ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ 6Η ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ…

Στον παιδικό σταθμό απ΄ τα γεννοφάσκια του ; Ναι, αφού στη σύγχρονη κοινωνία μας, πρέπει να δουλέψουν και οι δυο γονείς, για να συντηρηθεί η οικογένεια. Λιγότερος χρόνος, λοιπόν, με τη μάνα, λιγότερη στοργή, λιγότερη φροντίδα…

Στο Δημοτικό – αποθήκη και προαυλισμός αντίστοιχος βαρυποινιτών ; Εμ, βέβαια, μιας και τα λεφτά για την Παιδεία, μια ζωή, δε φτάνουν…

Στο διαμέρισμα – κλουβί, ασφυκτιώντας για ένα κομμάτι χωμάτινης αλάνας κι ένα ξέφωτο με θέα τον ουρανό ; Δυστυχώς, ο ελεύθερος χρόνος στριμωγμένος σ΄ ένα δωματιάκι, σε επαφή με την εικονική και κατευθυνόμενη πραγματικότητα του PC και της TV…

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με το ανιαρό παπαγαλίστικο σύστημα και το σχολείο κυκλωμένο από τα «φουντούκια» της κοινωνίας μας, (πρεζάκηδες, εμπόρους ναρκωτικών, ανώμαλους, παιδόφιλους, κλεφτόρνια…) ; Δεν θα μπορούσε νάναι διαφορετικά στην αστική ζούγκλα, που έχουμε κατασκευάσει…

Στον προθάλαμο της πιο κρίσιμης περιόδου της ζωής του, της εφηβείας, απόμακρο από την οικογένεια και έρμαιο στα πιο αλλοτριωμένα και ψυχοφθόρα συστήματα διασκέδασης και ψυχαγωγίας ; Το σύστημά μας έχει φροντίσει για όλα και για την καίρια παρέμβασή του, την πιο καίρια στιγμή !... >>>Διαβάστε περισσότερα...

Ανεξάρτητα του πότε, ακριβώς, χρονικά, υπό ποιες, κάθε φορά, συνθήκες και με ποια, κατά περίπτωση, ένταση, το θεμελιακό ερώτημα, μας απευθύνεται αμείλικτο : «σε τι Κόσμο, μ΄ έφερες να ζήσω ;…».
Όταν το ερώτημα τίθεται ενδοοικογενειακά, η αρχική αμηχανία, συνοδεύεται, συνήθως, από θυμό, που καταλήγει σε καυγά… Τα ειρηνικά μεσοδιαστήματα, συνυπάρχουν με συσσωρεύσεις, εκατέρωθεν, οργισμένων διαπιστώσεων του τύπου, «ο γέρος μου, ο φασίστας…», από τη μια, «το αχάριστο κωλόπαιδο…), απ΄ την άλλη… Σαφώς και υπάρχουν και ήρεμες συνεννοήσεις, οι οποίες, όμως, είναι οι λιγότερες…

Κάποια στιγμή, το παιδί μας θα συμμετάσχει σε ομαδική υποβολή του, θεμελιακού, ερωτήματος για τον Κόσμο, που του «χαρίσαμε», ξεκινώντας, έτσι, τον αγώνα του για την αλλαγή του. Η σύγκρουση, πλέον, αποκτά άλλα, ευρύτερα, χαρακτηριστικά και πολυποίκιλες μορφές εκδήλωσης, ορισμένες σκληρές και βίαιες…
Αρκετές φορές τα συμβατικά όρια ξεπερνιούνται, συχνά η υπόθεση φαντάζει αδιέξοδη, όλα μπορούν να συμβούν κι όλα μπορεί να κατανοηθούν…
Όλα, εκτός από ένα : την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής ! Απαράδεκτο, κατακριτέο, ασυγχώρητο, απ΄ όπου κι αν προέρχεται, με όποια δικαιολογία κι αν επιχειρείται να νομιμοποιηθεί… Ιδιαίτερα, βέβαια, αποκρουστικό και καταδικαστέο, όταν προέρχεται από τους εκφραστές και τους μηχανισμούς του Κόσμου μας, εμάς των γονιών και αφορά τη ζωή ενός από τα παιδιά μας !...