ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ Τ΄ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ !...

Μια θεμελιακή αλλαγή, διαφαίνεται, στο πολιτικό εποικοδόμημα, με το τέλος των αυτοδυναμιών και την αρχή των κυβερνήσεων συνεργασίας. Το "διαφαίνεται" απαραίτητο, καθώς ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος και ήσυχος, με τον ελληνικό λαό και τη βούλησή του !

Ελάχιστοι, πλέον, οι θιασώτες και οι δογματικοί υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων, μιας και τα καταγραφόμενα ποσοστά στην λαϊκή προτίμηση, υπέρ των συνεργασιών, δεν αφήνουν και μεγάλα περιθώρια.

Πως φτάσαμε, όμως, ως εδώ ;

΄Οταν πέρσι το καλοκαίρι ο Γ. Παπανδρέου επικοινώνησε με τον Α. Σαμαρά και του πρότεινε κυβερνητική συνεργασία, ο μεν Αντωνάκης τον περιέπαιξε και τον υπονόμευσε, οι δε εσωκομματικοί προύχοντες, μόνο που δεν τον ξέσκισαν.

Ο Παπανδρέου, όμως, επανήλθε, λίγους μήνες μετά, βάζοντας το ζήτημα της συνεργασίας, με καθαρά ιδεολογικά κριτήρια και μέτρα, σε διττή διάσταση και ανάγκη : αφ΄ ενός την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων της κρίσης και αφ΄ ετέρου τη δημιουργία των προϋποθέσεων, (μεταρρυθμίσεις τις λένε...), για την οικοδόμηση μιας νέας αξιόπιστης και βιώσιμης οικονομικής και κρατικής λειτουργίας και πορείας της Ελλάδας.

΄Οταν οι μικρόνοοι και ιδιοτελείς πολιτικοί, αντίπαλοι και "φίλοι", αποπειράθηκαν ν΄ αμφισβητήσουν τις προθέσεις και τις επιδιώξεις του τότε πρωθυπουργού, ο Γιώργος προχώρησε στην αφοπλιστική και αποστομωτική κίνηση, της παραίτησής του, δηλαδή, της θυσίας του.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

΄Ο,τι επακολούθησε, με όσες κριτικές και αξιολογήσεις μπορεί να γίνουν, εμπέδωσε (απ΄ ό,τι φαίνεται, πάντα...), στον ελληνικό λαό την άποψη, πως οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι προτιμότερες και απαραίτητες. Στις δίδυμες εκλογές του 2012,αυτό καταγράφηκε, απερίφραστα !

Το τι θ΄ ακολουθήσει, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται σίγουρο, καθώς οι επίγονοι, αυτοί, δηλαδή, που ανέλαβαν να συνεχίσουν το δρόμο που άνοιξε και χάραξε ο Γ. Παπανδρέου, μάλλον χρησιμοποιούν τη διαδικασία της κυβέρνησης συνεργασίας, ως μέσον προώθησης ατομικών και κομματικών στρατηγικών κι όχι, ως όπλο δημιουργίας νέων προϋποθέσεων και οριζόντων.

Σαφώς και δεν υπάρχουν ακόμα δείγματα γραφής των πολιτικών τους, κάτι που θάρθει στη συνέχεια, υπάρχουν, όμως, οι επιλογές, για τη στελέχωση της νέας κυβέρνησης, οι οποίες βρίθουν από σκοπιμότητες, μικροπολιτικές επιδιώξεις, υστεροβουλίες, ιδιοτέλειες και, το χειρότερο, από απόπειρες παραχάραξης της πραγματικής βούλησης του ελληνικού, όπως, τουλάχιστον τώρα, εκφράστηκε.

Το αφάν κατέ της νεοδημοκρατίας, είτε ως κολαούζοι του Αντωνάκη προέκυψαν, είτε ως "φίλοι και γείτονες" του Βενιζέλου, μαζί με αρκετούς από τους επιφανέστερους υπουργίσκους της επάρατης Καραμανλικής περιόδου, κάνουν ένα σύνολο κι ένα μίγμα, που κάθε , άλλο, παρά αισιοδοξία, αποπνέουν !...