Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναφορές και επιχειρηματολογίες για να καταδειχθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία και η κοινωνία. Ο νέος Προϋπολογισμός και το νέο μνημόνιο, δείχνουν περίτρανα, πως όχι, μόνο, δεν υπήρξε, με τη μεσολάβηση του 6μήνου του 2010, κάποιος μετριασμός στην οξύτητα και την σφοδρότητα των προβλημάτων, αλλά, μάλλον, με χειρότερο τρόπο τίθενται.Απόρροια του δεδομένου αυτού, η νέα επέλαση κατά των λαϊκών εισοδημάτων και κατακτήσεων, μια επέλαση που κονιορτοποίησαν κάθε δέσμευση και κάθε κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης.
Αν στη δεύτερη, από τις πολλές, φάσεις της επιχείρησης εξόδου απ΄ την κρίση, επιδιώκονταν η επίτευξη ενός καλύτερου κλίματος και μιας, κάπως, πιο αισιόδοξης στάσης απέναντι στις εξελίξεις, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την πλήρη αποτυχία, αυτής της προσδοκίας : ο λαός ετοιμάζεται να καβατζάρει το χρόνο και να μπει στο 2011, πιο απογοητευμένος, πιο τρομοκρατημένος, πιο απαισιόδοξος για τα επερχόμενα !
Δυστυχώς ! Η πολιτική έχει μπει στη γωνία και το γήπεδο μονοπωλεί ο τεχνοκρατισμός, ο οποίος, όμως, είναι ξεκάθαρο πια, πως δεν στηρίζεται, ούτε καν, στις δημιουργικές επιστημονικές απόψεις και παραδοχές, αλλά σε δογματικούς τυφλοσούρτες, σε στανταρισμένες συνταγές που κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν την ανοσία τους, απέναντι σε κάθε νέο, σε κάθε διαφορετικό και προοδευτικό !
Η ακαμψία, η αταραξία και το γαϊδουρινό πείσμα των τροϊκανών, είναι φυσιολογική απόρροια αυτού του γεγονότος κι όσο κι αν προσπαθούν ορισμένοι να προσθέσουν σταγόνες πολιτικής οπτικής, στο σχηματισθέν ίζημα, και τίποτα δεν καταφέρνουν και τη γραφικότητα γυροφέρνουν.
Πριν η κατάσταση φτάσει στο αμήν, πρέπει οι κυβερνώντες να σχεδιάσουν και να κάνουν την υπέρβαση – πάντα σε πολιτικό επίπεδο – να σπάσουν το ίζημα, να ταράξουν το τέλμα. Οφείλουν να προσεγγίσουν το λαό με άλλο πρίσμα, με διαφορετική σκοπιμότητα, με εμπιστοσύνη και με δικαιοσύνη. Αν δεν το μπορούν, να βγουν και να το παραδεχθούν, να μιλήσουν καθαρά, χωρίς περιστροφές και τεθλασμένες αναφορές, χωρίς προβλέψεις που δεν δικαιώνονται, χωρίς υποσχέσεις που δεν εκπληρώνονται…
Αυτή η πορεία, έτσι που πάει, δεν οδηγεί πουθενά !...
Αυτή η πορεία, έτσι που πάει, δεν οδηγεί πουθενά !...
.jpg)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Εγώ πάλι είμαι πεπεισμένος, ότι το πρόβλημα του δημόσιου τομέα είναι η μεγάλη τροχοπέδη της χώρας. Και όχι από άποψη μισθολογικής επιβάρυνσης, αλλά από άποψη αποτελεσματικότητας (π.χ. ουρές και χρονοβόρα εξυπηρέτηση), από άποψη εργατικότητας (είναι δυστυχώς πολλοί αυτοί που κάνουν ελάχιστα την ούτως ή άλλως λίγη δουλειά) και, το χειρότερο, από άποψη νοοτροπίας και διαμορφωμένης κουλτούρας (κουραμένοι, μίζεροι, κρίνουν τους συναδέλφους τους που δεν δουλεύουν σε αντίθεση με τους ίδιους), που τη μεταφέρουν και στα παιδιά τους, τα οποία αναθρέφουν με μοναδικό στόχο τον διορισμό στη λογική της ήσσονος κούρασης.
Τα αποτελέσματα ορατά σε όλο το φάσμα της αστικής κοινωνίας. Έτσι βέβαια δεν μπορείς να παράξεις τίποτα, αφού το ανθρώπινο δυναμικό των νέων ηλικιών είναι κατά βάση νωχελικό, οπότε δεν μπορεί να φέρει νέες και καινοτόμες ιδέες στην απασχόληση.
Τώρα είναι όντως η μεγάλη ευκαιρία να σπάσει το απόστημα αυτό, όσο οδυνηρό κι αν είναι. Έχουν οι Έλληνες δυνατότητες, αρκεί να ξαναρχίσουν να σκέφτονται. Στήσαμε και βαριές βιομηχανίες μεταπολεμικά και με ποιοτικά προϊόντα, είχαμε εξειδικευμένο καλό προσωπικό, υπήρχε δημόσιος τομέας ολιγάριθμος που απέδιδε σε δύσκολες συνθήκες.
Η επίλυση του προβλήματος από τους Τροικανούς μπορεί να φαντάζει τεχνοκρατική, αλλά τελικά διακρίνω στον τρόπο επίλυσης πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις και αυτές θέλει να περάσει ο Παπανδρέου.
Και για να μην παρεξηγηθώ, τις τοποθετήσεις του Παπαδόπουλου δεν τις ασπάζομαι. Υποθέτω κατ' αρχήν ότι είναι εκ του πονηρού και εξυπηρετούν σκοπιμότητες από ντόπια κυρίως κεφάλαια και κατά δεύτερον είμαι σφόδρα εναντίον της δημιουργίας διευθυντηρίου, που οραματίζεταιο Παπαδόπουλος, που θα ελέγχει την οικονομία και μάλιστα θα έχει και τη δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω εκλογών, δένοντας τον λαό χειροπόδαρα.
Απομένει λοιπόν μόνο στην παρούσα εκλεγμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να σπάσει αυγά, να συγκρουστεί με τα κατεστημένα και να αλλάξει τη νοοτροπία του πολίτη, για να πάει η χώρα μπροστά και να αφήσει κάτι θετικό, όταν έρθει η ώρα να φύγει.
Και ο τοκετός μπορεί να είναι επώδυνος, αλλά έχω την εντύπωση, ειδικά μετά τις δημοτικές εκλογές, ότι ο περισσότερος κόσμος είναι πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ, ότι το πράγμα όντως δεν πάει άλλο.
Συγνώμη για τη μακρυγορία μου.
Δημοσίευση σχολίου