Κανείς δεν αμφισβητεί πλέον την πλήρη απομόνωση της Γερμανίας ως προς τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Κατεγράφη πανηγυρικά στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του G8 στο Καμπ Ντέιβιντ, αναμένεται να επιβεβαιωθεί και στο επίπεδο των G-20 αλλά και σε όλες τις διμερείς και πολυμερείς ενδοευρωπαϊκές διαβουλεύσεις που θα προηγηθούν της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου.
Ο Ολάντ ζητά εδώ και τώρα Σύμφωνο Ανάπτυξης που θα ισορροπεί τις δρακόντειες διατάξεις του Δημοσιονομικού Συμφώνου, ο Ραχόι προσπαθεί να πετύχει απευθείας ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος της Ισπανίας για να αποφύγει της ταπείνωση μιας διάσωσης τύπου Ελλάδας, ενώ στην Ιταλία ο Μόντι διαπιστώνει ότι η άκαμπτη στάση της Γερμανίας τού αφαιρεί κάθε περιθώριο όχι απλά ελιγμών αλλά επιβίωσής του μέχρι τις εκλογές της προσεχούς Άνοιξης.
Τι σχεδιάζει η κυβέρνηση Μέρκελ; Η απάντηση είναι προφανής καθώς πιστεύει ακράδαντα ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της τόσο στο επίπεδο των ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών όσο και στους εσωτερικούς συσχετισμούς της χώρας.
Με απλά λόγια, για πολλοστή φορά, στο Βερολίνο ενεργοποιείται το σύνδρομο της δυναμικής αντεπίθεσης: Ας θυμηθούμε την εαρινή επίθεση του 1918 στο Δυτικό Μέτωπο και τη μάχη των Αρδενών το Δεκέμβριο του 1944 - Άνοιξη του 1945 που παρ' ολίγο να προκαλέσουν πλήρη ανατροπή.
Σήμερα στο Βερολίνο πιστεύουν ότι η διάσωση της Ισπανίας και λίγο αργότερα της Ιταλίας θα πυροδοτήσουν πίεση των Αγορών στη Γαλλία με αποτέλεσμα μια ρεαλιστική αναδίπλωση του Ολάντ, εξελίξεις, ο ορίζοντας των οποίων είναι το Φθινόπωρο.
Τότε θα δρομολογηθεί μια οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης που θα προβλέπει γενναία εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη με παράλληλη ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου, της Επιτροπής και του Συμβουλίου. Μια οικονομική διακυβέρνηση που θα αναγάγει σε ευρωπαϊκή κλίμακα το γερμανικό δημοσιονομικό μοντέλο και παράλληλα θα δρομολογεί τη δυναμική της πολιτικής ενοποίησης κατά το γερμανικό ομοσπονδιακό πρότυπο.
Ετσι με το θρίαμβο της γερμανικής Ευρωζώνης την Άνοιξη του 2013 η καγκελάριος θα εξαπολύσει την εσωτερική της αντεπίθεση με στόχο την επανεκλογή της το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα: Το 1848 η Εθνοσυνέλευση της Φραγκφούρτης ζητούσε εθνική ενοποίηση στα πρότυπα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Καθώς επρόκειτο για μια δυναμική που απειλούσε την πορεία προς την κυριαρχία αλλά και τις εσωτερικές ισορροπίες του ισχυρότερου τότε γερμανικού κράτους της Πρωσίας, η πορεία προς την εθνική ενοποίηση πάγωσε για να υλοποιηθεί είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 1870 στις προδιαγραφές του Πρώσου καγκελαρίου Μπίσμαρκ.
Στα παραπάνω υπάρχει ένας στρατηγικής σημασίας παράγων αβεβαιότητας: Αν η Γερμανία πιστεύει ότι αντέχει τις επιπτώσεις της εξώθησης στο παρά πέντε της χρεοκοπίας της Ισπανίας σήμερα και της Ιταλίας αύριο, αν επιπλέον προσδοκά σε μια ελεγχόμενη κρίση στις διμερείς σχέσεις με μια πιεζόμενη από τις αγορές Γαλλία, στην Ουάσιγκτον και στο Παρίσι φοβούνται την πυροδότηση μιας ανεξέλεγκτης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Αν η Γερμανία επιφυλάσσει στην Ισπανία μεταχείριση τύπου Ελλάδας και στη Γαλλία μεταχείριση τύπου Ιταλίας, το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να επιδείξει παρόμοια αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στις ΗΠΑ που ελέγχουν τόσο την Ομάδα του G8 όσο και τους G-20 ως προς τη διαμόρφωση της μεσοπρόθεσμης ατζέντας διαχείρισης της κρίσης.
Τότε θα δρομολογηθεί μια οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης που θα προβλέπει γενναία εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη με παράλληλη ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου, της Επιτροπής και του Συμβουλίου. Μια οικονομική διακυβέρνηση που θα αναγάγει σε ευρωπαϊκή κλίμακα το γερμανικό δημοσιονομικό μοντέλο και παράλληλα θα δρομολογεί τη δυναμική της πολιτικής ενοποίησης κατά το γερμανικό ομοσπονδιακό πρότυπο.
Ετσι με το θρίαμβο της γερμανικής Ευρωζώνης την Άνοιξη του 2013 η καγκελάριος θα εξαπολύσει την εσωτερική της αντεπίθεση με στόχο την επανεκλογή της το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα: Το 1848 η Εθνοσυνέλευση της Φραγκφούρτης ζητούσε εθνική ενοποίηση στα πρότυπα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Καθώς επρόκειτο για μια δυναμική που απειλούσε την πορεία προς την κυριαρχία αλλά και τις εσωτερικές ισορροπίες του ισχυρότερου τότε γερμανικού κράτους της Πρωσίας, η πορεία προς την εθνική ενοποίηση πάγωσε για να υλοποιηθεί είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 1870 στις προδιαγραφές του Πρώσου καγκελαρίου Μπίσμαρκ.
Στα παραπάνω υπάρχει ένας στρατηγικής σημασίας παράγων αβεβαιότητας: Αν η Γερμανία πιστεύει ότι αντέχει τις επιπτώσεις της εξώθησης στο παρά πέντε της χρεοκοπίας της Ισπανίας σήμερα και της Ιταλίας αύριο, αν επιπλέον προσδοκά σε μια ελεγχόμενη κρίση στις διμερείς σχέσεις με μια πιεζόμενη από τις αγορές Γαλλία, στην Ουάσιγκτον και στο Παρίσι φοβούνται την πυροδότηση μιας ανεξέλεγκτης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Αν η Γερμανία επιφυλάσσει στην Ισπανία μεταχείριση τύπου Ελλάδας και στη Γαλλία μεταχείριση τύπου Ιταλίας, το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να επιδείξει παρόμοια αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στις ΗΠΑ που ελέγχουν τόσο την Ομάδα του G8 όσο και τους G-20 ως προς τη διαμόρφωση της μεσοπρόθεσμης ατζέντας διαχείρισης της κρίσης.
.jpg)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ατη την ωρα ακουω την συνετευξη το Σαμαρα στο ΜΕΓΑ και σε μερικα κεντικα σημεια που αναφερθηκε, εχω την εντυπωση οτι ερχετε σιγα-σιγα με τα νερα του ΓΑΠ. Το σπαταλο κρατος, Ζουσαμε με δανεικα και αυτο πρεπει να σταματησει κλπ αλλα τα οποια τα ανακαλυψε βεβαια δευτερος μετα τον ΓΑΠ. Ειπε επισης, οτι εδω και 1,5 χρονο Βρηκαμε (βαζε και το κομματου στην επιτυχια) 1 Δις απο μαϊμου συνταξεις, ποιος το περιμενε. Τι να πεις τωρα.....
Ο άνθρωπος αυτός είναι απλά ανόητος.Τη χειρότερη και δυσκολότερη στιγμή για τη χώρα η ΝΔ έχει το χειρότερο αρχηγό που θα μπορούσε.Και γενικότερα η χώρα αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή της έχει πολύ κακό,για να μην πώ το χειρότερο πολιτικό προσωπικό.Δυστυχώς μετά την εκδίωξη του ΓΑΠ και των "κηπουρών" του δεν υπάρχει μια μεταρρυθμιστική φωνή.
Δημοσίευση σχολίου