ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ !...

(Να συντασσόμαστε με τα εφαρμόσιμα...).

Πολλές οι απόψες για την περίφημη αναδιάρθρωση, και φυσικά το χτύπημα ενός πρώην πρωθυπουργού( Σημίτης) στρώνει τον δρόμο για εξελίξεις, ( σημ : αρχές του 2009 με άρθρο του στην Καθημερινή είχε επισημάνει την ανάγκη να απευθυνθεί η χώρα στο ΔΝΤ ) αλλά αδικεί τον πολιτικό Σημίτη..

Η χώρα χρειάζεται κατ’ αρχήν μια κυβέρνηση με υψηλό επίπεδο ικανοτήτων στην διαχείριση κρίσης και φυσικά, άριστη γνώση των μηχανισμών και των κερδοσκοπικών παιγνίων στις αγορές. Φαίνεται ότι η τωρινή κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στους παίχτες των CDS και των ομολόγων χωρίς πανικό. Αλλιώς δεν εξηγείται το να προσφεύγει στον …εισαγγελέα για διασπορά ψευδών ειδήσεων (βλ. email από Citigroup για χρεοκοπία το σαββατοκύριακο του Πάσχα. Αμφιβάλλω αν υπάρχει έλληνας εισαγγελέας να γνωρίζει από δίκαιο ηλεκτρονικής επικοινωνίας και διασπορά ψευδών ειδήσεων στην κεφαλαιαγορά !)

Χρειάζεται να μάθουμε να χαρτογραφούμε την πραγματικότητα όπως αυτή δια­μορφώνεται σήμερα, για να επαναπροσδιορίσουμε τις δυνατότητες μας στην δύσκολη αυτή περίοδο, διότι αν αποτύχει η κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν αποτυγχάνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά δυστυχώς η χώρα, με συνέπειες οδυνηρές για εμάς και τα παιδιά μας, ας μην το ξεχνάμε.

Η περίοδος μέχρι τις 20 Ιουνίου, χαρακτηρίζεται από το έντονο ενδιαφέρον των μεγάλων τζογαδόρων στα στοιχήματα χρεωκοπίας μας, δια μέσου των περίφημων ασφαλίστρων κινδύνου ( CDS). Tότε λήγουν οι θέσεις τους από πέρυσι, και καλό είναι να γνωρίζουμε ότι γεγονότα όπως πιθανές φράσεις ενός κυβερνητικού στελέχους που θα παραπέμπουν σε υποψίες επίσημης ανακοίνωσης αναδιάρθρωσης από την πλευρά μας (γι’ αυτό και κυκλοφόρησε η ψευδής είδηση ότι ανώνυμα ένας υπουργός δήλωσε για αναδιάρθρωση), αποτελούν βάση αναφοράς για τον ICDA (International Credit Derivatives Association) να χαρακτηρίσει ως επιτυχή τα στοιχήματα για την χρεοκοπία μας (βλ. Κόσμο του Επενδυτή, 21/04/2011, σελ. 3-5 ένθετο Οικονομία)

Οι μεγάλοι κερδοσκοπικοί παίχτες βρίσκονται με το όπλο παρα πόδας, το ίδιο και οι κάτοχοι ομολόγων, όπως οι ευρωπαικές τράπεζες και η ΕΚΤ . Ο πόλεμος ξεπερνάει τις ικανότητες της κυβέρνησης να αντισταθεί στην διπλωματία των αγορών και στο παίγνιο των συμμετεχόντων.

>>>Διαβάστε τη συνέχεια...

Είναι γεγονός ότι το ιδεολογικό περίβλημα μιας δήθεν ευρωπαϊκής εκσυγχρονισμένης Ελλάδας συγκάλυπτε επί τριάντα χρόνια την αναπτυξιακή «φούσκα» ενός ολοένα και αυξανόμενου εξωτερικού χρέους. Τα ισχυρά στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ανεπτυγμένα ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα δανειοδοτούσαν το Ελληνικό κράτος και μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλά επιτόκια και προχώρησαν σε μια άνευ προηγουμένου αθρόα «χρηματοδότηση» πολλών, ενισχύοντας στην ουσία με οριζόντιο τρόπο στην αγορά την αγοραστική δύναμη, ώστε να επέλθει ισορροπία στο εμπορικό πλεόνασμα.

Όμως, η ελληνική κρίση χρέους αποτελεί σύμφυτο φαινόμενο με την παγκόσμια κρίση χρέους ,και όχι μια παρέκκλιση στη λειτουργία της. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι σε παγκόσμιο επίπεδο η μαζική χορήγηση δανείων, η λεγόμενη «οικονομία του χρέους», είναι το νέο στοίχημα κέρδους , ένας νέος ορίζοντας κερδοφορίας για το ισχυρό τραπεζικό διεθνές σύστημα, αφού τα σχεδόν είκοσι χρόνια αυξανόμενης παραγωγής και ταυτόχρονης μείωσης μισθών οδηγούσε νομοτελειακά σε μια κρίση υπερσυσσώρευσης, είτε μας αρέσει είτε όχι….

Δεν είναι η αιτία της ελληνικής κρίσης τα παιχνίδια των αγορών, ούτε οι δανειστές μας και φυσικά ούτε το ευρώ και η κομισάριοι της Ε.Ε, ( εμείς και μόνο εμείς είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για την ελλειμματική και υπερχρεωμένη θέση μας στο διεθνές περιβάλλον). Αλλά χώρες όπως η δική μας, βολεύουν τους ισχυρούς θεσμικούς στο νέο τους στοίχημα για κέρδη : τα κρατικά χρέη.

Ας μην αγνοούμε, όμως, και την εμφανή πλέον ανακατανομή ισχύος στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, στο οποίο βασίζεται σχεδόν το σύνολο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής μάχης των υπόλοιπων επενδυτικών οίκων. ΄Ετσι λοιπόν, ένα φαινόμενο που μας επηρεάζει άμεσα, όσο και αν μας φαίνεται… μακρινό, είναι ότι οι ισχυρές ισπανικές και ιταλικές τράπεζες( BBVA, Santander, πολλές στεγαστικές-Cajas, η San Paolo IMI ,η Banca Roma κ.α) στις αναδυόμενες χώρες της Ν. Αμερικής και κυρίως στην νέα μεγάλη αγορά της Βραζιλίας, εκτοπίζονται από τις αμερικανικές και τις γερμανικές δια μέσου του συστημικού τραπεζικού κινδύνου στην Ισπανία, όπως επίσημα γράφεται, πλέον, σε Financial Times ,Wall Street Journal, Economist και αλλού. Αυτή η μάχη, συνδέεται με τις τεράστιες ζημιές στους ισολογισμούς των τραπεζών από την κρίση της στεγαστικής πίστης στις ΗΠΑ, με τα περίφημα τοξικά σύνθετα προϊόντα. Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης και τι δουλειά έχει αυτό μ’ εμάς και το χρέος μας ! Και όμως στον καπιταλισμό, όλα συσχετίζονται… Αρκεί να καταλάβει κανείς τι σημαίνει αγορά κινδύνου, ποντάρισμα, συστημικό ρίσκο. Η Ελλάδα δεν είναι στόχος, όπως πολλοί κραυγάζουν, ούτε εστία σοβαρού κέρδους στους μεγάλους παίχτες. Είναι όμως μια καλή μετοχή αντιστάθμισης κινδύνου (όπως και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία) μια εύκολη αξία διαπραγμάτευσης και στοιχήματος για να πάρεις θέση απέναντι στα ισχυρά χαρτιά ( βλ. Ιταλία, Ισπανία) που είναι σε καλύτερη μοίρα δημοσιονομικά και τα μεγέθη τους δεν τζογάρονται με μεγάλη ευχέρεια.

Καλό είναι λοιπόν, αφού αποτελούμε σταγόνα στον ωκεανό των μεγάλων παιχνιδιών στις κεφαλαιαγορές, να προσέχουν οι υπεύθυνοι σ΄ αυτόν τον τόπο, τι λένε και πώς. Αν οδεύουμε προς αναδιάρθρωση με επιμήκυνση ή κούρεμα, αυτό δεν πρέπει να βγαίνει δημόσια. Όσο για την άποψη ότι οι αγορές προτιμούν τα άσχημα νέα από την αβεβαιότητα και την ασάφεια και μάλιστα τα αποδέχονται ομαλά και τα προεξοφλούν, ας την διατυπώσουμε μόνο, αφού δούμε την αντίδραση των αγορών όταν τα άσχημα νέα γίνουν πραγματικότητα. Μάλλον δεν θα μας αρέσει και τόσο το αποτέλεσμα….

Γι αυτό λοιπόν, καλό είναι στην δύσκολη αυτή περίοδο, να συντασσόμαστε με τα εφαρμόσιμα. Και το μόνο εφαρμόσιμο που υπάρχει είναι να ξεπληρώσουμε, με ότι αυτό συνεπάγεται, δυστυχώς. Αλλιώς, ας ρισκάρουμε τη λύση που πολλοί πλέον προτείνουν, δηλαδή την μη αποδοχή και αναγνώριση του επαχθούς χρέους ( απλά μετά, δεν ξέρω αν θα μας αποδέχονται και θα μας αναγνωρίζουν τα παιδιά μας…).

Του ΗΛΙΑ ΚΑΡΑΒΟΛΙΑ από το STATESMEN