ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΄65 ΚΑΙ ΤΟ ΄93 !...

Στα πλαίσια των εξελίξεων της προπερασμένης εβδομάδας, με την απόπειρα επίτευξης ευρύτερων κομματικών συνεννοήσεων, τον ανασχηματισμό και τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης, κάποιοι βγήκαν και μίλησαν για «μέρες του 1965», με αφορμή τις διαφοροποιήσεις και τις παραιτήσεις βουλευτών. Προκλήθηκαν αντιδράσεις και η εκτίμηση λοιδωρήθηκε ως υπερβολική και ανερμάτιστη…

Πράγματι δεν επρόκειτο, ούτε πρόκειται (οι διεργασίες και οι φυγόκεντρες συμπεριφορές, δεν τελείωσαν…), για μέρες του 1965, (Μητσοτάκηδες), αλλά ούτε καν για μέρες του 1993, (Σαμαράδες). ΄Εχουμε να κάνουμε με κάτι χειρότερο, ως προς τις επιπτώσεις και τις συνέπειες !

Και το 65 και το 93 παίχτηκε, με διαδικασίες στα όρια της δημοκρατικής λειτουργίας, η εναλλαγή κομματικών σχηματισμών στην κυβερνητική εξουσία, φαινόμενο συχνό και σύμφυτο με την αστικοδημοκρατία και τις συνήθεις εξωθεσμικές παρεμβάσεις στο πολιτικό και κομματικό γίγνεσθαι εσωτερικών ή εξωτερικών κέντρων και παραγόντων.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά : δεν παίζεται καμιά κομματική εναλλαγή στην κυβέρνηση, αλλά η χρεοκοπία ή όχι της χώρας ! (Δεν είναι του παρόντος, ούτε χρειάζεται ειδική μνεία στο τι σημαίνει αυτή η χρεοκοπία…). Γι αυτό οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγαλύτεροι !…

Οι βουλευτές που προβληματίζονται για το αν θα ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο, σαφώς και δεν είναι Μητσοτάκηδες του 65, ούτε Σαμαράδες του 93. Φυσικά δεν άγονται και δεν φέρονται από εξωθεσμικά κέντρα οικονομικής ή άλλης εξουσίας, αλλά, πιθανά, από την συσσωρευμένη, στη συνείδησή τους, αντίδραση στην πολιτική που ασκεί το κόμμα τους, το ΠΑΣΟΚ, αντίδραση, που δημιουργείται από την πίεση της κοινωνίας και των ψηφοφόρων τους. Το «πιθανά» αναφέρεται στην εκτίμηση, πως είναι τα μελλούμενα κι όχι τα παρελθόντα, εκείνα που προσδιορίζουν τις ανησυχίες και καθορίζουν τη στάση αυτών των βουλευτών. Και τα μελλούμενα έχουν να κάνουν με τους σχεδιασμούς των προσωπικών τους διαδρομών στην πολιτική σκηνή.

Αλήθεια, τι νόημα και τι περιεχόμενο μπορεί να έχει μια ατομική πολιτική πορεία, σε μια χώρα χρεοκοπημένη ;

>>>Διαβάστε τη συνέχεια... 

Καλώς ή κακώς το δίλημμα έχει ξεκαθαρίσει και τίθεται αμείλικτο : ή περνάει το μεσοπρόθεσμο και κλειδώνει η, περαιτέρω, βοήθεια της Ε.Ε. προς την Ελλάδα ή ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως !
Αν επιχειρήσουμε να φανταστούμε την «επόμενη μέρα», θα οδηγηθούμε πανεύκολα στη διαπίστωση, πως τα «πως» και τα «γιατί» επήλθε το μοιραίο, δεν θάχουν καμιά, σοβαρή, θέση στη σκέψη, τα σχόλια και τη γνώμη του πτωχευμένου λαού, καθώς οι καταστάσεις που θα διαμορφωθούν δεν θ΄ αφήνουν περιθώρια για λεπτομερείς και σε βάθος αναλύσεις και απολογισμούς : οι ένοχοι θα επισημανθούν, κυρίως, μεταξύ αυτών που θάχουν ανοίξει την τελευταία κερκόπορτα !...

Σε κάθε περίπτωση η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα και η παραχώρηση στο κόμμα της ευχέρειας και της δυνατότητας να περάσει την πολιτική του, φαντάζει σαν η πιο καθαρή λύση και σαν η πιο αξιοπρεπής στάση οποιουδήποτε επιλέξει την διαφοροποίηση…