ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΤΡΗΤΗ !...

Τι είδους κυβέρνηση επέβαλαν οι κρισιμότατες περιστάσεις ; Θα έπρεπε να συμμετέχουν τα ικανότερα πολιτικά στελέχη των τριών κομμάτων προσδίδοντας της πολιτικό βάρος και γερές βάσεις. Ζητούμενο ήταν επίσης ένας Πρωθυπουργός, όχι απαραίτητα του πρώτου κόμματος, αλλά με ευρεία απήχηση στους πολίτες. Αυτός θα λειτουργούσε και ως μαγνήτης για την προσέλκυση των πιο ξεχωριστών τεχνοκρατών. Μόνο έτσι η κυβέρνηση θα εξέπληττε ευχάριστα, θα άνοιγε μια νέα σελίδα, και θα ήταν όντως μακράς πνοής. Προχωρώντας σταθερά στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων.

Αν ο Σαμαράς θυσίαζε την πρωθυπουργική φιλοδοξία του, θα διευκόλυνε την προσπάθεια του σχηματισμού μιας παρόμοιας κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, θα δημιουργούσε μια απρόσμενα θετική αντίδραση της κοινής γνώμης στο πρόσωπο του, με δεδομένη την ραγισμένη εικόνα του. Θα απάλειφε επίσης την άφρονα κίνηση του να οδηγήσει τη χώρα σε καταστροφικές πρόωρες εκλογές που απέληξαν σε τραυματική δίνη για τη χώρα.

Με δεδομένο ότι η στάση Σαμαρά ήταν προβλεπτή με βάση τη διαδρομή του, υπάρχει ένα ερώτημα για τη στάση των Βενιζέλου-Κουβέλη, που δεν έθεσαν ανοικτά το θέμα «άλλου Πρωθυπουργού», έστω και για την τιμή των όπλων. Η εξήγηση είναι προφανής : Και οι δυο κομματικοί αρχηγοί, αξιοποίησαν το βολικό άλλοθι της «πρωθυπουργίας Σαμαρά» ώστε να κρατήσουν αποστάσεις από την κυβέρνηση, που πρόσκαιρα στηρίζουν. Ο Βενιζέλος κρατάει τη μισή του ουρά απέξω. Και ο Κουβέλης σχεδόν ολόκληρη.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει το αναγκαίο εύρος. Το χρώμα της είναι κυρίαρχα νεοδημοκρατικό. Η κεντρική ευθύνη γι' αυτήν ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά στον Σαμαρά. Οι άλλοι εταίροι προφυλάσσουν τα νώτα τους και ετοιμάζουν το χαλί που θα τραβήξουν, όταν «αρχίσουν τα σκούρα». Άρα πρόκειται για μια βραχύβια κυβέρνηση. Ενώ και το στελεχιακό της δυναμικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ρουτίνας. Όχι «πρώτης κατηγορίας».

Άρα οι οιωνοί για την νέα κυβέρνηση δεν είναι καλοί. Οι πρώτες εντυπώσεις δεν έχουν κερδηθεί. Η περίοδος χάριτος είναι ανύπαρκτη. Η πολιτική σταθερότητα είναι φευγαλέα. Η μακροημέρευση αποτελεί οπτασία. Έτσι η κυβερνητική ασπίδα που διαμόρφωσαν τα λεγόμενα «φιλό-Ευρωπαϊκά» κόμματα μοιάζει ήδη διατρητή. Την ώρα μάλιστα που οι κίνδυνοι είναι μέγιστοι. Προδικάζοντας ένα μη αίσιο τέλος.

Γιάννης Λούλης