεν διανοήθηκε να αντιγράψει.

Πολλά είπαμε όλο αυτό τον καιρό για το παρελθόν -ίσως να αποτελεί και μία βολική καταφυγή από τα δύσκολα ερωτήματα του παρόντος-το καίριο ερώτημα που υπάρχει ωστόσο είναι ένα και μοναδικό. Τι θα συμβεί την επομένη των εκλογών και πώς απαντούν σε αυτό οι πολιτικές δυνάμεις με δεδομένη τη χαοτική κατάσταση που θα προκύψει από ενδεχόμενη αλλαγή στάσης των εταίρων -ακόμα και με απειλή αλλαγής στάσης- έναντι μιας χώρας που ενώ της προσφέρουν δεκάδες δισ. ευρώ βοηθείας, η ίδια δείχνει έτοιμη να ενδώσει στον πειρασμό μαζοχιστικών ενστίκτων ποντάροντας (;) στη μεγαθυμία δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών της Ευρωζώνης που προσφέρουν αγόγγυστα (;) και έως πότε (;) τον όβολό τους για τη διάσωση μιας χώρας που συνέβη να βρίσκεται στο ίδιο οικογενειακό κλαμπ.

Τρεις επιλογές έχουμε την Κυριακή, εξίσου σεβαστές και οι τρεις: Η πρώτη, καθαρή και χωρίς γκρίζες ζώνες είναι η έξοδος από το ευρώ. Την επαγγέλλεται το ΚΚΕ, την κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ, εκεί οδηγούν όλα τα κόμματα του λεγόμενου αντιμνημονιακού μπλοκ.

Η δεύτερη προβάλλεται από τη Νέα Δημοκρατία. Υπόσχεται επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης, εθνική ατζέντα με όρους όμως κομματικής αυτοδυναμίας και προσφυγή σε νέες εκλογές με εξίσου αβέβαιη κατάληξη.

Η τρίτη προκρίνεται κατ' εξοχήν από το ΠΑΣΟΚ και φαίνεται ότι μπορεί να βρει υποστήριξη από κόμματα που τοποθετούνται δεξιά και αριστερά του πολιτικού κέντρου. Προβάλλει την ιδέα επιμήκυνσης του χρόνου εφαρμογής του Μνημονίου για να αποφύγει κατά το δυνατόν κοινωνικές εντάσεις υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα τηρεί τις δεσμεύσεις της για διαρθρωτικές αλλαγές, ώστε να μη διακινδυνεύσει την περιπέτεια μιας μετωπικής σύγκρουσης με τους δανειστές μας.

Αυτές είναι οι προτάσεις, γνωστή και η αξιοπιστία και η ειλικρίνεια προσώπων και κομμάτων που τις υπηρετούν.

Το ελαφρυντικό του «δεν ήξερα» δεν υπάρχει πλέον για κανέναν. Εμείς αποφασίζουμε. Για εμάς και για γενιές που τις αφαιρέσαμε εισόδημα πριν ακόμα επιχειρήσουν να το δημιουργήσουν. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης